Γράφει ο Κώστας Λάμπος[1]
http://www.classlessdemocracy.blogspot.com,
Βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα, στον αιώνα της ψηφιακής οικονομίας και της οικονομίας του υδρογόνου[2], της ηλεκτρονικής επικοινωνίας, της τρισδιάστατης εκτύπωσης, του διαδικτύου και του ελεύθερου λογισμικού, της διαστημικής τεχνολογίας δηλαδή της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης, την οποία κάποιοι την αρνούνται επειδή την φοβούνται[3] και γι’ αυτό επιμένουν να κρατούν την ανθρωπότητα στον 19ο και στον 20ο αιώνα και μας κρατούν καθηλωμένους στα ορυκτά καύσιμα και στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Οι χώρες που διέθεταν και εκείνες που ακόμα διαθέτουν ή ελέγχουν πηγές ορυκτών καυσίμων ελέγχουν την παγκόσμια οικονομία, αλλά στο βαθμό που αυτές οι πηγές εξαντλούνται, στον ίδιο βαθμό απαιτείται ένας επαναπροσδιορισμός του παγκόσμιου ενεργειακού προβλήματος. Οι επιστήμες και η τεχνολογία έχουν ήδη απαντήσει με την υδρογονοενέργεια, ως αποτέλεσμα της συνεργασίας των Ανανεώσιμων Πηγών Eνέργειας με βάση την καύση του υδρογόνου, που αποδίδει απόλυτα καθαρή, ιδιαίτερα φτηνή, απεριόριστα άφθονη και ασφαλή ενέργεια και μάλιστα σε βαθμούς αποκεντρωμένης παραγωγής σε επίπεδο χρήστη ενέργειας, που σημαίνει απελευθέρωση από τα συγκεντρωτικά ενεργειακά συστήματα με τα οποία το συγκεντροποιημένο κεφάλαιο ελέγχει την παγκόσμια οικονομία, συντηρώντας έναν άδικο διεθνή καταμερισμό της Εργασίας. Η υδρογονοενέργεια μπορεί άμεσα να απαλλάξει την ανθρωπότητα από την εξάρτησή της από τα ρυπογόνα, πανάκριβα, σπάνια και εξαρτησιογόνα ορυκτά καύσιμα και μαζί με αυτά μπορεί να την απαλλάξει και από τον απάνθρωπο και καταστροφικό καπιταλισμό.
Η Ευρώπη δεν διαθέτει πηγές ορυκτών καυσίμων και σε πολύ μεγάλο βαθμό είναι εξαρτημένη από τη Ρωσία και από τις Αμερικάνικες πολυεθνικές που ελέγχουν την παραγωγή και την διακίνηση του πετρελαίου και του φυσικού αερίου και έχει λόγο υπαρξιακό να προχωρήσει στην άμεση υιοθέτηση του τεχνολογικού πακέτου παραγωγής υδρογονοενέργειας, προκειμένου να απεξαρτηθεί από πηγές ενέργειας που την κρατούν υποχείρια των προμηθευτών ενέργειας. Προφανώς το ίδιο πρόβλημα το έχουν και άλλες χώρες, όπως η Κίνα, ακόμα και οι Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής, τόσο για την ίδια την αμερικάνικη οικονομία, όσο και για την άσκηση ενεργειακού ιμπεριαλισμού, χωρίς τον οποίο θα καταρρεύσουν εκκωφαντικά τόσο οι ίδιες, όσο και το όνειρο για την παγκόσμια ηγεμονία. Πρόκειται για το καπιταλιστικό ενεργειακό αδιέξοδο, που με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί σε καταστροφικές συγκρούσεις παγκόσμιας εμβέλειας.
