, , 9 Μαίου 2024
Σχεδιασμός χάρτη: Blanche Lambert και Pierre Verluise.
Δημιουργία χάρτη: ΑΒ Pictoris. Η AB Pictoris είναι μια νέα γαλλική εταιρεία που ιδρύθηκε από την Blanche Lambert, μια ανεξάρτητη χαρτογράφο. Παθιασμένη με τη χαρτογραφία και τη γεωπολιτική, απέκτησε μεταπτυχιακό στη Γεωπολιτική (cyber course, IFG, Paris VIII) και στη Γεωστρατηγική (Sciences Po Aix) μετά από πτυχίο στη Γεωγραφία και τον Περιφερειακό Σχεδιασμό (Paris I).
Σχόλιο στον χάρτη: Pierre Verluise, Διδάκτωρ Γεωπολιτικής, ιδρυτής του Diploweb.com, καθηγητής σε πολλά μαθήματα Master 2. Συγγραφέας, συν-συγγραφέας ή διευθυντής τριάντα περίπου έργων. Παραγωγός τριών Masterclasses για το Udemy: “The Base of Power” ; «Γιατί τα ψηφιακά δεδομένα είναι γεωπολιτικά;» από τον Kévin Limonier; «Τι ήταν η ΕΣΣΔ;» του Jean-Robert Raviot.
Η μεταψυχροπολεμική γεωγραφική Ευρώπη βλέπει τη γεωπολιτική της τεκτονική να ανανεώνεται βαθιά κάτω από την πίεση δυνάμεων που επεκτείνουν ή μειώνουν τις πολιτικές ομαδοποιήσεις – πλάκες –. Απόδειξη ελκυστικότητας και όχι «σχεδιασμού», το ΝΑΤΟ και η ΕΕ αποκτούν πλεονεκτήματα και επεκτείνονται. Δεν αποτρέπονται οι αντιθέσεις και οι εντάσεις, εσωτερικές και εξωτερικές. Δεν υπάρχει λόγος να εκπλαγείτε, καθώς η ισορροπία δυνάμεων βρίσκεται στο επίκεντρο της πολιτικής δράσης.
ΜΕΣΩ της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ) και της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ), η οικοδόμηση της ευρωπαϊκής κοινότητας που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1950 πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου (1947-1991). Φυσικά, η ένταση Ανατολής-Δύσης δημιουργεί έξοδα, αλλά παραδόξως ο Ψυχρός Πόλεμος είναι επίσης ένα ερέθισμα που παράγει πολιτικά αποτελέσματα, όπως η υπέρβαση μέρους της γαλλογερμανικής δυσαρέσκειας, τουλάχιστον με την ΟΔΓ. Με άλλα λόγια, ο φόβος της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (ΕΣΣΔ) ωθεί ορισμένες δυτικοευρωπαϊκές χώρες να ξεπεράσουν τις διαφορές τους για να δημιουργήσουν θεσμικές συγκλίσεις. Είναι ενδιαφέρον να υπογραμμιστεί ότι από το 2014 και ακόμη περισσότερο το 2022, ο φόβος της μετασοβιετικής Ρωσίας εξακολουθεί να έχει πολιτικά αποτελέσματα προσέγγισης ή ανασυγκρότησης, για παράδειγμα προς όφελος του ΝΑΤΟ ή της ΕΕ. [1] Ακόμα καλύτερα, ο φόβος για τη Ρωσία και η δυσπιστία προς τη Λευκορωσία είναι η ίδια η πηγή της δημιουργίας της Ευρωπαϊκής Πολιτικής Κοινότητας. [2]
Η ΕΟΚ και μετά η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να είναι ελκυστική έχοντας ήδη βιώσει επτά διευρύνσεις και μόνο μία –ειρηνική– έξοδο με το Brexit (2016-2020). Η ευρωπαϊκή κοινότητα εκτείνεται προς το Νότο και προς την Ανατολή, μέχρι την ενσωμάτωση τριών πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών – της Βαλτικής – το 2004. Μετά από αυτό του 1995, οι διευρύνσεις της ΕΕ πραγματοποιούνται συχνά στον απόηχο εκείνων του ΝΑΤΟ που καθορίζει το ρυθμό και αναλαμβάνει την αμυντική διάσταση. Τα πρώην μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας (1955 – 1991) έγιναν μέλη του ΝΑΤΟ το 1999. Από το 2004, εν μέρει υπό την έμπνευση των νέων κρατών μελών, η ΕΕ εφάρμοσε μια Ευρωπαϊκή Πολιτική Γειτονίας (EPI). Σε δύο δεκαετίες, η ΕΠΓ έχει υποστεί αρκετούς επαναπροσδιορισμούς. Πρόκειται για την προσπάθεια οικοδόμησης σχέσεων όσο το δυνατόν συνεργασίας με χώρες στο εξωτερικό περιθώριο, με άνισα αποτελέσματα υπό την πίεση εσωτερικών και εξωτερικών γεγονότων. Έτσι, η ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση και η Αραβική Άνοιξη (2011) τιμωρούν την ανάπτυξη της μεσογειακής διάστασης.
Επομένως, η μεταψυχροπολεμική γεωγραφική Ευρώπη βλέπει τη γεωπολιτική της τεκτονική να ανανεώνεται βαθιά κάτω από την πίεση δυνάμεων που επεκτείνουν ή μειώνουν τις πολιτικές ομαδοποιήσεις – πλάκες -.
