Στο Ριάντ, στις 11 Νοεμβρίου 2024, απροσδόκητα για το κοινό, συγκλήθηκε μια επείγουσα αραβο-ισλαμική σύνοδος αφιερωμένη στο πρόβλημα της Παλαιστίνης και αξίζει να δοθεί προσοχή στην ταυτόχρονη συμμετοχή δύο ορκισμένων εχθρών – του Σύρου προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ και του Τούρκου ηγέτη Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, του οποίου η συνάντηση μέχρι πρόσφατα ήταν αδιανόητη και αδύνατη, γράφει ο Ρώσος φιλόσοφος Αλεξάντερ Ντούγκιν σε μακροσκελή ανάλυσή του στο ρωσικό Novosti όπως αναμεταδίδουν τα ρωσικά media.
Επιπλέον, συνεχίζει ο Ντούγκιν, ο διάδοχος της Σαουδικής Αραβίας, Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν, στην εναρκτήρια ομιλία του μίλησε όχι μόνο για την Παλαιστίνη, αλλά και για την ανάγκη υποστήριξης του Ιράν και της Χεζμπολάχ, κάτι που προκαλεί επίσης αίσθηση, δεδομένου ότι η Σαουδική Αραβία και το Ιράν θεωρούνταν μέχρι πρόσφατα εχθροί.
Το ίδιο ισχύει και για τη Χεζμπολάχ. Και τέλος, προσθέτει, ο Μπιν Σαλμάν είπε ευθέως στην ομιλία του ότι πλέον δεν διακυβεύεται μόνο η ύπαρξη της Παλαιστίνης, αλλά και η μοίρα του Τζαμιού Αλ Άκσα, του δεύτερου ιερότερου τόπου στο Ισλάμ μετά τη Μέκκα.
«Θα ήθελα να σας υπενθυμίσω ότι η επιχείρηση της Χαμάς στο Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου 2023 ονομάστηκε «Πλημμύρα του Αλ Άκσα» και δικαιολογήθηκε από την απειλή που διαφαίνεται πάνω από αυτόν τον ιερό τόπο. Οι ηγέτες της Χαμάς περίμεναν ότι μια επείγουσα Αραβο -Ισλαμική σύνοδος θα συγκαλούνταν πολύ νωρίτερα – ας πούμε αμέσως μετά την έναρξη της ισραηλινής χερσαίας επιχείρησης στη Γάζα, σχεδόν κανείς και τίποτα δεν έμεινε από τη Γάζα και από την ηγεσία της Χαμάς και η σύνοδος έγινε μόλις τώρα», συνεχίζει ο Ρώσος φιλόσοφος.
Το ερώτημα είναι: γιατί τώρα;
Προφανώς – λόγω Τραμπ, επισημαίνει ο Ντούγκιν και προσθέτει:
«Είναι γνωστό ότι ο Τραμπ είναι πεπεισμένος υποστηρικτής του δεξιού σιωνισμού. Υποστηρίζει ενεργά τον Νετανιάχου και κατά την πρώτη του προεδρική θητεία αναγνώρισε την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του κράτους του Ισραήλ».
Πιθανότατα, ο Τραμπ σκοπεύει να υποστηρίξει τέτοιους ριζοσπάστες όπως οι υπουργοί της κυβέρνησης Νετανιάχου – ο Μπεζαλέλ Σμότριτς, ο Μπεν Γκβιρ και ο πνευματικός τους ηγέτης, ο ραβίνος Ντοβ Λιόρ, επισημαίνει ο Ντούγκιν. Προσθέτει ότι όλοι δηλώνουν ανοιχτά ότι το Ισραήλ επιδιώκει να ανατινάξει το τέμενος Άλ Άκσα στο άμεσο μέλλον, να εξοντώσει τους Παλαιστίνιους, ακόμη και να καταλάβει τη Συρία μαζί με τη Δαμασκό και να οικοδομήσει το «Μεγάλο Ισραήλ από θάλασσα σε θάλασσα».
Ενθαρρυμένος από την εκλογή Τραμπ, ο Μπεζαλέλ Σμότριτς δήλωσε κατηγορηματικά ότι είναι πλέον απαραίτητο να προχωρήσουμε στην καταστροφή των Παλαιστινίων και στη Δυτική Όχθη – και, φυσικά, να ανατινάξουμε το Αλ Άκσα, σύμφωνα με τον Ντούγκιν.
