Σε ηλικία 96 ετών «έφυγε» από τη ζωή η βασίλισσα Ελισάβετ βυθίζοντας στο πένθος τη βασιλική οικογένεια και όλη τη Βρετανία μετά από 70 χρόνια συνεχούς διακυβέρνησης.
Μάλιστα, τα Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ σε ανάρτησή τους στο Twitter, ανέφεραν:
«Η βασίλισσα πέθανε ειρηνικά στο Balmoral σήμερα το απόγευμα. Οι King and The Queen Consort θα παραμείνουν στο Balmoral σήμερα το απόγευμα και θα επιστρέψουν στο Λονδίνο αύριο».
Νωρίτερα μέσα στην ημέρα τα Ανάκτορα είχαν εκδώσει ανακοίνωση με την οποία ανέφεραν πως: «Η βασίλισσα βρίσκεται υπό ιατρική παρακολούθηση στο Μπαλμόρα στη Σκωτία, καθώς οι γιατροί ανησύχησαν για την υγεία της», ενώ στο παλάτι του Μπάκιγχαμ τοποθετήθηκε πινακίδα, με την οποία ανακοινώθηκε ότι δεν θα γίνει ούτε αλλαγή φρουράς.
Η υγεία της βασίλισσας Ελισάβετ είχε επιδεινωθεί τις τελευταίες ώρες αλλά η ανησυχία έχει ξεκινήσει από τον Οκτώβριο του 2021, όταν πέρασε μια νύχτα σε νοσοκομείο, για λόγους που δεν διευκρινίστηκαν ποτέ.
Κοντά στη βασίλισσα έσπευσαν από την πρώτη στιγμή τα μέλη της βασιλικής οικογένειας.
Παρατηρητές της μοναρχίας επισήμαναν ότι η συγκέντρωση όλης της βασιλικής οικογένειας, αλλά και η προσεκτικά γραμμένη ανακοίνωση του Μπάκιγχαμ μαρτυρούσαν τη σοβαρότητα της κατάστασης.
Ο πρίγκιπας Κάρολος, η Καμίλα, ο πρίγκιπας Ουίλιαμ, αλλά και τα παιδιά της 96χρονης μονάρχη Άννα, Έντουαρντ και Άντριου έσπευσαν στη Σκωτία.
Η Κέιτ Μίντλετον παρέμεινε ωστόσο στο Ουίνδσορ, καθώς τα τρία της παιδιά είχαν την πρώτη τους ημέρα στο σχολείο.
Στο κάστρο του Μπαλμόραλ είχαν μεταβεί και ο πρίγκιπας Χάρι και η Μέγκαν Μαρκλ ενώ έξω από τα Ανάκτορα είχε ήδη ξεκινήσει να μαζεύεται κόσμος από νωρίς αν και η ίδια βρισκόταν στην Σκωτία.
Η βασίλισσα Ελισάβετ ανέβηκε στον θρόνο το 1952 και είναι η μακροβιότερη μονάρχης στην ιστορία του Ηνωμένου Βασιλείου και η μακροβιότερη βασίλισσα στην παγκόσμια ιστορία.
Γεννήθηκε το 1926 και το πλήρες όνομά της ήταν Ελισάβετ Αλεξάνδρα Μαρία.
Ήταν το πρώτο παιδί του Αλβέρτου, Δούκα της Υόρκης (μετέπειτα Γεωργίου ΣΤ΄), και της συζύγου του Ελισάβετ, Δούκισσας της Υόρκης (μετέπειτα Βασίλισσας Ελισάβετ).
Ο νέος βασιλιάς
Ο πρωτότοκος γιός της, πρίγκιπας Κάρολος αναλαμβάνει πλέον καθήκοντα. Μπορεί εαν θέλει να επιλέξει το δικό του όνομα και αναμένεται να στεφθεί Βασιλιάς με την επωνυμία Κάρολος ο Γ’ της Αγγλίας.
Θα ενθρονιστεί, μια μέρα μετά το θάνατο της μητέρας του και αφού τα αδέρφια του θα του έχουν φιλήσει πανηγυρικά το χέρι, σε ένα τελετουργικό που χάνεται στα βάθη των αιώνων.
Στη συνέχεια γίνουν οι σχετικές διακηρύξεις και ενώ η βασίλισσα θα εκτίθεται σε λαϊκό προσκύνημα, ο Κάρολος θα επισκεφθεί τη Σκωτία, τη Βόρεια Ιρλανδία και την Ουαλία. Θα εκφωνήσει την πρώτη του ομιλία ως μονάρχης στο Παλάτι του Σεντ Τζέιμς, την πρώην κατοικία της βρετανικής μοναρχίας.
