Δεν συμμερίζομαι τους πανηγυρισμούς που εκδηλώνονται με αφορμή την επίσκεψη του προέδρου της Κύπρου στις ΗΠΑ και την συνάντησή του με τον πρόεδρο Μπάιντεν…
Προφανώς το ίδιο το γεγονός, σηματοδοτεί την απαρχή μιας καινούριας κατάστασης την οποία οφείλουν οι πάντες να πάρουν υπ’ όψιν τους πάρα πολύ σοβαρά. Πρόκειται για μια σημαντική εξέλιξη την οποία ουδείς δικαιούται να παραβλέψει η πολύ περισσότερο να υποτιμήσει την σημασία της και να ασχοληθεί επιφανειακά με τα νέα δεδομένα που διαμορφώνονται.
Πρωτίστως όμως, αυτός που οφείλει να αντιμετωπίσει την νέα κατάσταση με την δέουσα σοβαρότητα και ευθύνη, είναι ή ίδια η κυπριακή πολιτική ηγεσία, η οποία θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι δεν έχει την πολυτέλεια να αφήνει τις ευκαιρίες που δημιουργούνται να περνούν αναξιοποίητες. Κυρίως όμως θα πρέπει να ξεκαθαρίσει προς πάσαν κατεύθυνση, εάν αυτό που διεκδικεί για την χώρα την οποία εκπροσωπεί, είναι ένας πρωταγωνιστικός ρόλος στα περιφερειακά δρώμενα ή εάν η ίδια είναι διατεθειμένη να συμβιβαστεί με ορισμένες γκλαμουράτες τουφεκιές στον αέρα, που όμως δεν δημιουργούν υποθήκες και δεν αναβαθμίζουν ουσιαστικά, πραγματικά και πάνω απ’ όλα ΓΙΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΤΗΣ, την γεωστρατηγική της υπόσταση εν όψει των εξελίξεων της επόμενης μέρας.
Ας γίνουμε λοιπόν σαφέστεροι…
Α. Στον περιφερειακό σχεδιασμό της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, η γεωπολιτική υπόσταση της Κύπρου, φαίνεται ότι αποκτά μια ιδιαίτερη στρατηγική βαρύτητα και αυτός είναι ο καθοριστικός λόγος που έφερε τον Ν. Χριστοδουλίδη να περνά το κατώφλι του Λ. Οίκου και να ενσωματώνει έτσι στο προσωπικό του χαρτοφυλάκιο, το «πολύτιμο» brand της φωτογραφίας μπροστά από το γνωστό τζάκι – σύμβολο εκπομπής πολλαπλών πολιτικών μηνυμάτων…
Β. Η στρατηγική εργαλειοποίηση της Κύπρου, η οποία «κλειδώνει» και τυπικά με το υπερατλαντικό ταξίδι του προέδρου της, έρχεται να θυμίσει ως μικρογραφία, τον φαύλο κύκλο που εγκαινίασαν τα μπόλικα «μπράβο» και τα ακόμη περισσότερα «ζήτω» με τα οποία περιέλουσαν οι Αμερικανοί και τον Έλληνα πρωθυπουργό στο δικό του υπερατλαντικό ταξίδι, την περίοδο που η πατρίδα μας προσάραζε οριστικά στο αυτοκαταστροφικό περιβάλλον που έκτοτε αποκαλείται ως «σωστή πλευρά της Ιστορίας»…
Γ. Οι πανηγυρισμοί που επιστρατεύονται και η υπερδοσολογία υπερβολής η οποία τους χαρακτηρίζει, δεν είναι παρά η γνώριμη μέθοδος στην οποία καταφεύγουν πάντα οι χειραγωγοί της επικοινωνίας, προκειμένου να θολώσουν τα νερά και να καταστήσουν δύσκολη την καθ’ όλα αναγκαία συνολική αποτίμηση του αποτελέσματος ενός ταξιδιού, η πολιτική διάσταση του οποίου δεν είναι μονοδιάστατη και οι πραγματικές στοχεύσεις των Αμερικανών, είναι πολύ πιο σύνθετες από αυτές που επιχειρεί να αναδείξει η κυρίαρχη πολιτική επικοινωνία…
Βέβαια, αυτό τα υπέροχα 24ωρα που μεσολάβησαν, έχουν ειπωθεί πολλά και έχουν γραφτεί ακόμη περισσότερα. Η επόμενη μέρα όμως για την Κύπρο, δεν μπορεί να εξαντλείται μονάχα στον «αναβαθμισμένο ρόλο» της για λογαριασμό της Αμερικανικής γεωστρατηγικής.
Οι Αμερικανοί προφανώς δείχνουν αυξημένο προτιμησιακό ενδιαφέρον και φυσικά έχουν επίγνωση του ρόλου που θα κληθεί να διαδραματίσει η Κύπρος στην ευρύτερη περιοχή, ως ένα απολύτως ελεγχόμενο γεωπολιτικό πάτημα που θα ισχυροποιήσει την παρουσία τους και την γεωστρατηγική τους θέση.
