ΟΥΚΡΑΝΙΑ: ΠΟΙΟΣ ΑΛΗΘΕΙΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΑΥΤΟΝ  ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ?

Της  Μαρίας Ν. Παπαδοπούλου*

Τις τελευταίες δέκα μέρες, συγκλονισμένοι, όλοι μας γίναμε μάρτυρες της ανείπωτης φρίκης του πολέμου που ξέσπασε σε ελάχιστη απόσταση έξω από την πόρτα μας.

Από τις τηλεοπτικές οθόνες μας συστηματικά περνούν μπροστά από τα μάτια μας απίστευτες εικόνες βίας, που αποτυπώνονται ανεξίτηλα πλέον σε κάποια σκοτεινή γωνία του εγκεφάλου μας.

Κάθε φορά που ακούμε τις σειρήνες του Κιέβου να ουρλιάζουν, εμείς ανατριχιάζουμε.

Κάθε φορά που βλέπουμε μια ρωσική βόμβα να πέφτει σε κατοικημένες περιοχές, εμείς τρέμουμε σύγκορμοι.

Δακρύζουμε κάθε φορά που βλέπουμε μια μάνα, με απλανές το βλέμμα της, να έχει πάρει από την μια στην αγκαλιά της το μωρό της κι από το άλλο χέρι το ανήλικο παιδί της προσπαθώντας αλλόφρονη να ξεφύγει από την δίνη  ενός πολέμου που δεν θέλησε ποτέ της κι από τις βόμβες και τις σφαίρες που πέφτουν βροχή γύρω της.

Αγανακτούμε κάθε φορά που ακούμε ένα μικρό παιδί να μας λέει μέσα από τα αναφιλητά του πως δεν θέλει να πεθάνει.

Συμπάσχουμε με όλους αυτούς τους γέροντες και τις γερόντισσες, που τώρα, στα τέλη του βίου τους και μέσα στην ανημποριά τους, αναγκάστηκαν από την μία μέρα στην άλλη να εγκαταλείψουν τις ήσυχες γωνιές τους για να διασχίσουν κουτσαίνοντας, μέσα στην βαρυχειμωνιά, τον μακρύ δρόμο του ξεριζωμού προκειμένου να ξεφύγουν από έναν πόλεμο, που μοιάζει σε όλους μας το λιγότερο βάρβαρος κι αναιτιολόγητος.

Αναρωτιόμαστε μέσα μας συνεχώς, πόσοι από αυτούς θα τα βγάλουν πέρα? Πόσοι θα καταφέρουν να επιζήσουν ?

Πτώματα, όλεθρος, καταστροφή και πανικός έχουν κατακλύσει από άκρου εις άκρον την καθημερινότητα μας, ενώ έκπληκτοι βλέπουμε τις άλλοτε σύγχρονες μεγαλουπόλεις, που δεν διαφέρουν πολύ από τις δικές μας, από την μια στιγμή στην άλλη να ισοπεδώνονται και να μετατρέπονται σε ερείπια και χαλάσματα !

Ο φόβος ότι αυτός ο πόλεμος μπορεί να γενικευτεί και να εξελιχθεί στον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ας μην κρυβόμαστε,  ήδη έχει φωλιάσει στα τρίσβαθα του νου και στις καρδιές μας.

Ακούμε Υπεραντλαντικούς, Ευρωπαίους , αλλά και ντόπιους πολιτικούς να μας ενημερώνουν , με κάθε επισημότητα και με δραματικό τρόπο πως η ανθρωπότητα γύρισε σελίδα στην ιστορία της , πως ο κόσμος άλλαξε δια παντός, πως τίποτα πλέον δεν θα είναι όπως πριν, πως πρέπει να προετοιμαστούμε για στερήσεις,, πως οφείλουμε να προετοιμαστούμε και να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα…

Τους βλέπουμε και τους ακούμε να ξεδιπλώνουν μπροστά μας την προοπτική ενός πραγματικά ζοφερού μέλλοντος.

Κάποιοι μάλιστα από αυτούς με βαρύγδουπες δηλώσεις , μας ενημερώνουν πως ήδη βρισκόμαστε σε πόλεμο, ενώ κατόπιν μας περιγράφουν λεπτομερώς τις θυσίες που πρέπει να κάνουμε κι είμαστε αναγκασμένοι από τα πράγματα να  τις υποστούμε.

Στο μυαλό μας εντυπώνεται αργά και σταθερά η ιδέα πως θα είμαστε τυχεροί απλώς και μόνον εάν καταφέρουμε να επιβιώσουμε από όλον αυτόν τον ορυμαγδό, με το λιγότερο δυνατό κόστος.

Θα πρέπει να νιώθουμε υπόχρεοι προς τις Αρχές μας εάν το καταφέρουν έστω κι αυτό!

Είναι πράγματι έτσι?

Έχουμε στην Ελλάδα πόλεμο?

Πότε ξεκίνησε και δεν το κατάλαβα !

Μας επιτέθηκαν οι Τούρκοι ?

Μας επιτέθηκαν οι Ρώσοι ?

Ποιοι τέλος πάντων μας επιτέθηκαν?

Εγώ όσον αφορά τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εάν ποτέ συμβεί, αλλιώς τον τακτοποιήσει το μυαλό μου… Με τα αντίπαλα στρατόπεδα του μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας..Δεν φανταζόμουν ποτέ πως θα ξεσπούσε ανάμεσα στην Ρωσία και την πρώην σοβιετία της την Ουκρανία !!

Να έπεσα τόσο έξω βρε παιδί μου !!!!

Η αλήθεια είναι ότι ακόμα βρισκόμαστε στην θαλπωρή του σπιτιού μας, δεν ξεσπιστωθήκαμε, δεν πέφτουν βόμβες και σφαίρες γύρω μας, τα κτίρια στον περιβάλλοντα χώρο μας δεν έχουν γίνει χαλάσματα.

Ακόμα καθόμαστε βολεμένοι στον καναπέ μας, ακούμε τον κάθε στρατιωτικό αναλυτή και τον κάθε διεθνολόγο, που σωρηδόν περνούν κι εναλλάσσονται μπροστά από τους τηλεοπτικούς φακούς, με περισπούδαστο ύφος να μας αναλύουν, μέσα από τους δέκτες μας, τα τεκταινόμενα, κάνοντας μας δυσοίωνες προβλέψεις, ενώ την ίδια ώρα βλέπουμε από τις απέναντι μας τηλεοράσεις, να περνούν αλλεπάλληλες εικόνες κι ανταποκρίσεις, ενός αποτρόπαιου πολέμου, που ωστόσο, στην πραγματικότητα, βρίσκεται εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά μας και δεν έχουν φτάσει στην πόρτα μας.

Ενός πολέμου, που η συστηματική προβολή του ωθεί όλους μας μοιραία να ταυτιστούμε με αυτόν και τα αθώα θύματα του, βιώνοντας μέσα από μια εικονική πραγματικότητα, στην οποία ευτυχώς ακόμα ζούμε, τις συνθήκες του, κατά τρόπον ώστε να εμπεδώσουμε βαθιά μέσα μας, πως αόρατες, σκοτεινές δυνάμεις είναι ικανές να καθορίσουν την ζωή μας. Όλα μας σπρώχνουν σταθερά να αντιληφθούμε πόσο αδύναμοι είμαστε, εμείς οι  κοινοί θνητοί εμείς οι καθημερινοί άνθρωποι. Όλα σταθερά μας υποβάλλουν σε μια άλλως αναπόφευκτη αδυναμία μας να αντιδράσουμε και να ανατρέψουμε ότι επίκειται, άνευ της δικής μας θελήσεως, ανά πάσα στιγμή να ξεσπάσει πάνω από τα κεφάλια μας και να μας επιβληθεί.

Πώς το λένε αυτό?

Διαχείριση της ψυχολογίας των μαζών , μήπως το λένε?

Τελικά, αυτός ο θυμόσοφος Ελληνικός λαός έχει ένα κατάλληλο γνωμικό για κάθε περίσταση! Στην αναμπουμπούλα, λέει, οι λύκοι χαίρονται ! Κι είναι πολλά και ετερόκλητα αυτά τα κοπάδια των λύκων, ας το έχουμε ο καθένας στα υπόψιν του…

Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν μπορεί να δεχτεί ή έστω να ανεχτεί, την ωμή στρατιωτική εισβολή ενός κράτους σε μια ξένη , ανεξάρτητη, χώρα. Ούτε σαφώς μπορεί να το αποδεχτεί κι η συντάκτρια αυτού του άρθρου. Δεν θα ήταν trendy άλλωστε !

Ο ισχυρισμός του Προέδρου της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν ότι δεν μπορούσε να βλέπει επί 8 χρόνια τους ναζιστές- εθνικιστές Ουκρανούς, να βασανίζουν τους αδύναμους ρωσόφωνους πληθυσμούς του Ντόνμπας (περίσταση για την οποία προσωπικά δεν μπορώ να διαφωνήσω), γεννά το εύλογο ερώτημα , γιατί δεν έκανε κάτι όλα τα προηγούμενα 8 χρόνια κι αποφάσισε να το κάνει τώρα ?  Γιατί το επέτρεψε να συμβαίνει επί μια 8ετία ?

Σε κάθε περίπτωση, ο σκοπός δεν καθαγιάζει τα μέσα. Ιδιαίτερα όταν αυτά δεν διαφέρουν σε τίποτα από το μέσα που χρησιμοποίησαν αυτοί (βλ. «ναζιστές Ουκρανοί» ) που ο κύριος Πούτιν κατηγορεί.

Από την άλλη, λογικές του τύπου «οδόντα αντί οδόντος» ακούγονται εξαιρετικά παρωχημένες στις σύγχρονες κοινωνίες, για να κρύβονται πίσω από αυτές τα αληθινά κίνητρα ενός πρώην πράκτορα- αξιωματικού στην πρώην Ανατολική Γερμανία της KGB, που την 25η Ιουλίου 1998, μάλιστα, ο τότε Πρόεδρος της Ρωσίας, Γέλτσιν τον διόρισε ως Διευθυντή της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Ασφαλείας (FSB) της Ρωσίας, δηλαδή της κύριας οργάνωσης πληροφοριών και ασφάλειας της Ρωσικής Ομοσπονδίας και διαδόχου της KGB..

Οι δε, προσβλητικοί ισχυρισμοί ορισμένων, που κι αυτοί μας προβάλλονται συστηματικά ότι ο Πούτιν τα έχασε, τρελάθηκε, δεν ξέρει τι κάνει κι έπαθε μετάλλαξη κλπ., ακούγονται έως και φαιδροί κι ενέχουν έναν σοβαρό βαθμό επικινδυνότητας , αφού σκοπεύουν να εντάξουν τον κύριο Βλαδίμηρο Πούτιν και τις σημερινές του ενέργειες στην σφαίρα του ακαταλόγιστου, μειώνοντας  αντίστοιχα τον βαθμό της ευθύνης του ή οδηγώντας τον ακόμα και στην πλήρη απαλλαγή των ευθυνών του.

Είναι έτσι τα πράγματα?  Τα έχασε ο κύριος Πούτιν και δεν ξέρει τι κάνει?

Είναι κάποιος σωσίας του εκεί πάνω στα γραφεία του Κρεμλίνου, που αποφασίζει κι ενεργεί αντ’αυτού?

Ή μήπως κρύβεται κάτι άλλο από πίσω, το οποίο ο ορυμαγδός των τόσων πληροφοριών, αναλύσεων , προβλέψεων κλπ που ακούγονται αυτές τις μέρες , αποφεύγει επίμονα να μας ενημερώσει για την ύπαρξη του, θάβοντας το συστηματικά κάτω από τις αλλεπάλληλες εικόνες της δεινής κατάστασης στην οποία έχει ακούσια του περιέλθει αυτός ο πράγματι δυστυχής Ουκρανικός λαός?

Ας δούμε , λοιπόν τώρα, από μια εντελώς διαφορετική οπτική γωνία, από τις συνηθισμένες που υπερπροβάλλονται, τι ακριβώς είναι αυτό που βλέπουμε, ποιοι είναι οι πραγματικοί λόγοι που προκάλεσαν όλα αυτά που κατακλυσμιαία κυριαρχήσαν τις τελευταίες μέρες στην ζωή μας.

Για να το κάνουμε όμως, αυτό, μάλλον πρέπει να  πιάσουμε το νήμα από την αρχή κι από κάποιες «ειδικές περιστάσεις και συνθήκες» για τις οποίες κανείς ως τώρα δεν μας ενημέρωσε και σε κάθε περίπτωση οι γνώσεις των περισσοτέρων από εμάς είναι το λιγότερο ασαφείς….

