ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥΡΚΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΑΦΕΛΕΙΣ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ

του Παντελή Σαββίδη

Η Τουρκία αποτελεί εξ’ορισμού πρόβλημα για την Ελλάδα. Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις δεν πρόκειται να εξομαλυνθούν.

1.-Η Τουρκία αποτελεί ένα συνονθύλευμα λαών, εθνοτήτων, φυλών και άλλων ειδών που συγκρότησαν κράτος κάτω από την φασιστική, ναζιστική, γενοκτόνα ιδεολογία του τουρκισμού. Ο τουρκισμός είναι ιδεολογία.

2.-Η Τουρκία ως κράτος και ο τουρκισμός ως ιδεολογία ετεροπροσδιορίζονται. Έχουν επιθετικά, μιλιταριστικά χαρακτηριστικά αναγκαία για την συνέχιση ύπαρξής τους.

3.-Το Δόγμα της Γαλάζιας Πατρίδας δίνει συνεχή δυναμική και στον σημερινό τρόπο λειτουργίας του κράτους και στην καταπίεση των λαών και εθνοτήτων που συγκροτούν την σημερινή Τουρκία. Αποτελεί λόγο ύπαρξης του τουρκικού κράτους η συνέχιση της αναθεωρητικής, επεκτατικής πολιτικής του. Ακόμη και αν όλα όσα διεκδικεί η Τουρκία από την Ελλάδα καταφέρει να τα κατακτήσει, πάλι θα πρέπει να εφεύρει επεκτατικές επιλογές για να συνεχίσει να υπάρχει. Η κοιμωμένη Δύση έχει την ψευδαίσθηση πως αν πέσει η Ελλάδα, η Τουρκία θα ησυχάσει. Λάθος. Θα ξαναφθάσει έξω από τη Βιέννη.

4.-Η Τουρκία θα προσπαθήσει να κατακτήσει την Ελλάδα είτε να την δορυφοροποιήσει. Αν η Ελλάδα δεν θέλει να υποστεί μια τέτοια μοίρα πρέπει να γίνει συνείδηση ότι με την Τουρκία η κρίσιμη μέρα κάποτε θα έρθει. Εκείνο που μπορεί να την αποτρέψει είναι ο υψηλός βαθμός αβεβαιότητας της Τουρκίας για την έκβαση μιας αντιπαράθεσης με την Ελλάδα. Και η αβεβαιότητα αυτή μεγαλώνει όσο η ελληνική δύναμη αποτροπής αυξάνεται.

5.-Η ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων και η προετοιμασία πολιτικής ηγεσίας και κοινωνίας για το απευκταίο, η επίδειξη αποφασιστικότητας και η ομοθυμία ηγεσίας και λαού απέναντι στην απειλή είναι μονόδρομος.

6.-Το τουρκικό δόγμα δεν είναι πολιτική των τούρκων ισλαμοφασιστών. Εκφράζει το σύνολο της τουρκικής πολιτικής ηγεσίας και, κυρίως, το βαθύ τουρκικό κράτος από τα σπλάχνα του οποίου εκπορεύεται. Οι τουρκικές κυβερνήσεις αναλόγως των συγκυριών εκφράζουν το ίδιο δόγμα με διαφορετικό τρόπο.

7.-Αλλά και οι ιδεολογίες όλων των τουρκικών κομμάτων συνυπάρχουν στον τουρκισμό. Οι κεμαλιστές τον συνέλαβαν και τον εφήρμοσαν στην πράξη, οι ισλαμιστές του προσέθεσαν επιπλέον χαρακτηριστικά και οι λαότητες που τον υφίστανται, από φόβο ή ενσωμάτωση, τον έχουν αποδεχθεί.

9.-Άρα, εκτός από την αναθεωρητική επιθετικότητα του τουρκικού κράτους η Ελλάδα έχει να αντιμετωπίσει και ένα συμπαγές ιδεολογικό δόγμα: τον τουρκισμό.

