ΤΟΥ Ι. Ν. ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ
Καθηγητή Φιλοσοφίας της Τεχνοεπιστήμης στο ΑΠΘ
Έναυσμα της παρούσας αρθρογραφίας ήταν το πολύ ενδιαφέρον και κατατοπιστικό άρθρο του Παντελή Σαββίδη στις Ανιχνεύσεις, «Ουκρανική κρίση και Ελληνισμός» (6 Φεβρουαρίου 2022), όπου συσχετίζεται η ουκρανική κρίση, με τον «οικουμενικό ελληνισμό» και πιο συγκεκριμένα με τον «ελληνισμό της Ανατολής», όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο Σαββίδης, του οποίου ριζικά διακυβεύεται η μελλοντική υπόσταση, ιδιαίτερα μάλιστα υπό το καθεστώς του ελλαδικού, όπως σημειώνει, αποδομητισμού και εθνομηδενισμού.
Η χώρα μας είναι ίσως η μοναδική χώρα εντός ΕΕ, και μία από τις ελάχιστες σίγουρα στον κόσμο, όπου πράγματι παρατηρείται μια ανησυχητική, συνειδητή ή ασυνείδητη προσπάθεια απαξίωσης και καταβαράθρωσης του οτιδήποτε συνέχει έναν υγιή εθνικό ιστό, έναν εθνισμό, και όχι ασφαλώς εθνικισμό, μια εθνική παράδοση και όλες ουσιαστικά τις εθνικές μας ευαισθησίες, το οτιδήποτε τελικά ελληνικό. Αν αναλογιστεί μάλιστα κανείς τη γεωπολιτική θέση της χώρας, τα επικίνδυνα γεωστρατηγικά σενάρια, που διαρκώς είναι παρόντα και εξελίσσονται στην περιοχή, και συνακόλουθα την ιστορία αυτού του τόπου, είναι πράγματι απορίας άξιον πώς δεν γίνεται αμέσως εμφανής στις πολιτικές δυνάμεις της χώρας, η αυτοκτονική μας αυτή τάση. Μια διαχρονική τάση, που θα μπορούσε ιστορικά να χαρακτηριστεί και ένα «αυτοάνοσο νόσημα», αφού άμεσα στρέφεται εναντίον της ίδιας της εθνικής μας υπόστασης, εναντίον του σώματος ολόκληρου του έθνους.
Είναι ενδιαφέρον να αναφέρουμε εδώ, στο πλαίσιο μάλιστα των επικίνδυνων συνθηκών που μόλις προαναφέρθηκαν, ότι οι θιασώτες αυτής της απαξίωσης προέρχονται από δύο διαφορετικούς μεταξύ τους πολιτικούς χώρους :
α) Τον αποκαλούμενο εκσυγχρονιστικό χώρο, οι υποστηρικτές του οποίου επικίνδυνα αγνοούν – αναφερόμενοι συχνά σε ένα μετα-κράτος και μια μετα-εθνική οντότητα – είτε ότι η θέση της χώρα στον ευρωπαϊκό χάρτη δεν είναι, ας πούμε, αυτή του Λουξεμβούργου, είτε ότι οι επεκτατικές ορέξεις της Τουρκίας δεν πρόκειται να κορεστούν, όσες παραχωρήσεις κι αν κάνει η χώρα μας.
β) Το χώρο της Αριστεράς, που, δέσμια ενός λανθασμένα εννοούμενου διεθνισμού – που είναι απαραίτητος σε ένα, για παράδειγμα, περιβαλλοντικό, πλανητικό επίπεδο – αλλά και μιας λανθασμένης, άκρως θετικιστικής ανάγνωσης της ιστορίας, ρίχνει νερό στο μύλο της καταδυναστευτικής παγκοσμιοποίησης και της απάτριδος νεοφιλελεύθερης επικυριαρχίας.
Είναι επίσης ενδιαφέρον να σημειωθεί, ότι και στους δύο αυτούς πολιτικούς χώρους, οι δύο αυτές πολιτικές ιδεολογίες φαίνεται, ρητά ή υπόρρητα, να υποστηρίζουν, κατά το μάλλον ή ήττον, την οντολογική, γλωσσική και πολιτισμική τελικά ασυνέχεια του ελληνισμού. Αν σε αυτό το ευρύτερο πλαίσιο προσθέσουμε, εκτός όλων των άλλων, την πατριδοκαπηλία και τα ιδεολογήματα της άκρας Δεξιάς – που ενώ φαινομενικά παρουσιάζεται ότι κόπτεται για τα ιερά και όσια του έθνους, στην ουσία χειριστικά και βάναυσα τα εκμεταλλεύεται και συχνά τα δυσφημεί ή και τα γελοιοποιεί (βλέπε π. χ. τη δικτατορία των συνταγματαρχών), τότε ολοκληρώνεται η εικόνα της σύγχρονης, παρακμιακής εθνικής μας πορείας.
