30/09/2024
Η κρίση και η διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας συμπίπτει με την διαδικασία της εθνικής αυτοδιάθεσης των εθνοτήτων που την συνέθεταν, αρχής γενομένης από την Ελληνική Επανάσταση που οδήγησε στην απόσπαση ενός μέρους της Αυτοκρατορίας, την συγκρότηση του ελληνικού εθνικού κράτους, το οποίο αφενός δεν συμπεριελάμβανε ολόκληρο τον υπό οθωμανική διοίκηση Ελληνισμό, αφετέρου όμως, πλήγωσε θανάσιμα την πάλαι ποτέ κραταιά αυτοκρατορία, καθιστώντας την αυτό που μέχρι την οριστική διάλυσή της ονομάστηκε “μεγάλος ασθενής”.
Και μολονότι η καθοδική της πορεία είχε ήδη αρχίσει από παλαιότερα, από τότε πλέον τίθεται το σημαντικό διπλωματικό ζήτημα του διαμοιρασμού των ιματίων της. Αυτή η νέα κατάσταση έχει τις εξής συντεταγμένες.
- Πυρετώδη εμπλοκή των μεγάλων δυνάμεων, που καμία τους δεν επιθυμεί την συγκέντρωση όλης αυτής της απολεσθείσας ισχύος στα χέρια των ανταγωνιστών της.
- Αλυτρωτικό ζήτημα στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος, που αφήνει εκτός του τα σημαντικότερα ίσως κομμάτια του Ελληνισμού· ζήτημα που εκφράζεται πλέον ως κυρίαρχη ιδεολογική σημαία της χώρας, υπό τον τίτλο “Μεγάλη Ιδέα”,
- Διεργασίες στο εσωτερικό της Αυτοκρατορίας που προετοιμάζουν τη συγκρότηση τουρκικού εθνικού κράτους, σε όσο γεωγραφικό τμήμα της Αυτοκρατορίας μπορεί να σωθεί.
Η Μεγάλη Ιδέα, μια εθνική στρατηγική εντός των ορίων που επέτρεπαν οι ξένες εξαρτήσεις, με πολέμους μιας δεκαετίας, άλλοτε με επιδέξια εκμετάλλευση ευκαιριών που επέκτειναν την ελληνική επικράτεια, άλλοτε με τυχοδιωκτισμούς, πάντα όμως με διχασμό, κατέληξε να εμπλέξει την χώρα σε διεθνή ιμπεριαλιστικά παιχνίδια υπεράνω των δυνάμεών της και οδηγήθηκε σε οδυνηρό τέλος με την Μικρασιατική Καταστροφή του 1922. Καταστροφή που υπήρξε συγχρόνως η ιδρυτική πράξη του τουρκικού εθνικού κράτους.
Για τον Ελληνισμό ωστόσο, βιώθηκε ως μια βαριά ήττα, όπως και ήταν πράγματι, καθώς υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει πανάρχαιες κοιτίδες και κέντρα του πολιτισμού του. Μέσα από μια περιπετειώδη διαδοχή πραξικοπημάτων και προνουντσιαμέντων, κατά τον μεσοπόλεμο, η άρχουσα τάξη βρίσκει ένα υποκατάστατο μιας εθνικής ιδεολογίας μετά την οριστική υποστολή της σημαίας της Μεγάλης Ιδέας. Το υποκατάστατο αυτό είναι ετεροπροσδιοριζόμενο και αρνητικό: Ο αντικομμουνισμός. Δεν αποτέλεσε πρωτοτυπία ή επινόηση των ελληνικών ελίτ βεβαίως. Ούτε το τουρκικό καθεστώς υπήρξε λιγότερο αντικομμουνιστικό.
Κύπρος-Αιγαίο-Θράκη
Η μεγάλη διαφορά είναι πως στην Τουρκία, από της ιδρύσεώς του, το εθνικό κράτος είχε και έχει σαφή προσανατολισμό στην ανασύσταση, αν όχι ολόκληρης της παλαιάς αυτοκρατορίας, οπωσδήποτε όμως, στην αναθεώρηση των Συνθηκών που υποχρεώθηκε σε στιγμές αδυναμίας να υπογράψει και, όσον αφορά τα καθ’ ημάς, την ανάκτηση του ελέγχου του ενιαίου στρατηγικού χώρου που προσπαθήσαμε να περιγράψουμε στην αρχή.
