Φώτης Καγγελάρης
Με αφορμή το 10ο Πανελλήνιο Συνέδριο Φιλοσοφίας: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Φιλοσοφική Σχολή Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
ΣΗΜΕΙΩΣΗ “ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΩΝ”. Οι “Ανιχνεύσεις” δημοσιεύουν σήμερα το Β! Μέρος ενός εξαιρετικού κειμένου του ψυχοπαθολόγου Φώτη Καγγελάρη. Το πρώτο μέρος δημοσιεύθηκε τις προηγούμενες ημέρες και μπορείτε να το δείτε εδώ. Οι υπογραμμίσεις είναι της σύνταξης του ιστολογίου.
Β! ΜΕΡΟΣ
Συνεχίζοντας για την Αφρική, θα έλεγα ότι μένει πίσω από την λεγόμενη πρόοδο γιατί αφενός της παίρνουν ότι θέλουν, σχεδόν χωρίς να την ρωτούν. Εξακολουθεί να υπάρχει μια ουσιαστική αποικιοκρατία η οποία άτυπα λειτουργεί μέσω της εκάστοτε τοπικής κυβέρνησης με αποτέλεσμα τα ίδια κέρδη για τις αποικιοκρατικές δυνάμεις, όμως, με πολύ μικρότερα έξοδα αφού την εκτελεστική εξουσία ασκεί η τοπική κυβέρνηση. Ταυτόχρονα, η αποικιοκρατία διατηρεί την εικόνα της μεγάλης δημοκρατικής δύναμης η οποία χειραφετεί και συμπαρίσταται ανθρωπιστικά στις πρώην αποικίες της. Αφετέρου, γιατί είναι εξαιρετικά δύσκολο να αλλάξει η νοοτροπία αυτών των πληθυσμών οι οποίοι ως προς τις έννοιες της «συγγένειας», «οικογένειας» «ομάδας», (π.χ. στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία-RCA- δεν υπάρχει ως προς την ανθρώπινη παρουσία ο αριθμός «ένα», η έννοια του ενός είναι αδιανόητη) «ιεραρχίας», «κοινωνικής συνοχής» που είναι το κατ’ αρχήν ζητούμενο σε μία κοινωνία και εξ αυτών οι έννοιες «χρόνος» και «θάνατος» «θεός» απέχουν έτη φωτός από τον υπόλοιπο πλανήτη. Έτσι δεν την πάτησε ο Che όταν πήγε ν’ απελευθερώσει το Κογκό και αναγκάστηκε να επιστρέψει άπραγος και θυμωμένος σημειώνοντας στο ημερολόγιο του: «Δεν μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει πειθαρχία. Κάνουν του κεφαλιού τους»; Δεν «κάνουν του κεφαλιού τους», φαίνεται να «κάνουν του κεφαλιού τους». Στην πραγματικότητα ακολουθούν ρυθμούς και έννοιες χρόνου τελείως έτερες για την δυτική αντίληψη ως προς το τι σημαίνει συγκροτημένη ομάδα και χρόνος. Αν και, η δυτική αντίληψη εισχωρεί απαρατήρητη και σταδιακά αλλοτριώνει την κοινωνία, την ιστορία, τους δεσμούς, τον κοινωνικό ιστό.
Αν διαβάσει κανείς τις διαγνώσεις στο βιβλίο εισαγωγών του ψυχιατρείου της Ουγκάντα θα δει ότι ακολουθούν κατά γράμμα το αμερικανικό σύστημα ταξινόμησης, το περίφημο (ή διαβόητο) DSM. Το ίδιο και στις Νήσους Σολομώντα, στην Μελανησία: η παραδοσιακή ψυχοπαθολογία εκτοπίζεται υπέρ της αυστραλιανής, δηλαδή, υπέρ της αμερικανικής άποψης για την ψυχική διαταραχή και μέσω αυτής της ασήμαντης κερκόπορτας (ποιος υπολογίζει τους τρελούς;) εισάγονται μοντέλα για την ζωή, την κανονικότητα, τον άλλο, την διαφορετικότητα, την κοινωνία, την καθοδηγούμενη επιθυμία. Γιατί, αυτό είναι το ζητούμενο: η κατάκτηση του κόσμου επιτυγχάνεται πια μέσω της κατάκτησης και χειραγώγησης της επιθυμίας.
