Του ‘Αλκη Καλλιαντζίδη
[email protected] www.kalkis.eu
«Μη μας δείχνετε το στόχο, αν δεν μας πείτε και τον τρόπο. Γιατί οι στόχοι και οι τρόποι σ’αυτή τη γη είναι τόσο μπερδεμένοι, που αν τον τρόπο αλλάξεις, αλλάζεις και τον στόχο».
ARTHUR KOESTLER
Θα μπορούσε μια πραγματικά προοδευτική παράταξη, όπως θεωρούμε την κεντροαριστερά, να μην είναι ελκυστική ; Ασφαλώς και όχι. Να είναι δηλαδή αντίθετα μια πολιτική παράταξη μόνο απλής διαχείρισης της έστω ικανοποιητικής καθημερινότητας διακυβέρνησης της χώρας που έχει βέβαια τεράστια σημασία και είναι σήμερα το μεγάλο ζητούμενο ;
Είναι όμως δυνατόν να ξανακερδίσει ποτέ η κεντροαριστερά την εμπιστοσύνη κυβερνησημότητας, κι άρα την πλειοψηφία, του εκλογικού σώματος, ποντάροντας μόνο στο ασαφές όραμα μιας δημοκρατικής, δίκαιης και μεταρρυθμισμένης κοινωνίας ; Δίχως δηλαδή να γίνει μια ελκυστική πολιτική δύναμη της πικρής διαχρονικής αλήθειας (η αλήθεια δεν δημιουργήθηκε το 2010, όπως και το ψέμα), του συγκεκριμένου, του χρηματοδοτημένου, των εργαλείων υλοποίησής της, του μετρήσιμου ποσοτικού και ποιοτικού αποτελέσματος, κι άρα του αξιολογημένου από την ίδια την κοινωνία αλλά και από ουδέτερους διεθνείς αξιολογητικούς μηχανισμούς των πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών παραδοτέων της ;
Η πρώτη αρνητική και διαχρονική διαπίστωση είναι ότι ακόμα και η κεντροαριστερά (δεν συμπεριλαμβάνω σε αυτήν φυσικά τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ) που κυβέρνησε επί μακρόν την Ελλάδα, πέρα από τα όποια πολλά θετικά της που δεν τα υποτιμώ καθόλου, παρασύρθηκε συχνά και εξακολουθεί να βολεύεταικαι αυτή (δεν εξαιρώ κανένα κόμμα) με τις εύκολες, ανέξοδες και αναποτελεσματικές γενικότητες του τύπου π.χ. για μια άλλη (ποια ;) διακυβέρνηση, για μια άλλη ανάπτυξη, για μια άλλη γεωργία, κτλ, κτλ, κτλ. Φυσικά πάντα ενδεδυμένες με τις καλύτερες των οραματικών προθέσεων. Γιατί άραγε ;
Η αβίαστη απάντηση είναι ότι η γενικότητα συνιστά τον εύκολο δρόμο. Είναι πολύ πιο εύπεπτη από τον «αλάνθαστο λαό» που πάντα και άστοχα έχει προεκλογική ανάγκη φρούδας ελπίδας, όπως π.χ το «λεφτά υπάρχουν» ή «κατάργηση του μνημονίου με έναν νόμο κι ένα άρθρο» ή το «σύμφωνο αλήθειας» ή «συγκέντρωση των μέσων παραγωγής στα χέρια του προλεταριάτου» ! Η γενικότητα δεν θέλει κόπο να την εκπονήσεις και να την εκφωνήσεις από το μπαλκόνι ή από το τηλε-παράθυρο, με εντυπωσιακές θεατρικές κινήσεις του σώματος και φωνητικά ανέβω-κατεβάσματα. Οι γνωστοί λογογράφοι της ατάκας και οι κυρίαρχοι επικοινωνιολόγοι των κομμάτων να είναι καλά για τους αρχηγούς, πλην κάποιων λαμπρών εξαιρέσεων που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Η εξειδίκευση, δηλαδή το συγκεκριμένο συνιστά τον δύσβατο δρόμο. Αφού θέλει :
@ γνώσεις, εδραία τεκμηρίωση με παραπομπές σε υπαρκτά και αναγνωρισμένα διεθνώς παραδείγματα,
@ ευρηματικότητα και καινοτομία στην προσέγγιση και εφαρμογήτων προτεινομένων,
@ αναγκαίους οικονομικούς πόρους (και το πού θα βρεθούν) αλλά και τα αντίστοιχα τεχνικά εργαλεία υλοποίησης των προτεινόμενων δράσεων,
@το κατάλληλο πολιτικό και τεχνικό προσωπικό, εφοδιασμένο με πλούσιες δεξιότητες, με αδιαμφισβήτητη εμπειρία, με όρεξη για ακτιβισμό και με αξιοπιστία,
@ ακριβές χρονοδιάγραμμα, κι όχι «ώρα ΠΑΣΟΚ», και τήρησή του με θρησκευτική ευλάβεια,
@ την «καθοδόν» (on going) αυτό-αξιολόγηση των Δράσεων που είχαν τεθεί αλλά και των ορισθέντων φυσικών προσώπων να τις ενσαρκώσουν, ώστε να μπορούν ενδεχομένως να γίνουν οι αναγκαίες διορθωτικές κινήσεις πορείας, αν κάτι δεν πήγε καλά,
@θετική προδιάθεση από μέρους μας για την «εκ των υστέρων» (post) εξωτερική αξιολόγηση από αναγνωρισμένους ουδέτερους αξιολογητές των όποιων αναμενόμενων αποτελεσμάτων (ποσοτικών και ποιοτικών) και παραδοτέων αλλά και των θετικών ή αρνητικών επιπτώσεών τους σε στοχευμένους πληθυσμούς.