Αυτός ο προσανατολισμός είναι πανεθνικός στην Τουρκία. Και δεν περιορίζεται σε πανηγυρικές και μεγαλομανιακές εκδηλώσεις – παρότι δεν τσιγκουνεύεται ούτε αυτές – αλλά σε ψύχραιμο στρατηγικό σχεδιασμό, που με ευελιξία, αλλά και υπομονετική στοχοπροσήλωση ακολουθείται από όλες τις τουρκικές κυβερνήσεις και έχει την συναίνεση ολόκληρου του πολιτικού φάσματος, της Αριστεράς συμπεριλαμβανομένης.
Και ο σχεδιασμός αυτός είναι σαφής: Κύπρος-Αιγαίο-Θράκη. Έχει διατυπωθεί και ρητά (από τον συνταγματολόγο, αρθρογράφο και σύμβουλο του Ντενκτάς, Mümtaz Soysal) αλλά και αν δεν είχε ειπωθεί καθαρά, η απλή παρακολούθηση των τουρκικών κινήσεων επιβεβαιώνει πως περί αυτού πρόκειται. Αυτό όσον αφορά τα καθ’ ημάς, καθόσον η Τουρκία έχει και άλλα στρατηγικά μέτωπα ενδιαφέροντος.
Κύπρος: Απουσία ελληνικής εθνικής στρατηγικής
Ο αντικομμουνισμός στην Ελλάδα, ωστόσο, λειτούργησε ως φύλο συκής που κάλυψε την απουσία εθνικής στρατηγικής άλλης από εκείνη της συμμόρφωσης με τα συμφέροντα του “συμμαχικού παράγοντα”. Ήδη από πολύ νωρίς – μετά το 1922 – η εξέγερση των Κυπρίων το 1931 δεν είχε την τύχη της Κρητικής επανάστασης, δεν υποστηρίχθηκε από τη μητέρα πατρίδα, καθόσον δεν έπρεπε να θιγούν τα συμφέροντα της “φίλης” Μεγάλης Βρετανίας, η οποία είχε αγοράσει την Κύπρο το 1889 από τους Οθωμανούς, οι οποίοι μάλιστα δια της Συνθήκης της Λωζάννης, είχαν παραιτηθεί κάθε δικαιώματός τους επί της νήσου (άρθρα 16 και 20).
Ασφαλώς, στο διεθνές αντικομμουνιστικό μέτωπο η χώρα μας όφειλε να παίξει έναν ρόλο εξ ορισμού υποδεέστερο εκείνου της Τουρκίας, εφόσον η τελευταία, αν και μειωμένη, μετά την πτώση της Αυτοκρατορίας, εξακολούθησε να διατηρεί πολύ σημαντικότερη από την Ελλάδα γεωπολιτική θέση, εφόσον το αντικομμουνιστικό στρατόπεδο είχε κυρίως μέτωπο με την Ρωσία, την τότε ΕΣΣΔ. Κυρίως, όμως, η ήττα του 1922 έκρινε το ζήτημα ποια δύναμη από τις δύο θα είχε το πάνω χέρι στο γεωστρατηγικό αυτό μέτωπο.
Επιπλέον, η Τουρκία δεν βίωσε, χάρη στην πολιτική του “επιτήδειου ουδετέρου”, ούτε πόλεμο, ούτε κατοχή, ούτε βεβαίως, εμφύλιο. Με τον εμφύλιο πόλεμο, στην Ελλάδα, η αντικομμουνιστική ιδεολογία εδραιώνεται και γίνεται όχι μόνον το υποκατάστατο εθνικής στρατηγικής, αλλά η κολυμβήθρα του Σιλωάμ, ακόμα και για την εθνική μειοδοσία και προδοσία. Μέχρι το 1974, “εθνικό” ονομάζεται ό,τι είναι απλώς αντικομμουνιστικό. Ακόμα και οι συνεργάτες των στρατευμάτων κατοχής, ξεπλένονται, βαπτίζονται ακόμα και “εθνική αντίσταση”, εφόσον συνέβαλαν στην πάταξη του μεγάλου ιδεολογικού εχθρού.
Το γεγονός ότι η άρχουσα τάξη δεν κατόρθωσε να σωθεί στον εμφύλιο, παρά μόνον χάρη στην βοήθεια του “συμμαχικού παράγοντα”, την προσέδεσε με ακόμα ισχυρότερους δεσμούς εξάρτησης από αυτόν. Δεν ξεχνάμε ωστόσο ότι το Δόγμα Τρούμαν που έσωσε την κατάσταση ήταν ένα πρόγραμμα σημαντικής ενίσχυσης ολόκληρης της πτέρυγας που καλύπτει η Ελλάδα και η Τουρκία. Δεν επρόκειτο για ανταμοιβή για τις τεράστιες υπηρεσίες που προσέφερε η χώρα μας στον συμμαχικό αγώνα, αλλά για μια σοβαρή και μελετημένη οικονομική και στρατιωτική ενίσχυση της ατλαντικής συμμαχίας στην κρίσιμη για την ανάσχεση των Ρώσων περιοχή.