Όποιος κατέχει την επιθυμία κατέχει τον κόσμο.
Δεν θα σταθώ ιδιαίτερα στις χώρες του Ειρηνικού οι οποίες, εκτός των Νήσων Σολομώντα και της Παπούα Νέα Γουινέα (P.N.G.) (αν κι εκεί βλέπεις τραγικά την σταδιακή είσοδο της Αγοράς, δεν έχει, σχεδόν, καμία σχέση η χώρα που είχα γνωρίσει πριν 25 χρόνια με την σημερινή, μόνο το δυτικό τμήμα έχει μείνει, σχετικά, ανεπηρέαστο και κάποια χωριά στον ποταμό Σέπικ) έχουν ενδώσει πλήρως στον δυτικό τρόπο ζωής και στο κέρδος του τουρισμού.
Επίσης, δεν θα σταθώ στις χώρες της Ν. Αμερικής οι οποίες, είναι γνωστό, ακολουθούν κατά γράμμα τον παγκόσμιο δρόμο τάξης πραγμάτων και οικονομίας, κάποιες εντάσσονται στις παγκόσμιες δυνάμεις των G20, με εξαίρεση το Σουρινάμ και τη Γουϊάνα. Επίσης, εξαίρεση όσον αφορά αυτή την πλευρά του κόσμου αποτελεί η Αϊτή.
Στις αραβικές χώρες, το ξέρουμε, η «Άνοιξη» δεν ήρθε ποτέ, εκτός, ίσως, της Τυνησίας, όπου υπήρξε μια 
αποτελεσματικότερη κοινοβουλευτική διεργασία. Η «Χαμένη Άνοιξη» των Αράβων επέβαλε την προηγούμενη κατάσταση μέσω αλλαγής προσώπων τα οποία ικανοποιούν την ναρκισσική εικόνα του Άραβα τηλεοπτικού θεατή περί ανεξαρτησίας και φιλολαϊκής πολιτικής, παρότι τα νέα πρόσωπα είναι περισσότερο πειθήνια στη γραμμή της πολιτικής που επιβάλλουν τα παγκόσμια κέντρα διαχείρισης των πηγών και του πλούτου του πλανήτη. Σε χώρες, ωστόσο, σαν την Λιβύη και την Υεμένη η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη με μία σκανδαλώδη αδιαφορία για τον τοπικό πληθυσμό από τις ξένες δυνάμεις που έχουν επέμβει.
Όπως ο βασιλιάς είναι πάντα καλός στην Ταϊλάνδη και για οτιδήποτε άσχημο φταίει ο εκάστοτε πρωθυπουργός τον οποίο ο καλός βασιλιάς, αν χρειαστεί, διώχνει από τη θέση του για να παραμένει ο καλός βασιλιάς στη θέση του, μια αντίστοιχη κατάσταση επικρατεί στο Μαρόκο και σε άλλες αραβικές χώρες όπου το ρόλο του πρωθυπουργού παίζει συχνά ένας πρίγκηπας από την οικογένεια.