Μόνον έτσι χτίζεται διαχρονικά η περιζήτητη ελκυστικότητα και αξιοπιστία μας, γκρεμίζεται η εμπεδωμένη διεθνώς αφερεγγυότητά μας (που πλήττει βάναυσα την καλώς νοούμενη εθνική υπερηφάνεια των υπαρκτών έντιμων και άξιων νέο-ελλήνων, στην ημεδαπή και αλλοδαπή), ανοίγουν διάπλατα για την Ελλάδα οι αγορές φτηνού επενδυτικού χρήματος και τελειώνουν τα προσβλητικά Μνημόνια, τα οποία δεν είναι παρά εισαγόμενα από τους Δανειστές μας (ελλείψει των δικών μας) τεχνικά εργαλεία μακρο-οικονομικής εξυγίανσης και ανάπτυξης, όταν φυσικά εφαρμόζονται και δεν παρακάμπτονται τεχνηέντως.
Και καλά η ψευδό-αριστερά με τους ψεκασμένους δεν είχαν κυβερνήσει την Ελλάδα μέχρι πριν από 6 χρόνια αλλά ούτε και είχαν την ανάλογη πολιτική βούληση.Το γκουβέρνο έψαχναν και το κέρδισαν με την συνδρομή του εκλογέα οπορτουνιστή ή αφελή ή απελπισμένου. Τότε άρχισαν να μαθαίνουν στου κασίδη το κεφάλι με τεράστιο διαχρονικό οικονομικό και κοινωνικό τίμημα (100 δις κατά τον Ρέγκλιν). Και η ΝΔ ήταν πάντα υπέρ του ανεύθυνου, μη συγκεκριμένου κρατικίστικου(!) φιλελευθερισμού με τους Παυλόπουλους και Καραμανλήδες να έχουν διορίσει τα «παιδιά της» στο υπερτροφικό δημόσιο κατά εκατοντάδες χιλιάδες και υπέρ των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών της.
Η υποτιθέμενη πεφωτισμένη όμως κεντροαριστερά δεν κατάλαβε τόσα χρόνια στην εξουσία εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης ότι το κοινοτικό γίγνεσθαι αλλά και το αντίστοιχο των αποκαλούμενων διεθνών αγορών που κυριαρχούν, απεχθάνονται τις γενικότητες και τις αοριστίες ; Τις αέναες αναβολές υλοποίησης των υπεσχημένων (θεωρούν την μη τήρηση του συμφωνηθέντος χρονοδιαγράμματος στοιχείο αναξιοπιστίας); Των μη μετρήσιμων αποτελεσμάτων και των θετικών ή αρνητικών επιπτώσεών τους ;
Ο γράφων γνωρίζει τουλάχιστον έναν (πέραν των χιλιάδων άλλων που αγνοεί) διεθνή έλληνα εμπειρογνώμονα, που ασχολείται επί 35 χρόνια εξωστρεφώς με διεθνικά κοινοτικά έργα στα οποία παίζει μάλιστα ηγετικό ρόλο (γενικού συντονιστή ή γενικού διαχειριστή) διότι χαίρει του αντίστοιχου σεβασμού ο οποίος προέκυψε (δεν του χαρίστηκε) από την διαχρονική του ευρηματικότητα, αξιοπιστία και φερεγγυότητα, έναντι των ευρωπαίων εταίρων του. Κι ας είναι κάτοικος της απωθητικής και αναξιόπιστης από το 2010 και δώθε Ελλάδας. Κι ας ήταν (όχι πια) αποκλεισμένη η χώρα του από τις διεθνείς χρηματαγορές.
