Photo by Joshua Roberts/Reuters
(The Hill)
Η λάθος επιλογή μεταξύ Κίνας και Ρωσίας
Ο Ρώσος πρόεδρος Πούτιν εμφανίζεται σε μια οθόνη στην αίθουσα ενημέρωσης του Λευκού Οίκου, υπογράφοντας έγγραφα αναγνώρισης των αυτονομιστικών περιοχών της Ουκρανίας ως ανεξάρτητων, στην Ουάσιγκτον, DC, 21 Φεβρουαρίου 2022
Καθώς τα τύμπανα του πολέμου χτυπούν πιο δυνατά στην Ουκρανία, έχει εμφανιστεί μια απίθανη φωνή που καλεί για αυτοσυγκράτηση – τα γεράκια της Κίνας.
Τα μέλη του Κογκρέσου εξέφρασαν τη διάθεση να κάνουν παραχωρήσεις στη Ρωσία, με ορισμένους να υποστηρίζουν ότι οποιαδήποτε απάντηση των ΗΠΑ στη Ρωσία θα μείωνε την ικανότητά μας να αποτρέψουμε την Κίνα. Ομοίως, εξέχοντες αμυντικοί αναλυτές της Κίνας προειδοποίησαν να μην αφήσουμε έναν πραγματικό πόλεμο στην Ουκρανία να «αποσπάσει» την προσοχή από άλλες πιθανές συγκρούσεις, κυρίως από την εισβολή στην Ταϊβάν υπό την ηγεσία της Κίνας. Ο Tucker Carlson προσωπικότητα του Fox News, , υποστήριξε, μάλιστα, τον περασμένο μήνα ότι «μόνο η Κίνα επωφελείται από τον πόλεμο με τη Ρωσία».
Ουσιαστικά, αυτή η σχολή σκέψης υποστηρίζει ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν πέντε επώνυμους αντιπάλους —Κίνα, Ρωσία, Ιράν, Βόρεια Κορέα και τρομοκρατία— όπως ισχυρίζονται ορισμένες αμερικανικές αμυντικές στρατηγικές, αλλά μόνο ένα: την Κίνα.
Αυτή η «Κίνα πρώτη και τελευταία» σχολή σκέψης περιστρέφεται γύρω από τρεις βασικές υποθέσεις.
Πρώτον, ενώ η Ρωσία μπορεί να είναι ενοχλητική, η Κίνα είναι η μόνη δύναμη που διαθέτει τόσο τη στρατιωτική όσο και την οικονομική δύναμη ικανές να αμφισβητήσουν τη διεθνή τάξη στην οποία ηγούνται οι Ηνωμένες Πολιτείες.
Δεύτερον, οι ΗΠΑ δεν έχουν τη στρατιωτική ικανότητα να αντιμετωπίσουν ταυτόχρονα την Κίνα και τη Ρωσία.
Και έτσι, τρίτον, οι ΗΠΑ θα πρέπει να επικεντρωθούν στην Κίνα και να αφήσουν τους Ευρωπαίους συμμάχους τους να ασχοληθούν με τη Ρωσία.
Ο Carlson προχώρησε ακόμη ένα βήμα παραπέρα, διερωτώμενος εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να στηρίξουν τη Ρωσία στη σύγκρουση και σκέφτεται φωναχτά «Ποιος είναι το πιθανό αντίβαρο κατά της Κίνας, που είναι η πραγματική απειλή;»
Δεδομένης της προσεκτικότερης εξέτασης, κανένας από αυτούς τους ισχυρισμούς δεν φαίνεται να ισχύει. Ενώ η Κίνα θέτει πράγματι τη μεγαλύτερη μακροπρόθεσμη πρόκληση, οι ΗΠΑ δεν μπορούν απλώς να επιθυμούν ή να αναθέτουν το πρόβλημα της Ρωσίας, εν μέρει επειδή η ίδια η Ρωσία δεν θα το επιτρέψει. Ακόμη και αν συγκρατηθεί να φυλακίζει Ρώσους αντιφρονούντες στο εσωτερικό ή απο τις προσπάθειές της να δολοφονεί πρώην Ρώσους αξιωματούχους στο εξωτερικό, η Ρωσία έχει επανειλημμένα επιτεθεί στις ίδιες τις ΗΠΑ.
