του Παντελή Σαββίδη
Ο εξαιρετικός Αντιστράτηγος ε.α. Λάζαρος Καμπουρίδης ο οποίος υπηρέτησε αρκετά χρόνια στην Τουρκία και γνωρίζει καλά τη γειτονική χώρα, με άρθρο του στις Ανιχνεύσεις (www.anixneuseis.gr) υπογραμμίζει πως η Τουρκία τονίζει, τώρα, το θέμα της αποστρατιωτικοποίησης των νησιών (μια παλιά αξίωσή της), επειδή ο Ερντογάν θέλει να παρουσιάσει στο εσωτερικό ακροατήριό του ως επιτυχία αυτά που υποσχέθηκε ότι θα ανακτήσει η χώρα του στα 100 χρόνια απο την ίδρυσή της ως εθνικού κράτους.
Ο κ. Καμπουρίδης, επισημαίνει πως σε ό,τι αφορά την Ελλάδα η Τουρκία θέλει να έχει τον έλεγχο του μισού Αιγαίου (ανατολικά του 25ου μεσημβρινού) και κυρίαρχη παρουσία στην Ανατολική Μεσόγειο.
Με τις κρίσεις που δημιουργεί κατά καιρούς η Τουρκία επιδιώκει να προκαλέσει καταστάσεις που θα αναγκάσουν την Ελλάδα να παρακαθίσει σε διάλογο, υπο αιχμαλωσίαν ή απειλήν, ώστε να πετύχει τον στόχο της χωρίς να ρίξει τουφεκιά. Διότι η τουφεκιά, προϋποθέτει διεθνή νομιμοποίηση. Και αυτήν δεν την έχει.
Ο στρατηγός, χθές, σε τηλεοπτική εκπομπή της Δημοτικής Τηλεόρασης Θεσσαλονίκης TV-100 είπε πως σε εξομοιμείωση επιθετικής ενέργειας της Τουρκίας εναντίον ελληνικών νησιών, οι τούρκοι στρατηγοί ανέβασαν στο βήμα νομικό σύμβουλο και του ζήτησαν να αιτιολογήσει, απο άποψη δικαίου, την ενέργειά τους.
Αυτό δείχνει πως οι Τούρκοι παίρνουν υπόψη το διεθνές δίκαιο στις κινήσεις τους και, παρόλο, που το πεδίο του διεθνούς δικαίου είναι το ευνοϊκό πεδίο για την Ελλάδα, έχουν καταφέρει να κερδίσουν πόντους, σε κράτη, ακόμη και της Ε.Ε.και συμμαχικά στο ΝΑΤΟ, στην θέση τους για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών.
Δηλαδή, και εδώ παρουσιάζεται μια σαφής υστέρηση της Ελλάδας. Δυσκολεύεται να κάνει γνωστή την θέση της και να πείσει για το δίκαιό της. Αυτά, άλλωστε υπογραμμίσθηκαν, δεόντως, απο τον πρέσβη ε.τ. Γεώργιο Αϋφαντή στην εκπομπή “Καφές της Κυριακής” της διαδικτυακής τηλεόρασης “Ανιχνεύσεις web tv”.
Εν κατακλείδι, η Ελλάδα, καλώς, αποφεύγει τις στρατιωτικές αντιπαραθέσεις χαμηλής έντασης με την Τουρκία διότι κατά την εξέλιξή τους, πάντα, κάποιος παρεισφρύει και ζητά μια λύση μέσου όρου. Αλλά πρέπει να βρει την χρυσή τομή μεταξύ αποφυγής της χαμηλής αντιπαράθεσης και της διατήρησης των δικαιωμάτων της.
Κακώς, όμως, η Ελλάδα δεν έχει αποδυθεί σε μια έξυπνη εκστρατεία ενημέρωσης των “συμμάχων” της χωρίς αδύναμα και θεολογικού χαρακτήρα χαρακτηριστικά.
Η συνολική σύλληψη του πως θα γίνει είναι θέμα των οργάνων της πολιτείας.
Η προάσπιση των δικαίων- και της ανεξαρτησίας της χώρας- προϋποθέτει ισχυρές, καλά εξοπλισμένες, επαγγελματικές ένοπλες δυνάμεις. Με νεαρούς που αναπολούν την μαμά και τον καφέ στην παραλία, ένοπλες δυνάμεις δεν δομούνται.
