του Παντελή Σαββίδη
Χθές έκανα μια προέγγιση των αιτιών της νίκης Τράμπ. Και τις εντόπισα στο ιδεολογικοπολιτικό ρεύμα που δημιουργήθηκε απο τις συνέπειες του είδους της παγκοσμιοποίησης που επιλέχθηκε απο την κυρίαρχη, διεθνώς, τάξη.
Διαβάζω διάφορα σχόλια στα αμερικανικά μμε. (Στα ελληνικά μμε το αποφεύγω).
Δεν έχουν καταλάβει ή δεν θέλουν να καταλάβουν πως ο Τράμπ εξέφρασε, δεν δημιούργησε, ένα ρεύμα με παγκόσμια απήχηση που αυτό τον ανέδειξε στην προεδρία. Δεν ανέδειξε ο Τράμπ το ρεύμα.
Ο ένας ασχολείται με τις ικανότητες της Χάρις, ο άλλος με την ανικανότητα του αντιπροέδρου που επέλεξε, γενικώς ασχολούνται με υπολεπτομέρειες οι οποίες ουδόλως θα πέρασαν απο το μυαλό των ψηφοφόρων.
Παρατηρείται και κάτι ακόμη. Όλο το παγκόσμιο σύστημα έχει ενοχληθεί τα μέγιστα απο την εκλογή. Αλλά η πρόταση που μέχρι τώρα παρήγαγε (το παγκόσμιο σύστημα) ήταν αδιέξοδη.
Δημιουργούσε τεράστια προβλήματα τα οποία περιθωριοποιούσαν μεγάλο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού.
Είναι αυτό πολιτική επιλογή;
Ένα σημείο το οποίο κυριαρχεί στην αναλυτική σκέψη παλαιών σχολιαστών είναι αυτό που αποκαλούν τοποθέτηση του διεθνούς κεφαλαίου. Και εδώ υπάρχει ένα ερμηνευτικό πρόβλημα. Ο Τράμπ (όχι το ρεύμα του) δεν αποτελεί απειλή για το αμερικανικό και το διεθνές κατεστημένο. Ο Τράμπ εκφράζει ένα σημαντικό μέρος του κεφαλαίου. Και όσο και αν σας φανεί παράξενο, εκφράζει το πιο προοδευτικό και το πιο εκσυγχρονισμένο μέρος του κεφαλαίου. Εκφράζει το κεφάλαιο της ψηφιακής εποχής και της εποχής της Τεχνητής Νοημοσύνης. Μαζί του συσπειρώθηκαν οι ηγεσίες του κεφαλαίου αυτού. Γιατί; Αποτελεί ένα ερώτημα. Το διαδίκτυο τους ονομάζει broligarchs (bro αδελφός και oligarchs δηλαδή αδελφοί ολιγάρχες που σημαίνει ολιγάρχες με παρόμοιο αντικείμενο ενασχόλησης) και θεωρεί ότι συσπειρώθηκαν γύρω απο τον Τράμπ επειδή θα περιορίσει τους φόρους. Θα το δούμε.
Μου κάνει και κάτι άλλο εντύπωση. Ο μιαρός τρόπος με τον οποίο προσεγγίζουν τις διεθνείς εξελίξεις (καλά, για τις εσωτερικές δεν γίνεται λόγος) τα ελληνικά ΜΜΕ.
Παρόλα αυτά ο πληθυσμός τα παρακολουθεί αν και σημαντικό μέρος του ψηφιακά εναλφάβητου τμήματος της κοινωνίας έχει περάσει στο διαδίκτυο.
Αλλά και το διαδίκτυο περνά τις παιδικές ασθένειες της ενημέρωσης.
Πολλοί που το χρησιμοποιούν το κάνουν για λόγους ψυχοθεραπευτικούς ενώ ο λαϊκισμός σε πολλές εκπομπές του έχει λάβει επικίνδυνες καρκινικές διαστάσεις.
Μέσα απο αυτό το χάος θα προκύψει το νέο.
Απλώς, σε όλα είμαστε στην αρχή.
Τα αμερικανικά ΜΜΕ εστιάζουν στην εκδίκηση που, όπως λένε, υποσχέθηκε να πάρει ο Τράμπ αλλά η δική μου εκτίμηση είναι ότι η νίκη που πέτυχε είναι τόσο μεγάλη που θα τον έκανε να ξεχάσει όλα όσα έλεγε πριν τις εκλογές.
Ο Τράμπ δεν είναι το πρόβλημα. Οι πολιτικές του, ίσως. Αλλά να τις δούμε.
