Του Αλκη Καλλιαντζίδη, Οικονομολόγου, [email protected] www.kalkis.eu
Η Ελλάδα οφείλει να βρει τις αναγκαίες προσαρμογές μεταξύ της περιβαλλοντικής προστασίας και της αναπόφευκτης τουριστικής δραστηριότητας
Πέρα από το «κίνημα της πετσέτας»
Σαν ένα αιώνιο εργαστήριο των πολιτισμικών μας επιλογών, η Ελλάδα συνεχίζει να απεικονίζει αυτό το καλοκαίρι τις προσαρμογές που πρέπει να εξευρεθούν μεταξύ της περιβαλλοντικής προστασίας και της αναπόφευκτης τουριστικής δραστηριότητας, ιδιαίτερα για την εξαρτώμενη από τον τουρισμό οικονομίας της.
Η ανεπάρκεια των σχεδίων πρόληψης και πυρόσβεσης της χώρας επισημάνθηκε για
άλλη μια φορά, πέραν των διαβεβαιώσεων του «επιτελικού μύθου», όταν οι δασικές πυρκαγιές έπληξαν και το νησί της Ρόδου. Η ρύθμιση της πρόσβασης στην Ακρόπολη, στη συνέχεια, έφερε στο φως το κληρονομικό ζήτημα των χώρων που υποδέχονται το κοινό. Κάπως έτσι αναδύονται σήμερα και οι καυγάδες γύρω από τη διατήρηση της ακτογραμμής ελεύθερης και την μη καταπάτηση όλων των παραλιών…
Χωρίς να ελαχιστοποιούμε την ευθύνη των αρμόδιων ελληνικών αρχών (κυβέρνησης και αυτοδιοίκησης) ή να ενοχοποιούμε τους εν δυνάμει τουρίστες που είμαστε όλοι, οι μοχλοί δράσης, για την αντιμετώπιση της δυσάρεστης κατάστασης, δεν μπορούν παρά να είναι συλλογικοί. Αυτό ίσως κατάλαβαν οι περίπου 10.000 συμπολίτες του «κινήματος της πετσέτας» που κινητοποιούνται στα ΜΜΕ και στα κοινωνικά δίκτυα ενάντια στην παράνομη κατάληψη ελληνικών παραλιών από τα παραθαλάσσια μπαρ, αλλά και από μεμονωμένους καταπατητές, όπως συμβαίνει σε πολλές ακτές. Ένας αστείος τίτλος του κινήματος για έναν στόχο που δεν είναι εκκεντρικός, ήτοι : ο πειθαναγκασμός στην προβλεπόμενη ελληνική νομοθεσία για τις ακτές, που απαιτεί να αφήνεται κατά τόπους ελεύθερη τουλάχιστον η μισή παραλία. Και τα αποτελέσματα είναι ήδη ορατά, αν δεν ξεχαστεί βέβαια το θέμα μετά τα «μπάνια του Λαού» : η μαζικότητα των κινητοποιήσεων αρχίζει να κάμπτει έστω και προσωρινά τους καταπατητές, τους οποίους καλεί η κυβέρνηση να πειθαρχήσουν, διότι η επιβίωση του τουρισμού μας είναι επίσης και θέμα εικόνας.
Πολλές από τις σύγχρονες αδυναμίες μας βρίσκονται σε αυτό το κράμα του καταστροφικού υπερτουρισμού για το περιβάλλον και του κυνισμού που υποβιβάζει τους μη έχοντες μακριά από τα βλέμματα των εχόντων, κάτω από την υποκριτική άρνηση του «μαζικού τουρισμού» που δεν θα αφορούσε παρά μόνο τις περισσότερο λαϊκές τάξεις. Δηλαδή να λάβουμε υπόψη μας τα σημερινά κλιματικά διακυβεύματα, χωρίς να αγνοούμε το ζήτημα των κοινωνικών ανισοτήτων : αυτή νομίζω ότι πρέπει να είναι η φιλοδοξία μιας ζητούμενης «ολοκληρωμένης οικολογίας».