Η κεντροαριστερά λοιπόν, αν θέλει πραγματικά να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο εξουσίας, οφείλει να οικοδομήσει σταδιακά την Ελκυστικότητά της που συνιστά το μεγάλο της στοίχημα. Πρέπει να την καταστήσει έναν στρατηγικό της άξονα για να :
@ μικρύνει το αντιπαραγωγικό, γραφειοκρατικό και αντι-επιχειρηματικό Δημόσιο,
@ ποντάρει κυρίως στην εξοικονόμηση δαπανών (αν χρειαστεί να πει φωναχτά ΝΑΙ στις απολύσεις ανάξιων και ανήθικων δημοσίων υπαλλήλων) που συνιστά πηγή εξυγιαντικών πλεονασμάτων,
@ ελαφρύνει στη συνέχεια τους φορολογικούς συντελεστές σε όλους τους Έλληνες και κυρίως σε αυτούς που επενδύουν και παράγουν,
@ προσελκύσει νέους φίλους στο εσωτερικό, και κυρίως στο εξωτερικό, διαθέτοντας έτσι την έξωθεν καλή μαρτυρία,
@ εκπονήσει, με βάση αλλοδαπές Καλές Πρακτικές, υλοποιήσιμες προτάσεις ανάπτυξης, απασχόλησης, επαγγελματικής ένταξης, εισοδήματος και κοινωνικής ένταξης.
Η ελκυστικότητα όμως δεν νομοθετείται ούτε λόγο-γράφεται από γνωστούς Λογογράφους. Οικοδομείται σταδιακά με δουλειά μυρμηγκιού, οργανώνεται μαζί με την κοινωνία του εφικτού και συντηρείται ως κόρη οφθαλμού και ανανεώνεται διαρκώς. Έχω τη γνώμη, μπορεί να κάνω και λάθος, ότι οι επικοινωνιολόγοι είναι πάρα πολύ χρήσιμοι, αλλά έρχονται μετά για να την προβάλουν και να την εμφυσήσουν στην κοινή γνώμη με ένα έξυπνο σλόγκαν. Φτάνει πια το κυρίαρχο εργαλείο της αναγνωρισιμότητας που δεν παράγει παρά αιρετούς. Ναι στην προσοντούχα αναγνώριση της εντιμότητας που θα παράξει κυβερνητικό αποτέλεσμα.
Η κεντροαριστερά δεν μπορεί να χτιστεί μόνο πάνω στην ωφελιμιστική ιδιοτελώς επικοινωνία μικρο-ομάδων και μικρο-ομαδαρχών, όπως γίνεται τώρα με 6 και βάλε υποψηφίους για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ.
Διαφορετικά, ας περιμένουμε στωικά μέχρι την αναμενόμενη πολιτική χρεοκοπία του κ. Μητσοτάκη και την μεσοπρόθεσμη του κ. Τσίπρα και μετά βλέπουμε …Ψυχή βαθιά δηλαδή.
Και κάτι τελευταίο :
Επειδή δεν ζούμε σε αυτόν τον μάταιο κόσμο μόνοι μας, καλόν είναι να δουν οι ψηφοφόροι της ελληνικής κεντροαριστεράς (κι όχι μόνο) την εδραία άποψη έγκυρων Γάλλων πολιτικών αναλυτών, αναφορικά με τις διαλυτικές επιπτώσεις που επιφέρουν στα σημερινά κόμματα οι ενδοπαραταξιακές εκλογές, όπως στους Ρεπουμπλικάνους ή στο δικό μας ΚΙΝΑΛ. Τις αποκαλούν γαλλιστί «machines à perdre». Δηλαδή «μηχανές για να χάσεις» στο ευρύτερο εκλογικό σώμα της χώρας, είτε λέγεται Γαλλία είτε λέγεται Ελλάδα. Είναι τόσο αδυσώπητη η αντιπαλότητα μεταξύ των συνυποψηφίων-«συντρόφων» (5 και άνω υποψηφίων) που μετά τις εν λόγω εκλογές σκορπίζονται στους πέντε ανέμους οι μη εκλεγέντες, παρόλο ότι έδωσαν «όρκους ενότητας και αποδοχής του αποτελέσματος» !
Υ.Γ. : Το εν λόγω άρθρο γράφτηκε και δημοσιεύθηκε για 1η φορά στον παρακάτω ιστότοπο στις 23-06-2016. Αναδημοσιεύεται σήμερα στις ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΙΣ, λόγω επικαιρότητας, με ελάχιστες τροποποιήσεις ή προσθήκες.
http://www.salonicanews.com/2016/06/blog-post_167.html
