του Rafael Poch de Feliu.
Τα βραβεία Νόμπελ λογοτεχνίας – ας μην μιλήσουμε για αυτό της ειρήνης – ήταν πάντα αμφιλεγόμενα και πολιτικοποιημένα. Πριν λίγα χρόνια, το λογοτεχνικό βραβείο απονεμήθηκε στον Πατρίκ Μοντιανό, συγγραφέα ενός μοναδικού μυθιστορήματος που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά σε όλο το έργο του. Το 2010, απονεμήθηκε στον Mάριο Βάργκας Λιόσα, έναν σπουδαίο συγγραφέα ο οποίος, παραδόξως, έγινε μέτριος (και μάλιστα αντιγραφέας, βλέπε το άρθρο του Eνρίκε Σερμπέτο σχετικά με τη “Γιορτή του Τράγου“), και πιο αντιδραστικός. Το 2016, υπήρξε το αστείο με τον Μπομπ Ντύλαν ως μεγάλο συγγραφέα …
Γιούργκεν Χάμπερμπας, προσωποποίηση της «επίγειας, ψυχικής, δαιμονιώδους σοφίας» (Καθολική επιστολή Ιακώβου, Γ-15) : οι βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ ήταν το άλμα προς την «παγκόσμια κοινωνία των πολιτών»!!!
Πολιτικά, είναι αρκετά συνηθισμένο να επιβραβεύονται οι συγγραφείς που επικρίνουν τις κυβερνήσεις των αντιδραστικών χωρών, γεγονός που καθιστά ιδιαίτερα αξιοσημείωτο το γεγονός ότι οι μη διαφωνούντες συγγραφείς από αυτές τις χώρες έχουν πρόσβαση στον τίτλο, όπως συνέβη με τον Mo Γιαν το 2012. Με βάση όλα αυτά είναι διπλό αξιοσημείωτο ότι το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας απονεμήθηκε φέτος στον Αυστριακό ποιητή και θεατρικό συγγραφέα Πέτερ Χάντκε.
Όχι μόνο Χάντκε το υπεράξιζε αυτό το βραβείο, αλλά από τη δεκαετία του 90, περιλαμβάνεται στον κατάλογο των συγγραφέων-φορέων της πανούκλας, μια περίπτωση που είχε πείσει όλους, και πρώτα τον ίδιο το συγγραφέα, ότι δεν θα βραβευτεί ποτέ. Αυτό οφείλεται στο ότι ο Χάντκε δικαίως επέκρινε την επίθεση των Δυτικών ΜΜΕ κατά της Σερβίας, η οποία προετοίμασε τους πολέμους στη Βοσνία (1992-1995) και το Κοσσυφοπέδιο (1999). Χωρίς αυτό, δεν θα μπορούσαμε ποτέ να καταλάβουμε ότι οι βόμβες του Χαβιέ Σολάνα, όπως τις παρουσίαζε ο Τζέιμι Σί, ήταν απαραίτητες και ανθρωπιστικές, ότι η, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου, επιθετικότητα του ΝΑΤΟ ήταν να αποτρέψει τη γενοκτονία.
Χθες…
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η δημοσίευση, τον Ιανουάριο του 1999, του σημαντικού κειμένου Gerechtigkeit für Serbien («Δικαιοσύνη για τη Σερβία») ήταν το λογοτεχνικό σκάνδαλο του έτους στο γερμανόφωνο κόσμο. Κάτι παρόμοιο συνέβη με τον Ρεζί Ντεμπραί στη Γαλλία, με την “Επιστολή του ταξιδιώτη προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας” (1999). Μαύρα πρόβατα στο ολόασπρο κοπάδι. Φάλτσα στην πειθαρχημένη και αγελαία ορχήστρα.
Παρόμοιοι αλλά διαφορετικοί. Επειδή τα Καινούρια Σκυλιά – φύλακες που επιτέθηκαν στον Ντεμπραί στη Γαλλία ήταν οι συνηθισμένοι κλόουν της παρισινής Δεξιάς, ο Aλαίν Φινκελκρότ, ο Αντρέ Γκλυξμάν, ο Μπερνάρ-Ανρύ Λεβύ και άλλοι, ενώ οι απολογητές του πολέμου στη Γερμανία, οι οποίοι δυσφήμησαν τον Χάντκε ήταν άνθρωποι μεγαλύτερης κατηγορίας, ο Γιούργκεν Χάμπερμπας, ο οποίος περιγράφεται συχνά ως “ο κορυφαίος Γερμανός φιλόσοφος εν ζωή”, ο Χανς Μάγνους Ενζενζμπέργκερ ή ο Πέτερ Σνάιντερ. Ο Χάμπερμας είδε την επίθεση του ΝΑΤΟ στη Σερβία ως “άλμα στο δρόμο που οδηγεί από το κλασικό διεθνές δίκαιο των κρατών στο κοσμοπολίτικο δίκαιο μιας παγκόσμιας κοινωνίας των πολιτών“. Ελλείψει οργάνων επιφορτισμένων με τη διατήρηση της παγκόσμιας τάξης, το ΝΑΤΟ έπρεπε να λειτουργήσει ως “εργαλείο ενός ανώτερου νόμου”.
