Παλαιστινιακό… Η περίεργη γεωπολιτική εξίσωση και το συγκρουσιακό feed back για το οποίο προετοιμάζονται οι πάντες

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Η αίσθηση που αποκομίζει κανείς παρατηρώντας, τόσο το επίπεδο των προετοιμασιών όσο και το περιεχόμενο των δηλώσεων όλων των εμπλεκομένων, είναι ότι το Ισραήλ θα ξεκινήσει και εν τέλει θα ολοκληρώσει μια καλά σχεδιασμένη και εξαιρετικά αποτελεσματική χερσαία επιχείρηση στην Γάζα…

Με αυτήν την επιχείρηση είναι βέβαιο ότι θα σακατέψει την Χαμάς. Δεν έχει άλλωστε την επιλογή να μην την καταστρέψει. Το Ιράν και οι περιφερειακές Αραβικές χώρες, θα συνεχίσουν να παρεμβαίνουν με δηλώσεις καταδίκης για τα τεκταινόμενα, αλλά φαίνεται ότι δεν θα επιδιώξουν να αντιδράσουν στο πεδίο, για όσο θα διαρκεί η χερσαία επιχείρηση, παρά τους λεονταρισμούς και τις απειλητικές δηλώσεις. Δεν θα αντιδράσουν, διότι οι πάντες συνειδητοποιούν ότι δεν έχει κανένα απολύτως νόημα ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ, να επιδιώξουν την γενίκευση της σύγκρουσης και την αναβάθμισή της σε έναν περιφερειακό πόλεμο. Συντηρούν όμως και θα συνεχίσουν να συντηρούν τους μικροδιαξιφισμούς, διότι αυτό, όπως θα δούμε και στην συνέχεια, είναι μια χρήσιμη παρακαταθήκη – επένδυση για τις εξελίξεις της επόμενης μέρας. Η Τουρκία βεβαίως θα επιδιώξει να συνεχίσει τους τυχοδιωκτισμούς, πιέζοντας το Ιράν με σκοπό την δυναμική εμπλοκή της Χεζμπολάχ στην σύγκρουση, χωρίς ωστόσο να προεξοφλείται το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας.

Μετά την λήξη της επιχείρησης όμως και αφού θα έχει πλέον συντριβεί ολοκληρωτικά η Χαμάς, το Ισραήλ θα είναι εκ των πραγμάτων υποχρεωμένο να μπει σε μια συζήτηση προκειμένου να διευθετηθεί η επίλυση του Παλαιστινιακού. Φαίνεται ότι το μεγάλο πρόβλημα, το οποίο θα βγει στην επιφάνεια με τρόπο εκρηκτικό, θα είναι η συζήτηση και οι παραχωρήσεις τις οποίες θα αναγκαστεί τρόπον τινά να κάνει, στα ζητήματα του εδαφικού. Και ο λόγος είναι απλός…

Η γεωγραφία της περιοχής είναι αμείλικτη. Και η λύση που θα δοθεί, με όποιον τρόπο και εάν την προσεγγίσει κανένας, θα δώσει ένα καινούριο μόρφωμα που δεν θα μπορεί να είναι ιδιαίτερα λειτουργικό, αφού στην ουσία θα πρόκειται για ένα κράτος εν κράτει. Θα πρόκειται δηλαδή για την δημιουργία ενός Παλαιστινιακού κράτους, το οποίο θα οριοθετείται μέσα στα όρια του κράτους του Ισραήλ.

Οι περιφερειακοί δρώντες, οι οποίοι δεκαετίες ολόκληρες εργαλειοποιούν το Παλαιστινιακό πρόβλημα για να προωθήσουν την δική τους γεωστρατηγική ατζέντα, θα επιδιώξουν να στηρίξουν μια μορφή λύσης που θα τους επιτρέπει να συνεχίσουν να εργαλειοποιούν το Παλαιστινιακό κρατικό μόρφωμα στους ευρύτερους γεωστρατηγικούς τους σχεδιασμούς. Και φυσικά η Τουρκία είναι η πρώτη που θα το επιδιώξει για πολλούς και συγκεκριμένους λόγους.

Το Ισραήλ από την άλλη μεριά, προφανώς θέλει την επίλυση του συγκεκριμένου προβλήματος, αλλά δεν φαίνεται διατεθειμένο να απωλέσει όλα όσα επένδυσε στην ιστορική του διαδρομή για να μετατραπεί στο τέλος σε μια χώρα όμηρο τόσο του Ιράν όσο και της Τουρκίας.

Αντιλαμβάνεται κανείς ότι αυτή η περίεργη γεωπολιτική εξίσωση του «κράτους εν κράτει», προσλαμβάνει τα στοιχεία πραγματικού εφιάλτη στην περίπτωση που αναβαθμιστεί στο επίπεδο του «δίδυμου κράτους εν κράτει» και θα γίνει κατανοητό στην συνέχεια το τι ακριβώς σημαίνει αυτό.