Τι γίνεται πριν το μεγάλο «αντίο»
Θα μεσολαβήσουν 10 ημέρες μεταξύ του θανάτου της Βασίλισσας και της κηδείας της και κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, το σώμα της θα παραμείνει στο Παλάτι του Μπάκιγχαμ, ώστε η οικογένεια να μπορεί να περάσει χρόνο μαζί του.
Στη συνέχεια θα μεταφερθεί στο Westminister Hall όπου θα παραμείνει για αρκετές ημέρες, ώστε οι Βρετανοί να μπορέσουν να αποχαιρετήσουν τη βασίλισσά τους. Το 2002 σημειωτέον περισσότεροι από 200.000 άνθρωποι επισκέφτηκαν τη σορό της μητέρας της βασίλισσας. Και στη συνέχεια, τη 10η ημέρα, η σορός της Βασίλισσας θα μεταφερθεί στο Αβαείο του Γουέστμινστερ για την κηδεία, στην οποία θα παραστούν αξιωματούχοι από όλο τον κόσμο, που θα συντονίζονται από τις ένοπλες δυνάμεις και την κυβέρνηση.
Τα πρώτα χρόνια της βασίλισσας Ελισάβετ
Το πρώτο παιδί του Αλβέρτου, Δούκα της Υόρκης (μετέπειτα Γεωργίου ΣΤ), και της συζύγου του Ελισάβετ, Δούκισσας της Υόρκης (μετέπειτα Βασίλισσας Ελισάβετ),η Ελισάβετ γεννήθηκε στις 21 Απριλίου 1926 και βαφτίστηκε Ελισάβετ Αλεξάνδρα Μαρία Γουίνδσορ στο παρεκκλήσι των Ανακτόρων του Μπάκιγχαμ.
Κατά τη διάρκεια της παιδικής της ηλικίας, η στενή της οικογένεια συνήθιζε να την φωνάζει χαϊδευτικά Λίλιμπετ, προσωνύμιο που «έμεινε» και στην ενήλικη ζωή της καθώς ο σύζυγός της Φίλιππος μεταξύ άλλων συνήθιζε να το χρησιμοποιεό χαϊδευτικά.
Η Μαργαρίτα, η μοναδική αδερφή της Ελισάβετ, γεννήθηκε τέσσερα χρόνια μετά από εκείνη. Οι δύο πριγκίπισσες έλαβαν εκπαίδευση κατ’ οίκον, υπό την επίβλεψη της μητέρας τους και της γκουβερνάντας τους, με έμφαση στην ιστορία, τη γλώσσα, τη λογοτεχνία και τη μουσική.
Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ είχε πει οτι η Ελισάβετ στην ηλικία των δύο ετών είχε ένα αέρα κύρους και αντανακλαστικά που προκαλούσαν έκπληξη για ένα νήπιο.
Όταν ξεκίνησε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν 14 ετών και αντίθετα με πολλά παιδιά ευκατάστατων οικογενειών, έμεινε στο Λονδίνο που βομβαρδιζόταν καθημερινά μέχρι το τέλος του πολέμου, το 1945.
Toν Φεβρουάριο του 1945, αφού ενηλικιώθηκε, κατατάχτηκε στον βρετανικό στρατό. Υπηρέτησε στις βοηθητικές δυνάμεις όπου βρίσκονταν οι γυναίκες και εκπαιδεύτηκε ως μηχανικός και οδηγός. Η θητεία της διήρκεσε μόλις τρεις μήνες, αφού στις 8 Μαΐου τελείωσε ο πόλεμος.
Η γνωριμία και ο γάμος με το Φίλιππο
Η Ελισάβετ συνάντησε το μελλοντικό σύζυγό της, Φίλιππο, πρίγκιπα της Ελλάδας και της Δανίας το 1934 και το 1937. Το καλοκαίρι του 1939, δύο χρόνια μετά την πρώτη τους γνωριμία μετά από μία συνάντηση στο Βασιλικό Ναυτικό Κολλέγιο του Ντάρτμουθ η Ελισάβετ, αν και μόλις 13 ετών, δήλωσε ότι είχε ερωτευτεί τον Φίλιππο.
Άρχισαν να ανταλλάσσουν επιστολές, κάτι που συνεχίστηκε για τα επόμενα επτά έτη, γεγονός που προκάλεσε διαμάχη, καθώς ο Φίλιππος δεν είχε οικονομική ισχύ, ήταν γεννημένος σε άλλη χώρα και είχε αδελφές που είχαν παντρευτεί Γερμανούς ευγενείς με ναζιστικές διασυνδέσεις
Στις 20 Νοεμβρίου του 1947 η Ελισάβετ παντρεύτηκε τελικά τον όμορφο νεαρό αξιωματικό του ναυτικού, τον υπολοχαγό Φίλιπ Μάουντμπάτεν, γιο του πρίγκιπα Ανδρέα της Ελλάδας και τρισέγγονο της βασίλισσας βασίλισσας Βικτώριας, μακρινό ξάδερφο της.