Αυτός είναι και ο λόγος που Αμερικανοί επιστήμονες υποστηρίζουν ότι: «Μπορεί να ανήκετε σ’ εκείνους τους ανθρώπους που νομίζουν ότι η ενέργεια του υδρογόνου είναι μια φαντασίωση κάποιων μελλοντολόγων ή κάποιων άλλων συγγραφέων επιστημονικής φαντασίας. Ή, στην καλύτερη περίπτωση, μπορεί να την θεωρείτε ως μια πολλά υποσχόμενη μελλοντική τεχνολογία που, αν κάποτε εφαρμοστεί, αυτό θα γίνει στο μακρινό μέλλον. Εάν όντως σκέφτεστε μ’ αυτόν τον τρόπο, ξανασκεφτείτε το σοβαρά. Φανταστείτε έναν κόσμο στον οποίο η ανθρωπότητα κέρδισε την ελευθερία της από το πετρέλαιο. Μπορούμε να χτίσουμε αυτόν τον κόσμο μέσα σε δέκα χρόνια με την υπάρχουσα τεχνολογία. Φανταστείτε έναν κόσμο στον οποίο η (ανθρωπότητα) αποφάσισε να ξεπεράσει την ενεργειακή και την κλιματική κρίση που απειλεί την ύπαρξή της. Μπορούμε να χτίσουμε αυτόν τον κόσμο σήμερα με συνειδητές επιλογές και πολιτική βούληση»[4],
Δεν είναι όμως μόνο Αμερικανοί επιστήμονες και επιχειρηματίες που αντιλαμβάνονται την σημασία της υδρογονοενέργειας, αλλά και Γερμανοί, οι οποίοι στις 6 Ιουνίου 2012 απευθύνουν στη Καγκελάριο το παρακάτω υπόμνημά τους, στο πνεύμα φυσικά του δικού τους ιδιαίτερου συμφέροντος: «Είμαστε μια ομάδα επιχειρηματιών και επιστημόνων και ζητάμε την υποστήριξή σας και τη βοήθειά σας στη χρηματοδότηση του έργου μας στην υλοποίηση ενέργειας υδρογόνου και παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στη Γερμανία. Το γεγονός είναι ότι οι επιστήμονές μας έχουν αναπτύξει μια νέα τεχνολογία για την παραγωγή φθηνού υδρογόνου και φτηνής ενέργειας σε απεριόριστες ποσότητες και 100% φιλικό προς το περιβάλλον. Με την τεχνολογία μας και την οικονομική και πολιτική σας υποστήριξη, η Γερμανία θα είναι σε θέση να γίνει ηγετική δύναμη στην παγκόσμια αγορά στην παραγωγή υδρογόνου, παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και ηλεκτρικών οχημάτων τα επόμενα πέντε χρόνια. Επιπλέον, μπορούμε να δημιουργήσουμε τον μοναδικό εξοπλισμό για τη μετάβαση των υπαρχόντων πυρηνικών και θερμοηλέκτρικών σταθμών παραγωγής ενέργειας σε υδροενεργειακούς σταθμούς με ελάχιστη επένδυση και το κόστος ηλεκτρικής ενέργειας θα είναι τουλάχιστον 2 φορές φθηνότερο από σήμερα και οι εκπομπές CO 2 θα είναι ΜΗΔΕΝ. Και φυσικά το πιο σημαντικό είναι ότι η Γερμανία γίνεται απολύτως ανεξάρτητη από τις προμήθειες υδρογονανθράκων από άλλες χώρες! Η Γερμανία έχει συνηθίσει να είναι μία από τις κορυφαίες χώρες στον κόσμο όσον αφορά την τεχνική πρόοδο και η ενέργεια υδρογόνου είναι η ενέργεια του 21ου αιώνα και δεν φτάνει να την υιοθετήσουμε για τεχνικούς και οικονομικούς λόγους – πρέπει και να το πιστέψουμε όλοι μας»[5].
Με το πέρασμα από την ενέργεια ορυκτών καυσίμων στην υδρογονοενέργεια η Ευρώπη δεν απαλλάσσεται μόνο από την ενεργειακή εξάρτηση από τις υπερδυνάμεις, αλλά ακυρώνει και την σύγκρουσή τους για την ηγεμονία, γεγονότα που θα απομάκρυναν τον πόλεμο από την ήπειρό μας και θα έθεταν την Ευρώπη στην πρωτοπορία για έναν καλύτερο, δικαιότερο και ειρηνικό κόσμο.
