Του Παντελή Σαββίδη
Όπως στην καθημερινή ζωή γίνεται διάκριση μεταξύ νομίμου και ηθικού, έτσι και στην εξωτερική πολιτική και τη διπλωματία, γίνεται διάκριση μεταξύ δικαίου και συμφέροντος.
Τα κράτη δεν ασχολούνται με το δίκαιο. Παρά όταν τα συμφέρει. Τα κράτη, ασχολούνται με το συμφέρον τους. Το δίκαιο είναι για μας, τους απλούς ανθρώπους που σκεφτόμαστε την σωτηρία των ψυχών μας.
Στο εσωτερικό των κοινωνιών το δίκαιο και το ηθικό πρέπει να έχει καταλυτική παρουσία για την ομαλή λειτουργία της κοινωνίας. Στις εξωτερικές σχέσεις των κρατών, πάντοτε προείχε το συμφέρον.
Αυτά και πολλά άλλα τα διδάσκει άριστα ο Θουκυδίδης στην Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου.
Το θέμα που απασχολεί το άρθρο είναι το σκοπιανό- μακεδονικό, όπως θέλετε πάρτε το αλλά θα κάνω, προηγουμένως, μια αναφορά στον Θουκυδίδη, από το βιβλίο του W. Robert Connor που κυκλοφόρησε, προσφάτως, στα ελληνικά, σε επιστημονική επιμέλεια Γιάννη Τζιφόπουλου.
Τω καιρώ εκείνω, λοιπόν, οι Μυτιληναίοι επαναστάτησαν κατά της Αθήνας και ο Αθηναίος Αρχηγός Πάχης, καταστέλλει την επανάσταση.
Οι Αθηναίοι, οι οποίοι δεν έδειξαν την βαρβαρότητα της ισχύος τους μόνο στους Μήλιους, (αυτό είναι δικό μου σχόλιο) αποφασίζουν ότι όλοι οι ενήλικοι Μυτιληναίοι πρέπει να εκτελεστούν και όλες οι γυναίκες και τα παιδιά να πουληθούν σαν δούλοι.
Αποστέλλεται μια τριήρης για να κοινοποιήσει την απόφαση στον Πάχη.
Παρόλο που η τριήρης βρίσκεται ήδη εν πλω, οι Αθηναίοι αποφασίζουν ότι πρέπει να επανεξετάσουν την απόφασή τους, επειδή αρχικά είχαν πάρει την απόφασή τους κάτω από συναισθηματική φόρτιση. Τώρα, όμως, αναθεωρούν και ισχυρίζονται ότι η «απόφασή τους ήταν απολίτιστη και υπερβολική». Όχι, φυσικά για πρώτη φορά. Ο αθηναϊκός ιμπεριαλισμός είναι ένα φαινόμενο που διατρέχει την ιστορία. Και σήμερα έχει τις σύγχρονες, αποικιοκρατικές διαστάσεις του. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. (Και αυτό είναι δικό μου σχόλιο)
Το επεισόδιο περιγράφεται από τον Θουκυδίδη στην ιστορία του και ο μεγάλος ιστορικός εστιάζει στην αντιπαράθεση Κλέωνα και Διόδοτου που διαμόρφωσαν με την ρητορική τέχνη τους τις δύο απόψεις των Αθηναίων.
Ο Κλέων εστιάζει στα λάθη που έχουν διαπράξει συλλήβδην όλοι οι Μυτιληναίοι εναντίον των Αθηναίων και λαμβάνοντας υπόψη τις ηθικές αξίες των Ελλήνων έχει ένα ισχυρό επιχείρημα: Επαναστάτησαν χωρίς συγκεκριμένη αφορμή, αθέτησαν τους όρκους πίστης στους Αθηναίους και ζήτησαν βοήθεια από τον χειρότερο εχθρό της Αθήνας. (Τους Σπαρτιάτες). Οι ίδιοι οι Αθηναίοι αναγνωρίζουν ότι η τιμωρία εναντίον ολόκληρου του πληθυσμού θα ήταν ένα πολύ αυστηρό μέτρο αλλά όχι αδικαιολόγητο.
Ο Κλέων ισχυρίζεται ότι θα ήταν σωστό και συμφέρον η τιμωρία των Μυτιληναίων να λειτουργήσει παραδειγματικά:
«Για να τα συνοψίσω όλα, σας λέω, με μία λέξη ότι αν ακολουθήσετε τη συμβουλή μου θα πάρετε απόφαση δίκαιη για την τιμωρία των Μυτιληναίων και σωστή για τα συμφέροντά σας. Διαφορετικά και την δική τους ευγνωμοσύνη δεν θα κερδίσετε και την δική σας Πολιτεία θα καταδικάσετε (με την απώλεια της ηγεμονίας σας)».
Απέναντι σε αυτόν τον εξαιρετικά αποτελεσματικό λόγο ο Διόδοτος επινοεί μία αξιοσημείωτη στρατηγική. Αφού επιβεβαιώνει την καταλληλότητα της αναθεώρησης, στρέφει τη συζήτηση σε άλλη κατεύθυνση.
«Εγώ όμως δεν ανέβηκα στο βήμα για να αναιρέσω τα όσα άλλοι είπαν εναντίον των Μυτιληναίων, ούτε για να τους κατηγορήσω. Και τούτο επειδή αν είμαστε σώφρονες, δεν πρέπει να ασχολούμεθα με το αν μας αδίκησαν ή όχι αλλά να πάρουμε τη συμφερότερη για μας απόφαση. Και αν ακόμα σας αποδείξω ότι μας έκαναν αδικία μεγάλη, δεν θα σας συμβούλευα για αυτό να τους σκοτώσουμε Παρά μόνο αν τούτο είναι το συμφέρον μας. Αλλά κι αν είχαν κάποια δικαιολογία, πάλι δεν θα σας συμβούλευα να τους συγχωρήσετε αν δεν ήταν το συμφέρον μας».