Α.  Μια σύντομη, όμως εξαιρετικά χρήσιμη και διαφωτιστική, ιστορική αναδρομή.

Υποθέτω πως όλοι μας γνωρίζουμε ότι το κράτος της Ουκρανίας είναι ένα σύγχρονο δημιούργημα των τελευταίων 30 ετών,  που μας προέκυψε μετά την κατάρρευση της πρώην ΕΣΣΔ. Κι αν δεν το ξέραμε , μέχρι τώρα, ο Πρόεδρος Πούτιν, φρόντισε και μας ενημέρωσε λεπτομερώς για αυτό με το διάγγελμα του ενόσω ξεκινούσε η πρόσφατη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία…

Τι ήταν όμως η σημερινή Ουκρανία νωρίτερα? Σε ποιά κρατική δομή ανήκαν τα εδάφη της, ας πούμε πριν από 150 ή 200 χρόνια?

α.  Η «Ουκρανία» έως τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο (1914-1918)

Στα 1878 τα εδάφη της σημερινής επονομαζόμενης Ουκρανίας ήταν διαμοιρασμένα , μεταξύ της Τσαρικής Ρωσικής Αυτοκρατορίας και της Αυτοκρατορίας της Αυστροουγγαρίας. Ας δούμε παρακάτω πώς…..

1.-    Η  Ανατολική Ουκρανία

Τα εδάφη της σημερινής Ανατολικής Ουκρανίας, περιήλθαν στην Τσαρική Ρωσική Αυτοκρατορία στα χρόνια της Μεγάλης Αικατερίνης.

Η Μεγάλη Αικατερίνη, ήταν μια Πρωσίδα (Γερμανίδα δηλαδή, αρχικά Λουθηρανικού θρησκεύματος) πριγκίπισσα που γεννήθηκε ως πριγκίπισσα Sophie Friederike Auguste von Anhalt-Zerbst-Dornburg ή αλλιώς Σόφι του Άνχαλτ-Ζέρμπστ, στην πόλη-λιμάνι  Stettin της άλλοτε Πομερανίας (τώρα Szczecin, στην βορειοανατολική Πολωνία).

Σε μια προσπάθεια σύσφιξης της Ρωσο-Πρωσικής φιλίας, παντρεύτηκε τον εξάδελφό της, Τσάρο Πέτρο Γ’ της  Ρωσικής Αυτοκρατορίας κι ύστερα από ένα πραξικόπημα εναντίον του, μετά την ανατροπή του, ανέβηκε η ίδια στην εξουσία της Τσαρικής Ρωσίας και υπήρξε η μακροβιότερη γυναίκα ηγέτης στην ιστορία της Ρωσίας.

Στα 1774 βαπτίστηκε ορθόδοξη χριστιανή και πήρε το όνομα Αικατερίνη Β’ της Ρωσίας, με το οποίο κι έμεινε στην ιστορία.

Στα 1768 – 1774, η εν λόγω κυρία, αφού πρώτα ενθάρρυνε την γερμανική μετανάστευση στην Κριμαία ώστε να μειώσει την επιρροή και κατόπιν την κυριαρχία στα εδάφη  της τότε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (πράγμα το οποίο έπραξαν κατόπιν και οι διάδοχοι της), ξεκίνησε τον 7ετή Ρωσοτουρκικό πόλεμο, στα χρόνια που Σουλτάνος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ήταν ο Σουλτάνος Μουσταφά Γ’.

Ως αποτέλεσμα του πολέμου αυτού ήταν μια σειρά από νίκες που, μεταξύ άλλων, συγκέντρωσαν στη Ρωσική Αυτοκρατορία σημαντικές εδαφικές κατακτήσεις, συμπεριλαμβανομένης της άμεσης κατάκτησης μεγάλου μέρους της Ποντιακής-Κασπίας Στέπας.

Με την Συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζί που υπογράφηκε στα 1774 , με το τέλος του πολέμου αυτού, η Οθωμανική Αυτοκρατορία αναγκάστηκε να παραδώσει στην Ρωσική Αυτοκρατορία το Κερτς , το Ενικάλε , την Καμπαρδία (μέρος της Μολδαβίας) και μέρος του Γεντισάν (περιοχή μεταξύ των ποταμών Μπουγκ και Δνείπερου), ενώ το Χανάτο της Χερσονήσου της Κριμαίας μετατράπηκε σε ρωσικό πελατειακό κράτος κι ως το 1917 που αυτονομήθηκε και τελικώς εντάχθηκε στην ΕΣΣΔ, βρίσκονταν προσαρτημένο στην Τσαρική Ρωσία.Οι νεοαποκτηθείσες περιοχές, τις σημερινής Ανατολικής Ουκρανίας, με την κατάκτησή τους από την Μεγάλη Αικατερίνη, απέκτησαν την ονομασία «Νόβα Ρασσία» που σημαίνει Νέα Ρωσία κι αποτέλεσαν μέρος της τότε επονομαζόμενης Μικρής Ρωσίας (Μαλάϊα Ρασσία), που υπήρξε μέρος της ευρωπαϊκής περιφέρειας της Μεγάλης Ρωσίας.

Την ίδια εποχή, δηλαδή ύστερα από την υπογραφή της Συνθήκης του Κιουτσούκ Καϊναρτζί, εκτός από τους Γερμανούς, πολλοί Ρώσοι, Βούλγαροι , Σέρβοι και Έλληνες μετακόμισαν στην βόρεια στέπα της Μαύρης Θάλασσας που ήταν παλαιότερα γνωστή ως « Άγρια Πεδία », όπου κι εγκατοικούν έκτοτε.

Πόλεις  όπως η Οδησσός , η Ντνίπρο , η Χερσώνα , το Μικολάιβ και η Σεβαστούπολη, ιδρύθηκαν στα χρόνια της Μεγάλης Αικατερίνης με τις διαταγές της, ενώ αναμορφώθηκε και ο τρόπος των τοπικών κυβερνείων της Τσαρικής Ρωσίας στις ευρύτερες περιοχές της Μικρής Ρωσίας.

Ο χάρτης του 1904 που δείχνει τα όρια της Μικρής Ρωσίας (συμπεριλαμβανομένων τμημάτων της Sloboda Ουκρανίας) και της Νότιας Ρωσίας (στη θέση της Νέας Ρωσίας) ως ξεχωριστές επαρχίες.

Αξίζει για την ιστορία , να ειπωθεί ότι στα χρόνια της Μεγάλης Αικατερίνης, η Ρωσική Αυτοκρατορία κέρδισε επιπλέον μετά την διάλυσή του, και το μεγαλύτερο μερίδιο της τότε σχηματισθείσας Πολωνο-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας, καθώς επίσης ότι την ίδια εποχή στα ανατολικά, οι Ρώσοι έγιναν οι πρώτοι Ευρωπαίοι που αποίκησαν την Αλάσκα, ιδρύοντας τη Ρωσική Αμερική.

2.-   Η Δυτική Ουκρανία.

Η Αυτοκρατορία της Αυστροουγγαρίας, από την άλλη, που κατείχε το Δυτικό τμήμα της Ουκρανίας, ήταν ένα κράτος που μας προέκυψε στις 21 Δεκεμβρίου 1867 κι αποτελούσε την ένωση (Α) της Δημοκρατίας της Γερμανικής Αυστρίας, που κι αυτή μας προέκυψε μετά την διάλυση της Αυστριακής Αυτοκρατορίας (του καγκελαρίου Μέτερνιχ, αν θυμάστε..) και (Β) της Ουγγαρίας.

Όσο διήρκησε διοικούνταν από τον Οίκο των Αψβούργων-Λωραίνης και στην έκταση της περιλάμβανε εδάφη των σημερινών κρατών της Αυστρίας , της Ουγγαρίας , της Τσεχικής Δημοκρατίας (με εξαίρεση το Hultschiner Ländchen ), της Σλοβακίας , της Σλοβενίας , της Κροατίας , της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης και τμήματα της σημερινής Ρουμανίας ( Τρανσυλβανία , Banat , αργότερα Kreischgebiet , ανατολικό τμήμα του Satu Mare , νότιο Marmarosch , νότια Bukovina ), του Μαυροβουνίου ( κοινότητες στην ακτή ), της Πολωνίας ( δηλαδή την έως τότε δυτική Γαλικία ), της  Δυτικής Ουκρανίας ( δηλαδή την πρώην ανατολική Γαλικία , Καρπάθια Ουκρανία και βόρεια Bukovina ), της Ιταλίας ( Trentino -Alto Adige και τμήματα του Friuli-Venezia Giulia ) και της Σερβίας ( Vojvodina ).

[*Σημείωση: Ας τις κρατήσουμε τις παραπάνω περιοχές, γιατί ενδέχεται και πάλι να έχουμε μελλοντικές εξελίξεις σε αυτές κι όπως βλέπετε πολλές από αυτές βρίσκονται στα Βαλκάνια…]

Επίσημες γλώσσες της Αυτοκρατορίας της Αυστροουγγαρίας ήταν η γερμανική και η ουγγρική κι ως δυαδικό-διαρχικό κράτος είχε δύο πρωτεύουσες , πρώτη πρωτεύουσα την Βιέννη και δεύτερη την Βουδαπέστη.

Η Αυστροουγγαρία, μας τελείωσε στις 31 Οκτωβρίου 1918 ως ηττημένη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς από την έναρξη του συντάχθηκε με τις Κεντρικές δυνάμεις (Γερμανία, Αυστροουγγαρία, Οθωμανική Αυτοκρατορία, Βουλγαρία).

Μετά την διάλυση της Αυστροουγγαρίας, για ένα σύντομο χρονικό διάστημα και συγκεκριμένα μεταξύ 1918 -1920  αυτό που σήμερα ονομάζουμε ως η Δυτική Ουκρανία, δηλαδή η πρώην Ανατολική Γαλικία ανεξαρτητοποίηθηκε και το ίδιο έπραξαν και τα τμήματα της που ανήκαν μέχρι τότε στην Τσαρική Ρωσία.

Είχε όμως προλάβει να αυτονομηθεί ήδη από τα 1917 , σε δύο  ξεχωριστά κρατίδια το μεν με την επωνυμία Δημοκρατία της Δυτικής Ουκρανίας (WUPR), το δε με την επωνυμία Δημοκρατία της Ουκρανίας (UNR).

Την ίδια εποχή η Αυτόνομη Δημοκρατία της Χερσονήσου της Κριμαίας, αλλά και το τμήμα της Ανατολικής, ήδη Ρωσικής, Ουκρανίας που γειτνίαζε με την Αζοφική εξέφραζε υποστήριξη στις μπολσεβίκικές δυνάμεις, που βρίσκονταν σε εμφύλιο πόλεμο με τις Λευκές –ενθικιστικές- Δυνάμεις για την επικράτηση τους στην διοίκηση και στον έλεγχο της άλλοτε. υπό κατάρρευση πλέον, Τσαρικής Ρωσίας.

Επιπροσθέτως, αξίζει να σημειωθεί ότι μετά το ξέσπασμα της Οκτωβριανής Επανάστασης στις 7 Νοεμβρίου 1917 οι Μπολσεβίκοι προ της μεγάλης πίεσης των γερμανικών στρατευμάτων των Κεντρικών Δυνάμεων, έριξαν το σύνθημα για σύναψη ειρήνης μεταξύ τους «άνευ προσαρτήσεων – άνευ αποζημιώσεων». Έτσι, στις 28 Νοεμβρίου του 1917, πρότειναν στους Γερμανούς ανακωχή της οποίας οι διαπραγματεύσεις ξεκίνησαν στις 15 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους , με την τελικής μεταξύ τους Συνθήκη να  επικυρώνεται στις 3 Μαρτίου 1918. Η Συνθήκη αυτή πήρε το όνομα της από την πόλη Μπρεστ – Λιτόφσκ, της Ουκρανίας στην οποία υπογράφηκε.

Με τη Συνθήκη Μπρεστ – Λιτόφσκ καθορίστηκαν αρχικά τα ακόλουθα:

α-  Η παράδοση στις Κεντρικές Δυνάμεις της Καρελίας, της Λιθουανίας και της Πολωνίας.

β-  Η εκκένωση από τα Ρωσικά στρατεύματα της Λετονίας, της Εσθονίας, της Φινλανδίας και των νήσων Ώλαντ.

γ- Η εκκένωση της Ουκρανίας και αναγνώριση από τους Σοβιετικούς της πρότερης συνθήκης Κεντρικών Δυνάμεων και Ουκρανίας που είχε συνομολογηθεί, πριν ένα μήνα.

δ- Η παράδοση της Υπερκαυκασίας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και

ε- Η κατάπαυση κάθε μπολσεβικικής προπαγάνδας εντός των παραπάνω εδαφών των Κεντρικών Δυνάμεων.

