ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ
Από χθές, 18 προς 19/5/2022, η Ελλάδα και όλος ο κόσμος (σα να λέμε η μάνα και όλο το επίλοιπο σόι…) θρηνούν έναν από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες που υπήρξαν ποτέ πάνω σ’ αυτή τη γη. Έναν τόσο μεγάλο, που δεν θα αποτελούσε ευχολογία για εκείνον το να πούμε «ας μην ξεχαστούν ποτέ οι μουσικές του», αλλά που το να πούμε «ας μην ξεχαστούν ποτέ οι μουσικές του» θα αποτελούσε ευχολογία για εμάς!!! Διότι οι μουσικές του είναι δείκτες του καλού γούστου, της αισθητικής και συναισθητικής επάρκειας, της πολιτιστικής (άρα διασταλτικά και της εν γένει πολιτισμικής) ποιότητας της δικιάς μας!!!
Κάτι σαν τον Ερμή του Πραξιτέλη ή σαν τον Παρθενώνα… Σε συγκινεί; Καλώς για σένα! Δεν σε συγκινεί; Κακώς για σένα. Τόσο απλά, τόσο απόλυτα, τόσο βέβαια. Είναι μερικές αξίες για τις οποίες δεν έχουν θέση οι υποκειμενικότητες,
και για τις οποίες τα πράγματα είναι απόλυτα σαν μαθηματικοί τύποι, σαν αξιώματα.
Ο Ευάγγελος Οδυσσέας Παπαθανασίου (όπως είναι το πλήρες όνομά του), είναι από αυτές τις αξίες. Από τις αξίες που επέχουν αιώνια και θέση αξιώματος! Ακόμα και το όνομά του (μη με ρωτήσετε το πως και το γιατί…) ήταν εναρμονισμένο με την αξία του,
σαν μια ατόφια κωδικοποίηση της ύπαρξής του.
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ: …και πράγματι, οι μουσικές του ήσαν «πολύ καλά νέα» για την ανθρωπότητα. ΟΔΥΣΣΕΑΣ: …και πράγματι, οι μουσικές του περιπλανήθηκαν (και θα μας ταξιδεύουν) στα πέρατα του σύμπαντος,
σαν μουσικές ενός γνήσιου Οδυσσέα, στη συμπαντική μάλιστα εκδοχή του!.. ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: …και πράγματι, η μορφή και τα έργα του συμπεριλαμβάνουν και την έννοια του ιερού,
και την έννοια της αθανασίας! Αυτά είναι για μένα, που βρίσκομαι στο Καβαφικό «πρώτο σκαλί» τη τέχνης,
τα λόγια που αξίζει να ειπωθούν για τον οικουμενικό VANGELIS PAPATHANASIOU. Είμαστε φτωχότεροι τώρα που έφυγε και πλουσιότεροι εσαεί που υπήρξε._
Ό,τι και να πει κανείς γι αυτό το φαινόμενο, είναι λίγο. Αυτοδίδακτος, έκαμε την πρώτη του σύνθεση σε ηλικία 4 ετών κι έδωσε την πρώτη δημόσια παράσταση του μόλις δύο χρόνια μετά! Δεν έχω ξανακαούσει κάτι τέτοιο, παρά μόνο για τον Mozart.
Αιωνία του η μνήμη (σίγουρα θα είναι!).
Οταν είδα “Επίγραμμα…”, νόμισα οτι θα διάβαζα κάτι από το γνωστό γραμματειακό είδος σε απλοελληνική έστω. Ομως πρόκειται περί σχολίων. Λοιπόν,οφείλουμε να σεβόμαστε τις λέξεις (τουλάχιστον αυτές που έχουν βαρύτητα γραμματολογική) κ.να μη διαστρέφουμε τη σημασία τους.Και ας θυμόμαστε με σεβασμό τον Σιμωνίδη κ.τα αριστουργηματικά επιγράμματά του… Ι.Ν.Η.