Η Τουρκία ξαναμπαίνει στο παιχνίδι
Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, υπενθυμίζω πως δεν μας απασχολεί στο κείμενο αυτό η αποτίμηση του εμφυλίου καθαυτού. Ανεξάρτητα από την έκβασή του, το γεγονός και μόνον του εμφυλίου αποτέλεσε εθνική ήττα για την Ελλάδα. Ενδιαφέρομαι εδώ μόνον να επισημάνω ορισμένες συνέπειές του που σχετίζονται με το θέμα μας και οι οποίες, αφορούν την μοίρα όλων των Ελλήνων, σε όποια πλευρά και να βρέθηκαν σε αυτόν τον ολέθριο από κάθε άποψη πόλεμο.
Αντιλαμβανόμαστε πλέον όλοι ότι αν το Έθνος δεν μπόρεσε να ενωθεί υπό την Μεγάλη Ιδέα και διχάστηκε, δεν υπήρχε περίπτωση να ενωθεί υπό μια ιδεολογική σημαία κατ’ εξοχήν διχαστική. Τη σημαία της αντικομμουνιστικής εθνικοφροσύνης. Στο μεταξύ βεβαίως, είχε αλλάξει μέσα από την κατοχή και τον εμφύλιο, τόσο η σύνθεση, όσο και τα οικονομικά, πολιτικά και ηθικά χαρακτηριστικά των αρχουσών τάξεων. Κυρίως δε η δυνατότητά τους να ηγηθούν μιας εθνικής στρατηγικής.
Η Τουρκία, παρά την ένταξή της στο ίδιο στρατόπεδο με εμάς, ουδέποτε παραιτήθηκε του δικού της εθνικού προγράμματος. Ο χάρτης των τουρκικών στρατηγείων έμενε ίδιος και με υπομονή και επαγρύπνηση, αναλόγως της ισχύος και των συσχετισμών, τοποθετούν σημαιάκια σε νέες θέσεις. Και αν δεν κατόρθωσε να αποσπάσει τα Δωδεκάνησα, κατόρθωσε ωστόσο και με την βοήθεια των Βρετανών να βάλει πόδι στην Κύπρο.
Ο αντιαποικιακός απελευθερωτικός αγώνας των Κυπρίων για την Αυτοδιάθεση-Ένωση, παρότι δεν βρέθηκε υπό αριστερή ηγεσία – κάθε άλλο μάλιστα – δεν υποστηρίχθηκε από το καθεστώς της Αθήνας. Το τελευταίο, μάλιστα, ενώ εκτελούνταν οι Κύπριοι αγωνιστές, έκανε διαπραγματεύσεις με Λονδίνο και Άγκυρα για τις παραχωρήσεις που θα έδινε στους Τούρκους. Την ίδια στιγμή στην Αθήνα το Κυπριακό ήταν το πρώτο γεγονός που οδήγησε μεγάλα κομμάτια του λαού (της Αριστεράς συμπεριλαμβανομένης, αν όχι πρωτοστατούσας) στους δρόμους, όπου υπήρξαν αιματηρές συγκρούσεις και νεκροί.
Καταλήξαμε στις συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου, όπου πλέον και κατά παράβαση της Συνθήκη της Λωζάννης, η Τουρκία ξαναμπαίνει στο παιχνίδι της Κύπρου ως μια εκ των τριών εγγυητριών δυνάμεων και με την συναίνεσή μας βεβαίως. Πίστεψαν και τότε, όπως και αργότερα κάποιοι στην Αθήνα ότι έτσι ξεφορτώνονται το “βάρος” της Κύπρου. Δεν συνειδητοποίησαν ούτε τότε ούτε αργότερα τις δυνατότητες και τις ευθύνες που εξακολουθούσε να παρέχει στη χώρα το status της εγγυήτριας χώρας, έστω και από κοινού με τη Βρετανία και την Τουρκία.
Η Κύπρος βάρος!