Μισογύνηδες και φασίστες λοιπόν ο Σωκράτης, ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης, κατά τους ανιστόρητους εθνομηδενιστές, που σε παγκόσμια πρωτοτυπία, με ημιμάθεια επιμένουν να πετούν το βρέφος μαζί με τα κατ’ αυτούς απόνερα (όχι ότι δεν υπάρχουν), βάρβαρος ιμπεριαλιστής ο Μέγας Αλέξανδρος, αργόσχολοι οι αρχαίοι Έλληνες, αντιγραφέας και ψευδεπίγραφος ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός, επειδή λέει αναπτύχθηκε και μεγαλούργησε εκμεταλλευόμενος τους δούλους, ασήμαντα και νεκρά, σήμερα, τα αρχαία Ελληνικά, άσχετα με την Νεοελληνική γλώσσα, αλλά και απόντα από το παγκόσμιο πολιτιστικό και πολιτισμικό γίγνεσθαι, ανύπαρκτο το Βυζάντιο, στη συνέχεια του ελληνισμού, και ανύπαρκτη επίσης η συνεισφορά του στην εκκίνηση της περιόδου της Αναγέννησης, πολύ αργοπορημένη η εμφάνιση (κάπου τον Μεσαίωνα, λέει) των όρων Ελλάς, ελληνισμός, και τόσα άλλα ψευδή σχόλια, στα οποία έχει απαντήσει και καθημερινά, ακόμη και στις μέρες, απαντάει η διεθνής διανόηση.
Τι να πρωτοαπαντήσει κανείς εδώ: Να αναφερθούμε στον Marx και τον Καστοριάδη και σε ό,τι σχετικά αυτοί υποστηρίζουν για τη δουλεία και την ουσιαστική βάση της δημοκρατίας στην αρχαία Ελλάδα; Να σημειώσουμε ότι μόνο στην Πολιτεία του Πλάτωνα όροι όπως «Έλληνας, Ελληνικό γένος, Ελλάδα» (εδώ σε μονοτονικό) εμφανίζονται, έτσι ακριβώς στα Αρχαία Ελληνικά, πάνω περίπου από είκοσι φορές; Ότι ακόμη και διαπρεπείς φιλόσοφοι και διαπρύσιες φεμινίστριες, όπως για παράδειγμα η Martha Nussbaum, και τόσες άλλες, είναι συγχρόνως και συνεπείς αριστοτελίστριες; Ότι ο «ιμπεριαλιστής» εικοσιτριάχρονος Αλέξανδρος είναι ο μόνος διεθνώς επίσημα αναγνωρισμένος Μέγας, που ιδιοφυώς και πρωτίστως αυτός αναγνώρισε, ασφαλώς και με τις κατακτητικές του βλέψεις, ότι μπορεί οι Πέρσες να μη το κατόρθωσαν στον Μαραθώνα, την πρώτη φορά, και στη Σαλαμίνα τη δεύτερη, αλλά πιθανότατος ήταν πλέον ο κίνδυνος να κατακτήσουν την Ελλάδα την τρίτη φορά που θα το επεδίωκαν, εκτός αν αυτός, βγαίνοντας πρώτος τώρα μπροστά, μετέφερε τον πόλεμο στην έδρα τους; Ότι τόσοι και τόσοι ξένοι διαπρεπείς ιστορικοί, ιστορικοί των ιδεών και φιλόσοφοι υποστηρίζουν πόσο πρωταρχική και τεράστια ήταν η συμβολή του Βυζαντίου, της ελληνικής γλώσσας και της αρχαιοελληνικής του κληρονομιάς στην ανάπτυξη της κίνησης της Αναγέννησης; Ότι ακόμη και κάποιοι κριτικά διακείμενοι προς τον Πλάτωνα διαπρεπέστατοι φιλόσοφοι, όπως ο Dewey και ο Popper, αναγνωρίζουν ρητώς, την πρωτοφανή και μεγάλη φιλοσοφική αξία και επίδραση του Αθηναίου φιλοσόφου, και ειλικρινώς εκφράζουν και δημοσιεύουν το δικό τους θαυμασμό; Ότι ασφαλώς και κατανοούμε σήμερα το Ηρακλείτειο απόσπασμα «ύβριν χρη σβεννύναι μάλλον ή πυρκαϊήν», ή και τα πλατωνικά προτάγματα «εαυτού επιμελείσθαι» και «αρετής επιμελείσθαι»;
Το όχι στον εθνικισμό δεν πρέπει να θολώνει τόσο την ιστορική μας ματιά, ώστε να μας οδηγεί κατευθείαν, και ανιστόρητα, στην αντίπερα όχθη: Στην απαξίωση, μέχρι και τη λυσσαλέα άρνηση και κατεδάφιση του οτιδήποτε συνδέεται θετικά με το ελληνικό, το εθνικό, το υγιές πατριωτικό.
