Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Διερωτώμαι πως είναι δυνατόν η Ευρώπη να έχει λειτουργήσει, στον πόλεμο της Ουκρανίας, με τέτοια εγκληματική επιπολαιότητα, ώστε να έχει φέρει κυριολεκτικά στο χείλος του γκρεμού, το σύνολο των κρατών-μελών της, δημιουργώντας τα άλυτα προβλήματα του επισιτισμού και της ενέργειας, με συνέπειες που προβλέπονται αυτόχρημα τραγικές.
Με ποιά δικαιολογία, που να βρίσκεται εντός στοιχειωδώς λογικών ορίων, το άσβεστο μίσος εναντίον της Ρωσίας εμπόδισε την Ευρώπη να αντιληφθεί αυτό που ήταν απολύτως ξεκάθαρο από την πρώτη στιγμή: ότι δηλαδή οι κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας ήταν αναπόφευκτο να στραφούν τελικά εναντίον της Ευρώπης (βλ. και σχετικό άρθρο μου στον Οικονομικό Ταχυδρόμο στις 15.03.2022 με τίτλο “Κυρώσεις: ποιοι θα ματώσουν περισσότερο;).
Ακόμη πιο παράλογες είναι οι διαμαρτυρίες της Ευρώπης εναντίον των αποφάσεων της Ρωσίας, που καταστρέφουν την Ευρώπη.
Δηλαδή, να τις βάλουμε κάτω αυτές τις διαμαρτυρίες, για να καταλάβουμε τι ακριβώς υποστηρίζει η Ευρώπη: ότι δηλαδή η ίδια έχει δικαίωμα να συνεδριάζει ατέλειωτες ώρες και ημέρες, για το πως θα εφεύρει καταστροφές που θα εξαφανίσουν από προσώπου Γης τη Ρωσία, αλλά όμως η Ρωσία (έστω και αν δεχτούμε το δυτικό επιχείρημα ότι προκειται για χώρα και λαό δαιμονισμένους, που δεν πρέπει να εξακολουθούν να υπάρχουν επί της Γης) δεν έχει δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό της.!!!!
Ασφαλέστατα, είμαστε Ευρωπαίοι, “ανήκομεν εις την Δύσιν” και η Ευρώπη είναι το σπίτι μας. Αλλά, μέσα στην Ευρώπη υπάρχει και η λιλιπούτεια Ελλάδα, που έχει υποχρέωση να υπερασπιστεί την ύπαρξή της, την επιβίωσή της, μέσα στο χρόνο, αλλά και την εθνική της κυριαρχία.
Να πάμε, λοιπόν, και σε άλλη τραγική εξέλιξη, και αυτήν να την θέσω ως ερώτημα: Πως δηλαδή, και με τι είδους βάση μπορεί να αισθάνεται εξασφαλισμένη η Ελλάδα, απέναντι στις άκρως απειλητικές και σε καθημερινή βάση τουρκικές δηλώσεις, βασιζόμενη απλώς στις, (λυπούμαι, αλλά έτσι τις καταλαβαίνω, και μακάρι να σφάλλω) χωρίς σοβαρότητα, χωρίς βάθος, χωρίς αντίκρισμα σε συγκεκριμένη ανάληψη υποχρεώσεων και χωρίς συνοχή, δηλώσεις της ΕΕ, που υποτίθεται ότι καταδικάζουν τις λυσσαλέες παραβιάσεις της Τουρκίας. Οι οποίες, φευ δεν είναι εδώ και καιρό απλώς λεκτικές.
Διερωτώμαι, λοιπόν, με τρόμο, για το πως θα αντιδράσει αυτός ο λαός μας αν ή, μάλλον όταν, επέλθει το προετοιμασμένο μεθοδικά τουρκικό μπάμ, έχοντας παραμείνει ηθελημένα ναρκωμένος, με ψευδαισθήσεις ότι δήθεν θα σωθεί από την ΕΕ.
Πρόκειται, πράγματι, για θέματα ζωής και θανάτου που επιβάλλεται να τα αντιμετωπίσουμε, στο μέτρο που βέβαια το μπορούμε, όχι πια ως συρόμενοι από την ΕΕ, με 100% υποτελή εκεί συμπεριφορά μας, αλλά ως μικρό αλλά αποφασισμένο να ζήσει Έθνος.
