Κ. Κυριακόπουλος: Η σκληρή Ευρωπαϊκή ατζέντα σε ένα περιβάλλον ευκαιριών & προκλήσεων που όφειλε να αναδείξει η χώρα μας

Οι Ευρωεκλογές της Κυριακής, ήταν ίσως η κρισιμότερη εκλογική αναμέτρηση από την ίδρυση της ΕΟΚ – ΕΕ μέχρι σήμερα, αλλά δυστυχώς και αυτήν την φορά, παρά τα πιεστικά διλήμματα που τίθενται αυτοδικαίως και παρά την κρισιμότητα των περιφερειακών προβλημάτων, ορισμένα εν των οποίων τείνουν να καταστούν ανεξέλεγκτα, οι πολίτες σύρθηκαν στο εκλογικό παραβάν μέσα σε ένα ευνουχισμένο πολιτικό κλίμα και με εμφανώς υποβαθμισμένο τον πολιτικό – κυριαρχικό ρόλο τους…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Η συζήτηση που προηγήθηκε, διεξήχθη αυστηρά με όρους εκλογικής πελατείας, στο περιβάλλον ενός φτηνού και ανούσιου ανταγωνισμού (που ενίοτε άγγιζε ή και ξεπερνούσε τα όρια της κατινιάς), μέσα από τον οποίο οι βασικοί εμπλεκόμενοι αναζητούσαν εναγωνίως την προσωπική τους δικαίωση και την επιβράβευση των πολιτικών κ.ά επιλογών τους. Φυσικά δεν έλειψαν οι γνωστές γραφικότητες, ούτε βεβαίως οι φιλόδοξοι εκλογικοί γυρολόγοι (παραδοσιακοί και νεόκοποι) που διεκδίκησαν ΚΑΙ αυτήν την φορά μια θεσμική θέση στο πολιτικό στερέωμα και συνακόλουθα στο Ευρωπαϊκό μισθολόγιο, επιστρατεύοντας την φτηνή δημοκοπία και την μονοθεματική ημιμάθεια, σε ψηφοδέλτια ευκαιρίας χωρίς τα στοιχειώδη στάνταρντς σοβαρότητας, χωρίς την στοιχειώδη όσο και αναγκαία πολιτική επάρκεια και χωρίς να έχουν την δυνατότητα να πουν κάτι σοβαρό σε έναν στοιχειωδώς σκεπτόμενο πολίτη.

Η επόμενη μέρα, δυστυχώς δεν είναι αφιερωμένη στην αυτοκριτική και στην μεταμέλεια, αλλά σε ένα φτηνό παιγνίδι εντυπώσεων, που βιάζει προκλητικά τους αριθμούς και την λογική μας. Τα δεδομένα ωστόσο αποτυπώνονται με τρόπο σαφή και ξεκάθαρο και ουδείς δικαιούται να τα προσπεράσει…

Οι πολίτες, αν και την συγκεκριμένη ιστορική περίοδο δεν έχουν και ιδιαίτερα καλές επιδόσεις στα ζητήματα που σχετίζονται με την αυξημένη πολιτική ευθύνη που οφείλουν να επιδεικνύουν σε κάθε περίπτωση, εν τούτοις σε αυτές τις εκλογές ΔΕΝ στοιχήθηκαν πίσω από τις τακτικές που τους υπαγόρευσαν οι μέντορες των πολιτικών κομμάτων. Αντίθετα αυτό που επέλεξαν – και το επέλεξαν συνειδητά – ήταν να απονομιμοποιήσουν πλήρως και τυπικά την μεταπολιτευτική αθλιότητα, με τα πρωτοφανή ποσοστά της αποχής από την κάλπη, τα οποία άγγιξαν το 60%…

