του Παντελή Σαββίδη
Η κριτική μας στην εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης (και αυτής της κυβέρνησης, διότι γίνεται σε όλες) είναι σκληρή, μας λένε. Και το επιχείρημά τους είναι: αν δεν θέλετε την πολιτική της προσέγγισης, τι θέλετε, πόλεμο;
Αυτό το απλοϊκό δίλημμα χρησιμοποιούν και οι κυβερνήσεις για να δελεάσουν την κοινή γνώμη και να αντιμετωπίσουν την κριτική που τις γίνεται.
Όλες οι κυβερνήσεις κάτω απο την πίεση που δέχονται είτε απο τον διεθνή πράγοντα είτε απο την Τουρκία προσπαθούν να ελιχθούν παρουσιάζοντας προσεγγίσεις που περιέχουν ελληνικές υποχωρήσεις.
Μέσα στην πολυπλοκότητα του δικαίου αλλά και των τετελεσμένων που διαμορφώνονται οι παραχωρήσεις εμφανίζονται ως μηδανιμές και ως κάτι σύνηθες στις διεθνείς σχέσεις.
Μόνο που στην ελληνοτουρκική περίπτωση, απο το 1973, εκείνο που επιχειρείται να συζητηθεί και να μοιρασθεί είναι κάτι που ανήκει στην Ελλάδα. Και η Αθήνα, δε θέτει στο τραπέζι, ούτε ως διαπραγματευτική τακτική, τίποτε απο όσα θα μπορούσε να εγείρει και η Ελλάδα ως τουρκικές παραβιάσεις συμφωνηθέντων. (Ίμβρος, Τένεδος κλπ). Ο λόγος; Να μην χαρακτηρισθει η χώρα αναθεωρητική δύναμη.
Βρισκόμαστε, δηλαδή, μπροστά σε ένα φαινόμενο να απαιτείται, απο την Τουρκία “μοιρασιά” ελληνικής κυριαρχίας και ελληνικών δικαιωμάτων και οι ελληνικές κυβερνήσεις να μην μπορούν να διασφαλίσουν τα ελληνικά δικαιώματα και την κυριαρχία παρά μόνο με παραχωρήσεις που θα παρουσιασθούν με ρητορικούς ελιγμούς ή με διπλωματικές ευελιξίες ως κάτι αναγκαίο που επιβάλλεται να γίνει απο την πολιτική αρχών που ακολουθεί η χώρα. Και το ερώτημα είναι: πως αντιμετωπίζεις την πολιτική μιας τέτοιας κυβέρνησης;
Αν σταθείς κριτικά απέναντί της, η άλλη λύση είναι ο πόλεμος;
Βεβαίως όχι.
Κατ αρχας οι ελληνικές κυβερνήσεις απο το 1973 που η Τουρκία άρχισε να αμφιβητεί την ελληνική υφαλοκρηπίδα και τα ελληνικά δικαιώματα στο Αιγαίο, είχαν τον χρόνο να ετοιμάσουν την χώρα ώστε σήμερα κανείς να μην διενοείτο να προβάλει αμφισβητήσεις.
Δεν το έκαναν. Αυτή η αδιαφορία δεν ήταν στιγμιαία. Είναι διαχρονική. Προετοιμασία της χώρας δεν σημαίνει, απλώς, ότι αγοράζω όπλα. Αλλά διαμορφώνω και το ηθικό στην κοινωνία και το στρατό και μια λογική αποφασιστικότητας στο πολιτικό σύστημα που λειτουργούν ως αποτρεπτικοί παράγοντες στον εχθρό.
Μέχρι σήμερα έχει συμβεί ακριβώς το αντίθετο. Ο εχθρός έχει την αίσθηση ότι ούτε το πολιτικό σύστημα, ούτε η κοινωνία είναι διατεθειμένα να μπούν σε περιπέτειες στρατωτικής κλιμάκωσης. Άρα η όποια αποτροπή δεν είναι πειστική. Όσοι θέτουν το δίλημμα “παραχωρήσεις ή τι θέλετε, πόλεμο;” με τον τρόπο που το θέτουν, συμβάλλουν στην απομείωση της ελληνικής αποτροπής.
Κάτι πηγαίνει πολύ άσχημα στην διαμόρφωση του αποτρεπτικού μηνύματος και της αποτρεπτικής ικανότητας της χώρας.
Αυτό είναι που πρέπει να διορθωθεί. Και αν διορθωθεί αυτό τότε το δίλημμα παραχωρήσεις ή πόλεμος είναι ψευδές.
Το πραγματικό διακύβευμα είναι η αξιόπιστη αποτρεπτικότητα της Ελλάδας συνολικά. Όχι, μόνο των ενόπλων δυνάμεων. Που σημαίνει καθολική αλλαγή πολιτικής. Απο την οικονομία μέχρι το μοντέλο ανάπτυξης της χώρας και την διαμόρφωση φρονήματος αποφασιστικότητας. Φυσικά, με ένα ικανό στράτευμα αποφασισμένο για όλα.
Αυτά πρεσβεύει η αμφισβήτηση της κυβερητικής πολιτκής. Δεν επιδιώκει τον πόλεμο. Αυτά δεν σημαίνουν πόλεμο. Σημαίνουν αποφυγή του πολέμου. Είναι ο μόνος τρόπος να τον αποφύγεις.
Όσοι, όμως, έχουν την αντίληψη “μην μας ζαλίζεις, ας πάρουν ό,τι είναι να πάρουν οι Τούρκοι και η κυβέρνηση θα φροντίσει να πάρουν τα λιγότερα δυνατά, για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο”, δεν μας ενδιαφέρουν. Και, φυσικά, βρισκόμαστε απέναντί τους. Είναι εθελόδουλοι και φυσικοί προπαγανδιστές κάθε κυβέρνησης. Άχθος αρούρης.
Η καθολική αλλαγή πολιτικής μπορεί να έρθει μόνο μέσα από την αλλαγή του παραγωγικού προτύπου της χώρας.
Συμφωνώ και το έχω κατά κόρον γράψει, ιδίως σε σχόλιο στα άρθρα διαφόρων “αναλυτάδων”, οι οποίοι συνεχώς συμβουλεύουν τι όπλα θα αγοράσομε, ώστε να αυξήσομε την αποτρεπτική ισχύ τής χώρας και άλλα παρόμοια.
α) Ο λαός δεν είναι προετοιμασμένος για πόλεμο, όπως ήταν το ’40.
β) Φροντίσαμε να διαλαλήσομε ότι η Ελλάδα είναι κράτος ειρηνικό κι έχομε ως όπλο το ΔΔ, δηλαδή τρίχες, με το συμπάθιο, ειδικά όταν έχεις να κάμεις με Τούρκους και Αλβανούς.
Φάνηκαν τα παραπάνω πεντακάθαρα από τα Ίμια και μετά, όταν η υποχωρητικότητα και ο ενδοτισμός βαφτίστηκαν “σώφρων” πολιτική. Το παιχνίδι έχει πια χαθεί και η Ελλάδα είναι ένα κακορίζικο κράτος, που ήδη έχει ημιδορυφοροποιηθεί από την Τουρκία κι έναν π/θ, ο οποίος δηλώνει, πριν καν συζητήσει, έτοιμος για παραχωρήσεις και αυτοχαρακτηρίζεται δεδομένος.
Επιτέλους να συμφωνήσουμε όλοι οι Έλληνες ότι στην Μεταπολίτευση υπερίσχυσαν οι ειρηνόφιλες -ξέρουμε όλοι ποιες το παράκαναν με καθημερινές δηλώσεις και διαδηλώσεις (με συμμετοχή και των ”ενστόλων” παρακαλώ) και ευτυχώς δηλαδή ,γιατί μπορεί να είχαμε γίνει Ουκρανία και να είχαμε μείνει οι μισοί εκτός της σημερινής επικρατείας μας .
Ξεκινάς ένα πόλεμο αλλά δεν γνωρίζεις πως θα τελειώσει.
Τώρα ,με την βαρειά κληρονομιά όχι του 1940 -49 αλλά της Κύπρου των Ιμίων ,της Μαδρίτης ,του Ελσίνκι και των Πρεσπών και κυρίως της συμμετοχής μας σε ΝΑΤΟ και Ε.Ε (και της Κύπρου ) , ας μην ονειρευόμαστε ΑΠΡΟΚΛΗΤΩΣ επιθετική πολιτική -και λεκτική ακόμη- εναντίον της Τουρκίας -που τώρα με την φιλία της με την ΧΑΜΑΣ θα τιθσσευθεί -αλλά να συμφωνήσουμε όλοι (με πρώτα τα απολειφάδια των κομμάτων) ότι, δεν θα είμαστε υπερήφανοι για την Συμφωνία των Πρεσπών και ότι αν χρειασθεί θα πούμε όλοι μαζί το τέταρτο μέγα ΟΧΙ στον υποκρυπτόμενο μεγαλοϊδεατισμό-οθενδήποτε προερχόμενο- ,όπως υπογράμμισε χθες στην Πάτρα ο προορατικός πρώην πρωθυπουργός κ. Κώστας Καραμανλής .
Στρατοκρατικό κράτος -σαν το Ισραήλ – δεν θα και δεν πρέπει και ούτε μπορούμε να γίνουμε ,αλλά πρέπει να γίνουμε κράτος και λαός αποφασισμένοι να πολεμήσουμε για την τιμή και δόξα του Ελληνισμού και της Πατρίδος την ελευθερία .
ΠΩΣ ΟΜΩΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΟΤΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ ΔΙΔΑΣΚΟΥΜΕ ΤΟ ”ΕΠΟΣ” ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ”ΠΑΛΑΒΑ” ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΠΕΒΑΛΑΝ ΟΙ ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΟΙ ΣΤΗΝ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ;;;.
Υ.Γ Με τα λόγια δεν χτίζεις ανώγεια και κατώγεια, αγαπητέ κύριε Σαββίδη-να είστε καλά .
Η αποτρεπτική ικανότητα διαμορφώνεται με την στρατιωτική, διπλωματική, οικονομική, κοινωνική και ήπια ισχύ.
Η Ελλάδα υπερέχει της Τουρκίας και στους 5 παράγοντες αποτροπής.
1. Οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις υπερέχουν εν τόπω και χρόνο σε όλους τους κλάδους.
2. Η Ελλάδα ανήκει στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ, στον ΟΑΣΕ και σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς. Οι ΗΠΑ επενδύουν στρατιωτικά και διπλωματικά στην Ελλάδα σε σημείο εκνευρισμού της Τουρκίας.
3. Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ των Ελλήνων είναι τριπλάσιο των Τούρκων εξασφαλίζοντας την κοινωνική υπεροχή έναντι των δεινών του Τουρκικού λαού.
4. Η ήπια ισχύς της Ελλάδας (τουρισμός, πολιτισμός, αθλητισμός, παιδεία, ορθοδοξία) αποτρέπει την “φυλακισμένη” Τουρκία να τολμήσει.
Η ρητορική της υστέρησης και των παρωπίδων πριονίζει την αποτροπή όχι όμως σε σημείο ανησυχίας.
Δέν μπορεῖς νά γράφεις ῾Ελληνική ἱστορία, νά τήν συνεχίζεις, ἄν ἀγνοεῖς τήν ὑπ´ ἀριθμόν ἕνα διάστασή της, τούς Ἕλληνες. Καί ὄχι ἁπλῶς τήν συμμετοχή τους, ὄχι τό γι αὐτούς ἀλλά ἀπό αὐτούς. Τό νά τούς κυβερνᾶς δέν εἶναι στόχος, νά συγκυβερνᾶς μαζί τους εἶναι. Τά ὅπλα χωρίς αὐτούς δέν κάνουν πόλεμο. Πόλεμος χωρίς αἰτία δέν σημαίνει τίποτα γιά τούς Ἕλληνες, ὅταν ἔχει εἰπωθεῖ χαρακτηριστικά ἀπό τόν Κολοκοτρώνη «Όταν κάναμε την Επανάσταση δεν σκεφτήκαμε ούτε πόσοι είμαστε ούτε πως δεν έχουμε όπλα», ἀλλά σκοπός ἦταν ἡ ἐλευθερία καί πολεμοῦσαν μέ τό ἔνστικτό τους. Ἔτσι γράφτηκε ἡ ἱστορία μας, ὑπάρχουν οἱ σταθμοί της καί χαρακτηρίζονται ἀπό τήν συνέχεια. Συμμετέχουν σέ αὐτήν τή συνέχεια ὅλοι οἱ Ἕλληνες, ὁ καθένας μέ τήν δική του. ῾Οποιοδήποτε κεφάλαιο τῆς ῾Ελληνικῆς ἱστορίας κι ἄν πιάσεις καί μελετήσεις, θά βρεῖς ἀρχές καί ἰδανικά, συμβολισμούς, ἱερούς σκοπούς μέ σκοπό τόν ἄνθρωπο, ἀλλά καί μία συνέχεια . Ψάχνοντας γιά τίς ὁμάδες στό Βυζάντιο βρῆκα αὐτό, ἀπό μία μελέτη μαθητῶν:
Ο ΙΠΠΟΔΡΟΜΟΣ, ΟΙ ΔΗΜΟΙ ΤΟΥ ΙΠΠΟΔΡΟΜΟΥ & Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΑ
Πόσοι συμβολισμοί στήν ἱστορία ἑνός κτίσματος, συμβολισμοί πού ἔρχονται ἀπό τήν ἀρχαιότητα, πορεία πού ἔχει βαθειές ρίζες καί φτάνει καί στίς μέρες μας. Καί σημαίνουσα ἡ παρουσία καί ἡ ἔκφραση τοῦ λαοῦ. Ἄκουγα τόν Τερζόπουλο σέ μία συνέντευξη καί τόνιζε πώς προσπάθησε νά ξανατονίσει τήν σημασία τοῦ χοροῦ στά κλασικά ἀρχαῖα ἔργα πού παίζονται τήν ἐποχή μας, γιατί ἐκφράζει τόν λαό. «Ο χορός αποτελεί καθρέφτισμα της κοινότητας· η δράση του εκφράζει το σύνολο και αποσκοπεί στο όφελος του συνόλου». Γιατί ἡ δημοκρατία ἀφουγκράζεται καί ἐκφράζει τό σύνολο.
Δέν πηγαίνουμε πουθενά ἀγνοώντας τίς ἀρχές τοῦ ῾Ελληνισμοῦ καί τήν σημασία τοῦ πολιτισμοῦ μας.
cskb0m
[…] Πηγή […]
Πλήρης ανάλυση χωρίς να χαρίζεται σε κανέναν.
Με κάλυψαν πλήρως τα σχόλια Επισκέπτη και Ελένης Π.