Απο τον Άτλαντα Στρατηγικής του FMES βλέπετε τρείς χάρτες :
Ο πρώτος που δημοσιεύεται στο γαλλικό site Diploweb Geopolitique et Strategie δείχνει:
-Με την μπλέ γραμμή τα όρια της αμερικανικής εντολής (commendement)
Ο δεύτερος χάρτης του Άτλαντα τιτλοφορείται La grande stratégie américaine. Η Μεγάλη Στρατηγική της Αμερικής.
Πριν παραθέσω την μετάφραση που συνοδεύει τον χάρτη, επισημαίνω:
-την κάθετη γραμμή που ενώνει τον Βερίγγειο Πορθμό και την Αλεξανδρούπολη για να καταλάβετε την σημασία της ελληνικής παραχώρησης στις ΗΠΑ. Είναι η νέα γραμμή μετώπου ανάσχεσης της Ρωσίας και εν μέρει της Κίνας. Η Κίνα διασπά το μέτωπο νοτιότερα, όπως θα προσέξετε σε άλλον χάρτη με την Κινεζική Στρατηγική. Παρατηρείστε ότι το μέτωπο αυτό αφήνει ένα μέρος της Τουρκίας στη ρωσική και κινεζική επιρροή, στις δυνάμεις, δηλαδή της Heartland.
Θα ήθελα να σημειώσω ότι για την γραμμή αυτή σας έχω μιλήσει και εγώ σε δική μου ανάλυση αλλά την τραβούσα ως τις Βλτικές χώρες και τη επεξέτεινα ως το Σουέζ.
-Απο το κείμενο που συνοδεύει τον χάρτη αξίζει, επίσης να υπογραμμιστεί ότι οι αναλυτές θεωρούν την Συμμαχία AUKUS που συνήψαν οι ΗΠΑ με τη Μεγάλη Βρετανία και την Αστραλία και την Quad ( με την Ινδία, την Αυστραλία και την Ιαπωνία) ως συμμαχίες που αποβλέπουν στην αντιμετώπιση της Κίνας, ενώ το NATO ως Συμμαχία που αποβλέπει στην ανάσχεση της Ρωσίας. Όταν οι ΗΠΑ με τις δύο συμμαχίες θα ασχολούνται με την αντιμετώπιση της Κίνας, το ΝΑΤΟ θα ανασχαίνει τη Ρωσία.
-Αξιοσημείωτο, επίσης, είναι ότι το κείμενο θεωρεί ως σημαντικότερους συμμάχους των ΗΠΑ τις οποίες θα πρέπει να υποστηρίξουν, την Ευρώπη, την Ιαπωνία, την Ινδία και την Αραβική Χερσόνησο, ενώ τα Five Eyes (Ηνωμένες Πολιτείες, Ηνωμένο Βασίλειο, Καναδάς, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία) τα θεωρεί ως τη ζωτική βάση που κανένας άλλος δρων δεν μπορεί να ελπίζει να ενσωματώσει.
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΕΤΑΦΡΑΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΑ ΓΑΛΛΙΚΑ
Υποκινημένες από τη δεδηλωμένη φιλοδοξία της Κίνας, η οποία επιθυμεί να επιβληθεί ως η πρώτη παγκόσμια δύναμη, οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιδρούν και αναδιοργανώνουν τη στάση τους σε πλανητική κλίμακα. Γνωρίζουν ότι έχουν τη δυνατότητα να διατηρήσουν την ηγεσία τους: οικονομική ανάπτυξη, νέος και δυναμικός πληθυσμός, επαρκής ενέργεια και στρατηγικοί πόροι,
βιομηχανικά εργαλεία, τεχνολογική υπεροχή, ικανότητα προσέλκυσης επιστημονικών ελίτ, οιονεί νησιωτική γεωγραφική θέση, ένοπλες δυνάμεις, πολυάριθμες και έμπειρες ανώτερες από αυτές των δεδηλωμένων αντιπάλων τους.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες, ωστόσο, έχουν επίγνωση των τρωτών σημείων τους: εσωτερικά, πρώτα, μέσω του αυξανόμενου κατακερματισμού και διαίρεσης της κοινωνίας τους. Εξωτερικά, με τη διασπορά των δυνάμεών τους στα πολλά θέατρα επιχειρήσεων στα οποία βρίσκονται
που δημιουργήθηκαν μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, από φιλελεύθερο ιδεαλισμό ή νεοσυντηρητική ιδεολογία, εκμεταλλευόμενες τη θέση τους ως μοναδικής υπερδύναμης.
