Με αφορμή την αμυντική συμφωνία Ελλάδας- Γαλλίας και το δημόσιο λόγο που αναπτύχθηκε μου δημιουργήθηκαν δύο απορίες:
1η: Ψάχνουμε κάποιον να πολεμήσει για μας στην υπεράσπιση της κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας; Γιατί να το κάνει; Άλλο να μας παράσχει τα μέσα που έχει για να ανταπεξέλθουμε εμείς στην προσπάθειά μας ή, να συμπαραταχθεί μαζί μας επειδή συμπίπτουν τα συμφέροντά του. Πόσο τιμητικό είναι για ένα λαό να αναζητά προστάτες;
2η: Επειδή γίνεται προσπάθεια να καταστούν γραφικές οι έννοιες της Πατρίδας και του εθνικού συμφέροντος, αν χρειαστεί να έρθουν σε σύγκρουση με την Τουρκία αυτοί που θεσμικά πρέπει να έρθουν, τουλάχιστον στο πρώτο διάστημα, στη βάση ποιας λογικής θα το κάνουν Της επαγγελματικής; Αρκεί για να διακινδυνεύσουν τη ζωή τους;
Η αμυντική συμφωνία με τη Γαλλία (εν πολλοίς αναγκαία) τυγχάνει κοινοβουλευτικής και λαϊκής αποδοχής σε υψηλά ποσοστά. Ο ΣΥΡΙΖΑ έτσι για να θυμάται ότι είναι αξιωματική αντιπολίτευση ζήτησε διευκρινήσεις σε δύο άρθρα για να δικαιολογήσει την ενδεχόμενη θετική ψήφο του. Οπότε μάλλον βολεύει το πολιτικό σύστημα η συμφωνία για να συνεχίσει την πολιτική του βολέματος και μετατόπισης των ευθυνών (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ). Ο λαός φυσικά και αισθάνεται ικανοποιημένος, όταν είδε πέρυσι τον τουρκικό στόλο στο Σούνιο και την Ελλάδα να αναζητά λύση στις Βρυξέλλες.
Το ερώτημα που προκύπτει μετά την αμυντική συμφωνία με την Γαλλία, την επερχόμενη αμυντική συμφωνία με τις ΗΠΑ και τις αμυντικές συμφωνίες που προηγήθηκαν με Ισραήλ, ΗΑΕ και Αίγυπτο, είναι κατά πόσο ξεπλύθηκε το πολιτικό σύστημα από τις ευθύνες του διαχρονικά και ειδικότερα μεταπολιτευτικά και τώρα πανηγυρίζει που τακτοποιεί τα θέματα της άμυνας είτε υπό μορφή συμμαχίας είτε προστασίας.
Το αποτέλεσμα της μεταπολιτευτικής Ελλάδος και μετά τη συμπλήρωση 200 χρόνων από την επανάσταση είναι αποθαρρυντικό. Η Ελλάδα υπό τις κατευθύνσεις και τη διακυβέρνηση σχεδόν όλων των κομμάτων ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ, ΑΝΕΛ, ΛΑΟΣ, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΕΣ κ.λπ. έχει χρέος στα 320 δις ή στο 210% του ΑΕΠ.
Έχουμε σκεφτεί αν το χρέος ήταν για παράδειγμα 100 δις λιγότερα που θα βρισκόταν η αμυντική ικανότητα της Ελλάδος και το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων. Πόσα α/φ, πλοία, τεθωρακισμένα οχήματα, επαγγελματίες προσωπικό, τεχνογνωσία θα είχε; Άρα αυτοί που βούλιαξαν την Ελλάδα τώρα απεταξάμειν των ευθυνών τους και πανηγυρίζουν που βρίσκουμε συμμάχους ή προστάτες και προμηθευτές οπλικών συστημάτων. Το «μαζί τα φάγαμε του Πάγκαλου» είναι το δόγμα ξεπλύματος του πολιτικού συστήματος.
Όπως πανηγυρίζει τώρα, το ίδιο έγινε και πέρυσι όταν δόθηκε το κέντρο αεροπορικής εκπαίδευσης και η ΕΛΒΟ στο Ισραήλ και η ΕΑΒ στις ΗΠΑ. Έχουμε την πιο μάχιμη αεροπορία με 100 αφ σε καθημερινή δραστηριότητα και δεν είμασταν ικανοί να φτιάξουμε ένα σύστημα εκπαίδευσης και υποστήριξης! Το ίδιο ισχύει με τα ναυπηγεία, τα ατομικά τυφέκια τα τεθωρακισμένα, τα πυροβόλα και άλλα πολλά παραδείγματα.
Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα 200 χρόνια μετά την επανάσταση δεν μπόρεσε να γίνει ένα ανεξάρτητο και δυνατό κράτος – έθνος που θα έχει ικανοποιημένο λαό και κατοίκους, φίλους, συμμάχους και δυστυχώς εχθρούς τους οποίους θα αντιμετωπίζει πρωτίστως με τις δικές της δυνάμεις. Ένα κράτος που θα τυγχάνει εκτίμησης, σεβασμού, φιλίας, συμπάθειας και ενίοτε φόβου.
Η οδυνηρή αλήθεια όμως είναι ότι η κατάσταση δεν φαίνεται να αλλάζει. Πέντε – δέκα οικονομικές και πολιτικές οικογένειες σφετερίζονται την Ελλάδα, υπνωτίζουν και χειραγωγούν τον λαό και συνεχίζουν αγέρωχοι και υπερήφανοι το έργο της λεηλασίας τους.
Ας ελπίσουμε ότι οι νέες γενιές των Ελλήνων θα βρουν το θάρρος, τη δύναμη, τη γνώση, τον τρόπο και την αίσθηση ευθύνης να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο.
῾Η τέχνη μπορεῖ νά μᾶς δείξει πολλά.
῾Ο Χρῆστος Μποκόρος σέ μία ἔκθεση- ἀφιέρωμα γιά τό 1821 ἰχνηλατεῖ δύο σημαίνουσες γι αὐτόν προσωπικότητες, καί τίς ἀποτυπώνει μέ κάποια χαρακτηριστικά τους, τόν Διονύσιο Σολωμό μέ τό χέρι του πού ἔγραψε τούς στίχους του καί τόν Γεώργιο Καραϊσκάκη, μέ τό περίγραμμα- ἴχνος τῆς μορφῆς του, ἀποτύπωμα πού μένει στόν χωροχρόνο. ῾Ό,τι μένει ἀπό τό ἐγώ τους, πού εἶναι συσχετισμένο μέ ἕνα ἐμεῖς τῆς ταυτότητάς μας, τοῦ κοινοῦ ἀγώνα.
Ποιά εἶναι ἡ συνείδηση κοινότητας πού μᾶς συνέχει;
᾿Από τήν σχετική συζήτηση
https://www.huffingtonpost.gr/entry/e-yiorte-toe-mpokoroe-kai-e-cheironaxia-tes-zoyrafikes_gr_6141e324e4b09519c50c8086?fbclid=IwAR3G6WHhaezPU-gcBeGJziwnM3fwTbHLeoHPbr5Iv68AlIyaelhP1iqnS2I
«Εμείς που φανερωνόμαστε μπροστά στο έργο, είμαστε σε θέση να προσλάβουμε το μήνυμα της εθνεγερσίας;
Χ.Μ.Αναρωτιέμαι αν είμαστε σε θέση να προσλάβουμε το εμείς. Όταν θα είμαστε σε θέση να το ορίσουμε, θα μπορούμε ίσως να προσλάβουμε οτιδήποτε μας ορίζει. Αλλά, ποιοί εμείς;
Μ.Δ. Αποκαθηλώσαμε το «εμείς» και στη θέση του ανεβάσαμε ένα περίεργο, αίολο και αστήρικτο «εγώ». Με τυμπανοκρουσίες και σημαιοστολισμούς. Κι αυτό είναι πλέον εδώ, κτήμα πολιτισμού αλαλάζον, στείρο, ανίκανο να παραγάγει νόημα και περιεχόμενο. Το βλέπουμε στην πανδημία. Πεθαίνουν καθημερινά 30- 40 άνθρωποι την ημέρα και δεν τους μνημονεύει κανένας. Καταγράφονται ως «απώλειες». Ζωές που δεν σημαίνουν. Σημαίνει περισσότερο η επιστροφή μας σε μια «απωλεσθείσα» καθημερινότητα που την βαφτίσαμε «ζωή».»