Όσο κι αν ο ηγέτης των Παλαιστινίων στη Δυτική Όχθη και ένθερμος πολιτικός αντίπαλος της Χαμάς, Μαχμούντ Αμπάς, προσπάθησε να διατηρήσει μια μετριοπαθή θέση, παρόλο που παρακολουθούσε τη γενοκτονία του λαού του στη Γάζα, δεν γλίτωσε τη «σιδηρά αποφασιστικότητα» των Σιωνιστών για την «τελική λύση του παλαιστινιακού προβλήματος», επισημαίνει ο Ρώσος φιλόσοφος.
Όλοι αυτοί οι παράγοντες, προσθέτει, ανάγκασαν τους ηγέτες του ισλαμικού κόσμου να ξεπεράσουν τις εσωτερικές διαμάχες και να συγκεντρωθούν στο Ριάντ.
Ο Ερντογάν κάλεσε σε μποϊκοτάζ του Ισραήλ. Ο Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν απαίτησε την αναγνώριση της Παλαιστίνης και την ενοποίηση όλων των ισλαμικών χωρών προκειμένου να αποκρούσει τη σιωνιστική επίθεση εναντίον της Παλαιστίνης, του Λιβάνου και του Ιράν.
Ταυτόχρονα, συνεχίζει ο Ντούγκιν, το Ισραήλ επιτίθεται επίσης στη Συρία, οπότε η παρουσία του Άσαντ και ο σκληρός αντιδυτικός λόγος είχαν κάποια συμβολική σημασία.
«Ο ισλαμικός παράγοντας του πολυκεντρικού κόσμου επιτέλους, με τεράστια καθυστέρηση, αρχίζει να αποκτά ορατή έκφραση. Ίσως οι ίδιοι οι ισλαμιστές ηγέτες θα προτιμούσαν να συνεχίσουν να αποφεύγουν τη συνένωση και τον συμβιβασμό με τη Δύση, αλλά αυτό γίνεται ήδη επικίνδυνο για αυτούς: ο μουσουλμανικός πληθυσμός στις χώρες τους, βλέποντας την παθητικότητα των ηγετών του, παρατηρώντας λεπτό προς λεπτό τη μαζική εξόντωση των Παλαιστινίων και περιμένοντας με τρόμο την καταστροφή του θρησκευτικού τους ιερού, δεν σκοπεύει να το αντέξει για πολύ ακόμη», επισημαίνει ο Ντούγκιν.
Ίσως, από ιστορική σκοπιά, αυτή η επείγουσα αραβο-ισλαμική σύνοδος θα γίνει το πιο σημαντικό σημείο καμπής στην ενσωμάτωση του ισλαμικού κόσμου, γράφει ο Ρώσος φιλόσοφος.
Σήμερα, κανένα ισλαμικό κράτος χωριστά δεν είναι ικανό να παίξει το ρόλο του κέντρου βάρους του ισλαμικού πολιτισμού και την ενσωμάτωσή του σε ένα σύνολο. Η Σαουδική Αραβία, η Τουρκία, το Ιράν, η Ινδονησία, το «πυρηνικό» Πακιστάν, η Αίγυπτος είναι εντελώς ανεξάρτητες, αλλά κανένας από αυτούς δεν μπορεί να αναλάβει την αποστολή να ενώσει όλους τους άλλους. Επομένως, δηλώνει ο Ντούγκιν, χρειάζεται ένα εντελώς νέο σχέδιο για την εδραίωση του ισλαμικού κόσμου.
Για πολύ καιρό, τίθεται το ερώτημα σχετικά με το ποια ιδεολογία ή μοντέλο ηγεσίας θα μπορούσε να ληφθεί ως βάση της ισλαμικής ολοκλήρωσης.
Ακόμη και στην πρώτη φάση του αντιαποικιακού αγώνα κατά της Δύσης, συνεχίζει ο Ρώσος φιλόσοφος, ισλαμιστές μελετητές και στοχαστές άρχισαν να προτείνουν διαφορετικές εκδοχές μιας τέτοιας ενοποίησης . Εδώ, οι ισλαμιστές θεωρητικοί κάλεσαν τους λαούς της ummah (πιστούς) να εγκαταλείψουν τα εθνικά έθιμα και να ενωθούν μόνο με βάση τη Σαρία.
