Διανύουμε ήδη το πεντηκοστόν έτος από το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή. Όλες οι προσπάθειες για μια ειρηνική διευθέτηση απέτυχαν και το μόνο θετικό και αισιόδοξο είναι η διάσωση της Κυπριακής Δημοκρατίας, του νόμιμου και διεθνώς αναγνωρισμένου κράτους, μέλους του ΟΗΕ και της ΕΕ και πολλών άλλων διεθνών οργανισμών.
Το κράτος αυτό ανήκει σε όλους τους πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας, χωρίς διάκριση εθνικής καταγωγής, θρησκείας ή γλώσσας.
Η σημερινή πραγματικότητα που ζουν οι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι αυτή της τουρκικής κατοχής και του εποικισμού, με δεκάδες χιλιάδες εποίκους και σαράντα χιλιάδες τουρκικά στρατεύματα. Ο πειρασμός είναι μεγάλος να συγκρίνουμε την τουρκική πολιτική, λόγω και της επικαιρότητας, με την αντίστοιχη ισραηλινή πολιτική στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη. Τόσο η Τουρκία όσο και το Ισραήλ παραβιάζουν διεθνείς συμφωνίες και διεθνείς συμβάσεις. Ανάμεσα σε αυτές τις διεθνείς συμβάσεις που παραβιάζονται είναι αυτή της Γενεύης και αυτή της Ρώμης. Παραβιάζεται επίσης η Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα που υιοθετήθηκε από την απόφαση 217 A (III) της Γενικής Συνέλευσης του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών στις 10 Δεκεμβρίου 1948 (A/RES/217, 10 Δεκεμβρίου 1948)
Και δεν είναι δυνατό φυσικά η Τουρκία να μιλά για κατοχή και εποικισμό στην Παλαιστίνη όταν η ίδια εφαρμόζει τα ίδια και χειρότερα στην Κύπρο.
Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να ισχύσει το φυλετικό κριτήριο ως βάση λύσης του Κυπριακού γιατί αυτό θα οδηγήσει σε κράτος απαρτχάιντ και σε μόνιμες διαμάχες ή και συγκρούσεις σε αυτό τον τόπο.
Είναι βασικό η όποια λύση να βασιστεί στους πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας ανεξάρτητα της φυλετικής τους καταγωγής, χωρίς να δίνεται νομική υπόσταση στον κοινοτισμό. Οι κοινότητες υπάρχουν φυσικά αλλά πουθενά στον κόσμο δεν έχουν νομική υπόσταση. Τα δημοκρατικά πολιτεύματα στηρίζονται στους πολίτες και όχι στις κοινότητες.
Στην πραγματικότητα όμως, οι ρίζες του δικοινοτισμού και κατ’ επέκταση και της
διχοτομικής πολιτικής στο Κυπριακό που οδήγησαν και στην υιοθέτηση της
διζωνικής ομοσπονδίας, βρίσκονται στο πρώτο δοτό «σύνταγμα» που οι Βρετανοί
παραχώρησαν στην αποικία το 1882. Στο σύνταγμα αυτό οι Βρετανοί διαστρεβλώνουν και παραμορφώνουν την έννοια της φιλελεύθερης δημοκρατίας και υιοθετούν την έννοια του «μιλέτ» της οθωμανικής περιόδου. Με βάση την έννοια αυτή, αναγνωρίζονται κατά προτεραιότητα οι εθνικοθρησκευτικές κοινότητες ως
πολιτικά υποκείμενα ενώ οι πολίτες περνούν σε δεύτερη κατηγορία. Έτσι οι
Άγγλοι, εφαρμόζοντας την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» για την εκλογή
των μελών του περιβόητου εκείνου Νομοθετικού Συμβουλίου που εισήγαγαν
αργότερα, επέβαλαν την αρχή δύο ξεχωριστών εκλογικών σωμάτων, ενός των Ελλήνων και ενός των Τούρκων, όπου ως εθνικοθρησκευτικές κοινότητες εξέλεγαν τους αντιπροσώπους τους από ξεχωριστούς εκλογικούς καταλόγους και με εθνοτικές ποσοστώσεις.
εθνικοθρησκευτικές ποσοστώσεις για προτεστάντες, καθολικούς, Ιρλανδούς,
Σκωτσέζους, κλπ. Και σήμερα θα προσθέταμε και τους νεομετανάστες,Ινδούς, Πακιστανούς, μουσουλμάνους και άλλους φυσικά.
Αν εφαρμοζόταν στις ΗΠΑ θα έπρεπε να υπάρχουν ξεχωριστά εκλογικά σώματα και ποσοστώσεις για τους Λευκούς, τους Αφροαμερικανούς, τους Ισπανόφωνους Λατινοαμερικανούς,τους Αμερικανούς Μουσουλμάνους και άλλους.
Αυτή την αναγωγή μπορεί να την κάνει κανείς σε όλες τις χώρες όπου εφαρμόζεται η φιλελεύθερη δημοκρατία και ισχύουν ενιαίοι εκλογικοί κατάλογοι, όπως και εκλογή αντιπροσώπων του λαού, ανεξάρτητα φυλετικής καταγωγής, θρησκείας ή χρώματος.
Αν ίσχυαν όσα προτείνονται για την Κύπρο στη Βρετανία, τις ΗΠΑ, την Τουρκία και πολλές άλλες χώρες, όπου όλες αυτές οι κοινότητες θα εξέλεγαν τους αντιπροσώπους τους, ενδεχομένως και με όρους πολιτικής ισότητας, αντί της καθολικής ψηφοφορίας, ένας πολίτης μια ψήφος, τότε θα είχαμε σε αυτές τις χώρες διζωνικές, τριζωνικές ή και τετραζωνικές, ομοσπονδίες.