¨Όμως,  9 μόλις μήνες  μετά την υπογραφή της Συνθήκης κι ύστερα από τη νίκη των δυνάμεων της Αντάντ, υπογράφηκε η Συνθήκη των Βερσαλλιών, με την οποία ακυρώθηκε η Συνθήκη Μπρέστ- Λιτόφσκ ως επαχθής για τους λαούς στους οποίους αναφέρονταν. Αυτό οδήγησε στις επόμενες εξελίξεις…

Β.-  Η Ουκρανία της Εποχής του Μεσοπολέμου (1918-1939) και της Μεταπολεμικής περιόδου (1945-1991) έως και την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης.

Μετά την λήξη του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου, οι περιπέτειες των σημερινών Ουκρανικών εδαφών, δεν σταμάτησαν κι εν πολλοίς ακολούθησαν την εθνοτική μοίρα των κατοίκων τους, με την δημιουργία μικρών και θνησιγενών κρατιδίων.

Ας δούμε τις πιο σημαντικές εξελίξεις που έλαβαν χώρα την συγκεκριμένη –μεσοπολεμική- εποχή στα συγκεκριμένα εδάφη.

1.–   Τα μικρής διάρκειας ανεξάρτητα κρατίδια της Δημοκρατίας της Δυτικής Ουκρανίας (1918-1919) και της Δημοκρατίας της Ουκρανίας (1918-1920).

-Η μεν Λαϊκή Δημοκρατία της Δυτικής Ουκρανίας ( WUPR ) ή αλλιώς Εθνική Δημοκρατία της Δυτικής Ουκρανίας, ήταν μια βραχύβια πολιτεία που έλεγχε το μεγαλύτερο μέρος της Ανατολικής Γαλικίας από τον Νοέμβριο του 1918 έως τον Ιούλιο του 1919.

Προέκυψε ύστερα από την διάλυση της Αυστροουγγαρίας, στην οποία  η περιοχή ως τότε ήταν ενσωματωμένη, από την οποία κι αποσχίστηκε. Περιλάμβανε τις πόλεις Lviv , Ternopil , Kolomyia , Drohobych, Boryslav , Stanislaviv (τώρα Ivano-Frankivsk) και τη δεξιά όχθη Przemyśl και διεκδικούσε τμήματα της Bukovina και την Καρπαθιακή Ρουθηνία. Στην περιοχή αυτή βρίσκεται σήμερα το πυρηνικό εργοστάσιο Τσέρνοπιλ. Πολιτικά, το Ουκρανικό Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα κυριάρχησε στη νομοθετική συνέλευση του κρατιδίου.

Η Αυστροουγγρική απογραφή του 1910 έδειξε ότι η περιοχή της Δημοκρατίας της Δυτικής Ουκρανίας αποτελούνταν από Ουκρανούς, Γερμανούς, Πολωνούς, Εβραίους, Ούγγρους και Ρουμάνους. Τα αποθέματα της πετρελαίου κοντά στην πρωτεύουσα Lviv, στο Drohobych και το Boryslav στον άνω ποταμό Δνείστερο ήταν από τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη.Συγχρόνως μια ακόμα περιοχή , του Χουτσούλ, τον Ιανουάριο του 1919 αυτονομήθηκε κι αυτή με την σειρά της από την Αυστροουγγαρία και θέλησε να ενωθεί με την Λαϊκή Δημοκρατία της Δυτικής Ουκρανίας (WUPR) αποτελώντας για περιορισμένη χρονική περίοδο , τμήμα της  .

Οι φυσικό της πόροι αυτοί αποτέλεσαν την αιτία διεκδικήσεων των περιοχών από τους Πολωνούς , οι οποίοι τον Νοέμβριο του 1919, ύστερα από μια εξέγερση των Πολωνικών πληθυσμών της περιοχής βρήκαν την κατάλληλη ευκαιρία να εισβάλλουν για να προσαρτήσουν στα εδάφη τους την πόλη Λβίβ.

-Η δε Λαϊκή Δημοκρατία της Ουκρανίας (UNR) αποτελούσε  το νοτιοδυτικό  τμήμα της Τσαρικής Ρωσίας, το οποίο ύστερα από την κατάρρευσή της,  το 1917 αποσχίστηκε από το σώμα της Ρωσίας και συγκρότησε ανεξάρτητο κράτος  έως και το 1921, οπότε και διαλύθηκε. Ο προσωρινός πρωθυπουργός της Ρωσίας Αλεξάντερ Κερένσκι ., λίγο πριν ξεσπάσει η Οκτωβριανή επανάσταση, αναγνώρισε την ανεξαρτησία της.

Η Δημοκρατία της Ουκρανίας (UNR), με πρωτεύουσα της το Κίεβο περιλάμβανε την περιοχή της Tsentralna Rada που περιλαμβάνει τις επαρχίες: Volyn, Kyiv, Podolie, Chernigov, Poltava, Kharkov , Yekaterinoslav , Kerson , Taurida (μη συμπεριλαμβανομένης της Κριμαίας ).

Ωστόσο πολύ γρήγορα, στα 1918, η κυβέρνηση αυτή ανατράπηκε από έναν γερμανόφιλο Κοζάκο, πρώην Ρώσο στρατηγό-αριστοκράτη της άλλοτε Τσαρικής αυλής, τον  Παύλο Ιβάνοβιτς Σκοροπάντσκι, ο οποίος την επόμενη χρονιά (1919) συμμάχησε με την Δεύτερη Πολωνική Δημοκρατία και κατ’ουσίαν προσπάθησε να ενωθεί μαζί της. Για να επιτύχει όμως αυτή η ένωση έπρεπε προηγουμένως να προσαρτηθεί και η Δημοκρατία της Δυτικής Ουκρανίας , που παρεμβάλλονταν μεταξύ των εδαφών της Δημοκρατίας της Ουκρανίας και της Δεύτερης Δημοκρατίας της Πολωνίας…

Η αρχική κυβέρνηση του κρατιδίου,  απέκρουσε μεν την προσπάθεια ελέγχου των εδαφών της από τους μπολσεβίκους αλλά στην συνέχεια διατηρούσε άριστες σχέσεις με αυτούς , επιτρέποντας στο μπολσεβίκικο Ουκρανικό κόμμα να δρα στα εδάφη τους.

[ Σημείωση: Η Δεύτερη Δημοκρατία της Πολωνίας, ήταν και αυτή ένα κράτος που προέκυψε την ίδια χρονική περίοδο (1918) ύστερα από την διάλυση της Αυστροουγγαρίας. Με την Συνθήκη των Βερσαλλιών που υπογράφηκε τον Ιούνιο του 1919 η μεσοπολεμική, Πολωνία , ύστερα κι από μια σειρά μαχών που διεξήγαγε στην συνέχεια μεταξύ των ετών 1919-1921 κατάφερε να ενώσει τα εδάφη της που βρίσκονταν ως τότε διαμοιρασμένα, μεταξύ Πρωσίας, Ρωσίας ( τα οποία όπως ήδη αναφέρθηκε είχαν περιέλθει στην Ρωσική επικράτεια επί Μεγάλης Αικατερίνης) και Αυστροουγγαρίας (τμήμα της Γερμανικής Αυστρίας)].

Εως τα τέλη του 1919, η Λαϊκή Δημοκρατία της Δυτικής Ουκρανίας (WUPR) και Λαϊκή Δημοκρατία της Ουκρανίας (UNR), δηλαδή οι περιοχές που καταλαμβάνουν σήμερα την σύγχρονη Δυτική Ουκρανία, θεωρητικώς ενώθηκαν σε μια συνομοσπονδία στην οποία η πρώτη διατήρησε την αυτονομία  και την κυβέρνησή της. Αυτό έγινε με μια συμφωνία  που υπογράφηκε μεταξύ τους στις 22 Ιανουαρίου 1919 στην πλατεία της Αγίας Σοφίας στο Κίεβο. Ωστόσο πολύ γρήγορα τα δύο αυτά τμήματα της Ουκρανίας βρέθηκαν σε αντιπαλότητα μεταξύ τους καθώς η Λαϊκή Δημοκρατία της Ουκρανίας (UNR) συμμάχησε, όπως ήδη είπαμε, με τους Πολωνούς οι οποίοι επιτέθηκαν στην  Δημοκρατία της Δυτικής Ουκρανίας (WUPR)

Μεταξύ Απριλίου-Ιουλίου 1920 οι Πολωνικές στρατιωτικές δυνάμεις , με την συμμαχική κυβέρνηση της Δημοκρατίας της Ουκρανίας εισήλθαν θριαμβευτικά στην πόλη του Κιέβου.

Ύστερα από την εξέλιξη αυτοί οι Μπολσεβίκοι της Ουκρανίας κήρυξαν εκτός νόμου την κυβέρνηση της Ουκρανικής Λαϊκής Δημοκρατίας και κήρυξαν την Ουκρανική Λαϊκή Δημοκρατία των Σοβιέτ με πρωτεύουσα το Κίεβο, ξεκινώντας πόλεμο ώστε να την καταλάβουν

Στις 10 Νοεμβρίου 1920, Πολωνοί και Ουκρανοί έχασαν από τον Μπολσεβίκικο Κόκκινο Στρατό αυτόν τον πόλεμο και μεταξύ άλλων το Κίεβο και την υπόλοιπη επικράτειά της νοτιοδυτικής πρώην Τσαρικής Ρωσίας την οποία το κρατίδιο ως τότε κατείχε. Αυτό συνέβη γιατί πολύ σύντομα τα πράγματα αντιστράφηκαν από τον Κόκκινο στρατό, που άρχισε να εκδιώκει τις Πολωνικές δυνάμεις ακόμα κι από τα εδάφη της Λαϊκής Δημοκρατίας της Δυτικής Ουκρανίας με πρωτεύουσα την Λβιβ στα οποία οι Πολωνοί σε συνεργασία με την Λαϊκή Δημοκρατία της Ουκρανίας, είχαν ήδη εισβάλλει.

Έτσι τον Μάρτιο πλέον του 1921, η  Συνθήκη Ειρήνης της Ρίγας  οδήγησε στην λήξη της βραχύβιας ζωής και των δύο αυτών άλλοτε κρατιδίων, που σήμερα βρίσκονται στα όρια της Δυτικής σύγχρονης Ουκρανίας και σε διαμοιρασμό των εδαφών της τότε Λαϊκής Δημοκρατίας της Δυτικής Ουκρανίας (WUPR) μεταξύ Μπολσεβίκων και της μεσοπολεμικής Δεύτερης Δημοκρατίας της Πολωνίας. Συγκεκριμένα, οι περιοχές στα ανατολικά και νότια της περιοχής Βολίν (μιας περιοχής που βρίσκεται ανάμεσα στα νοτιοανατολικά σύνορα της σημερινής Πολωνίας, τα νοτιοδυτικά σύνορα της σημερινής Λευκορωσίας και στα βορειοδυτικά της Ουκρανίας), να περιέρχονται στους Σοβιετικούς και να ενσωματώνονται πλέον ως τμήμα της Σοβιετικής πλέον Ρεπούμπλικας της Ουκρανίας, ενώ το μεγαλύτερο τμήμα της άλλοτε Ανατολικής Γαλικίας να ενώνεται με το κράτος της Δεύτερης Δημοκρατίας της Πολωνίας.

Παρόλα αυτά έως τον Νοέμβριο 2021 η εξόριστη Ουκρανική Κυβέρνηση της πρώην Δημοκρατίας της Δυτικής Ουκρανίας,  με την επωνυμία Μαύρες Δυνάμεις, συνέχισε να διεξάγει ανταρτοπόλεμο εισβάλλοντας στις περιοχές έως ότου τον Νοέμβριο του 1921 περικυκλώθηκε από το μπολσεβίκο ιππικό και καταστράφηκε.

Την δε παραπάνω συμφωνία της Ρίγας για τον  διαμοιρασμό των εδαφών κατ’ουσίαν την επικύρωσαν και οι υπόλοιπες δυνάμεις της εποχής στην Συνδιάσκεψη των Παρισίων του 1923.

Κατά αυτόν τον τρόπο το 1921 ενώθηκαν  με πρωτεύουσα τους πλέον το Κίεβο τα  2 πρώην κρατίδια  αφενός της Δημοκρατίας της Δυτικής Ουκρανίας (WUPR) που ήταν κάποτε τμήμα της άλλοτε Ανατολικής Γαλικίας που ανήκε στην πρώην Αυτοκρατορία της Αυστροουγγαρίας  , αφετέρου της Δημοκρατίας της Ουκρανίας (UNR), που ήταν κάποτε τμήμα της Τσαρικής Ρωσίας που προσαρτήθηκε στην επικράτεια της επί εποχής Μεγάλης Αικατερίνης,  στο ένα κι ενιαίο Ουκρανικό Σοβιέτ που αποτέλεσε τμήμα της άλλοτε Σοβιετικής Ένωσης.

