του Δημήτρη Μακροδημόπουλου.
Η Βουλγάρα ιστορικός Μαρία Τοντόροβα, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Illimois των ΗΠΑ σε πρόσφατη συνέντευξη της σε αθηναϊκή εφημερίδα, απαντώντας σε ερώτηση για τη νοσταλγία του υπαρκτού σοσιαλισμού στη Ν.Α. Ευρώπη, αφού υποστήριξε ότι η “μετα-κομμουνιστική νοσταλγία” δεν υποδηλώνει ότι ο κόσμος επιθυμεί να επιστρέψει στον “πραγματικό κομμουνισμό” αλλά αποτελεί κρίσιμη αντίδραση στην απώλεια της ασφάλειας, της σταθερότητας, της ευημερίας και μιας συγκεκριμένης μορφής κοινωνικοποίησης, κατέληξε ως εξής: «Υπάρχει ένα αστείο που αποτυπώνει πλήρως την αμφιθυμία για το κομμουνιστικό παρελθόν. Μια γυναίκα ξυπνάει τη νύχτα, πετάγεται από το κρεβάτι και τρέχει στο μπάνιο όπου ανοίγει το φαρμακείο. Στη συνέχεια τρέχει στην κουζίνα και ανοίγει το ψυγείο και τέλος κοιτάζει από το παράθυρο στον δρόμο. Μετά γυρίζει ανακουφισμένη στην κρεβατοκάμαρα. Τότε ο άνδρας της τη ρωτά τι συνέβη και του απαντά: “είδα έναν φρικτό εφιάλτη, είδα πως είχαμε τα χρήματα να αγοράσουμε φάρμακα, πως το ψυγείο ήταν γεμάτο και πως οι δρόμοι ήσαν ασφαλείς και καθαροί”. Ο άνδρας της έκπληκτος τώρα την ξαναρωτά “ γιατί αυτό ήταν εφιάλτης”, οπότε του λέει: “νόμισα πως είχαν ξαναπάρει την εξουσία οι κομμουνιστές». Παράδεισος λοιπόν ο σοσιαλισμός ή ο καπιταλισμός;
Σήμερα όμως, εξ αιτίας της κρίσης, διαπιστώνουμε πόσο σημαντικό είναι να έχεις εξασφαλισμένη εργασία και στέγη δια βίου, να γνωρίζεις ότι το κράτος θα σπουδάσει τα παιδιά σου και θα τα αποκαταστήσει επαγγελματικά ο,τιδήποτε και αν συμβεί σε σένα. Ότι δεν θα πρέπει να πληρώνεις για την υγεία της οικογένειας και οι σπουδές των παιδιών σου δεν αποτελούν συνάρτηση της οικονομικής σου κατάστασης. Ώστε να απελευθερωθείς και να μπορέσεις, ανεπηρέαστος από τα αναγκαία, να ασχοληθείς με τα ανθρώπινα. Πότε όμως απελευθερώνεσαι; Σύμφωνα με τον Μαρξ όταν και όπου τελειώνει η ανάγκη. Ο Ούλριχ Μπεκ είναι εξίσου σαφής: «Η απλή αλήθεια, γράφει, είναι η εξής: Χωρίς αίσθημα υλικής εξασφάλισης δεν υπάρχει πολιτική ελευθερία». Γιατί; Διότι χωρίς αίσθημα υλικής εξασφάλισης ενεργούμε υπό καθεστώς καταναγκασμού. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Ανατολικογερμανός συγγραφέας Ίγκο Σούλτσε σε παλαιότερη συνέντευξή του σε αθηναϊκή εφημερίδα είχε εξομολογηθεί: « Η πρώτη φορά που σκέφθηκα το χρήμα ήταν στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Δεν έπαιζε κανένα ρόλο στη ζωή μας ή στην επιλογή του επαγγέλματος». Σήμερα, οι Έλληνες, κατά παράδοξο τρόπο, βιώνουμε σε συνθήκες άγριου καπιταλισμού την αντίφαση των δύο συστημάτων. Διότι, στη χώρα μας επιβιώνουν – άλλος καλύτερα άλλος χειρότερα – μόνον οι συνταξιούχοι και οι δημόσιοι υπάλληλοι ενώ όλοι οι υπόλοιποι συνθλίβονται στις συνθήκες του ανταγωνισμού και της λιτότητας που επιβάλλουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Μέχρι σήμερα μας τρομοκρατούσαν ότι ο σοσιαλισμός θα μας έπαιρνε τα σπίτια και τα χωράφια. Όμως τί συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα με την απαξίωση της ακίνητης περιουσίας, την υπερφορολόγησή της και τις κατασχέσεις; Έτσι βέβαια οι κυβερνώντες μετά το 2010 πέτυχαν μια παγκόσμια πρωτοτυπία: Να απαξιώσουν, δηλαδή, την ιδιοκτησία που αποτελεί την πεμπτουσία του καπιταλισμού. Αλλά δεν είναι μόνον αυτό. Ο καπιταλισμός στη χώρα μας αλλά και αλλού αποκαθηλώνει και τις κοινωνικές δομές,. Οι μεσαίες τάξεις κατακρημνίζονται χάριν της οικονομικής ολιγαρχίας, περιουσίες χάνονται, επιτυχημένοι επαγγελματίες φυλακίζονται για χρέη, άλλοι αυτοκτονούν.
Βέβαια, η πρώτη βάσιμη αντίρρηση στην υπεροχή του σοσιαλισμού θα αφορούσε το έλλειμμα δημοκρατίας του μονοκομματικού συστήματος στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού. Κάποτε όμως πρέπει να μιλήσουμε και για την υποκρισία της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας που διαιωνίζει την ίδια πολιτική με διαφορετικό προσωπείο, δηλαδή με την εναλλαγή των αστικών κομμάτων στην εξουσία. Δεν είναι υποκριτικό, διερωτάται ο Αλαίν Μπαντιού, δύο κόμματα εξουσίας, που το καθένα ευαγγελίζεται εκ διαμέτρου αντίθετη πολιτική από το άλλο, το ένα υπόσχεται κοινωνικές ανατροπές στη ζωή των πολιτών σε βάρος του κεφαλαίου και το άλλο επενδύσεις του κεφαλαίου με μισθούς πείνας και υφαρπαγή των κοινωνικών κατακτήσεων, να παραδίδει το ένα ειρηνικά την εξουσία στο άλλο; Τελικά ποια πολιτική υλοποιείται; «Αυτό σημαίνει, μας λέει πάλι ο Αλαίν Μπαντιού, ότι δεν έχουν ουσιαστικές διαφορές μεταξύ τους, ότι υιοθετούν το ίδιο σε γενικές γραμμές μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης… Είτε κυβερνά η δεξιά είτε η Αριστερά είναι φανερό ότι τείνουν να καταργηθούν οι περιορισμοί που επέβαλε η κοινωνική νομοθεσία σε πεδία όπως οι εργασιακές σχέσεις, το ασφαλιστικό σύστημα, η δημόσια παιδεία κ.