[Προβληματιστήκαμε αν θα έπρεπε να θέσουμε ερωτηματικό στον τίτλο. Ο αναγνώστης θα κρίνει διαβάζοντας τα δύο κείμενα που ακολουθούν. Το πρώτο είναι συνέντευξη του πρώην υφυπουργού πολιτισμού της Γαλλίας Φιλίπ ντε Βιλιέ, συγγραφέα βιβλίου με τίτλο ΄΄Τράβηξα το νήμα του ψεύδους και όλα ακολούθησαν΄΄, το οποίο προκάλεσε σάλο στη Γαλλία με τις αποκαλύψεις του. Το δεύτερο είναι κριτική σε αυτό το βιβλίο από πανεπιστημιακό. Από τους τρεις πατέρες της ΕΕ, οι δύο ήταν Γάλλοι ενσυνείδητοι απάτριδες, στην υπηρεσία – έμμισθοι – των Αμερικανών και ο τρίτος, Γερμανός, αρχιτέκτονας της ιδέας επί Χίτλερ, αιχμάλωτος των Αμερικανών, και πρώτος Επίτροπος της ΕΕ, λόγω… εμπειρίας. Ετσι εξηγείται το αντιχριστιανικό της πνεύμα, ο θερμός φιλοτουρκισμός και ο αντιρωσισμός της, επικαιροποίηση του αντισοβιετισμού του Χίτλερ… Και η τραγική επίσης διαπίστωση είναι ότι με τη συμπλήρωση μιας δεκαετίας από της ήττα της, η Γερμανία έχει τον πρώτο λόγο στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι… Ε.Δ.Ν.]
Φιλίπ ντε Βιλιέ
Κατά την άποψή σας, η οικοδόμηση της Ευρώπης βασίστηκε σε ένα ψέμα: η ΕΕ δεν εξυπηρετούσε τα ευρωπαϊκά συμφέροντα αλλά αυτά των ΗΠΑ και της CIA. Δεν είστε συνωμοσιολόγος;
Συνωμοσία είναι φήμη και φαντασία. Εγώ δημοσιεύω έγγραφα. Οι αποδείξεις που προσκομίζω μέσω των αρχείων δείχνουν ότι οι Αμερικανοί δεν ήθελαν μια «Ευρωπαϊκή δύναμη». Ήθελαν μια δευτερεύουσα αγορά να διαθέτουν την πλεονάζουσα παραγωγή τους και μια απλή «εκτελεστική επιτροπή» σε ένα υπερατλαντικό μπλοκ, όπου τα ευρωπαϊκά έθνη θα συνενώνονταν υπό μια παγκόσμια διακυβέρνηση. Το σχέδιο αυτό εκτελέστηκε από τον Ζαν Μονέ. Στα απομνημονεύματά του, αναγγέλει άλλωστε ότι η Ευρώπη “δεν θα είναι παρά ένας σταθμός” προς μια παγκόσμια μαζική αγορά.
50.000 δολάρια το χρόνο
Ότι η ευρωπαϊκή οικοδόμηση ενθαρρύνθηκε εξαρχής από τις ΗΠΑ για να αποτελέσει ένα φιλελεύθερο μπλοκ κατά της ΕΣΣΔ δεν είναι μυστικό …
Ο Ψυχρός Πόλεμος ήταν η κάλυψη των Αμερικανών να πραγματοποιούν διακριτικά επιχειρήσεις επιρροής. Οι Αμερικανοί χρηματοδοτούσαν τους Moνέ και Σουμάν για να δημιουργήσουν μια Ευρώπη που να είναι εξ ολοκλήρου στα χέρια τους. Για παράδειγμα, ο Moνέ έπαιρνε $ 150.000 κάθε τρία χρόνια από το Ίδρυμα Φορντ. Ιδρυμα που οι ευρωπαϊστές παρουσιάζουν ως φιλανθρωπική οργάνωση. Αλλά στο επιστολόχαρτο της Αμερικανικής Επιτροπής η οποία προΐσταται όλων, τα τρία πρώτα ονόματα είναι εξέχοντες ιεράρχες της CIA … Κατηγορώ τους Moνέ και Σουμάν ότι ενήργησαν ως πράκτορες. Η συμφωνία ήταν η εξής: σας δίνουμε χρήματα, για παράδειγμα, για να δημιουργήσετε την Ευρατόμ [Ευρωπαική Κοινότητα Ατομικής Ενέργειας] για να εμποδίσετε την πορεία της Γαλλίας προς την πυρηνική ανεξαρτησία· ή να εξουδετερώσετε τη γαλλο-γερμανική συνθήκη του Παρισιού, επιβάλλοντας ένα προοίμιο του Ατλαντισμού· και ειδικά για να μας στέλνετε μυστικές εκθέσεις ενεργειών και άκρως εμπιστευτικές πληροφορίες που ποτέ δεν θα αποκτούσαν από το Υπουργείο μας των Εξωτερικών.
