Η Ελλάδα θα μπορούσε να ξαναγίνει μια κανονική χώρα ;
Του ΑλκηΚαλλιαντζίδη, Οικονομολόγου, [email protected] www.kalkis.eu
Ο γράφων, χωρίς καμία αυταρέσκεια (εξάλλου δεν ήταν δα και τόσο δύσκολο να προβλεφθεί), είχε ορθά προβλέψει στις Ανιχνεύσεις από τις 22-1-2019 https://www.anixneuseis.gr/?p=201388 και τις 3-7-2019
την τετραπλή ήττα του Σύριζα στις ευρωεκλογές, στις περιφερειακές, στις δημοτικές και βουλευτικές εκλογές.
Οι βουλευτικές εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019 κερδήθηκαν, ως γνωστόν, από την Νέα Δημοκρατία και σηματοδοτήθηκαν από μια οπισθοχώρηση των αριστερο-δεξιών εξτρεμισμών (του Σύριζα, των ΑΝΕΛ, της Χρυσής Αυγής) αλλά και μια επιστροφή στον ισχυρό δικομματισμό, όσο κι αν οδύρονται στο ΚΙΝΑΛ και στο ΚΚΕ που αδυνατούν να παρακολουθήσουν τις ραγδαίες εξελίξεις. Εμφανίστηκαν βέβαια, με την ψήφο μερίδας των ψηφοφόρων, δυο νέα προσωποπαγή αριστερο-δεξιά μικρά κόμματα (το ΜΕΡα24 και η Ελληνική Λύση) που δεν χρειάζονται στον νικητή για να έχει την απόλυτη πλειοψηφία του.
Ας μη ξεχνάμε ότι σε αρκετές περιπτώσεις τα τελευταία 10 χρόνια, ως Έλληνες προσεγγίσαμε επικίνδυνα την άκρη της αβύσσου, ιδιαίτερα με το βαρύγδουπο ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του 2015 που συγκέντρωσε το 62%. Οι βουλευτικές εκλογές, που πραγματοποιήθηκαν την Κυριακή, ήταν από αυτή την άποψη διπλά καθησυχαστικές. Σημείωσαν μια ευπρόσδεκτη ωριμότητα της ελληνικής πολιτικής ζωής παράλληλα με τη σχετική βελτίωση της μακρο-οικονομικής κατάστασης της χώρας. Εγγράφονται δε σταθερά στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), κι όχι έξω από αυτήν, όπως ήταν η προοπτική μας το 2015 . Όχι μόνο η Ελλάδα θα μπορούσε να εξομαλυνθεί, αν ο νικητής των εκλογών εννοεί αυτά που είπε προεκλογικά, αλλά, αφού έγινε προάγγελος της κρίσης στην Ευρώπη το 2010, έχει μια χρυσή ευκαιρία τώρα να δείξει τον δρόμο 
μετάβασης από τους αβυσσαλέους αριστερο-δεξιούς Λαϊκισμούς στην κανονικότητα του ευρωπαϊκού πολιτικού τοπίου.
Η ξεκάθαρη νίκη της Νέας Δημοκρατίας είναι θεωρητικά (στην πράξη η «νεκροψία» θα το δείξει) εγγύηση της πολιτικής σταθερότητας, αφού με την απόλυτη πλειοψηφία της στο Κοινοβούλιο, δεν χρειάζεται να διαπραγματευτεί συμμαχίες. Μόνο εθελοντικά ανοίγματα προς το Κέντρο μπορεί να κάνει, όπως έδειξε σήμερα η σύνθεση του νέου κυβερνητικού σχήματος, με την υπουργοποίηση του Μιχάλη Χρυσοχοϊδη, πρώην Γραμματέα του ΠΑΣΟΚ, κι άλλων τεχνογνωστών του Μεσαίου χώρου.
Στην ψευδο αριστερο δεξιά των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αναμενόταν η ήττα των απερχόμενων πρωθυπουργού Αλέξη 
Τσίπρα και του υπουργού άμυνας Πάνου Καμμένου : πλήρωσαν τις
ψεύτικες υποσχέσεις τους (ο δεύτερος δεν είναι πια ούτε βουλευτής) και ιδιαίτερα τα οδυνηρά χρόνια λιτότητας που προκάλεσε το βάθος της ελληνικής κρίσης με το 3ο-4ο μνημόνιο. Όμως, με το 31,5% των ψήφων για το κόμμα του, ο Σύριζα, που έκανε την μετάβαση από ένα λαϊκιστικό κίνημα των ακραίων αριστερών στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αυτή η ήττα απέχει πολύ από το να την αποκαλέσουμε ως εκτροχιασμό του. Ο Αλέξης Τσίπρας έσωσε τα έπιπλα του Σύριζα, θα λέγαμε μεταφορικά, και σε ηλικία 44 ετών, θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει αυτή την περίοδο στην αντιπολίτευση για να χτίσει ένα αληθινά μοντέρνο, δομημένο και σταθερά εμφυτευμένο άλλο Αριστερό Κόμμα, σε σχέση με αυτό που αρχικά ήταν μόνο ένα ριζοσπαστικό λαϊκιστικό κίνημα διαμαρτυρίας Συλλογικοτήτων.
