Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Ότι η υποτιθέμενη “αριστερά” μας (δηλαδή οι ηγεσίες και το στελεχιακό της δυναμικό, όχι η βάση της) είναι ένα πολύ περίεργο ζώο το έχει αντιληφθεί πολύ οδυνηρά εδώ και πολλά χρόνια η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Και εξακολουθεί δυστυχώς να το διαπιστώνει σε κάθε ευκαιρία.
Ποιος λόγος εκτός από τα ιδιοτελή συμφέροντα των στελεχών και των ηγετών τους εμποδίζει π.χ. τώρα τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ να συγκροτήσουν μια δύναμη που να αμφισβητήσει τη μονοκρατορία Μητσοτάκη και ΝΔ;
‘Όχι ότι ένας τέτοιος συνασπισμός θα κατάφερνε πολλά πράγματα για τη χώρα, πολύ λίγα πράγματα θα μπορούσαν να κάνουν αυτά τα δύο κόμματα. Τουλάχιστο όμως θα μπορούσε ίσως να ελέγξει τις πιο ακραίες τερατωδίες της υπάρχουσας κυβέρνησης, πιθανώς της χειρότερης μετά το 1821, ιδίως μάλιστα όσο δρα απολύτως ανεξέλεγκτη.
Το τελευταίο όμως που ενδιαφέρει τους νυν αρχηγούς και, ακόμα περισσότερο, τους επίδοξους αντικαταστάτες τους, είναι η χώρα και το μέλλον της. Το δικό τους μέλλον τους απασχολεί και δεν καταλαβαίνουν μάλιστα ότι έτσι που το πάνε δεν θα υπάρχει μέλλον ούτε για αυτούς, ούτε για τη χώρα. (Φυσικά αυτά δεν ισχύουν μόνο για την αριστερά. Μόνο που σε δυνάμεις που εκπροσωπούν την ολιγαρχία ξενίζουν λιγότερο από ότι σε δυνάμεις που επαγγέλλονται υποτίθεται τη δημοκρατία).
Προχτές κάθησα να διαβάσω τι λέει μια εφημερίδα που θεωρείται ως αριστερή για τη Γαλλία. Περίμενα ότι θα είναι ενθουσιασμένοι με το εκλογικό αποτέλεσμα – δεν είναι και πολύ συνηθισμένο στις μέρες μας και στην Ευρώπη να νικάει η αριστερά.
Αυτή τη στιγμή γίνεται στη Γαλλία μια σύγκρουση τρομερής σημασίας για όλη την Ευρώπη. Το “Νέο Λαϊκό Μέτωπο”, ένας συνασπισμός όλων των κομμάτων της γαλλικής Αριστεράς, των συνδικάτων και πάρα πολλών κοινωνικών κινημάτων (όπως, π.χ. η ATTAC) διεκδικεί την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης με το επιχείρημα ότι αποτελεί τη σχετική πλειοψηφία της Εθνοσυνέλευσης. Ο δεξιός πρώην Πρωθυπουργός του Σιράκ, ο Βιλπέν, ο «τελευταίος των γκωλικών» και μια από τις ελάχιστες απομένουσες αξιοπρεπείς μορφές της αστικής Γαλλίας, υπενθυμίζει ότι αυτή είναι η παράδοση της Πέμπτης Δημοκρατίας, να καλείται δηλαδή η δύναμη που πλειοψήφισε να σχηματίσει κυβέρνηση.
Ο Μακρόν αρνείται, θέλει να σχηματίσει κυβέρνηση συνασπισμού που να εφαρμόσει τη δική του πολιτική. Η οργάνωση της γαλλικής εργοδοσίας, η MEDEF, λέει ότι δεν πρέπει να εφαρμοσθεί η οικονομική πολιτική του Λαϊκού Μετώπου, ανεξαρτήτως του αν κέρδισε, έστω και τη σχετική πλειοψηφία, στην Εθνοσυνέλευση. Και σαν να μην έφταναν αυτά, είναι σε πλήρη εξέλιξη «επιχείρηση Αποστασίας» από τη «συστημική» πτέρυγα του Μετώπου, το Σοσιαλιστικό και το Κομμουνιστικό Κόμμα, δρώντα σε προφανή συνεννόηση με το προεδρικό στρατόπεδο. Τα δύο αυτά συστημικά και προ πολλού συμβιβασθέντα κόμματα δεν μπορούσαν να αρνηθούν τη συμμαχία με τους Ανυπότακτους προ των εκλογών γιατί θα εξαφανίζονταν. Τώρα όμως θέλουν να επιβάλλουν στο Λαϊκό Μέτωπο υποψήφιο Πρωθυπουργό που να είναι πιο κοντά στον Μακρόν παρά στις θέσεις που περιέχει το πρόγραμμα του Μετώπου που υπέγραψαν και οι ίδιοι!
Πως περιγράφει αυτές τις εξελίξεις η «αριστερή» εφημερίδα μας. Είναι λέει στο σχετικό άρθρο – ανταπόκριση από το Παρίσι, όχι μια μεγάλη σύγκρουση για τον προσανατολισμό της Γαλλίας αλλά ένα “πολιτικό θέατρο του παραλόγου”, τρελλάθηκαν δηλαδή οι Γάλλοι πολιτικοί και δεν ξέρουν τι κάνουν.