Ιδιαίτερα στη σύγχρονή μας εποχή, που η παγκοσμιοποιημένη άπατρις οικονομία δεν είναι δυνατόν να αποκρύψει πλέον τις χειραγωγικές και βάρβαρα υποδουλωτικές της ορέξεις, με τον τεχνοκρατικό της οικονομισμό και την αγοραία προσπάθειά της να αφομοιώσει και να εξαφανίσει εντελώς την ιδιοπροσωπία όχι μόνο του κάθε λαού, αλλά και του κάθε ατόμου ξεχωριστά, οδηγώντας την ανθρωπότητα από το διαδίκτυο των πραγμάτων στο διαδίκτυο των σωμάτων, η επισήμανση αυτή προσλαμβάνει μια ξεχωριστή, απελευθερωτική σημασία. Κι αυτό, γιατί στο περίτεχνα αυτό στημένο παγκόσμιο σκηνικό, μια από τις παγίδες μπορεί να είναι και η συνεχής, μόνιμη επίκληση του διεθνισμού.
Άβουλοι, απρόσωποι και απάτριδες, αποκομμένοι από ό,τι χαρακτηριστικό θα μπορούσε να μας καθορίζει και να μας συνέχει, περίτεχνα και εξουσιαστικά καθοδηγούμενοι και αποχαυνωμένα βυθισμένοι σε μια οθόνη υπολογιστή ή ενός κινητού τηλεφώνου, εξαντλούμε τη ζωή μας, μοιρολατρικά αποδεχόμενοι την καταναλωτική, και όχι μόνο, υπακοή μας στα ίδια πλανητικά κελεύσματα, με τις ίδιες κινήσεις πάνω σε ένα πληκτρολόγιο, με την ίδια μουσική, τις ίδιες κοσμοεικόνες και παραστάσεις, και γενικότερα με τα ίδια υλικά και «πνευματικά» σκουπίδια, σκουπίδια, για το σύστημα κι εμείς στην κρεατομηχανή του νεοφιλελεύθερου κρυπτοφασιστικού χωροχρόνου.
Σπανία η εμφάνιση κειμένων καθηγητών Πανεπιστημίου στο διαδίκτυο -γιαυτό και συγχαίρουμε και για την ανάρτηση και για το εξαιρετικού περιεχομένου άρθρο του τον καθηγητή της Φιλοσοφίας και Τεχνοεπιστήμης (πως συμβιβάζονται τα δυο γνωστικά αντικείμενα;;;) κ. Ι.Ν .Μαρκόπουλο.
Θα πούμε όμως και την απορία μας . Γιατί όλοι οι καθηγητές- οι εξαιρέσεις είναι σπάνιες- περιγράφουν γλαφυρά και με ακρίβεια την ”κρατούσα κατάσταση” στην Πατρίδα μας -πολλά χρόνια τώρα-,αλλά δεν κατονομάζουν το ΠΟΙΟΙ, ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΩΣ έφτασαν την Ελληνική κοινωνία και την Πατρίδα σαυτήν την ”αυτοάνοση”ιστορική παρακμιακή μας πορεία, για να ”καταδικάσουν ” οι Πανέλληνες απαξιώνοντάς πολιτικά και κοινωνικά τους ”δράστες” , οι οποίοι επιβιώνουν στην επικρατούσα (όχι τυχαίως)ανωνυμία ,που καλλιεργείται στην Μεταπολίτευση εις βάρος όλων των πολιτικών και συνεχίζουν να προβάλουν τον δάχτυλό τους στους πατριώτες Έλληνες είτε από την πλευρά της ”Σχολής των εκσυγχρονιστών”, είτε από την εξ ορισμού διεθνιστική- άρα μη πατριωτική- Αριστερά.