Η Κύπρος θα γινόταν ένα υποτίθεται βιώσιμο ανεξάρτητο κράτος, με ένα σύνταγμα που γρήγορα έδειξε τις αντιφάσεις του και την μη λειτουργικότητά του. Σαν να μην έφτανε η αντιδημοκρατική “εξίσωση” του 18% με το 82% του πληθυσμού, η ελληνική Κύπρος πληγώθηκε και από έναν νέο μοιραίο διχασμό. Δυο αντίπαλα προτάγματα, προβληματικά και ουτοπικά αμφότερα, ήλθαν σε βίαιη σύγκρουση.
Από την μία, η ιδέα πως η Κύπρος μπορεί να πορευτεί μόνη της ως ανεξάρτητο κράτος, ανοίγοντας το παιχνίδι με τις μεγάλες δυνάμεις και εντασσόμενη στο κίνημα των Αδεσμεύτων, παραπέμποντας την Ένωση για πιο κατάλληλη συγκυρία. Από την άλλη, η λεγόμενη “ενωτική” μερίδα, η οποία στην ουσία προωθούσε μια υπό όρους Ένωση με ανταλλάγματα προς την Τουρκία, την πρόσβαση στη θάλασσα, κάποια στρατιωτική βάση είτε μια διπλή Ένωση.
Από την άλλη πλευρά του Αιγαίου, δεν υπήρξε διχασμός, αλλά σταθεροποίηση της γραμμής για διχοτόμηση και έλεγχο όσο το δυνατόν μεγαλύτερου μέρους της Κύπρου και αποκοπή της νήσου από την Ελλάδα, σε πρώτη φάση. Η λύση της Ένωσης με ανταλλάγματα ή της διπλής Ένωσης είχε απορριφθεί από την Τουρκία, η οποία δεν ήθελε καμία ούτε την ελάχιστη μη ελεγχόμενη στρατιωτική δύναμη στο υπογάστριό της, χωρίς αυτό να το έχουν συνειδητοποιήσει ούτε οι κοινοβουλευτικές, ούτε οι δικτατορικές κυβερνήσεις της Αθήνας.
Η χούντα ειδικά διευκολύνει τα μέγιστα τους τουρκικούς σχεδιασμούς. Σαν να επιβλήθηκε ακριβώς για να οριστικοποιήσει αυτή την τουρκική “λύση”, που ήταν άλλωστε συμβατή με τα ΝΑΤΟϊκά συμφέροντα, υπό τον όρο ότι δεν θα προκαλείτο διένεξη μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας. Για δε το ΝΑΤΟ και το προπύργιό του, το Ισραήλ, μετά ειδικά την απώλεια του Σουέζ, η Κύπρος απέκτησε ακόμα μεγαλύτερη στρατηγική αξία και δεν έπρεπε επ’ ουδενί να αφεθεί να παίζει παιχνίδι με τους αδεσμεύτους ή με το φιλοσοβιετικό μπλοκ.
Έτσι από τις πρώτες κινήσεις της δικτατορίας, υπήρξε η απόσυρση της Μεραρχίας από την Κύπρο, αφήνοντάς την απροστάτευτη. Στη συνάντηση της Κεσάνης, η οποία προηγήθηκε, οι Τούρκοι διπλωμάτες είχαν την ευκαιρία να αντιληφθούν και να σχολιάσουν στα απομνημονεύματά τους, την ανοησία, αφέλεια και ασχετοσύνη των εκπροσώπων της ελληνικής χούντας. «Περίμενα ότι οι Έλληνες θα υποχωρούσαν, αλλά δεν περίμενα ότι θα ξεβρακωθούν» θα πει αργότερα ο Ντεμιρέλ…
Διάβασα πρόσφατα στη wikipedia ότι οι Βρετανοί προσέφεραν την Κύπρο στην Ελλάδα με αντάλλαγμα τη συμμετοχή μας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και αρνηθήκαμε.
Τελικά συμμετείχαμε βέβαια με τις δυνάμεις της Αντάντ!
Οπότε καλά να πάθουμε.
Μην ανοίγετε την ανεξιχνίαστη και κλεισμένη με τέσσερα κλειδιά περίοδο της Βενιζελικής 7ετίας 1915-22 ,που είναι η μόνη που ΔΕΝ μελετήθηκε από τους μονίμως ερευνώντες για άλλες περιόδους ιστορικούς επιστήμονες , γιατί θα ακυρωθούν προσωπικότητες και κομματικές ιδεολογίες που λατρεύθηκαν από τους πιστούς τους .
Οι αείμνηστοι Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Ανδρέας Παπανδρέου -με τα ”χτυπητά” λάθη τους – είναι ότι για τους κομμουνιστές οι Λένιν και Στάλιν υπεράνω πάσης κριτικής .