Ο Πέτρε Χάντκε βαπτίστηκε Ορθόδοξος όταν σύσσωμη η Δύση κεραυνοβολούσε την ορθοδοξία ως «μήτρα του εθνικισμού και της βαρβαρότητας» των Σέρβων.
Το κείμενο του Χάντκε βασίζεται σε ένα ταξίδι που ο συγγραφέας έκανε με φίλους τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο του 1995 σε όλη τη Σερβία. Ο στόχος του ήταν να πει την αλήθεια για τη Σερβία και τη σύγκρουση. “Όταν οι εγκληματίες του ΝΑΤΟ βομβαρδίζουν τη χώρα, η θέση μου είναι με τη Σερβία“, ανέφερε σε ένα πλαίσιο κυριαρχούμενο από τις μονομερείς κατηγορίες και τις πιο σοβαρές στρεβλώσεις των μέσων ενημέρωσης.
Ο Χάντκε επέστρεψε στη Γιουγκοσλαβία το 1999, όταν οι βόμβες έπεφταν κατά τον λεγόμενο πόλεμο του Κοσσυφοπεδίου και δημοσίευσε τις σημειώσεις του “Unter Tränen Fragend” (Ρωτώντας με δάκρυα). Πιστός καθολικός, ανακοίνωσε ότι εγκατέλειπε την «σημερινή Εκκλησία» σε ένδειξη διαμαρτυρίας, διότι στο Αναστάσιμο μήνυμά του ο Πάπας δεν καταδίκαζε «τη μαζική επίθεση του ΝΑΤΟ σε μια μικρή χώρα». Στη συνέχεια επισκέφθηκε τον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς στη Χάγη και έγραψε… απαράδεκτα κείμενα γι ‘αυτόν.
Για την κατανόησή του έναντι του Μιλόσεβιτς, ο Χάντκε παρομοιάστηκε με τον Eζρα Πάουντ για το εγκώμιό του στον Mουσολίνι και με τον Λουί-Φερντινάν Σελίν, αυτόν τον τεράστιο συγγραφέα που ήταν οπαδός του Χίτλερ, εξισώνοντας ανόμοιες στάσεις, καταστάσεις και χαρακτήρες. Όπως έγραψε πριν από λίγα χρόνια ο ιστορικός Kurt Gritsch στο περιοδικό Hintergrund, «το κίνητρο του Χάντκε ήταν ελάχιστα κατανοητό από την άλλη πλευρά: αμφισβητήθηκε η αξιοπιστία και η ακεραιότητά του». Για να μη χρησιμοποιήσουμε βαρύτερους χαρακτηρισμούς.
Αυτό που συνέβη ήταν ένας λυντσάρισμα, ιδιαίτερα εξωφρενικό όταν οι δήμιοι του θύματος μιλούν γερμανικά, πράγμα που συνδέεται αναπόφευκτα με σκύλους και συρματοπλέγματα. Τον χαρακτήρισαν «αρνητιστή», «χρήσιμο ηλίθιο» κλπ. και όλα αυτά για να δικαιολογήσουν το εξωφρενικό: την πρώτη συμμετοχή της Γερμανίας σε πόλεμο μετά τον Χίτλερ [σ.τ.μ.: κατά παράβαση του γερμανικού Συντάγματος, που απαγορεύει την αποστολή στρατευμάτων εκτός συνόρων]. Η Γαλλία είναι διαφορετική περίπτωση.
Σήμερα…
Ο Χάμπερμας έλαβε το Βραβείο Ειρήνης από τους Γερμανούς βιβλιοπώλες το 2001. Στον Χάντκε απονεμήθηκε το 2006 το βραβείο Χάινριχ Χάινε, αλλά ο Δήμος του Ντίσελντορφ διαμαρτυρήθηκε, υπενθυμίζοντας την «φιλοσερβική στάση του συγγραφέα» και ο Πρόεδρος της Περιφέρειας Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας, Γιούργκεν Ρούτγκερς, δήλωσε ότι είναι ανάξιος αυτού του βραβείου “αυτός που σχετικοποίησε το Ολοκαύτωμα”.