Το πρώτο τους παιδί, ο πρίγκιπας Κάρολος, γεννήθηκε το 1948 και η αδερφή του πριγκίπισσα Άννα ήρθε στη ζωή δύο χρόνια αργότερα. Όταν η ασθένεια του πατέρα της τον ανάγκασε να εγκαταλείψει μια επίσκεψη στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία το 1952, η πριγκίπισσα, συνοδευόμενη από τον πρίγκιπα Φίλιππο, πραγματοποίησε το ταξίδι στη θέση του.
Στις 6 Φεβρουαρίου, ενώ βρισκόταν στην Κένυα, πρώτο σταθμό του ταξιδιού της, ενημερώθηκε ότι ο πατέρας της, Βασιλιάς Γεώργιοςς ΣΤ’ πέθανε και ότι εκείνη θα καθόταν στον θρόνο.
Η στέψη της έλαβε χώρα στο Αβαείο του Γουέστμινστερ στις 2 Ιουνίου του 1953 και μεταδόθηκε από το ραδιόφωνο σε όλο τον κόσμο και -κατόπιν αιτήματος της νεαρής Βασίλισσας- στην τηλεόραση, φέρνοντας τη λαμπρότητα της εκδήλωσης στα σπίτια εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων με τρόπο που δεν είχε ξαναγίνει μέχρι τότε.
Οι νεότεροι γιοι της Βασίλισσας, ο Πρίγκιπας Άντριου και ο Πρίγκιπας Εδουάρδος, γεννήθηκαν το 1960 και το 1964 αντίστοιχα και ήταν τα πρώτα παιδιά που γεννιούνταν από εν ενεργεία μονάρχη μετά τη βασίλισσα Βικτώρια.
Παράγοντας σταθερότητας σε ταραγμένα χρόνια
Η βασίλισσα βίωσε τη διάλυση του γάμου τριών από τους τέσσερις απογόνους της και τη καταστροφή στις σχέσεις του Καρόλου με τον Άντριου, σε συνδυασμό με μια μεγάλη πυρκαγιά που σημιεώθηκε στο κάστρο του Windsor, γεγονότα που την οδήγησαν να περιγράψει το 1992 ως annus horribilis στη χριστουγεννιάτικη ομιλία της εκείνης της χρονιάς.
Τα τελευταία χρόνια μπορεί να ήταν ταραγμένα για τη βασιλική οικογένεια, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η σταθερή και ήρεμη παρουσία της Ελισάβετ στο τιμόνι συνέβαλε στη διατήρηση της παραδοσιακής εικόνας της μοναρχίας, ενώ παράλληλα άφησε περιθώρια για τον εκσυγχρονισμό της.
Η μακροβιότερη μονάρχης της Βρετανίας διατήρησε στενή επαφή με τον πρωθυπουργό, με τον οποίο είχε εβδομαδιαία ακρόαση όταν βρίσκεται στο Λονδίνο, και υποδεχόταν και συνομιλούσε με αρχηγούς κρατών που την επισκέπτονταν.
Κατά τη διάρκεια της βασιλείας της επισκέφτηκε σχεδόν κάθε κομητεία του βασιλείου και μέχρι το τέλος της ζωής της παρέμεινε δραστήρια και διαυγής. Τα προβλήματα στην υγεια της επιδεινώθηκαν, μετά το θάνατο του αγαπημένου της συζύγου.
Στις 9 Απριλίου, λίγους μήνες πριν συμπληρώσει έναν αιώνα ζωής, ο δούκας του Εδιμβούργου, ο «παππούς του έθνους» όπως τον αποκάλεσαν, ο άνθρωπος με τον οποίο η μακροβιότερη μονάρχης στον κόσμο, μοιράστηκε τη ζωή και…το θρόνο της, οδηγήθηκε στην τελευταία του κατοικία.
Σε έναν γάμο που κράτησε περισσότερες από επτά δεκαετίες, ο πρίγκιπας Φίλιππος που έφυγε απο τη ζωή στα 99 του χρόνια, ήταν το στήριγμα και το «λιμάνι» της Βασίλισσας Ελισάβετ. Τον ακολούθησε μετά από 17 μήνες
https://www.pronews.gr/kosmos/ektakto-pethane-i-vasilissa-elisavet-se-ilikia-96-eton/
Πολύ ρομαντική εκδοχή, σαν ένα ωραίο παραμύθι !
Τα παραμύθια όμως έχουν δράκους και καμιά φορά οι βασιλοπούλες , δεν ξεχωρίζουν από αυτούς !
Και τότε δεν μιλάμε για παραμύθια αλλά για σκέτους εφιάλτες.!!!
Κι η βασιλοπούλα του δικού μας παραμυθιού , πολύ γρήγορα μετά την Στέψη της στα 1953 έδειξε το αληθινό της πρόσωπο , μετατρέποντας το παραμύθι σε εφιάλτη, που τον έσερνε έκτοτε πίσω της μια ζωή, όσο κι αν ήθελε να τον ξορκίσει.
