του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Το παιχνίδι χοντραίνει επικίνδυνα και καλό θα είναι να μην υπερεκτιμηθούν οι ελληνικές διπλωματικές πρωτοβουλίες διότι πάρα πολύ σύντομα θα βρεθούμε αντιμέτωποι με πολύ δυσάρεστες εκπλήξεις…
Το ειδικό βάρος αυτών των πρωτοβουλιών, μοιάζει να είναι σημαντικό όταν ο αποδέκτης της επικοινωνιακής του αξιοποίησης είναι η ελληνική κοινωνία. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τα κέντρα λήψης αποφάσεων στην διεθνή σκακιέρα. Αυτά λειτουργούν με διαφορετικό κώδικα αξιολόγησης και αποτιμούν με διαφορετικά κριτήρια την βαρύτητα των δεδομένων. Η πολυδιαφημισμένη ελληνική αντεπίθεση…
- ΔΕΝ απαριθμεί τελεσίγραφα…
- ΔΕΝ προειδοποιεί για το πραγματικό κόστος των συνεπειών…
- ΔΕΝ φωτογραφίζει συγκεκριμένες ανατροπές στο στρατηγικό status, που θα μπορούσαν να θέσουν τους πάντες ενώπιον των ευθυνών τους.
Επομένως ΔΕΝ συνιστά μια ενότητα χειρισμών που θα πρέπει, έστω και την ύστατη στιγμή, να πάρουν σοβαρά υπ όψιν τους οι πάντες.
Στην πραγματικότητα, οι τελευταίες διπλωματικές πρωτοβουλίες της ελληνικής κυβέρνησης, έρχονται μετά από την απαράδεκτη σιωπή με την οποία αντιμετώπισε την γερμανική απαίτηση που εξαίρεσε την χώρα μας από την σύνοδο του Βερολίνου για το Λιβυκό, και φυσικά έρχονται μετά από τον επίσης απαράδεκτο συμβιβασμό του Έλληνα πρωθυπουργού, όταν του ζητήθηκε να μην θέσει το πρόβλημα του τουρκολιβυκού συμφώνου στην προηγούμενη σύνοδο Κορυφής…
Πρόκειται λοιπόν για πρωτοβουλίες ελάχιστης σημειολογικής και στρατηγικής βαρύτητας για τα επιτελεία των συμμαχικών δομών στο πλαίσιο των οποίων λαμβάνονται και έναντι των οποίων κοινοποιούνται…
- Πρόκειται για πρωτοβουλίες μηδενικής βαρύτητας που δεν προϊδεάζουν για υπολογίσιμες συνέπειες και ως εκ τούτου δεν μπορούν να ενεργοποιήσουν παραμέτρους ικανές να ανακόψουν τον τουρκικό επιθετικό σχεδιασμό…
- Πρόκειται για πρωτοβουλίες που έχουν το βλέμμα στραμμένο πρωτίστως στην ελληνική κοινή γνώμη, σε μια προσπάθεια του πολιτικού προσωπικού να απενοχοποιηθεί για την αλληλουχία των υπαναχωρήσεων και των συμβιβασμών του, που τροφοδότησαν και διεύρυναν τα σημερινά αδιέξοδα…
Πρόκειται για πρωτοβουλίες απολύτως προβλέψιμες και τυπικά επιβεβλημένες, μέσα από τις οποίες η χώρα μας απλώς επιβεβαιώνει την ανικανότητα και την απροθυμία της να διευρύνει την λίστα των πρωταγωνιστών, και να τροποποιήσει δραματικά τους όρους αυτής της κρίσιμης παρτίδας…
Η Τουρκία από την άλλη μεριά, διατηρώντας την πρωτοβουλία των κινήσεων, περίσσευμα θράσους, αλλά και ανυπαρξία δισταγμών, έχει την πολυτέλεια του πολλαπλού αιφνιδιασμού, όχι μονάχα της χώρας μας, αλλά και των “συμμάχων” στους οποίους η ελληνική πολιτική τάξη έχει εναποθέσει τις ελπίδες της.