Βόλφγκανγκ Ισινγκερ, εκπρόσωπος της ΕΕ στις διαπραγματεύσεις για το μέλλον του Κοσσυφοπεδίου το 2007, οι οποίες κατέληξαν στη δήλωση της ανεξαρτητοποίησής του, με την οποία καταργήθηκε το απαράβατο των εθνικών συνόρων!
Αυτές οι ανέντιμες κατηγορίες και μομφές συνεχίστηκαν μέχρι σήμερα και έχουν επανέλθει με την ευκαιρία της απονομής του βραβείου Νόμπελ της λογοτεχνίας.
“Κανείς δεν μετέτρεψε τις σφαγές, τον πόλεμο και τα δεινά στα Βαλκάνια σε τόσο ελεεινή μικροπρέπεια όσο ο Πέτερ Χάντκε· για τα θύματα, η απόφαση της Στοκχόλμης κρύβει ένα καταστροφικό μήνυμα“, έγραψε η Frankfurter Allgemeine Zeitung, πριν λίγες μέρες.
‘’Η Γερμανία βρισκόταν σε πόλεμο με τον Μιλόσεβιτς για πολύ καλούς ανθρωπιστικούς λόγους· ας μη τιμούμε σήμερα τους απολογητές του δικτάτορα“, ρωτά ο πρεσβευτής και εκπρόσωπος του γερμανικού στρατιωτικού-βιομηχανικού συμπλέγματος Wolfgang Ischinger στο Tagespiegel.
Οι ίδιοι άνθρωποι που χάλκευσαν την έκθεση για τη Γιουγκοσλαβία, για την οποία έχουμε τώρα πιο ολοκληρωμένη και πιο αντικειμενική εικόνα, συνεχίζουν να χειραγωγούν και να στρεβλώνουν. Για μία ακόμα φορά, το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας τους έκοψε το δρόμο.
Πηγή : El acoso a Peter Handke
Γενοκτονία στο Κοσσυφοπέδιο: Το μεγαλύτερο ψέμα!
(Αναδημοσίευση από Ανιχνεύσεις)
Αρθρο των Serge Halimi & Pierre Rimbert στη Monde Diplomatique
Πριν από είκοσι χρόνια, στις 24 Μαρτίου 1999, δεκατρία κράτη μέλη του Οργανισμού του Βορειοατλαντικού Συμφώνου (ΝΑΤΟ), συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών, της Γαλλίας και της Γερμανίας [σσ. και της Ελλάδος, να μην το ξεχνούμε], βομβάρδιζαν την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας. Ο πόλεμος αυτός διήρκεσε εβδομήντα οκτώ ημέρες και τροφοδοτείται με ψεύδη των μέσων ενημέρωσης με στόχο την ευθυγράμμιση της κοινής γνώμης των δυτικών πληθυσμών με την άποψη των στρατιωτικών επιτελείων. Οι Σέρβοι διαπράττουν «γενοκτονία», «παίζουν ποδόσφαιρο με κομμένα κεφάλια, κομματιάζουν πτώματα, αποσπούν τα έμβρυα νεκρών εγκύων γυναικών και τα ψήνουν», δήλωσε ο Γερμανός υπουργός Άμυνας, ο Σοσιαλδημοκράτης Ρούντολφ Σάρπινγκ, του οποίου οι δηλώσεις αναπαράγονταν από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης· δολοφόνησαν «100.000 έως 500.000 ανθρώπους» (TF1 [κανάλι], 20 Απριλίου 1999), αποτέφρωσαν τα θύματά τους σε «φούρνους, όμοιους με αυτούς του Άουσβιτς» (The Daily Mirror, 7 Ιουλίου). Μία προς μία, οι ψευδείς πληροφορίες θα καταρρεύσουν – αλλά μετά το τέλος της σύγκρουσης – κυρίως από την έρευνα του Αμερικανικού δημοσιογράφου Daniel Pearl (The Wall Street Journal, 31 Δεκεμβρίου 1999).