Βλέπετε μεγάλη φιλάνθρωπος και φιλευσπλαχνη γαρ, στα 1956 αρνήθηκε να δώσει χάρη στον Μιχαλάκη Καραολή και στον Ανδρέα Δημητρίου, στέλνοντας τους στην αγχόνη γιατί πάλευαν για το ευτελές προνόμιο της Ελευθερίας και της Ανεξαρτησίας της Πατρίδας τους !!
Ενώ ένα χρόνο αργότερα στην ίδια αγχόνη έστελνε στα 1957 και τον μόλις 18χρονο Ευαγόρα Παλληκαρίδη, αρνούμενη -κατά την προσφιλή της τακτική – να δώσει στον μικρό.χάρη!!!
Για την ακρίβεια απαξίωσε πλήρως να απαντήσει.
Το τελευταίο γράμμα του παλληκαριού πριν την αγχόνη :
“Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο. Θ΄ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να ‘ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί».
Έτσι είναι όλοι πεθαίνουν .μια μέρα!! Κανείς δεν είναι αθάνατος !!!
Μήτε κι οι δράκοι με προβιά βασιλοπούλας ..
Στον θάνατο όλοι είναι ίσοι!!!
Τυχερός αυτός που φεύγει με ήσυχη την συνείδηση .
Να περνάς στο επέκεινα όμως έχοντας να λογοδοτήσεις για 3 -και δεν ξέρω εγώ πόσες άλλες – ψυχές που αρνήθηκες να σώσεις κι έσπρωξες στον θάνατο , δεν το λες και μικρό φορτίο.
Καλή της Απολογία.
@ ΜΑΡΙΑ Ν. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Ο/η εκάστοτε μονάρχης τής Μ. Βρετανίας δεν αποφασίζει τίποτε από μόνος του/της. Υπεύθυνος για τις πράξεις του/της είναι ο αρμόδιος υπουργός, ή, κατά περίσταση, ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Τις χάρες, τούς τίτλους κλπ., τα αποφασίζει άλλος και είτε τα εγκρίνει και τα εισηγείται, οπότε ο/η μονάχης υπογράφει το διάταγμα που τού/τής φέρνουν, είτε τα αγνοεί. Θα ήταν αφελές να νομίζομε ότι ο/η μονάρχης ασχολείται προσωπικώς με κάθε περίπτωση, για την οποία τού/τής γράφουν από τα 15 κράτη (εκτός τού ΗΒ), των οποίων είναι ακόμη κεφαλή.
Εγώ δεν γνωρίζω το “αληθινό πρόσωπο” τής εκλιπούσης, γνωρίζω μόνον απ’ ό,τι κατά καιρούς διάβασα, ότι ήταν άνθρωπος χαμηλού προφίλ και πολύ ηπίου χαρακτήρος. Δεν ξέρω κάτι άλλο.
@Επισκεπτης
Τί μου λέτε αγαπητέ μου?!!?
Σοβαρά δεν ήξερε κι άλλοι ήταν αυτοί που την έκαναν κουμάντο ??!!
Ολόκληρος ο διεθνής τύπος της εποχής βουιζε.
Είχε ξεσηκωθεί παγκόσμια κατακραυγή για τον επικείμενο απαγχονισμό του νεαρού Παλληκαρίδη, αλλά και των υπολοίπων νέων.
Εν έτη 1955-1957 γίνονταν συνεχείς πορείες διαμαρτυρίας έξω από το παλάτι και σε όλες τις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και μεγαλουπόλεις ακόμα και στις ΗΠΑ
Ολόκληρες κυβερνήσεις ξένων κρατών έπαιρναν αλλεπάλληλα τηλέφωνα , πίεζαν και διαμαρτύρονταν επίμονα για τις εκτελέσεις κι εσείς θέλετε να με πείσετε ότι η βασίλισσα, που ήταν η μόνη που μπορούσε να τις ανακόψει δίνοντας χάρη, κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου και δεν πήρε χαμπάρι τίποτα γιατί δεν την ενημέρωσαν και δεν άκουγε όλον αυτόν τον ορυμαγδο και το ανυπόφορο βουητό έξω από τα παράθυρα της που της ζητούσε να το κάνει και να δώσει χάρη !!?
Αχ αγαπητέ μου μην μου δίνετε την εντύπωση ότι γίνεστε ακριβώς στα πίτουρα και φθηνός στο αλεύρι , σας παρακαλώ !
Δεν σας αναλογεί..