Οι Αμερικανοί όμως δεν έχουν – ποτέ δεν είχαν – μονοδιάστατη θεώρηση των περιφερειακών προκλήσεων. Διότι αυτό που υπάρχει στον σκληρό πυρήνα της νέας περιφερειακής γεωστρατηγικής τους προσέγγισης είναι:
- Ισχυρή παρουσία στην Κύπρο…
- Επιθετική διαχείριση και επαναπροσδιορισμό ρόλων στο περιφερειακό συμμαχικό τους μοντέλο. Και φυσικά…
- Επαναδιατύπωση των περιφερειακών ισορροπιών στην βάση των νέων απαιτήσεων που σχετίζονται με την ενεργειακή και την ευρύτερη περιφερειακή ασφάλεια.
Το πρώτο λοιπόν ζήτημα το οποίο οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε, είναι πως τόσο το καρότο όσο και το μαστίγιο, είναι εργαλεία τα οποία χρησιμοποιούν κατά περίπτωση οι Αμερικανοί στο πλαίσιο των ευρύτερων γεωστρατηγικών τους επιδιώξεων.
Αυτό έκαναν όταν αβαντάρισαν προκλητικά και χωρίς καν να τηρούν τα όποια προσχήματα, το 1974 που χορογράφησαν την εισβολή και την Κατοχή από τους Αττίλες η οποία κρατά μέχρι τις μέρες μας…
Αυτό ακριβώς κάνουν και τώρα με τις χαρούλες και τα χαμόγελα, κατά την διάρκεια της επίσκεψης ενός Κύπριου προέδρου, ο οποίος δείχνει απολύτως πρόθυμος να συμβιβαστεί.
Το δεύτερο ζήτημα το οποίο οφείλουμε να κοιτάξουμε κατάματα χωρίς να συντηρούμε και να αναπαράγουμε αυταπάτες, είναι ότι η Κύπρος αυτήν την στιγμή εργαλειοποιείται – μεταξύ άλλων – ΚΑΙ για την διαχείριση των ενδοσυμμαχικών ισορροπιών. Είναι φανερό λοιπόν ότι κάθε φιλοφρόνηση στον Νίκο Χριστοδουλίδη, διατυπώνεται με τα μάτια στραμμένα στον απείθαρχο Ερντογάν, στον οποίο το Αμερικανικό κατεστημένο, συνεχίζει να προσβλέπει, παρά τις αβεβαιότητες που εμφανίζει η ερμαφρόδιτη στάση του και οι αντιφατικές του στρατηγικές επιλογές.
Θα μπορούσε να είναι διαφορετική η απολύτως εργαλειοποιημένη αντιμετώπιση της Κύπρου από την υπερδύναμη;;;
Χωρίς να διακατεχόμαστε από κανενός είδους μικρομεγαλισμούς, θεωρούμε ότι η Κύπρος δεν έπρεπε να ακολουθήσει τον ολισθηρό δρόμο της Ελλάδας, διαμηνύοντας εμπράκτως την διάθεσή της να είναι και να συμπεριφέρεται ως «δεδομένη» προκειμένου να μην χαλάσει την επικοινωνιακή μανέστρα των Αμερικανών.
Για την Κύπρο ΔΕΝ είναι κέρδος όταν ο Αμερικανός πρόεδρος αρνείται να μιλήσει για κατοχή και πλασάρισε τον απαράδεκτο νεολογισμό της «τεχνητά διαιρεμένης χώρας», πολύ δε περισσότερο που η χώρα του έχει την πρώτη ευθύνη για το έγκλημα του 1974… Η Κύπρος δεν είναι μια τεχνητά διαιρεμένη χώρα. Είναι μια κατεχόμενη Ευρωπαϊκή χώρα και για το αίσχος αυτό την πρώτη ευθύνη την φέρουν οι Αμερικανοί αλλά ουδέποτε την αποδέχτηκαν…
Η άρνηση του Μπάιντεν να μιλήσει ευθέως για Κατοχή, δεν συνιστά στήριξη του δικαίου αγώνα των Κυπρίων, αλλά κλείσιμο του ματιού στον απείθαρχο Ερντογάν, που τον βοηθά να διαχειριστεί τα δικά του περιφερειακά αδιέξοδα. Και φυσικά….
Η άρνηση του Μπάιντεν να μιλήσει ευθέως για απελευθέρωση και να καυτηριάσει τις απαράγραπτες Αμερικανικές ευθύνες στο έγκλημα του 74, δεν συνιστά στήριξη στην Κύπρο, αλλά χτύπημα στην πλάτη και επικαιροποιημένη απενοχοποίηση του εισβολέα…
Προφανώς όλα τα παραπάνω, δεν συνιστούν απλές Αμερικανικές αβλεψίες, αλλά συνειδητή επιλογή των Αμερικάνων με την οποία ήθελαν να δείξει στους Τούρκους την πρόθεση του Αμερικανικού κατεστημένου να συμπεριλάβει έναν προσεκτικότερο Ερντογάν, στον σχεδιασμό της νέας περιφερειακής αρχιτεκτονικής χωρίς να τεθούν εν αμφιβόλω τα πειρατικά κεκτημένα.