Η Ρωσία, άλλωστε, προσπάθησε να παρέμβει σε πολλαπλές αμερικανικές εκλογές. Οι Ρώσοι χάκερ (αν και ίσως όχι η ίδια η κυβέρνηση) ήταν υπεύθυνοι για την κυβερνοεπίθεση στον αγωγό που άφησε πολλές νοτιοανατολικές πολιτείες χωρίς βενζίνη για αρκετές ημέρες. Ρώσοι μισθοφόροι επιτέθηκαν στις αμερικανικές δυνάμεις ειδικών επιχειρήσεων στη Συρία. Και εξακολουθούν να υπάρχουν ασαφείς ισχυρισμοί ότι η Ρωσία πλήρωσε επιδόματα για την επίθεση εναντίον αμερικανικών στρατευμάτων στο Αφγανιστάν.
Όσο και αν είναι στρατηγικά άβολο, η Ρωσία θεωρεί τις ΗΠΑ ως τον κύριο αντίπαλό της και επομένως οι ΗΠΑ πρέπει να την αντιμετωπίσουν.
Ούτε ισχύει απαραίτητα ότι οι ΗΠΑ δεν θα είχαν απλώς την ικανότητα να ανταποκριθούν τόσο απέναντι στην Κίνα όσο και στη Ρωσία ταυτόχρονα. Είναι αλήθεια ότι ο προϋπολογισμός του Υπουργείου Άμυνας θα είναι πάντα πεπερασμένος. Αλλά στο αποκορύφωμα του Ψυχρού Πολέμου, οι στρατιωτικές δαπάνες των Ηνωμένων Πολιτειών, ως μέρος του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος, ήταν υπερδιπλάσιες από ό,τι σήμερα. Εάν στο μέλλον ο αμυντικός προϋπολογισμός των Ηνωμένων Πολιτειών αυξανόταν όπως προτείνει η δικομματική Επιτροπή Εθνικής Αμυντικής Στρατηγικής (PDF), η εικόνα των πόρων θα μπορούσε να είναι διαφορετική.
Επιπλέον, η Ευρώπη και ο Ινδο-Ειρηνικός δεν ανταγωνίζονται για πόρους όσο θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί. Η αποτροπή στην εδαφοκεντρική Ευρώπη συχνά περιστρέφεται γύρω από βαριές τεθωρακισμένες μονάδες, δυνάμεις που λείπουν από τους Ευρωπαίους συμμάχους μας, που διαθέτουν οι ΗΠΑ και που είναι λιγότερο σχετικές με ένα ναυτοκεντρικό θέατρο όπως ο Ινδο-Ειρηνικός. Η αμερικανική αεροπορική δύναμη, ομολογουμένως, απλώνεται στα δύο θέατρα, κάτι που αποτελεί επιχείρημα για μια μεγαλύτερη Πολεμική Αεροπορία τα επόμενα χρόνια.
Βραχυπρόθεσμα, οι ΗΠΑ βοηθούνται από το γεγονός ότι η αεροπορική δύναμη -ακόμη και περισσότερο από χερσαίες ή θαλάσσιες δυνάμεις- μπορεί να ελιχθεί γρήγορα μεταξύ των θεάτρων και είναι σε θέση να ανταποκριθεί και στις δύο απειλές.
Τέλος και ίσως το πιο σημαντικό, είναι λάθος να θεωρούμε την Κίνα και τη Ρωσία ως ανεξάρτητα προβλήματα. Οι ΗΠΑ χρειάζονται τους Ευρωπαίους συμμάχους τους για να αντιμετωπίσουν την Κίνα, κυρίως για οικονομικούς λόγους αλλά και στρατιωτικούς. Το Ηνωμένο Βασίλειο, σε τελική ανάλυση, μόλις βοήθησε στη σφυρηλάτηση μιας συμφωνίας για τα πυρηνικά υποβρύχια Αυστραλίας-Ηνωμένου Βασίλειου-Ηνωμένων Πολιτειών για την ενίσχυση της συμμαχικής ναυτικής ισχύος στον Ινδικό Ωκεανό. Η Γαλλία, επίσης, διατηρεί μια μικρή αλλά σημαντική στρατιωτική παρουσία στον Ινδο-Ειρηνικό. Ακόμη και η Γερμανία έστειλε πρόσφατα πλοία στην περιοχή.