Η στρατηγική του δεν είναι να αρνηθεί τη δίκαιη απόφαση να τιμωρήσουν τους Μυτιληναίους αλλά να απορρίψει τη σχετικότητα της προσέγγισης του Κλέωνα με το ζήτημα και να μετατοπίσει τη συζήτηση από ένα επιχείρημα κυρίως για το σωστό ή λάθος(το δίκαιον) σε ένα για το συμφέρον(το ξυμφέρον). Η άποψη του αποβλέπει και στην πρακτική χρησιμότητα αλλά συγχρόνως βασίζεται στους κανόνες της αρχαίας ρητορικής. Σε πρακτικό, λοιπόν, επίπεδο ο Διόδοτος τονίζει τα πλεονεκτήματα μιας μετριοπαθούς πολιτικής που έρχεται σε αντίθεση με την αυστηρότητα τουΚλέωνα. Υπογραμμίζει ότι η καταδίκη των απλών ανθρώπων της Μυτιλήνης θα ενθάρρυνε άλλες πόλεις που θα αποφάσιζαν να επαναστατήσουν, να ασκήσουν μεγαλύτερη και σκληρότερη αντίσταση. Ισχυρίζεται ότι όπως έχουν τώρα τα πράγματα:
«Ο απλός λαός είναι με το μέρος μας ή δεν συμμετέχει στις επαναστάσεις των ολιγαρχικών η αν αναγκαστεί είναι από την αρχή εχθρικός προς τους υποκινητές. Έτσι όταν ξεκινήσετε εναντίον της επαναστατημένης πολιτείας θα έχετε κιόλας σύμμαχο το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της.
Σκέψεις ως προς το σωστό και το λάθος πρέπει να υποχωρήσουν μπροστά σε σκέψεις για το τι είναι συμφέρον να γίνει:
«Και ζητώ από σας να μην παρασυρθείτε από την ελκυστική επιχειρηματολογία του περιφρονώντας την απλότητα της δικής μου. Σας κατέχει αυτή τη στιγμή ο θυμός εναντίον των Μυτιληναίων και ίσως σας παρασύρει η αγόρευση του Κλέωνος που σας προτρέπει να πάρετε το δίκιο σας αλλά εμείς δεν είμαστε δικαστές (δικαζόμεθα) για να εξετάσωμε την άποψη του δικαίου(των δικαίων). Συσκεπτόμαστε (βουλόμεθα) για να πάρουμε για τους Μυτιληναίους μίαν απόφαση που εξυπηρετεί το συμφέρον μας».
Στον Φαιδρό του Πλάτωνα αναφέρεται ότι ο ρήτορας Λυσίας παρότρυνε κάθε πλευρά να χρησιμοποιεί ψέματα σε κάποιες περιστάσεις έτσι ώστε να δημιουργείται μία υπόθεση πιο πειστική από ότι αν παρουσίαζαν την αλήθεια. Ο Διόδοτος ίσως είχε πάρει αυτό το μάθημα.
Για την ιστορία, ανατρέποντας την προηγούμενη άσχημη κατάσταση ο Διόδοτος πέτυχε τον στόχο: Μία δεύτερη τριήρης αποστέλλεται με σκοπό να ανασταλεί η ποινή που είχε αποφασιστεί αρχικά να επιβληθεί και όπως είδαμε στην εισαγωγή ο αναγνώστης μοιράζεται την αγωνία που επικρατεί να φτάσει αυτή εγκαίρως:
«Κωπηλατώντας έτρωγαν ζυμάρι από αλεύρι και κρασί ή λάδι. Έκαναν βάρδιες ώστε μερικοί να κοιμούνται και άλλοι να κωπηλατούν. Ευτυχώς δεν φύσηξε άνεμος ενάντιος. Έτσι ενώ το πρώτο καράβι ταξίδευε αργά έχοντας να μεταφέρει μία παραγγελία που μπορούσε να προκαλέσει αντίποινα, το δεύτερο εβίαζε την πορεία του. Για αυτό και το πρώτο έφτασε με με τόση μόνο διαφορά όση ώρα χρειάστηκε ο Πάχης να διαβάσει το ψήφισμα και να ετοιμαστεί να εκτελέσει τη διαταγή. Το δεύτερο καράβι προλαβαίνει να φτάσει (επικατάγεται) και να εμποδίσει την καταστροφή. Από τόσο μόνο γλίτωσε η Μυτιλήνη τη συμφορά».
Τα θυμήθηκα και τα έγραψα όλα αυτά για μια, σύγχρονη προσέγγιση του σκοπιανού- μακεδονικού αφού τα αποτελέσματα της Συμφωνίας που υπογράφηκε αρχίζουν να γίνονται αντιληπτά.
Το Πρωτοδικείο Φλώρινας ενέκρινε το καταστατικό ΜΚΟ για τη διδασκαλία της Μακεδονικής- όπως αναγνωρίσθηκε από τη Συμφωνία των Πρεσπών- γλώσσας.
Τέτοιες- και άλλες εξελίξεις- είναι αναμενόμενες. Το ζήτημα είναι αν πως αντιμετωπίζονται, σύμφωνα με το κρατικό συμφέρον.
Ποιο είναι εν προκειμένω το κρατικό συμφέρον; Και πως και από ποιον προσδιορίζεται;
Τα κράτη, υπάρχουν, εξ ορισμού για να παρέχουν ασφάλεια στους πολίτες τους. Αυτό είναι το πρώτο μέλημά τους. Το ελληνικό κράτος με την συμφωνία που υπέγραψε, παρέχει αυτήν την ασφάλεια; Σημειωτέον, ότι η ευημερία έπεται της ασφάλειας. Αν δεν έχεις ασφάλεια, δεν μπορείς να ευημερήσεις. Η ευημερία των υπόδουλων Ελλήνων επι οθωμανικής κατοχής ήταν επισφαλής.
Η συμφωνία συνήφθη κάτω υπό τρείς προϋποθέσεις:
από τη μια πίεζε και μπορεί να απειλούσε ο διεθνής παράγων διότι ήθελε να εντάξει τη γειτονική χώρα στο ΝΑΤΟ και ει δυνατόν στην Ε.Ε.