Θα τρίζουν τα κόκαλα του παλληκαριού …
Λοιπόν να μην σας τα πω εγώ …
Να σας τα πουν οι από 18 Μαρτίου 1957 δηλώσεις του
Τζορτζ Μ. Χάμφρεϊ (George M. Humphrey) Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ ενώπιον της Επιτροπής Οικονομικών και της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής των Αντιπροσώπων κατά την υποβολή του θέματος της ανάγκης Τροποποίησης της Αγγλο- Αμερικανικής Οικονομικής Συμφωνίας του 1940 που είχε ψηφίσει η Άνω Βουλή των Αντιπροσώπων και η Γερουσία.
Βλ εδώ:
https://books.google.com/books/about/Amendment_to_the_Anglo_American_Financia.html?hl=el&id=MfYuAAAAMAAJ#v=onepage&q&f=false
Για ρίξτε μια ματιά στις σελίδες 13 έως και 15 του πιο πάνω εγγράφου και στα πολύ ενδιαφέροντα που δήλωσε ο τότε Υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ για να στοιχειοθετήσει τους λόγους Τροποποίησης.της προαναφερθείσας συμφωνίας με τους Άγγλους που ζητούσε .
Εγώ τώρα σας παραθέτω το αυτούσιο κειμενο των δηλώσεων του που θα βρείτε στην πιο πάνω σελίδα στην Αγγλική, σε ελεύθερη μετάφραση στα Ελληνικά :
Βλέπετε Τέλος σελ.13 – σελ.14:
“……Τώρα, επί αυτού του νέου, Ευαγόρα Παλληκαρίδη, παρά το
επανειλημμένες παραστάσεις από τον κ. Cabot Lodge, εκπρόσωπο μας στις Ηνωμένες Πολιτείες και
εκπρόσωπο στα Ηνωμένα Έθνη, παρά τον κ. Robert Murphy,
ο αναπληρωτής υφυπουργός Εξωτερικών καλώντας τον Πρωθυπουργό της
Βρετανία το βράδυ πριν από τον απαγχονισμό, για να διαμαρτυρηθεί, πως αυτή η
δράση θα πυροδοτήσει περαιτέρω την κατάσταση στην Κύπρο. Παρά την τηλεφωνική συνομιλία μου με τον Sir John Harding, τον Κυβερνήτη της Κύπρου, το απόγευμα πριν από την εκτέλεση, οι Βρετανοί τον εκτέλεσαν χωρίς μια ώρα χάρη. Ο σερ Τζον Χάρντινγκ μου είπε ότι δεν υπάρχει χώρος εδώ για συμπάθεια ή συναίσθημα, ότι ο νόμος πρέπει να προχωρησει.
Υπό αυτές τις συνθήκες, προκαλεί όντως αρκετή ένταση στις σχέσεις με ορισμένους από εμάς όταν οι βρετανικές αρχές λένε να τηρήσουν την πλευρά της Βρετανίας, αυστηρά στο γράμμα του νόμου για ένα ζήτημα που αφορά έναν τόσο νεαρό άνδρα, και είναι ο ένατος που εκτελείται σε 10 μήνες από τότε
Ιούνιος 1956.
Αυτό που συμβαίνει στην Κύπρο είναι ότι οι νέοι της Κύπρου
έχουν συχνά στρατολογηθεί από ηλικιωμένα άτομα. Υπήρξαν επιθέσεις σε Βρετανούς στρατιώτες, και πιο αυστηρή δράση και απαγχονισμός από τη Βρετανία θα προκαλέσει περισσότερα αντίποινα. Σύμφωνα με τους κανονισμούς έκτακτης ανάγκης στην Κύπρο, η δικαιοσύνη των κυπριακών δικαστηρίων, ο ειδικός δικαστής John, ανώτερος δικαστής των ειδικών δικαστηρίων της Κύπρου, λέει ότι το βάρος της απόδειξης δεν βαρύνει την εισαγγελία, αλλά πέφτει δίκαια στους ώμους
του κατηγορουμένου. Ακόμη και όταν κατηγορούνται απλώς για μια ενέργεια, οι κατηγορούμενοι πρέπει να αποδείξουν καταφατικά ότι δεν το έκαναν, διαφορετικά εκτελούνται, στην περίπτωση απλής οπλοφορίας, χωρίς περαιτέρω αποδείξεις.
Τώρα, κατά τη γνώμη μου, αυτό δεν είναι σύμφωνο με τη βρετανική δικαιοσύνη ή τις βρετανική αξίες κι αρχές, και αντιτάσσομαι σθεναρά σε αυτό, λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι τώρα βρίσκονται σε πορεία εκτέλεσης πέντε ακόμη νεαρών ανδρών.
10 Μαΐου 1956, οι Βρετανοί στην Κύπρο εκτέλεσαν 2 νεαρούς, 22 ετών. Στις 9 Αυγούστου 1956, οι Βρετανοί στην Κύπρο εκτέλεσαν 3 νεαρούς άνδρες, 2 από τους
που ήταν 22 και άλλοι 25. Στις 21 Σεπτεμβρίου, η βρετανική κυβέρνηση για την Κύπρο εκτέλεσε 3 νεαρούς άνδρες, 2, 22 ετών, και 1, ηλικίας 23 ετών.
