Αιγυπτιακό δημοσίευμα: η Αίγυπτος και η Τουρκία αποτελούν πρότυπο διπλωματίας «οικοδόμησης εταιρικών σχέσεων»

Οι αιγυπτιοτουρκικές σχέσεις διανύουν ένα σημαντικό στάδιο, υπό το πρίσμα μιας κατάστασης προσέγγισης, οι προάγγελοι της οποίας ξεκίνησαν τα τελευταία χρόνια, σε μια σαφή αντανάκλαση της αμοιβαίας επίγνωσης της μεγάλης σημασίας που έχουν οι δύο χώρες, ως περιφερειακές δυνάμεις με επιρροή. Για να μην αναφέρουμε τον αποτελεσματικό ρόλο τους σε πολλά σημαντικά ζητήματα στην Ανατολή.

Η Μέση Ανατολή, καθώς και η επείγουσα ανάγκη επέκτασης του κύκλου της οικονομικής ολοκλήρωσης, υπό το φως των πολλών σοβαρών κρίσεων που σαρώνουν τον κόσμο, ως αποτέλεσμα των μαζικών κυμάτων ο πληθωρισμός και οι υψηλές τιμές, στο πλαίσιο πολλών κρίσεων που έχουν αρχίσει να πλήττουν τον κόσμο, συνέβαλαν στην επιδείνωση της κατάστασης, όχι σε μια συγκεκριμένη περιοχή, αλλά σε όλο τον πλανήτη, η οποία απαιτεί περισσότερη συνεργασία μεταξύ των χωρών για να επιτευχθεί η μεγαλύτερη ανάπτυξη.

Ωστόσο, η ανάπτυξη των αιγυπτιοτουρκικών σχέσεων αντιπροσωπεύει ένα σημαντικό μοντέλο αυτού που μπορεί να ονομαστεί «διπλωματία οικοδόμησης εταιρικών σχέσεων», που γνώρισε πολλά στάδια, ίσως ξεκινώντας από νωρίς, συγκεκριμένα τη στιγμή της γέννησης της «Νέας Δημοκρατίας», η οποία εμφανίστηκε σε πολλές σκηνές, ξεκινώντας από την πολιτική διαφοροποίησης συμμαχιών και εισόδου σε νέες περιοχές, διερευνώντας εκ νέου τους πόρους και τις δυνατότητες που διαθέτει το αιγυπτιακό κράτος, για να παρουσιάσει τα διαπιστευτήριά του στον κόσμο, ως αξιόπιστος εταίρος που θα συνέβαλε στην επίτευξη οικονομικής ανάπτυξης μέσα σε ένα βιώσιμο πλαίσιο, σε περιφερειακό επίπεδο, το οποίο έχει συμβάλει σημαντικά στην επίτευξη ενός μέτρου σταθερότητας μετά τα χρόνια του χάους που έπληξε την περιοχή, κατά τη διάρκεια της λεγόμενης «Αραβικής Άνοιξης», μετριάζοντας τη σφοδρότητα των περιφερειακών συγκρούσεων και εργασιών να τα μετατρέψει σε μια «συνεργασία» που μπορεί να μην στερείται ανταγωνισμού, αλλά να διέπεται πρωτίστως από κοινά συμφέροντα.

Ίσως τα πιο σημαντικά εργαλεία του αιγυπτιακού κράτους, για την επίτευξη της διπλωματίας «οικοδόμησης εταιρικών σχέσεων», ήταν να προχωρήσει πέρα ​​από τη διμερή κατάσταση στη διαχείριση των διεθνών του σχέσεων, μέσω μιας πιο συλλογικής προσέγγισης, ενσωματωμένης σε πιο πλουραλιστικές εταιρικές σχέσεις, όπως, για παράδειγμα, τα εγκαίνια του Φόρουμ για το φυσικό αέριο της Ανατολικής Μεσογείου, που γεννήθηκε από τη μήτρα της τριμερούς εταιρικής σχέσης και με την Ελλάδα και την Κύπρο, προσχώρησαν πολλές χώρες, με επικεφαλής την Τουρκία, η οποία δημιούργησε έναν χώρο συναίνεσης, βασισμένο στα κοινά συμφέροντα μεταξύ τους, ενώ ο κύκλος της προσέγγισης διευρύνθηκε, με την ίδρυση της Διάσκεψης της Βαγδάτης, μέσα από μια άλλη «τριλογία», με την Ιορδανία και το Ιράκ συνέβαλε στη συμμετοχή περιφερειακών αντιπάλων στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για το μέλλον της Μεσοποταμίας, ιδίως με τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει όσον αφορά τις απειλές για την ασφάλεια, κυρίως την τρομοκρατία, που αποτελούν κατάφωρες απειλές για ολόκληρη την περιοχή.