Ακριβώς όπως θα ξεφουσκώσει ένας από τους πιο εντυπωσιακούς χειρισμούς του τέλους του 20ου αιώνα: το σχέδιο Potkova («Πέταλο»), ένα έγγραφο που υποτίθεται ότι αποδεικνύει ότι οι Σέρβοι είχαν προγραμματίσει την «εθνοκάθαρση» του Κοσσυφοπεδίου. Η διάδοσή του από τη Γερμανία, τον Απρίλιο του 1999, χρησίμευσε ως πρόσχημα για την εντατικοποίηση των βομβιστικών επιθέσεων. Μακριά από το να είναι παρανοϊκοί χρήστες του Διαδικτύου, οι κύριοι παραπληροφοριοδότες ήταν οι δυτικές κυβερνήσεις, το ΝΑΤΟ και τα πιο σεβαστά μέσα ενημέρωσης.
Το …τσίγκινο «Πέταλο»
Μεταξύ αυτών, η Le Monde, μια εφημερίδα της οποίας οι θέσεις χρησιμεύουν ως αναφορά στον υπόλοιπο γαλλικό χώρο των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Η σύνταξή της, υπό τον Edwy Plenel, παραδέχεται ότι “είναι υπέρ της επέμβασης”. Στην πρώτη σελίδα της έκδοσης της 8ης Απριλίου 1999, ένα άρθρο του Daniel Vernet αναγγέλλει: «Το σχέδιο “Πέταλο” που προβλέπει την απέλαση των Κοσοβάρων». Ο δημοσιογράφος επαναλαμβάνει τις πληροφορίες που ανακοινώθηκαν την προηγούμενη ημέρα από τον Γερμανό υπουργό Εξωτερικών Joschka Fischer. Αυτό το “σχέδιο της κυβέρνησης του Βελιγραδίου που περιγράφει λεπτομερώς την πολιτική εθνοκάθαρσης που εφαρμόζεται στο Κοσσυφοπέδιο (…) φέρει τον κωδικό “Πέταλο”, πιθανόν να συμβολίζει τη λαβή στον αλβανικό πληθυσμό”, γράφει ο Vernet, για τον οποίο η υπόθεση “φαίνεται να προκαλεί ελάχιστες αμφιβολίες”.
Δύο μέρες αργότερα, η καθημερινή εφημερίδα επανέρχεται φαρδιά-πλατειά στην πρώτη σελίδα: “Πώς ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς ετοίμασε την εθνοκάθαρση”. “Το Σερβικό σχέδιο” Potkova” προέβλεπε την βίαιη έξοδο των Κοσοβάρων από τον Οκτώβριο του 1998. Συνέχισε να εφαρμόζεται και κατά τις διαπραγματεύσεις του Rambouillet.» Η Le Monde επικαλείται ένα “στρατιωτικό έγγραφο της Σερβίας” και επαναλαμβάνει και πάλι τους ισχυρισμούς των Γερμανών αξιωματούχων, σε βαθμό να αναπαράγει στην ολότητά της μια περίληψη – αυτό που ονομάζουμε σήμερα “γλωσσικά στοιχεία’’ – που διανεμήθηκε στους δημοσιογράφους από τον Γενικό Επιθεωρητή του Γερμανικού Στρατού. Το Βερολίνο έκτοτε προσπαθεί να δικαιολογήσει σε μια μάλλον ειρηνιστική κοινή γνώμη τον πρώτο πόλεμο που διεξήγαγε η Bundeswehr από το 1945, επιπλέον εναντίον μίας χώρας την οποία κατείχε πενήντα χρόνια νωρίτερα με τη Wehrmacht.
Αλλά αυτό το σχέδιο είναι πλαστό: δεν προέρχεται από τις σερβικές αρχές, αλλά κατασκευάστηκε από τις μυστικές υπηρεσίες της Βουλγαρίας, η οποία το διοχέτευσε στους Γερμανούς με σκοπό να μπει στο ΝΑΤΟ. Το μυστικό θα αποκαλυφθεί στις 10 Ιανουαρίου 2000 από το εβδομαδιαίο Der Spiegel και θα επιβεβαιωθεί δώδεκα χρόνια αργότερα από τον πρώην Βούλγαρο Υπουργό Εξωτερικών. Εκ των υστέρων, το έγγραφο θα έπρεπε να είχε προκαλέσει ακόμα περισσότερη υποψία μιας και το “Πέταλο” λέγεται potkovica στα σερβικά, και όχι potkova, όπως επεσήμανε στις 15 Απριλίου 1999 ο Γερμανός βουλευτής Gregor Gysi στη Bundestag. Τον Μάρτιο του 2000, ο Γερμανός Ταξίαρχος Heinz Loquai εκφράζει σε ένα βιβλίο τις «αμφιβολίες του για την ύπαρξη τέτοιου εγγράφου»· η έρευνά του υποχρεώνει τον κ. Scharping να παραδεχτεί ότι δεν διαθέτει αντίγραφο του πρωτότυπου “σχεδίου”. Ταυτόχρονα, ο εκπρόσωπος Τύπου του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για την πρώην Γιουγκοσλαβία περιγράφει τα στοιχεία του λεγόμενου σχεδίου ως “υλικό ελάχιστα αποδεικτικό” (Hamburger Abendblatt, 24 Μαρτίου 2000)· και η εισαγγελέας Κάρλα Ντελ Πόντε δεν θα το αναφέρει καν στο κατηγορητήριο του Μιλόσεβιτς το 1999 και πάλι το 2001.
