Μεταναστευτικό: Τί επιδιώκει η Τουρκία μέσω της πληθυσμιακής αλλοίωσης της Ελλάδας

του Αναστάσιου Λαυρέντζου*

Α’Μέρος Μεταναστευτικό: Συνεχίζεται ο σιωπηρός εποικισμός της Ελλάδας

Β’ ΜΕΡΟΣ Πώς η Ελλάδα γίνεται η Ιφιγένεια της Ευρώπης στο μεταναστευτικό

Γ’ ΜΕΡΟΣ

Στα δύο προηγούμενα άρθρα αυτού του αφιερώματος για το μεταναστευτικό, παρουσιάστηκε η τρέχουσα εικόνα των μεταναστευτικών ροών που καταφθάνουν στην Ελλάδα και δόθηκε ένα περίγραμμα της διαδικασίας διαχείρισης αυτών των ροών. Πρόκειται για μια διαδικασία που σε μεγάλο βαθμό μας έχει επιβληθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση και καταλήγει στον συστηματικό εποικισμό της Ελλάδας από αφροασιατικούς πληθυσμούς.

Όπως αναφέραμε ήδη, βάσει της Συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας του 2016 για το μεταναστευτικό, η Ελλάδα διαθέτει ένα δυνατό χαρτί που όμως δεν χρησιμοποίησε έως τώρα. Η δυνατότητα αυτή αφορά τη ρήτρα επιστροφής στην Τουρκία των μεταναστών «που δεν αιτούνται άσυλο ή η αίτηση των οποίων κρίνεται αβάσιμη ή απαράδεκτη».

Η Ελλάδα γίνεται χώρα πολυπολιτισμική

Η αδυναμία της Ελλάδας να διεκδικήσει την εφαρμογή της ρήτρας επανεισδοχής αποτελεί μια ακόμη έκφανση του παράδοξου η Ελλάδα να είναι η χώρα που ομνύει στο διεθνές δίκαιο, αλλά που τελικά δεν διεκδικεί την εφαρμογή του για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της. Το κόστος όμως εν προκειμένω είναι κάτι πολύ περισσότερο από τη βλάβη κάποιων συμφερόντων. Είναι η μεταλλαγή της ίδιας της υπόστασης της χώρας και η απώλεια της κοινωνικής της συνοχής.

Όταν βεβαίως κάποιος αναλαμβάνει μια υποχρέωση, ο αναλαβών βρίσκει και τρόπους να το δικαιολογήσει. Έτσι ο Πρωθυπουργός είπε στη Βουλή ότι είναι υπερήφανος να πηγαίνει στις παρελάσεις και να βλέπει «μια κοινωνία η οποία μετατρέπεται σε πολυπολιτισμική, σιγά σιγά» (Πρακτικά Βουλής, 04/10/2019, σελ. 3020).

Το γιατί βεβαίως είναι επιθυμητό η Ελλάδα να αφεθεί στις παράνομες μεταναστευτικές ροές που άλλοι μας στέλνουν και άλλοι μας εγκλωβίζουν εδώ, δεν μας το εξηγεί κανείς. Επίσης κανείς δεν μας εξηγεί γιατί μια χώρα που είναι φορέας παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς και μήτρα των αξιών του δυτικού πολιτισμού πρέπει να χάσει την πολιτιστική της ιδιοπροσωπία και να κατοικηθεί από ένα αμάλγαμα αφροασιατικών πληθυσμών, οι οποίοι στην πλειονότητά τους συρρέουν στη χώρα, χωρίς καν να την έχουν ως τελικό τους προορισμό.

Να διευκρινίσουμε εδώ ότι κανείς δεν ζητά η Ελλάδα να είναι μια χώρα ερμητικά κλειστή στα ταλέντα άλλων χωρών. Ούτε είναι στην παράδοσή μας η άρνηση βοήθειας σε όσους πραγματικά την χρειάζονται. Όμως είναι άλλο πράγμα μια ελεγχόμενη μετανάστευση και άλλο πράγμα να αποκτάς μαζικά ετερόκλητους πληθυσμούς επειδή άλλοι το επιδιώκουν, και μάλιστα με τρόπο και σε βαθμό που οδηγεί στην αποσύνθεση της ιστορικά διαμορφωμένης σου ιδιοπροσωπίας.