Αξίζει δε να σημειωθεί ότι αμέσως μετά την Οκτωβριανή επανάσταση τον Νοέμβριο του 1917 ο Λένιν με άμεσο διάταγμα του όταν αποσπάστηκε, από την Ρωσία, σε ανεξάρτητο κρατίδιο η Δημοκρατίας της Ουκρανίας (UNR), (το τμήμα δηλαδή που πήγε αργότερα με τους Πολωνούς) διαχώρισε ως μέρος της ΕΣΣΔ την Σοβιετική Ρεπούμπλικα του Donetsk-Kryvoi Rog , με πρωτεύουσα της το Χάρκοβο. Αυτό το διάταγμα εφαρμόστηκε με επιτυχία από τον Φιοντόρ Σεργκέγιεφ , ο οποίος έγινε πρόεδρος της τοπικής κυβέρνησης.

Ωστόσο πολύ γρήγορα, τα εδάφη πέρασαν με την Συνθήκη του Μπρέστ Λιτόβσκ  (3 Μαρτίου 1918) στις Κεντρικές Δυνάμεις και το Σοβιέτ του Donetsk-Kryvoi Rog καταργήθηκε περνώντας πλέον μετά την Συνθήκη των Παρισίων του 1923, οριστικά στα εδάφη της υπόλοιπης Σοβιετικής Ρεπούμπλικας της Ουκρανίας , που κατά τα προελεχθέντα, σχηματίστηκε πλέον το 1921.

Οσον αφορά δε την χερσόνησο της Κριμαίας, αυτή υπήρξε αυτόνομη σοβιετική δημοκρατία υπαγόμενη στην ΕΣΣΔ , η οποία κατά την διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, υποβαθμίστηκε ως Περιφέρεια της Κριμαίας. Ο δε Νικήτα Χρουστσόφ, διορισμένος από τον Στάλιν από το 1939 ως κυβερνήτης της Κριμαίας , σε πολύ σύντομο διάστημα, από τον Σεπτέμβριο του 1953 που ανέλαβε καθήκοντα Γενικού Γραμματέα της ΚΚΣΕ και Προέδρου της ΕΣΣΔ , φρόντισε ήδη από το 1954, να μεταβιβάσει-δωρίσει την χερσόνησο της Κριμαίας στην Σοβιετική Δημοκρατία της Ουκρανίας επ’αφορμής των 300 χρόνων από την Συνθήκη προσάρτισης των εδαφών των Κοζάκων στην Τσαρική Ρωσία, με την υπογραφή μεταξύ τους  Συνθήκης.

2.- Το Σύμφωνο Ρίμπεντροπ – Μολόφ και το Μυστικό Πρωτόκολλο

Και  κάπως έτσι φτάνουμε πλεόν στις παρυφές της έναρξης του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου και στο έτος 1939, που θα άλλαζε για ακόμα μια φορά ολόκληρο τον κόσμο και μαζί του την επικράτεια τόσο της ΕΣΣΔ , όσο και της Σοβιετικής Δημοκρατίας της , της Ουκρανίας.

Σύμφωνα με τις δημόσιες ανακοινωνήσεις της Χιτλερικής Γερμανίας κι ΕΣΣΔ, το Σύμφωνο περιείχε ρήτρες που παρείχαν μεταξύ τους την γραπτή εγγύηση ειρήνης του κάθε μέρους έναντι του άλλου και την δήλωση-δέσμευση ότι καμία κυβέρνηση δεν θα συμμαχούσε ή θα βοηθούσε έναν εχθρό της άλλης, οποιοσδήποτε κι αν ήταν αυτός.Στις 23 Αυγούστου του 1939, στην Μόσχα, μεταξύ Ναζιστικής Γερμανίας και Σοβιετικής Ενωσης , τέσσερις άνθρωποι, ο Αδόλφος Χίτλερ με τον Ιωσήφ Στάλιν, μαζί με τους Υπουργούς Εξωτερικών τους Γιοακίμ φον Ρίμπεντροπ και  Βιατσεσλάβ Μιχάηλοβιτς Μόλοτοφ αντίστοιχα, έμελλε να υπογράψουν μια σύμφωνια , που στην ιστορία θα έμενε ως  το Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο μη Επίθεσης ή  αλλιώς γνωστό ως Σύμφωνο Ρίμπεντροπ –Μολότωφ.

Δεν ήταν όμως αλήθεια…

Γιατί το Σύμφωνο αυτό περιείχε κι ένα Μυστικό Πρωτόκολλο. Αυτό δεν δόθηκε από κανέναν τους στην δημοσιότητα. Το παράρτημα αυτό καθόριζε τα σύνορα των σοβιετικών και γερμανικών σφαιρών επιρροής σε όλη την Πολωνία , τη Λιθουανία , τη Λετονία , την Εσθονία και τη Φινλανδία .Αναγνώριζε επίσης το ενδιαφέρον της Ναζιστικής Γερμανίας για λογαριασμό της Λιθουανίας στην περιοχή του Βίλνιους, που χαρακτηρίζονταν ως «ζωτικός χώρος» για την Γερμανία. Ενώ, από την άλλη, η Γερμανία δήλωνε προς την ΕΣΣΔ την πλήρη αδιαφορία της για τη Βεσσαραβία.

Συγκεκριμένα το Μυστικό αυτό Πρωτόκκολο προέβλεπε  ότι :

Α)  Η Πολωνία θα διαμελιστεί μεταξύ των δύο χωρών με σύνορα τους ποταμούς Νάρεφ, Βιστούλα και Σαν.

Β) Με εξαίρεση τη Λιθουανία οι βαλτικές χώρες, Φινλανδία και Ρουμανία θα ανήκουν στη σοβιετική σφαίρα επιρροής και Γ) Οι γερμανικές μειονότητες της σοβιετικής σφαίρας (υπαρχουν στις βαλτικές χώρες, στη Βεσσαραβία και στην Μπουκοβίνα) θα πρέπει να την εγκαταλείψουν την Σοβιετική Ενωση.

Το γερμανικό αντίγραφο το Πρωτοκόλλου υπήρχε μόνο σε μικροφίλμ, καθώς το χάρτινο αντίγραφο του καταστράφηκε στους βομβαρδισμούς του Βερολίνου. Δόθηκε στη δημοσιότητα το 1946 μέσω του Βρετανικού και Αμερικανικού τύπου. Το σοβιετικό αντίγραφο αποχαρακτηρίστηκε το 1992 και δόθηκε στη δημοσιότητα το 1993.

Το Μυστικό Πρωτόκολλο εφαμόστηκε άμεσα από την Γερμανία, που την 1η Σεπτεμβρίου εισέβαλε στην Πολωνία από τα δυτικά κι άρχισε αμέσως να διεξάγει σφαγές Πολωνών και Εβραίων πολιτών και αιχμαλώτων στρατιωτών, σε περισσότερες από 30 πόλεις και χωριά  ήδη από τον πρώτο μήνα της γερμανικής κατοχής.

Ο Στάλιν δεν κινήθηκε συγχρόνως, αλλά περίμενε να δει αν οι Γερμανοί θα σταματούσαν εντός της συμφωνημένης περιοχής κι όταν βεβαιώθηκε για αυτό, στις 17 Σεπτεμβρίου ο Κόκκινος Στρατός εισέβαλε στην Πολωνία , παραβιάζοντας το Σοβιετικό-Πολωνικό Σύμφωνο Μη Επίθεσης του 1932 και η ΕΣΣΔ κατέλαβε την πολωνική επικράτεια που του είχε ανατεθεί με το Σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοφ.

Ο Στάλιν ουσιαστικά έπαιρνε πίσω το τμήμα της Ανατολικής Γαλικίας, που το  πρώην κρατίδιο της Δημοκρατίας της Δυτικής Ουκρανίας (WUPR) είχε χάσει με την Συμφωνία Ειρήνης της Ρίγας τον Μάρτιο του 1921 που υπέγραψαν οι μπολσεβίκοι με την μεσοπολεμική Δεύτερη Δημοκρατία της Πολωνίας..

Επιπλέον ύστερα κι από την υπογραφή στις 21 Σεπτεμβρίου της Συνθήκης Στρατιωτικής Συνεργασίας Χιτλερικής Γερμανίας κι ΕΣΣΔ, κοινές γερμανοσοβιετικές παρελάσεις πραγματοποιήθηκαν στην Λβίβ και στο Μπρέστ Λιτόβσκ όπου οι στρατιωτικοί διοικητές  αμφοτέρων συναντήθηκαν .

Για την ιστορία, ακολούθησαν η σφαγή από τους Σοβιετικούς στο Κατίν της Φιλανδίας και η κατάκτηση της Βεσαραβίας, της περιοχής Χέρτσα και της Βόρειας Μπουκοβίνα από την Ρουμανία.

Μετά την λήξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, οι περιοχές που απέσπασε η Σοβιετική Ενωση από την μεσοπολεμική Πολωνία, με την Συμφωνία της Γιάλτα του 1945 κατοχυρώθηκαν στην ΕΣΣΔ ,δεν επιστράφηκαν ποτέ πίσω και συμπλήρωσαν μόνιμα τα γεωγραφικά όρια της Σοβιετικής Ρεπούμπλικας της Ουκρανίας, τα οποία συμπεριλαμβάνονται  πλέον στα εδάφη της σύγχρονης Ουκρανίας.

Γ.  Η  Μετασοβιετική Εποχή και η Δημιουργία Ανεξάρτητου Ουκρανικού Κράτους

Όπως μέχρι τώρα γίνεται αντιληπτό η Ουκρανία, είναι ένα κράτος-παζλ, που ανέκαθεν αποτελούνταν από  τέσσερα βασικά κι εν πολλοίς ανεξάρτητα, πλην όμως συνορεύοντα μεταξύ τους, γεωγραφικά τμήματα (Δυτική Ουκρανία, Κεντροδυτική Ουκρανία, Ανατολική Ουκρανία-Ντονμπάς & Κριμαία), με διαφορετική το καθένα ιστορική διαδρομή, κουλτούρα και σύνθεση πληθυσμών από το άλλο, τα οποία τα τελευταία περίπου 100 χρόνια ενώθηκαν για τις ανάγκες των περιστάσεων αρχικά από τους Σοβιετικούς κάτω από μια ενιαία Σοβιετική Ρεπούμπλικα κι αργότερα, δηλαδή μετά την επίσημη διάλυση της ΕΣΣΔ που έλαβε χώρα στις 26.12.1991  αναγνωρίστηκαν από την διάδοχο Ρωσία και τους Δυτικούς ως ένα ανεξάρτητο κράτος .

Στα  τέσσερα βασικά τμήματα αυτά ίσως αξίζει να προστεθεί κι ένα πέμπτο τμήμα αυτό της περιφέρειας της Οδησσού, το οποίο στα χρόνια της ΕΣΣΔ είχε ζητήσει, όπως και η περιφέρεια του Ντόνμπας να κριθεί ως ανεξάρτητη σοβιετική δημοκρατία και δεν κατάφερε ποτέ τον στόχο της..

Κι ας δούμε τώρα πώς και κυρίως με ποιους συμφωνημένους μεταξύ τους όρους έγινε αυτή η ανεξαρτητοποίηση της πρώην σοβιετίας της Ουκρανίας…

Την εποχή της ανεξαρτησίας της Ουκρανίας από τη Σοβιετική Ένωση το 1991, η Ουκρανία είχε το τρίτο μεγαλύτερο πυρηνικό οπλοστάσιο στον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων περίπου 1.900 στρατηγικών κεφαλών, 176 διηπειρωτικών βαλλιστικών πυραύλων (ICBM) και 44 στρατηγικών βομβαρδιστικών. Μέχρι το 1996, η Ουκρανία είχε επιστρέψει όλες τις πυρηνικές της κεφαλές στη Ρωσία με αντάλλαγμα οικονομική βοήθεια και εγγυήσεις ασφαλείας.

• Η Συμφωνία του Μινσκ στις 30 Δεκεμβρίου 1991

Με τη διάλυση τη Σοβιετικής Ένωσης, η ονομαζόμενη πλέον Κοινοπολιτεία των πια Ανεξάρτητων Κρατών υπέγραψε τη Συμφωνία του Μινσκ στις 30 Δεκεμβρίου 1991.

Με αυτήν συμφώνησαν ότι η ρωσική κυβέρνηση θα είχε την ευθύνη όλων των πυρηνικών όπλων. Ωστόσο, όσο τα όπλα παρέμεναν στη Λευκορωσία, την Ουκρανία και το Καζακστάν, οι κυβερνήσεις αυτών των χωρών θα είχαν το δικαίωμα να ασκήσουν βέτο στη χρήση τους.