Φτάνετε μέχρι να υπονοείτε ότι το έργο της ευρωπαϊκής οικοδόμησης προέρχεται από το Τρίτο Ναζιστικό Ράιχ!
Όχι, υποδεικνύω μόνο το αμερικανικό σχέδιο. Θα ήθελα όμως να προσθέσω ότι ο τρίτος Πατέρας της Ευρώπης, Βάλτερ Χαλστάιν, ήταν δικαστής του Χίτλερ. Ανήκε σε τέσσερις ναζιστικές οργανώσεις, ήταν καθηγητής της θεωρίας του ναζισμού, συνελήφθη από τους Αμερικανούς, επανεκπαιδεύτηκε προτού προωθηθεί ως πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Τον είχαν στο χέρι τους. Η ανακάλυψη ότι ο αρχιτέκτονας της Συνθήκης της Ρώμης ήταν ναζιστιής γραφειοκράτης είναι όμως ανησυχητική. Ο Moνέ και ο Σουμάν συμμερίζονταν τρεις εμμονές μαζί του: η πρώτη, ότι τα έθνη είναι επιβιώσεις του παρελθόντος, αυτό που πίστευε και ο Χίτλερ, ο οποίος, ως υπερεθνικιστής, θεωρούσε πρωτεύον τη φυλή. Η δεύτερη, ότι πρέπει να σπάσουμε τον διαχωρισμό ανάμεσα στην οικονομία και την πολιτική, από τον οποίο προήλθε η επιροή των λόμπι. Η τρίτη, ότι η Ευρώπη πρέπει να συγχωνευθεί σε ένα
Ρομπέρ Σουμάν: Υπουργός της κυβέρνησης των δοσίλογων του Βισύ
διατλαντικό μπλοκ. Το βιβλίο μου θυμίζει επίσης το παρελθόν του Σουμάν που ήταν υπουργός του στρατάρχη Πεταίν και «τιμήθηκε» με «εθνική αναξιότητα» το 1945. Ο μύθος της Ευρώπης ως επέκταση της Αντίστασης είναι ψέμα. Η αναγωγή στον χιτλερισμό των θεωρητικών της εθνικής κυριαρχίας σκανδαλώδης.
Το γεγονός ότι είχατε πρόσβαση στα έγγραφα δεν αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει τίποτα κρυφό;
Να μια καλή ερώτηση. Για ποιο λόγο η αστυνομία της σκέψης αποθάρρυνε – εκτός εξαιρέσεων – τη δημοσίευσή τους;
Σόρος και Ορμπαν
Λέτε ότι ο Τζορτζ Σόρος, ο Αμερικανός δισεκατομμυριούχος ουγγρικής καταγωγής, χρηματοδοτεί με «ύπουλο και αδιαφανή τρόπο» την «σιωπηλή κοσμοπολίτικη επανάσταση.» Ο λόγος σας δεν μυρίζει αντισημιτισμό;
Χρησιμοποιείτε μια σημειολογία που απουσιάζει από την προσωπική και οικογενειακή μου σκέψη, όντας γιος αντιστασιακού προστάτη Εβραίων αξιωματούχων. Η λέξη “κοσμοπολίτικη” δεν είναι αντισημιτική. Η απόκρυψη του Σόρος πίσω από τον μανδύα του αντισημιτισμού δεν είναι τίμια. Αυτό που του προσάπτεται είναι ότι στηρίξει, στην Ουγγαρία και αλλού, τα μαζικά μεταναστευτικά κινήματα. Ακόμα και ο Μπενιαμίν Νετανιάχου, ελάχιστα ύποπτος για αντισημιτισμό, συγχαίρει τον Βίκτορ Ορμπάν για την κριτική του στον Σόρος. Αλλά οι παγκοσμιοποιημένες ελίτ, γοητευμένες ή ακόμη και ελεγχόμενες από αυτόν, τον προστατεύουν. Είναι πνευματικό τέκνο του Moνέ: κάποιος που δεν πιστεύει στα έθνη, τη διαδοχή των γενεών ή τις ρίζες και πιστεύει μόνο στην κερδοσκοπία και στην αγορά.