Στις 14 Μαρτίου 1957, για τη μεγάλη μου διαμαρτυρία και τις Ηνωμένες Πολιτείες μας
αξιωματούχοι, εκτέλεσαν για πρώτη φορά, κάποιον που δεν είχε προβεί σε καμία ενέργεια, αλλά είχε απλώς την κατοχή ενός όπλου, το οποίο ήταν γρασαρισμένο, δεν ήταν γεμάτο, το οποίο ο ίδιος ο δικαστής παραδέχτηκε ότι δεν ήταν για χρήση από αυτόν τον νεαρό καθώς δεν είχε καν το πλήρες όπλο κατασκευασμένο.
Ο νεαρός ήταν ο μόνος που παραδόθηκε και παρακάλεσε
ένοχος, και δεν του δόθηκε έλεος. Τώρα, επί του παρόντος, περιμένουν επιπλέον την εκτέλεση, καταδικασμένοι
στις 15 Φεβρουαρίου 1957, ένας νεαρός άνδρας 18 ετών και καταδικάστηκε σε θάνατο στις 28 Φεβρουαρίου 1957, τρεις νέοι, 1 νεαρός άνδρας 19 ετών και 2 νέοι 23 ετών. Υπάρχει ένας ακόμη νεαρός που καταδικάστηκε σε θάνατο κι ασκήθηκε έφεση…..
…. Στις 20 Φεβρουαρίου 1957, στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ψηφίστηκε ψήφισμα 76 κατά ουδέν, που ευνοήθηκε από την Cabot Lodge και την κυβέρνησή μας, λέγοντας ότι οι μελλοντικές διαπραγματεύσεις για τον χειρισμό του Κυπριακού θα γίνονταν υπό τα Ηνωμένα Έθνη με βάση τις. αρχές και βάσει του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών……..
(Συνέχεια στην σελ:15)
……Το χειρότερο είναι ότι όταν τηλεφώνησα το απόγευμα πριν από την εκτέλεση, προσφέρθηκα με δικά μου έξοδα να δώσω σε αυτόν τον νεαρό ένα κολέγιο
εκπαίδευση για 4 χρόνια. Είπα στον σερ Τζον Χάρντινγκ, «Αυτή η ατυχία σας βάζει στη θέση, κύριε Τζον, να σας δώσω τον νεαρό
και να τον εκτελέσεις το πρωί ή να μου τον δώσεις και να εκπαιδεύσω ώστε και οι δύο θα έχουμε έναν ισορροπημένο νεαρό με καλή κρίση»…
Τώρα, αυτό φέρνει στο προσκήνιο το πρόβλημα ότι η Βρετανία δεν ανταποκρίνεται …….
Τώρα, το πρόβλημά μας στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι το εξής:
Η πολιτική μας να τροφοδοτούμε τη Βρετανία με κεφάλαια επιστρέφει ενέργειες όπως αυτή που χρειάζονται λιγότερο αυτή τη στιγμή και πυροδοτούν περαιτέρω αυτήν την κρίση στη Μέση Ανατολή, η οποία περιλαμβάνει όλα τα έθνη της Μεσογείου και του Ατλαντικού.
Εμείς στις Ηνωμένες Πολιτείες υποστηρίζουν περαιτέρω τη βρετανική κυβέρνηση όταν αυτοί
περάσουν ξανά από μια σειρά εκτελέσεων αυτών των νεαρών ανδρών της Κύπρου ξανά και ξανά?
Εγώ, για ένα, θα ήθελα μέσω εσας να ζητήσω στη συνάντηση των Βερμούδων τις ισχυρότερες παραστάσεις κατά της εκτέλεσης αυτών των Κυπρίων νεαρών που ενεργούν με πατριωτικά κίνητρα για την ελευθερίατης Κύπρου, κατά τη γνώμη τους.
Δεδομένου ότι είναι θερμόαιμοι νομίζουν ότι είναι πατριώτες, όπως αυτός ο νέος, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, που είπε προς τιμήν του παντοτινά:
«Ξέρω ότι θα με καταδικάσεις σε θάνατο, αλλά ό,τι έκανα, το έκανα ως Κύπριος που θέλει την ελευθερία του».
Μου ακούγεται τόσο απίστευτα όσο αυτό που έκαναν οι Βρετανοί σε έναν νεαρό άνδρα αυτής της χώρας, στην εποχή της Αμερικανικής Επανάστασης, που ονομαζόταν Νέιθαν Χέιλ όταν τους είπε: «Λυπάμαι που έχω μόνο μια ζωή να δώσω σε εσάς για τη χώρα μου».