Όπως στο παρελθόν η Ευρώπη άνοιγε δρόμους προόδου και αποτελούσε οδηγό για ολόκληρη την ανθρωπότητα έτσι και σήμερα οι ελπίδες του κόσμου, ακόμα και των πολιτών της αλαζονικής υπερδύναμης, αναγνωρίζουν ότι: «Το αμερικανικό όνειρο είναι σε μεγάλο βαθμό παγιδευμένο στο ένστικτο του θανάτου. […] Έχουμε γίνει ο πολιτισμός του θανάτου» [6]
Η ανθρωπότητα περιμένει από την Ευρώπη να κάνει την αρχή και την διαφορά: «Ενώ το αμερικανικό πνεύμα δείχνει σημεία κόπωσης και μαραζώνει τελματωμένο στο παρελθόν, ένα νέο ευρωπαϊκό όνειρο γεννιέται. Είναι το όνειρο που αρμόζει πολύ περισσότερο με το επόμενο στάδιο του ανθρώπινου ταξιδιού, το όνειρο που υπόσχεται να προσφέρει στην ανθρωπότητα την παγκόσμια συνείδηση που αντιστοιχεί στην όλο και πιο διασυνδεόμενη παγκόσμια κοινωνία. Το ευρωπαϊκό όνειρο τοποθετεί τις σχέσεις της κοινότητας πάνω από την αυτονομία, την πολιτισμική πολυμορφία πάνω από την αφομοίωση, την ποιότητα ζωής πάνω από την συσσώρευση πλούτου, τη διατήρηση του περιβάλλοντος πάνω από την απεριόριστη αύξηση των υλικών αγαθών, τις βαθύτερες σχέσεις πάνω από τον ακατάπαυστο μόχθο, τις οικουμενικές ανθρώπινες αξίες και τα δικαιώματα της Φύσης πάνω από τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα και την παγκόσμια συνεργασία πάνω από την μονομερή άσκηση της ισχύος»[7].
Αυτή η έκκληση της αμερικάνικης κοινωνίας να την βοηθήσει η Ευρώπη να απομακρυνθεί από τον ‘πολιτισμό του θανάτου για να μπορέσει να πλησιάσει το ευρωπαϊκό όραμα’ δεν αφήνει σε κανέναν περιθώρια για άλλες νεοφιλελεύθερες, σοσιαλδημοκρατικές και τριτοτεταρτοδιεθνιστικές ψευδαισθήσεις, γιατί δεν υπάρχουν. Η Ευρώπη[8] και η ανθρωπότητα γενικά κινδυνεύουν από τη συνέχιση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και μπορούν να σωθούν μόνο από τις δυνάμεις της Εργασίας της Επιστήμης και του Πολιτισμού, με πρόταγμα την Άμεση Δημοκρατία και την Αταξική Κοινωνία στην προοπτική ενός Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού. Με αυτά τα υλικά οφείλουμε να χτίσουμε την νέα ευρωπαϊκή ταυτότητα και συνείδηση και με αυτήν θα καταφέρουμε να χτίσουμε έναν καλύτερο κόσμο.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση χτισμένη πάνω στη λογική του κεφαλαίου, και ιδιαίτερα στα συμφέροντα του Γαλλογερμανικού άξονα, που κινείται μόνο με την λογική του νεογερμανισμού[9] και μάλιστα υπό αμερικάνικη κηδεμονία, στερείται Ευρωπαϊκότητας, καθώς επίσης και Ευρωπαϊκής Ενότητας που σημαίνει ότι στερείται Ευρωπαϊκής Ταυτότητας, χωρίς την οποία είναι καταδικασμένη είτε να γίνει ενδοχώρα του όποιου παγκόσμιου ηγεμόνα ή να ξαναγυρίσει στην Ευρώπη των εθνικισμών και των πολέμων του 19ου και του 20ου αιώνα. Γι’ αυτό η Ευρωπαϊκή Ταυτότητα που θα αλλάξει την φιλοσοφία και την αρχιτεκτονική της Ε. Ε. προς την κατεύθυνση της ευρωπαϊκής ενότητας στη βάση της κοινωνικής ισότητας, προϋποθέτει τον παραμερισμό της σημερινής αμερικανόφιλης, συντηρητικής και δυσκίνητης ηγεσίας της και την μετακίνηση των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού από την θέση του αντικειμένου του κεφαλαίου στην θέση του υποκειμένου της Ευρωπαϊκής Ιστορίας. Δύσκολο; Αναμφίβολα. Αλλά ξέρετε καμιά άλλη βιώσιμη εναλλακτική λύση, για μια Ευρώπη των λαών, της προόδου, της κοινωνικής ισότητας, της ευημερίας και της ειρήνης;
_____________________
Πηγή.https://www.blogger.com/blog/posts/5909381204985884097,
[1] Διδάκτωρ Οικονομικών Επιστημών του F.U. Berlin, συγγραφέας.
[2] Rifkin Jeremy, Η οικονομία του υδρογόνου, Η δημιουργία του παγκόσμιου ενεργειακού ιστού και η ανακατανομή της εξουσίας στη Γη, Λιβάνης, Αθήνα 2003
[3] Λάμπος Κώστας, Ποιος φοβάται το Υδρογόνο; Η επανάσταση του υδρογόνου, η ελεύθερη ενέργεια και η απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα ορυκτά καύσιμα και την καπιταλιστική βαρβαρότητα, Νησίδες, Θεσσαλονίκη 2013.