Από την άλλη, οι κυβερνώντες, τότε, στην Αθήνα πίστευαν ότι έπρεπε να βγάλουν την Ελλάδα από το κάδρο μιας διπλωματικής φθοράς.
Υπάρχει και κάτι άλλο. Το mentalité της Αριστεράς που τότε κυβερνούσε. Ό,τι και να λένε, είναι σύμφυτη στην ιδεολογία της Αριστεράς η αυτονόμηση ομάδων που νοιώθουν διαφορετικοί ή η αναγνώρισή τους ως μειονότητας. Η Αριστερά δεν λειτουργεί στη βάση των εθνοτήτων. Αλλά των τάξεων και της πάλης τους. Έτσι, δεν την ενδιαφέρει αν αναγνωρισθεί μια χώρα με το όνομα Μακεδονία, ή αν υπάρξει στη χώρα που δρα μειονότητα με το όνομα Μακεδονική. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η υπόθεση της εξέλιξης του Μακεδονικού επί Εμφυλίου. Ο υπουργός εξωτερικών που υπέγραψε τη Συμφωνία είχε επίγνωση των παραπάνω. Από δηλώσεις, του, όμως, εκείνο που βάρυνε είναι να «λύσει» ένα ζήτημα ώστε να εστιάσει στην αντιμετώπιση της Τουρκίας.
Εδώ ταιριάζει η αναφορά στον Φαίδρο του Πλάτωνα και στον ρήτορα Λυσία που παρότρυνε κάθε πλευρά να χρησιμοποιεί ψέματα σε κάποιες περιστάσεις έτσι ώστε να δημιουργείται μία υπόθεση πιο πειστική από ότι αν παρουσίαζαν την αλήθεια.
Αυτήν την μέθοδο την αξιοποίησαν στο έπακρον τα κυβερνητικά στελέχη του Συριζα και την προώθησαν με την αναπαραγωγή της με τρόπο που αποκαλείται, σήμερα, bulling, οι οπαδοί του. (Αν επιδιώκετο λύση σαν και αυτήν του Συριζα, το σκοπιανό θα είχε λυθεί πριν της δημιουργίας του).
Το αποτέλεσμα ήταν η συμφωνία να περάσει, να γίνουν ορισμένες διαδηλώσεις αλλά το τίμημα για τον Συριζα να μην είναι ακριβό. Σήμερα, διεκδικεί την επάνοδό του στην εξουσία επι ίσοις όροις με το κυβερνών κόμμα.
Η στάση του συγκυβερνώντος, τότε, κόμματος το οποίο βάσιζε την ύπαρξή του στην αντίθεση υποχωρήσεων σαν και αυτές που έγιναν, δείχνει πως τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα, δεν έχουν ιδεολογικό έρμα. Αλλά ούτε και ο λαϊκός παράγων ανησυχεί σοβαρά. Για να έχει ήσυχη τη συνείδησή του συμμετέχει σε μιαν διαδήλωση και μετά, επιστροφή στην καθημερινότητα.
Το ίδιο και η στάση του κυβερνώντος, σήμερα, κόμματος το οποίο, τότε, ήταν αντιπολίτευση. Ευχόταν να υπογραφεί η συμφωνία αλλά με την δική του δημόσια αντίθεση για να εισπράξει το πολιτικό όφελος. Ο πολιτικός αμοραλισμός στο απόγειό του.
Ποια είναι τα θετικά και ποια τα αρνητικά της Συμφωνίας;
Το μόνο θετικό για την Ελλάδα είναι ότι βγήκε από το κάδρο των πιέσεων και από την σπατάλη που στο Υπουργείο Εξωτερικών χαρακτηρίζουν ως διπλωματικό κεφάλαιο.
Τα αρνητικά:
Κανείς δεν πιστεύει πως με την αναγνώριση του καταστατικού της ΜΚΟ για την διδασκαλία της Μακεδονικής, όπως αποδέχθηκε η Αθήνα, γλώσσας, εκείνο που επιδιώκεται- ΜΟΝΟ- είναι η διάσωση ενός πολιτιστικού στοιχείου που ομιλείται από κάποιους ανθρώπους στην Δυτική και Κεντρική Μακεδονία. Αν επρόκειτο περί αυτού έπρεπε να βοηθηθεί η προσπάθεια.
Οι ηγεσίες και οι λαοί που συνορεύουν με την Ελλάδα είναι σταθεροί στα στερεότυπα που έχουν σχηματίσει από το μέσα του 19ου αιώνα. Για την Βόρειο Μακεδονία, μάλιστα, η εμμονή σε μια επίπλαστη ιστορική αναφορά και η διεκδίκηση εδαφών που στο όνομα αυτής της αναφοράς θεωρούνται δικά τους, στην φαντασίωσή τους, είναι όρος υπαρξιακός.
Ας μην τρέφουν στην Αθήνα φρούδες ελπίδες. Μετά την γλώσσα, θα τεθεί θέμα μειονότητας και στο βάθος, ένωσής της με την μητέρα πατρίδα.
Ούτε ο κ. Μητσοτάκης, ούτε ο κ Κοτζιάς, ούτε ο κ. Τσίπρας θα βρίσκονται κάπου για να σκεφθούν τι έκαναν και τι αποφάσισαν. Θα είναι πολύ αργά. Το θέμα θα κληθούν να χειρισθούν άλλοι, σε άλλο περιβάλλον και με άλλες πολιτικές αναφορές.