Εάν οι ΗΠΑ αφήσουν το πρόβλημα της Ρωσίας στην υπόλοιπη Ευρώπη, τι θα εμποδίσει την υπόλοιπη Ευρώπη να αφήσει την Κίνα στις ΗΠΑ;
Είναι ζήτημα δημιουργίας παγκόσμιων προηγούμενων: Εάν η Ρωσία μπορεί να ενεργήσει ατιμώρητα στην Ευρώπη, τότε μπορεί να το κάνει και η Κίνα στην Ασία.
Υπάρχουν, φυσικά, πολλοί λόγοι για τους οποίους η Ταϊβάν δεν είναι Ουκρανία και που οι Ασιάτες σύμμαχοί μας διαφέρουν από τους ευρωπαίους. Αλλά το βασικό σημείο παραμένει – ότι εάν μείνουμε σε αδράνεια και επιτρέψουμε σε αυταρχικά καθεστώτα να εκφοβίσουν τους μικρότερους δημοκρατικούς γείτονές τους με υποταγή χωρίς επιπτώσεις, θα στείλουμε ένα ισχυρό μήνυμα στον υπόλοιπο κόσμο.
Η σχολή σκέψης “Κίνα πρώτη και τελευταία”, έχει αναμφίβολα μια γοητεία. Δυστυχώς, η γεωπολιτική πραγματικότητα δεν επιτρέπει τέτοιου είδους αναγωγισμό. Η Αμερική χρειάζεται μια στρατηγική «και/και», όχι «είτε/ή».
Ο Raphael S. Cohen είναι ανώτερος πολιτικός επιστήμονας και διευθυντής του Προγράμματος Στρατηγικής και Δόγματος, Project AIR FORCE στη μη κομματική, μη κερδοσκοπική RAND Corporation.
Αυτός ο σχολιασμός εμφανίστηκε αρχικά στο The Hill στις 21 Φεβρουαρίου 2022. Ο σχολιασμός δίνει στους ερευνητές της RAND μια πλατφόρμα για να μεταφέρουν πληροφορίες με βάση την επαγγελματική τους πείρα και συχνά την έρευνα και την ανάλυσή τους με κριτές.
Μετάφραση: “Ανιχνεύσεις”
Η σύγκρουση στην Ουκρανία (ως πεδίο) μεταξύ της Ρωσίας και της Δύσης (Αμερικής) δεν είναι μια περίπτωση μόνο γεωπολιτικού χαρακτήρα. Δηλαδή, δεν είναι μόνο για την επιρροή πάνω σε κάποια εδάφη ή σε χώρο. Είναι μια αντιπαράθεση ανθρωπολικής αντίληψης των πραγμάτων. Συχνά η Ρωσία όπως και η Κινα (αλλά και η Ουγγαρία ή η Πολωνία) χαρακτηρίζονται ως “αυταρχικές” χώρες εν αντιθέσει μη τις Δυτικές όπου είναι “δημοκρατικές’. Η δημοκρατία, όμως της Αμερικής, έχει άλλο ύφος από ό,τι είχε πριν πενήντα χρόνια. Τώρα είναι η εποχή της δημοκρατίας των ατομικών δικαιωμάτων. Η κλασική προσήλωση στις οικογενειακές και θρησκευτικές αξίες αποκαθηλώνεται και έννοιες όπως θρησκεία και οικογένεια και πατρίδα είναι πλέον ιδιωτική υπόθεση. Κράτος και ιδιωτικοί οργανισμοί εκπαιδεύουν τους πολίτες/μέλη να είναι “ανοιχτόμυαλοι” στο “διαφορετικό¨.” Στις λεγόμενες ‘αυταρχικές” χώρες αυτές οι αξίες προστατεύονται και θεωρούνται οι πύλες και οι “πρωταρχικές δομές” μιας κοινωνίας και ενός έθνους. Οι ¨”δημοκρατικές¨” χώρες, έχουν στοχοποιήσει αυτές τις δομές εντός και εκτος των συνόρων τους. Ως εκ τούτου δεν μπορεί να γίνει προσέγγιση μεταξύ Ρωσίας και Αμερικής και αναγκαστικά θα υπάρχει προσέγγιση Ρωσίας και Κίνας. Για να γίνει πιο κατανοητά τα παραπάνω, ας παρουμε υπ΄υπόψην μας τις σφαίρες επιρροής ή συνορα και τους πολέμους που έχουν γίνει για την επέκτασή τους ή διατήρηση τους. Ο