Υπάρχει μια ανησυχία για τις επιλογές της οικονομικής του πολιτικής και του πληθωρισμού που θα προκαλέσουν. Ή, μια άλλη ανησυχία του Βερολίνου, για το πως οι ΗΠΑ επι Τράμπ, θα αντιμετωπίσουν την Γερμανία και την Ευρώπη.
Δεν θα τις αντιμετωπίσει, ίδίως την Ευρώπη που μας ενδιαφέρει, ο Τράμπ καλά αλλά αυτό δεν είναι αποτέλεσμα της προεδρικής εκλογής. Και υπήρχε και διευρύνθηκε με τον καιρό ένα σημαντικό μέρος του μηχανισμού διαμόρφωσης πολιτικής στην Ουάσιγκτον που άρχισε να αναθεωρεί την στάση του απέναντι στην Ουκρανία.
Αλλά οι αλλαγές στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ ως προς την Ευρώπη είναι μια ευκαιρία για την Ευρωπαϊκή Ένωση να αποκτήσει βαθμούς αυτονομίας και γεωπολιτική υπόσταση. Διότι χωρίς αυτά θα συνεχίσει να είναι ο μπάτλερ των ΗΠΑ.
Εκεί που θα συναντήσει δυσκολίες σε σχέση με την Ευρώπη το υπο τον Τράμπ πολιτικό σύστημα είναι αίσθηση των ορίων στην πίεσή της. Μεγάλη πίεση θα ωθήσει την Γερμανία και την Ευρώπη σε άνοιγμα προς την Ρωσία διότι δεν υπάρχει άλλη διέξοδος.
Αυτό ισχύει, κυρίως, για την Γερμανία και έχει και ιστορικό προηγούμενο.
Δεν ισχύει, τόσο, για την Γαλλία, ο πρόεδρος της οποίας έσπευσε με χαρά, χθες, να εκφράσει την ικανοποίηή του για την νίκη Τράμπ.
Η Γαλλία θα προσδοκά έναν νέο ρόλο στην Ευρώπη με τον Τράμπ διότι, ενδεχομένως, οι σχέσεις Τράμπ και Μακρόν να συμπίπτουν στο ουκρανικό. Κάτι που δεν φαίνεται να συμβαίνει με τον Τράμπ και τον γερμανό Σόλτς.
Το παιχνίδι, ακόμη, είναι ασαφές αλλά τα αμερικανικά ΜΜΕ σπεύδουν να πάρουν θέση στην κερκίδα. Έτσι γίνεται.
Σε ό,τι αφορά τα καθ ημάς να ευχηθούμε να μπορέσει να προσαρμοσθεί η κυβέρνηση στα νέα δεδομένα διότι οι κίνδυνοι για την εθνική ασφάλεια είναι ορατοί.
Να σημειώσουμε, ωστόσο, το παιδαριώδες και γι αυτό επικίνδυνο, της πολιτικής συμπεριφοράς του Μητσοτάκη στις διεθνείς εξελίξεις και τις σχέσεις του με την Ουάσιγκτον την τελευταία τετραετία. Ενώ η σχέση αυτή δεν προσέφερε τίποτε στην Ελλάδα (στον ίδιο μπορεί να προσέφερε) έχει φέρει τη χώρα σε δύσκολη θέση ως προς τις αναμενόμενες διεθνείς εξελίξεις.
Είναι απο τις μοναδικές περιπτώσεις που μπορεί να πει κανείς πως, ευτυχώς, δεν λαμβάνουν σοβαρά υπόψη την Ελλάδα οι μεγάλες δυνάμεις στον ανταγωνισμό τους.
Και εδώ θα σας αναφέρω μια μικρή ιστορία σε σχέση με την Ελλάδα και την πολιτική της.
Πρωθυπουργός της Ελλάδας επισκέφθηκε τις ΗΠΑ και συναντήθηκε με τον πρόεδρό των.
Ο πρόεδρος ευγενής, καθώς ήταν, λέει στον Έλληνα πρωθυπουργό: κύριε πρόεδρε, πείτε μου τι θέλετε απο τις ΗΠΑ.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός απαριθμεί τα αιτήματά του και όταν τελείωσε ο αμερικανός πρόεδρος του λέει:
δεν τα γνωρίζω τα θέματα, θα συμβουλευτώ τους συνεργάτες μου και ό,τι μπορώ να λύσω θα το κάνω.
Να σας πω και εγώ κάτι κ. πρόεδρε, είπε ο αμερικανός:
Η Ελλάδα τι δουλειά έχει και ανακατεύεται στην διαμάχη μας με τη Ρωσία;
Αν ο πρωθυπουργός έκανε ανάλογη επίσκεψη στη Μόσχα τα ίδια θα του έλεγαν και οι ρώσοι.