Συναντήσατε τον Oρμπαν. Στο τέλος της συνάντησής, σας προειδοποιεί να μη μιλήσετε για τον Τζωρτζ Σόρος: “Σίγουρα; Κανείς δεν τολμά… Φυλλαχτείτε. ” Αισθάνεσθε όντως ότι κινδυνεύετε;
Δεν μπορώ να σας απαντήσω ακόμα επειδή το βιβλίο μου κυκλοφόρησε πριν τρεις μέρες. Ο Ορμπαν δεν είναι ο μόνος που μου το είπε αυτό. Και άλλοι άνθρωποι, σε πολύ υψηλό επίπεδο, μου είπαν το ίδιο. Όλοι φοβούνται τον Σόρος.
Το περιοδικό Point σας κατηγορεί ότι έχετε κλέψει ορισμένα αποσπάσματα του βιβλίου σας. Το αναγνωρίζετε;
Πρόκειται για δυσφήμιση, και θα υπάρξουν δικαστικές συνέπειες. Λογοκλοπή έχουμε όταν κάποιος παίρνει το κείμενο κάποιου χωρίς να το αναφέρει. Στο κεφάλαιο που υπαινίσσεται το Le Point, αποτίω φόρο τιμής στον καθηγητή Aντονέ Κοέν. Τον παραθέτω δύο φορές σε όλο το κείμενο για την πολύ εμπεριστατωμένη εργασία του και λέω ότι είναι πηγή έμπνευσης για μένα. Δεν θα αφήσω να δυσφημίσουν την ουσία της ερευνητικής και πλήρους παραπομπών εργασίας μου.
Ο Μακρόν υπενθυμίζει “την ανάγκη των συνόρων που προστατεύουν” στο τελευταίο του φόρουμ για την Ευρώπη. Είστε ικανοποιημένος;
Είναι ένα αλμα προς τα πίσω τόσο αποκαλυπτικό! Είχε ξεκινήσει, όλος φλόγα, με την «λαϊκιστική λέπρα», την «ευρωπαϊκή κυριαρχία». Καθώς είναι έξυπνος, κατάλαβε ότι στριμωχνόταν. Εκανε στροφή. Ένας ευρωπαϊστής είναι κάποιος που, συνήθως, ξερολαρυγγιάζεται εναντίον του “Φρουρίου Ευρώπη” και ζητά “λίγο περισσότερη παγκοσμιοποίηση” και ο οποίος, όταν αρχίζει η προεκλογική εκστρατεία, ζητεί την κατάργηση της Συμφωνίας Σένγκεν, τη ευρωπαϊκή προτίμηση και την «προστατευτική Ευρώπη» και προφέρει τη λέξη «σύνορα». Ξαναβγάζει την εθνοκυριαρχική πανοπλία για να αλιεύσει ψηφοφόρους. Του αφιερώνω μια παροιμία της Βανδέας: «Όταν σπέρνουμε στο χωράφι του γείτονα, τότε είναι ο γείτονας που θερίζει».
Πηγή: http://www.leparisien.fr/politique/europe-le-j-accuse-de-philippe-de-villiers-11-03-2019-8029092.php
Ζαν Μονέ: Αμερικανική χορηγία 150.000 δολ. ανά τριετία!