Στην Κύπρο μπορούν να εφαρμοστούν οι ίδιες δημοκρατικές αρχές που εφαρμόζονται σε όλο τον κόσμο. Δεν είναι λαός με ειδικές ανάγκες ο κυπριακός λαός για να χρησιμοποιηθεί ως πειραματόζωο της Νέας Τάξης πραγμάτων που διαμορφώνεται στο σημερινό κόσμο.
(Απόσπασμα ομιλίας που έγινε στις 23 Οκτωβρίου στη Δημοσιογραφική Εστία στη Λευκωσία, στη συγκέντρωση που οργάνωσε η Παγκύπρια Κινητοποίηση-Κίνηση για την Ελευθερία της Κύπρου με τη συμμετοχή του Σενέρ Λεβέντ και άλλων Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων ομιλητών).
*Πανεπιστημιακός, συγγραφέας
Η λύση είναι δύο κράτη στην Παλαιστίνη, δύο κράτη στην Κύπρο.
Κυπριακό – Στην Κύπρο υπάρχουν δύο λαοί, όχι ένας. Δεν υπάρχουν “Κύπριοι” με την εθνική έννοια, δεν υπάρχει “Κυπριακό” έθνος. Ο όρος “Κύπριος” είναι τοπικός/γεωγραφικός, όχι εθνικός/εθνοτικός. Στην Κύπρο υπάρχουν δύο μεγάλα έθνη, Έλληνες και Τούρκοι, και κάποιες μικρές μειονότητες. Εθνοθρησκευτικές ή εθνικές μειονότητες όπως οι Αρμένιοι και οι Μαρωνίτες, θρησκευτικές μειονότητες όπως π.χ. οι Λατίνοι κ.α. Υπάρχει επίσης και μία ιδιαίτερη εθνοπολιτισμική ομάδα, οι Ρομά (κάποιοι από αυτούς είναι μουσουλμάνοι και κάποιοι χριστιανοί, ενταγμένοι στην τουρκοκυπριακή και την ελληνοκυπριακή κοινότητα αντίστοιχα). Γιατί θα πρέπει ντε και καλά Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι να ζουν μαζί; Οι Τουρκοκύπριοι δεν πρόκειται να ξαναγυρίσουν ως μειονότητα σε ένα κράτος κατά βάση Ελληνοκυπρίων.
Παλαιστινιακό – Στην Παλαιστίνη πρέπει να ιδρυθούν δύο κράτη, ένα εβραϊκό (Ισραήλ) και ένα αραβικό (Παλαιστίνη). Το Ισραήλ θα έχει πρωτεύουσα τη Δυτική Ιερουσαλήμ και η Παλαιστίνη θα έχει πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ (κάτι σαν την Λευκωσία για παράδειγμα). Σύνορα – με μερικές ενδεχομένως αναπροσαρμογές – θα είναι τα σύνορα του 1967. Εντός της πόλης της Ιερουσαλήμ το Τοίχος των Δακρύων θα μπορούσε για παράδειγμα να είναι το σύνορο. Το τοίχος θα είναι Ισραήλ και πάνω από το τοίχος θα είναι Παλαιστίνη. Ταυτόχρονα όλοι οι Εβραίοι έποικοι από τη Δυτική Όχθη θα μεταφερθούν στο Ισραήλ, ενώ στους οικισμούς τους θα μεταφερθούν για κατοίκηση Παλαιστίνιοι πρόσφυγες που κατοικούν σε Λίβανο, Συρία κ.α. Ταυτόχρονα, στο Ισραήλ κατοικούν 2.000.000 Παλαιστίνιοι. Όσοι θέλουν να εγκατασταθούν στο Παλαιστινιακό κράτος (στους οικισμούς των εποίκων ενδεχομένως) και όσοι θέλουν ας παραμείνουν ως αραβική μειονότητα στο κράτος του Ισραήλ, με σεβασμό κάθε δικαιώματος τους. Αντίστοιχα να γίνει το ίδιο για όσους Εβραίους θελήσουν να παραμείνουν στην Παλαιστινιακή πλευρά, ως πολίτες της.
Υ.Γ.1.
“Οι κοινότητες υπάρχουν φυσικά αλλά πουθενά στον κόσμο δεν έχουν νομική υπόσταση. Τα δημοκρατικά πολιτεύματα στηρίζονται στους πολίτες και όχι στις κοινότητες.”
Ψέμα. Αυτό το λέτε διότι ξέρετε ότι αριθμητικά είστε περισσότεροι (επισήμως τουλάχιστον). Αν δεν ίσχυε αυτό, θα λέγατε άλλα.
Υ.Γ.2.
“Αν για παράδειγμα εφαρμοζόταν στην ίδια τη Βρετανία, θα έπρεπε να υπήρχαν ξεχωριστά εκλογικά σώματα, ξεχωριστοί εκλογικοί κατάλογοι και εθνικοθρησκευτικές ποσοστώσεις”
Μα υπάρχουν. Η Σκωτία, η Ουαλία, η Βόρεια Ιρλανδία έχουν τις δικές τους βουλές, και τα δικά τους τοπικάκαι μη κόμματα.
Υ.Γ.3.
Στην Ε.Ε. όλα τα κράτη-μέλη έχουν ΕΞ ΙΣΟΥ το δικαίωμα veto, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ του μεγέθους και του πληθυσμού τους. Στις ΗΠΑ όπου οι πολιτείες είναι ίσες μεταξύ τους, πέραν από κάποιες διαφορές, έχουν δικαίωμα για 2 γερουσιαστές η κάθε μία ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ του πληθυσμού τους.