Τα πολιτικά κόμματα που κυριαρχούν στο πολιτικό σκηνικό, αντί να πράξουν το αυτονόητο, αντί δηλαδή να ανησυχήσουν και να προβληματιστούν σοβαρά γι’ αυτήν την εξέλιξη, έσπευσαν να κεφαλαιοποιήσουν τον καταστροφικό δείκτη της αποχής και να επιδοθούν σε ένα ανήθικο επικοινωνιακό παιχνίδι με την ποσόστωση. Απολυτοποίησαν δηλαδή το κύρος της αναγωγής σε ποσοστά, προκειμένου να εμφανίσουν έτσι ως περιορισμένο και ελεγχόμενο το μέγεθος της πολιτικής συντριβής τους, ενώ αποφεύγουν να συζητούν για τον απόλυτο αριθμό των ψήφων που εξασφάλισαν και ο οποίος επιβεβαιώνει την ραγδαία απονομιμοποίησή τους μέσα στην κοινωνία,  αφού το εκλογικό τους αποτύπωμα περιορίστηκε δραματικά στα όρια των φανατικών της εκλογικής τους πελατείας. Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε ότι μόνο για την ΝΔ, καταγράφεται απώλεια ενός εκατομμυρίου ψήφων σε σχέση με τις εκλογές του 2023.

Οι λοιποί κομματικοί πουθενάδες, που για μια ακόμη φορά προέκυψαν εν αφθονία στο πλαίσιο ενός συμπληρωματικού αλλά διόλου τιμητικού ρόλου που αναλαμβάνεται κατ’ ανάθεση και εργαλειοποιείται στο περιβάλλον μιας ευρύτερης εκφυλιστικής πολιτικής διεργασίας, προφανώς απεκόμισαν το αναμενόμενο στο εκλογικό ταμείο, αφού τα καταγέλαστα εκλογικά τους ποσοστά κινούνται στην σφαίρα του μηδέν κόμμα κάτι τακατό. Η ζημιά όμως που έκαναν, έχει ευρύτερο αποτύπωμα μιας και η μονοθεματική πολιτική τους ατζέντα που κινείται πρωτίστως στην σφαίρα της δημαγωγίας και λιγότερο έως καθόλου στο περιβάλλον των πραγματικών πολιτικών προκλήσεων, η αποπροσανατολιστική ρητορική και οι κοντόφθαλμες πρακτικές τους, οδηγούν σε χρεοκοπία την πολιτική σκέψη και σε ναυάγιο την πολιτική προσδοκία για μια επιθετική πολιτική ανασύνταξη με απαιτήσεις και με επίκεντρο την κοινωνία και φυσικά τις στρατηγικές προτεραιότητες της πατρίδας μας.

Όλα τα παραπάνω επιβεβαιώνουν ότι αυτές οι Ευρωεκλογές, αντιμετωπίστηκαν εν πολλοίς σαν «του Κασίδη το κεφάλι», σε μια χώρα που τόσο οι πολιτικοί της όσο και οι πολίτες της, όφειλαν πριν απ’ όλους και πάνω απ’ όλα να κατανοήσουν τα αυτονόητα, τα κρίσιμα τα ουσιαστικά, να τα αναδείξουν με σοβαρότητα, στρατηγικό σχεδιασμό και ευθύνη και βεβαίως να σταματήσουν να επιδίδονται σε φτηνοπολιτικές Κατινιές και σε κάθε λογής ανούσιες φλυαρίες. Αυτές οι εκλογές είναι οι κρισιμότερες από την ίδρυση της ΕΟΚ – ΕΕ μέχρι και σήμερα, διότι:

Α. Βρίσκουν την Ευρώπη να έχει εμπλακεί στην περιδίνηση των συνεπειών μιας πολεμικής σύγκρουσης, με αβέβαια έκβαση, με απροσδιόριστο το εύρος των επιπτώσεων και με ορατούς τυχοδιωκτισμούς στις επιλογές αυτών που αποφασίζουν για λογαριασμό όλων σε αυτό το εξαιρετικά προβληματικό «μαγαζί»…