Εθνική προσφορά η κυκλοφορία του βιβλίου
(Συνέντευξη του Εντουάρ Ουσόν, καθηγητή Νεώτερης Ιστορίας)
Atlantico: Στο τελευταίο του βιβλίο “Τράβηξα το νήμα του ψεύδους και όλα ήρθαν”, ο Φιλίπ ντε Βιλιέ θεωρεί τις ΗΠΑ τον πραγματικό δημιουργό της ΕΕ. Μεταξύ της επιρροής της CIA και της συνέχισης της Ευρώπης του Χίτλερ, το DNA της Ευρώπης ΄΄πάσχει΄΄ από καταγωγής. Ο Φιλίπ ντε Βιλιέ ισχυρίζεται ότι προσκομίζει μεγάλες αποκαλύψεις σχετικά με την ευρωπαϊκή οικοδόμηση. Πίσω από το σκιάχτρο της CIA, ποια είναι η πραγματικότητα της αμερικανικής επιρροής στην οικοδόμηση της Ευρώπης; Ποιοι είναι οι πραγματικοί Ευρωπαίοι ιδρυτές;
Edouard Husson: Υπάρχουν μερικές αδυναμίες στο βιβλίο του Φιλίπ ντε Βιλιέ. Ποια η ανάγκη να εμφανίζεται ο ίδιος ως κυνηγός αρχείων; Θα ήταν πολύ πιο αποτελεσματικός εάν είχε, όπως ο ανακριτής, επιλέξει να μην εμφανίζεται πίσω από αυτό που περιγράφει. Επιπλέον, ο Φιλίπ ντε Βιλιέ δεν είναι ο πρώτος που απέκτησε αυτό το αρχείο. Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, μετέφρασα το εξαίρετο βιβλίο του John Laughland, The Tainted Source, το οποίο περιείχε ήδη τα περισσότερα επιβαρυντικά στοιχεία: τη συμβολή των ευρωπαίων φασιστών στην ευρωπαϊκή ιδέα· την επιθυμία κατάργησης της πολιτικής, η οποία διακατείχε τον Ζαν Μονέ, κληρονόμο του σαινσιμονισμού· τις διαδοχικές ενσαρκώσεις ενός λόγου που πιστεύει ότι τα ευρωπαϊκά έθνη είναι πολύ μικρά και πρέπει να αντικατασταθούν από μια άλλη πραγματικότητα κλπ …. Εξέδωσα αυτή τη μετάφραση, με τίτλο Η ελευθερία των εθνών σε έναν πολύ έξυπνο και θαρραλέο εκδότη, τον Φρανσουά-Ξαβιέ Γκιμπέρ, ο οποίος δημοσίευσε μεταξύ 1992 και 2007 σχεδόν πενήντα εθνοκυριαρχικούς συγγραφείς, δεξιούς και αριστερούς: εξαίρετη μαρτυρία της πνευματικής αντίστασης και της ελευθερίας του πνεύματος, όταν είχαμε υποταχθεί στον οδοστρωτήρα της τυποποιημένης σκέψης και της πολιτικής συνύπαρξης στο κέντρο.
Πάντως, ο Φιλίπ ντε Βιλιέ επιτελεί έργο εθνικής σωτηρίας δημοσιεύοντας αυτό το βιβλίο. Είναι καλός αφηγητής και κρατάει τον αναγνώστη του σε αγωνία από την αρχή ως το τέλος.
Πάθος κατά του Εθνους
Λυπούμαστε απλώς ότι δεν ολοκληρώνει τη σκιαγράφηση των προσώπων. Σε αντίθεση με ό, τι λέει, οι Moνέ, Σουμάν, Χαλστάιν δεν είναι μαριονέτες: έχουν τη δική τους προσωπικότητα. Αυτό προκύπτει από την προσωπογραφία που συντάσσει ο ίδιος ο συγγραφέας. Και οι τρεις επέλεξαν να εξυπηρετήσουν τις ΗΠΑ· εμφορούνταν από ένα πραγματικό πάθος κατά του Εθνους. Χωρίς προσωπικότητες όπως αυτοί, οι παγκοσμιοποιητές Αμερικανοί δεν θα μπορούσαν ποτέ να επηρεάσουν τόσο πολύ την ευρωπαϊκή πολιτική. Είναι όντως «ιδρυτικοί πατέρες», εμφορούμενοι από το πάθος να υποκαταστήσουν την κυβέρνηση των ανθρώπων από τη διαχείριση των πραγμάτων, τα έθνη από την ευρωπαϊκή τεχνοκρατία.