Τό σύνολο τῆς ἱστορίας ἑνός λαοῦ, ὅπως κι ἑνός ἀνθρώπου, ἀποτελεῖται ἀπό πολλά κομμάτια.
Τραγουδάει ὁ Μανώλης Λιδάκης σέ κάποιο τραγούδι
´καρδιά έχω άδεια,
χίλια κομμάτια
και κάθε μέρα να τα ενώσω προσπαθώ ´
Δέν μπορεῖ κανένας νά ἑνώσει κομμάτια ἄλλου ἀνθρώπου σέ ἄλλον, ὅπως δέν μπορεῖ νά κολλήσει ἱστορία ἄλλου λαοῦ σέ ἄλλον. ῾Η συνείδηση χρειάζεται ὅλα τα κομμάτια, γι αὐτό καί ἄλλος λαός δέν μπορεῖ νά συναισθανθεῖ τήν συνείδηση ἄλλου λαοῦ.
Ἤ ἄλλως, δέν μπορεῖ ἄλλος νά νοήσει γιά μένα, ἰσχύει “τὸ γὰρ αὐτὸ νοεῖν ἐστίν τε καὶ εἶναι”,
https://antifono.gr/το-μεταφραστικό-πρόβλημα-του-παρμενί/
νοῶ σημαίνει δραστηριότητα νοῦ καί συνείδησης, δέν σημαίνει νομίζω, δέν σημαίνει think, δέν σημαίνει σκέφτεται κάποιος ἄλλος γιά μένα καί αὐτό ὅλο σημαίνει δέν μπορεῖ κανένας ἄλλος νά πολεμήσει γιά μένα ἤ δέν πρέπει νά περιμένω νά πολεμήσει ἄλλος γιά μένα.
Μιας φράσεως το καθένα από τα δύο ερωτήματα θα αποτολμήσουμε απαντήσεις μιας κατά το δυνατόν φράσεως.
Στο πρώτο .-ΝΑΙ συμπίπτουν τα Γαλλικά -και τα εν γένει Συμμαχικά Δυτικά-με τα ελληνικά συμφέροντα ,όπως συνέπεσαν και στο Ναυαρίνο το 1827 και μας έγινε δευτέρα φύσις (έξις γαρ) να αναζητούμε προστάτες, για να σώσουμε την ”φλούδα της γης μας απ’το τσακάλι και την αρκούδα”, όπως έγραψε ο Γκάτσος, μελοποίησε ο Χατζηδάκις και τραγούδησε ο Μητσιάς.
Στο δεύτερο αμφιβάλουμε για την πολεμική διάθεση των υποχρέων -ύστερα από τα 40 χρόνια της ”χλιδής” και της αποεθνικοποίησης και αποθρησκειοποίησης μας (ευγενεί φρονίδι των σοισλααριστερών κυβερνήσεων και ηγεσιών),αλλά να είμαστε βέβαιοι πως με την Τουρκία θα πολεμήσουν όλοι οι Έλληνες με το χαμόγελο στα χείλη όπως το 1940 και θα νικήσουμε ,με πρώτους τους ”γαύρους” ,που νίκησαν στην Πόλη την πάλαι ομάδα των ομογενών Φενέρ (Φανάρι)Μπαχτσέ.
Σε κάθε περίπτωση από τις Καστανιές-πέρυσι- ανεβαίνει το ηθικό μας ,παρά την μεμψιμοιρία των αντιπολιτευομένων γενικώς , από τους οποίους οι περισσότεροι απέφυγαν και να στρατευθούν.
“αλλά να είμαστε βέβαιοι πως με την Τουρκία θα πολεμήσουν όλοι οι Έλληνες με το χαμόγελο στα χείλη όπως το 1940”
Το 1940 είχε γίνει η ανάλογη προετοιμασία τού λαού από την κυβέρνηση Μεταξά, κάτι που δεν έχει γίνει τώρα. Αντιθέτως μάλιστα, εδώ και 25 χρόνια γίνεται το αντίθετο. Η ενδοτικότητα βαφτίζεται “σώφρων πολιτική”, το δε πατριωτικό/αγωνιστικό φρόνημα είναι στο μηδέν. Πού βασίζεις αυτά που γράφεις;
@ Ελένη Π
Δεν κατάλαβα τι σχέση έχουν με το άρθρο αυτά που γράφεις.
1. Ναι, αυτό ψάχνομε, διότι είμαστε ανίκανοι να υπερασπιστούμε την Πατρίδα μας μόνοι μας. Ούτε φρόνημα, ούτε διάθεση για πολεμικές συγκρούσεις έχομε και το έχομε διακηρύξει urbis et orbis από το 1996 και μετά, με αποτέλεσμα να μην μάς παίρνει κανείς στα σοβαρά. Είναι μεγάλη αφέλεια να πιστεύομε ότι άλλοι θα έλθουν να πολεμήσουν για μάς, όμως έτσι μάθαμε να ζούμε, με φρούδα όνειρα. Σκεφθείτε το “ξανθόν γένος” και λοιπές ανοησίες, πολλές των οποίων αποδίδονταν σε προφητείες!….
2. “Επειδή γίνεται προσπάθεια να καταστούν γραφικές οι έννοιες της Πατρίδας και του εθνικού συμφέροντος”
Δεν γίνεται (πια) προσπάθεια. Έχουν καταστεί. Κανείς δεν θα πάει για πόλεμο. Θα δώσομε και πάλι, ως συνήθως.
Επισκέπτη, τί δέν καταλαβαίνεις;
Ποιά εἶναι ἡ συνείδηση κοινότητας πού μᾶς συνέχει; Αὐτό εἶναι ἕνα κύριο ἐρώτημα γιά νά ὑπερασπιστεῖ μία κοινότητα τόν ἑαυτό της, τήν ἱστορία της.
Μπορεῖ νά καταλήγουμε σέ παρόμοιο συμπέρασμα γιά τό τώρα, ὅτι πάσχουμε ὡς κοινότητα, εἴμαστε ἀδύναμοι, ἀλλά μπορεῖ νά ξεκινᾶμε ἀπό ἄλλη ἀφετηρία σκέψης πού ὁδηγεῖ σέ ἄλλο διά ταῦτα. ᾿Εγώ δέν πιστεύω ὅτι ὑπάρχει διχασμός στό dna μας. Οὔτε πιστεύω σέ κάποιας μορφῆς ἐνοχή πού χρειάζεται κρύψιμο. Πιστεύω, χωρίς νά εἶναι ρατσιστικό αὐτό, ὅτι ὁ κάθε λαός, ὅπως τό κάθε εἶδος δένδρου, ἔχει μία ἄλλη ὀντολογία. Γέφυρες στήναμε πρός τούς ἄλλους καί δέν ἦταν ἄλλη ἀνάγκη ἀπό τήν ἀνάγκη ἐπικοινωνίας. Στήν ἱστορική μας διαδρομή, οἱ ἥρωές μας πίστευαν στήν βαθύτατη ἱστορία μας, στήν ἰδιαιτερότητά μας, στίς ἀξίες, στό ἦθος αὐτοῦ τοῦ πολιτισμοῦ καί ἀγωνίζονταν νά μήν ἀλλοτριωθοῦν. Πίστευαν ὅτι ἔπρεπε νά προστατεύσουν τόσο τήν ἐσωτερική ὀμορφιά, τήν πνευματικότητα, ὅσο καί τήν ἐξωτερική ὀμορφιά αὐτῆς τῆς χώρας καί ὅτι αὐτά τά δύο συνδέονταν. Τό νά μήν θέλουμε νά πολεμήσουμε μπορεῖ νά μήν ἦταν κακό, ἄν συνοδευόταν ἀπό μία ἄνθηση σέ πολιτισμικό ἐπίπεδο, σέ πρόνοια ὑποδομῶν σέ ὅλη τή χώρα, στόν σεβασμό καί στήν προστασία τῶν πολιτιστικῶν χώρων ὅσο καί τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος καί τῶν πλουτοπαραγωγικῶν πηγῶν, μέ συνολική συμμετοχή ὅλης τῆς κοινωνίας. Καί τήν προστασία πρωτίστως τῶν ῾Ελλήνων, σέ αὐτή τή χώρα ἀλλά καί ὅπου βρίσκονται καί τῶν πολιτιστικῶν ἔργων αὐτοῦ τοῦ πολιτισμοῦ ὅπου βρίσκονται.
Το άρθρο έχει δύο ερωτήματα. Εσύ τι ακριβώς απαντάς; Αυτό ρώτησα. Άστο, δεν βαρυέσαι. Κακώς ρώτησα.