“Έφυγε” απο τη ζωή και ο Άκης Τσοχατζόπουλος. Σημάδεψε, μαζί με τους συντρόφους του, μια ολόκληρη εποχή. Την εποχή της αντίστασης κατά της χούντας και της μεταπολίτευσης.
Απο τους έμπιστους του Ανδρέα αποτέλεσε μαζί με τον Γεννηματά και τον Λαλιώτη την τριανδρία που “έτρεχε” ανα την Ελλάδα και οργάνωνε το ΠΑΣΟΚ.
Η προσωπική περιπέτεια του Άκη Τσοχατζόπουλου είναι μια σύγχρονη τραγωδία. Απο τα ύψη (έφθασε στο σημείο να διεκδικήσει με αξιώσεις την προεδρία του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπούργευσε μια περίοδο επι Ανδρέα) στα τάρταρα.
Η ήττα απο τον Σημίτη τον οδήγησε να αλλάξει ρότα.
Ο Άκης δεν ήταν ο μόνος που αμάρτησε επι ΠΑΣΟΚ. Ήταν, όμως, ο μόνος που πλήρωσε. Τον εγκατέλειψαν με ενοχικό τρόπο και οι σύντροφοί του. Και άνθρωποι που βρέθηκαν πολύ κοντά του.
Στις καλές εποχές ήταν ένας ανοιχτός άνθρωπος.
Το πολιτικό του έργο θα εκτιμηθεί απο τους ιστορικούς. Ως υπουργός άμυνας, όμως, που παρακολούθησα την πορεία του άφησε θετικό αποτύπωμα.
Ορισμένα απο τα όπλα που έκαναν την διαφορά αγοράστηκαν επι των ημερών του.
Και ενώ δεν ήταν ο μόνος αμαρτωλός πλήρωσε μόνον αυτός επειδή έκανε την επιλογή να αγοράσει ρωσικά όπλα. Μην παραβλέπετε το γεγονός.
Για τους κακεντρεχείς: για τις καταχρήσεις του Τσοχατζόπουλου απεφάνθη η δικαιοσύνη. Δεν αναφέρομαι σ αυτές. Αλλά απο τους καταχραστές ήταν ο μόνος που πλήρωσε. Δυστυχώς, αυτό ικανοποίησε την ελληνική κοινωνία. Προχθές, ακόμη, κάποιος έγραψε στο fb: η κοινή γνώμη ήθελε να πληρώσει μόνον αυτός. Δεν ξέρω πόσο την εξέφραζε.
Η προσωπική του τραγωδία, το πως οδηγήθηκε σ αυτήν και το τέλος μιας εποχής δημιουργούν μια μελαγχολία στη μεταπολιτευτική γενιά.
Δεν γνωρίζω ποιός σοβαρός άνθρωπος μπορεί να είναι ο υμνητής του.
Αλλά το φαντάζεστε!; Αυτός ο άνθρωπος θα μπορούσε να ήταν ο πρωθυπουργός μας!; Φαίνεται ότι το αξίζαμε, αλλά στο τέλος μάς λυπηθήκανε και κανονίσανε το Γαπάκι, τον τσιπράκι, τον καμμενούλη και τέλος, προς το παρόν, τον μητσοτακούλη!
Θυμάμαι κάποτε, επί υπουργείας του, ψηλά στη Σκουφά, στο φανάρι με την πλατεία, είχα σταθεί κι εγώ δίπλα σε ένα μαύρο κυβερνητικό αυτοκίνητο, περιμένοντας το φανάρι να ανάψει. Στις πίσω θέσεις ήταν αναμμένο ένα προβολεάκι, που εξείχε από το ταβάνι, πάνω από την πόρτα. Κι ένας επίσημος καθόταν. Με τη δειλία και την περιέργεια του κοινού πολίτη, γύρισα το κεφάλι μου αριστερά (επίτηδες προφανώς σταμάτησα) για να δω ποίο ήταν το επίσημο πρόσωπο που κουβαλούσε. Και τότε είδα τον κεφάλα με γυαλιά, σε απόσταση αναπνοής, που κρατούσε ένα έγγραφο και προσπαθούσε εκνευρισμένος να διαβάσει.
Και τι έκανε;
Έτριβε, σκάλιζε, με όση μαεστρία μπορούσε να δώσει ο θεός σε ταλαντούχο γλύπτη, αρχαιολόγο ανασκαφέα τη μυταρόγκα του, εκβάλλοντας μετ’ αρρήτου ικανοποιήσεως τους εκείσε άρτι ευρεθέντας θησαυρούς. Και ο υπουργών τον λαόν αυτού; Ο Ζεϊμπεκάκιας μακαρίτης, (θεός να του συγχωρήσει), αλλά γελοίος, γελοίος, άτιμος και παμπόνηρος! Ό,τι είμαστε λίγο πολύ όλοι.