α.» Στην Ελλάδα, Δεξιά και Αριστερά δεν μας οδήγησαν μέσα από μονοκομματικές κυβερνήσεις στην κρίση και σήμερα δεν υλοποιούν από κοινού πάλι τα μνημόνια, τις εντολές του παγκόσμιου κεφαλαίου (ΔΝΤ, ΕΚΤ); Γιαυτό η κοινοβουλευτική δημοκρατία αποτελεί πλέον μιαν επίφαση. Βασίζεται στην εναλλαγή στην κυβέρνηση, και επομένως στην αναγκαία εκτόνωση των κοινωνικών εντάσεων και συγκρούσεων και αποκλείει κάθε αλλαγή σε βάθος. Και για έναν άλλο λόγο: «Η δημοκρατία στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ ήλθε στον κόσμο ως δημοκρατία της εργασίας», της εξασφάλισης δηλαδή, γράφει πάλι ο Ούλριχ Μπεκ «Η εργασία με σκοπό τον βιοπορισμό, συνεχίζει, δεν συνιστά μόνο το θεμέλιο της ατομικής αλλά και της πολιτικής ύπαρξης. Πρόκειται για την πολιτική ελευθερία και τη δημοκρατία στην Ευρώπη». Γιαυτό, όσο επελαύνει ασυγκράτητος ο νεοφιλελευθερισμός, συρρικνώνεται ραγδαία η δημοκρατία. Παλαιότερα δεν αντιλαμβανόμουν το νόημα της φράσης των Μαρξ – Έγκελς στο «Κομμουνιστικό μανιφέστο», που υποστήριζαν ότι «κανένα έθνος δεν μπορεί να είναι ελεύθερο και ταυτόχρονα να καταπιέζει άλλο έθνος». Σήμερα με την κρίση είναι ολοφάνερο: Οι λαοί που καταπιέζουν και εκμεταλλεύονται τους λαούς του Τρίτου κόσμου αποδεικνύονται και αυτοί δέσμιοι του κεφαλαίου. Κοιτάξτε σήμερα τους ευρωπαϊκούς λαούς. Και όχι μόνον αυτό, αλλά επειδή στήριξαν την ευημερία τους στις παραχωρήσεις του κεφαλαίου χάριν της κοινωνικής ειρήνης και όχι σε αγώνες, αποδεικνύονται ανίκανοι να αντιδράσουν. Με αποτέλεσμα να καταληστεύονται σήμερα και οι ίδιοι από το κεφάλαιο χωρίς αντίσταση χάνοντας μαζί και τα ψήγματα της δημοκρατίας που είχαν απομείνει στις χώρες τους.
Πώς αποτιμάται το μέγεθος της αποτυχίας του καπιταλισμού παγκόσμια; Δεν μπορεί να “θρέψει” τον πλανήτη! Υπάρχουν σήμερα στον κόσμο δύο και πλέον δισεκατομμύρια άνθρωποι που έχουν αφεθεί στη μοίρα τους. Για το κεφάλαιο είναι σαν να μην υπάρχουν, είναι “περιττοί” διότι δεν “χρησιμεύουν” σε τίποτα, δεν είναι ούτε εργατική δύναμη, ούτε καταναλωτές. Να όμως που υπάρχουν! Η εναλλακτική λύση με την τρομακτική πρόοδο της τεχνολογίας, θα ήταν αντί να αυξάνεται η ανεργία να μειωθούν αισθητά οι ώρες της εργασίας, ώστε να υπάρξει απασχόληση για το σύνολο της διαθέσιμης εργατικής δύναμης και επομένως για μεγάλο μέρος των δύο δισεκατομμυρίων που σήμερα δείχνουν να “περισσεύουν”. Όμως κάτι τέτοιο είναι αδύνατο για τον καπιταλισμό. Διότι «το πρώτο μάθημα που πρέπει να μάθει κανείς, σύμφωνα με τον Ντέιβιντ Χάρβεϊ, είναι ότι ένας ηθικός, μη εκμεταλλευτικός και κοινωνικά δίκαιος καπιταλισμός που συντελεί στην ωφέλεια όλων είναι ανέφικτος, αντιτίθεται στην ίδια τη φύση του κεφαλαίου».