Η ημερομηνία στόχος για την αποσυναρμολόγηση των όπλων ορίστηκε το τέλος του 1994.

• Η από 16 Ιουλίου 1990 Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας της Ουκρανίας

Στους παραπάνω χρόνους που γινόταν οι προαναφερθείσες συμφωνίες ήδη με τη Διακήρυξη της Κυριαρχίας της στις 16 Ιουλίου 1990, η Ουκρανία δεσμεύτηκε «να μην αποδεχτεί, να παράγει ή να αποκτήσει πυρηνικά όπλα.»

Στην προσπάθεια του  να κερδίσει την διεθνή αναγνώριση, το τότε κίνημα για την Ανεξαρτησία της Ουκρανίας υποστήριξε ένθερμα τις προσπάθειες για ένταξη στο NPT ως κράτος που δεν διαθέτει πυρηνικά όπλα.

Στις δηλώσεις και θέσεις αυτές του κινήματος για την Ανεξαρτησία της Ουκρανίας και στην υπογραφείσα στις 16 Ιουλίου 1990 Διακήρυξη, στηρίχτηκε στις 3 Δεκεμβρίου 1991 ( δηλαδή λίγο πριν την διάλυση της) η ΕΣΣΔ και στις 25 Δεκεμβρίου 1991 οι ΗΠΑ κι άλλα 68 κράτη κι αναγνώρισαν την Ανεξαρτησία της Ουκρανίας η οποία στην συνέχεια το 1992 αναγνωρίστηκε από άλλα 64 κράτη ως Ανεξάρτητο Κράτος.

+

Διακήρυξη Κυριαρχίας της Ουκρανίας την 16 Ιουλίου 1990

Ωστόσο, από ότι φαίνεται οι Ουκρανοί πολιτικοί της εποχής κατά την διακήρυξη τους για την Ανεξαρτησία της στις 16 Ιουλίου 1990, μάλλον δεν ήταν πλήρως ειλικρινείς, αφού όπως στην συνέχεια αποδείχθηκε δεν συμφωνούσαν πραγματικά με την ιδέα παράδοσης του πυρηνικού εξοπλισμού που κατείχαν από τα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης.

• Η Συνθήκη για την Μη Διάδοση των Πυρηνικών Όπλων του 1968

Η Συνθήκη για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών Όπλων , κοινώς γνωστή ως Συνθήκη Μη Διάδοσης ή NPT υπογράφηκε την 1 Ιουλίου του 1968 υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών με έδρα  του στη Γενεύη της.Ελβετίας  κι υπήρξε το αποτέλεσμα των προσπαθειών και των εντατικών διαπραγματεύσεων για τον Αφοπλισμό της Επιτροπής των Δεκαοκτώ Εθνών . Επικυρώθηκε από την Σοβιετική Ένωση , το Ηνωμένο Βασίλειο , τις Ηνωμένες Πολιτείες και 40 άλλα υπογράφοντα κράτη και όριζε ως τα κράτη που διαθέτουν πυρηνικά όπλα εκείνα που έχουν κατασκευάσει και δοκιμάσει πυρηνικό εκρηκτικό μηχανισμό πριν από την 1η Ιανουαρίου 1967. Αυτά ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες , η Ρωσία , το Ηνωμένο Βασίλειο , η Γαλλία και η Κίνα. Εκτοτε και μέχρι σήμερα στην Συνθήκη ΝΡΤ έχουν προσχωρήσει 191 κράτη. Ενώ ήδη από τ 1995 η Συνθήκη ανανεώθηκε απ’αόριστον.

• 

   

Οι Συνθήκες STARTI  και  START  II για τη μείωση των στρατηγικών όπλων.

Η START I ( Συνθήκη για τη μείωση των στρατηγικών όπλων ) ήταν μια διμερής συνθήκη μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Σοβιετικής Ένωσης για τη μείωση και τον περιορισμό των στρατηγικών επιθετικών όπλων. Η συνθήκη υπογράφηκε στις 31 Ιουλίου 1991 και τέθηκε σε ισχύ στις 5 Δεκεμβρίου 1994.  Η συνθήκη απαγόρευε στα υπογράφοντα μέρη να αναπτύξουν περισσότερες από 6.000 πυρηνικές κεφαλές και συνολικά 1.600 διηπειρωτικούς βαλλιστικούς πυραύλους ( ICBM ) και βομβαρδιστικά.

Καθώς η αρχική συνθήκη  έληγε στις 5 Δεκεμβρίου 2009 , επαναεπιβεβαιώθηκε στις  8 Απριλίου 2010,  με την Συνθήκη Νέας START ΙΙ που υπογράφηκε στην Πράγα από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα και τον Ρώσο Πρόεδρο Ντμίτρι Μεντβέντεφ . Μετά την επικύρωσή της από την Γερουσία των ΗΠΑ και την Ομοσπονδιακή Συνέλευση της Ρωσίας , η συνθήκη τέθηκε σε ισχύ στις 26 Ιανουαρίου 2011, παρατείνοντας τις βαθιές μειώσεις των αμερικανικών και σοβιετικών ή ρωσικών στρατηγικών πυρηνικών όπλων έως τον Φεβρουάριο του 2026.

• Το Πρωτόκολλο της Λισαβώνας στις 23 Μαΐου 1992
• 
  Η Ουκρανία υπέγραψε το Πρωτόκολλο της Λισαβόνας στις 23 Μαΐου 1992.

Το πρωτόκολλο αποσκοπούσε στην επιστροφή των πυρηνικών όπλων από την Λευκορωσία, το Καζακστάν και την Ουκρανία προς την Ρωσία. Όλα τα παραπάνω κράτη έπρεπε να ενταχθούν στο START και στο NPT. Το πρωτόκολλο απαιτούσε από την Ουκρανία να προσχωρήσει στο START και στο NPT  όσο το δυνατόν συντομότερα, αλλά έδωσε στη χώρα έως και επτά χρόνια για να το ακολουθήσει.

Παρόλη όμως την υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Λισαβώνας τον Μάϊο του 1992 και την προγενέστερη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας του Ιουλίου του 1990 που διαβεβαίωνε πως η Ουκρανία δεν σκόπευε να αποδεχτεί πυρηνικά όπλα στο έδαφος της ή να παράγει και να αποκτήσει τέτοια όπλα, μέχρι τα τέλη του 1992, στο ουκρανικό κοινοβούλιο υπήρξαν έντονες διαμαρτυρίες και πολλές φωνές υπέρ της διατήρησης των σοβιετικών πυρηνικών όπλων που βρίσκονταν στην κατοχή της χώρας.

Οι ΗΠΑ υποσχέθηκαν 175εκ δολάρια ως βοήθεια για την διάλυση των πυρηνικών που βρίσκονταν στο έδαφος της Ουκρανίας  και την μεταφορά τους στην Ρωσία, όμως τους περίμενε μια μεγάλη απογοήτευση!

Μέχρι τα τέλη Απριλίου 1993,  162 Ουκρανοί πολιτικοί υπέγραψαν μια κοινή δήλωση για να προσθέσουν με αυτήν ακόμα 13 προϋποθέσεις για την επικύρωση της START κι απαιτούσαν με το περιεχόμενό της, σχεδόν εκβιαστικά , διαβεβαιώσεις ασφαλείας  τόσο από τη Ρωσία  όσο και από τις Ηνωμένες Πολιτείες, όχι μόνον σχετικά με το κόστος  και την βοήθεια της διάλυσης των πυρηνικών κεφαλών αλλά  και πρόσθετη  αποζημίωση για το πυρηνικό υλικό που θα έχαναν και θα έπαυε πλέον να βρίσκεται στην κατοχή τους!! Επιπλέον, δήλωσαν ότι η Ουκρανία θα διαλύσει μόνο το 36 τοις εκατό των οχημάτων παράδοσης και το 42 τοις εκατό των κεφαλών της, αφήνοντας τα υπόλοιπα υπό ουκρανικό έλεγχο.

Η Ρωσία και οι Ηνωμένες Πολιτείες, εξοργισμένες από την αφερεγγυότητα της Ουκρανίας, επέκριναν σφοδρά αυτές τις απαιτήσεις, αλλά η Ουκρανία δεν υποχώρησε.

Εντέλει τον Μάιο του 1993, οι Ηνωμένες Πολιτείες σύρθηκαν κι υποσχέθηκαν ότι εάν η Ουκρανία επικύρωνε το START, η Ουάσιγκτον θα της παρείχε περισσότερη οικονομική βοήθεια κι έτσι ύστερα από αυτή την δήλωση επανεκκίνησίν οι συνομιλίες μεταξύ της Ουκρανίας, της Ρωσίας και των Ηνωμένων Πολιτειών σχετικά με το μέλλον της αποπυρηνικοποίησης της Ουκρανίας που  οδήγησαν στην υπογραφή του Μνημονίου της Βουδαπέστης.

• Το Μνημόνιο της Βουδαπέστης στις 5 Δεκεμβρίου 1994.

Στις 5 Δεκεμβρίου 1994 Ηνωμένες Πολιτείες, Ρωσία και το Ηνωμένο Βασίλειο υπέγραψαν το Μνημόνιο της Βουδαπέστης για τις Διασφαλίσεις Ασφαλείας προς την Ουκρανία. Το Μνημόνιο υπήρξε μια πολιτική συμφωνία που ακολουθούσε τις αρχές των Συμφωνιών του Ελσίνκι. Περιλάμβανε εγγυήσεις ασφαλείας κατά οποιασδήποτε απειλής ή χρήση βίας κατά του εδάφους της Ουκρανίας ή της πολιτικής της ανεξαρτησίας.

Οι υπογράφουσες το Μνημόνιο χώρες υποσχέθηκαν να σεβαστούν την κυριαρχία και τα υπάρχοντα σύνορα της Ουκρανίας. Παράλληλα υπογράφηκαν αντίστοιχα μνημόνια με τη Λευκορωσία και το Καζακστάν.

Σε απάντηση, η Ουκρανία προσχώρησε επίσημα στη NPT ως κράτος χωρίς πυρηνικά όπλα στις 5 Δεκεμβρίου 1994. Αυτή η κίνηση πληρούσε την τελική προϋπόθεση για την επικύρωση της START, και την ίδια ημέρα, τα πέντε κράτη-μέλη της START αντάλλαξαν έγγραφα επικύρωσης, θέτοντας σε ισχύ τη Συνθήκη (Μνημόνιο).

Ακολούθησαν αδρές αποζημιώσεις για την βοήθεια διάλυσης των πυρηνικών που βρίσκονταν εντός των εδαφών της Ουκρανίας, αλλά και για την απώλεια της κατοχής τους, αλλά και η ένταξη της Ουκρανίας στο παράπλευρο πρόγραμμα  Σύμπραξη για την Ειρήνη ( PfP ) του ΝΑΤΟ.

Με αυτόν τον τρόπο μόνον η Ουκρανία συμμορφώθηκε στις υποχρεώσεις του Πρωτοκόλλου της Λισαβώνας που είχε υπογράψει το 1992 και κατέστη πλέον δυνατόν μέχρι το 1996 να  επιστρέψει όλες τις πυρηνικές της κεφαλές που ως τότε κατείχε στη Ρωσία, αφού πρώτα έλαβε το αντάλλαγμα της οικονομικής βοήθειας για την διάλυση,,  τις αποζημιώσεις που απαιτούσε για την απώλεια της κατοχής των πυρηνικών, αλλά και των εγγυήσεων ασφαλείας.

Το τελευταίο στρατηγικό όχημα μεταφοράς πυρηνικών όπλων στην Ουκρανία διαλύθηκε δέκα χρόνια αργότερα από την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας της Ουκρανίας το 2001 . Μιας υποκριτικής, όπως απέδειξαν τα πράγματα Διακήρυξης , που μολονότι εμφάνιζε την Ουκρανία ως πρόθυμη να απαλλαγεί από τα πυρηνικά, σοβιετικά, όπλα που κατείχε , εντέλει απαιτήθηκαν χρόνια πολιτικών ελιγμών και διπλωματικών εργασιών , ώστε να αρθεί η δυστροπία της και τελικά να τα παραδώσει.

• Η Κοινή Δήλωση ΗΠΑ- Ρωσίας του 2009, ενόψει της λήξης της STARTI  στις 5.12.2009.

Ρωσία και οι Ηνωμένες Πολιτείες εξέδωσαν κοινή δήλωση το 2009 επιβεβαιώνοντας ότι οι διαβεβαιώσεις ασφαλείας που έγιναν στο Μνημόνιο της Βουδαπέστης του 1994 θα εξακολουθούσαν να ισχύουν μετά τη λήξη της START Ι, το 2009.

