του Παντελή Σαββίδη
Η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή στο Υπουργείο Εξωτερικών για να περνά απαρατήρητη. Ουσιαστικά, το υπουργείο δεν υφίσταται.
Υπάρχει, μόνο, η κ. Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου, έμπιστη της κ. Ντόρας Μπακογιάννη, και οι παρέες που έχει συγκροτήσει. Το υπουργείο έχει καταντήσει παραμάγαζο της οικογένειας.
Ο Μητσοτάκης έχει αλώσει, κομματικά, το κράτος (η πρό Ανδρέα δεξιά ανασυγκροτήθηκε με στελέχη και εκτός Αθηνών που ανήκαν στο ΠΑΣΟΚ και είδαν ότι το μέλι άλλαξε πηγή και πήγαν να το απολαύσουν απο νέες θέσεις) και έχει διαλύσει [ο Μητσοτάκης] τον κρατικό μηχανισμό. Ιδιαίτερα διαλυμένο, όπως περιγράφει ο δημοσιογράφος Σωτήρης Σιδέρης στο site onegapress είναι το Υπουργείο Εξωτερικών, το πλέον σημαντικό υπουργείο μαζί με το Άμυνας για την ασφάλεια του κράτους.
Είναι η φιλελεύθερη ιδεολογία του, είναι η ανικανότητά του να κυβερνήσει την οποία καλύπτουν τα χρηματοδοτούμενα απο την κυβέρνηση Μέσα Ενημέρωσης, είναι πολλά μαζί, πάντως η εικόνα της χώρας στο εξωτερικό και οι επιλογές της στην διεθνή σκηνή είναι τραγικές.
Κάτι πρέπει να γίνει. Τα αθηναϊκά μέσα, όσα δεν μπορούν να επιβιώσουν, ζητούν την συνδρομή της κυβέρνησης η οποία παρέχεται με αυστηρούς όρους υποστήριξης, ή οι ιδιοκτήτες τους είναι διαπλεκόμενοι.
Στην περιφέρεια σπάνια θα βρεθεί μέσο ενημέρωσης που να βγάζει τα έξοδά του, οπότε για την επιβίωσή του χρειάζεται και αυτό κρατική βοήθεια.
Κρατική δεν είναι, μόνο, η ΕΡΤ. Κρατικά είναι όλα, σχεδόν, τα Μέσα Ενημέρωσης.
Τα επισημαίνουμε απο τη στήλη αυτή εδώ και καιρό αλλά κανείς δεν ενδιαφέρεται για την λειτουργία του κράτους και την άλωσή του απο μια οικογένεια.
Πολλοί είναι προσηλωμένοι αποκλειστικά στο κόμμα και ενδιαφέρονται, μόνο, γι αυτό. Βαδίζουμε στην καταστροφή και δεν θα έχετε κανένα περιθώριο να πείτε ότι δεν το γνωρίζατε. Η εικόνα της χώρας δεν είναι καν τριτοκοσμική. Είναι ανύπαρκτη στο εξωτερικό. Γελάνε μαζί μας. Παίζουν με άλλους, ακόμη και με άλλες βαλκανικές χώρες, όπως η Αλβανία, που έχουν μια πολιτική και μια επιθυμία να την ασκήσουν. Είναι, ήδη, αργά. Ξυπνήστε για να σωθεί ό,τι είναι δυνατόν να σωθεί.
Ο κ. Γεραπετρίτης μπορεί να είναι ένας ικανότατος ακαδημαϊκός δάσκαλος αποδεικνύεται, όμως, ανίκανος ως υπουργός εξωτερικών. Με ό,τι έχει αναμιχθεί τα έκανε μαντάρα.
Διαβάστε το άρθρο του Σωτήρη Σιδέρη για να δείτε σε ποιο βαθμό διάλυσης βρίσκεται το Υπουργείο Εξωτερικών.