Μακροδημόπουλος Δημήτρης
Αλεξ/πολη – κιν. 6946-771412
13-10-2017
Χαιρετε κ. Μακροδημοπουλε . Προ 20ημερου (13-10-2017) το αρθρο σας , αλλα τολμησατε να το ”επικοινωνησετε” στους φιλους των Ανιχνευσεων και καλως εκανατε. Ενημερωση και προβληματισμος χρειαζεται απο ολους ,γιατι εκ των προτερων -α πριορι που λεμε- τιποτε δεν ειναι δεδομενο και πληρες. Και τα καταφερατε ως απολογητης οχι μονο του Μαρξισμου- Κομμουνισμου ,αλλα και ως θιασωτης του μονοκομματικου κρατους , μια και τα εναλλασσομενα κομματα στις Δημοκρατιες εχουν και ασκουν την ιδια καπιταλιστικη πολιτικη, εις βαρος των λαικων στρωματων, οπως λετε εσεις θα ελεγε και ο κ. Κουτσουμπας του ΚΚΕ. Μονο να . Θα βρεθουν -οπως βρεθηκαν και στο παρελθον- οι θιασωτες του μονοκομματικου κρατους να μη ειναι Μαρξιστες-Κομμουνιστες ,αλλα Εθνικοσοσιαλιστες και Φασιστες και να εξασφαλισουν και αυτοι στις λαικες μαζες και με ισως περισσοτερα οφελη απ’ο,τι εξασφαλιζει ο μονοκομματικος Κομμουνισμος. Αλλα οι πολιτες δεν ζουνε μονο για να τρωνε και να ειναι μια ζωη φτωχοι ,σε σπιτια σπιρτοκουτα και να ασκουν επαγγελματα , που δεν θελουν ,αλλα τους τα επιβαλλει το μονοκομματικο Κρατος και να πληρωνονται ολοι -για να δικαιωνεται ο Μαρξισμος -Κομμουνισμος,η, Εθνικοσοσιαλισμος με τα ιδιες αποδοχες, γιατι ενα ειναι βεβαιο ,αγαπητε κ. Μακροδημοπουλε. Η ανισοτης σε ολοκληρη την φυση ,ανθρωπων και ζωων, τα οποια δεχονται και την ζωικη ”αριστεια” και την ακολουθουν και στον γκρεμο. Υ.Γ Με αφορμη την αναφορα σας στην Βουλγαρα Τοντοροβα,που εζησε τον Κομμουνισμο και ζει τον Καπιταλισμο-απο τον οποιον δεν λεει να φυγει, ισως επειδη πολυ λιγοι δεν αγαπουν το χρημα και την αριστεια – να σας θυμισω την ατακα ενος Βουλγαρου τουριστα στην 10ετια του 1980 (που ηταν πραγματικοτητα) ” κανουμε οτι δουλευουμε και κανουν οτι μας πληρωνουν” και αυτο κρατησε 45 ολοκληρα χρονια για την Βουλγαρια και τα αλλα καταληφθεντα κρατη απο την Σοβιετικη Ενωση το 1944-45. Στα πολυκομματικα δημοκρατικα καθεστωτα εχουν την δυνατοτητα οι ενημερωμενοι πολιτες να αλλαξουν τις κυβερνησεις τους , περαν των αλλων κεκτημενων. Παντως -εν τελει- η σημερινη Ελληνικη κριση δεν προσφερεται για νοσταλγια μονοκομματικων καθεστωτων. Νομιζω.
Καλημέρα. Βγάζετε αυθαίρετα συμπεράσματα και ταυτίζετε το ναζισμό με τον σοσιαλισμό, ξεχνώντας ποιοί νίκησαν τον Χίτλερ με απώλειες πάνω από 20 εκατομμύρια νεκρούς. Ο ναζισμός, δηλαδή ο Χίτλερ με τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, υπήρξε το μέσον με το οποίο άλλαξαν οι παγκόσμιοι συσχετισμοί. Καταχρεώθηκε και καταστράφηκε η Ευρώπη, “έχασε” τις αποικίες και τις αγορές και μετέβαλε τις ΗΠΑ σε υπερδύναμη. Γιαυτό μεταπολεμικά αλλά και σήμερα η Γερμανία αποτελεί το εφαλτήριο των ΗΠΑ σε βάρος των ευρωπαικών συμφερόντων. Δεν το λέω εγώ αυτό. Το διαπιστώνει ο Χάντιγκντον, γράφοντας πώς απετράπη η ολκλήρωση της εοκ, μετά ΕΕ, μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ.