Βάλτερ Χαλστάιν: Πρώτος Επίτροπος λόγω…εμπειρίας, διαμόρφωσε τις βάσεις δημιουργίας της ΕΕ με το περίφημο «δόγμα Χαλστάιν»
Μπορεί η απόρριψη της ευρωπαϊκής τεχνοκρατίας να εξηγήσει εκ των υστέρων αυτό το όραμα της Ευρώπης; Πώς, από μια Ευρώπη των Εθνών, η ΕΕ μετασχηματίστηκε σε Ευρώπη των Βρυξελλών;
Είναι ψευδαίσθηση να πιστεύουμε ότι το ευρωπαϊκό σχέδιο έχει αποκλίνει από μια πορεία που ήταν αρχικά καλή. Αυτό που δείχνει πολύ καλά το βιβλίο είναι ο τρόπος με τον οποίο η ΕΕ, όπως την ξέρουμε σήμερα, βγήκε από τον εγκέφαλο των ιδρυτών. Υπήρξε μια παρένθεση: η προεδρία του στρατηγού Ντε Γκωλ, και μετά του Ζωρζ Πομπιντού, όπου η Γαλλία τείνει να οικοδομήσει μια συνομοσπονδιακή Ευρώπη των εθνών αντί τις «Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης». Στη συνέχεια, ο Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εσταίν, μέλος της “Επιτροπής Δράσης των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης”, και μετά ο Φρανσουά Μιτεράν, πυλώνας του Ευρωπαϊκού Κινήματος επαναρχίζουν με τη “μέθοδο Moνέ”, την οποία ο Βιλιέ λέει πολύ καλά ότι είναι εκείνη του “κλέπτη του αγγείου” της κινεζικής ιστορίας: ένα άτομο πηγαίνει κάθε μέρα σε ένα κατάστημα και μετακινεί μερικά εκατοστά ένα βάζο στο πάγκο, το οποίο σκοπεύει να ιδιοποιηθεί. Ετσι, έρχεται μια μέρα που το μόνο που χρειάζεται να κάνει είναι ν’ απλώσει το χέρι και να το πάρει χωρίς να τον δούνε. Λοιπόν, η μέθοδος Moνέ είναι να προχωρούμε με τρόπο συγκεκαλυμμένο, μεταβάλλοντας σταδιακά τις εθνικές πολιτικές, πριν τις φέρνουμε στον ευρωπαϊκό σάκο.
Λείπει επίσης η προσωπογραφία του Ζακ Ντελόρ, σύνθεση των τριών κύριων προσωπικοτήτων του έργου: αντέγραψε τέλεια τη μέθοδο Moνέ· ήταν ο κληρονόμος της ΄΄χριστιανικής δημοκρατίας΄΄ του Σουμάν και είχε το οργανωτικό πάθος ενός Χαλστάιν.
Ενώ οι ΗΠΑ φαίνεται να βρίσκονται σε στρατηγική αποδέσμευσης σε διεθνές επίπεδο, δεν είναι μάταιες οι συζητήσεις σχετικά με την προέλευση της ΕΕ και όχι για τις μελλοντικές της δυνατότητες;
Θεωρώ ενδιαφέρον το βιβλίο Βιλιέ όταν δίνει στις προσωπικότητές του την αυτονομία τους. Η ζωή του Ζαν Μονέ, παγκοσμιοποιημένου επιχειρηματικού τραπεζίτη, είναι σαν η πρώτη ενσάρκωση αυτών των γαλλικών ελίτ που έχουν γίνει βαθιά αδιάφορες για τη χώρα τους. Ο Τρισέ λέει με τον τρόπο του λίγες δεκαετίες μετά τον Μονέ: «I am not French». Από αυτή την άποψη, το βιβλίο μας λέει τόσο για το παρόν και το μέλλον μας όσο για το παρελθόν.
Όταν το διάβασα, κατάλαβα επίσης το δράμα του μακρονισμού: στο τέλος ο Μακρόν θα μπορούσε να γίνει ένα είδος νέου Moνέ: ένας πρώην επιχειρηματίας τραπεζίτης, ενεργώντας στη σκιά και προωθώντας σιωπηλά τις “Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης “. Αλλά ο Mακρόν, θύμα των πολιτικών φιλοδοξιών του, έφερε στην αγορά το πρόγραμμα που οι Ευρωπαϊστές θέλουν γενικά να κρατήσουν κρυφό, με έναν Γάλλο πρόεδρο να παίζει την κωμωδία του δεξιού ή του αριστερού για να διασκεδάσει το εκλογικό σώμα ενώ οι ελίτ κάνουν επιχειρηματικές δραστηριότητες. Ο Μακρόν επέλεξε να φέρει την αληθινή ευρωπαϊκή ατζέντα στην αγορά. Με αυτόν τον τρόπο, προκάλεσε μια απορριπτική αντίδραση από τη γαλλική κοινωνία. Και ΄΄κάρφωσε΄΄ τους συνεργάτες του, ξεκινώντας από τη Γερμανίδα Καγκελάριο, η οποία έκανε τα πάντα για να αποφύγει μια δημοκρατική συζήτηση για το θέμα της εμβάθυνσης της ευρωζώνης. Είναι πιθανό ότι το πρόγραμμα της “Ομιλίας στη Σορβόνη” θα μπορούσε να έχει περάσει, αρκεί να μην το είχε φέρει στη δημόσια πλατεία.
Mετάφραση: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος
https://www.atlantico.fr/decryptage/3567566/construction-europeenne–pourquoi-philippe-de-villiers-n-est-pas-complotiste-mais-un-historien-incomplet-edouard-huss