10.-Η επιθετικότητα της Τουρκίας ως κράτους αντιμετωπίζεται, όπως σημειώσαμε παραπάνω με την επίδειξη αποφασιστικής αποτροπής. Ο τουρκισμός, όμως, ως ιδεολογία, χρειάζεται άλλα μέσα. Είναι άϋλος και συνέχει τις ψυχές και τα μυαλά των ανθρώπων της γειτονικής χώρας. Πρέπει να αποδομηθεί στο ιδεολογικό πεδίο.

11.-Η ελληνική πρόταση είναι η μόνη που θα μπορούσε να το πετύχει. Διότι διαφέρει ποιοτικά σε όλα από την τουρκική και από κάθε άλλη λαών της περιοχής. Μπορεί να συσπειρώσει, η να τραβήξει την προσοχή ενός σημαντικού τμήματος της τουρκικής διανόησης που και το ίδιο προβληματίζεται με τον τουρκισμό. Το ορατό όφελος από μια τέτοια εξέλιξη δεν θα είναι η αποδόμηση του τουρκισμού ή η διάλυση της Τουρκίας, όπως θα εύχονταν πολλοί Έλληνες. Στην καλύτερη περίπτωση θα μπορούσαν να δημιουργηθούν θύλακες εντός της Τουρκίας που με την επιρροή τους θα έθεταν σε συνεχή αμφισβήτηση την επιθετικότητα και τα γενοκτόνα χαρακτηριστικά του τουρκισμού. Και σιγά σιγά θα αφύπνιζαν εθνικές συνειδήσεις που σήμερα φοβούνται να εκδηλωθούν. Αυτός θα μπορούσε να είναι ένας κοινός τόπος με τους αποκαλούμενους Λευκούς Τούρκους.

12.-Ακόμη και αυτό θα ήταν ένα σημαντικό κέρδος και για την Ελλάδα και για άλλους λαούς της περιοχής. Για να επιτευχθεί, όμως, χρειάζονται τα μέσα, οι άνθρωποι και το πλαίσιο προσέγγισης. Τα μέσα βρίσκονται, οι άνθρωποι που θα το πετύχουν δεν γνωρίζω αν υπάρχουν και το πλαίσιο θα μπορούσε να αναζητηθεί σε ένα μείγμα Αρχαίας Ελλάδας και Βυζαντίου.    

13.-Επειδή ασχολούμαι χρόνια με την Τουρκία και την πολιτική της και έχοντας αυτά υπόψη σκέφθηκα να τα θέσω σε δημόσιο προβληματισμό. Ενδεχομένως να κάνω λάθος στην ουσία της πρότασης αλλά γι αυτό γίνεται ο διάλογος. Μέσα από μια συζήτηση να προκύψει η πλέον αποδεκτή πρόταση.

14.-Το έκανα, λοιπόν, τις ημέρες που πέρασαν. Θα ήμουν υπόχρεος σε όποιον με πειστικό λόγο και επιχειρήματα ανέτρεπε τον συλλογισμό μου. Αλλά μου προκαλεί θλίψη ο ρηχός τρόπος που μια κυρίαρχη ομάδα στο διαδίκτυο, επικαλούμενη τον δικό της πατριωτισμό (από που αντλεί αυτό το δικαίωμα), επιτίθεται σε οτιδήποτε αποκλίνει από μια λογική ότι η Ελλάδα ως χώρα και οι Έλληνες ως λαός πρέπει να είναι το κέντρο της παγκόσμιας προσοχής και η βούλησή της να γίνεται, αυτομάτως, πραγματικότητα. Και επιτίθεται με ακραίους, αγοραίους, καφενειακούς χαρακτηρισμούς.

15.-Αυτό, λοιπόν, το είδος διαδικτυακών ψυχαναλυτικών πελατών θα ήθελα να επισημάνω προσδιορίζοντας ορισμένα χαρακτηριστικά του.