Αυτός ήταν το 2014  ο λόγος που όταν η Ρωσία εισέβαλλε και προσάρτησε την Κριμαία οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο χαρακτήρισαν την ενέργεια της ως κατάφωρη παραβίαση των διαβεβαιώσεων ασφαλείας του Μνημονίου της Βουδαπέστης του 1994.

Αυτή άλλωστε η κατάφορη παραβίαση του Μνημονίου της Βουδαπέστης του 1994, από την Ρωσία, αποτέλεσε για τις ΗΠΑ την αιτία και την αφορμή για όλον τον υπόλοιπο Δυτικό κόσμο  να επιβάλλουν στην Ρωσία της οικονομικές εν γένει κυρώσεις , που ακολούθησαν της προσάρτησης της Κριμαίας από αυτήν.

Δ. 2005-2022: Η μάχη για τον έλεγχο των 15 πυρηνικών εργοστασίων της Ουκρανίας και την διαχείριση των πυρηνικών αποβλήτων τους.

Η Ουκρανία του σήμερα, διαθέτει 15 πυρηνικούς αντιδραστήρες σε τέσσερις τοποθεσίες, στις περιοχές Khmelnitsky,  Rovno, Νότια Ουκρανία και Zaporozhe, που λειτουργούν όλοι από την Energoatom. Η Energoatom είναι η εθνική εταιρεία ηλεκτρικής ενέργειας της Ουκρανίας. Όλες οι μονάδες είναι ρωσικού τύπου VVER, δύο είναιμοντέλα 440 MWe και οι υπόλοιπες μεγαλύτερες μονάδες 1000 MWe.

Η πυρηνική ενέργεια , παράγεται από αυτούς τους 15 αντιδραστήρες τύπου VVER της Ουκρανίας σοβιετικής κατασκευής..Όλα μαζί τα εργοστάσια παρέχουν πάνω από το ήμισυ της ηλεκτρικής ενέργειας της χώρας (περίπου το 55%).

Η Ουκρανία είναι ένας από τους μεγαλύτερους καταναλωτές ενέργειας στην Ευρώπη, χρησιμοποιώντας διπλάσια ενέργεια ανά μονάδα ΑΕΠ από τη Γερμανία.

Τα γραφεία και πρόσοψη της Energoatom

Η χώρα παράγει υπερβολική δύναμη, που με αυτήν καλύπτει τις ανάγκες της αλλά και πάλι το μεγαλύτερο μέρος της  το εξάγει. Επιπλέον η χώρα είναι μεγάλος παραγωγός ουρανίου, ωστόσο για την λειτουργία των πυρηνικών της εργοστασίων τα  πυρηνικά καύσιμα που χρησιμοποιεί είναι 100% εισαγόμενα.

Το τιμολόγιο δε της πυρηνικής ενέργειας είναι το χαμηλότερο στην Ουκρανία μεταξύ όλων των άλλων πηγών ενέργειας. Αξίζει να σημειωθεί ότι τον Απρίλιο του 2020, η Energoatom πούλησε ηλεκτρική ενέργεια στην κρατική επιχείρηση ενέργειας για 0,57 UAH/kW ανά ώρα, δηλαδή λιγότερο από 0,02 Ευρώ. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι η πυρηνική ενέργεια είναι φθηνή για την Ουκρανία.  Το παραπάνω τιμολόγιο δεν καλύπτει όλα τα κόστη και τις αρνητικές εξωτερικές επιπτώσεις που σχετίζονται με την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από τους πυρηνικούς σταθμούς. Επί παραδείγματι, δεν καλύπτει το κόστος των ραδιενεργών αποβλήτων και τη διαχείριση των δαπανών πυρηνικών καυσίμων. Συν τοις άλλοις τα χρήματα που συγκεντρώνονται στο Ταμείο Παροπλισμού της Ουκρανίας εκτίθενται στον πληθωρισμό και δεν επαρκούν.

Τα πυρηνικά απόβλητα, από τους πυρηνικούς αντιδραστήρες  που διέθετε η Ουκρανία, από το 1991 κι εφεξής τα παρέδιδε στην Ρωσία. Πρόσφατα Ουκρανοί κυβερνητικοί αξιωματούχοι ανέφεραν ότι απαιτούνταν για την Ουκρανία να πληρώσει στην Ρωσία ετησίως σχεδόν 200εκ δολάρια για την αποθήκευση αναλωμένου πυρηνικού καυσίμου.

Επιπροσθέτως, από το 1991 η Ουκρανία εξαρτιούνταν σε μεγάλο βαθμό από τη Μόσχα για να τροφοδοτήσει τους τέσσερις πυρηνικούς σταθμούς που λειτουργούσαν στην επικράτειά της με πυρηνικό καύσιμο που αγόραζε από την Ρωσία.

Το 2005 στο πλαίσιο μιας πρωτοβουλίας ΗΠΑ-Ουκρανίας για τη μείωση της εξάρτησης της Ουκρανίας από τη Ρωσία σε καύσιμα, έξι συγκροτήματα καυσίμου της Westinghouse Electric Company τοποθετήθηκαν στον πυρήνα του αντιδραστήρα της μονάδας 3 στο εργοστάσιο της Νότιας Ουκρανίας, μαζί με ρωσικά καύσιμα, για μια περίοδο πιλοτικής λειτουργίας.

Ως απάντηση, τον χειμώνα του 2006 η Ρωσία έκανε χρήση εμπάργκο καυσίμων προς την Ουκρανία αλλά και προς την ΕΕ, λόγω της υποστήριξης της στην διαφαινόμενη αλλαγή πολιτικής του Κιέβου.

Η Westinghouse Electric Corporation ήταν μια αμερικανική κατασκευαστική εταιρεία που ιδρύθηκε το 1886. Η εταιρεία απέκτησε το τηλεοπτικό δίκτυο CBS το 1995 . Στην συνέχεια συγχωνεύτηκε με την Viacom το 1999 . Πριν γίνει όμως αυτή η συγχώνευση , μέσα το ίδιο έτος (1999), η επιχείρηση πυρηνικής ενέργειας, Westinghouse Electric Company , αποσχίστηκε από την Westinghouse Electric Corporation κι έκτοτε διατηρεί ανεξάρτητα την έδρα της στο Πίτσμπουργκ της Πολιτείας Πενσυλβάνια των ΗΠΑ.

Στα μέσα του 2009 η Westinghouse  παρείχε μια παρτίδα επαναφόρτωσης 42 συγκροτημάτων καυσίμου για μια 3ετή περίοδο εμπορικής λειτουργίας στις 3 μονάδες του εργοστασίου της Νότιας Ουκρανίας με τακτική παρακολούθηση και υποβολή εκθέσεων.

Όχι πολύ αργότερα, από τις παραπάνω εξελίξεις, υποστηρίχτηκε από την Ουκρανική Energoatom  ότι αυτές οι δοκιμές της Αμερικανικής Westinghouse κρίθηκαν ανεπιτυχείς κι ότι τα κατασκευαστικά ελαττώματα στο καύσιμο οδήγησαν σε μια μακρά απρογραμμάτιστη διακοπή λειτουργίας σε δύο από τις μονάδες.Ετσι  και πάλι το χειμώνα του 2009 η Ρωσία επανέλαβε το εμπάργκο καυσίμων κατά της Ουκρανίας και της ΕΕ. Τα Ρωσικά εμπάργκο δημιούργησαν εύλογους προβληματισμούς μεταξύ των ιθυνόντων της ΕΕ οι οποίοι εκείνη την εποχή άρχισαν να συζητούν περί αποδέσμευσης της ΕΕ  από τους ρωσικούς φυσικούς πόρους.

Από την πλευρά της η Westinghouse αντέταξε ότι είχαν γίνει σφάλματα κατά τη φόρτωση καυσίμου, με τον τότε Πρόεδρο και Διευθύνοντα Σύμβουλο της Westinghouse, Danny Roderick, να δηλώνει αυτολεξεί πως: «Η υπογραφή αυτής της σύμβασης για τη σχεδίαση καυσίμων της Westinghouse VVER μαρτυρεί την ποιότητα του σχεδιασμού καυσίμων μας και αποδεικνύει ότι, στην πραγματικότητα, λειτούργησε χωρίς προβλήματα στον πυρηνικό σταθμό της Νότιας Ουκρανίας, όπως επιβεβαιώθηκε από εκτεταμένες και πρόσφατες κοινές επιθεωρήσεις της Energoatom και της Westinghouse….Αυτή η συμφωνία που αναγνωρίζει την εξαιρετική απόδοση σχεδιασμού καυσίμου Westinghouse VVER θα επιτρέψει στην Energoatom να συνεχίσει τη διαφοροποίηση του εφοδιασμού της σε καύσιμα. Αναμένουμε ότι με συνεχή ανώτερα αποτελέσματα και ανταγωνιστική απόδοση του σχεδιασμού καυσίμων μας, η Westinghouse θα αυξήσει το μερίδιό της στην αγορά του ουκρανικού πυρηνικού καυσίμου.”

Τον Ιούνιο του 2010, η Energoatom υπέγραψε μακροπρόθεσμη σύμβαση προμήθειας καυσίμου με τη ρωσική TVEL για τον στόλο των πυρηνικών αντιδραστήρων της. Νωρίτερα, η Rosatom είχε προσφέρει σημαντική έκπτωση στην Ουκρανία εάν εγγραφεί στην TVEL για 20 χρόνια. Η συμφωνία  της  ρωσικής TVEL  με την Ουκρανική κρατική εταιρεία χαρτοφυλακίου Nuclear Fuel  αφορούσε μια κοινοπραξία 50-50 για την κατασκευή εργοστασίου και την κατασκευή συγκροτημάτων καυσίμου VVER-1000.

Η TVEL Fuel Company ( TVEL ) είναι μια ρωσική εταιρεία κύκλου πυρηνικών καυσίμων με έδρα τη Μόσχα, που λειτουργεί από το 1996  κι ανήκει στην εταιρεία συμμετοχών Atomenergoprom  η οποία με την σειρά της είναι μέρος της Rosatom .

Τα γραφεία της TVEL στην Μόσχα

Εν συνεχεία ξεκίνησαν οι εργασίες για το εργοστάσιο στο Smolino, στην περιοχή Kirovograd της Ουκρανίας  που θα παράγει περίπου 400 συγκροτήματα καυσίμων ετησίως.

Σημειωτέον ότι η Ρωσία με την συμφωνία αυτή δεσμεύτηκε να μεταφέρει τεχνολογία κατασκευής καυσίμων στην Ουκρανία έως το 2020.

Εως το 2015 η Ρωσία εξακολουθούσε να προμηθεύει το 95 % του πυρηνικού καυσίμου της Ουκρανίας, παρόλο που τον Μάρτιο 2014 είχε ξεκινήσει την κατάληψη της Κριμαίας την οποία εν συνεχεία θα προσαρτούσε στην Ρωσική επικράτεια.

Κατά τη διάρκεια του 2017, ο Igor Nasalyk, υπουργός Ενέργειας και Άνθρακα της Ουκρανίας είπε σε δηλώσεις του ότι το ποσοστό πυρηνικών καυσίμων που εισήγαγε η Ουκρανία από τη Ρωσία είχε μειωθεί στο 60%. Πρόσθεσε δε, ότι τον επόμενο χρόνο, το ποσοστό αυτό θα μειωθεί ακόμη περισσότερο στο 45%, με το 55% του πυρηνικού καυσίμου της χώρας να προέρχεται από την αμερικανική εταιρεία Westinghouse και από μερικές άλλες δυτικές εταιρείες κι έκανε ένα  ριψοκίνδυνο βήμα παραπέρα λέγοντας ότι η χώρα του μπορεί να επιβιώσει χωρίς εισαγωγές πυρηνικών καυσίμων από τη Ρωσία.

Πράγματι το 2018, η Energoatom Company υπέγραψε 7ετές συμβόλαιο με τη Westinghouse Electric για παραδόσεις πυρηνικών καυσίμων.

Το δε πυρηνικό καύσιμο που θα παρέδιδε  η Westinghouse  στην Energoatom δήλωσε ότι θα το παράγει στις εγκαταστάσεις κατασκευής της στο Västerås στη Σουηδία.

Εργοτάξιο κατασκευής της τρίτης μονάδας παραγωγής πυρηνικού σταθμού Khmelnytskyi, Ουκρανία

Σύμφωνα με τη σύμβαση Westinghouse  και  Energoatom , η  Westinghouse δεσμεύονταν να προμηθεύσει 7 πλέον από τους 15 ουκρανικούς πυρηνικούς αντιδραστήρες με καύσιμα κατά την περίοδο 2021 έως 2025.

