Πρώτο… πιάτο τα δυο κράτη για την Τουρκία στο δείπνο – Εμφανίζεται αμετακίνητος ο Τατάρ – Ο Ερντογάν καθορίζει το πλαίσιο – Οι κόκκινες γραμμές της τουρκικής πλευράς
«Μόνο με κυριαρχική ισότητα θα πάμε μπροστά», ετοιμάζεται να πει ο Ερσίν Τατάρ στους συνδαιτυμώνες του την άλλη Τρίτη στη Νέα Υόρκη. Ο κατοχικός ηγέτης αποδέχτηκε την πρόσκληση για το δείπνο, χωρίς ωστόσο να έχει πραγματική θέληση για να προχωρήσει η διαδικασία μπροστά. Στην πραγματικότητα το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η διατήρηση του αδιεξόδου. Τουλάχιστον μέχρι την άνοιξη του 2025 και τις «προεδρικές εκλογές» στα κατεχόμενα.
Πυρήνας της τοποθέτησης του κατοχικού ηγέτη θα είναι ο στόχος της οριστικής διαγραφής της ομοσπονδιακής λύσης, την οποία θεωρεί αποτυχημένη. Σύμφωνα με τις δημόσιες τοποθετήσεις του δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να αποδεχτεί συμμετοχή σε μια διαδικασία συνομιλιών για αυτή τη συμφωνημένη μορφή λύσης. Αντιθέτως θα επιμείνει στην πρόταση των έξι σημείων της Γενεύης για δύο κράτη. Στην επιμονή και την άρνηση του αποδίδεται η στασιμότητα τόσων χρόνων.
Δείχνει αποφασισμένος να απορρίψει τη συνέχιση της διαδικασίας από το σημείο όπου διακόπηκε στο Κραν Μοντανά, θεωρώντας πως στο ελβετικό θέρετρο μπήκε η «τελεία» για την ομοσπονδία. Για αυτό και επιμένει εμμονικά στη λύση των δύο κρατών, ακολουθώντας πιστά τις προσταγές του Τούρκου Προέδρου. Μόνο εάν αλλάξει γνώμη ο Ερντογάν, με ανταλλάγματα ή χωρίς, θα ξεπεραστεί αυτό το τεράστιο εμπόδιο.
Σε σχέση με τη διαδικασία πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι θα βάλει στο τραπέζι την πρόταση για σύνοδο 4+1. Εξαιρεί τη Μεγάλη Βρετανία, με βασικό σκοπό να αφήσει μακριά από το τραπέζι την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αβέβαιο θεωρείται πλέον το εάν ο Τατάρ θα βάλει στο τραπέζι την αξίωση για απευθείας εμπόριο, πτήσεις και επαφές. Η Τουρκία φαίνεται πως παρασκηνιακά προωθεί εγκατάλειψη αυτής της θέσης, αντιλαμβανόμενη πως ο μόνος τρόπος για να εφαρμοστεί στην πράξη είναι με την άδεια της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ακόμη κι αν η ίδια δεν την αναγνωρίζει. Παρόλα αυτά υπάρχει το ενδεχόμενο να τεθεί θεωρητικά από τον κατοχικό ηγέτη, όχι ως προϋπόθεση αλλά ως ιδέα για «δίχτυ ασφαλείας» στην περίπτωση αποτυχίας μιας ενδεχόμενης νέας διαδικασίας. Αν και υπό τις περιστάσεις φαίνεται πως είμαστε πολύ μακριά από αυτό το βήμα.