Με το που εισέρχονται στο διαδίκτυο και πέφτουν σε μια εκπομπή ή βλέπουν μια ανάρτηση, χωρίς να διαβάσουν τι λέει, αρχίζουν να ικανοποιούν τις ψυχολογικές τους ανάγκες.

Με χυδαίο λόγο, βγάζουν όλους προδότες και αναμένουν να έρθει ο κόσμος στα πόδια τους. Αν δεν τους τον φέρεις είσαι ανίκανος.

Είναι ένα σύμπτωμα του διαδικτύου, ή μια νοοτροπία που υπέβοσκε στο υποσυνείδητο του Έλληνα;

Συνήθως, δεν έχουν προτάσεις αν τους ρωτήσεις τι πρέπει να κάνουμε. Λένε κάτι αόριστα, να διαλύσουμε την Τουρκία, να εξαφανίσουμε τους σκοπιανούς, να βγούμε από την Ε.Ε. (η οποία εν πολλοίς μας σιτίζει), να διώξουμε τους Αμερικανούς και άλλα παρόμοια.

Ποιος θα τα κάνει όλα αυτά; Μα φυσικά οι πολιτικοί που έχουν στο μυαλό τους (χωρίς την συμμετοχή των ιδίων) αλλά οι πολιτικοί αυτοί δεν υπάρχουν.

Διότι όταν τους ρωτάς, που βρίσκονται οι άνθρωποι (πολιτικοί και λαός) που μπορούν να υλοποιήσουν τις επιδιώξεις τους, φυσικά, απάντηση δεν παίρνεις.

Φεύγουν από τη συζήτηση με την επωδό “όλοι είναι προδότες”.

Συνήθως, είναι χειροκροτητές. Αν ακούσουν μια κορώνα με την οποία συμφωνούν, φωνάζουν μπράβο, αν κάποιος αρχίσει να αμφιβάλλει για το μεγαλείο μας ανακράζουν, “αίσχος προδότη”.

Ο προδότης έχει γίνει καραμέλα στο στόμα τους.

Τι προδίδει ο, κατ αυτούς, προδότης;

Συνήθως δεν δείχνει την πρέπουσα επιθετικότητα εναντίον όλων όσων οι διαδικτυακοί τύποι θεωρούν εχθρούς τους. Και συνήθως θεωρούν εχθρούς όλους. Τους τούρκους, τους σκοπιανούς, τους Αλβανούς, τους Αμερικανούς τους ομοφυλόφιλους, τους μαύρους, τους κίτρινους, τους μιγάδες, τους μετανάστες, ακόμη και τους Έλληνες του εξωτερικού για τους οποίους έχουν εφεύρει ότι δεν διακαιούνται ψήφου επειδή δεν γνωρίζουν την ελληνική πραγματικότητα. Ενώ οι λαοί που έχουν καθιερώσει το μέτρο στους δικούς τους αποδήμους, γνωρίζουν.

Έχουν μια απόλυτη ψευδαίσθηση πως είναι φορείς ενός υψηλού πολιτισμού που δεν υπάρχει στη γη αλλά δεν γνωρίζουν αν ο Περικλής ήταν πολιτικός ή φιλόσοφος.

Αν, μάλιστα, τολμήσεις να τους ρωτήσεις ποιος έγραψε το Επιτάφιο θα σε αποκαλέσουν βλάκα που θέλεις να κάνεις τον έξυπνο.

