του Γιώργου Τσουκαλά, ΔικηγόρουΣιμά τριάντα χρόνια βάστηξε το μεγάλο φονικό. Πρελούδιο του ανθρωποχαλασμού, στάθηκαν οι διαβόητες «χαμιτικές σφαγές» (1894-1897), κατά των Αρμενίων, του γνωστού ως «αιμοσταγή Σουλτάνου», Αβδούλ Χαμίτ. Ακολούθησε ο χαλασμός των Χριστιανών της Ανατολίας, κατά τον Ά Παγκόσμιο Πόλεμο (1914-1918), σαν εκδόθηκε και ο περιώνυμος οθωμανικός νόμος των εκτοπίσεων (Tehcir) το 1915.
Το τεράστιο έγκλημα ολοκλήρωσαν οι Τούρκοι εθνικιστές, μεταξύ των ετών 1919 και 1922, όσο κράτησε ο Μικρασιατικός πόλεμος.
Από τα πέντε περίπου εκατομύρια των Χριστιανών της Ανατολίας, που ισοδυναμούσαν με το ένα πέμπτο του τότε συνολικού πληθυσμού, τουλάχιστον δύο εκατομμύρια άνθρωποι θανατώθηκαν. Ασύλληπτοι ανθρωπαριθμοί… Άλλωστε, και ο διάσημος νομικός Ραφαέλ Λέμκιν (Raphael Lemkin, 1900-1959) σαν συνέλαβε το 1944, και έπλασε τον όρο της γενοκτονίας, είχε υπ’ όψιν του τον όλεθρο των Ελλήνων, Αρμενίων, Ασσυρίων που εξολοθρεύτηκαν στις αρχές του 20ου αιώνα, από τους Τούρκους, με μόνο φριχτό κριτήριο την ξέχωρη καταγωγή τους.
« – Είναι δυνατόν; Εκάμανε οι προπάπποι μας τούτα τα εγκλήματα; Και αν έγιναν, αποδείξτε τα!» η πάγκοινη αντίδραση του μέσου Τούρκου. Η γενοκτονία των Χριστιανών της Μικρασίας, Ρωμιών, Ασσυρίων και Αρμενίων, δεν έχει γίνει ποτέ επίσημα δεκτή από την Τουρκία. Οι Τούρκοι συλλήβδην αρνούνται τούτη την μεγάλη γενοκτονία, την οποία θαρρούν εφεύρημα κακόβουλο της δήθεν μεροληπτικής Δύσης, ένα πολιτικό δώρο σε Έλληνες κι Αρμένηδες, κατά του τουρκικού λαού.
Φυσικά, τα φριχτά τεκμήρια είναι μάλλον ακόμη εκεί, καθώς τα αγιασμένα κόκκαλα εκατοντάδων χιλιάδων άδολων θυμάτων, δεν μπορεί να εξαφανίστηκαν μονομιάς, κάπου θα κείτονται στις άφωνες ερημιές και στους άγριους κρημνούς της Μικράς Ασίας. Δεν μπορεί να έγιναν όλα τα κορμιά των αθώων, λίπασμα της γης, δεν μπορεί να σπάσανε και να λιώσανε! Αν η Τουρκία δεν φοβάται όσα κρύβει η αιματοβαμμένη γη της, κι αν θαρρεί πως η τριακονταετής Γενοκτονία των Χριστιανών της Ανατολής, ποτέ δεν έλαβε χώρα, γιατί δεν επιδιώκει την διεθνή έρευνα, ώστε η διεθνής κοινότητα να ανασκάψει τα χώματά της, προκειμένου επιτέλους να ξεπλυθεί τούτο το κρίμα;
Όμως, δυστυχώς, αναδρομικότητα ποινικού νόμου δεν χωρεί (nulla poena sine lege). Η θέσπιση της γενοκτονίας ως διεθνούς ποινικού αδίκηματος έγινε μόλις μεταπολεμικά με την Δίκη της Νυρεμβέργης (1945), και η Σύμβαση του Ο.Η.Ε. για την Πρόληψη και την Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας (1948) δεν μπορεί επίσης να καταλάβει αναδρομικά τούτη την ασύλληπτη θηριωδία. Εν τέλει, η αναγνώριση της Τριακονταετούς Γενοκτονίας των Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων της Ανατολίας έχει αφεθεί αορίστως στην διακριτική ευχερεια της διεθνούς κοινότητας, να αποφασίσει.
Αργοπορημένα, τα κράτη προσανατολίζονται σταδιακά, προς την κατεύθυνση της οικουμενικής αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Χριστιανών της Ανατολίας, παρά την ανυπαρξία συναφών διεθνών νόμων κατά την ιστορική περίοδο που ετούτη έλαβε χώρα, στις αρχές του 20ου αιώνα. Μια πλειάδα κρατών έχει αναγνωρίσει την γενοκτονία των Αρμενίων, πρόσφατα και οι Η.Π.Α. (2021). Επίσης, η Ελλάδα αναγνώρισε (1994) την Γενοκτονία των Ποντίων που τιμάται την 19η Μαΐου. Τοιουτοτρόπως, γεννάται συν τω χρόνω μία πανανθρώπινη βούληση να μην παρασιωπηθεί η γενοκτονία των Χριστιανών της Ανατολίας, που στάθηκε προπομπός της γενοκτονίας των Εβραίων στην Ευρώπη κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Αν και διάβηκε ένας ολάκερος αιώνας από το στυγερό, μαζικό έγκλημα κατά του Ανθρώπου, ποτέ δεν έχει ζητηθεί καμιά επίσημη συγγνώμη, από την μεριά των Τούρκων. Ως διάδοχο κράτος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η σύγχρονη Τουρκία, ιδρυμένη μόλις το 1923, θα μπορούσε να φέρει το βάρος της διεθνούς ευθύνης, για την συστηματική εξόντωση αυτών των Χριστιανών της Ανατολίας των αρχών του 20ου αιώνα. Έτσι εύλογα οι Τούρκοι αρνούνται όσα ειδεχθή έγιναν τότε! Μια έμπρακτη μετάνοια, και ανθρώπινη συγγνώμη που χάθηκε!…
