Την Κυριακή δημοσιεύσαμε μια εκτενή κι εμπεριστατωμένη ανάλυση του Νίκου Κουτσού με τίτλο: «Επαναπροσέγγιση με τους Τουρκοκύπριους. Θεσμική, όχι κομματική». Κάνοντας ιδιαίτερη αναφορά στον ρόλο του ΑΚΕΛ στην επαναπροσέγγιση, που ιστορικά είχε και έχει σημαντικό ρόλο, ο κ. Κουτσού, επισημαίνει την αποτυχία να προσεγγιστούν πλατιές μάζες Τουρκοκυπρίων, λόγω του ότι το ΑΚΕΛ, περιόρισε με κομματικά κριτήρια την προσπάθειά του και όσους δεν συμμετέχουν στην υλοποίηση της πολιτικής του, τους χαρακτηρίζει «εθνικιστές».
Σημειώνω και μια ιστορική αποκάλυψη που έκανε για πρώτη φορά, για να τεκμηριώσει τα επιχειρήματα του, κι έχει ενδιαφέρον: Το 2004 ο Τάσσος Παπαδόπουλος κάλεσε το Εθνικό Συμβούλιο να μεταβεί στην Αθήνα για την υπογραφή στη Στοά Αττάλου της ένταξης της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Κατά τη συνεδρίαση ο κ. Κουτσού, θεώρησε ότι «ήταν πολύ καλή ευκαιρία σαν αρχή, να συμμετέχουν στην αποστολή και κάποιοι Τουρκοκύπριοι που φαινόταν ότι αποδέχονται την Κυπριακή Δημοκρατία, για να φανεί ότι πράγματι η ένταξη αφορούσε και γινόταν αποδεκτή από όλους τους Κύπριους», και το πρότεινε στους υπόλοιπους. Όπως γράφει ο κ. Κουτσού, «η αντίδραση όμως του ηγέτη και εκπροσώπου του ΑΚΕΛ μ. Δημήτρη Χριστόφια ήταν τόσο έντονη και οργισμένη που δεν άφηνε κανένα περιθώριο για συζήτηση. Είπε τότε ο μ. Χριστόφιας απευθυνόμενος σε μένα, αλλά τον άκουγαν όλοι, ανάμεσα σε άλλα: ‘’Θα πάρουμε δηλαδή τον φίλο σου τον Σενέρ Λεβέντ και άλλους παρόμοιους Τουρκοκύπριους, όπως και τον άλλο τον φίλο σου Ελλαδίτη Κώστα Γουλιάμο; Όχι’’. Καμιά αντίδραση από τους άλλους και η συζήτηση έμεινε εδώ».
Είναι γεγονός, λοιπόν, ότι η πολιτική της επαναπροσέγγισης πρέπει να αξιολογηθεί πια, και με δεδομένα τα αποτελέσματά της. Διότι, δεκαετίες ολόκληρες είχαμε δύο, ας το πω έτσι χωρίς να είναι ακριβές, μεγάλες ομάδες: Η πρώτη ήταν η ομάδα του ΑΚΕΛ, η οποία όντως περιόρισε το ζήτημα στις κομματικές νόρμες, δηλαδή όσοι δεν ήταν κομματικοί δεν είχαν θέση στην προσπάθεια. Και η δεύτερη ομάδα ήταν διάφοροι, οργανωμένοι ή μη, οι οποίοι συμμετείχαν σε προγράμματα επαναπροσέγγισης ως πειραματόζωα πρεσβειών και ξένων οργανισμών, που διέθεταν και τα σχετικά κονδύλια για τα έξοδα. Η αποτυχία και των δύο οφείλεται ακριβώς στο ότι δεν κατάφεραν να βγουν έξω από τους στενούς κύκλους που μόνοι τους δημιουργούσαν και τελικά, η πλατιά μάζα Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, δεν είχαν ουδέποτε σχέση με την προσέγγιση τους και όσα συζητούσαν.
Αυτό που αποδεικνύεται τελικά εκ του αποτελέσματος, ήταν πως η όλη προσπάθεια δεν αποσκοπούσε πραγματικά στην επανένωση ούτε του λαού, ούτε του εδάφους. Μιλούσαν πάντα για αυτά που μας ενώνουν και στην πράξη αναδείκνυαν και εδραίωναν όσα μας χωρίζουν. Στην ακραία της μορφή αυτή η πολιτική, όχι τόσο του ΑΚΕΛ όσο άλλων, μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι οι Ελληνοκύπριοι αντί να πείσουν τους Τουρκοκύπριους ότι δεν έχουν να φοβηθούν τίποτε σήμερα σε μια ενωμένη Κύπρο, ούτε για την ασφάλεια τους, ούτε για την ευημερία τους, πείσθηκαν οι ίδιοι ότι η μόνη επιλογή που έχουμε είναι να ζούμε πλάι – πλάι, σαν καλοί γείτονες. Όπως λέει κι ο Τατάρ, δηλαδή.
Τελικά, ο μόνος που επιχείρησε την επαναπροσέγγιση ευρύτερης αποδοχής και ανεξάρτητα κομματικών ή ιδεολογικών πλαισίων, ήταν αυτός που δεν ήθελε το ΑΚΕΛ και οι υπόλοιποι της επαναπροσέγγισης, ο Σενέρ Λεβέντ, βάζοντας υποψηφιότητα για ευρωβουλευτής. Τον Σενέρ τον απορρίπτουν όλες οι ομάδες επαναπροσεγγιστών, ακριβώς επειδή επιμένει να μιλά για την Κυπριακή Δημοκρατία και για μία Κύπρο κι ένα λαό, κάτι που οι υπόλοιποι αποδέχτηκαν ότι δεν μπορούμε να το υποστηρίζουμε διότι δεν το θέλει η Τουρκία. Αλλά, δεν είναι αυτό το ζήτημα. Είναι αν μπορεί η πολιτική επαναπροσέγγισης να ανατρέψει την τουρκική πολιτική. Ναι, μπορεί. Μόνο αν βγάλουν όλοι από το μυαλό τους την πολιτική του φυλετικού διαχωρισμού κι αρχίσουν να εργάζονται πραγματικά ως να είμαστε ένας λαός. Ουτοπίες;
Φιλελεύθερος