Ποιες μπορεί να είναι αυτές;
Εδώ και καιρό γράφω για κάτι που στην διεθνή ειδησεογραφία θεωρείται κοινοτοπία. Γράφω για την συγκέντρωση του παγκόσμιου πληθυσμού σε ορισμένες πόλεις, τις Megacities. Για ορισμένους οι πόλεις αυτές είναι προσδιορισμένες. Η Αθήνα δεν περιλαμβάνεται σε αυτές. Ή, τουλάχιστον, δεν περιλαμβανόταν. Στην περιοχή μας μόνο η Κωνσταντινούπολη βρίσκεται στον σχετικό χάρτη. Οι πόλεις αυτές πρέπει να διακρίνονται από ορισμένα χαρακτηριστικά και ο πληθυσμός και οι υποδομές τους είναι από αυτά. Το Σύστημα, λοιπόν, της Ελλάδας, αποφάσισε να τα αποκτήσει η Αθήνα. Έτσι, οτιδήποτε γίνεται από πλευράς υποδομών και επενδύσεων γίνεται στην Αθήνα και τραβά και το σύνολο του πληθυσμού, διότι οι άνθρωποι συγκεντρώνονται εκεί που θα βρουν εργασία για να ζήσουν.
Το αποτέλεσμα δεν είναι, μόνο, ότι ερημώνει η περιφερειακή Ελλάδα. Αλλά ότι καθώς από αυτήν την ερήμωση δεν υπάρχει κοινωνία των πολιτών εκτός Αθηνών για να διεκδικήσει την ύπαρξή της, η Αθήνα την αντιμετωπίζει με όρους αποικιοκρατικούς.
Αυτή η δυναμική δεν έχει κανέναν αντίλογο. Διότι όλα τα Μέσα Ενημέρωσης που θα μπορούσαν να το κάνουν έχουν την έδρα τους στην Αθήνα και δεν υπάρχει ούτε ένα περιφερειακό ΜΜΕ με εμβέλεια που θα μπορούσε να θέσει το θέμα σε δημόσιο προβληματισμό.
Οποιοσδήποτε το επιχειρεί, πολύ πριν πέσει επάνω του το ελληνικό βαθύ κράτος για να τον εξαφανίσει, ακόμη και βιολογικά αν χρειαστεί, τον αναλαμβάνουν τα δημοσιογραφικά, επικοινωνιακά και, «πνευματικά», ας τα πούμε έτσι, κοράκια του Συστήματος.
Αυτή η δυναμική παράγει ιδεολογία. Και η ιδεολογία είναι ο σύγχρονος αθηναϊσμός. Είναι η ιδεολογία μιας σύγχρονης πόλεως-κράτους, που στην ελληνική περίπτωση ήταν συνηθισμένη. Δεν καλλιεργήθηκε από τους Βαυαρούς, όπως λέει γνωστός καθηγητής. Διατρέχει το νοτιοελλαδικό mentalité από αρχαίας εποχής.
Αυτή η ιδεολογία δεν έχει πρόβλημα αν εξασθενήσει η σχέση της με την επικράτεια σε περίπτωση που πιεσθεί. Η αντίδρασή της και η διαχείριση της είδησης για την διδασκαλία της μακεδονικής γλώσσας αλλά κυρίως η απουσία οποιουδήποτε προβληματισμού για τη δυναμική των εξελίξεων προδίδει τις διαθέσεις της.
Και ενώ παρακολουθούμε στον ελλαδικό χώρο μια ιστορία με προβλέψιμη εξέλιξη και προβλέψιμη, δυστυχώς, κατάληξη, στην γειτονική χώρα από προσωπική εμπειρία μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως υπάρχουν θύλακες ελληνισμού, που δεν τολμούν, ακόμη και σήμερα, να εκδηλωθούν. Όπως και στην Τουρκία. Δεν μιλώ για τους αριθμούς της φαντασίας της Τσουδερού αλλά γνωρίζω πως θύλακες υπάρχουν. Γνωρίζουν πως αν εκδηλωθούν θα συναντήσουν την αντίδραση του βαθέος γειτονικού κράτους αλλά και την αδιαφορία της ελληνικής- αθηναϊκής πολιτείας να τους υποστηρίξει.
Όσοι, λοιπόν, θεωρούν σημαντική την αναπαραγωγή της ύπαρξής τους με βάση την ελληνική ταυτότητα, τον ελληνικό πολιτισμό και την ελληνική διαχρονική αναφορά, αρχίζουν να συνειδητοποιούν πως είναι μόνοι, χωρίς πολιτική- κρατική υποστήριξη σε ένα αναδυόμενο πρόβλημα. Δεν είναι ασυνήθιστη τακτική στην εξέλιξη του νεοελληνικού κράτους.
Ο αθηναϊσμός ως ιδεολογία δεν θα τους υποστηρίξει την κρίσιμη στιγμή και δεν έχει το σφρίγος και την διάθεση να διαχειριστεί την ανάδυση αποδομητικών εξελίξεων και με άλλες ομάδες οι οποίες είτε αυτόνομα, είτε καθοδηγούμενες θέλουν να συγκροτηθούν ως μειονοτικές.
Και εδώ τίθεται το μέγιστο πρόβλημα: Τι κάνουμε χωρίς ηγεσία, με την κυρίαρχη ιδεολογία της χώρας να μην ενδιαφέρεται και με ομάδες που ανασυγκροτούνται διεκδικώντας ακόμη και ρεβάνς;
Είμαι σίγουρος ότι το πολιτικό σύστημα, η ηγεμονεύουσα οικονομική τάξη αλλά και η πνευματική ηγεσία της χώρας τα θεωρούν όλα αυτά πολύ υπερβολικά. Αλλά, δυστυχώς, όσοι τα βιώνουν καθημερινά, γνωρίζουν καλά πως δεν είναι.
Φρονώ ότι δεν φταίει σκέτα ο “αθηναϊσμός”, αλλά ευρύτερα ο ανθελληνισμός. Δεν εννοώ σε επίπεδο εξουσίας, όπου πράγματι στην Αθήνα εδρεύουν οι εντολοδόχοι – κουμανταδόροι της χώρας, αλλά και σε επίπεδο λαού και τοπικής αυτοδιοίκησης.
Να μας πουν ποιος είναι αυτός ο πρωτοδίκης που έδωσε την άδεια για την λειτουργία της εν λόγω ανθελληνικής ΜΚΟ. Αν είναι Αθηναίος, να πάει στον διάολο. Αν είναι Φλωρινιώτης ή Θεσσαλονικεύς, τόσο το χειρότερο, να πάει να πνιγεί.