Κι εδώ, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι το φαινόμενο αυτό, ουσιαστικά, δεν αφορά μόνο τις προαναφερθείσες χώρες. Διαδραματίζεται σε παγκόσμιο επίπεδο με τους ίδιους όρους αλλά με άλλη μορφή. Οι εκάστοτε κυβερνήσεις των όποιων χωρών δεν είναι παρά αναλώσιμοι διεκπεραιωτές του βασικού σχεδίου που διέπει την πορεία του κόσμου και το οποίο υπαγορεύεται από την πραγματική εξουσία η οποία όμως είναι άυλη (σαν το χρήμα) και αόρατη. Οι κυβερνήσεις μέχρι να διεκπεραιώσουν το τμήμα του παγκόσμιου σχεδίου της οικονομίας για το οποίο είναι εντεταλμένοι, όχι από την κοινωνία από την οποία έχουν εκλεγεί αλλά, από την άυλη εξουσία που ακούει συμβατικά στο όνομα «παγκοσμιοποιημένο χρηματοπιστωτικό σύστημα», χαϊδευτικά Αγορά, μπορούν να εισπράξουν πάσα δυσαρέσκεια εκ μέρους της κοινωνίας που τους ψήφισε. Αλλά, αυτό δεν έχει καμιά σημασία. Ή, μάλλον, αν έχει σημασία αυτή είναι θετική γιατί δείχνει, ακριβώς, ότι αφενός οι δημοκρατικές διαδικασίες ευδοκιμούν, αφετέρου η επερχόμενη αλλαγή θα επιτρέψει στο μέρος του παγκόσμιου σχεδίου να βγει από την στασιμότητα που το είχε ρίξει η ανικανότητα της προηγούμενης κυβέρνησης και να προχωρήσει. Σημασία έχει ότι το παγκόσμιο σχέδιο προχωρά και μάλιστα με απολύτως –ή σχεδόν- δημοκρατικές διαδικασίες των οποίων αποκορύφωμα είναι οι εκλογές και η δυνατότητα αλλαγής της εκάστοτε κυβέρνησης.
Όπως στις διαδηλώσεις ο κόσμος τα βάζει με την αστυνομία, έτσι και στις εκλογές οι ψηφοφόροι τα βάζουν με την εκάστοτε κυβέρνηση. Όπως η αστυνομία εκφράζει την εκτελεστική εξουσία μιας κοινωνίας, με τον ίδιο τρόπο οι κυβερνήσεις εκφράζουν την εκτελεστική εξουσία του παγκόσμιου συστήματος.
Η ίδια η εξουσία σήμερα είναι άνευ προσώπου (σαν την τέχνη που είναι χωρίς αντικείμενο, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Σε μια διαδήλωση, αστυνομία και διαδηλωτές χτυπιούνται μεταξύ τους αλλά η εξουσία παραμένει ατσαλάκωτη έχοντας μάλιστα πετύχει, συνδυάζοντας κοινωνική αγανάκτηση και παραφυάδες του οιδιπόδειου, να θεωρούν οι διαδηλωτές την αστυνομία ως την εξουσία. Η ίδια η εξουσία δεν είναι πουθενά. Και όταν συναθροίζονται οι εκπρόσωποι της, G+κάτι, οι εκπρόσωποι συναθροίζονται, οι ρυθμιστές αυτοί που μετά θ’ απολογηθούν στην εξουσία.
Το άυλο και αόρατο παγκόσμιο σύστημα εξουσίας παραμένει εκτός αυτού του κόσμου. Είναι σχεδόν μεταφυσικό και ως εκ τούτου δίνει την εντύπωση του αθάνατου. Έχει γίνει ο Μεγάλος Άλλος στη θέση του Θεού, ο ρυθμιστής του βίου και της ευτυχίας των ανθρώπων. Στην κυριολεξία ο κόσμος εξελίσσεται «κατ’ οικονομία» Θεού, όπου ο Θεός είναι ταυτόσημος με την οικονομία. Και, ως εκ τούτου, απόλυτα νομιμοποιημένος να ρυθμίζει τους νόμους του οίκου Του που είναι όλος ο πλανήτης. «Πανταχού παρών και τα πάντα πληρών» αίρει την έννοια του κέντρου του κόσμου όπου θα μπορούσε ο υπήκοος, με όποιον τρόπο, ν’ αναφερθεί. Το τελευταίο κέντρο, η Αμερική ως συνείδηση του κέντρου του κόσμου, όπως ήταν κάποτε η αρχαία Ρώμη, ή έτσι όπως αντιλαμβανόταν ο Husserl το 1935 την Ευρώπη έχει διασπαρεί πια στο Πεκίνο, το Βερολίνο, το Σάο Πάολο, τη Μόσχα, το Τόκιο… Νομίζω ότι, η τελευταία θυσιαστήρια τελετή προς το κέντρο του κόσμου που ήταν κάποτε η Αμερική, έγινε το Μάιο του 1974 με το κογιότ του Beuys και τον ενδεικτικό τίτλο «I like America and America likes me». Τόσο δε αγαπούσε την Αμερική ο Beuys που καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής του δεν πάτησε το πόδι του στο έδαφος.
