της Ουρανίας Μπάγγου, Ιατρού
Βλέπουμε καθημερινά να αυξάνονται τα φαινόμενα βίας μεταξύ των μαθητών και οι επιθέσεις από τους μαθητές προς τους δασκάλους τους. Και προκύπτουν τα εξής ερωτήματα, που είναι, νομίζω, τροφή για σκέψη:
-Τα παιδιά αυτά συμπεριφέρονται έτσι επειδή γεύονται την πρωτόγονη ικανοποίηση που προσφέρει η επιβολή και η βία πρώτα μέσα στο σπίτι τους, η γοητεία του κακού και της αλητείας; Η μήπως είναι η επίδειξη μαγκιάς που δεν σταματάει πουθενά;
-Έχουν γονείς αδιάφορους, που διαθέτουν μόνο ένα πασάλειμμα μόρφωσης το οποίο τους επιτρέπει να ζουν χωρίς ηθικές αρχές, χωρίς όρια, ώστε να απαιτούν και να παίρνουν από την κοινωνία ό,τι θέλουν και με την χρήση βίας και το μεταβιβάζουν και στα παιδιά τους;
-Είναι ο δικαιωματισμός στην Ελληνική κοινωνία, που εγκαθιδρύθηκε στα κεφάλια μας από την μεταπολίτευση και δώθε, με αποτέλεσμα να τα απαιτούμε όλα από τους άλλους- και ιδίως από το κράτος- χωρίς μόχθο, χωρίς ευθύνες;
-Έχει μερίδιο ευθύνης η υπερπροβολή βίαιων πράξεων και ο εύκολος πλουτισμός από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και από το διαδίκτυο, όπου η μετριότητα επιβάλλεται και η αριστεία εξορίζεται;
-Γιατί να είναι απαραίτητο παιδιά που δεν τους αρέσουν τα γράμματα να φοιτούν στο γυμνάσιο ή στο λύκειο, μήπως είναι καλύτερα για όλους να ασχολούνται με μία τέχνη ή με μια ήπια κοινωφελή εργασία στις οποίες θα μπορούσαν να διοχετεύσουν την ζωτικότητά τους και να αναδειχθούν;
-Γιατί τα κοριτσάκια να πηγαίνουν στο σχολείο ημίγυμνα;
-Είναι πιθανόν αρκετοί γονείς να φοβούνται μήπως τα παιδιά τους γίνουν μαλθακά, μέσα σε μια άγρια κοινωνία, και τα ενθαρρύνουν να λύνουν τα προβλήματά τους με τη βία και να δέρνουν πριν τους δείρουν;
-Και οι καθηγητές πού βρίσκονται μέσα σε αυτό το νεφελώδες τοπίο, τι κάνουν, είναι μάλλον αμήχανοι και φοβισμένοι; Δεν έχουν εργαλεία για να διορθωθεί η κατάσταση;
Τελικά όμως σημαντικοί άνθρωποι, που πηγαίνουν την κοινωνία μπροστά, είναι αυτοί που παραμένουν ικανοί ακόμα κι όταν τους αφαιρέσεις κάθε υλικό αγαθό, σπίτια αυτοκίνητα, χρήματα. Αυτοί που έχουν αξία οι ίδιοι.
Εκείνοι δηλαδή που μπορούν να ζήσουν τίμια τον εαυτό τους και τις οικογένειές τους, ακόμα κι αν τα χάσουν όλα.
Ξεχωρίζουν επειδή “είναι”, όχι επειδή “έχουν”.
Και μπορούν να εξελιχθούν σε αξιόλογους γονείς, εργάτες, γεωργούς, επιστήμονες, επαγγελματίες και δεν χρειάζεται να τους συνδράμει καμία βία. Τέτοιες αξίες φαίνεται ότι δεν τις διδάσκουμε σήμερα ούτε στην οικογένεια, ούτε στο σχολείο. Και ούτε ανάλογα παραδείγματα τους δίνουμε.
Η εξέλιξη όμως των παιδιών και η δημιουργικότητα από μέρους τους απαιτούν ήρεμο περιβάλλον, αγάπη και οριοθέτηση.
Δεν γράφει ως γιατρός το εκλεκτό άρθρο της η κυρία Μπάγγου ,αλλά κυρίως ως μητέρα που μεγάλωσε παιδιά και ως δασκάλα του παλαιού καιρού-που θα μπορούσε να ήταν-τότε που οι δάσκαλοι και οι καθηγητές των Γυμνασίων πρωτοστατούσαν στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών των φτωχών (τα περισσότερα τότε ήταν φτωχά) και των ορφανών(ήταν αρκετά λόγω των πολέμων της 10ετίας 1940) στις αλησμόνητες 10ετίες 1950 ,1960 και 1970 .