αφού είναι “κλεισμένη με τέσσερα κλειδιά περίοδο” εσείς φίλτατε πώς είστε σε θέση να γνωρίζετε περισσότερα από τους ιστορικούς επιστήμονες οι οποίοι (δεν) την ερεύνησαν;
Ρητορικό φυσικά το ερώτημα.
Έγραψε και το διάβασα συγγραφέας καθηγητής τα εξής ,που επιβεβαιώνονται.
” Η πιο ποιοτική ελληνική ιστοριογραφία αποφεύγει να αναδείξει την προβληματική ανελευθέρων θεσμικών πρωτοβουλιών του κράτους μας εφόσον αυτές έγιναν από τις καλούμενες δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις του Κέντρου και της Αριστεράς.”.
Αναζητήστε τέτοιες πρωτοβουλίες στην 7ετία 1915-1922 και στην 3ετία 1923-26 (με την Αβασίλευτη Δημοκρατία ) καθώς και στον απαράδεκτο εμπαιγμό , εξαπάτηση του Προέδρου της Δημοκρατίας και την εκλογή νέου Προέδρου με έγχρωμα ψηφοδέλτια το 1985 και τέλος στην αντιδημοκρατική ανατροπή του αποτελέσματος του Δημοψηφίσματος του 2015 , ΤΑ ΟΠΟΙΑ ”ΠΕΡΑΣΑΝ ΣΤΟ ΛΑΟ -ΚΑΙ ΑΠΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥΣ -ΩΣ ΠΑΝΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ” ενάντια στον φασισμό της μονίμως επάρατης.
πώς να αναζητήσω κάτι το οποίο σύμφωνα με εσάς και τον “συγγραφέα καθηγητή” σας δεν έχουν αναδειχθεί;
πώς ορίζεται μια πρωτοβουλία ως ανελεύθερη;
Οφείλω να ομολογήσω ότι με εκπλήσσει η εμμονή σας με το πρόσωπο του Εθνεγέρτη, όχι τόσο ως τέτοια αλλά επειδή αποδεικνύεται συνεχώς ότι δεν είστε σε θέση να εξηγήσετε γιατί την έχετε.
Είστε μια κατηγορία μόνο σας, αλλά για να μην ξεχνούτε, που έλεγε και άσφαλτος πρωθυπουργός “σας”, ο Βενιζέλος με τα λάθη του μεγάλωσε η Ελλάδα, και είχε και 9 απόπειρες δολοφονίας, στο χωριό μου λένε ότι πετροβολάνε τα δέντρα που βγάζουν καρπό.
Τον ΑΝΔΡΕΑ τον αφήνω μόνο του, ακόμη σας στοιχειώνει το όνομα του, αριστερούς και δεξιούς, εκσυγχρονιστές, και φιλελέδες
Εδώ ξαναγράφουν την ιστορία οι Μογγόλοι, και τα γιουσουφάκια τους, θα σταματήσουν να πετροβολούν τους ηγέτες.
Υ.Γ. Τον Καπό ντε Ίστρια τον έχουν βγάλει δικτάτορα οι απόγονοι των Οθωμανών
Για την τσιμουδιά των κομμουνιστών για την Βόρεια Ήπειρο και για τον αισχρώτατο ρόλο των κατά την διάρκεια της μικρασιατικής εκστρατείας (“Γι’ αυτό εμείς όχι μόνο δεν λυπηθήκαμε για την αστικοτσιφλικάδικη ήττα στη Μικρασία μα και την επιδιώξαμε”, Ζαχαριάδης 1935) το άρθρο δεν αναφέρει τίποτα, όπως και για το γεγονός ότι το ΑΚΕΛ είναι το μοναδικό παγκοσμίως κομμουνιστικό κόμμα το οποίο υποστηρίζει την αμερικανική πολιτική στην Κύπρο έναντι της εξέγερσης του 1955.
Έχουν μούτρα και μιλάνε οι κομμουνιστές.
Ο ΣΑΝος είναι μια κατηγορία μόνος του
Αγαπητέ κύριε Λούμπεν για τον βίο και την Πολιτεία του εθνεγέρτη σας , που μετά το 1915 δίχασε βαθιά τους Έλληνες-τίποτε δεν θα είχε καταφέρει μέχρι τότε χωρίς τον Στρατηλάτη στον οποίον παρέδωσε και την στραταρχική ράβδο – να μη διαβάζετε μόνο ”εθνεγερτικά” βιβλία του.