Αόρατο και άυλο το παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα, αλλά απόλυτα νομιμοποιημένο -εξάλλου, αυτό είναι ο νόμος- να ρυθμίζει το πορτοφόλι μας.
Η κατάσταση αυτή, το πέρασμα από τον θρησκευτικό Θεό στον Θεό της οικονομίας θυμίζει τον πίνακα του 
David με την στέψη του Ναπολέοντα όπου ο αυτοκράτορας δεν περιμένει τη στέψη του από τον καρδινάλιο αλλά του παίρνει το στέμμα από τα χέρια και το φοράει μόνος του.
Κάθε καθημερινή οικονομική συναλλαγή και η πιο ασήμαντη, π.χ. το να πληρώσουμε στο σούπερ μάρκετ, κι ας μην το σκεφτόμαστε εκείνη την ώρα, γίνεται στ’ Όνομα Του, στ’ Όνομα του «κατ’ οικονομία» Θεού. Φέρουμε πάνω μας πια τον Θεό ως οικονομία, ως χρήμα, είμαστε ενδεδυμένοι με τον Θεό, τον έχουμε στη τσέπη μας -ή μάλλον αυτός ως Αγορά μάς έχει στο τσεπάκι του- αλλοτριωμένοι από τον Θεό, ένθεοι σ’ έναν έρημο τόπο χωρίς τον Θεό, χωρίς τον άνθρωπο. Τα καταστήματα των τραπεζών έχουν γίνει οι εκκλησίες της ενορίας, τα χρηματιστήρια και τα υπουργεία οικονομικών είναι πια οι Μητροπόλεις και Πατριαρχεία το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα. (Οι Αμερικανοί από πολύ νωρίς άρχισαν να πιστεύουν σ’ αυτόν τον Θεό, δοξολογώντας τον στο επίσημο νόμισμά τους). Πως να μην πιστεύει ο Greenspan και η Σχολή του Σικάγου στην αυτορρύθμιση της Αγοράς αφού η αυτορρύθμιση είναι ίδιον του Θεού; Και όπως ο Θεός στέλνει στην Γη τον Χριστό να ρυθμίσει τα του Νόμου του οίκου Του, όπου Νόμος είναι ο ίδιος ο Θεός, έτσι και η Αγορά στέλνει για τον αντίστοιχο λόγο τους τοποτηρητές-κυβερνήσεις της.