Β. Βρίσκουν την Ευρώπη να στραγγαλίζεται στο πνιγηρό περιβάλλον μιας κατάφωρα υποτελούς σχέσης που χορογραφείται από την Αμερική και θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε μια περεταίρω κλιμάκωση της γεωπολιτικής της απαξίωσης…

Γ. Βρίσκουν την Ευρώπη στην περιδίνηση των συνεπειών μιας στρατηγικής αποβιομηχάνισης, οι συνέπειες της οποίας θα έχουν επιπτώσεις ευρύτερες στα φυσιογνωμικά της χαρακτηριστικά.

Δ. Βρίσκουν την Ευρώπη στα πρώιμα στάδια της αναζήτησης μιας ιδιότυπης χειραφέτησης που ενσωματώνεται στην ρητορική περί πολεμικής βιομηχανίας στο πλαίσιο μιας καιροσκοπικής και πλήρως ανισόμετρης ανάπτυξης, χωρίς σχεδιασμό, χωρίς στρατηγικές προτεραιότητες εναρμονισμένες σε μια νέα ολοκληρωμένη αντίληψη για τον περιφερειακό της ρόλο και φυσικά χωρίς οδικό χάρτη  και όραμα για την επόμενη μέρα…

Ε. Βρίσκουν την Ευρώπη και την ευρωπαϊκή σκέψη να φλερτάρει με μια διαδικασία αναζήτησης της στρατηγικής αυτονομίας της, μέρος της οποία είναι ΚΑΙ η ενεργειακή αυτονομία, τα κλειδιά της οποίας κρατά η Ελλάδα, αλλά οι Έλληνες πολιτικοί ασχολούνται με τα πόθεν αίσχη εαυτών και αλλήλων…

Στ. Βρίσκουν την Ευρώπη με ενισχυμένο τον πολιτικό ρόλο του Ευρωσκεπτικισμού γεγονός που δαιμονοποιείται συστηματικά σε μια ιστορική συγκυρία, κατά την οποία θα έπρεπε να εκλαμβάνεται ως πρώτης τάξεως ευκαιρία για ευρύτερες συστημικές ανατροπές…

Ζ. Βρίσκουν την Ευρώπη λίγο πριν από το ξέσπασμα σειράς αλυσιδωτών αδιεξόδων που θα θέσουν εν αμφιβόλω την βιωσιμότητα των δημοσιονομικών κ.ά εργαλείων περιφερειακής χειραγώγησης. Πρόκειται για μια διαδικασία μαθηματικά επιταχυνόμενη στο περιβάλλον της σύγκρουσης που σοβεί και ανατροφοδοτείται στην Ευρωπαϊκή γειτονιά. Ήδη αυτοκτονικοί χειρισμοί και λοιπές αστοχίες στο ζήτημα της διαχείρισης της επιτοκιακής πολιτικής εν μέσω μιας πολυεπίπεδης κρίσης, αποκαλύπτουν εγγενείς δυσκολίες συνέχισης της πεπατημένης στην καθυπόταξη της Ευρωπαϊκής περιφέρειας

Όλα τα παραπάνω, είναι μερικές μόνο από τις κρισιμότατες προκλήσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη, σε μια Ευρώπη που αυτοσχεδιάζει με μπόλικη δόση ερασιτεχνισμού σε ότι αφορά στις αμυντικές της ανησυχίες στα κεντρικά και βόρεια σύνορά της… Σε μια Ευρώπη που συνειδητοποιεί πως το ναρκοπέδιο των Βαλκανίων παραμένει ενεργό και πλήρως απασφαλισμένο… Σε μια Ευρώπη που στενάζει υπό την κλιμακούμενη πίεση του μεταναστευτικού και που οφείλει να μην ξεχνά ότι η απειλή διάχυσης του φονταμενταλισμού από την εξόχως αποσταθεροποιούμενη Μέση Ανατολή, την αφορά και οφείλει να την διαχειριστεί με σχέδιο και αποφασιστικότητα.