Τώρα, όταν αυτοί οι νέοι είναι άντρες καλών οικογενειών, όπως ο Παλληκαρίδης, γιος λοχία της αστυνομίας, και όταν σηκώνονται και παραδέχονται ειλικρινά τι κάνουν, ο Τζον Χάρντινγκ να είναι εκεί στην Κύπρο και να κάνει χωρίς έλεος το καταδικάστε και κρεμάστε τον έναν νεαρό άνδρα μετά τον άλλο, αντί να το αλλάζετε ενδεχομένως με βαρείς όρους, για μένα, αυτό είναι φόνος, και είναι απλός φόνος.
Λοιπόν, πώς μπορώ να συμμετάσχω στις πράξεις της κυβέρνηση της Βρετανίας……….”
Από εμένα ουδέν περαιτέρω σχόλιο πέραν του ότι μέσα στα.επομεμα 2 χρόνια από τις παραπάνω δηλώσεις σύρθηκαν οι Βρετανοί να συζητούν κι ενταναγνωρίσουν εντελει το καλοκαίρι του 1960 την ανεξαρτησία της Κύπρου…
Τώρα αγαπητέ μου @Επισκέπτα κατά τα λοιπά που θίξατε ότι δεν γνωρίζετε .. Εάν θέλετε να τα πληροφορηθειτε:
1) Για τις ελέω Θεού αρμοδιότητες κι εξουσίες των Βρετανών Μοναρχών το διάστημα από τον 10ο αιώνα έως και την έκδοση το 1832 του νόμου Reform Act , μπορείτε να τα βρείτε εδώ:
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Monarchy_of_the_United_Kingdom
2) Για τον νόμο Reform Act 1832 που αποτέλεσε -αν και μη επιτυχημένη προσπάθεια- έναρξης της σύγχρονης δημοκρατίας στη Μεγάλη Βρετανία, καθώς και τους επόμενους μεταρρυθμιστικους νόμους που ακολούθησαν έως και το 1918 μειώνοντας τις εξουσίες του Μονάρχη , θα τα βρείτε εδώ :
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Reform_Act_1832
3) Για την πορεία της Βρετανίας από την άνοδο του Οίκου των Ουίνδσορ με τον Γεώργιο Ε’ (παππού της εκλιπουσας) από τον Μάιο του 1910 κι εφεξής τα έχω ήδη αναφέρει στο σχόλιο μου εδώ:
https://www.anixneuseis.gr/%ce%b7-%ce%b2%ce%b1%cf%83%ce%af%ce%bb%ce%b9%cf%83%cf%83%ce%b1-%ce%b5%ce%bb%ce%b9%cf%83%ce%ac%ce%b2%ce%b5%cf%84-%ce%b2-%cf%80%ce%ad%ce%b8%ce%b1%ce%bd%ce%b5-%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%ba%ce%bf%ce%af%ce%bd/
@Επισκεπτης
Ο Τζορτζ Μ. Χάμφρεϊ (George M. Humphrey) στις.18.3.1957 στις δηλώσεις του οποίου αναφέρθηκα στις 18.3.1957 εκτελούσε χρέη Υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ κι όχι Εξωτερικών , όπως εσφαλμένα έγραψα.
Η απορία του στην σελίδα 15 , που εμφανίζεται με ενός βαθμού ασάφεια κατά την μετάφραση είχε ως εξής :
“Εμείς στις Ηνωμένες Πολιτείες θα υποστηρίξουμε περαιτέρω την βρετανική κυβέρνηση, όταν αυτοί
περάσουν από μια σειρά εκτελέσεων αυτών των νεαρών ανδρών της Κύπρου ξανά και ξανά?”
@Επισκέπτης
Τα έγραψα κι εδώ
https://www.anixneuseis.gr/%ce%bf%ce%b9-%ce%bf%ce%b4%cf%85%ce%bd%ce%b7%cf%81%ce%ad%cf%82-%ce%bc%ce%bd%ce%ae%ce%bc%ce%b5%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%ba%cf%8d%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%85-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b7-%ce%ac%cf%83%ce%b2/
στο Β’ μέρος του σχολίου μου, αλλά για να μην κουράζεστε, σας μεταφέρω το συγκεκριμένο τμήμα του σχολίου μου και.παρακάτω :
Για την ιστορία και για την πλήρη αποκατάσταση της αλήθειας
και την δικαίωση των νεκρών…
Το Βασιλικό προνόμιο του Ελέους,
δηλαδή της απονομής χάρης σε θανατοποινίτες
αποτελεί παράδοση στην Βρετανία που έλκει τις ρίζες της
τουλάχιστον από το 1617 .