Η απουσία πειστικής εναλλακτικής λύσης στο πολιτικό σκηνικό κάνει πολλούς έλληνες να βλέπουν,θετικά, ακόμη, τον κ. Μητσοτάκη. Η επιμονή αυτή, όμως, ενέχει κινδύνους. Κυρίως εθνικούς. Ο Μητσοτάκης σαλαμοποιεί τα θέματα προσέγγισης με την Τουρκία ώστε να μην φανούν οι υποχωρήσεις του. Διότι υπάρχουν υποχωρήσεις.
Δεν αντιδρούν τυχαία οι Καραμανλής και Σαμαράς (οι αρχηγοί των άλλων πολιτικών κομμάτων το έχουν ρίξει στην πλάκα με τα συνέδρια, τις φράξιες κλπ και νομίζουν πως είναι φοιτητικές παρατάξεις).
Η προσαρμογή του Μητσοτάκη και της κυβέρνησης στα νέα δεδομένα της Ουάσιγκτον είναι φανερή και καλώς γίνεται. Απο τις ΗΠΑ εξαρτάται σημαντικά η ασφάλεια της χώρας. Αφού οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν φρόντισαν να δημιουργήσουν μια αποτρπεπτική δύναμη τόσο ισχυρή που δεν θα απέτρεπε την Τουρκία απο το να κάνει, ακόμη, και σκέψη αμφισβήτησης. Άρα, η προσαρμογή στα νέα δεδομένα και η αναζήτηση διαύλων επικοινωνίας με την αμερικανική ηγεσία πρέπει να γίνει. Το θέμα είναι να διατηρθεί η αξιοπρέπεια του κράτους σε αυτήν την προσαρμογή και να αποτελέσει μάθημα.
Η Ελλάδα δεν έχει τις προϋποθέσεις να το παίζει πρωτοπαλίκαρο στις μεγάλες διεθνείς εξελίξεις. Γι αυτό καλόν είναι οι πρωθυπουργοί να μην την χρησιμοποιούν δι ίδιον όφελος. Διότι αν πέσει κάποια στιγμή ο πέλεκυς θα είναι βαρύς.
(Οι πρωθυπουργοί θα την έχουν εγκαταλείψει).
Τέλος, να σας διηγηθώ και ένα διαδακτικό ανέκδοτο. Μεθυσμένος ψάχνει ένα βράδυ κάτω απο στύλο της ΔΕΗ να βρει κάτι που έχασε. Περαστικός τον ρωτάει τι ψάχνει και ο μεθυσμένος του λέει για την απώλειά του. Ο περαστικός τον ρωτάει αν το έχασε εκεί που ψάχνει και ο μεθυσμένος απαντά: όχι. Αλλά εδώ έχει φως.
Κάπως έτσι ψάχνουν τα αμερικανικά και διεθνή ΜΜΕ να βρουν τι έφταιξε και νίκησε ο Τράμπ.
Εκτεταμένο το άρθρο . Περιλαμβάνει το σύνολο των πολιτικών που νομίζουμε ότι θα αναπτύξει στην επόμενη και τελευταία του 4ετία ο και ηλικιωμένος κ. Τραμπ.
Αν κάτι είναι σίγουρο-νόμος χρειάζεται ο οποίος αυτομάτως εφαρμόζεται- και αυτό θα είναι η επιβολή δασμών στις εισαγωγές , οι οποίοι θα πλήξουν κυρίως τις οικονομίες της Ευρώπης ,ιδίως της Γερμανίας, η οποία φρονώ πως πρώτη θα επανέλθει με ισχυρό ηγέτη από τους Χριστιανοδημοκράτες μετά τις επικείμενες εκλογές , λόγω διάλυσης του τρικολόρ κυβερνητικού συνασπισμού.
Τα υπόλοιπα , πολύ δύσκολα θα επιβληθούν και δυσκολότερα κυρίως θα εφαρμοσθούν, επειδή όπως και στην Ελλάδα μας το ίδιο και στις ΗΠΑ υπάρχει ο ”κόφτης” της γραφειοκρατίας του κατεστημένου αριστεροπροοδευτισμού -από τον Κλίντον ακόμη- αλλά και οι (50) Κυβερνήτες Πολιτειών , με πολλές εξουσίες , που δεν θα συμφωνούν με τις ”εκρήξεις ” του παντοδύναμου και σε Γερουσία και Βουλή κυρίου Τραμπ.
ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΟΛΥΠΛΟΚΗ ΚΑΙ ΜΕ ΔΥΣΚΟΛΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ Η ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΩΝ ΗΠΑ, ΤΟΥ ΔΕ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ Κ. ΤΡΑΜΠ ΘΑ ΤΗΝ ΔΟΥΜΕ ΜΕΤΑ ΤΗΝ 20Η ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2025 ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ 4ΕΤΙΑΣ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΧΘΕΙ ”ΑΝΘΡΑΚΕΣ Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ”.
Υ.Γ Η Ελλάδα μας , για την οποίαν ευχόμαστε όλοι μας (με κάθε κυβέρνησή της) πάντα το καλό της θα είναι η πρώτη -πιστή όπως πάντα – στις Ελληνοαμερικανικές Συμφωνίες , που με διαφορετικές κυβερνήσεις υπέγραψε- θα επωφεληθεί συντομότερα από άλλα κράτη από την αλλαγή στις ΗΠΑ.
Με την Τουρκία θα ”ξαναμιλήσουμε” -όπως κάνουμε κοντά πενήντα χρόνια -αλλά τίποτε δεν προμηνύει ότι θα κάνουμε υποχωρήσεις από την διαχρονικά-με λίγες εξαιρέσεις κατά το παρελθόν – εθνική μας γραμμή .
Και στην προσωπική μας ζωή και τώρα στην εθνική , ας μη φοβόμαστε προτού έρθει το κακό με την Τουρκία , το οποίο δεν θα έρθει με αυτήν την κυβέρνηση του κόμματος , που του είναι άγνωστη λέξη η λέξη υποχώρηση στα εθνικά θέματα.
Αυτή είναι η πραγματικότητα ,φράση που επανελάμβανε συχνά ο κύριος ΟΧΙ στο Βουκουρέστι το 2008 , ο οποίος και τώρα καθόρισε με δηλώσεις του το πρακτέον από την σημερινή κυβέρνηση του 50χρονου κόμματός του. Αύριο είναι η κοντή γιορτή και θα φανεί.
Σιγά μην τους ενδιαφέρει να μάθουν πραγματικά γιατί έχασαν τις εκλογές. Όταν με την πολιτική σου επιδιώκεις να αποκλείσεις από τον δημόσιο λόγο οποιονδήποτε δεν “συμμορφώνεται” με τις δικές σου επιταγές και επιλέγεις να καταστήσεις όσο περισσότερους πολίτες γίνεται, εξαρτημένους από τον κρατικό κόρβανα και όχι από την δική τους εργασία, το κάμεις απολύτως συνειδητά και δεν “εκπλήσσεσαι” από το αποτέλεσμα.
Πάντως η συμπρωτεύουσα είναι ήδη προσαρμοσμένη στην νέα Τράμπ εποχή. Βελόπουλος και Λατινοπούλου πανηγυρίζουν και θα χτυπήσουν μαζί πάνω από 15%. Αν μπουν και κάτι Νίκη, Σπαρτιάτες να η κυβέρνηση του βουνού ή του Βενιζέλου.
Αυτό είναι το αποτέλεσμα της αντί νοοτροπία που καλλιεργείται χρόνια από τους “πολεμιστές” του κράτους των Αθηνών. Εξάλλου τι Αθήνα τι Ουάσιγκτον και τι Νέα Υόρκη. Οι πρωτεύουσες φταίνε πάντα.
Εγώ πως πιστεύω ότι θα ”συγκινηθούν” οι οπαδοί του πρώτου λαϊκιστή του προηγούμενου αιώνα μακαρίτη Ανδρέα Παπανδρέου και θα επιβάλουν την δική του γραμμή στο ΠΑΣΟΚ αυτής της 10ετίας για να διεκδικήσει νίκη στις εκλογές ο 2027. Οι πλαστικές σημαίες με τον πράσινο ήλιο ετοιμάζονται.
Μην αμφιβάλλουμε ότι οι Αμερικανοί ζουν τώρα ό,τι ζούσαμε εμείς μετά την επικράτηση του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές της 18 Οκτωβρίου του 1981, οι οπαδοί του οποίου για μια 8ετία ”το έριξαν στο σορολόπ” και με την τροποποίηση του Συντ/τος του 1986 μας κληρονόμησαν έκτοτε τον κυρίαρχο -όσο διαθέτει δεδηλωμένη πλειοψηφία στη Βουλή-πρωθυπουργό.
Αλλά όπως η ζωή έτσι και η κυβερνητική πολιτική συνεχίζεται και κάθε μέρα είναι άλλη μέρα.