Όλες αυτές πάντως οι αναφορές περί «πολυπολιτισμικότητας», την οποία κάποιοι αποθεώνουν στη Δύση αλλά ξεχνούν να την προστατεύσουν στις χώρες προέλευσης των μεταναστών, είναι μάλλον ηθελημένα απλοϊκές προσεγγίσεις. Προσεγγίσεις οι οποίες δεν λαμβάνουν ούτε καν υπ’ όψιν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν πολλές ευρωπαϊκές χώρες με την ορατή αδυναμία τους να ενσωματώσουν ακόμη και μεταναστευτικούς πληθυσμούς δεύτερης και τρίτης γενιάς.

Τι επιδιώκει η Τουρκία

Υπάρχουν βεβαίως και οι αναφορές ότι οι μετανάστες θα μας λύσουν το δημογραφικό πρόβλημα, με το οποίο δυστυχώς το ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν ασχολήθηκε ποτέ σοβαρά. Όμως εκεί προκύπτουν άλλα ερωτήματα: Άραγε έχουμε αναθέσει στην Τουρκία να μας λύσει το δημογραφικό μας πρόβλημα και να επιλέξει για εμάς τον πληθυσμό που θα έχει μελλοντικά η Ελλάδα;

Αν κάποιοι υπονοούν κάτι τέτοιο ή δεν ενοχλούνται από μια τέτοια προοπτική, ας μπουν στον κόπο να διαβάσουν το βιβλίο του Νταβούτ Νταβούτογλου «Το στρατηγικό βάθος», στο οποίο ο Τούρκος πρώην Υπουργός Εξωτερικών αναφέρει ρητώς (σελ. 200), ότι ήταν λάθος της Τουρκίας να εκκενώσει τα Βαλκάνια από μουσουλμανικούς πληθυσμούς μετά την ήττα της στους Βαλκανικούς πολέμους. Σαφής πρόθεση λοιπόν της Τουρκίας είναι να ενισχύσει τις σχέσεις της με τους ομόθρησκους προς αυτήν πληθυσμούς, οι οποίοι βρίσκονται ήδη ή θα εγκατασταθούν μελλοντικά στη Βαλκανική. Αυτούς τους πληθυσμούς η νεοοθωμανική Τουρκία τους βλέπει ως ένα πολιτιστικό και πολιτικό προγεφύρωμα για την επιστροφή της στα Βαλκάνια.

Και για να μην έχουμε αμφιβολίες, ο Νταβούτογλου μας ξεκαθαρίζει ότι απώτερη επιδίωξη της Τουρκίας είναι να δημιουργηθεί ένα διεθνές νομικό πλαίσιο που θα της «παρέχει το δικαίωμα παρέμβασης στα ζητήματα που αφορούν τις μουσουλμανικές μειονότητες των Βαλκανίων», διότι όπως προσθέτει, «η νομιμότητα της επέμβασης στην Κύπρο, που αποτελεί ένα εντυπωσιακό παράδειγμα στη σύγχρονη εποχή, κατέστη δυνατή εντός ενός τέτοιου ειδικού νομικού πλαισίου».

Αντικατάσταση πληθυσμού

Για όποιον θέλει να σκεφτεί ελεύθερα τί συνεπάγονται όλα αυτά σε ένα βάθος χρόνου, το συμπέρασμα είναι ξεκάθαρο. Στο πρώτο εξάμηνο του 2024, περίπου 20.000 μετανάστες έλαβαν άσυλο, ενώ άλλοι τόσοι δεν πήραν άσυλο αλλά στην πλειονότητά τους θα παραμείνουν στην Ελλάδα ή θα μας επιστραφούν από άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όταν επιχειρήσουν να πάνε σε αυτές. Αυτή είναι η τρέχουσα εικόνα. Λίγο πολύ όμως είναι ενδεικτική του τί συμβαίνει και του τί θα συμβαίνει στα επόμενα χρόνια.

Από την άλλη πλευρά, ο γηγενής ελληνικός πληθυσμός μειώνεται με έναν ρυθμό που υπερβαίνει τα 30.000 άτομα στο εξάμηνο. Με βάση τα πιο πρόσφατα επίσημα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, το 2022 η μείωση του γηγενούς ελληνικού πληθυσμού λόγω της αριθμητικής υπεροχής των θανάτων έναντι των γεννήσεων υπερέβη τις 65 χιλιάδες άτομα. Δηλαδή το 2022 χάθηκε μια μεγάλη επαρχιακή πρωτεύουσα του μεγέθους της Αλεξανδρούπολης και αυτό δεν συνέβη για πρώτη φορά. Από το 2009 έως σήμερα έχουν χαθεί περισσότεροι από 576 χιλιάδες Έλληνες λόγω της υπογεννητικότητας, και αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες έχουν φύγει στο εξωτερικό, λόγω της χρεοκοπίας και της φτωχοποίησης που αυτή επέφερε.