To προνόμιο του Ελέους ανήκει στον εκάστοτε Βρετανό Μονάρχη
(βλ. https://en.wikipedia.org/wiki/Royal_prerogative_of_mercy )
Μόνον στα βασίλεια της κοινοπολιτείας αυτό το προνόμιο
έχει ανατεθεί στον γενικό κυβερνήτη του Βασιλείου,
Βασίλεια της Κοινοπολιτεία νοούνται πρώην αποικίες
που ανεξαρτητοποίηθηκαν και κράτησαν το πολίτευμα
της Βασιλείας. (βλ.
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Commonwealth_realms )
Η Κύπρος από το 1960, οπότε έγινε ανεξάρτητη κράτος,
υιοθέτησε το πολίτευμα της Προεδρικής Δημοκρατίας κι επομένως
ποτέ δεν συγκαταλέχθηκε στα βασίλεια της Κοινοπολιτείας.
Η Κοινοπολιτεία των Εθνών, είναι άλλο πράγμα κι αποτελείται
από ανεξάρτητα πλέον κράτη, πρώην Βρετανικές αποικίες ,
που το καθένα έχει επιλέξει το δικό του πολίτευμα και μέσω
της Κοινοπολιτείας διατηρούν μεταξύ τους σύνδεσμο, ενώ
αρχηγός της θεωρείται ο εκάστοτε Βρετανός Μονάρχης που
κρατά απλώς διακοσμητικό ρόλο..
Δηλαδή η θέση του είναι εντελώς συμβολική,ενώ
εκτελεστικές αρμοδιότητες έχει ο εκάστοτε Γενικός Γραμματέας
της Κοινοπολιτείας.
( βλ. https://en.wikipedia.org/wiki/Commonwealth_of_Nations )
Βασίλεια της Κοινοπολιτείας και Κοινοπολιτεία των Εθνών είναι δύο διαφορετικοί όροι που δεν πρέπει να συγχέονται.
Στις 14 Μαρτίου 1957, οπότε απαγχονίσθηκε ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης
η Κύπρος εκλαμβάνονταν ακόμα ως Βρετανική αποικία και για όλους τους λόγους που εξήγησα ,
η μόνη που μπορούσε να δώσει χάρη στους νέους άντρες που
εκτελούνταν έως τότε ήταν η Βρετανίδα Μονάρχης Ελισάβετ Β’.
Από το 1961 κι εντεύθεν με διάφορες τροποποιήσεις ,
που έλαβαν χώρα έκτοτε το
Βασιλικό Προνόμιο του Ελέους δεν χάθηκε στην Βρετανία. Συνεχίζει να ασκείται από τον εκάστοτε Μονάρχη.
Αλλά πλέον όταν πρόκειται για ποινικούς εγκληματίες
απαιτείται η σχετική πρόταση του Βρετανού
Υπουργού Δικαιοσύνης προς τον εκάστοτε Βασιλιά .
Επιπλέον για κάποιες περιπτώσεις
επεκτάθηκε και σε κάποια μέλη της κυβέρνησης,
Αλλά αυτό αφορά την νεότερη νομοθετική ιστορία
της Βρετανίας, η οποία
δεν ίσχυε στους αναφερόμενους χρόνους (1953-1959)
Έτσι θα είναι. Εγώ μια υπόθεση έκαμα.
@Επισκέπτης
Καλημέρα !
Ειλικρινά το λέω, σας τιμά που το παραδέχεστε.
Αυτός ο θάνατος , ξύπνησε μνήμες..
Άσχημες μνήμες!
Αυτές δεν ξύπνησαν, μόνον στον Ελληνισμό, αλλά σε όλη την γειτονιά μας.
Χθες μόλις άκουγα μια συνέντευξη του κυρίου Γαβριήλ Χαρίτου , που περιέγραφε πώς αντίστοιχες, με τις δικές μας, μνήμες ξύπνησαν και στο Ισραήλ για τον απαγχονισμό 10 ατόμων και την αυτοκτονία άλλων 2, στην οποία ωθήθηκαν προκειμένου να αποφύγουν την εκτέλεση τους από τους Βρετανούς…
Αντιλαμβάνομαι την ευγενική σας προσπάθεια να εξομαλυνθούν, με κάποιο τρόπο οι εντυπώσεις και να καταλλαγισσουν τα παλαιά πάθη.
Δεν ωφελεί όμως να αλλοιώνεται η ιστορία μας.
Οι σκελετοί ήταν πάντα εκεί και μετέτρεπαν πάντοτε αυτό το παραμύθι σε εφιάλτη.
Μόνον μία διαδικασία κάθαρσης και δικαίωσης τους, μπορεί να δώσει λύση.
Όπως ευχήθηκα και στην αρχή, είθε η εκλιπούσα να έχει να δώσει μια Καλή Απολογία.
Είναι το μόνο που μπορώ, με ειλικρίνεια και δίχως υποκρισία, να της ευχηθώ …
Άλλωστε οι άνθρωποι πάψαμε πλέον να αναλαμβάνουμε τον ρόλο του Κριτή της…