Τις περισσότερες φορές, σε αυτήν την περίπτωση, τα δύο πρώτα χαλιφάτα ελήφθησαν ως βάση και ιδανικό – το αραβικό, που δημιούργησε ο Μωάμεθ εντός των συνόρων της Αραβικής Χερσονήσου και το Ομαγιάντ, με κέντρο τη Δαμασκό, που σχηματίστηκε το 661 υπό την η κυριαρχία του Muawiyah, αναφέρει.
Οι φιλοδοξίες της Τουρκίας θεωρήθηκαν απαράδεκτες
«Σε ένα στάδιο της πολιτικής του δραστηριότητας, ο Ερντογάν έβαλε την ιδέα του Τέταρτου Χαλιφάτου στο επίκεντρο της πολιτικής του. Αυτό το έργο συνδύαζε τον ισλαμισμό (σαλαφιτικού τύπου) και τον τουρκικό εθνικισμό, αν και ο κοσμικός κεμαλισμός που έχει τις ρίζες του στην Τουρκία δεν ταιριάζει σε αυτό το σύστημα, ωστόσο, ο Ερντογάν σκέφτεται σοβαρά το μοντέλο του Οθωμανικού Χαλιφάτου, ειδικά πριν από το πραξικόπημα του 2016».
Η ιδέα της αποκατάστασης του Οθωμανικού Χαλιφάτου αντιστοιχούσε στα στρατηγικά συμφέροντα της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο, θα μπορούσε να «νομιμοποιήσει» τις αξιώσεις της να ελέγχει τα βόρεια εδάφη του Ιράκ και της Συρίας και επίσης να προσελκύσει πολλά αραβικά κράτη στο πλευρό της, κυρίως αυτά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, που συνδέεται με τον Σαλαφισμό και τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, σύμφωνα με τον Ρώσο φιλόσοφο.
Όμως, συνεχίζει, και αυτή η στρατηγική απέτυχε, κυρίως λόγω της απόρριψης της τουρκικής κυριαρχίας από τα αραβικά κράτη, που σε καμία περίπτωση δεν λαχταρούσαν την επιστροφή των Τούρκων στις κύριες θέσεις της περιοχής.
Ο ισλαμικός πολιτισμός υποκείμενο ενός πολυκεντρικού κόσμου
Σήμερα, κανένα ισλαμικό κράτος χωριστά δεν είναι ικανό να παίξει το ρόλο του κέντρου βάρους του ισλαμικού πολιτισμού και την ενσωμάτωσή του σε ένα σύνολο. Η Σαουδική Αραβία, η Τουρκία, το Ιράν, η Ινδονησία, το «πυρηνικό» Πακιστάν, η Αίγυπτος είναι εντελώς ανεξάρτητα, αλλά κανένα από αυτά τα κράτη δεν μπορεί να αναλάβει την αποστολή να ενώσει όλους τους άλλους. Επομένως, δηλώνει ο Ντούγκιν, χρειάζεται ένα εντελώς νέο σχέδιο για την εδραίωση του ισλαμικού κόσμου.
Αυτό που συνέβη στο Ριάντ στις 11 Νοεμβρίου 2024 θα μπορούσε να είναι ένα σημείο καμπής στην ιστορία, επισημαίνει ο Ντούγκιν.
«Ναι, αυτή η ενοποίηση λαμβάνει χώρα μπροστά στη θανάσιμη πρόκληση του Σιωνιστικού Ισραήλ και της Συλλογικής Δύσης.
Αλλά συμβαίνει συχνά έτσι: όταν υπάρχει ένας κοινός τρομερός εχθρός που απειλεί να καταστρέψει το Ιερό, τότε συγκεντρώνονται όλες οι δυνάμεις, όλες οι προηγούμενες ιστορίες, οι αρχαίοι θρύλοι και οι προφητείες αποκτούν νέα ζωή, αποκαλύπτοντας το μυστικό τους νόημα», επισημαίνει ο Ρώσος στοχαστής.
Το συμβολικό νόημα αυτού που συμβαίνει είναι προφανές, αλλά δεν είναι δυνατόν να γνωρίζουμε πώς θα αναπτυχθεί αυτή τη φορά η σχέση μεταξύ της πνευματικής λογικής της ιστορίας και της άμεσης πραγματικής της κατάστασης.
Ωστόσο, αυτό δεν μας εμποδίζει να προσπαθήσουμε να αποκρυπτογραφήσουμε τα σημεία των καιρών όσο το δυνατόν ακριβέστερα, καταλήγει ο Ρώσος φιλόσοφος Αλεξάντερ Ντούγκιν.
—