[4] Jerry Brown, Rinaldo Brutoco και James Cusumano, Freedom From Mid-East Oil, Edition of World Business Academy, USA 2007.
[5] http://www.direktzu.de/kanzlerin/messages/wasserstoffenergie-40912
[6] Rifkin Jeremy, Το Ευρωπαϊκό όνειρο. Πώς το όραμα της Ευρώπης για το μέλλον επισκιάζει αθόρυβα το αμερικανικό όνειρο, ΛΙΒΑΝΗΣ, Αθήνα, 2005, σελ. 602-603.
[7] Rifkin Jeremy, Το Ευρωπαϊκό όνειρο…, ό. π., σελ. 17.
[8] Λάμπος Κώστας, Ευρώπη; Ποια Ευρώπη?, https://www.blogger.com/blog/post/edit/5909381204985884097/6131690098562307519
[9] Λάμπος Κώστας, Νεογερμανισμός. Ο νέος εφιάλτης της Ευρώπης; http://infonewhumanism.blogspot.com/2012/02/
Είκοσι συνεχόμενα έτη που ζω στην Ευρώπη (Ιρλανδία, Ολλανδία, Γερμανία, Εσθονία, και πάλι Ολλανδία) δεν μου έχει υποπέσει στην αντίληψή μου κάτι που να ορίζει κάποια «ευρωπαϊκή ταυτότητα». Η «ευρωπαϊκή ταυτότητα» ανήκει στο φαντασιακό, κάτι σαν την παλαιότερη «σοβιετική ταυτότητα» που κανείς τότε εκεί πάνω δεν την πίστευε (ο μεγάλος καλαθοσφαιριστής Άρβιντας Σαμπόνις που ως ολυμπιονίκης είχε εκφράσει ότι ο σοβιετικός εθνικός ύμνος δεν σήμαινε τίποτα για αυτόν). Ο γεωγραφικός χώρος «Ευρώπη» έδωσε το όνομά του στους λεγόμενους ευρωπαίους, και όχι κάποιος συνειδητοποιημένος λαός με ευρωπαϊκή ταυτότητα που να ονόμασε τον χώρο αυτό «Ευρώπη» συνειδητά. Το δίλημμα ανανεώσιμες ενέργειες έναντι ορυκτών καυσίμων επ’ ουδενίν σχετίζεται με την καθαυτή τάση ελέγχου της ενέργειας σε παγκόσμια κλίμακα. Είτε η μια μορφή ενεργείας, είτε η άλλη, πάντα κάποιο συγκεντρωμένο καπιταλιστικό κεφάλαιο θα προσπαθεί να την ελέγξει. Τέλος, όσο αφορά το κυρίως θέμα του άρθρου, την «υδογονοενέργεια», (νεολογισμός του άρθρου που προφανώς αναφέρεται στο γνωστό είδος υπαρχόντων μπαταριών υδρογόνου/fuel cells, που παράγουνε ηλεκτρισμό αποδίδοντας ως χημικό παράγωγο νερό, όσο ενδεχομένως και στην πειραματική επί δεκαετίες σε Γαλλία/Ιαπωνία τεχνολογία σύντηξης υδρογόνου προς ήλιο) έχει εξαντλητικώς ξανασυζητηθεί εδώ ως μη αποδοτική. Πλην των αυτοκινητοβιομηχανιών (οι οποίες τρεχόντως πειραματίζονται εντατικώς για πιθανή μελλοντική χρήση τέτοιου είδους μπαταριών στα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, όταν και άμα η απόδοση τους γίνει ποτέ επαρκής), η μορφή αυτή ενέργειας θέτει όριο αφενός απ’ τη μια λόγω της χαμηλής χημικής απόδοσης, απ’ την άλλη λόγω της πολυπλοκότητας της διαδικασίας απομόνωσης καθαρού υδρογόνου ως καθαρού χημικού στοιχείου προς χρήση του σαν καύσιμο. Υπάρχουν δηλαδή τόσο τεχνικά όσο και εμπορικά ανυπέρβλητα μειονεκτήματα, που καμιά εταιρεία, οργανισμός ή χώρα δεν μπορεί να τα ξεπεράσει. Αν ήταν όπως απλά παρουσιάζεται στο άρθρο αυτό, τόσες ενεργειακώς εξαρτημένες χώρες (Κίνα, Ευρωπαϊκή Ένωση, κλπ) θα την είχαν υιοθετήσει και δεν θα ήταν αφελείς να παραμένουν δέσμιες των εισαγόμενων ορυκτών καυσίμων.