Το αποτελεσματικό αιγυπτιακό όραμα μπόρεσε πράγματι να ρίξει φως σε κοινά συμφέροντα, τα οποία μπορούν να μετατραπούν σε θερμοκοιτίδα που συγκεντρώνει τους αντιπάλους σε ένα χωνευτήριο, μειώνοντας έτσι την ένταση του ανταγωνισμού μεταξύ τους, γεγονός που με τη σειρά του συμβάλλει στην επίτευξη της προτεραιότητας της περιφερειακής σταθερότητας , μετά τα χρόνια χάους που ακολούθησαν την Αραβική Άνοιξη την περασμένη δεκαετία, ενώ έπαιξε σημαντικό ρόλο στον περιορισμό των κρίσεων που αντιμετώπισαν αρκετές χώρες της περιοχής ή τουλάχιστον στην άμβλυνση των επιπτώσεών τους, όπως το Ιράκ, το οποίο σημείωσε μεγάλες επιτυχίες στη μάχη κατά της τρομοκρατίας, καθώς και η Συρία, η οποία επέστρεψε πέρυσι στα αραβικά της περιβάλλοντα, ενώ παραμένει εστιάζοντας στο κεντρικό ζήτημα, στο επίκεντρο του οποίου βρίσκεται η Παλαιστίνη, μια τρίτη διάσταση, όχι λιγότερο σημαντική, υπό το πρίσμα της ανάγκης να οικοδομήσουμε ένα ενιαίο περιφερειακό μέτωπο ικανό να αντέξει στις προσπάθειες του Ισραήλ να ανακυκλώσει το χάος στην περιοχή στο παρόν στάδιο, ειδικά από την έναρξη της επίθεσης κατά της Λωρίδας της Γάζας τον Οκτώβριο, στο παρελθόν.

Η επιθυμητή περιφερειακή συναίνεση επιδείχθηκε έξοχα κατά τη διάρκεια της Αραβικής Ισλαμικής Συνόδου Κορυφής, η οποία πραγματοποιήθηκε στο Ριάντ, υπό το φως μιας πλήρους συναίνεσης των οραμάτων μεταξύ των περιφερειακών δυνάμεων, είτε από αραβικές χώρες, με επικεφαλής την Αίγυπτο και το Βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας, είτε από μη Αραβικές χώρες, όπως η Τουρκία και το Ιράν, που συνέβαλαν στην ενίσχυση της σταθερότητας, ειδικά από τη στιγμή που οι εντάσεις που παρατηρήθηκαν την περασμένη δεκαετία έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη σύγχυση της περιοχής, προκαλώντας την παρακμή του Παλαιστινιακού ζητήματος, που εξυπηρετούσε τα συμφέροντα της κατοχής για χρόνια.

Εδώ μπορούμε να πούμε ότι η σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ Αιγύπτου και Τουρκίας αντιπροσωπεύει ένα σημαντικό μήνυμα, με πολλαπλούς δρόμους, ο κυριότερος από τους οποίους είναι η συνέχιση της προσέγγισης της εταιρικής σχέσης με όλους για την επίτευξη κοινών συμφερόντων, στο επίκεντρο της οποίας είναι και η οικονομική ανάπτυξη. σε έναν άλλο δρόμο που βασίζεται στην ενίσχυση του περιφερειακού μετώπου για την εξυπηρέτηση της παλαιστινιακής υπόθεσης και την αντιμετώπιση των προκλήσεων, που προκύπτουν από την επιθετική συμπεριφορά της ισραηλινής κατοχής, ενώ σε έναν τρίτο δρόμο υπάρχει σοβαρή περιφερειακή δουλειά για την επίτευξη συναίνεσης σε αμφιλεγόμενα ζητήματα, ενώ παρουσιάζεται μήνυμα προς τον κόσμο ότι η περιοχή δεν θα επιστρέψει στην εποχή του χάους, που προηγουμένως βρήκε το καύσιμο του στις συγκρούσεις που γνώρισε η περιοχή της Μέσης Ανατολής την περασμένη δεκαετία.