Αν πολιτευόταν όπως μέχρι το 1915, θα ήταν πανθομολογουμένως και όντως ένας από τους καλύτερους πρωθυπουργούς , γιατί μετά ε…δεν έδιωξε με λαϊκό δημοψήφισμα τον Βασιλέα το1916, λειτούργησε από το 1917-1920 χωρίς αντιπολίτευση (τώρα λέμε ότι είναι απαραίτητη η σημερινή που αυτοδιαλύεται), τις προσωπικότητες της οποίας Αντιπολίτευσης εξόρισε στην Γαλλική Κορσική και ”στας δυσμάς του βίου του” για να επανέλθει στην εξουσία έκανε και στρατιωτικό κίνημα το 1935 και όταν έδωσε γενική αμνηστία ο επανελθών με δημοψήφισμα Βασιλεύς Γεώργιος Β’ ανεφώνησε το ΖΗΤΩ Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ, μια αδικαιολόγητη ασυνέπεια του ύψους αυτού του ανδρός .
Αν σας μένει χρόνος να διαβάσετε τα βιβλία ”Χωρίς στέμμα” του Θανάση Διαμαντόπουλου και το ” Η σκιά της Δύσεως-ιστορία μιας καταστροφής-του πρέσβη Κων/νου Σακελλαρόπουλου.
Να είστε καλά
σχετικά με το εάν θα είχε καταφέρει κάτι χωρίς τον Κωνσταντίνο, οφείλετε να μας εξηγήσετε τον λόγο για τον οποίο ο Κωνσταντίνος το 1897, χωρίς τον Εθνεγέρτη, όχι μόνο δεν κέρδισε έδαφος αλλά χωρίς την παρέμβαση των ξένων θα έχανε ίσως ακόμη και την Αθήνα.
Είναι φρικτό να ισχυρίζεστε επιπλέον, ότι αυτός το δίχασε την χώρα μας το 2015. Θα πρέπει να σας υπενθυμήσω ότι η χώρα ήταν εκ των πραγμάτων διχασμένη με τον μισό και πλέον λαό στο πλευρό του Εθνεγέρτη (για αυτό και ηγούντο της νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης).
Τα γεγονότα με την έξοδο του Κωνταντίνου είναι γνωστά. Αλλά θα με ενδιέφερε από εκεί και πέρα να μάθω με ποιά λογική επέστρεψε για να… ολοκληρώσει το έργο του.
Τέλος σας παρακαλώ να αποφεύγετε τις υποδείξης ανάγνωσης βιβλίων. Με δεδομένη την εξοργιστικά αυθαίρετη ερμηνεία της ιστορίας από την πλευρά σας, μάλλον η επιστροφή τέτοιων υποδείξεων θα πρέπει να θεωρηθεί περίπου αυτόματη εκ μέρους σας.
Αν θέλετε-θέλουμε να μαθαίνουμε , θα μελετούμε ότι σχετικό με εκείνη την περίοδο δημοσιεύεται ή εκδίδεται σε βιβλίο , όταν μάλιστα τα υπογράφουν επιστήμονες ιστορικοί ή ιστοριογράφοι .Προτείνετε μου και εσείς βιβλία.
Θα ήθελα -και εσείς ελπίζω- να δημοσιευθούν (σε διδακτορικές εργασίες) όλες οι προ ημερησίας διατάξεως συζητήσεις -αν έγιναν -στην Βουλή από το 1915-1920 , όπως και τα Πρακτικά των Συνεδριάσεων των Πολεμικών Συμβουλίων ή του λεγομένου τώρα ΚΥΣΕΑ , όπου καταγράφεται η ιστορική αλήθεια σύμφωνα με τις ομιλίες των μετεχόντων για να μην αυτοσχεδιάζουν οι συγγραφείς -και εσείς και εγώ- για τα λεχθέντα και υλοποιηθέντα από τους τότε πρωταγωνιστές. .
Γιατί άραγε δεν έχουν παραγγελθεί και ούτε έχουν καταγραφεί διδακτορικές εργασίες ;;;.
Και για να το τελειώσουμε -διαφωνούντες φιλικά, αλλά με επίκληση από εμένα ιστορικών γεγονότων -ο Στρατηλάτης και κατά τον Βενιζέλο Κωνσταντίνος -ήρθε έφιππος επικεφαλής των στρατευμάτων πολεμώντας από την Μελούνα στη Θεσσαλονίκη σε 22 ημέρες- και για να ξαναθυμηθούμε -τον έδιωξαν το 1916 χωρίς δημοψήφισμα και επανήλθε με το 1920 με δημοψήφισμα .