Και οι δύο αυτοί πόλοι θα συνεχίσουν τον υπαρξιακό αγώνα τους -αλλιώς δεν θα επιβιώσουν-αλλά ας μη περιμένουμε την Ιστορία να τους καταδικάσει ,όπως οι αμαρτωλοί που απολαμβάνουν στην επίγεια ζωή τους όλα τα καλά και δεν τους ενδιαφέρει ο Παράδεισος.
Και να μη ξεχνάμε ,τέλος, ότι αυτήν την παρακμιακή κατάσταση την δημιούργησαν Έλληνες ,που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε οικογένειες και ,σχολεία, που δεν ήταν φυτώρια της Ελληνορθοδοξίας και ότι τους ανέχονται Έλληνες που έπαυσαν να διακρίνουν -όπως ο κ. καθηγητής και λίγοι άλλοι -την συνεχιζόμενη κάθοδο του Ελληνισμού ”στον Άδη” .
ΓΙΝΕΤΕ ΚΑΚΟΙ ,ΛΟΙΠΟΝ, Κ.Κ. ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ”ΧΤΥΠΑΤΕ ΣΤΟ ΨΑΧΝΟ ”ΓΙΑ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΕΤΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΛΑΟ.
Η ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΘΥΝΗ, ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ ΜΑΣ.
Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια.
Θα δω μήπως υπάρξουν και άλλα, και θα απαντήσω αύριο.
ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΕΠΙ ΤΟ ΟΡΘΟΝ: Ιωάννης Ν. Μαρκόπουλος
Ἀξίζει μιά ἐπικαιροποίηση τοῦ ὅρου Ἐθνική συνείδηση καί τί πρέπει νά σηματοδοτεῖ. Ἔθνος εἴμαστε ἀπό τότε πού ὑπάρχουν Ἕλληνες.
https://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/library/browse.html?text_id=30&page=215
Καί ἔχει σημασία ἱστορικά καί ὀντολογικά, ὡς μέρος ὅλης τῆς ἀνθρώπινης κοινωνίας, ὡς συνέχεια καί ὄχι γιά λόγους φανατισμοῦ ἤ ὁποιουδήποτε ρατσισμοῦ.
Ὁ Δημήτρης Παπαδημητρίου, σέ μία πρόσφατη συνέντευξή του, ὡς ἐξ Ἀλεξανδρείας, κάνει μία ἐπίκαιρη καί ἐνδιαφέρουσα κριτική γιά τόν οἰκουμενικό Ἑλληνισμό.
https://www.ertflix.gr/series/ser.92205-i-zoi-einai-stigmes
Διάφορες ἰδεολογικές ὁμάδες κατά καιρούς λειτούργησαν μέ στεγανά. Ἕνα ἐξαιρετικό ἄρθρο -ἀνάλυση -κριτική αὐτῶν τῶν στεγανῶν ἀπό τήν πλευρά τῆς ἀριστερᾶς ἀπό τόν Γ. Καραμπελιά.
https://ardin-rixi.gr/archives/224292
Ὅμως δέν ὑπάρχουν ταξικές διαφορές γιά τήν κατάργηση τῶν ὁποίων ἀγωνίσθηκαν τόσο οἱ ἀριστεροί ὅσο καί ὁ Χριστιανισμός; Εἶναι γνωστό ἀπό τήν μυθολογία ὅτι ὁ ἀθάνατος ἐκ τῶν Διοσκούρων μοιράσθηκε τήν ἀθανασία του μέ τόν θνητό ἀδελφό του. Ὁ Πάτρικ Λη Φέρμορ, στήν Μάνη του, περιγράφει πῶς, ἐκεῖ, πάνω ἀπό τό ἀκρωτήριο Ταίναρο, οἱ Νυκλιάνοι ἔχτιζαν τούς πιό ψηλούς πύργους.