Έτσι, τον Ιούλιο του 2018, ένας από τους αντιδραστήρες του πυρηνικού εργοστασίου της Νότιας Ουκρανίας άρχισε να εργάζεται αποκλειστικά με αμερικανικά καύσιμα που παρέχονται από την αμερικάνικη εταιρεία. Τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους, ο πέμπτος αντιδραστήρας του πυρηνικού σταθμού Zaporizhya μετατράπηκε πλήρως ώστε να δέχεται μόνον αμερικανικό καύσιμο.

Οι Ρώσοι προμηθευτές πυρηνικών καυσίμων, όπως είναι λογικό, άρχισαν να θεωρούν  πλέον την Westinghouse ως τον κύριο ανταγωνιστή τους στην Ουκρανία. Κατά καιρούς, προχώρησαν σε προειδοποιήσεις για κάποιον επικείμενο κίνδυνο ή την απειλή μιας τεχνολογικής καταστροφής που μπορεί να προκληθεί από την αλλαγή καυσίμου. Το δε Ρωσικό Υπουργείο Εξωτερικών κατηγόρησε επισήμως την Ουκρανία ότι θέτει σε κίνδυνο τη δημόσια ασφάλεια στην Ευρώπη με την απόφασή της να αγοράσει πυρηνικά καύσιμα για τους σοβιετικούς πυρηνικούς σταθμούς της από έναν προμηθευτή των ΗΠΑ, λέγοντας ότι οι Ουκρανοί ηγέτες δεν κατάφεραν να μάθουν τίποτα από την καταστροφή του Τσερνομπίλ το 1986 σχετικά με την ασφαλή χρήση της πυρηνικής ενέργειας

Οι Ρωσικές διαμαρτυρίες, ωστόσο έπεσαν στο κενό και τον Σεπτέμβριο του 2020 ο Πρόεδρος της Ουκρανίας — Volodymyr Zelenskiy υπέγραψε το διάταγμα №406 / 2020 «Σχετικά με επείγοντα μέτρα για τη σταθεροποίηση της κατάστασης στον ενεργειακό τομέα και την περαιτέρω ανάπτυξη της πυρηνικής ενέργειας» . Με αυτό το διάταγμα, ο Πρόεδρος Ζελένσκι έδωσε εντολή στο Υπουργικό Συμβούλιο της Ουκρανίας εντός δύο μηνών να αναπτύξει και να υποβάλει στο Verkhovna Rada (δηλαδή το 9^ο Κοινοβούλιο της Ουκρανίας) νομοσχέδιο για το σχεδιασμό και την κατασκευή των μονάδων 3 και 4 του πυρηνικού σταθμού Khmelnytskyi.

Η δε EnergoAtom υπέγραψε άλλη μια σύμβαση με τη Westinghouse Electric για την προμήθεια καυσίμων στον πυρηνικό σταθμό Rivne, υποστηρίζοντας ότι με τον τρόπο αυτό η Ουκρανία συμμορφώνεται με τις συστάσεις του Διεθνούς Οργανισμού Ατομικής Ενέργειας (ΔΟΑΕ) που απαιτούν ότι το μερίδιο ενός προμηθευτή καυσίμων δεν πρέπει να υπερβαίνει το 70% στη γενική δομή των προμηθευτών. Σύμφωνα με την Ουκρανική Κρατική Στατιστική Υπηρεσία, το μερίδιο του ρωσικού πυρηνικού καυσίμου που παρασχέθηκε στην Ουκρανία  το 2019 είχε ήδη μειωθεί στο 57%.

Ο δε υπουργός Ενέργειας και Βιομηχανίας Άνθρακα, Γιούρι Βιτρένκο, ανακοίνωσε  στις αρχές περίπου του 2021 ότι η Ουκρανία επρόκειτο να αρνηθεί εξ ολοκλήρου τη ρωσική TVEL και να μεταφερθεί σε αμερικανικό πυρηνικό καύσιμο μέχρι το έτος 2023. Ο υπουργός τόνισε ότι αυτό το μέτρο θα γίνει σημαντικό στοιχείο της εθνικής ασφάλειας της Ουκρανίας. Η συμφωνία περιλαμβάνει επίσης μέτρα εκσυγχρονισμού και τροποποίησης για να γίνει ασφαλές το έργο των ουκρανικών πυρηνικών σταθμών.

Το Υπουργείο Εξωτερικών της Ρωσικής Ομοσπονδίας δήλωσε και πάλι ότι η Ουκρανία αγνοεί «εκτιμήσεις πυρηνικής ασφάλειας». Ο Aleksei Likhachev, γενικός διευθυντής της RosAtom, τόνισε επανειλημμένα ότι η απόφαση της Ουκρανίας να αγοράσει καύσιμα από την αμερικανική εταιρεία Westinghouse φέρεται να οδηγούσε σε τεχνολογικούς και οικολογικούς κινδύνους.

Σύμφωνα με το ο Heinrich-Böll-Stiftung, ένα γερμανικό πολιτικό ίδρυμα που συνδέεται με το Γερμανικό Κόμμα των Πρασίνων, οι κίνδυνοι που συνδέονται με τη γήρανση των πυρηνικών σταθμών ηλεκτροπαραγωγής αυξάνονται, καθώς ο εκσυγχρονισμός τους δεν συνεπάγεται την αντικατάσταση ορισμένου βασικού εξοπλισμού, όπως τα «πλοία» αντιδραστήρων. Τόνιζε  δε  σε Έκθεση του το 2021 ότι δεν πληρούν πλέον πλήρως τα σύγχρονα διεθνή πρότυπα ασφαλείας. Οι 12 από τις 15 μονάδες ισχύος και πως έχει ήδη λήξει η σχεδιασμένη διάρκεια ζωής τους (30 χρόνια) και πλέον λειτουργούν με παράταση 10 έτη (αντιδραστήρες τύπου VVER-1000) και 20 έτη. (αντιδραστήρες VVER-440)  αντίστοιχα.

Τον Δεκέμβριο του 2020, η εταιρεία EnergoAtom ολοκλήρωσε νέα κατασκευή υποδομής που περιλαμβάνει ειδικά εξοπλισμένα κτίρια όπου θα φυλάσσονται τα αναλωμένα ραδιενεργά καύσιμα στην απαγορευμένη ζώνη του Τσερνομπίλ. Αυτό σήμαινε 200εκ δολάρια ετήσια ζημία για τους Ρώσους μόνον και μόνον από την απώλεια αποθήκευσης από αυτούς των αναλωμένων πυρηνικών, χωρίς καν να ληφθεί υπόψιν η ζημία τους από την απώλεια προμήθειας των ουκρανικών πυρηνικών εργοστασίων με ρωσικά πυρηνικά καύσιμα ή από την τεχνογνωσία που είχαν μεταφέρει προς την Ουκρανία στην παραγωγή πυρηνικού καυσίμου. Η κεντρική αποθήκευση  στον ουκρανικό σταθμό του Τσέρνομπιλ, προοριζόταν να τεθεί σε λειτουργία το δεύτερο τρίμηνο του 2021 αφής μόλις κατασκευαζόταν η γραμμή διακλάδωσης μήκους 43 χιλιομέτρων για τη σύνδεση της εγκατάστασης με το υπόλοιπο σιδηροδρομικό σύστημα της Ουκρανίας. Η εγκατάσταση έχει σχεδιαστεί για να διατηρεί τα αναλωμένα καύσιμα από όλους τους πυρηνικούς σταθμούς της Ουκρανίας υπό ασφαλείς συνθήκες για διάρκεια 100 ετών.

Φωτογραφία από την τελετή παράδοσης της άδειας λειτουργίας ISF-2 συμμετέχουν (από αριστερά) ο Valery Seyda, αναπληρωτής γενικός διευθυντής του πυρηνικού σταθμού του Τσερνομπίλ. Πρόεδρος της Ουκρανίας Volodymyr Zelensky. και τον Πρόεδρο του SNRIU Grigoriy Plachkov, δηλαδή την Κρατική Ρυθμιστική Αρχή Πυρηνικών της Ουκρανίας.

Τα συμπεράσματα δικά σας.

Εγώ, κατόπιν όλων τούτων, το μόνο που θα σχολιάσω είναι ότι αφενός τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία ή ως αποτέλεσμα παράκρουσης, αφετέρου πως οι πόλεμοι κι οι εισβολές σε ξένες χώρες, ποτέ δεν έγιναν από αγάπη και φιλεσπλασχνία στους διωκόμενους, στους ταπεινούς και καταφρονεμένους συγγενείς πληθυσμούς… Αυτοί είναι μόνον τα αθώα θύματα τους.

Ε. Η 58^η Συνδιάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου την 19^η Φεβρουαρίου 2022.

Η Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου πραγματοποιείται κάθε χρόνο στο ξενοδοχείο Bayerischer Hof στο κέντρο του Μονάχου, με την συμμετοχή κορυφαίων πολιτικών και ειδικών σε ζητήματα ασφαλείας, εξοπλισμών και άμυνας. Είναι η πλέον σημαντική διοργάνωση στο είδος της παγκοσμίως. Πρόκειται για ιδιωτική διοργάνωση με σκοπό τη συζήτηση και την ανταλλαγή απόψεων. Δεν εκδίδεται τελικό ανακοινωθέν.

Φέτος όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα στην Ουκρανία. Στις 19 Φεβρουαρίου, δεν είχε πραγματοποιηθεί ακόμα, παρόλο που οι ΗΠΑ προειδοποιούσαν, η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Αυτή έλαβε χώρα στις 24 Φεβρουαρίου 2022.

Στην συνάντηση ήταν παρόν κι ένας από τους κύριους ομιλητές  ο Πρόεδρος της Ουκρανίας Βολοντιμίρ Ζελένσκι.

Στην ιστοσελίδα που παραθέτω :  https://kyivindependent.com/national/zelenskys-full-speech-at-munich-security-conference/  , ο αναγνώστης θα μπορέσει να βρει και να διαβάσει  ολόκληρο το περιεχόμενο της ομιλίας του Προέδρου της Ουκρανίας Βολοντιμίρ Ζελένσκι.

Εγώ από αυτήν την ομιλία θα εστιάσω στις  εξής δηλώσεις του:

«Είμαστε έτοιμοι να αναζητήσουμε το κλειδί για το τέλος του πολέμου(¹⁾ σε όλες τις πιθανές μορφές και πλατφόρμες: Παρίσι, Βερολίνο, Μινσκ. Κωνσταντινούπολη, Γενεύη, Βρυξέλλες, Νέα Υόρκη, Πεκίνο – Δεν με νοιάζει πού στον κόσμο να διαπραγματευτώ την ειρήνη στην Ουκρανία.

Δεν έχει σημασία αν συμμετέχουν τέσσερις χώρες, επτά ή εκατό, το κυριότερο είναι ότι η Ουκρανία και η Ρωσία είναι μεταξύ τους. Αυτό που είναι πραγματικά σημαντικό είναι να κατανοήσουμε ότι η ειρήνη δεν χρειάζεται μόνο εμείς, αλλά ο κόσμος χρειάζεται ειρήνη στην Ουκρανία. Ειρήνη και αποκατάσταση της εδαφικής ακεραιότητας εντός διεθνώς αναγνωρισμένων συνόρων. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος. Και ελπίζω ότι κανείς δεν σκέφτεται την Ουκρανία ως μια βολική και αιώνια ζώνη ασφαλείας μεταξύ της Δύσης και της Ρωσίας. Αυτό δεν θα συμβεί ποτέ. Κανείς δεν θα το επιτρέψει αυτό.⁽²⁾

Διαφορετικά – ποιος είναι ο επόμενος; Θα πρέπει οι χώρες του ΝΑΤΟ να υπερασπιστούν η μία την άλλη; Θέλω να πιστεύω ότι η Συνθήκη του Βορείου Ατλαντικού και το άρθρο 5 θα είναι πιο αποτελεσματικά από το Μνημόνιο της Βουδαπέστης ⁽³⁾.

Η Ουκρανία έχει λάβει εγγυήσεις ασφαλείας για την εγκατάλειψη της τρίτης πυρηνικής ικανότητας στον κόσμο. Δεν έχουμε αυτό το όπλο.⁽⁴⁾ Επίσης δεν έχουμε ασφάλεια. Επίσης, δεν έχουμε τμήμα της επικράτειας του κράτους μας που να είναι μεγαλύτερη σε έκταση από την Ελβετία, την Ολλανδία ή το Βέλγιο. Και το πιο σημαντικό – δεν έχουμε εκατομμύρια πολίτες μας. Δεν τα έχουμε όλα αυτά.