Κατά τον εκ Παρισίων και προηγουμένως εκ της «ευρωπρωτεύουσας» των Βρυξελλών αρθρογράφο, η γαλλική Αριστερά επιδεικνύει αλαζονεία και υπεροψία και οι ηγέτες της συμπεριφέρονται ως «απόλυτοι άρχοντες», επιμένοντας μάλιστα να «εφαρμόσουν το πρόγραμμά τους, τίποτα άλλο από το πρόγραμμά τους και όλο το πρόγραμμά τους» κατά τη δήλωση του ίδιου του Μελανσόν αμέσως μόλις έγινε γνωστό το εκλογικό αποτέλεσμα. (Αυτό κι αν είναι θράσος. Κόμμα που θέλει να εφαρμόσει το πρόγραμμά του. Δηλαδή τι θέλουν να πουν οι αριστεροί της Γαλλίας, ότι τα άλλα κόμματα που άλλα λένε προεκλογικά και άλλα μετεκλογικά είναι απατεώνες;).
‘Ακου τώρα να δεις. Απαιτούν την κυβέρνηση και επιπλέον θέλουν, μεταξύ πολλών άλλων, να κατεβάσουν το όριο συνταξιοδότησης στα 60 χρόνια, μια ιδέα που υποστηρίζει σχεδόν το 90% των Γάλλων, να ανεβάσουν τον κατώτερο μισθό (SMIC) στα 1600 ευρώ, για να ανακόψουν την πορεία γρήγορης φτωχοποίησης των Γάλλων και να αναγνωρίσουν την Παλαιστίνη!
Το οικονομικό πρόγραμμα του Μετώπου είναι ένα μετριοπαθές σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα αναδιανομής, πολύ πιο μετριοπαθές από αυτό π.χ. με το οποίο κέρδισε ο Μιτεράν τις εκλογές του 1981. Ακόμα κι αυτό όμως θεωρείται περίπου επαναστατικό στις μέρες μας, όπου το μεγάλο κεφάλαιο δεν ανέχεται την παραμικρή απόκλιση από τον νεοφιλελευθερισμό και, όπως φαίνεται, είναι διατεθειμένο να συμμαχήσει με τον φασισμό για να την πολεμήσει.
Ο αρθρογράφος της υποτιθέμενης αριστερής εφημερίδας μας οικτίρει και τον ίδιο τον επικεφαλής του νικήσαντος Λαϊκού Μετώπου Μελανσόν γιατί, όπως γράφει, “παρά τις κατά καιρούς δηλώσεις του ότι αποσύρεται από την πολιτική, είναι μετεκλογικά πανταχού παρών, η εικόνα του δεσπόζει, το κόμμα του ανακοίνωσε πως είναι εν δυνάμει υποψήφιος πρωθυπουργός» και επιμένει στην εφαρμογή του προγράμματος που συμφωνήθηκε προ των εκλογών.
Για να ευχαριστηθεί δηλαδή η «αριστερή» εφημερίς μας θα έπρεπε προφανώς να έχει ήδη παραιτηθεί, ή τουλάχιστον να έχει εξαφανισθεί, ο επικεφαλής του ισχυρότερου από τα κόμματα που συγκρότησαν το Νέο Λαϊκό Μέτωπο.
Προφανώς ο κ. Μελανσόν χαλάει την πιάτσα. Δεν είναι από αυτούς που κάνουν το ‘Όχι Ναι με τη μεγαλύτερη ευκολία.
Με τούτα και με κείνα διερωτώνται πολλοί γιατί αντιμετωπίζουν κρίση και τα ΜΜΕ «της αριστεράς» και γιατί η συγκεκριμένη εφημερίδα απειλείται με κλείσιμο.
Η ίδια εφημερίδα, σημειωτέον, είχε περίπου κατηγορήσει τον αντιΝατοϊκό και αριστερό Πρωθυπουργό της Σλοβακίας Φίτσο ως υπεύθυνο για την απόπειρα δολοφονίας εναντίον του!
Μετά παραπονείται και ο φίλος μου ο Σκαρπαλέζος που δεν του δημοσιεύει και τα δικά του άρθρα μια άλλη εφημερίς «της αριστεράς», η Εποχή.
Εγείρεται όμως και ένα άλλο ερώτημα. Η βάση της ελληνικής Αριστεράς είναι κατά του Μελανσόν; ‘Η μήπως θέλει να δικαστεί ο Πούτιν από το Διεθνές Δικαστήριο; ‘Η την ενδιαφέρει η «εδαφική ακεραιότητα» της Ουκρανίας; Τα μέλη, τα στελέχη, οι οπαδοί που πιθανώς διαφωνούν με την εκάστοτε «γραμμή» της αριστεράς έχουν δικαίωμα παρουσίας και έκφρασης στα μέσα αυτής της παράταξης;
‘Όχι βέβαια. Είναι ένα λεπτό στρώμα κομματικών στελεχών και δημοσιογράφων που δεν εκφράζουν, αλλά καπελώνουν τη βάση της αριστεράς, για λογαριασμό του εγχώριου και διεθνούς κατεστημένου και του επιτρέπουν να έχει αρπάξει ως τρόπαιο την ταυτότητα της Αριστεράς και να την περιφέρει ως αλλαλάζον κύμβαλο.
Τα ίδια γίνονταν και στο παρελθόν. Οι σπουδαιότεροι διανοούμενοι της ελληνικής αριστεράς δεν εκφράστηκαν μέσω της Αυγής αλλά μάλλον μέσω του «αστικού τύπου». Τότε βέβαια επικρατούσε ένας σταλινισμός προσανατολισμένος προς την υποτίθεται «κομμουνιστική» Μόσχα και τα σταλινο-μπρεζνιεφικά ήθη της. Τώρα ο «τροπισμός» κατευθύνεται προς τις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτων, αν όχι και το Ισραήλ.
konstantakopoulos.gr