“Ο πόλεμος,” εξήγησε ο Plenel λίγο μετά την έναρξη του βομβαρδισμού, “είναι η πιο τρελή πρόκληση για τη δημοσιογραφία. Εκεί αποδεικνύει την αξιοπιστία ή την εντιμότητά της. Ο ερευνητής δεν επανήλθε ποτέ σε αυτό το μεγάλο χάσμα με την «αγάπη των μικρών αληθινών γεγονότων» που διακηρύσσει στο βιβλίο του – λιβελογράφημα υπέρ της επέμβασης του ΝΑΤΟ. Η Le Monde θα θυμίσει ξανά το ψεύδος, αλλά σαν να το είχε αντιμετωπίσει πάντοτε με προσοχή: «Το «Πέταλο» παραμένει ένα ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο έγγραφο, του οποίου η εγκυρότητα δεν αποδείχτηκε ποτέ» (16 Φεβρουαρίου 2002). Ειδικοί των Βαλκανίων, οι δημοσιογράφοι Jean- Arnault Dérens και Laurent Geslin χαρακτηρίζουν από την πλευρά τους το σχέδιο Potkova «αρχέτυπο ψευδών ειδήσεων που εξέδιδαν οι δυτικοί στρατοί, αναπαραγόμενες από όλες τις μεγάλες ευρωπαϊκές εφημερίδες».
Ο εορτασμός μιας επετείου δεν θα δικαιολογούσε την επιστροφή μας σε αυτό το θέμα. Αλλά μερικές από τις συνέπειές του εξακολουθούν να βαρύνουν τη διεθνή ζωή. Ηταν ο πρώτος πόλεμος που το ΝΑΤΟ, από τη δημιουργία του το 1949, επέλεξε να επιτεθεί σε ένα κράτος που δεν απειλούσε κανένα από τα μέλη του. Επικαλέστηκε ένα ανθρωπιστικό κίνητρο και ενήργησε χωρίς εντολή των Ηνωμένων Εθνών. Ένα τέτοιο προηγούμενο εξυπηρέτησε τις Ηνωμένες Πολιτείες το 2003 κατά τη στιγμή της εισβολής του στο Ιράκ, η οποία βοηθήθηκε και πάλι από μια εκστρατεία μαζικής παραπληροφόρησης. Λίγα χρόνια αργότερα, η διακήρυξη ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου, τον Φεβρουάριο του 2008, θα υπονόμευε την αρχή του απαραβίαστου των συνόρων. Και η Ρωσία θα βασιζόταν σε αυτήν την ανεξαρτησία όταν, τον Αύγουστο του 2008, αναγνώρισε εκείνες της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσετίας, δύο εδάφη που αποσχίστηκαν από τη Γεωργία. Και στη συνέχεια, τον Μάρτιο του 2014, όταν θα προσαρτούσε την Κριμαία.
Από τη στιγμή που ο πόλεμος στο Κοσσυφοπέδιο διεξήχθη από μια πλειοψηφία «αριστερών» κυβερνήσεων [σσ.Πρωθυπουργός της Ελλάδας ο Κώστας Σημίτης, υπουργός Εξωτερικών ο Γιώργος Παπανδρέου και υπουργός Εθνικής Αμυνας ο Ακης Τσοχατζόπουλος, να μη το ξεχνούμε] και υποστηρίχθηκε από τα περισσότερα συντηρητικά κόμματα, κανείς δεν είχε ενδιαφέρον να διερευνήσει τις επίσημες πλαστογραφίες. Και είναι εύκολο να καταλάβουμε γιατί οι δημοσιογράφοι που έχουν εμμονή με τις ψευδείς ειδήσεις προτιμούν να κοιτάζουν αλλού.
Μετάφραση: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος
Πηγή: https://www.monde-diplomatique.fr/2019/04/HALIMI/59723