Δεν θα επιμείνουμε στην ομοιόμορφη εμφάνιση των θηλέων με την αξέχαστη γυμνασιακή ποδιά (και της Βουγιουκλάκη στο γνωστό κινηματογραφικό έργο ), ούτε στα γυμνασιακά πηλίκια με την κουκουβάγια των αρρένων ,αλλά στην λαχτάρα των δασκάλων και των καθηγητών να μάθουν γράμματα ,πατριωτισμό και και ήθος στην νεολαία εκείνη , η οποία νεολαία – με διπλές εξετάσεις ανά έτος και με μεταξεταστέους κάθε χρόνο – δημιούργησε σοβαρά προβλήματα στην 7ετή δικτατορία (όπως και η νεολαία του Μεταξά στην τριπλή Κατοχή του 1941-44) ,αλλά και γέμισε όλο τον κόσμο με καθηγητές Πανεπιστημίου .
Μετά έγινε αυτό που αναφέρει η κυρία Μπάγγου και που είναι η αρχική αιτία του προβλήματος της βίας (κλωτσάει το γαϊδούρι όταν το παραφορτώσεις) .Γράφει η αρθρογράφος.
”Γιατί είναι απαραίτητο παιδιά που δεν τους αρέσουν τα γράμματα να φοιτούν στο γυμνάσιο ή το λύκειο (και χωρίς εισαγωγικές εξετάσεις προσθέτω);;;.
Μήπως είναι καλύτερα για όλους μας να ασχολούνται με μια τέχνη ή με ήπια κοινωφελή εργασία στις οποίες θα μπορούσαν να διοχετεύσουν την ζωτικότητά τους και να αναδειχθούν;;; ”.
Ξεχάσαμε φαίνεται όλοι το Πασοκικό σύνθημα ”όλοι έχουν δικαίωμα στη γνώση” είτε μπορούν είτε δεν μπορούν να την προσλάβουν και είτε θέλουν είτε δεν θέλουν, γιαυτό και κατήργησε τις εισαγωγικές εξετάσεις στα Λύκεια και έστειλε στα Μουσεία τις μαθητικές ποδιές και έκτοτε οι όμορφες και καλοθρεμμένες μαθήτριες του Γυμνασίου και Λυκείου έγιναν μοντέλα ή μιμούνται τα μοντέλα , με επιτυχίες στις σπουδές τις περισσότερες από Σχολεία της Ιδιωτικής εκπαίδευσης , ή των ιδαιτέρων επί πληρωμή μαθημάτων .
Επιστροφή στα παλαιά σημαίνει ”κήρυξη πολέμου” από όλους -μαθητές δασκάλους ,καθηγητές αλλά και γονείς με ”μπροστάρηδες ” τους φοιτητές (δυστυχώς και τους πανεπιστημιακούς)και προ αυτών τους Αρχηγούς των ”προοδευτικών” κομμάτων-.
Ήταν πολλά τα χρόνια της ανατροπής των πάντων και των πασών , που δεν έγινε τυχαία ,γιατί στις 10ετίες μετά το 1980 και μέχρι τώρα έχουμε 15 ηλικίες (κάπου ενάμιση εκατομμύριο παιδιά ) ,τα οποια σπουδάζουν-μερικά και ισοβίως- και δεν λογίζονται ως άνεργοι , πέραν του ότι με τον οιονεί συνδικαλισμό -από το Δημοτικό ακόμη -και τα πολλά μαθήματα κοινωνικοπολιτικής αγωγής διδάχθηκαν πολλές ελευθερίες και δικαιωματισμό και ”άντε ΤΩΡΑ να τα βάλεις και τον απλό χαλινό”.
ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΤΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ ΚΑΘΕ ΒΑΘΜΙΔΟΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΝΕΑΝΙΚΗΣ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΑΝΤΑΡΣΙΑΣ;;;.
Υ.Γ Πολλή συζήτηση δεν σηκώνει και η ερωτηματική φράση της κυρίας Μπάγγου,
” Γιατί τα κοριτσάκια να πηγαίνουν στο σχολείο ημίγυμνα;;;”
Σταύρος Αθαν. Ναλμπάντης (άντε να δηλώσω πτυχιούχος δάσκαλος)
Ένας επιπλέον λόγος είναι κατά την άποψή μου και το ξεθώριασμα των ορίων ανάμεσα σε ενήλικους και ανήλικους.