Πουθενά δεν υποστήριξα τον μονοκομματισμό. Μεταφέρω τα λόγια του Μπαντιού που λέει την αλήθεια. Ότι δύο κόμματα εξουσίας, το ένα “επαναστατικό” και το άλλο “φιλελεύθερο” ασκούν την ίδια πολιτική, δηλαδή αυτό το βαπτίζετε πολυκομματισμό;
Στην Ελλάδα επιβιώνουμε σήμερα χάριν των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων. Όλοι οι άλλοι είναι οικονομικά νεκροί, χωρίς μέλλον. Δηλαδή, σύμφωνα με όσα μας λέτε, οι υπάλληλοι κάνουν ότι δουλεύουν και ο Καραμανλής, ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, όπως και ο Τσίπρας, κάνουν ότι τους πληρώνουν;
Αν το εγχείρημα απέτυχε αυτό οφείλεται στις παγκόσμιες συνθήκες, στην ανθρώπινη πλεονεξία (π.χ. Αλίεφ, Ναζαρμπάγεφ, ΓΓ Γραμματείς του ΚΚ Αζερμπαιτζάν, Καζακστάν και πολλοί άλλοι ομόσταβλοί τους που υπονόμευσαν την σοσιαλιστική υπόθεση)και κυρίως διότι παρέκκλιναν από τις αρχές του Μαρξισμού μεταβάλλοντας την ΕΣΣΔ σε κατ’ εξοχήν ιμπεριαλιστικό κράτος. Άλλο ο Μαρξισμός και άλλο η ΕΣΣΔ. Σήμερα είναι τα 100χρονα της Οκτωβριανής Επανάστασης, ξεχάστε την ΕΣΣΔ. Θαυμάζετε την ανισότητα, δεν σας ενδιαφέρει που νέοι άνθρωποι, μικρά παιδιά πεινάνε, γονείς αδυνατούν να τα θρέψουν και να τα σπουδάσουν και πάντα ισχυρίζεστε ότι είστε Χριστιανός. Δεν έχετε αντιληφθεί ακόμη ότι ο Χριστιανισμός των Ευαγγελίων και όχι η καθημερινή πρακτική της Εκκλησίας που στηρίζει τις εκάστοτε μορφές εξουσίας και ο Μαρξισμός ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ εναντίον της ανισότητας και υιοθετούν το δικαίωμα κάθε ανθρώπινης ύπαρξης ΝΑ ΖΉΣΕΙ ΜΕ ΣΤΟΙΧΕΙΏΔΗ ΑΞΙΟΠΡΈΠΕΙΑ. ΛΟΓΙΚΑ ΘΑ ΈΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΜΑΡΞΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΦΑΝΑΤΙΚΟΣ ΜΑΛΙΣΤΑ.
Καλε μου φιλε οταν υποστηριζεις τον μονοκομματισμο ,πρεπει να δεχεσαι οτι ο μονοκομματισμος δεν εχει μονο κοκκινο χρωμα και οτι ο,που επιβληθει -φυσικα με την βια- γιατι κανενας πολιτης δεν εκλεγει ενα κομμα απαξ για να μη ξαναψηφισει οσο ζει αυτος και οι επιγονοι του- .Οπως επισης ,αν επιβιωσεις απο τον ”μεγαλο αδελφο” του Οργουελ και της εφαρμοσθεισης κομμουνιστικης κασι ναζιστικης και οποιασδηποτε αλλης μονοκομματικης καθεστωτικης πρακτικης κανενας δεν ειναι βεβαιος οτι θα ζησει με στοιχειωδη -εστω- αξιοπρεπεια .Φυσικα αν δεν αρκειται στην στοιχειωδη αξιοπρεπεια ,κυριως λογω ικανοτητων τοτε η, ,θα πρεπει να ”προσκυνησει” τον κομματαντε -γενικως- ,η, να αυτομολησει με κινδυνο της ζωης του προς τος πολυκομματικα δημοκρατικα καθεστωτα,η, τελος να εκμετρησει το ζην στο Αουβιτς κλπ, στις στεπες της Σιβηριαςκλπ, η, στα Ελληνικα ξερονησια, γιαυτο και τα εκατομμυρια των δηλωσεων μετανοιας και των αγνοουμενων εξωμοτων-προδοτων της κοκκινης, μαυρης και δεν συμμαζευεται επαναστασεως . Υ.Γ. Οχι δεν εγραψα γισ τους Ελληνες εργατουπαλληλους οτι κανουν οτι δουλευουν, γιατι οι αρμοδιοι κανουν οτι τους πληρωνουν, αλλα για τους Βουλγαρους επι Κομμουνισμου, δηλαδη προ του 199Ο. Δεν απκλειεται ομως και στην Ελλαδα να λενε τωρα με την οικονομικη κριση το ιδιο και οι Ελληνες εργατουπαλληλοι , γιαυτο και δεκα μερες κοσκινιζουν και δεν ζυμωνουν γενικως. Τελος απεχθανομαι τον φσανατισμο,που βασιζεται στον ακριτο συναισθηματισμο και στον θυμο, αλλα ”εν θυμω μη λεγε,μη πραττε και προσθετω εγω μη γραφε”.ΧΑΙΡΕ.
