του Alain Belot, δικηγόρου
Στις 23 Ιανουαρίου, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) εξέδωσε μια απόφαση που σηματοδοτεί μια σημαντική καμπή υπέρ της προπαγάνδας LGBT που απευθύνεται σε ανηλίκους: η Λιθουανία καταδικάστηκε επειδή περιόρισε τη διάδοση ενός ανοιχτά LGBT παιδικού βιβλίου.
Το 2013, ένας λιθουανικός εκδοτικός οίκος εξέδωσε μια λεσβία «συγγραφέα» την Neringa Dangvydė (1975-2020). Το βιβλίο περιείχε έξι παραδοσιακές ιστορίες κυρίως με χαρακτήρες από μειονοτικές ομάδες (μετανάστες, άτομα με αναπηρία και ομοφυλοφιλικά). Δύο από αυτές τις ιστορίες περιελάμβαναν το γάμο και τις ερωτικές σχέσεις μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου. Δεν έλειπε τίποτα.
Αρκετές ενώσεις, που υπερασπίζονται την οικογένεια και τις παραδοσιακές αξίες, εκτίμησαν ότι το βιβλίο ενθάρρυνε την ομοφυλοφιλία μεταξύ των παιδιών και ζήτησαν την προστασία του κράτους. Η κυβέρνηση κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι εν λόγω ιστορίες «ενθάρρυναν μια αντίληψη του γάμου και του θεμελίου της οικογένειας διαφορετική από αυτή που κατοχυρώνεται στο Σύνταγμα και στον Αστικό Κώδικα της Δημοκρατίας της Λιθουανίας» και συνέστησε την τοποθέτηση στα αντίτυπα μιας αυτοκόλλητης προειδοποίησης να μην γίνεται ανάγνωση από παιδιά μικρότερα από 14 χρόνια.
Η συγγραφέας κατέφυγε στο ΕΔΑΔ καταγγέλοντας διάκριση κατά των LGBT και κατά του σεξουαλικού της προσανατολισμού της ίδιας (άρθρο 14 της Σύμβασης) και επίσης επίθεση στην ελευθερία της έκφρασης (άρθρο 10 της Σύμβασης).
Το Δικαστήριο δεν έλαβε την απόφασή του βάσει των διακρίσεων, αλλά θεώρησε ότι οι περιορισμοί που επιβλήθηκαν από το λιθουανικό κράτος στόχευαν στο περιεχόμενο του βιβλίου και όχι στο πρόσωπο του συγγραφέα. Ορισμένοι δικαστές, ωστόσο, μειοψηφία, πιστεύουν ότι το άρθρο 14 δεν πρέπει να προστατεύει μόνο τα ΛΟΑΤ άτομα αλλά και τις απόψεις υπέρ των LGBT ως τέτοιες.
Οι δικαστές καταδίκασαν τη Λιθουανία με αιτιολογικό ότι περιορίζει την ελευθερία της έκφρασης. Σύμφωνα με το άρθρο 10 της Σύμβασης, αυτή η ελευθερία μπορεί να περιοριστεί από το νόμο μόνο εάν αυτός επιδιώκει νόμιμο σκοπό. Ωστόσο, η νομοθεσία αυτής της χώρας παρέχει τη δυνατότητα «να αποτρέπεται η πρόσβαση των παιδιών σε περιεχόμενο που αντιπροσωπεύει σχέσεις μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου ως ισοδύναμο με ετεροφυλοφιλικές σχέσεις». Με δυο λόγια, το Δικαστήριο αποφάσισε ότι αυτός ο νόμος του λιθουανικού κράτους δεν επιδίωκε νόμιμο σκοπό!
Για τη θέσπιση αυτής της νέας νομολογίας, οι δικαστές εξήγησαν επίσης ότι, στην εθνική νομοθεσία των κρατών μελών του Συμβουλίου της Ευρώπης, «δεν υπάρχουν νομικές διατάξεις που να περιορίζουν ρητά την πρόσβαση των ανηλίκων σε περιεχόμενο που σχετίζεται με την ομοφυλοφιλία εκτός από ένα μόνο κράτος μέλος“.
Προσθέτουν, μάλιστα, ότι οι αποφάσεις των ελβετικών, αμερικανικών και καναδικών δικαστηρίων έκριναν ότι «το γεγονός και μόνο ότι ορισμένοι άνθρωποι θεωρούν αμφισβητούμενους ή ανήθικους ορισμένους τύπους οικογενειών ή σχέσεων δεν μπορεί να δικαιολογήσει την αποτροπή της ενημέρωσης των παιδιών για αυτούς».
Το κουτί της Πανδώρας άνοιξε. Με αυτή την απόφαση, το Δικαστήριο δημιουργεί ένα «κοινό ηθικό πρότυπο» για όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Μπορούμε εύκολα να δούμε την έλευση ενός δικαστικού γουοκισμού που δεν έχει όρια.
Τέλος, και προκειμένου να εξαλειφθεί οποιαδήποτε μελλοντική διαμάχη, οι δικαστές επιβεβαιώνουν ότι μέτρα που περιορίζουν τη δημοσίευση αυτού του έργου LGBT για ανηλίκους θα ήταν ασύμβατα «με την έννοια της ισότητας, του πλουραλισμού και της ανεκτικότητας που είναι αδιαχώριστα σε μια δημοκρατική κοινωνία“.
La CEDH fait un pas vers l’autorisation du discours LGBT aux mineurs
«Ἄβολα» ἀπέναντι στά δύο φῦλα!