Άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι… λέγουσι
Στην καθομιλουμένη έχει επικρατήσει η λέξη “τσογλάνι”, που εκστομίζεται εναντίον ενός τύπου που είναι δύστροπος και κακότροπος. Είμαι μια βρισιά που έχει επικρατήσει, χωρίς όμως όσοι την εκφέρουν αν γνωρίζουν τι ακβριβώς “λέει” αυτή η λέξη
Η λέξη “τσογλάνι” είναι δάνειο από την οθωμανική-τουρκική iç oğlan, που στην κυριολεξία σημαίνει “παιδί του εσωτερικού” και αφορούσε τα παιδιά που έπαιρναν οι σουλτάνοι ως “εσωτερικά” στα παλάτια τους, για να εμπλουτίσουν τις… επιλογές τους.
Τα παιδιά αυτά μεγάλωναν στο εσωτερικό του παλατιού και τα χρησιμοποιούσαν οι σουλτάνοι και οι ανώτατοι αξιωματούχοι για να ικανοποιήσουν τις σεξουαλικές τους ορέξεις.
Αντίστοιχες πρακτικές χρησιμοποιούσαν και οι αξιωματούχοι της οθωμανικής αυτοκρατορίας στην Κωνσταντινούπολη και αλλού.
Αυτή η παράδοση του οθωμανικού παλατιού και της οθωμανικής εξουσίας ονομάστηκε oğlancılık, που σημαίνει “παιδισμός” και εξηγεί τη ροπή των οθωμανών αξιωματούχων στα παιδιά, όσον αφορά τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις.
Αυτά τα παιδιά αρπάζονταν ως λάφυρα από τις οικογένειές τους και ήταν στη συντριπτική τους πλειονότητα παιδιά χριστιανικών οικογενειών.
Οι υπεύθυνοι της “συλλογής” παιδιών για τον σουλτάνο και τους αξιωματούχος, τα διάλεγαν με βάση τη σωματική τους διάπλαση και την ομορφιά τους.
Αυτά τα παιδά περνούσαν την παιδική, εφηβική και μετεφηβική τους ηλικία ως αντικείμενα σεξουαλικής ικανοποίησης των σουλτάνων και των αξιωματούχων και απαγορευόταν η επαφή τους με τις οικγένειές τους και την κοινωνία.
Όταν μεγάλωναν, τους χρησιμοποιούσαν ως υπηρετικό προσωπικό, ενώ εκείνοι που είχαν επιλεγεί ως υπηρέτες στο “χαρέμι”, ήταν αναγκασμένοι να ευνουχιστούν.
Επειδή λοιπόν οι άνθρωποι αυτοί, λόγω της βίας που είχαν υποστεί από την παιδική τους ηλικία και του αποκλεισμού τους από το οικογενεικαό τους περιβάλλον και από την κοινωνία, ήταν δύστροποι και κακότροποι, επικράτησε ο όρος “τσογλάνι” να αφορά τέτοιους τύπους ανθρώπων, χωρίς να παραπέμπει όμως η λέξη στους εσώκλειστους νέους των σουλτάνων.
Πάντως η λέξη είναι βρισιά και μετατροπή της σε “εκτσογλανισμό”, δεν της αφαιρεί από το εξαιρετικά αρνητικό ιστορικό φορτίο που κουβαλά, λόγω της προέλευσής της.
Γι’ αυτό, καλό θα είναι οι πολιτικοί μας, να είναι πιο προσεκτικοί όταν επιλέγουν λέξεις, των οποίων δεν γνωρίζουν το νόημα και την ιστορία.
Η ελληνική γλώσσα είναι πλούσια και υπάρχουν λέξεις στις οποίες μπορούμε να καταφύγουμε, για να εκφραστούμε.
Δεν είναι ανάγκη να καταφεύγουμε στον εκβαρβαρισμό.
Είναι κρίμα.
Σάββας Καλεντερίδης/infognomonpolitics.gr