Οι αμερικανικές ελίτ γνωρίζουν επίσης την υποβάθμιση του ηθικού και επιχειρησιακού κύρους των Ηνωμένων Πολιτειών, συνεπεία της βαρβαρότητας, της ασυνέπειας και της αποτυχίας της εξωτερικής τους πολιτικής για δύο δεκαετίες. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στην περίπτωση της Μέσης Ανατολής, όπου η Αμερική θεωρείται, πλέον, ως αναξιόπιστη δύναμη και ως ανασταλτικό και άστατο στοιχείο, απειλητικό, εν γνώσει τους ή όχι, για τα αυταρχικά καθεστώτα και όχι, πλέον, ως παράγοντας ικανός να σταθεροποιήσει την περιοχή.
Από τον Μπαράκ Ομπάμα, οι Ηνωμένες Πολιτείες επανεκτιμούν τη μεγάλη στρατηγική τους που τώρα επικεντρώνεται στη ζώνη Ινδο-Ειρηνικού προκειμένου να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικότερα τον κινέζο ανταγωνιστή. Εναπόκειται σε αυτές να επαναπροσδιορίσουν τη γραμμή υπεράσπισης των κρίσιμων συμφερόντων τους που τις επιτρέπει να υπερασπιστούν τους σημαντικότερους συμμάχους τους (Ευρώπη, Ιαπωνία, Ινδία, Αραβική Χερσόνησο) που βρίσκονται στο επίμαχο τμήμα
Rimland (Spykman, Kissinger, Brzezinski), ενόψει της επιθετικής ρητορικής και των λεπτά καλυμμένων απειλών από την Κίνα και τη Ρωσία, ηπειρωτικές δυνάμεις της Χάρτλαντ αγαπητές στον Μάκιντερ. Αυτή η νέα γραμμή άμυνας προστατεύει τις κύριες θαλάσσιες διαδρομές που εγγυώνται Αμερικανική στρατηγική υπεροχή, αλλά συνεπάγεται απόσυρση απο περιοχές όπου οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν εμπλακεί για αρκετές δεκαετίες
(βόρειο τμήμα της Μέσης Ανατολής, Πακιστάν…) αφήνοντας το ζήτημα της Ταϊβάν σε εκκρεμότητα. Ίσως οι Αμερικανοί στρατηγοί να ελπίζουν ότι θα ωθήσουν τους Κινέζους και τους Ρώσους να κάνουν λάθη, δελεάζοντάς τους με φημολογημένα εύκολα κέρδη σε αυτή τη ζώνη ασφαλείας που εγκαταλείπουν;
Εν τω μεταξύ, αγοράζουν παντού τεχνολογία για να διατηρήσουν το προβάδισμά τους σε αυτόν τον κρίσιμο τομέα.
Σε αυτήν την γεωπολιτική ενημέρωση, το Σύμφωνο AUKUS (με την Αυστραλία και το Ηνωμένο Βασίλειο) και το QUAD (με την Ινδία, την Ιαπωνία και την Αυστραλία) βοηθούν το Πεντάγωνο να συγκρατήσει την ώθηση της Κίνας, ενώ η δουλειά του ΝΑΤΟ είναι να περιορίσει τη Ρωσία στη Δύση, το διάστημα που θα είναι απαραίτητο για τις Ηνωμένες Πολιτείες να αντιμετωπίσουν την κινεζική επέκταση στη ζώνη INDOPACOM (Ινδοειρηνικός). Χωρίς αμφιβολία η Ουάσιγκτον θα καλλιεργήσει καλύτερα τη ιερή συμμαχία για τις αγγλοσαξονικές δημοκρατίες, τα Five Eyes (Ηνωμένες Πολιτείες, Ηνωμένο Βασίλειο, Καναδάς, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία) που θεωρεί ως τη ζωτική βάση που κανένας άλλος δρων δεν μπορεί να ελπίζει να ενσωματώσει.
