Είναι ρεαλισμός να κομπορρημονείς ότι κυβερνάς μια χώρα που έχει αποκτήσει γεωπολιτική σημασία, να έχεις τη σημαντικότερη βάση στην περιοχή (Σούδα) και το μόνο χειροπιαστό που «παίρνεις» από τον Τραμπ είναι ότι θα του… δώσουμε λεφτά για τα αεροπλάνα μας;
Ποιος νουνεχής άνθρωπος θέλει οι κυβερνήτες μας να πετάνε στα σύννεφα; Ποιος δεν θέλει να διαθέτουν το χάρισμα της προσαρμογής, που σημαίνει πάνω απ’ όλα ρεαλισμό;
Οσοι άκουγαν το «go back, κυρία Μέρκελ» ή ότι «θα καταργήσουμε το Μνημόνιο με ένα νόμο κι ένα άρθρο»ή ότι «ο ΕΝΦΙΑ δεν διορθώνεται, καταργείται» και τα άλλα παλαβά είχαν την κρυφή ελπίδα-οι νουνεχείς, όχι οι παλαβοί και οι ιδιοτελείς, που σήμερα έχουν γίνει κοψοχέρηδες- ότι, μόλις αναλάβουν τη διακυβέρνηση, θα προσγειωθούν στην πραγματικότητα.
Γι’ αυτό και έβγαλαν ένα μεγάλο «ουουουφ», όταν ο Αλέξης Τσίπρας πήρε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και το μετέτρεψε σε αυτό που σήμερα γνωρίζει όλη η Ευρώπη ως κωλοτούμπα. Η οργή για τον εμπαιγμό και την εξαπάτηση έδωσε τη θέση της στη ανακούφιση, διότι οι νουνεχείς άνθρωποι ήξεραν ότι, αν επέμενε στις προεκλογικές παλαβομάρες, θα τραγουδούσαμε όλοι μαζί το «έχετε γεια βρυσούλες».
Εκτοτε, όμως, βλέπουμε την πιο κυνική εκδοχή του «ρεαλισμού», με μοναδικό στόχο τη διατήρηση της εξουσίας:
– Είναι «ρεαλισμός» να έχεις οδηγήσει(για την ακρίβεια να έχεις χειροτερέψει αυτό που παρέλαβες) πάνω από το μισό του πληθυσμού στο όριο της φτώχειας (εδώ) και να πανηγυρίζεις για την καχεκτική «ανάπτυξη» του 0,5%, που ούτε κι αυτή ήρθε;
– Είναι «ρεαλισμός» να λες ότι θα αυξηθούν οι συντάξεις την ίδια ώρα που νομοθετείς τη μείωσή τους, όπως έκανε ο ανεκδιήγητος Κατρούγκαλος;
– Είναι «ρεαλισμός» να λες ότι μειώνεται η ανεργία ενώ ξέρεις ότι οι νέοι «εργαζόμενοι» αμείβονται με 300, 200 ή και 100 ευρώ σε συνθήκες γαλέρας;
– Είναι «ρεαλισμός» να κομπορρημονείς ότι κυβερνάς μια χώρα που έχει αποκτήσει γεωπολιτική αξία και το μόνο χειροπιαστό αποτέλεσμα από τη συνάντηση της Ουάσιγκτον να είναι η αναβάθμιση των F-16, για αυξηθούν οι θέσεις εργασίας στην Αμερική, όπως κυνικά ανακοίνωσε ο Τράμπ; Είναι, δηλαδή, «ρεαλισμός» να έχεις μια περιζήτητη βάση(Σούδα) και να μην ακούς από το στόμα του πλανητάρχη ούτε λέξη για τη γεωπολιτική σημασία της Ελλάδας, που αποτελεί «πυλώνα σταθερότητας» για τα αμερικανικά συμφέροντα(όπως είπε-μόνο- ο Τσίπρας) κι ενώ η Τουρκία βγάζει γλώσσα στους Αμερικανούς;
– Είναι «ρεαλισμός» ένα παχύδερμο της εξουσίας, ακόμα κι αν λέγεται Πολάκης, να εκφράζεται έτσι;
Τελικά, όλα αυτά είναι «ρεαλισμός»; Η παχυδερμία είναι «ρεαλισμός»; ‘Η μήπως έχουμε να κάνουμε με την ανώτατη μορφή του τυχοδιωκτισμού; Λένε το άλφα» και κάνουν το «ωμέγα». Η κατάκτηση της εξουσίας προϋπέθετε το πρώτο, η διατήρησή της προϋποθέτει το δεύτερο. Κι επειδή η διατήρηση είναι πιο δύσκολη από την κατάκτηση, ο αναγκαίος ρεαλισμός μετατρέπεται σε τυχοδιωκτισμό. Επειδή για την εξουσία δεν ισχύει μόνο αυτό που είχε πει ο Κίσινγκερ («είναι το υπέρτατο αφροδιασιακό»), αλλά κυρίως αυτό που είχε πει ο Οργουελ: «Η εξουσία δεν είναι μέσο, είναι σκοπός».
protagon.gr
Στον κ. Καρελια ανετα μπορει να απαντησει ο κ. Τσιπρας-που τελευταια εχει σε υποληψη τον μακαριτη τον Ανδρεα Παπανδρεου- οτι ακολουθει πληρως και με την ιδια συμπεριφορα τον ιδιον τον Ανδρεα, -τον οποιον ο κ. Καρελιας εκθειαζε μεγαλοφωνως στα χρονια της πρωθυπουργιας του , τον Ανδρεα που μεχρι το Μααστριχτ ζουσε καθημερινως με αυταπατες και οπως ολοι οι μαθητες θελει να τον ξεπερασει ,ως δασκαλο του. Ας ξαναθυμηθουμε ολοι ποιον ρεαλισμο εξεπεμπε ο Ανδρεας απο το 1974-1994.