Σ’ ένα διαλυμένο κράτος (τι έχει μείνει όρθιο;), πώς θα μπορούσε το ΥΠΕΞ να αποτελεί εξαίρεση; Αλλά πόσο άραγε ενδιαφέρουν όλα αυτά τον πολύ κοσμάκη; Πόσοι τα γνωρίζουν, ή ενδιαφέρονται να τα μάθουν; Διότι προφανώς από τούς Έλληνες πολίτες αρχίζουν όλα και σ’ αυτούς καταλήγουν. Διάβασα το άρθρο τού Σιδέρη. Η Ελλάδα θυμίζει πια παλιά λατινοαμερικάνικη Μπανανία, μονάχα που εκεί δεν γίνονταν εκλογές κι έτσι δεν είχε την ευθύνη ο λαός. Μήπως η αθώωση τού κλέφτη Παπαντωνίου, η νόμιμη παραγραφή αδικημάτων (παρόμοιος νόμος υπήρχε, δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμη, στην Αργεντινή), δεν είναι ακόμη ένα δείγμα σε τι είδους κράτους ζούμε;
Εδώ θα γράψω για την αλήθεια , που έχει τρείς εκδοχές.
Μια του ομιλούντος ή γράφοντος , δεύτερη η των συνομιλούντων ή ακουόντων και τρίτη η αλήθεια της πραγματικότητος , που είναι η μόνη αλήθεια .
Την πραγματικότητα όμως την γνωρίζουν όσοι την δημιουργούν ή την χειρίζονται και στα εξωτερικά κυρίως θέματα -αλλά και της Δικαιοσύνης -μας την κρύβουν επιμελώς (ευτυχώς), γιατί θέλουν να ενεργούν χωρίς ”το κοντό και το μακρύ ”των Ελλήνων , που τα ξέρουν όλα και είναι ειδικοί για όλα, όχι μόνο για απόψεις αλλά για μόνιμες κατακρίσεις , όπως ο αξιολογητής του ελληνικού ΥΠΕΞ κύριος Σωτήρης Σιδέρης, που και δεν είναι πολιτικός . ΤΙ ΝΑ ΠΕΙΣ.
Όταν ένα κράτος δεν έχει συμβούλιο εξωτερικής πολιτικής θεσμοθετημένο τότε ο εκάστοτε πρωθυπουργός θα μπορεί ,όπως συνέβη, να καταργήσει το συμβούλιο αρχηγών και να εφαρμόσει πολιτική κατα το δοκούν.
Δυστυχώς περιστασιακά εφαρμόζεται διαφορετική πολιτικη σε τομείς που θα έπρεπε να υπάρχει σταθερη διακομματική ,όπως η υγεία ,παιδεία ,αμυνα, εξωτερική πολιτική.
Θεσμοθετημένο υπερ(εξω)κομματικό συμβούλιο θα έπρεπε να υπάρχει, το οποίο να χαράσσει μακροχρόνια πολιτική σε τρεις τομείς, τούς οποίους εγώ θεωρώ βασικούς πυλώνες τού κράτους:
α) Εξωτερική Πολιτική
β) Πολιτική Αμύνης
γ) Πολιτική Παιδείας
Θα έπρεπε όλες οι κυβερνήσεις να είναι υποχρεωμένες να ακολουθούν την γραμμή τού συμβουλίου στους τομείς αυτού και όχι να σχεδιάζει στο γόνατο ο κάθε (πρωθ)υπουργίσκος.
Σε περίπτωση, που λόγω αλλαγής των συνθηκών, χρειαζόταν κάποια διορθωτική αλλαγή στην χαραγμένη γραμμή, αυτή θα έπρεπε να γίνεται και πάλι από το συμβούλιο. Το πρόβλημα είναι ποιος και πώς θα διορίζει τα μέλη ενός τέτοιου συμβουλίου.
Ὁ Γ. Γεραπετρίτης διέγραψε τόν ὅρο «ἐθνικό συμφέρον» ἀπό τό ΥΠΕΞ
Υπουργείο Εξωτερικών Τεμενάδων