Οι δύο παραπάνω διεργασίες οδηγούν νομοτελειακά στη ριζική μεταβολή του πληθυσμού της χώρας και αναπόφευκτα και της ίδιας της φυσιογνωμίας της σε έναν ορίζοντα όχι πολύ μακρύτερο της εικοσαετίας. Είμαστε δηλαδή αντιμέτωποι με μια ιστορική μετάβαση, η οποία οδηγεί στο τέλος της τη νεοελληνική κοινωνία όπως την γνωρίσαμε στα τελευταία 200 χρόνια. Και οι συνέπειες μιας τέτοιας αλλαγής θα είναι αναπόφευκτα τέτοιας έκτασης και τέτοιου βάθους, που δύσκολα θα μπορεί κανείς να τις διαχειριστεί, ακόμη κι αν έχει από τώρα κάποιο σχέδιο για όλα αυτά που έρχονται. Πόσο μάλλον βέβαια, όταν δεν υπάρχει κανένα σχέδιο και απλώς έχουμε αφεθεί στις εξελίξεις να μας πάνε όπου αυτές θέλουν και όπου τις κατευθύνουν εκείνοι που τις διαμορφώνουν.

Τα κρίσιμα ερωτήματα

Πέρα λοιπόν από τα όποια τρέχοντα ή επείγοντα προβλήματα αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία, το μείζον ερώτημα το οποίο καλείται να απαντήσει, είναι τί είδους χώρα θα είναι η Ελλάδα το 2050. Διότι μια χώρα που θα συνεχίσει να εποικίζεται με πληθυσμούς από όλα τα σημεία του ορίζοντα και από κάθε κρίση που συμβαίνει στον ευρύτερο περίγυρο, είναι σίγουρο ότι σε μερικές δεκαετίες δεν θα είναι η Ελλάδα που γνωρίζουμε.

Θα πρέπει λοιπόν τώρα και όχι αργότερα να απαντήσουμε σε μερικά θεμελιώδη ερωτήματα. Κατ’ αρχάς, θέλουμε να συμβεί μια τέτοια μεταβολή; Ποιες συνέπειες θα έχει αυτή; Θα μπορούμε άραγε να τις διαχειριστούμε ή μήπως τα παιδιά μας θα υποχρεωθούν να κάνουν μια σειρά από συμβιβασμούς, επειδή εμείς αφήσαμε τα πράγματα στην τύχη τους; Πόσο σημαντικό είναι άραγε να χαθεί η κοινωνική συνοχή και μάλιστα κατά έναν τρόπο που δεν θα γίνει ομοιόμορφα ή ομαλά, αλλά με την μάλλον απότομη και μαζική προσθήκη ετερόκλητων πληθυσμών που θα διαφέρουν σημαντικά στο αξιακό τους πλαίσιο από τον υπάρχοντα γηγενή πληθυσμό;

Σε αυτή τη συζήτηση επίσης, δεν καλούμαστε να εξετάσουμε μόνο το τί θα συμβεί. Πρέπει να δούμε το πώς και με τί ρυθμό θα συμβεί. Διότι αν οι ρυθμοί αυτών που έρχονται, υπερβαίνουν κάποια όρια (είτε ως ρυθμοί αφίξεων είτε ως ρυθμοί γεννήσεων), τότε δεν είμαστε εμείς αυτοί που θα ενσωματώσουν τους συρρέοντες πληθυσμούς (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό), αλλά αυτοί που θα ενσωματώσουν ή θα αφομοιώσουν εμάς.

Οι κίνδυνοι της πληθυσμιακής μετάλλαξης

Τί σημαίνουν άραγε όλα αυτά για την εσωτερική ασφάλεια; Οι κοινωνικές αναταραχές που σημειώνονται κατά καιρούς στη Γαλλία, οι συγκρούσεις που σημειώθηκαν πρόσφατα στη Βρετανία μετά τη δολοφονία τριών κοριτσιών στο Σάουθπορτ από άτομο μεταναστευτικής καταγωγής, η αύξηση της εγκληματικότητας στη Σουηδία, η οποία ώθησε τον Σουηδό Πρωθυπουργό να πει ότι πιθανώς θα χρειαστεί η επέμβαση του στρατού για να επιβληθεί η τάξη σε περιοχές όπου επικρατεί η ανομία, είναι απλώς μερικά δείγματα των προβλημάτων συμβίωσης πληθυσμιακών ομάδων που διαφέρουν ριζικά ως προς την κοσμοαντίληψή τους.