Υ.Γ Πάντως ξεκινήσατε να διαφωνούμε -τώρα- από την αμφισβήτησή σας ότι ο εθνεγέρτης σας δεν έκανε καμιά ανελεύθερη και αντιδημοκρατική πολιτική ενέργεια ,ενώ είναι ο μόνος δημοκράτης πρωθυπουργός, που ξεκίνησε την εξουσία του από στρατιωτικό κίνημα και την επεδίωξε το 1935 με αποτυχόν στρατιωτικό και πάλι κίνημα.
Ε …τα στρατιωτικά κινήματα περιορίζουν τις πολιτικές -και όχι μόνον-ελευθερίες .
ΚΑΙΡΟΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 100 ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΑΜΒΛΥΝΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΕΣ ΙΔΕΟΛΗΨΙΕΣ ΜΑΣ .
Λέτε να διαβάσουμε βιβλία για να μάθουμε ό,τι δεν έχει γραφεί. Θεωρώ ότι η πειθώ στην περίπτωσή σας ξεπερνά το τρίπτυχο αιτία – αποτέλεσμα.
Δεν ισχυρίστηκα ότι ο Εθνεγέρτης δεν έχει κάμει καμία ανελεύθερη πολιτική ενέργεια αλλά υποστήριξα ότι ο όρος ανελεύθερη πρωτοβουλία στερείτε νοήματος.
Ασφαλώς και ο Εθνεγέρτης ακολούθησε άνωθεν επιταγές, όπως και εξάλλου ο Μεταξάς το 1940, χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι αυτή η πρακτική είναι αρνητική, ειδικά όταν εκτελούνται με βάση το εθνικό συμφέρον.
Νομίζω πως το εκάστοτε εθνικό συμφέρον πρέπει να γίνεται με πειθώ αποδεκτό από όσους περισσότερους πολίτες, εκτός αν απειλείται με επίθεση η Πατρίδα οπότε -σαν τον Μεταξά- λες ΟΧΙ στον εχθρό, χωρίς να ρωτήσεις τον λαό , γιατί τότε είσαι μόνος αντιμέτωπος με την Ιστορία .
Δεν επιτίθεσαι με διχασμένο λαό στην Κεμαλική Τουρκία το 1919 ,ούτε υπογράφεις το αρχή των Μνημονίων το 2010 ή την Συμφωνία των Πρεσπών το 2018 , υποστηρίζοντας ότι ενήργησες για το εθνικό συμφέρον.
Το τιμιότερο και δημοκρατικότερο είναι προτού ενεργήσεις αυτά τα κρίσιμα για το μέλλον του λαού και της Πατρίδος να καταφύγεις σε εκλογές και να δικαιώσει ή να απορρίψει τα εθνικά σου σχέδια ο νοικοκύρης λαός .
Και αν δεν το κάνεις να μην επιβάλλεις την αντιδημοκρατική άποψή σου και με κυρώσεις για την ελευθερία της έκφρασης των Ελλήνων πολιτών, όπως έγινε μετά το 1922 ,επιβάλλοντας και το ΔΟΞΑΣΤΕ ΜΕ.
Είχες δικαίωμα να ενεργήσεις ως πρωθυπουργός ,αλλά άσε να σε κρίνει ελεύθερα ο λαός και η αυστηρή Ιστορία και κυρίως να μην επιδιώκεις και με στρατιωτικά κινήματα την επανεκλογή σου μέχρι το 1935 αείμνηστε Ελευθέριε Βενιζέλο .
Εξαερώθηκαν αντιστοίχως για το Καστελόριζο και τις Πρέσπες και το ΠΑΣΟΚ του κ. ΓΑΠ και ο Σύριζα του κ. Τσίπρα.
Ο Βενιζέλος αν και δεν υπολόγισε την βεβαία και προ του 1919 εγκατάλειψη μας από Γαλλία και Ιταλία και την βεβαία ήττα μας μετά την στήριξη του Κεμάλ από την Ρωσία του Λένιν και αν και υπέγραψε και την Συνθήκη της Λωζάνης το 1923 και το Σύμφωνο Φιλίας και Συμμαχίας το 1930 με την Τουρκία επέβαλλε ως ιστορική αλήθεια μέχρι το 1950 , η οποία ανανεώθηκε μετά το 1981 ότι μόνο αυτός ήταν ο πολιτικός που εγνώριζε πλήρως το εθνικό συμφέρον και είχε ταχθεί από τον Θεό της Ελλάδος να το υπηρετήσει , ενώ όλοι οι άλλοι σύγχρονοί του πολιτικοί και ο Βασιλεύς ήταν προδότες και γιαυτό τους εξόντωσε. κυριολεκτικά και δημοκρατικότατα .