Και φυσικά όλα τα παραπάνω έγιναν με την απόλυτη συγκατάθεση του Χριστοδουλίδη, ο οποίος επέλεξε να μην αγγίξει το Αμερικανικό αφήγημα, θεωρώντας ότι μια χώρα πλήρως υποταγμένη και άβουλη, θα απολαμβάνει εις το διηνεκές τα ωφελήματα μιας τέτοιας σχέσης, αρνούμενος να αποδεχτεί ότι οι κατ’ ανάθεση ρόλοι έχουν ημερομηνία λήξης και όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, το μόνο που παραμένει βιώσιμο και ανθεκτικό, είναι οι όροι της υποτέλειας και τίποτε άλλο…
Μπορούσε ο Κύπριος πρόεδρος να απορρίψει την πρόσκληση Μπάιντεν;;;
Όχι βεβαίως δεν θα μπορούσε. Θα μπορούσε όμως μετά από όλα όσα έδωσε, να ζητήσει αποφασιστική καταδίκη και ξεκάθαρη αναφορά στην Κατοχή…
Θα μπορούσε να στηρίξει τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Κύπρου, υπενθυμίζοντας σε όλους, ότι μετά από πενήντα χρόνια Κατοχής, αυτό που αποδεικνύεται είναι μια αλυσίδα από αυταπάτες και χαμένα στοιχήματα για όλους όσους στήριξαν τον Αττίλα στο εγκληματικό έργο του…
Θα μπορούσε επίσης να καταδείξει την «πεποίθησή» του, ότι στο πλαίσιο του αναβαθμισμένου γεωστρατηγικού περιφερειακού ρόλου της Κύπρου, ΟΛΟΙ οι στρατηγικοί μας σύμμαχοι θα σταθούν στο πλευρό της Κύπρου με όλα τα μέσα για τον άμεσο τερματισμό της Κατοχής. Ενός καθεστώτος που δεν εξωραΐζεται και δεν νοείται κανενός είδους συνύπαρξη με αυτό…
Αυτά και πολλά άλλα παρόμοια θα μπορούσε να ενσωματώσει η επικοινωνιακή διαχείριση του Κύπριου προέδρου κατά την επίσκεψή του στον Λευκό Οίκο. Αλλά αυτά δεν έγιναν…
Δεν είναι δυνατόν οι φοβικοί εκπρόσωποι του Ελληνισμού, να δίνουν τα πάντα και να μην ορθώνουν το ανάστημά τους ούτε καν στα αυτονόητα. Ο Γεραπετρίτης και ο Έλληνας πρωθυπουργός διαχειρίζονται με περίσσιο ενδοτισμό τα «ήρεμα νερά» που τους συνέστησαν, θυσιάζοντας σε αυτά την αξιοπρέπεια, την κυριαρχία και τα αδιαπραγμάτευτα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας…
Ο Νίκος Χριστοδουλίδης, προφανώς απέσπασε εύσημα… Αυτό που δεν ξέρουμε, είναι τι ακριβώς απέσπασε για την πολύπαθη Κύπρο ο πρόεδρός της…
Μετά από 50 χρόνια κατοχής τού 38% τής Νήσου, με την ανοχή τού δυτικού κόσμου, ό,τι κι αν κάνουν/λένε τώρα είναι απλή κοροϊδία. Η κατάσταση αυτή έχει παγιωθεί πια και το μόνο που απομένει να δούμε είναι η προσάρτηση των Κατεχομένων και σταδιακή αναγνώρισή των ως “ΤΔΒΚ”. Το 1991, ο ΟΗΕ εντόλευσε την απελευθέρωση τού Κουβέιτ από το Ιράκ, όπερ και εγένετο. Για την Κύπρο, δεν χρησιμοποιούν καν τις λέξεις “κατοχή” και “απελευθέρωση”, παρά μιλούν για “διευθέτηση τού προβλήματος”. Και εννοείται ότι και οι δικοί μας το ίδιο κάνουν σε Αθήνα και Λευκωσία. Ο Χριστοδουλίδης δέχεται να συναντάται με τον “πρόεδρο” των κατεχομένων, ως ίσως προς ίσον, σαν να μην καταλαβαίνει/πιστεύει ότι είναι πρόεδρος τής ΚΔ.
Έχει ενδιαφέρον να ξεχωρίζουμε το φαίνεσθαι από το είναι. Γνωρίζοντας τα πλαίσια στα οποία κινείται η ελληνική εξωτερική πολιτική (μονίμως χωρίς ουσιαστικά κέρδη) θα ήταν παράλογο να αναμένουμε κάποια διαφορετική αντίδραση. Η δε ιστορία γνωστή: τα αρχικά χαμόγελα και οι υποσχέσεις με το φιλικό χτύπημα στην πλάτη που θα τελειώσουν με υποχωρήσεις από μεριάς μας χωρίς κάποιο αντάλλαγμα.
Θα πανηγυρίζουμε όπως οι πολίστες που χάνουν αλλά χαίρονται επειδή δεν πνίγηκε κανένας τους.
Η μοίρα των υποτακτικών και δεδομένων.