Η παλιά αντίληψη περί πατρίδας έχει υποχωρήσει.
Το ερώτημα των περισσοτέρων είναι “ποια πατρίδα”; Και σ αυτό βοήθησαν τα μέγιστα οι διάφορες δυνάμεις των αποδομιστών που εγκαταβιούν σε όλους τους πολιτικούς χώρους. Μηδέ της δεξιάς εξαιρουμένης που, παραδοσιακά, μας έχει ταλανίσει με τις πατριωτικές της ευαισθησίες. Στην ουσία τις ταύτιζε με τις “συμμαχικές” αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση.
Όπως προτάθηκε η έννοια της πατρίδας θα μπορούσε να αντικατασταθεί απο το “κοινό συμφέρον”.
Το τελευταίο διάστημα, διαβάζω ένα ενδιαφέρον βιβλίο για την διαμάχη Αϊνστάιν-Μπορ. Ουσιαστικά περιγράφει βήμα βήμα πως δομήθηκε η κβαντική θεωρία.
Η κρίσιμη περίοδος συνέπεσε τα χρόνια του Α!ΠΠ και στο βιβλίο περιγράφεται πως διακεκριμένοι φυσικοί, νομπελίστες ή υποψήφιοι νομπελίστες παράτησαν τα εργαστήριά τους και κατετάγησαν στον στρατό για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Στις πατρίδες τους και απο τις δύο πλευρές. Κορυφαίοι επιστήμονες που συνεργάζονταν στα εργαστήρια για την πρόοδο της ανθρωπότητας βρέθηκαν σε διαφορετικά, αντίπαλα, χαρακώματα.
Ο Μόζλυ, ένας”γεννημένος πειραματιστής” ‘οπως τον χαρακτήρισε ο Ράδερφορντ, με την έναρξη του πολέμου κατετάγη στο βασιλικό μηχανικό ως αξιωματικός και σκοτώθηκε απο σφαίρα στο κεφάλι στην Καλλίπολη σε ηλικία 27 ετών. Συνέβαλε πολύ στην εξέλιξη της κβαντικής θεωρίας και σίγουρα θα κέρδιζε νόμπελ. Προτίμησε να καταταγεί στον στρατό για να υπερασπιστεί την πατρίδα του. Ενώ ο Πλάνκ ενθάρρυνε τους φοιτητές του (πρύτανης στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου) να καταταγούν στον γερμανικό στρατό. Αργότερα μετάνοιωσε αλλά ήταν αργά. Ο Αινστάιν αντέδρασε σε ένα μανιφέστο 93 γερμανών επιστημόνων μεταξύ των οποίων διάσημα ονόματα αλλά, παρά την φήμη του, η αντίδρασή του συγκέντρωσε τέσσερις υπογραφές (η μία ήταν η δική του).
Αυτός ο ρομαντικός πατριωτισμός εξέλιπε.
Μερικοί ίσως πουν καλύτερα. Αποφεύγουμε τους πολέμους. Τους αποφεύγουμε;
Πως τους αποφεύγουμε όταν ο γειτονικός λαός, οι Τούρκοι, συντάσσονται με τόσο πάθος και τέτοια αποφασιστικότητα στο πλευρό της αναθεωρητικής ηγεσίας τους; Τι κάνει έναν λαό 80 εκατομμυρίων που δεν είναι όλος ανατολίτικης νοοτροπίας να επιθυμεί πόλεμο για επέκταση και κατάληψη εδαφών γειτονικών χωρών;
Και πως αντιμετωπίζεται μια τόσο επιθετική χώρα;
Δεν αντιμετωπίζεται με τον εφεδρικό στρατό όπως είναι σήμερα ο ελληνικός. Και τα σύγχρονα οπλικά συστήματα δεν μπορεί να γίνουν κατανοητά για αποτελεσματική χρήση τους στο διάστημα μιας ολιγόμηνης θητείας. Κάτι άλλο πρέπει να σκεφθεί η πολιτεία.
Μήπως να ενέτασε σε εισαγωγικές εξετάσεις το θέμα ενός επαγγελματικού στρατού και κατα τη διάρκεια των σπουδών τους οι νέοι να μάθαιναν την πολύ καλή χρήση των νέων οπλικών συστημάτων; Διότι, πλέον, όλα θα γίνονται εξ αποστάσεως και μηχανικά.