Τί συνεπάγονται τέλος αυτές οι εξελίξεις για την εξωτερική ασφάλεια, ειδικά σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, η οποία αντιμετωπίζει τη διαρκή απειλή της Τουρκίας; Για παράδειγμα, ας σκεφτούμε: πόσο σημαντικό είναι αυτοί που έρχονται στη χώρα να έχουν περισσότερα κοινά πολιτισμικά στοιχεία με εκείνον που μας απειλεί, παρά με εμάς;

Οι παραπάνω εξελίξεις δυστυχώς είναι πέρα από τον αντιληπτικό και διαχειριστικό ορίζοντα του εγχώριου πολιτικού συστήματος, το οποίο είναι το ίδιο που χρεοκόπησε τη χώρα, που την οδήγησε στον δημογραφικό μαρασμό και την οικονομική καθήλωση και που αφήνει την ελληνική περιφέρεια να ερημώνει επί δεκαετίες. Αυτό το πολιτικό σύστημα επιτρέπει σήμερα με ασύγγνωστη αμεριμνησία να ανατρέπονται τα πληθυσμιακά δεδομένα που διαμόρφωσαν η Επανάσταση του 1821, η εποποιία των Βαλκανικών Πολέμων και η Μικρασιατική Καταστροφή. Μάλιστα κατά μια τραγική ειρωνεία της Ιστορίας, είναι αυτή η ίδια η Ευρώπη προς την οποία η Ελλάδα αναζήτησε ερείσματα απέναντι στην τουρκική απειλή, η οποία σήμερα μας ωθεί προς μια ανεπίστρεπτη πληθυσμιακή μετάλλαξη ιστορικών διαστάσεων.

Η επιβίωση του ελληνισμού

Όλες οι απόψεις σε αυτή τη συζήτηση είναι αποδεκτές ως αφετηρία ενός δημοκρατικού διαλόγου που θα καταλήξει σε κάποιες αποφάσεις. Αρκεί όμως να ειπωθεί η αλήθεια, να εκτιμηθούν οι συνέπειες και η ίδια η κοινωνία να αποφασίσει για το μέλλον της. Και όχι βέβαια να εξαπατάται από ένα πολιτικό σύστημα το οποίο δρα ερήμην της, με κύρια προτεραιότητα το πώς θα δώσει τα διαπιστευτήριά του σε ξένα κέντρα εξουσίας, από τα οποία έλκει τη νομιμοποίησή του.

Ας τα σκεφτούμε όλα αυτά. Μια κοινωνία δεν είναι απλώς ένα άθροισμα οικονομικά ενεργών προσώπων, όπως αρέσκεται να πιστεύει ο μεταεθνικός νεοφιλελευθερισμός και ο άσπονδος συνοδοιπόρος του, ο αριστερός κοσμοπολιτισμός. Μια κοινωνία είναι μια συλλογικότητα με κοινούς δεσμούς αίματος, κοινή ιστορία και κοινές αντιλήψεις. Είναι φορέας ενός συγκεκριμένου πολιτισμού και έχει μια συγκεκριμένη ιδιοπροσωπία. Όλα αυτά την καθιστούν κάτι ευρύτερο και ισχυρότερο από το απλό άθροισμα των συνιστώντων μερών της. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που κάποιοι επιθυμούν την αποσύνθεση της ελληνικής κοινωνίας, όπως και την αποσύνθεση όλων των εθνικών κοινωνιών. Ευθύνη των σημερινών Ελλήνων είναι να αποτρέψουν μια τέτοια εξέλιξη και να μην αποτελέσει η γενιά τους το τέρμα μιας μεγάλης ιστορικής διαδρομής.

*Ο Αναστάσιος Λαυρέντζος κατέχει πτυχίο Φυσικής και διπλώματα μεταπτυχιακής ειδίκευσης (MSc) στα Οικονομικά Μαθηματικά και στη Θεωρητική Φυσική. Έχει εργαστεί ως διευθυντικό στέλεχος στον τομέα Διαχείρισης Κινδύνων σε μεγάλους ελληνικούς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς. Στο πλαίσιο αυτό έχει επισκεφτεί πολλές βαλκανικές χώρες (Τουρκία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Σερβία). Συνεργάζεται με διεθνείς ελεγκτικούς οίκους ως συμβουλος επιχειρήσεων και διδάσκει Διαχείριση Κινδύνων στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έχει γράψει τα βιβλία: «Η Θράκη στο μεταίχμιο» και «Σιωπηρή Άλωση – Το Δημογραφικό και το Μεταναστευτικό πρόβλημα της Ελλάδας».

slpress.gr