Συνήθως δεν διαβάζουν αλλά και όταν διαβάσουν ένα κείμενο μπορεί και να μην το καταλάβουν. Θα μείνουν σε μερικές λέξεις που θα τους δώσουν το έναυσμα ότι αυτός που το γράφει είναι προδότης. Πολλές φορές σχολιάζουν κάτω από ένα θέμα που άλλα λέει το θέμα άλλη είναι η δική τους αναφορά. Το έχουν σαν σκονάκι το οποίο κάποιος θα τους το έδωσε. Δεν αποκλείεται και κάποιου είδους οργάνωσή τους. Γνωρίζω περίπτωση δημοσίου προσώπου που έχει δημιουργήσει τέτοια ομάδα και απαιτεί από τους οπαδούς του να τον αποκαλούν με έναν τιμητικό τίτλο.

Το θέμα άπτεται ψυχολόγου αλλά με μια πρόχειρη προσέγγιση, θα είχε ενδιαφέρον.

Οι άνθρωποι αυτοί με το να χαρακτηρίσουν τον άλλο προδότη, ετεροπροσδιορίζονται. Αφού είναι διαφορετικοί απο τον προδότη, είναι πατριώτες.

Συνήθως φοβούνται πολύ όλα αυτά που θέλουν οι ανύπαρκτοι πολιτικοί που έχουν στο μυαλό τους να κάνουν.

Οι γραφικές απειλές της Τουρκίας έχουν πληγώσει τον εγωϊσμό τους και θα ήθελαν να της απαντήσουν ανάλογα. Αλλά κάποιοι άλλοι. Όχι αυτοί. Αυτοί θα περιοριστούν στο διαδίκτυο. Απο το διαδίκτυο μπορεί να πουν και να απειλήσουν πολλά. Αλλά όταν η κλαγγή των όπλων αρχίσει να ακούγεται, κρύβονται. Τους βρίσκεις στα super markets. Θα πρέπει να απαντήσουν οι πολιτικοί, οι στρατιωτικοί, όλοι εκείνοι που θα τους δώσουν μια αίσθηση ασφάλειας. Οι ίδιοι, φυσικά, θα παρακολουθούν ενδεχόμενη σύρραξη σαν να βλέπουν ποδοσφαιρικό αγώνα. Και κατά την εξέλιξή της πάλι θα κάνουν κριτική.

Νοιώθουν και κάτι άλλο με τον ετεροπροσδιορισμό τους ως πατριωτών, αποκαλώντας τον άλλο προδότη.

Δίνουν στον εαυτό τους μια υψηλή υπόσταση. ¨Ένα ιδανικό. Το ιδανικό της υπεράσπισης της πατρίδας.

Αυτά και πολλά άλλα είναι συμπτώματα της καθημερινότητάς μας που μαζί με την αδυναμία των πολιτικών κομμάτων να συγκλίνουν στην αντιμετώπιση του υπαρκτού τουρκικού κινδύνου, οδηγούν την χώρα σε αδιέξοδο.

Υπάρχει σωτηρία;

Η άποψή μου είναι όχι. Ο διχασμός στην ελληνική κοινωνία είναι και κάθετος και οριζόντιος.

Αυτό, θα μου πείτε στην κρίσιμη στιγμή ξεπερνιέται.

Φοβάμαι, όμως, πως δεν ξεπερνιέται η επιφανειακή προσέγγιση των πραγμάτων από έναν λαό και κυρίως από την πολιτική, πνευματική και οικονομική ηγεσία του που δεν θέλει να εμβαθύνει στην απειλή και πιστεύει πως με την συμμαχική παρότρυνση τα πράγματα θα ηρεμήσουν.

Είναι απίστευτο το πόσο ρηχά σκέφτεται το ελληνικό σύστημα.

Η Τουρκία, όμως, για να αντιμετωπιστεί θέλει ευρύτερη προσέγγιση. Και έναν διάλογο, ο κοινός τόπος του οποίου θα βοηθήσει στην διαμόρφωση πολιτικής.

Όταν στοιχεία για έναν τέτοιο διάλογο προβάλλονται, χαρακτηρίζονται προδοτικά. Από τους ωραίους κοιμωμένους.

Ε, αυτό είναι αδιέξοδο.