Οι παραδοσιακοί μηχανισμοί μεταφοράς της γνώσης και εμπειρίας, κυρίως το σχολείο και το οικογενειακό περιβάλλον αλλά καί τα ΜΜΕ, έχουν υποχωρήσει στο αίτημα του δικαιωματισμού (καί των αγορών) για έκληψη οποιασδήποτε έννοιας τιμωρίας και αξιολόγησης, ενώ στο προσκήνιο βρίσκεται η κατά πολύ πιο διαφοροποιημένη και σχεδόν καθόλου ελεγχόμενη επιρροή από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Αυτό το οποίο δεν φαίνεται να απασχολεί σήμερα τους βιολογικά ενήλικες είναι, ότι η σημερινή νεολαία σιγά σιγά ενηλικιώνεται με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την κατάσταση η οποία θα διαμορφωθεί αύριο, όταν οι σημερινοί/σημερινές συντελεστές των διαφόρων τύπων bullying καταλάβουν θέσεις ευθύνης και επιρροής παραμένοντας ουσιαστικά οι ίδιοι…
Αυτό είναι όντως το πρόβλημα.
Οι επόμενες ηγεσίες σε όλες τις εθνικές και κρατικές θέσεις θα είναι χείρονες αυτών που έχουμε.
Αλλά αυτά δεν τα σκέπτονται ούτε οι γονείς ,ούτε κυρίως οι δάσκαλοι και φυσικά οι πολιτικοί -όλων των βαθμίδων και θέσεων -που άθελα τους παιδαγωγούν .
Αλλά πως να παιδαγωγήσεις ορθά όταν μονίμως διαφωνείς και βρίζεις ”φτύνοντας και καπνίζοντας” και βλέποντας ένα κινητό, που μεταδίδει ψευδολογίες , σε ξεσηκώνει και αποτελεί το επίσημο όργανο της διαδικτυακής λογοκρισίας;;;.
ΔΙΠΛΟ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΜΑΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ .
ΕΝΑ ΜΕ ΤΟ ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟ ΚΑΙ ΈΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΜΕΛΕΙΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΟ ”ΗΜΕΡΕΜΑ” ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ ΑΤΙΘΑΣΗΣ ΚΑΙ ΥΠΕΡΤΙΜΗΜΕΝΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ .
Δυστυχώς καταργήθηκαν πλήρως και ”το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο ” και το ”Και ο Άγιος φοβέρα θέλει ”.
και να μην είχαν καταργηθεί αυτά τα δυο τελευταία στοιχεία, έχουν χάσει πλέον την νομιμοποίησή των για τους λόγους τους οποίους ανέφερα στο αρχικό μου σχόλιο.
Έως τώρα υπήρχε μια φυσιολογική ροπή όσον αφορά την γνώση. Οι παλαιότερες γενιές είχαν την γνώση (κυρίως με την μορφή εμπειρίας), άρα και την νομιμοποίηση για να την διαχειρίζονται και να την μεταφέρουν. Σήμερα η γνώση, επειδή βασίζεται περισσότερο στην επίπονη σύνθεση δεδομένων και διαθεσιμότητα πληροφοριών και λιγότερο στην εμπειρία, η νέα γενιά αποκτά ένα ηθικό, αν όχι πλεονέκτημα τότε σίγουρα δικαίωμα να συμμετέχει στην διαμόρφωση της καθημερινότητας.
Αυτή η τάση ενδυναμώνεται, μάλλον πολλαπλασιάζεται από την χρήση της τεχνητής νοημοσύνης, αφού είναι πλέον φανερό, ότι η εξίσωση της ανάπτυξης με την τεχνολογία οδηγεί στην βαθμιαία αποδυνάμωση των νοητικών δραστηριοτήτων. Έτσι δεν εκπλήσσει το γεγονός, ότι μιλάμε απαξιωτικά για τις ικανότητες της νέας γενιάς, όπως ακριβώς μιλούσαν για εμάς και οι καθηγητές μας.
Δεν γνώρισα δάσκαλο ή καθηγητή που να μας ”δίδασκε” απαξίωση στην γενιά μας .
Αντιθέτως όλοι μας ”ντόπαραν” για να γίνουμε κάρρονες τους, όπως και γίναμε και κάναμε την σπουδαία Ελλάδα μας μετά το 1950 , που την σώριασαν μετά το 1980 και τώρα όλοι κλαίμε σαν τις κουκουβάγιες τα βράδια στα ερείπια της.
Έχουμε βλέπετε διαφορά ηλικίας.
Εγώ θυμάμαι τους δικούς καθηγητές, σε διάφορες βαθμίδες, να μας λένε ότι είχαμε στην διάθεσή μας πολλά περισσότερα από τους ίδιους.
Τώρα που ήρθε η δική μου σειρά, το ίδιο τους λέω και εγώ. Το μόνο το οποίο δεν έχω κάμει ακόμα είναι να κάτσω και να λύσω ο ίδιος τις ασκήσεις στα διαγωνίσματα.