Πρόκειται για ένα σημαντικό στρατηγικό πλεονέκτημα το οποίο κανένας αμυντικός σχεδιασμός δεν έχει την δυνατότητα να ακυρώσει και σε αυτό θα πρέπει να είμαστε απόλυτα κατηγορηματικοί.
Την ώρα του ταμείου, το επιχειρησιακό ισοζύγιο όποιο και να είναι, θα έχει δευτερεύουσα σημασία. Το στρατηγικό ισοζύγιο είναι αυτό που θα μετρήσει. Σε αυτό προσβλέπει η τουρκική εξωτερική πολιτική και μέσα από αυτό θα αποσβέσει τάχιστα τα όποια επιχειρησιακά κόστη.
Είναι αυτό ακριβώς για το οποίο επιμένουμε από την πρώτη στιγμή. Την ώρα που θα παρέμβουν οι “πυροσβέστες” σύμμαχοι «για να αποτραπούν τα χειρότερα (βλέπε Ίμια), έχει πολύ μεγάλη σημασία να είναι στρατηγικά λαβωμένη η Τουρκία και όχι η χώρα μας. Αν αυτό δεν επιτευχθεί, τότε καμία επιχειρησιακή θυσία δεν θα παράξει αποτελέσματα.
Η χώρα που θα είναι στρατηγικά λαβωμένη θα πληρώσει το τίμημα με μέρος της κυριαρχίας της, για αυτό και δεν πρέπει σε αυτήν την θέση να βρεθεί η Ελλάδα.
Και επειδή είναι βέβαιο πως θα βρεθούν οι καλοθελητές που θα μας θυμίσουν πως «όποιος κάνει το πρώτο βήμα θα πρέπει να υπολογίσει και την συνέχεια», θα τους προτρέψουμε να μην συνεχίσουν να σπαταλούν τον χρόνο τους αναμασώντας τα αυτονόητα. Το ίδιο ακριβώς πρόβλημα θα έχει να αντιμετωπίσει και όποιος δεν κάνει το πρώτο βήμα, αλλά επιλέξει στο όνομα της “σύνεσης”, να βρεθεί στην θέση εκείνου που θα υποστεί άτολμα και αναποφάσιστα το πρώτο πλήγμα από την μεριά του αντιπάλου. Τι θα κάνει αμέσως μετά;
- Θα διαχειριστεί μια ήττα άνευ αγώνος;;;
- Μια εθνική τραγωδία που θα την επισφραγίσει ένας εκτεταμένος εδαφικός ακρωτηριασμός;;;
Ή μήπως θα πρέπει να συμβιβαστεί με “πέντε τουφεκιές για την τιμή των όπλων” ευχαριστώντας αμέσως μετά τους υπέρτατους “προστάτες” μας που μεσολάβησαν για να αποφευχθούν τα χειρότερα;;;
Καλό θα είναι λοιπόν όλοι αυτοί οι κύριοι, αντί να μπάζουν από το παράθυρο την ηττοπάθεια και τον συμβιβασμό, να σκεφτούν τρόπους, μεθόδους, σχεδιασμούς και επιχειρησιακές τακτικές τέτοιες, ώστε να μην είναι η Ελλάδα αυτή που θα έχει ανάλογα διλήμματα, διότι τότε το παιχνίδι θα έχει χαθεί οριστικά.
Το τι προβλήματα θα κληθεί να αντιμετωπίσει ο ηττημένος το γνωρίζουν οι πάντες… Αυτό που χρειάζεται η χώρα, είναι σχεδιασμό νίκης και όχι ρητορική ήττας και συμβιβασμών.
Και η πολυπόθητη νίκη δεν θα προκύψει αν δεν συμφωνήσουμε πως μπροστά στην επικείμενη σύγκρουση, η Ελλάδα θα πρέπει να καταστεί δύναμη πρώτου στρατηγικού πλήγματος. Τίποτε λιγότερο από αυτό.
Θα επανέλθουμε…