Το Ισραήλ λοιπόν θα επιδιώξει να σπρώξει τα πράγματα σε μια λύση που θα του εξασφαλίζει ότι το κράτος των Παλαιστινίων, θα είναι ένα ΠΕΡΙΚΛΕΙΣΤΟ κράτος χωρίς έξοδο στην θάλασσα. Θα είναι ένα κράτος που ΔΕΝ θα θέτει σε ομηρία το Ισραήλ. Θα είναι ένα κράτος που ΔΕΝ θα προσφέρεται για να ανατροφοδοτεί με την ύπαρξή του proxy συγκρούσεις και περιστατικά αποσταθεροποίησης, προκειμένου να κάνει είτε ή Τουρκία είτε το Ιράν, τα παιχνίδια που θα ήθελαν με την ενεργειακή ατζέντα της Μεσογείου, μετατρέποντας την Παλαιστίνη σε ένα υβριδικό μόρφωμα πλήρως υποτελές και χρησιμοποιώντας την Παλαιστινιακή ΑΟΖ ως γεωπολιτικό πάτημα ικανό να τροποποιήσει δραματικά τις ισορροπίες. Θα είναι με δυο λόγια ένα κράτος που το Ισραήλ θα επιδιώξει να το περιορίσει στην Δυτική όχθη, ακόμη και εάν χρειαστεί να θυσιάσει ότι μόνο την Ανατολική, αλλά το σύνολο της πόλης της Ιερουσαλήμ.

Αυτός είναι και ο λόγος που το Ισραήλ δεν πρόκειται να κάνει πίσω αλλά θα προχωρήσει στην Χερσαία επιχείρηση στην Γάζα… Αυτός είναι και ο λόγος που ο Νετανιάχου φρόντισε να ξεκαθαρίσει από την πρώτη στιγμή, ότι η απάντηση του Ισραήλ θα καταστήσει την Γάζα αγνώριστη… Και φυσικά αυτός είναι και ο λόγος που η Χαμάς επέλεξε την Γάζα και όχι την Δυτική όχθη για να ασκήσει διοίκηση και να ισχυροποιηθεί επιχειρησιακά… Διότι όλοι έχουν στραμμένα τα βλέμματα στην επόμενη μέρα.

Η Χαμάς προσβλέπει σε μια επόμενη μέρα με ένα Παλαιστινιακό κράτος υπό τον απόλυτο έλεγχό της και με την Γάζα πλήρως εργαλειοποιημένη και ενταγμένη στα γεωστρατηγικά παιχνίδια των πατρώνων της, ενώ το Ισραήλ συνειδητοποιεί πως αν δεν κόψει αυτόν τον Γόρδιο δεσμό, αργά ή γρήγορα θα βρεθεί σε απόλυτη γεωπολιτική ασφυξία.

Η πραγματική σύγκρουση λοιπόν εκεί θα δοθεί. Θα είναι δηλαδή μια σύγκρουση, που δεν θα αφορά γενικά και αόριστα στο δικαίωμα των Παλαιστινίων να έχουν δικό τους κράτος, αλλά θα στοχεύει στην ουσία του γεωγραφικού αποτυπώματος αυτού του κράτους, διότι τόσο η Τουρκία, όσο και το Ιράν, επιδιώκουν να έχουν το δικαίωμα να εξαρτούν την βιωσιμότητά του, από την συντήρηση του υβριδικού χαρακτήρα του και από την διασφάλιση μιας απολύτως υποτελούς σχέσης, αλλά αυτό έχει δεκάδες λόγους με πρώτιστον αυτόν της στρατηγικής του επιβίωσης να μην το επιτρέψει το Ισραήλ.

Όταν λοιπόν ο Νετανιάχου δηλώνει ότι αυτός ο πόλεμος θα έχει διάρκεια, είναι φανερό ότι δεν αναφέρεται στην χερσαία επέμβαση αυτήν καθ’ εαυτή. Αναφέρεται πρωτίστως στο συγκρουσιακό feed back που θα ακολουθήσει, όταν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων θα μπει η επίλυση του εδαφικού.

Αυτό πάντως που θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο, είναι το γεγονός πως ένα ζήτημα το οποίο η διεθνής κοινότητα δεν επέδειξε την απαραίτητη αποφασιστικότητα για να το επιλύσει το 1948, σήμερα επανέρχεται ως πολυπαραμετρικό περιφερειακό πρόβλημα, με επιπτώσεις ευρύτερες που θα διαχυθούν στο διεθνές σύστημα επηρεάζοντας τις ισορροπίες του με τρόπο δραματικό…