Στην Αθήνα διαδηλώναμε κατά της συμφωνίας των Πρεσπών, φωνάζαμε και κλαίγαμε για την προδοσία. Στις ερχόμενες εκλογές στην Μακεδονία κάποιοι, ουκ ολίγοι, συνέχιζαν να ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ. Η σαπίλα είναι υπερτοπική. Μην το εστιάζετε μόνον στο (ούτως ή άλλως) αφελληνισμένο σύστημα της αθηναϊκής ελίτ. Να αναλάβει την ευθύνη του και ο λαός, τόσο στην Αθήνα, όσο και σε όλην την Ελλάδα. Πλησιάζει το γνωστό τσίρκο που λέγεται “εκλογές”. Να καταψηφίσουμε όλα τα κόμματα της προδοσίας.
Είναι κρίμα να αναγκάζομαι για χιλιοστή φορά να πω πως ο αθηναϊσμός ως ιδεολογία δεν έχει καμιά σχέση με τους πολίτες που κατοικούν στην Αθήνα. Άλλοι τον έχουν και άλλοι όχι. Στη Θεσσαλονίκη είναι περισσότεροι οι κάτοικοι που εμφορούνται απο την ιδεολογία του αθηναϊσμού. Μην με αναγκάζετε να επανέρχομαι σε χιλιοειπωμένα πράγματα.
Πολύ ωραίο άρθρο!
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι αυτό που ονομάζετε «mentalité της Αριστεράς» ήταν ο κύριος λόγος της Συμφωνίας. Οι διεθνείς παράγοντες και η έξοδος από τη διπλωματική φθορά ήταν σταθερές από την αρχή του ζητήματος έως το 2015. Αυτό που άλλαξε ήταν η ιδεολογία των κυβερνώντων.
Ιδού και η ισχυρή ένδειξη.
Στη σελίδα αυτή του Ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών
https://www.mfa.gr/missionsabroad/north-macedonia/news/deloseis-kai-apanteseis-se-eroteseis-demosiographon-upeks-nikou-kotzia-meta-te-sunantese-tou-me-ton-upeks-tes-pgdm-nikola-poposki-skopia-24062015.html
Θα δείτε ανακοίνωση στις 25 Ιουνίου 2015 από συνάντηση του τότε Έλληνα υπουργού εξωτερικών Νίκου Κοτζιά με τον Σκοπιανό υπουργό εξωτερικών Νίκολα Ποπόσκι στα Σκόπια.
Αντιγράφω την πρώτη παράγραφο από τον σύνδεσμο
«ΚΟΤΖΙΑΣ: Ερχόμενος στη γείτονά μας χώρα, παρατήρησα ότι το όνομα που έχουν οι περισσότερες εκκλησίες είναι του Νίκου, του Αγίου Νικολάου. Και καθήμενος δίπλα στον ομόλογο μου Νίκολα απέκτησα την αίσθηση ότι έχω το σωστό όνομα για να έρθω εδώ. Ευχαριστώ πάρα πολύ για την υποδοχή από τον συνάδελφό μου Νίκολα Πόποσκι, για τις συζητήσεις που είχαμε.»
Βλέπουμε λοιπόν ότι στις 25 Ιουνίου 2015 ήταν η ΤΕΤΑΡΤΗ φορά που συναντήθηκε ο Κοτζιάς με τον υπουργό εξωτερικών της κυβέρνησης Γκρουέφσκι, του VMRO, δηκαδή του πιο σκληρού τμήματος των Σκοπιανών.
Θα θυμίσω ότι στις 26 Ιουνίου 2015 ο Τσίπρας ανακοίνωσε το δημοψήφισμα (που διενεργήθηκε στις 7 Ιουλίου 2015).
Δηλαδή, από τις 25 Ιανουαρίου 2015 όταν κέρδισε τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τις 25 Ιουνίου 2015, σε περίοδο πέντε μηνών ακριβώς, όταν όλη η Ελλάδα ασχολούταν με την τρόικα (που μετά έγιναν θεσμοί), με τα Eurogroups, με τον Βαρουφάκη, με την παύση πληρωμών από αρχές Ιουνίου, και όλα αυτά κορυφώθηκαν τότε, την ίδια ακριβώς περίοδο, ο Κοτζιάς πήγε 4 φορές να συναντήσει τον Σκοπιανό ομόλογό του, για να του πει τι άλλο, από το ότι η Ελλάδα είναι έτοιμη να τα δώσει όλα (όσα δηλαδή τελικά έδωσε).
Καμία πίεση από τον διεθνή παράγοντα ως προς αυτό (άλλοι οι καημοί όλων τότε), και καμία επιπλέον διάθεση για έξοδο από τη διπλωματική φθορά.
Μόνο η ιδεολογία. «Σαν έτοιμος από καιρό» που λέει και ο ποιητής, ήρθε ο Κοτζιάς να τα παραχωρήσει όλα. Για ποιον άλλο λόγο από το να ικανοποιήσει τους ιδεολογικούς του προγόνους.
Οι πιέσεις και η διπλωματική φθορά ήταν απλώς προφάσεις. Να προσθέσω και το εξής, επί της ουσίας. Οι πιέσεις ήταν για ένταξη στο ΝΑΤΟ. Βεβαίως. Το όνομα αδιάφορο. Γεωστρατηγικά έπρεπε τα Σκόπια να ενταχθούν στη Δύση. Καμία διαφορά δεν θα έκανε το όνομα.. Επίσης, ως προς τη διπλωματική φθορά, ο ίδιος ο Θουκυδίδης στα ίδια αυτά κείμενα, μας διδάσκει πεντακάθαρα ότι η υποχώρηση στο έλασσον εκλαμβάνεται από τον αντίπαλο ως αδυναμία. Μήπως και αυτό συνετέλεσε, ως ένα βαθμό, στην αφηνίαση της Τουρκίας έκτοτε;
Προς Ανδρέα Σταλίδη:
Συγχαρητήρια, έχετε προσφέρει σπουδαίο έργο υπέρ των εθνικών μας ιδεωδών. Σας παρακολουθώ χρόνια, από την αρχή του Αντίβαρου.