Αφού του πλήρωσε ακριβότατα φροντιστηριακά δίδακτρα ο ελληνικός λαός επί 4,5 χρόνια, ο Σύριζα έχει χαλαρώσει. Έγινε κυριλάτος αστός. Τον είδαμε κατά τη διαδικασία παράδοσης και παραλαβής της εξουσίας στη ΝΔ. Αργά τα πήρε τα γράμματα, αλλά έμαθε στοιχειωδώς καλούς τρόπους και τις ανάγκες της διαχείρισης της εξουσίας και του συμβιβασμού. Πάει πια το «ή Εμείς ή Αυτοί». Στο εξής θα επιχειρήσει να καταλάβει πλήρως αυτό που θα έχει αφήσει η ΝΔ στο ΚΙΝΑΛ των συγκληρονόμων του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ.
Έχοντας παραλάβει μια καταστροφική κατάσταση, στην οποία κι ο ίδιος συνέβαλε για χρόνια επί του αθηναϊκού πεζοδρομίου, ο Αλέξης Τσίπρας είχε τότε στην πραγματικότητα την επιλογή ανάμεσα σε δύο κακές λύσεις, με ή χωρίς την Ευρώπη. Επέλεξε ευτυχώς για τους έλληνες την λιγότερο κακή στα μάτια του. Να προδώσει το περίφημο πρόγραμμα Θεσσαλονίκης ή να ρίξει την Ελλάδα στον γκρεμό; Εκείνοι που πρόκριναν τότε την δεύτερη επιλογή οφείλουν να εξηγήσουν, και να μας πείσουν, πώς μια χώρα (η Ελλάδα) σε πτώχευση και υπερχρεωμένη, θα μπορούσε να αποφύγει να περάσει μέσα από μια φάση λιτότητας ; Οι μη ρεαλιστικές υποσχέσεις που έδωσε τότε η ψευδο αριστερο δεξιά πριν από τη νίκη του 2015, τσακίστηκαν στον τοίχο της ωμής πραγματικότητας. Απεδείχθη περίτρανα ότι δεν υπήρχε τότε, αλλά κι ούτε πρόκειται να υπάρξει μιαν ετέραν φοράν στο μέλλον σε παρόμοια περίπτωση, μια άλλη ανώδυνη αναδιανεμητική πολιτική πραγματικότητα με λεφτά που δεν υπάρχουν και με χρέος έως το λαιμό. Οι περισσότεροι έλληνες το κατάλαβαν πλέον καλά. Πάντως μάλλον όχι αυτοί που συγκρότησαν το 31,5% του Σύριζα, στις εκλογές της περασμένης Κυριακής, καθώς και εκείνοι που ψήφισαν τα λοιπά αντιμνημονιακά κόμματα ή γκρουπούσκουλα.
Από την πλευρά του ο Κυριάκος Μητσοτάκης, οφείλει να κερδίσει την εμπιστοσύνη των εταίρων του στη ζώνη του ευρώ, οι οποίοι δεν έχουν και τις καλύτερες αναμνήσεις για την αξιοπιστία των προκάτοχων 
του της Νέας Δημοκρατίας κατά την περίοδο 2004-2009. Του είπαν
χθες από το Eurogroupe ότι οι δεσμεύσεις της Ελλάδας θα πρέπει να τηρηθούν, έστω κι αν τις ανέλαβε ο Αλέξης Τσίπρας. Η δε σημερινή και η χθεσινή μεγάλη πτώση του ελληνικού Χρηματιστηρίου θα πρέπει να τον προσγειώσει στην σκληρή πραγματικότητα των τεράστιων αδυναμιών της ελληνικής οικονομίας οι οποίες παρέμειναν ανέγγιχτες από την «Πρώτη φορά Αριστερά». Ως κληρονόμος μιας πολιτικής δυναστείας, θα πρέπει να είναι προσεκτικός αναφορικά με την επίδραση αυτής της διαφαινόμενης στον ελληνικό ορίζοντα κανονικότητας που οι εκλογές της Κυριακής έδειξαν να ξαναβρίσκει (;) η Ελλάδα. Το ποσοστό συμμετοχής σε αυτές τις εκλογές, που ήταν ιστορικά χαμηλό (58%), αντανακλά μια απογοήτευση του πληθυσμού, ανεξαρτήτως φρονημάτων, τον οποίο οφείλει να βρει τον τρόπο να επανα-ενεργοποιήσει, εάν θέλει να τηρήσει τις υποσχέσεις του.
Διαφορετικά, από εδώ πάνε κι άλλοι…