Ανίατη εγωπάθεια να την πεις , ή ατιμώρητη οίηση δεν αλλάζει το αποτέλεσμα . Ο Ελληνισμός των 30 αιώνων της Ανατολής εξοντώθηκε αφήνοντας πίσω αρχαίους και χριστιανικούς ναούς και χιλιάδες έργα πολιτισμού και νεκροταφεία.
ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ”ΤΩΝ ΜΟΪΚΑΝΩΝ ΤΟΥ” ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΝΑ ΠΕΡΙΣΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΕΙΠΟΥΣΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΆ ΔΟΞΑ ΤΟΥ .
Άνθρωπος υπήρξε και τραγικά λάθη μετά το 1915 του έλαχε να κάνει, ας αναπαύσει ο Θεός την ψυχή του.
Υπήρξε περίπου άριστος ως πολιτικός μέχρι το 1915.
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ
Ορθή επανάληψη.
ΣΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΑΝΤΙ ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ .
“Δεν επιτίθεσαι με διχασμένο λαό στην Κεμαλική Τουρκία το 1919”
κανείς δεν επιτέθηκε το 1919 στην κεμαλική τουρκία, αφού το 1919 δεν υπήρχε τουρκία και ακόμη λιγότερο κεμαλική.
“Το τιμιότερο και δημοκρατικότερο είναι προτού ενεργήσεις αυτά τα κρίσιμα για το μέλλον του λαού και της Πατρίδος να καταφύγεις σε εκλογές και να δικαιώσει ή να απορρίψει τα εθνικά σου σχέδια ο νοικοκύρης λαός .”
το έκαμε, το 1920, με τα γνωστά αποτελέσματα. Εξάλλου κι εσείς ο ίδιος το έχετε καταγράψει αυτό ως λάθος να γίνουν εκλογές εκείνη την περίοδο.
Με συγχωρείτε, αλλά δεν δύναμαι να συνεχίσω σε αυτό το επίπεδο αυθαιρεσίας χωρίς να εκτραχυνθεί η συζήτηση. Η όποια δικαιολογημένη αντίδρασή μου δεν αξίζει για να χαλάσουμε τις καρδιές μας και να χάσω έναν συμπαθητικό και καλό διαδικτυακό συνομιλητή.
@Σ.Α.Ν.
Μια και εγώ δεν ξέρω από ιστορία, κοινωνιολογία κλπ, είχα ρωτήσει τη δικηγόρο μου στις μαύρες μέρες του καλοκαιριού του 2015, πότε προβλέπεται (που λέγαμε και στρατό) να γίνεται δημοψήφισμα.
Μου είχε πει, μόνο σε άκρως κρίσιμα γεγονότα, όπως αλλαγή πολιτεύματος, γλώσσας, νομίσματος κλπ. Ο Σημίτης δεν ρώτησε κανέναν όταν μπήκαμε στο €, οπότε δεν υπήρχε περίπτωση ούτε μία στο εκατομμύριο να μας ρωτήσει ο ανεκδιήγητος καταληψίας, για τις Πρέσπες.
Γούστο και καπέλο τους -που λέμε- και του κ. Τσίπρα , του κ. Σημίτη και του αειμνήστου Ελευθερίου Βενιζέλου, αλλά πως αντέχεις όντας λογικός και δημοκράτης να σου επιβάλλουν και το ΔΟΞΑΣΤΕ ΜΕ ή να είσαι υπερήφανος για την Συμφωνία των Πρεσπών ,για την οποίαν ΝΤΡΕΠΟΝΤΑΙ ΟΛΟΣ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΙΔΙΩΣ ΟΛΟΙ ΟΙ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΩΣ ΤΩΡΑ.
Μα θα μου πείτε το θέλουν οι υπερήφανοι Συριζάνθρωποι και οι Βενιζελάνθρωποι.
Ε… ας το θέλουν αυτοί για τους δικούς τους λόγους . Εμείς οι άλλοι που δεν δεχόμαστε τους νάρκισσους ηγέτες -που έκαναν βεβαιωμένα από την Ιστορία λάθη-, γιατί ”να σκάσουμε και να κολυμπήσουμε” .
ΑΥΤΑ -ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΠΟΛΛΑ -ΑΛΛΑ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ, ,παρ’ότι γνωρίζουμε όλοι στην Ελλάδα ότι οι ”δημοκράτες” και ιδίως οι Αριστεροί ούτε τα λάθη τους δέχονται και ούτε συγγνώμη ζητάνε (για να τα επαναλαμβάνουν εάν τους δοθεί η ευκαιρία).