Ακόμα, μια “κακιά” απορία θέλω να εκφράσω:
Πού τα βρήκε τα χρήματα για να νοσηλευτεί σε ιδιωτικό ίδρυμα;
Η θεια του δίπλα, η μισότρελη, με τις λουί βουιτόν των 700 ευρώ σαγιονάρες, δε μάς έλεγε κλαίγοντας ότι ζούσανε με τα 1200 ευρά της δικής της σύνταξης;
Πού τα βρήκανε λοιπόν τα λεφτά;
Ή καμιά γειτόνισσα, ή κανείς ευνοηθείς κάποτε, ή… το βρήκα! Τα ανακάλυψε στη βαθιά τσέπη της ρόμπας του μακαρίτη την ξεχασμένη στο πατάρι επί χρόνια, μαζί με τα υπόλοιπα… Ε, τον καημένο, τυχερός ήτανε, που άφησε και χορτασμένους απογόνους….
Να ‘στε όλοι καλά.
Απο τους έμπιστους του Ανδρέα … “Άκη, τι ώρα είναι;” … “Ό,τι πείτε εσείς, πρόεδερε!”
Το κακό είναι ότι τα λεφτά που έκλεψε δεν επεστράφησαν ποτέ (και ούτε βέβαια πρόκειται) στον δικαιούχο λαό. Όταν το αδίκημα τής κλοπής παραγράφεται, τι να τα κάνω εγώ όλα τ’ άλλα;
Ο ωραίος Μπρούμελ μας άφησε. Good riddance που λένε και στο UK.
Υπουργός Εθνικής Άμυνας που δεν είχε πάει φαντάρος.
Πως είχε πει ο παπατζής για τον Μαυράκη;
“Είπαμε να κάνει ένα δώρο στον εαυτό του, αλλά όχι και 500 εκατομμύρια!”
Πασοκάρα μέχρι τις αμυγδαλές.
Ναί, σέ όλα
αγαπητέ κ.
Παντελή Σαββίδη.
Ώς πρός τήν τελευταία παράγραφο:
«Η προσωπική του τραγωδία, το πως οδηγήθηκε σ αυτήν και το τέλος μιας εποχής
δημιουργούν μια μελαγχολία στη μεταπολιτευτική γενιά.»,
νά ειπωθεί ότι
κάν μία νεότερη γενιά δέν έχει λόγους νά μελαγχολεί
άν επιλογή της, πρίν απ’ όλα καί πάνω απ’ όλα, είναι
τό Νόημα*, η Ομορφιά, η αγάπη.
*
καρικατούρα νοήματος, ομορφιάς κι αγάπης(κι ακόμη δικαιοσύνης, αλήθειας, φωτός…),
η ιδεολογία = δραπέτευση από τίς δυσκολίες τού πραγματικού[1],
έ;!
[1]
«Είναι αγώνας η ζωή, αγώνας,
ένας ατέλειωτος βαρύς χειμώνας
κι όποιος δέν έχει βρεί σ’ αυτήν ουσία,
δέν έχει γίνει μιά φορά θυσία.»,
τού ‘χει πεί[2],
έ;!
tip:
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
[«πολιτική-δημοσιογραφία-συνδικαλισμός-ακτιβισμός», όλο αυτό, έ;! σσ]
Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την,
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μιά ξένη φορτική.
http://cavafis.compupress.gr/kavgr_26.htm
[2]
Λυπούμαι ελικρινά για όλα τα παραπάνω σχόλια. Όχι γιατί δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, αλλά γιατί μιλούμε για ένα πεθαμένο άνθρωπο αμέσως μετά το θάνατό του ! Ο πεθανένος, ο όποιος πεθανένος, δικαιούται σεβασμού. Αργότερα φυσικά θα τον κρίνει η ιστορία. Και τότε μπορούν να λεχθούν αυτά και άλλα πολλά.
Να μην λυπάσθε καθόλου, διότι αυτός και οι όμοιοί του οδήγησαν την Ελλάδα στην χρεοκοπία, με αποτέλεσμα την αυτοκτονία πολλών εντίμων και αξιοπρεπών ανθρώπων, που δεν ανέχονταν να πηγαίνουν σε συσσίτια και να τούς ελεούν. Όχι, ουδενός σεβασμού δικαιούται ο περί ου ο λόγος, διότι τα λεφτά που έκλεψε τα τρώει τώρα η χήρα και το παιδί του, εκτός κι αν …. εξομολογήθηκε πού είναι. Αλλά πρέπει να κινηθούν διαδικασίες για να επιστρέψουν στους δικαιούχους, ήτοι τον ελληνικό λαό, που, όπως ανέφερα, έχει θρηνήσει πολλά θύματα εξ αιτίας του.
Προφάσεις εν αμαρτίαις. Θα τον κρίνει η ιστορία. Ναι, καλά.
Δηλ έκρινε η ιστορία τον Adolf Eichmann? Τι σημαίνει ακριβώς η γελοία (αλλά βολική) φράση;
https://www.youtube.com/watch?v=8ahVghkW5WI
Καθήκι. Rest in piss.