Ναι, η ιδεολογία του μαρξιστικής κοπής αφελληνισμού και του “μακεδονισμού” ήταν η βασική αιτία της προδοσίας των Πρεσπών. Όχι βέβαια ότι οι παγκομιοποιητές “φιλελεύθεροι” έχουν λιγότερες ευθύνες: ο Μητσοτός μας έλεγε ότι σε δέκα χρόνια θα το έχουμε ξεχάσει.
Από προχθές ( ; ) έχουμε Πρέπες νο2. Τι θα κάνουν οι καρεκλοκένταυροι εντολοδόχοι, αρχόφιλοι και ιδεοληπτικοί της παγκοσμιοποίησης; Προφανώς τίποτα.
Εμείς, ο απλός λαός επειδή δεν μπορούμε να αντιδράσουμε άμεσα, αλλά πρέπει τουλάχιστον να τους τιμωρήσουμε στις εκλογές. Ή να απευθυνθούμε συντονισμένα στην δικαιοσύνη (αν υπάρχει ακόμα κάποιο αδέσμευτο τμήμα της) για να διακόψουμε την λειτουργία της εν λόγω ΜΚΟ.
Γράφετε:
“Μήπως και αυτό συνετέλεσε, ως ένα βαθμό, στην αφηνίαση της Τουρκίας έκτοτε;”
Μα προφανέστατα! Η προδοσία των Πρεσπών έθρεψε τον τούρκικο επεκτατισμό ποικιλοτρόπως:
α) Απέδειξε ότι η Ελλάς είναι ψοφοδεής και ο Ερντογάν τρίβει τα χέρια του
β) Καταρράκωσε την εθνική αυτοπεποίθηση των Ελλήνων, που αποτελούσε τον βασικό συντελεστή ισχύος μας (τα όπλα τα αγοράζεις, το ηθικό όχι)
γ) Ενδυνάμωσε τρομερά τον ανθελληνισμό των πάσης φύσεως Ιών, με αποτέλεσμα η ανθελληνική προπαγάνδα να οργιάζει, ώστε οι πατριώτες να έχουν ονομαστεί φασίστες με την βούλα και να ντρέπονται να εκφραστούν.
δ) Η επόμενη γενιά Ελλήνων θα αμφισβητεί την ελληνικότητα της αρχαίας Μακεδονίας (έχουν φροντίσει κάτι Χριστόπουλοι και κάτι Καρπόζηλοι γιαυτό), οπότε δεν πάει η Τουρκία να πάρει και την Σαλονίκη* -το Μουντιάλ να είναι καλά να περνάμε την ώρα μας.
ε) τα Σκόπια θα γίνουν προτεκτοράτο της Τουρκίας βάσει πενταετών συνεργασιών στρατιωτικού (ίσως και οικονομικού) χαρακτήρα. Τα αντεπιχειρήματα ότι η Ελλάς κέρδισε το δικαίωμα στην προστασία του σκοπιανού FIR είναι για γέλια.
Και κάτι ακόμα: Τι θα κάνει ο Άγγελος Συρίγος; Θα μιλήσει για το θέμα; Θα βοηθήσει το έθνος σε αυτήν την δύσκολη στιγμή;
Ο κ. Σαββίδης σίγουρα μπορεί να έχει επαφές με τον κ. υφυπουργό Παιδείας. Ας τον καλέσει σε μία εκπομπή των Ανιχνεύσεων, για να τον θέσει προ των ευθυνών του.
*Μπουτάρη, Μακεδόνας δεν είσαι ή μόνον οι Πελοποννήσιοι έχουν ανθελληνικές ιδέες;
Αηδίασα από τον συστημικό ανθελληνισμό.
Γνωρίζω κύριε Σαββίδη τις ιδέες σας, τις αποδέχομαι, τις διαδίδω και τις θαυμάζω. Με όλον τον σεβασμό όμως, έχω ένσταση στην εκφρασιολογία σας περί “νοτιοελλαδισμού”, γιατί εμπεριέχει τον κίνδυνο να φανεί ότι οι Στερεοελλαδίτες ή οι Πελοποννήσιοι είναι μειωμένης εθνικής συνειδήσεως ή ότι ιστορικώς έτειναν στον μικροελλαδισμό. Δεν είναι βέβαια ζήτημα ουσίας, αλλά διατυπώσεως, που μπορεί όμως να παρερμηνευθεί από έναν απρόσεχτο αναγνώστη.
Πράγματι οι παλαιές χώρες ήταν προπύργιο του βασιλικής παρατάξεως (των μικροελλαδιστών), ενώ οι Νέες χώρες ήταν κυρίως Βενιζελικές (άρα μεγαλοϊδεατικού προσανατολισμού) , αλλά πλέον με την έλευση εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων (Ιώνων, Πολιτών, Ποντίων, Κυπρίων, Αλεξανδρινών κλπ) στην Αθήνα, η συσχέτιση του νοτιοελλαδισμού με τον αρρωστημένο αθηναϊσμό πιστεύω ότι είναι άσκοπη.
Σας ευχαριστώ για την απόκριση.
Όλα αυτά που αναφέρετε στο άρθρο σας ,αγαπητέ κ.Σαββίδη είναι υπαρκτά και ψηλαφίσιμα από την Ενδιάμεση Συμφωνία του ΠΑΣΟΚ με τα Σκόπια του 1995 για το ”Μακεδονικό” και τον ελληνικό ενδοτισμό ,που συνεχίστηκε από το 1996 -2004 ,όταν ”χάλασε η σούπα” του Ελσίνκι και το 2008 στο Βουκουρέστι όταν ”κόπηκε ο βήχας” στον εθνικιστή Γκρουέφσκι ,με τον οποίον -όπως καλά επισημαίνει ο γνώριμός μας κ. Σταλίδης- είχε έρθει σε επαφή τετράκις ο αριστερός και λάτρης της ενεργητικής εξωτερικής πολιτικής κ. Κοτζιάς από το 2015 ακόμη .