Επομένως, κάτι έχουμε. Το δικαίωμα να απαιτήσουμε μια στροφή από μια πολιτική κατευνασμού στη διασφάλιση εγγυήσεων ασφάλειας και ειρήνης ^(5).

 Από το 2014, η Ουκρανία προσπάθησε τρεις φορές να συγκαλέσει διαβουλεύσεις με τις εγγυήτριες χώρες του Μνημονίου της Βουδαπέστης. Τρεις φορές χωρίς επιτυχία. Σήμερα η Ουκρανία θα το κάνει για τέταρτη φορά. Εγώ, ως Πρόεδρος, θα το κάνω για πρώτη φορά. Αλλά και η Ουκρανία και εγώ το κάνουμε αυτό για τελευταία φορά. Ξεκινάω διαβουλεύσεις στο πλαίσιο του Μνημονίου της Βουδαπέστης. Η σύγκλησή τους ανατέθηκε στον Υπουργό Εξωτερικών. Εάν δεν επαναληφθούν ή τα αποτελέσματά τους δεν εγγυώνται ασφάλεια για τη χώρα μας, η Ουκρανία θα έχει κάθε δικαίωμα να πιστεύει ότι το Μνημόνιο της Βουδαπέστης δεν λειτουργεί και ότι όλες οι δέσμες αποφάσεων του 1994 είναι υπό αμφισβήτηση.⁽⁶⁾»

Αναγκαίες σημειώσεις και πληροφορίες :

1. Το πλήρες κείμενο του Αρθρο 5 της ιδρυτικής πράξης του ΝΑΤΟ έχει ως ακολούθως:

«Τα μέρη συμφωνούν ότι μια ένοπλη επίθεση εναντίον ενός ή περισσοτέρων από αυτά στην Ευρώπη ή τη Βόρεια Αμερική θα θεωρείται επίθεση εναντίον όλων και, κατά συνέπεια, συμφωνούν ότι, εάν συμβεί μια τέτοια ένοπλη επίθεση, καθένας από αυτούς, κατά την άσκηση του δικαιώματος ατομική ή συλλογική αυτοάμυνα που αναγνωρίζεται από το άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, θα βοηθήσει το μέρος ή τα μέρη που δέχονται τέτοια επίθεση αναλαμβάνοντας αμέσως, μεμονωμένα και σε συνεννόηση με τα άλλα μέρη, τέτοιες ενέργειες που κρίνει αναγκαίες, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης ενόπλων δυνάμεων, για την αποκατάσταση και διατήρηση της ασφάλειας της περιοχής του Βόρειου Ατλαντικού.»

Ο καθένας μπορεί να δώσει την ερμηνεία που θέλει στην παραπάνω διάταξη της ιδρυτικής πράξης του ΝΑΤΟ. Προσωπικά όπως το διαβάζω, γίνεται αντιληπτό  από την διατύπωση του άρθρου ότι το ΝΑΤΟ έχει ως πρώτιστο μέλημα του την ειρηνική επίλυση των διαφορών μεταξύ των μονίμων μελών του κι ως έσχατη λύση αναλαμβάνει την με στρατιωτικά μέσα διαχείριση κρίσεων εφόσον το συμμαχικό κράτος , μόνιμο μέλος του, δεχθεί επίθεση από μη μέλος κράτος ή στην περίπτωση που του ζητηθεί η συνδρομή του από τον ΟΗΕ. Μάλιστα εναπόκειται στην κρίση κάθε μόνιμου μέλους του ΝΑΤΟ ,να κρίνει αυτό με ποιον τρόπο (στρατιωτικά, διπλωματικά, πολιτικά κλπ) θα βοηθήσει το άλλο κράτος μέλος. Επομένως η ρομαντική αρχή « του ένας για όλους κι όλοι για έναν» , μπάζει πολλά νερά κι αυτό ας το έχουμε υπόψιν μας όλοι μας , προς αποφυγή παρανοήσεων….Ωστόσο δεν είναι κακό να βρίσκεσαι μέσα σε έναν οργανισμό που δηλωμένο σκοπό του έχει να λειτουργεί ως απειλή ώστε να επιβάλλει την ειρήνη και την ασφάλεια, τόσο στα μέλη του , όσο και στα μη μέλη του.

2. Η Ουκρανία δεν είναι μόνιμο μέλος του ΝΑΤΟ και δεν έχει δικαίωμα να απαιτήσει τα όποια δικαιώματα προκύπτουν με βάση το παραπάνω άρθρ. 5 της ιδρυτικής του πράξης στα μόνιμα μέλη. Από το 1994, ως συνέπεια της υπογραφής του Μνημονίου της Βουδαπέστης 1994, έχει ενταχθεί στο παράπλευρο πρόγραμμα  Σύμπραξη για την Ειρήνη ( PfP ) που στοχεύει στην δημιουργία εμπιστοσύνης μεταξύ του ΝΑΤΟ και άλλων κρατών, μη μόνιμων μελών του, στην Ευρώπη και την πρώην Σοβιετική Ένωση.(*Σημειωτέον, υπό ένταξη στο πρόγραμμα αυτό είναι και η Μολδαβία).
3.  Ο Βολοντιμίρ Ζελένσκι εξελέγη Προέδρος της Ουκρανίας στις 26 ΜαΊου 2019. Λίγο νωρίτερα  στις 7 Φεβρουαρίου 2019 με  τροποποίηση του Συντάγματος της Ουκρανίας προστέθηκε στο άρθρο 102 του η παράγραφος 3  το ακριβές περιεχόμενο της οποίας όριζε αυτολεξεί:  “….3. Το άρθρο 102 συμπληρώνεται με το τρίτο μέρος του ακόλουθου περιεχομένου: «Ο Πρόεδρος της Ουκρανίας είναι ο εγγυητής της υλοποίησης της στρατηγικής πορείας του κράτους προς την πλήρη ένταξη της Ουκρανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στον Οργανισμό Βορειοατλαντικής Συνθήκης».

*

-Επίλογος.

Στο παρόν άρθρο προχωρώντας στην ιστορική αναδρομή της Ουκρανίας, έδωσα όσα περισσότερα στοιχεία η ίδια συγκέντρωσα ώστε ο αναγνώστης από μόνος του να προχωρήσει σε μια όσο το δυνατόν πιο ασφαλή πρόβλεψη μέχρι που εδαφικά μπορεί να προχωρήσει η Ρωσία κατόπιν της από 24 Φεβρουαρίου εισβολής της στην Ουκρανία.

Συγκέντρωσα και παρέθεσα όσο το δυνατόν περισσότερα στοιχεία αναφορικά με τους πραγματικούς λόγους και αιτίες που η Ρωσία προχώρησε σε αυτήν την κίνηση.

Σκοπός μου δεν είναι να επηρεάσω τον αναγνώστη, αλλά να τον πληροφορήσω. Ο αναγνώστης θεωρώ πως κατέχοντας τις αναγκαίες έστω πληροφορίες (γιατί πιστεύω πως κάποιες ακόμα μας διαφεύγουν ) είναι σε κάθε περίπτωση ικανός να προβληματιστεί και να βγάλει μόνος του τα συμπεράσματα του.

Εγώ θα αρκεστώ να υποβάλλω στον αναγνώστη τις παρακάτω ερωτήσεις:

Α. Ποιος αλήθεια ξεκίνησε τον πόλεμο στην Ουκρανία?

Β. Γνώριζε ο Πρόεδρος της Ουκρανίας κύριος Βολοντιμίρ Ζελένσκι πριν την εισβολή στις 24 Φεβρουαρίου 2022 – και ήδη τουλάχιστον από 19.2.2022 – ότι η χώρα του βρίσκονταν σε πόλεμο ?

– Κι αν ναι, τότε γιατί δεν προετοίμασε κατάλληλα τον λαό του ( ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, στις 14.2.2022 γιόρταζε ακόμα αμέριμνος την γιορτή των ερωτευμένων) και γιατί κήρυξε αργοπορημένα επιστράτευση μόλις την προηγουμένη της εισβολής?

Γ. Θα μπορούσαν οι κυβερνώντες της Ουκρανίας, πριν ξεσπάσει αυτός ο όλεθρος, να διατηρήσουν τις αναγκαίες ισορροπίες στον τρόπο διαχείρισης των προμηθειών πυρηνικών καυσίμων και πυρηνικών αποβλήτων της χώρας τους ?

Δ. Δικαιούται ο κύριος Ζελένσκι βάσει του άρθρου 5 της ιδρυτικής πράξης του ΝΑΤΟ να αξιώνει στρατιωτική εμπλοκή των μονίμων μελών του ΝΑΤΟ στην χώρα του ?

– Οταν το κάνει κι αξιώνει εμπλοκή του ΝΑΤΟ στον πόλεμο της χώρας του ποια πραγματικά συμφέροντα εκπροσωπεί ?  Ή να το θέσω αλλιώς: Εκπροσωπεί ο κύριος Ζελένσκι τα συμφέροντα του λαού του ?

– Μπορεί μια χώρα μη μόνιμο μέλος του ΝΑΤΟ , χωρίς σχετική έγκριση του ΟΗΕ, να εμπλέξει τα μόνιμα μέλη του ΝΑΤΟ στον πόλεμο που η ίδια διεξάγει ?

Ε. Οι προβλέψιμες συνέπειες από μια ενδεχόμενη  πιθανότητα στρατιωτικής εμπλοκής των μονίμων μελών του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία είναι ικανές να επηρεάσουν τις ζωές εκατομμύριων αθώων πολιτών των 30 μονίμων μελών του ΝΑΤΟ και να προκαλέσουν  υπερπολλαπλάσιες απώλειες ζωών συγκριτικά με αυτές της χώρας του κυρίου Ζελένσκι ή έστω είναι ικανές να απεμπλέξουν από τον πόλεμο αυτό τους ίδιους τους πολίτες της Ουκρανίας ?

ΣΤ. Τελικά οι Ουκρανοί πολιτικοί –ανεξαρτήτως χρονικής περιόδου- πίστεψαν ποτέ πραγματικά στον πυρηνικό αφοπλισμό της χώρας τους, στην ένταξη της στον NPT και στις Συνθήκες START ή εξαπάτησαν με τις δηλώσεις τους στην από 16 Ιουλίου 1990 Διακήρυξη της Κυριαρχίας της Ουκρανίας τα υπόλοιπα κράτη της διεθνούς κοινότητας προκειμένου να επιτύχουν την αναγνώριση της Ουκρανίας ως ανεξάρτητο κράτος ?

Ζ. Τι εννοούσε στις 19 Φεβρουαρίου 2022 , με την ομιλία του στην Συνδιάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου ο κύριος Ζελένσκι όταν έλεγε ότι εάν δεν επαναληφθούν πετυχημένες διαβουλεύσεις του Μνημονίου της Βουδαπέστης 1994, τότε ο ίδιος θα  θέσει το Μνημόνιο της Βουδαπέστης 1994 υπό αμφισβήτηση?

– Εκβίαζε με την δήλωση του αυτή ο κύριος Ζελένσκι τις Δυνάμεις – ΗΠΑ , Ρωσία και Ηνωμένο Βασίλειο – που υπέγραψαν το 1994 το Μνημόνιο της Βουδαπέστης ή δεν τις εκβίαζε?  

– Ποιες περαιτέρω εγγυήσεις ασφαλείας επιζητούσε?  Μήπως να πολεμήσουν αντ’αυτού και της Ουκρανίας, οι χώρες μόνιμα μέλη του ΝΑΤΟ εναντίον της Ρωσίας?

– Δηλώνοντας ότι εάν δεν γίνουν δεκτά τα αιτήματα του, πως ο ίδιος επίκειται να θέσει υπό αμφισβήτηση τις συμφωνίες του Μνημονίου της Βουδαπέστης του 1994, δήλωνε ή όχι εμμέσως  ο κύριος Ζελένσκι ότι η χώρα του προτίθεται να γυρίσει στην προτέρα κατάσταση, δηλαδή ως 3^η χώρα κάτοχος πυρηνικών όπλων του πλανήτη ?

– Με την δήλωση του αυτή ο κύριος Ζελένσκι ακύρωνε από μόνος του και καθιστούσε άνευ αξίας και σημασίας τις εγγυήσεις ασφαλείας που του παρείχαν οι 3 Δυνάμεις βάσει του Μνημονίου της Βουδαπέστης 1994 ναι ή όχι?  

– Κι αν  η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα είναι ναι, τότε που στήριζε την απαίτησή του να αλλάξουν πολιτικές και να εμπλακούν στον πόλεμο της χώρας του ενεργά οι χώρες μόνιμα μέλη του ΝΑΤΟ ?

Μ.Π.

*Η Μαρία Παπαδοπούλου είναι Δικηγόρος