του Σταύρου Λυγερού –
Μία νέα στρατηγική αρχίζει να διαμορφώνεται στο Μαξίμου. Αφορμή στάθηκε η ιδεολογική-πολιτική αντιπαράθεση για την ταυτότητα φύλου. Ο πολιτικός απολογισμός μπορεί να περιλαμβάνει πολιτικά τραύματα, αλλά ανέδειξε και πολιτικές ευκαιρίες. Τουλάχιστον αυτό πιστεύουν κάποιοι στο πρωθυπουργικό επιτελείο.
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Περισσότερο στην Κουμουνδούρου και λιγότερο στο Μαξίμου θεωρούν πως μπορούν να εξισορροπήσουν την λαϊκή δυσφορία, λόγω των ασκούμενων μνημονιακών πολιτικών, προωθώντας αυτό που οι ίδιοι θεωρούν “αριστερή” ατζέντα σε ιδεολογικού χαρακτήρα κοινωνικά μέτωπα.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι πρωτοβουλίες που ανέλαβαν στο υπουργείο Δικαιοσύνης ο Παρασκευόπουλος και στο υπουργείο Παιδείας αρχικά ο Μπαλτάς, στη συνέχεια ο Φίλης και τελευταίος ο Γαβρόγλου. Όπως είναι γνωστό, στο στόχαστρο μπήκαν όχι μόνο τα θρησκευτικά, η προσευχή και οι παρελάσεις, αλλά ακόμα και η αριστεία. Τελευταίος κρίκος σ’ αυτή την αλυσίδα ήταν το νομοσχέδιο Κοντονή για την ταυτότητα φύλου.
Δεν θα εισέλθουμε στην ουσία. Αρκετά πράγματα, άλλωστε, πρέπει να αλλάξουν. Τέτοιου είδους νομοθετικές αλλαγές, ωστόσο, πρέπει να είναι προϊόν νηφάλιας συζήτησης και συναινετικών διαδικασιών. Μόνο έτσι ριζώνουν στην κοινωνική συνείδηση και λειτουργούν.
Η “αριστερή” αποδόμηση
Οι σημαιοφόροι της μεταμοντέρνας “αριστερής” αποδόμησης, όμως, έχουν την τάση να επιβάλλουν βολονταριστικά την ατζέντα τους, ουσιαστικά περιφρονώντας τα “θέλω” της κοινωνίας. Πρόκειται για μία ακόμα εκδοχή του δόγματος της πρωτοπορίας. Ως επαγγελματίες της Αριστεράς θεωρούν πως γνωρίζουν την “αλήθεια” της Ιστορίας και το συμφέρον του λαού καλύτερα από τον ίδιο. Γι’ αυτό και δεν έχουν κανένα ηθικοπολιτικό δισταγμό να τον υποκαθιστούν. Το δικό τους “αποφασίζουμε και επιβάλλουμε”, άλλωστε, έχει αριστερό πρόσημο και κατ’ επέκτασιν είναι ιδεολογικά καθαγιασμένο!
Οι ψηφοφόροι δεν ανέδειξαν τον ΣΥΡΙΖΑ δεύτερο κόμμα στις εκλογές του 2012 και πρώτο κόμμα στις δύο εκλογές του 2015, επειδή ξαφνικά υιοθέτησαν τα παραδοσιακά ιδεολογήματά του. Όταν ζητούσε την ψήφο με σημαία αυτά τα ιδεολογήματα μόλις που κατάφερνε να υπερβεί το 3% και να εισέρχεται στη Βουλή.
Είναι κοινός τόπος πως εκλογικός χορηγός του ΣΥΡΙΖΑ ήταν τα Μνημόνια. Πολλοί από όσους πολίτες έπεσαν στον γκρεμό ή βρέθηκαν στο χείλος του, μη έχοντας εναλλακτική λύση, στράφηκαν στον Τσίπρα. Προσδοκούσαν ότι θα έκανε πράξη την προεκλογική επαγγελία του για απεγκλωβισμό από τα Μνημόνια.
Όσοι, λοιπόν, το 2015 ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ δεν ενστερνίσθηκαν τις παραδοσιακές ιδεοληψίες του. Κατά κανόνα συνεχίζουν να τις αποστρέφονται, ειδικά εκείνες που αφορούν τον εθνομηδενισμό, τον ακραίο δικαιωματισμό και την αποδόμηση εδραιωμένων στην κοινωνία αξιών.
Η ατζέντα του “μικρού ΣΥΡΙΖΑ”
Προωθώντας σε κυβερνητικό επίπεδο την ατζέντα του “μικρού ΣΥΡΙΖΑ” μέχρι τώρα πυροβολούσαν τα πόδια τους. Για την ακρίβεια, απωθούσαν και ψηφοφόρους, οι οποίοι, έστω και με μισή καρδιά, παραμένουν εκλογικά στον ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και αυτοί (προέρχονται κυρίως από το ΠΑΣΟΚ και κάποιοι από τη ΝΔ) κατά κανόνα δεν είναι διατεθειμένοι να αποδεχθούν την ιδεοληπτική-αποδομητική ατζέντα της Κουμουνδούρου. Για την ακρίβεια, η ατζέντα του “μικρού ΣΥΡΙΖΑ” προσκρούει στα ιδεολογικά πιστεύω και στις αξίες της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων.
Το νομοσχέδιο Κοντονή για την ταυτότητα φύλου υπαγορεύθηκε από την ίδια ιδεολογική αντίληψη για τα δικαιώματα. Αφορά, όμως, ένα περιορισμένης έκτασης, αλλά υπαρκτό κοινωνικό πρόβλημα. Ναι μεν προκάλεσε αντιδράσεις και στην κοινωνία και στο πολιτικό σύστημα, αλλά ταυτοχρόνως προκάλεσε και ένα ρεύμα θετικής αποδοχής πέρα από τα εκλογικά όρια του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή είναι και η ειδοποιός διαφορά του σε σύγκριση π.χ. με την απόφαση του υπουργού Παιδείας οι σημαιοφόροι να επιλέγονται όχι με βάση τη βαθμολογία τους, αλλά με κλήρωση. Εκείνη η απόφαση υπαγορεύθηκε από την ιδεολογική εχθρότητα του “μικρού ΣΥΡΙΖΑ” προς την έννοια της αριστείας, η οποία είχε εκδηλωθεί και παλαιότερα και πηγάζει από την ιδεοληψία του εξισωτισμού. Περιττό να τονισθεί ότι αυτή την ιδεοληψία την συμμερίζεται μία αμελητέα μειονότητα.
