Του Νικόλαου Ταμπουρέα*
Η Νεφέλη είναι ένα παιδί με μεγάλη καρδιά. Θα μου πεις ότι όλα τα παιδιά έχουν, σε αντίθεση με εμάς τους μεγάλους, καρδιές ευρύχωρες, δοτικές, ζωντανές, ακμαίες. Σε πείσμα των καιρών που θέλουν να περιορίσουν ή και να αφανίσουν το καρδιακό απόθεμα και των παιδιών μας ακόμα, κάποιες περιπτώσεις ανθρώπων ξεχωρίζουν. Για να μας θυμίζουν αυτά που πολλες φορές ξεχνάμε.
Η Νεφέλη, λοιπόν, ήταν μαθήτρια που είχα πριν από κάποια χρόνια. Φέτος, μαζί με τις ευχές της, έστειλε και μια εορταστική φωτογραφία. Μια φωτογραφία που συνοδευόταν από ένα μικρό κείμενο που μου εξηγούσε τι έβλεπα. Στη φωτογραφία που έβλεπα υπήρχε ένα εορταστικό τραπέζι Χριστουγέννων. Χαρούμενη η οικογένεια καθόταν και έτρωγε ενώ το σπίτι ήταν στολισμένο. Στο κέντρο του τραπεζιού (η μαθήτρια είχε βάλει ένα βελάκι και μια καρδούλα εδώ) υπήρχε μια ηλικιωμένη γυναίκα. Μια γυναίκα που συμμετείχε στο γεύμα αυτό χαμογελώντας. Αλλά η παρουσία της είχε μια συστολή! Μια συγκρατημένη χαρά, ένα κράτημα. Ζούσε τη συγκατάβαση της στιγμής. Ποια ήταν όμως αυτή η ηλικιωμένη γυναίκα;
Όπως μου εξήγησε η μαθήτριά μου, η κυρία αυτή είναι μια γειτόνισσα. Μια ηλικιωμένη κυρία που ζει 2 τετράγωνα πιο μακριά από το σπίτι της Νεφέλης. Μένει μόνη, καθώς έχει χάσει τον άντρα της εδώ και χρόνια ενώ η κόρη της είναι ξενιτεμένη στην Αυστραλία όπου εργάζεται. Σε αυτό το σημείο κοντοστάθηκα και σταμάτησα να διαβάζω. Γιατί ήταν στο γιορτινό τραπέζι μια μοναχική γειτόνισσα; Η Νεφέλη μού εξήγησε ότι είχε μια πολυαγαπημένη γιαγιά η οποία αρρώστησε και λίγο πριν πεθάνει ζήτησε να εκπληρωθεί μια επιθυμία. Στη θέση της ευλογημένης αυτής γιαγιάς στο γιορτινό τραπέζι των Χριστουγέννων, η οικογένεια να φιλοξενεί έναν άνθρωπο που έχει ανάγκη, πονεμένο, μοναχικό, φτωχό!
Το μήνυμα της Νεφέλης με συγκλόνισε! Η μοναδική επιθυμία της γιαγιάς που με μεγαλείο ψυχής παιδαγωγεί την εγγονή της τόσο ουσιαστικά και αγαπητικά από την αιωνιότητα. Η Αγάπη των Χριστουγέννων που συναντάει τον κάθε άνθρωπο ως μοναδικό και τον διακονεί. Η ουσία της εορτής αυτής που δεν είναι το φανταχτερά κοσμικό αλλά αυτό που βιώνεται μυστικά στον χώρο της καρδιάς του κάθε ανθρώπου. Μια Γέννα που έχει τόσα πολλά να μας πει αλλά, δυστυχώς, μένει μια φολκλορική ανάμνηση μιας ημερομηνίας μονάχα.
Για το τέλος της αρθρογραφίας αυτής αφήνω τα συναισθήματα της Νεφέλης. Αφού απάντησα στο e-mail της παλιάς μου μαθήτριας, την παρακάλεσα να μου πει πώς ένιωσε στο γιορτινό αυτό τραπέζι των Χριστουγέννων. Μου είπε ότι τις εορταστικές αυτές ημέρες καταλαβαίνει καλύτερα τον Ύμνο της Αγάπης του Αποστόλου Παύλου, παραθέτοντάς μου τις πρώτες σειρές του: ’’Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον’’. Στην απάντηση της μαθήτριας, σκέφτομαι, αναμετρώνται δύο κόσμοι. Αυτός της σύγχρονης κοσμικής ευδαιμονίας που ξεχνάει τα σπλάχνα μιας πονεμένης κοινωνίας και ένας δεύτερος. Αυτός της αγαπητικής επανάστασης που τείνει να συναντάει τον κάθε άνθρωπο σαν να είναι ο ίδιος ο Θεός!
Νικόλαος Ταμπουρέας Εκπαιδευτικός, M.Ed.