Τέλος, ένα άλλο ζήτημα που θα ήθελα να θίξω είναι: ωραία, αγοράζουμε νέα οπλικά συστήματα. Και μαθαίνουν να τα χρησιμοποιούν καλά οι χρήστες τους.
Τι γίνεται στις περιπτώσεις που τα συστήματα αυτά έχουν λογισμικό το οποίο μπορεί να ελέγχεται απο τον παραγωγό του οπλικού συστήματος; Τι γίνεται όταν μπορεί να παρεισφρύει στην χρήση τους η παραγωγός εταιρεία, άρα το κράτος στο οποίο ανήκει; Και τι γίνεται όταν το κράτος αυτό δεν θέλει να αφήσει την κάτοχο του όπλου να το χρησιμοποιήσει;
Με απλά λόγια: μπορεί η Ελλάδα να χρησιμοποιήσει τα οπλικά συστήματα που θα αγοράσει για να προασπίσει την κυριαρχία της;
Με την Τουρκία, στα βασικά, είναι διαφορετικά. Έχει δική της αμυντική βιομηχανία και κάποια οπλικά συστήματα, όπως τα drones, τα παράγει η ίδια. Η Ελλάδα αποσύρει τα ρωσικής κατασκευής οπλικά συστήματα επειδή δεν ελέγχονται με τον τρόπο που αναφέραμε απο τις ΗΠΑ.
Εδώ, τα παιδιά που ρίχνουν βιβλιοθήκες στο πανειστήμιο έγραψαν έξω απο το γραφείο ενός καθηγητή που πειραματίζεται με drones πως είναι δολοφόνος. Και ας περιορίζονται οι πειραματισμοί σε drones που θα επιτηρούν φωτιές.
Η ανεξαρτησία και η ελευθερία ενός λαού προϋποθέτουν χαρακτηριστικά που η Ελλάδα δεν τα διαθέτει.
Γι αυτό κατήντησε δεδομένη. Αλλά ο δεδομένος είναι δούλος. Μπορεί να μην θέλετε να το πιστέψετε αλλά έτσι είναι.
Εύγε!!!!!!!
ΕΥΓΕ, ΕΥΓΕ ,ΕΥΓΕ και μόνο για την φράση σας ,αγαπητέ κ.Σαββίδη,
”με νεαρούς ,που αναπολούν την μαμά και τον καφέ στην παραλία, ένοπλες δυνάμεις δεν δομούνται”.
Συμφωνείτε να προσθέσουμε και την φράση ”με νεαρούς ,που οδηγημένοι από την εικονοκλαστική διάθεση της νιότης και την αναστάτωση των καιρών μας ρίχνουν- οι σπουδαγμένοι κυρίως (για να δούμε και τις ευθύνες των πανεπιστημιακών δασκάλων )- συνθήματα -και κάνουν πράξεις-χωρίς να νιώθουν το βάρος που έχουν ορισμένες έννοιες και ορισμένες αξίες;;;.
ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ
Μήπως ήρθε ο καιρός- όπως στο Μακεδονικό είχαν διαμορφωθεί σταθερές το 2008 (προ και μετά το Βουκουρέστι) επί Κώστα Καραμανλή- να διαμορφωθούν σταθερές και για τα Ελληνοτουρκικά με ένα σοβαρό ,έξυπνο και αξιόπιστο γεωστρατηγικό σχέδιο ,για να δημιουργηθεί ένα μοντέλο ,που θα αφήνει τις ” κλίκες” του ΕΛΙΑΜΕΠ και της Έντιμης Λύσης ,ΕΞΩ και στους ελάχιστους σοβαρούς παίκτες ΜΕΣΑ ;;;.
ΜΟΝΟ τότε θα πεισθούν όλοι εντός και εκτός Ελλάδος ότι θα αμυνθούμε -καλύτερα από τους Ουκρανούς -στην Θράκη ,το Αιγαίο και την Κύπρο και ότι θα νικήσουμε.
ΙΣΩΣ ΤΟΤΕ ”ΜΑΓΕΨΟΥΜΕ” ΚΑΙ ΤΗΝ ΦΙΛΟΠΑΤΡΙ ΝΕΟΛΑΙΑ ,-ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΜΑΣ-.