νικήτης επέκτεινε τα σύνορά του και την επιρροή του αλλά δεν έδειχνε ιδιαίτερο ενδιαφέρον να επιβάλει ένα διαφορετικό ανθρωπολογικό πρότυπο στον ηττημένο (ισως επέβαλε αλλάγή οικονομικοπολιτικού καθεστώτος εάν υπήρχε συντριπτική ήττα). Σήμερα η Δύση, σε περίπτωση που είχε “νικήσει΄ τη Ρωσία θα έθετε σε εφαρμογή όχι μονο τα γεωστρατηγικής φύσεως σχεδια της αλλά και της εφαρμογής της πλήρους αποδόμησης την ρωσικής κοινωνίας με ΜΚΟ και τα γνωστά. Το ίδιο και με τι Κίνα. Οπότε, ναι με υπαρχει ο εν δυνάμει γεωπολιτικός ανταγωνισμός μεταξύ Κίνας Ρωσίας, όμως σε υποθετική συγκρουση μεταξύ των δύο θα υπάρξουν. όπως πάντα, αλλαγές συνόρων και σφαιρών επιρροής αλλά το κοινωνικό/ανθρωπολογικό προτυπο δεν θα επιχειρηθεί να αλλαχτει απο το νικήτη. Οι προστασία στις πρωταρχικές δομές είναι κοινός παρονομαστής και στις δυο χώρες και άρα φύσει σύμμαχοι αν όχι θέσει. Από αυτό συνάγεται ότι δεν μπορεί να υπάρχει προσέγγιση μεταξύ των δύο και της Αμερικής, εκτός εάν στην Αμερική υπάρχει μόνιμη επιστροφή μορφής παλαιοσυντιριτισμού (όπως επιχειρήθη επί Τραμπ).Υπάρχει η άποψη ότι σε ένα ψυχρό πόλεμο η Ρωσία θα χάσει διότι δεν έχει τα οικονομικά δεδομένα που έχει η Αμερική. Ομως η Ρωσία δεν έχει την άκαμπτη οικονομία που είχε επί ΕΣΣΔ. Οι Ρωσοι είναι μαθημένοι στα δύσκολα εν εντιθέσει με τους Αμερικάνους. Επι Ψυχρού Πολέμου η ΕΣΣΔ δρούσε μόνη της, τώρα υπάρχει η Κίνα και η Ινδία. Δύσκολο να μείνουν αμέτοχες και δύσκολο να συνταχθούν πληρως με τη Δύση. Το χρέος της υπερδύναμης είναι μεγάλο και προβλέπεται να μεγαλώσει. Πέρα απο το οικονομικό μέρος υπάρχει και το κοινωνικό/πολιτισμικό μέρος. Δηλαδή το ερώτημα έιναι οι Αγγλοσαξωνικές δυνάμεις (δηλαδη οι ΗΠΑ) για πόσο ακόμα θα είναι Αγγλοσαξωνικές. Για πρώτη φορά στη ιστορία οι λευκοί στην Αμερική είναι στο 60% και σε μια γενεά κάτω θα είναι κάτω από το 50%. Είναι γνωστό ότι οι πολυπολιτισμικές κοινωνίες δεν είναι και πολύ σφριγηλες. Οπότε δεν είναι σίγουρο ποιος θα είναι ο νικητής. Ακόμα και εάν η Ρωσία συμμαχήσει με τη Αμερική εναντίον της Κίνας στο τέλος, για τους παραπάνω λόγους, θα υπάρξει σύγκρουση μεταξύ των νικητών. Τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η επιρροή σήμερα είναι δύσκολη χωρίς την επιρροή στο πεδίο των ηλεκρονικών. Τη στιγμή που η Κίνα έχει περάσει στο 6G ενώ η Αμερική πασχίζει με το 5G σημαίνει έλεγχο των πληροφοριών και ίσως και του χρήματος. Η γεωπολιτική ανάλυση, λοιπόν, είναι ελλιπής εάν δεν παίρνει υπ’ όψιν της το αχανές “ηλεκροπολιτικό” χώρο. Ο έλεγχος της “Παγκοσμίου Νήσου” ή της Περιφερειακής Δακτυλίου από τις δυνλαμεις του Ατλαντικού (Midland Basin Powers) δεν γίνεται χωρίς τον έλεγχο της τελευταίας τεχνολογίας με την έννοια του τεχνολογικού πεδίου. Οι Κίνα φαίνεται να κατέχει τη πρωτοπορία.