Σήμερα -”για να πιάσουμε το βόδι από τα κέρατα”- δύο είναι τα ζητούμενα .
1.-Να ”καταδικάσουμε” με την ψήφο μας σε μικρά ποσοστά τον θρασύ και υπερήφανο για την Συμφωνία των Πρεσπών κ. Τσίπρα και το κόμμα του ΠΑΝΤΟΥ και ειδικά στην Βόρειο Ελλάδα. ΚΑΙ
2.- Να απαιτήσουμε από την κυβέρνηση αυτή και την επόμενη και από όλα τα κόμματα ,-που καταψήφισαν την συγκυβέρνηση των ΣύριζΑνεΕΛ στις δύο προτάσεις μομφής της Ν.Δ προ της υπογραφής και κυρώσεως της Συμφωνίας των Πρεσπών- να δρομολογήσουν την ακύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών ,τουλάχιστον ως προς την ”μακεδονική” εθνότητα και γλώσσα ,γιατί -ας μην ονειρευόμαστε τις νύκτες του θέρους-για το όνομα ,που έχει γραφεί στα ”χρυσάς δέλτους ”του ΟΗΕ και κυρίως του ΝΑΤΟ θα μείνουμε με το παράπονο .
Ας αφήσουμε τους ΤσιπροΣυριζαίους να υπερηφανεύεται γιαυτό μονάχα.
Υ.Γ Θα υιοθετήσουμε και θα στηρίξουμε όλοι εκτός του ανώνυμου ”Αθηναϊσμού ” την οργή της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών -της οποίας είμαι εταίρος-στο σημερινό Ψήφισμά της για την ίδρυση του αποκαλούμενου ”Κέντρου Μακεδονικής Γλώσσας στην Ελλάδα ” και θα ζητήσουμε από την Ελληνική Πολιτεία ;;;.
1.- Να μην επιτρέψει την ίδρυση και λειτουργία Οργανώσεων και Σωματείων , που να καπηλεύονται την ελληνικότητα της μακεδονικής γλώσσας.
2.-Να προχωρήσει στις απαραίτητες ενέργειες για ακύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών.
ΝΑ ΜΗ ”ΠΟΝΤΑΡΟΥΜΕ” ΣΤΑ ΑΠΟ-ΚΟΜΜΑΤΑ ΠΟΥ ΛΑΪΚΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΜΑΣ ΔΙΑΙΡΟΥΝ (δικό μου ).
Προφάσεις εν αμαρτίαις.
Καμία πίεση δεν υπήρχε από το ΝΑΤΟ & την ΕΕ.
Απλά τα καθάρματα του Σύριζα, υλοποίησαν αυτό που είχαν σχεδιάσει από την αρχή.
Γι’ αυτό και υπάρχει όρος μέσα στη Συμφωνία, που απαγορεύει οποιαδήποτε μεταβολή ή τροποποίηση στο μέλλον.
Όσο για την ελληναρία, δεκάρα τσακιστή δεν δίνει κανείς για τις Πρέσπες. Αν καιγόντουσαν όλοι, θα έστελναν τα παλιόσκυλα της Κουμουνδούρου πίσω στο 4%.
Αυτά.
Συγγνώμη, ξέχασα το δεύτερο σκέλος της πρώτης παράγράφου από την ανακοίνωση του ΥΠΕΞ. Εκεί που λέει δηλαδή ότι ήταν η τέταρτη συνάντηση.
«Είναι η τέταρτη φορά που συναντιόμαστε για να κουβεντιάσουμε για τις καλές σχέσεις που πρέπει να αναπτύξουμε ανάμεσα στις χώρες μας και αυτό στο οποίο από την πρώτη στιγμή συμφωνήσαμε ήταν ότι μας χρειάζεται να πάρουμε όλα τα δυνατά μέτρα, να αναπτύξουμε την εμπιστοσύνη ανάμεσα στα δύο κράτη, ανάμεσα στα δύο Υπουργεία ειδικότερα. Ανάμεσά μας νομίζω το έχουμε κατακτήσει ήδη.»
@ Banned_Member
Πίεση υπήρχε από το ΝΑΤΟ και την Γερμανία και αυτό είναι αδιάψευστο. Δεν είναι όμως αυτό δικαιολογία για να ενδίδει κανείς εις βάρος των εθνικών μας συμφερόντων.
Τόσον εσύ, όσο και ο ΣΑΝ, προσπαθείτε να κομματικοποιείσετε το θέμα, ενώ δεν είναι όλα μαύρο-άσπρο. Να σού θυμίσω ότι η ΝΔ το 2007, εξήγγειλε στις προγραμματικές της δηλώσεις (Κυριακή, 30/9) ότι στρέφεται προς μία νέα κατεύθυνση για την λύση τού Σκοπιανού, αυτήν τής αποδοχής μεικτής ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό erga omnes. Αυτό το ψήφισαν όλα τα κόμματα, εκτός τού ΛαΟΣ. Αν τα Σκόπια την επομένη είχαν κάμει την λύση αποδεκτή, η (μετ)ονομασία θα είχε γίνει από τότε σε “Β. Μακεδονία”. Απλώς, σκοντάφτοντας στην αδιαλλαξία τού Γκρουέφσκι, δεν την έκαμαν. Στην γραμμή, όμως, που χάραξε η ΝΔ, πάτησε ο ΣΥΡΙΖΑ και πήγε στην Σ.τ.Π., όταν ο Ζάεφ την απεδέχθη. Γνωστά είναι αυτά κι έχουν γραφεί και ξαναγραφεί και η Ιστορία δεν αλλάζει. Το έγκλημα που βαρύνει εξ ολοκλήρου τούς ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ είναι ότι χάρισαν επιπλέον γλώσσα και εθνικότητα.