Η λεκάνη της Μεσογείου και το νότιο τμήμα της Μέσης Ανατολής δεν είναι πλέον απλώς ένας διάδρομος διέλευσης που επιτρέπει την ταχεία αναδιάταξη των αμερικανικών δυνάμεων στον Ινδικό Ωκεανό, καθώς και δεξαμενή υδρογονανθράκων της Κίνας που καλό είναι να μπορεί να κλειδώσει. Προσεκτικές, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν, ωστόσο, εκσυγχρονίσει τις στρατιωτικές τους βάσεις επί τόπου, προκειμένου να μπορέσουν να αναπτυχθούν εκ νέου εκεί πολύ γρήγορα αν χρειαστεί.
Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΚΙΝΑΣ
Η δύναμη της Κίνας και των ηγετών της είναι να έχουν μια τριακονταετή μακροπρόθεσμη στρατηγική, που γίνεται δυνατή από τη σταθερότητα του καθεστώτος
και των θεσμών, μια φυσική μορφή στρατηγικής υπομονής και σύνεσης, αλλά κυρίως από την εντύπωση της ανθεκτικότητας της εξουσίας χωρίς ανοιχτές εκλογικές προθεσμίες στον ορατό ορίζοντα. Ήδη από το 2019, ο Κινέζος πρόεδρος Xi Jinping δήλωσε ξεκάθαρα πως
στρατηγικός στόχος είναι: η Κίνα πρέπει να γίνει και πάλι η κορυφαία παγκόσμια δύναμη το 2049 κατά τη διάρκεια του εορτασμού της εκατοστής επετείου της Κομμουνιστικής Λαϊκής Δημοκρατίας.
Για να επιτευχθεί αυτό, οι Κινέζοι ηγέτες γνωρίζουν ότι πρέπει πρώτα να ανταποκριθούν στις βασικές φιλοδοξίες ενός πληθυσμού 1,4 δισεκατομμυρίων κατοίκων που κάνουν την Κίνα την πιο πυκνοκατοικημένη χώρα στον πλανήτη: φαγητό, σπίτι και δουλειά για όλους και ένα επίπεδο ζωής για να είναι δυνατή η κατανάλωση σε ένα βιώσιμο περιβάλλον που δεν είναι πολύ μολυσμένο. Γιατί η Κίνα έχει γίνει με τα χρόνια το εργοστάσιο του κόσμου, ακόμα κι αν αυτός ο ρόλος της ξεφεύγει σταδιακά. Αυτοί οι ίδιοι ηγέτες γνωρίζουν επίσης ότι η χώρα τους γερνάει και ότι διχάζεται μεταξύ των αυτονομιστικών δυνάμεων καθώς και από την επιθυμία των μεγαλουπόλεών της, που έχουν γίνει πλούσιες, να αποκτήσουν αυτονομία.
Επομένως, βασιστείτε σε ένα ισχυρό ενιαίο κόμμα, που παίζει τόσο ρόλο κοινωνικής ανύψωσης όσο και καταναγκαστικού εργαλείου για τη διατήρηση της εθνικής συνοχής.
Αυτό είναι που κάνει το ζήτημα της Ταϊβάν να παραμένει αναμφίβολα το πιο κρίσιμο για τους Κινέζους ηγέτες που δεν θα ανεχτούν να δουν το νησί να δηλώνει ανεξαρτησία. Εάν είναι πεπεισμένοι ότι δεν μπορούν να διατηρήσουν το σημερινό status quo, είναι πιθανό να εκμεταλλευτούν την πρώτη ευκαιρία να αναλάβουν, άμεσα ή έμμεσα, τον έλεγχο της Ταϊβάν, κάτι που θα τους έδινε εγγυημένη πρόσβαση στον Ειρηνικό.