Ἡ ἱστορία τοῦ Βυζαντίου μετά τόν Χριστιανισμό εἶναι κυρίως θεολογική, συνυφασμένη μέ πνευματικές ἀναζητήσεις, μέ θέματα ἀθανασίας καί ὅταν ἡ Δύση προχώρησε σέ μία κοινωνία προοδευμένη, ὀργανωμένη, μέ ἐπιστημονικά ἐπιτεύγματα, τά θέματα αὐτά τά πιό πνευματικά, ἔμειναν δυσερμήνευτα καί σχεδόν ἀπαξιώθηκαν ἀπό κάποιους. «Ἡ ἔννοια τοῦ πολίτη εἶναι δευτερεύουσα καί ὑποδεέστερη, ἀνήκει στήν κοινωνία των πολιτῶν, …ἀπεναντίας, ἡ ἔννοια τοῦ ἀνθρώπου ἀνήκει στό πνευματικό πεδίο.» ὅπως γράφει ὁ Νικόλαος Μπερντγιάγιεφ στό «Ὁ χριστιανισμός καί ἡ πάλη τῶν τάξεων».
Ἡ οἰκονομική ἀριστοκρατία δέν εἶναι ἀπαραίτητα καί πνευματική ἀριστοκρατία. Ὁ Σωκράτης, ὁ Πλάτων καί ὁ Ἀριστοτέλης ἀνήκουν στήν πνευματική ἀριστοκρατία. Θά μποροῦσε αὐτή ἡ πνευματική ἀριστοκρατία, νά ΄κωφεύσει στίς ἐγκλήσεις τῆς ἔνδοθεν φωνῆς καί νά ἀρχίσει νά ὑπηρετεῖ τά ἑαυτῆς, νά ἀπομονωθεῖ, ἀλαζονικά μιμούμενη τήν κοινωνική ἀριστοκρατία ΄; κατά τόν Ν. Μ. ΄ ἔνδοθεν φωνή ΄ ἀποκαλεῖ ΄τήν φωνή πού ὀφείλουμε νά ἀφουγκραζόμαστε καί πού μᾶς παροτρύνει νά ὑπηρετήσουμε ὄχι τήν χλιαρή κοινωνικότητα οὔτε τά ταξικά συμφέροντα, ἀλλά τήν δικαιοσύνη, τήν ἀλήθεια, τήν ὀμορφιά, τόν Θεό καί τόν κατ΄ εἰκόνα του δημιουργημένο ἄνθρωπο ΄.
Καθηγητά κύριε Ιωάννη Ν. Μαρκόπουλε ιδιαίτερα σας ευχαριστώ για την σημερινή σας απάντησή -αναμένεται και η αυριανή- αλλά και γιατί άλλοι αρθρογράφοι -και συνάδελφοί σας- δεν επανέρχονται -όχι σαν απάντηση σε σχολιαστές-, αλλά για ”διευκρινίσεις” σε σημεία που ευγενώς θίγουν οι σχολιαστές ,προς ενημέρωση και των αναγνωστών ,-που μέχρι τώρα για το άρθρο σας είναι 1160-.
Εκτιμώ την σημειολογία ότι στο ονοματεπώνυμο σας χρησιμοποιείτε και τα αρχικά του πατρωνύμου σας.
Να είστε καλά.
Σέβομαι τις απόψεις σας, αγαπητέ Σ.Α.Ν,, ωστόσο δεν πιστεύω ότι η αναφορά και ο κριτικός λόγος συγκεκριμένων πολιτικών ρευμάτων, που κατονομάζονται, παραπέμπει αναγκαστικά σε συλλογική ευθύνη. Η κριτική απευθύνεται σε ολόκληρο τον πολιτικό σχηματισμό, και προφανώς και σε κάθε ένα από τόσα άτομα που τον απαρτίζουν, που δεν είναι ένα ή δύο, και πιστέψτε με, εισπράττουν πάντως την κριτική.
Να είστε κι εσείς καλά.
Να σας ευχαριστήσω πολύ για τα εμπεριστατωμένα σας σχόλια, τους συνδέσμους και τις επιπρόσθετες διευκρινίσεις. Σίγουρα το γενικότερο γεωπολιτικό σημερινό πλαίσιο, η πολυπλοκότητά του και οι παγίδες του απαιτούν μια επικαιροποίηση της έννοιας της Εθνικής συνείδησης, που ωστόσο δεν πιστεύω πως θα αλλάξει, στον πυρήνα της.
Ιδιαίτερα επίσης χρήσιμη και κατατοπιστική είναι η αναφορά σας στον Γιώργο Καραμπελιά και στις τόσο εύστοχες σχετικές αναλύσεις και διευκρινίσεις του, που είναι καρπός των μακροχρόνιων εμβριθών ερευνητικών και συγγραφικών του ενασχολήσεων.
Να είστε καλά.