Ξέρεις κανένα μαρξιστή που να είναι οπαδός του μονοκομματισμού; Της μιας άποψης; Αυτό συνέβαινε επί ΕΣΣΔ, συμβαίνει και σήμερα στη Δύση, όπου όποιο κόμμα και αν ψηφίσεις το ίδιο αποτέλεσμα θα εισπράξεις. Οποιαδήποτε κυβέρνηση κι αν εκλεγεί θα είναι “ατζέντης του κεφαλαίου”. Αυτό είναι βέβαιο.
Εγω γνωριζω οτι, αν δεν ηταν ο ΛΕΝΙΝ ο Μαρξισμος θα ηταν ακομη βιβλιο και οτι ο Λενιν και η παρεα του με τον τζακ τον…… Σταλιν ηταν μονοκομματικοι στα 73 χρονια της Δικτατοριας (sik) του προλεταριατου στην Σοβιετικη Ενωση, ενω στην υπολοιπη Ευρωπη ειχαμε και εχουμε τις πολυκομματικες Δημοκρατιες, με την εστω κατ’ ευφημισμον προστασια σε μερικες χωρες των ατομικων δικαιωματων,οπως συμβαινει πολλα χρονια στην Πατριδα μας, με εξαρση της βιας τελευταια. Και μονο οτι εχεις δικαιωμα ως πολιτης ,ανα 4ετια -στην Ελλαδα ολιγωτερον- να αλλαξεις μια κυβερνηση ειναι μεγαλειο. Στον εφασρμοσμενο Μαρξισμο-λεγε με κομμουνισμο- ο,τι και να ψηφισεις κομμουνιστη ηγετη θα εκλεξεις και αυτο ειναι παρα φυσιν ,γιατι ”τα παντα ρει και ουδεν μενει”.
Κάτι είπαν ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ και ο Κορνήλιος Καστοριάδης για όλα αυτά τα μεγαλεία, οι οποίοι ασφαλώς δεν ήταν υποστηρικτές ενός μονοκομματικού πολιτικού συστήματος. Δεν υπάρχει, δεν υπήρξε ποτέ εφαρμοσμένος Μαρξισμός.
Σας κουρασα και συγγνωμη ,αλλα αν δεν υπηρξε ποτε εφαρμοσμενος μαρξισμος , να απαγορευσετε στα Ελληνικα Αριστερα κομματα να τον προσθετουν στις ”επικοινωνιeς” τους προς Urbi en orbi. Οσο για τους πολυδιαβασμενους Ρουσω και Καστοριαδη -τον αρνητη του Πλατωνος- δεν εφηρμοσαν οσα εγραψαν και ”εμειναν στα χαρτια”, οπως ”εμεινε στα χαρτια” απο το 1848-1917 ο Μαρξισμος με το Κεφαλαιο του Μαρξ, ο οποιος αν ζουσε ισως να απεκηρυττε τον Λενιν και ολους τους διαδοχους του, γιατι τον εξεθεσαν ανεπανορθωτως. Να τα διαβαζουμε,αλλα να μη νοσταλγουμε να εφαρμοσθουν μετα την οικτρα αποτυχια τους για 72 χρονια ,γιατι τυχον επαναληψη τους θα ειναι-οπως ισχυει για ολα- και φαρσα. Καλη συνεχεια.