Όλα τα παραπάνω δεν είναι παρά ο καταλύτης που σε συνάρτηση με τον αυξημένο πολιτικό ρόλο του Ευρωσκεπτικισμού, θέτουν επί τάπητος το ζήτημα των ευρύτερων ανατροπών μηδέ εξαιρουμένης και της ριζικής αναμόρφωσης της γεωπολιτικής Ευρώπης.

Και μπορεί να πέρασαν ήδη 47 χρόνια από την περίφημη έκθεση Mc Dougall, οι απαιτήσεις της οποίας σπρώχτηκαν στα αζήτητα από τους πολέμιους της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδιοποίησης, όμως οι νέοι συσχετισμοί και η ενισχυμένη παρουσία δυνάμεων που ενδιαφέρονται για την ολοκληρωμένη ενίσχυση του γεωπολιτικού ρόλου της Ευρώπης, είναι δυνατόν να τσακίσουν τις παραδοσιακές και υστερόβουλες Γερμανικές εμμονές και να ανοίξουν τον δρόμο για δομικές ανατροπές και εξελίξεις.

Η Ελλάδα, ως μια από τις χώρες που κρατά στα χέρια της κρίσιμα κλειδιά που μπορούν να χτίσουν την ισχύ της Ευρώπης της επόμενης μέρας, όφειλε όχι μονάχα να έχει αξιοποιήσει την προεκλογική (και όχι μόνο) περίοδο για να αναδείξει αυτά τα ζητήματα και να συσπειρώσει την Ελληνική κοινωνία στην βάση ενός οράματος που θα δώσει υπόσταση στην ολοκληρωμένη και πολυεπίπεδη αντεπίθεση του Ελληνισμού, αλλά και να έχει σχεδιάσει πλήρως τον τρόπο και την μεθοδολογία με την οποία θα πρωταγωνιστήσει στην διαμόρφωση της Ευρωπαϊκής ατζέντας, σε μια εποχή που οι θεσμικές ανατροπές, ο φυσιογνωμικός μεταμορφισμός, η στρατηγική περπατησιά και ο ανασχεδιασμός της ισχύος, θα μπουν εκ των πραγμάτων στην Ευρωπαϊκή ημερήσια διάταξη.

Πρόκειται δηλαδή για όλα αυτά τα οποία ΔΕΝ συζητήσαμε προετοιμαζόμενοι για τις Ευρωεκλογές, επειδή οι κυρίαρχοι του πολιτικού μας συστήματος επέλεξαν να συζητάμε για τις επιδόσεις του τρισμέγιστου της αγίας οικογένειας, για το πόθεν αίσχος του Κασσελάκη, για την γκέι ατζέντα που επέβαλαν οι Πατέληδες, για τις ομορφιές της Διακήρυξης των Αθηνών και για τις περήφανες επικύψεις του Γεραπετρίτη.

Και φυσικά, αντιστάθμισμα στις επικοινωνιακές και άλλες επιλογές των κυρίαρχων, δεν ήταν και δεν θα μπορούσαν να είναι οι καιροσκοπικές επιλογές των πουθενάδων.

Όσοι λοιπόν συνεχίζουν να έχουν απορίες για τους πραγματικούς λόγους που έστειλαν την κοινωνία στις παραλίες ή στο σπίτι της καλό θα είναι να έχουν υπ’ όψιν τους ότι η ανάγκη της επιθετικής πολιτικής ανασύνταξης, απαιτεί πρωταγωνιστές και ρόλους που θα τους επωμιστούν προσωπικότητες που οφείλουν επιτέλους να περάσουν μπροστά και όχι να αυτοακυρώνονται υποβαθμιζόμενοι σε κομπάρσους, χειροκροτητές και κλακαδόρους περιφερόμενων πολιτικών καιροσκόπων.