Ο Παυλόπουλος δεν έφερε την παραμικρά αντίρρηση, έτσι, έστω για τούς τύπους, αλλά υπέγραψε την προδοτική συμφωνία ασυζητητί, εν αντιθέσει προς τον Σκοπιανό ομόλογό του, που αρνήθηκε δις να την υπογράψει και στο τέλος την υπέγραψε ο πρόεδρος τής Βουλής.
Καλό θα ήταν να παρατήσουμε τα κομματικά κριτήρια τού εγκλήματος, διότι υποβιβάζουν τόσο την σοβαρότητα τού προβλήματος, όσο και την δική μας.
Τέλος, συμφωνώ μαζί σου για την “ελληναρία”. Μπορεί στην Μακεδονία να πείραξε κάτι παραπάνω, αλλά στην υπόλοιπη Ελλάδα πέρασε στα ψιλά, εκτός βεβαίως ελαχίστων εξαιρέσεων.
῾Η λάθος σκέψη δέν ὁδηγεῖ σέ σωστή πράξη. Σκέψεις χωρίς ἀρχές καί ἠθικές ἀξίες δέν ἔχουν καλό ἀποτέλεσμα οὔτε γιά τά κόμματα, γιατί καί τά καθημερινά εἶναι ἐξ ἴσου σοβαρά μέ ὅ,τι ἀνώτερο. Ποῦ εἶναι ἡ πολιτική καί οἱ πολιτικές συζητήσεις; Πόσοι ἀσχολοῦνται μέ τά καθημερινά ἤ τά προβλήματα τῶν περιφερειῶν τῆς χώρας; Κάποιοι δέ ἔχουν ὑψηλούς στόχους, ἔχουν βάλει πλώρη γιά …᾿Αλεξανδρούπολη.
῾Ο ῾Ελληνισμός ἔρχεται ἀπό πολύ παλιά, οἱ φιλόσοφοι διατύπωσαν ὑψηλά νοήματα πού ἀφοροῦν τόν ἄνθρωπο ζώντας στήν καθημερινότητα. Τά ἱερατεῖα εἶχαν τήν γνώση τῶν θεολογικῶν θεμάτων.
᾿Αποδεικνύονται πολύ ἀνώριμοι ἀκόμα οἱ ἄνθρωποι γιά νά μαθαίνουν ζητήματα πνευματικά, ἀντί νά καλυτερεύουν τήν ψυχή τους, μένουν σέ χειρισμούς ἄλλων, κι ἄν δέν συμφωνεῖ ἡ πραγματικότητα μέ τήν σκέψη τους, εἶναι ἕτοιμοι νά ἀλλάξουν τήν πραγματικότητα. ῾Η ζωή εἶναι μέσα τους, δέν τήν ζεῖ άλλος. ῾Ο Πυθαγόρας θυμόταν τίς προηγούμενες ἐνσαρκώσεις του, τήν πορεία τῆς ψυχῆς του.
῾Ο Καβάφης ὑποδεικνύει
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.
Σάν μιά ξένη φορτική καταντοῦν τή ζωή κι ἔτσι χάνεται ἡ εὐκαιρία νά βροῦν
¨το νόημα και τον αγώνα
που κοιλοπόνα η γη βαθιά ¨ γιά ὅλους.
Έχουμε πεισθεί πια ,αγαπητέ κ. Β . Μ , ότι πολλοί -και ο κ.. Επισκέπτης -δεν θέλουν να καταφερθούν εναντίον του ΤσιπροΣύριζα γιαυτήν την κακίστη Συμφωνία και προσπαθούν -όντας ντεμέκ και ακομμάτιστοι – και προσπερνώντας το Βουκουρέστι του 2008 να την φορτώσουν και στον πρώην πρωθυπουργό κ. Κώστα Καραμανλή, όπως ακριβώς έκαναν οι κ. κ Κοτζιάς και Τσίπρας, που την υπέγραψαν και ενοχοποίησαν για την προσφορά στα Σκόπια της ανύπαρκτης ”μακεδονικής γλώσσης (όχι βουλγαρικής διαλέκτου , που είναι και υποστηρίζουν ανέκαθεν και οι Βούλγαροι) τον κ. Μπαμπινιώτη.
Ένα ποντίκι έφαγε το τυρί ,αλλά για πολλούς το έφαγαν όλα τα ποντίκια.
Συνοδοιπόροι γαρ, γνωστοί από το 1963.
Όταν ωριμάσεις, ίσως καταλάβεις ότι δεν είναι όλα άσπρο-μαύρο και ότι υπάρχει αντικειμενική κατανομή ευθυνών, όπως καταγράφεται από την Ιστορία. Τότε ίσως σοβαρευτείς. Μέχρι τότε θα βρίζεις σαν “συνοδοιπόρους”, “ντεμέκ” και δεν ξέρω τι άλλο, όποιον εκφράζει άποψη που δεν είναι σύμφωνη με την δική σου.
Στο Βουκουρέστι, το οποίο μάς επαναλαμβάνεις σχεδόν σε κάθε σχόλιό σου, έγινε το αυτονόητο. Εσύ το έχεις αναγάγει σε ηρωική πράξη. Ό,τι καταλαβαίνει καθένας.
Για το Βουκουρέστι μόνο , που θέλουν πολλοί- εσείς πρώτος χρόνια τώρα- να το υποβαθμίσουμε και να ξεχάσουμε.
Αφού ήταν αυτονόητο γιατί δεν το έκανε και ο κ. Τσίπρας σου, να τον χειροκροτήσω και εγώ ;;;.
Ας τα καημένε δεν τ’ώχουν οι αριστεροί στα εθνικά θέματα.
Τι το παιδεύεις και εσύ μαζί με άλλους ;;;.
Τώρα βγήκα και αριστερός; 🙁 🙂 🙂
Ποιος ήταν πρωθυπουργός τής ΠΓΔΜ το 2008 και ποιος το 2018; Σού έχω εξηγήσει τη διαφορά τουλάχιστον 50 φορές, αλλά δεν κατάλαβες. Δεν είναι δικό μου το λάθος.