Κύριε καθηγητά δεν είναι τα πολιτικά ρεύματα υπεύθυνα -γιατί αυτά δεν κυβέρνησαν- αλλά οι συγκεκριμένοι πρωθυπουργοί , που αποφάσισαν -μετά δε το 1985 μόνοι τους ως κοινοβουλευτικοί μονάρχες- όσα συνέβαλαν στην εντός 40ετίας γενική μας παρακμή.
Μια καταγραφή των νόμων που ψηφίσθηκαν θα μας καταπείσει όλους.
Υπάρχει αρκετή χρονική απόσταση για περισσότερη αντικειμενική κρίση από τους -”ισοβίους” μέχρι τα 67 τους χρόνια- καθηγητές Πανεπιστημίου- γιατί ο λαός και περιμένει περισσότερα από αυτούς -,αλλά και δεν πιστεύει πια τους δημοσιογράφους, που γράφουν-γράφουν για να καλύψουν την επικαιρότητα ,χωρίς ‘παιδαγωγική” επιρροή .
”Έφυγαν” φυσικά και οι αυθεντικές δημοσιογραφικές ”πένες” ης 40ετίας 1950-1990, όπως από όλους τους τομείς της ζωής μας οι αριστείς και μέχρι τώρα δεν εμφανίστηκαν οι αντικαταστάτες τους- ίσως γιατί τα χρήματα της αφανείας τους είναι πολλά ,ή, γιατί μάθαμε και στον καταναλωτισμό- ,αλλά και ας μη παρορώμεν και τους υπαρκτούς κινδύνους. Δύσκολοι οι καιροί που ζούμε.
ΧΑΙΡΕΤΕ .
Και συμφωνώ και διαφωνώ μαζί σας. Να διευκρινίσω πάντως, αντικειμενικά πιστεύω, ότι οι συγκεκριμένοι πρωθυπουργοί, που αναφέρετε, όπως και οι εκάστοτε πολιτευτές, ενεργούν – όπως αρνητικά ή θετικά ενεργούν – στη βάση ιδεολογικών τους θέσεων και εμμονών, που δεν είναι άσχετες με τις φιλοσοφικές τους κοσμοθεωρήσεις.
Δεν θα επανέλθω. Σας ευχαριστώ πάντως για τη συζήτησή μας.
ΧΑΙΡΕΤΕ
Μακάρι να είχαν φιλοσοφικές -άρα πνευματικές- θεωρήσεις τα ελληνικά κόμματα, θάψαμε και την ενωτική Μεγάλη Ιδέα με την Συνθήκη της Λωζάνης το 1922 και μετά την εμφάνιση του Κομμουνισμού δυο κοσμοθεωρίες έχουμε τον κρατισμό -που μεταβάλλει το κράτος σε έμπορο και ιδεών ακόμη με πολίτευμα μονοκομματικό και τον φιλελευθερισμό ,που αναγνωρίζει φυσική και νοητική υπεροχή στους ανθρώπους με πολίτευμα πολυκομματικό .
Μετά το 1981 ήρθε και ο διχασμός σε φιλοευρωπαιστές και αντιευρωπαιστές-που εντάθηκε το 2015 με το ”περίεργο” δημοψήφισμα και τώρα με την πανδημία σε αντί των εμβολίων και σε υπέρ των εμβολίων.
Παντού υπάρχουν αυτοί οι διαχωρισμοί ,αλλά στην Ελλάδα από το 1981 κατέλαβαν μεγάλο μέρος των πολιτών και μετεβλήθησαν σε πολιτικό σύστημα, που καλύπτει κάθε μειοψηφία και γιαυτό η μόνιμη αταξία.
ΧΑΡΗΚΑ ΠΟΥ ΤΑ ”ΕΙΠΑΜΕ” -ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ.
Θα παραβιάσω, κατ’ εξαίρεση, την υπόσχεσή μου, μόνο και μόνο για να σας πω ότι ακριβώς όλες αυτές οι λανθασμένες πολιτικές στις οποίες αναφέρεστε, δεν αντιπροσωπεύουν τίποτε άλλο παρά λανθασμένες κοσμοθεωρήσεις, για τον ένα ή τον άλλο λόγο. Ακόμη και ο φασισμός ή οποιοσδήποτε ολοκληρωτισμός, και αυτοί αντιπροσωπεύουν δυστυχώς κάποιες ιδεολογίες.
ΧΑΡΗΚΑ ΚΙ ΕΓΩ ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΣ ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ.