Η «Ομάδα των Επτά» έχει ανακοινώσει τη συγκρότηση μιας Συνεργασίας για Παγκόσμιες Υποδομές και Επενδύσεις με στόχο την παροχή 600 δισ. δολαρίων για την ανάπτυξη υποδομών στον παγκόσμιο Νότο έως το 2027.

Στον ένα ή στον άλλο βαθμό, τα μέλη των «Επτά» επιδιώκουν να τον αμφισβητήσουν, ενώ θα πρέπει να επισημανθεί πως ανακοινώθηκε το 2013, πολύ πριν από οποιαδήποτε από τις δικές τους πρωτοβουλίες. Η κριτική εις βάρος των έργων του BRI περιλαμβάνει ότι συγκεντρώνονται σε τομείς ενδιαφέροντος για τις πολιτικές ελίτ και όχι εκεί όπου υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη, είναι αδιαφανή και ευνοούν τη διαφθορά, επιβαρύνουν χώρες με χρέη, βλάπτουν το κλίμα και τη βιοποικιλότητα, δεν θέλουν να προσλάβουν ντόπιους σε θέσεις υψηλής ειδίκευσης και διευθυντικές, ότι είναι εχθρικές προς τα εργασιακά δικαιώματα και επιβάλλονται στις κοινότητες χωρίς την κατάλληλη διαβούλευση.

Οι έρευνές μας στο Μπανγκλαντές δείχνουν ότι το 52% των ανθρώπων σε περιθωριοποιημένους αστικούς οικισμούς δεν έχουν νόμιμο δικαίωμα να χρησιμοποιούν το σπίτι ή τη γη τους. Στην Ντάκα, περίπου το ένα τρίτο των κατοίκων σε τέτοιους οικισμούς έχει εκδιωχθεί τουλάχιστον μία φορά και η μη ανάπτυξη υποδομών είναι μια συνηθισμένη αιτία για αυτό.

Παραδόξως, η Εθνική Αρχή Στέγασης της χώρας και άλλες δημόσιες υπηρεσίες έχουν ιστορικό αναγκαστικού εκτοπισμού ανθρώπων. Σε άλλες περιπτώσεις τα έργα υποδομής μπορεί να αποτρέπουν τις αναγκαστικές εξώσεις, αλλά είτε αποτυγχάνουν να εξυπηρετήσουν περιθωριοποιημένα άτομα είτε τα εξυπηρετούν ανεπαρκώς. Στις αστικές περιοχές της Ζιμπάμπουε, τα Κυβερνητικά Προγράμματα Αποκατάστασης Οδών Εκτάκτου Ανάγκης έχουν στοχεύσει μόνο σε έργα βελτίωσης και επισκευών σε δρόμους που συνδέουν νόμιμους οικισμούς και ειδικά μετά την περίοδο των βροχών. Στη Σομαλιλάνδη, μη κυβερνητικές οργανώσεις κατάφεραν να κατασκευάσουν τουαλέτες σε περιθωριοποιημένες κοινότητες. Διαφορετικά οι άνθρωποι που ζουν σε καταυλισμούς στην περιφέρεια των κωμοπόλεων, καθώς και εκείνοι που ζουν σε πρόχειρα καταφύγια σε πιο κεντρικά σημεία των αστικών περιοχών, χρειάζονται άδεια από τους ιδιοκτήτες τους για να κατασκευάσουν τουαλέτες.

Σε μια γενικευμένη θεώρηση, ο παγκόσμιος Νότος αντιμετωπίζει ένα χρηματοδοτικό κενό για υποδομές της τάξεως του 1-1,5 τρισ. δολαρίων ετησίως. Η έλλειψη συνοχής και η επιβράδυνση της δυναμικής του κινεζικού Δρόμου του Μεταξιού παρέχει ευκαιρίες για εναλλακτικές λύσεις από τους «Επτά». Αλλά πέρα από την προφανή ανάγκη για καλύτερο συντονισμό, πώς μπορούν να τα καταφέρουν;

Πρώτον, πρέπει να υιοθετήσουν μια προσέγγιση ρητά βασισμένη στα ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτό σημαίνει ότι οι βασικές διεθνείς συνθήκες για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα προαιρετικά πρωτόκολλα θα πρέπει να επικυρωθούν και όλες οι υποχρεώσεις στο πλαίσιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον παγκόσμιο Νότο θα πρέπει να κατοχυρωθούν πλήρως στο εθνικό δίκαιο.

Δεύτερον, πρέπει να υιοθετήσουν μια πολιτικά έξυπνη, προσαρμοστική προσέγγιση για την ανάπτυξη υποδομών.

* Ο κ. Σουνίτ Μπάγκρι είναι διευθυντής Επικοινωνίας στη Σχολή Διεθνών Σπουδών, Πανεπιστήμιο του Σάσεξ. Το άρθρο δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα https://www.ips-journal.eu/ του Ινστιτούτου Φρίντριχ Εμπερτ.

“Καθημερινή”