Γεωπολιτικά, η μεγάλη στρατηγική της Κίνας στοχεύει να συγκρατήσει και να απομονώσει τους αντιπάλους της, διασφαλίζοντας ταυτόχρονα προμήθειες ενέργειας, πρώτων υλών και στρατηγικών πόρων.
Φαίνεται να καταλήγει σε πέντε στάδια ακολουθίες που περιγράφονται στον συνημμένο χάρτη.
Οι Κινέζοι ηγέτες παίζουν Go και τοποθετούν τα πιόνια τους στον πλανητικό πίνακα με μια
μακροπρόθεσμη λογική, προσπαθώντας να μην τρομάξουν τους αντιπάλους τους. Από αυτή την οπτική γωνία, η ιδέα τους για νέους δρόμους μεταξιού ξηράς και θάλασσας εξυπηρετεί τη διείσδυση στις αγορές της Κεντρικής Ασίας, της Μέσης Ανατολής, της Αφρικής και της Ανατολικής Ευρώπης, καταπνίγοντας, σταδιακά, τον περιφερειακό της αντίπαλο, την Ινδία.
Η Μέση Ανατολή και η λεκάνη της Μεσογείου αντιπροσωπεύουν για την Κίνα μια δεξαμενή ενέργειας που προμηθεύει το ήμισυ της κατανάλωσής της σε πετρέλαιο και ένα στρατηγικό σταυροδρόμι που της επιτρέπει να συνεχίσει την οικονομική και πολιτική της επέκταση προς την Ευρώπη, Αφρική και Λατινική Αμερική. Για να εξασφαλίσει τον εφοδιασμό της με υδρογονάνθρακες, η Κίνα θα πρέπει αναμφίβολα να δεσμεύσει περισσότερα
στη Μέση Ανατολή.
Στρατιωτικά, πέρα από τη θεαματική ανάπτυξη των αεροπορικών και ναυτικών της δυνάμεων, η Κίνα αντιμετωπίζει ένα δίλημμα. Επιδιώκει πάση θυσία να αποφύγει μια μεγάλη σύγκρουση με τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ινδία και τη Ρωσία, που διαθέτουν και οι τρεις πυρηνικά όπλα, αλλά επίσης να αποφύγει έναν πόλεμο και με την Ιαπωνία (ιστορικός αντίπαλος) από τον οποίο δεν είναι βέβαιο ότι θα βγει νικήτρια. Αλλά για να αναβαθμίσει την αξιοπιστία της, γνωρίζει ότι, αναμφίβολα, θα πρέπει να δεχτεί περιορισμένες αντιπαραθέσεις. Αυτές θα μπορούσαν να συμβούν, φυσικά, στην Ταϊβάν, καθώς και στη Νοτιοανατολική Ασία, τη Θάλασσα της Κίνας και τον Ινδικό Ωκεανό.
Εν τω μεταξύ, η Κίνα έχει μπει στη μάχη, ενσωματώνοντας την απειλή της στρατιωτικής δύναμης σε μια συνολική προσέγγιση που περιλαμβάνει τα πληροφοριακά, πολιτιστικά, οικονομικά, χρηματοοικονομικά, πολιτικά, νομικά, κανονιστικά, οικολογικά, βιολογικά, πεδία του κυβερνοχώρου…προτεραιότητά της να καλυφθεί η τεχνολογική της υστέρηση, προκειμένου να ελπίζει ότι θα ξεπεράσει τις Ηνωμένες Πολιτείες σε αυτόν τον τομέα. Η κατάκτηση του διαστήματος αντιπροσωπεύει για εκείνη ένα ιδανικό πεδίο που συνδυάζει κύρος και επιστημονική πρόοδο.