Και πως η καταπίεση και η φτώχια να μην μετονομαστούν σε «Θεοδικία» την οποία, τρέχα γύρευε να ερμηνεύσεις αθωώνοντας τον Θεό, σαν τον Leibnitz. Ο Quine δεν ορίζει το «είναι» ως μια «μεταβλητή του τρόπου με τον οποίο αναφέρω τα ονόματα στα πράγματα»; Και ο Rorty, ένας πρώιμος εισαγωγέας των fake news στην Ευρώπη, δεν αναρωτιέται «σε τι χρησιμεύει η αλήθεια;» όταν «η πραγματικότητα είναι ένα από τα ονόματα που με δουλοπρεπή τρόπο αποδίδεται στον Θεό, ένα απομεινάρι του Μεσαίωνα που δεν μπόρεσε να εξαλείψει ο Διαφωτισμός». Πραγματικά, μου φαίνεται ότι σε λίγο θα νοσταλγούμε το «‘είναι’ είναι αυτό που είναι» του Hegel ή το «χιονίζει εάν και μόνο εάν χιoνίζει» του Tarsky. Και ούτε λόγος για το «ναι ναι ου ου». (Ματθ. Ε.37)
Και μου φαίνεται απίστευτο να ήταν τόσο αφελείς αυτοί που σκότωσαν τον Moro και τον Schleyer ή που έκαναν παρόμοιες πράξεις σε άλλες χώρες αργότερα, να πιστεύουν ότι με δύο ανθρώπους της εκτελεστικής εξουσίας της Αγοράς λιγότερους, ότι θα επηρεαζόταν το σύστημα… Η αϋλότητα του συστήματος δεν σκοτώνεται με την ύλη της σφαίρας. Σαν, κατ’ αντιστοιχία, να λέγαμε ότι αν σκοτώνονταν δύο αστυνομικοί θα άλλαζε η Αγορά. Επί πλέον, αν η 10ετία του ‘60 και ίσως ‘70 σήκωνε παρόμοια κινήματα σαν αυτό της Κούβας ή των απελευθερωτικών από την αποικιοκρατία κινημάτων στην Αφρική, η εποχή αυτή, των ανταρτικών κινημάτων πόλεων, κινημάτων απελπισίας, ενοχής, παραληρήματος –όπου ο εκτελεστής αισθάνεται εντεταλμένος από τον Άλλο, τον κοινωνικό Άλλο ή κάποιον Θεό με τον οποίο επικοινωνεί μέσα στο κεφάλι του μόνον αυτός και δυο-τρεις άλλοι, αισθάνεται όργανο του Άλλου ή του Θεού- κινημάτων αίματος είτε επί του εαυτού είτε επί του άλλου, φαίνεται να έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Π.χ. τα «κίτρινα γιλέκα» δεν θα προχωρήσουν πέραν μιας συμφωνίας.
Σήμερα, υπάρχει συναίνεση.
Συναίνεση στην απόλαυση του «Κυρίου» με την οποία ταυτίζεται φαντασιακά ο «Δούλος» θεωρώντας την προοπτικά δική του.
Αυτή η απόλαυση του «Κυρίου», παρότι κατά καιρούς ο «Κύριος» παίρνει μέτρα περιορισμού της, πχ. μέτρα για το κλίμα, τα πλαστικά κ.λπ. είναι ουσιαστικά χωρίς όριο. Σαν το «πράγμα», το κέρδος να έχει βρεθεί ανεξέλεγκτο εκτός συμβολικού πεδίου, εκτός κανόνων ακόμα κι εκείνων το καταπάτημα των οποίων απειλούν την ίδια του την ύπαρξη. Σαν ένα χταπόδι που περισφίγγει τον εαυτό του έως θανάτου. Ή σαν τον καρκίνο που σκοτώνει τον φέροντα οργανισμό. Σαν το «πράγμα»-κέρδος πια να μην μπορεί να κάνει αλλιώς: «πάθος όριον ουκ οίδε και τότε μόνον ίσταται όταν αποκτείνει τον φέροντα». Και ακριβώς, η εκτελεστική εξουσία σήμερα, δεν προστατεύει την συμβολική τάξη αλλά το «πράγμα», την ψύχωση. Η εκτελεστική εξουσία είναι τα ψυχοφάρμακα ενάντια στο συμβολικό πεδίο και όχι ενάντια στην ασθένεια, την ψύχωση.
Η συναίνεση είναι το αποτέλεσμα της μαγείας που έχει επιφέρει το σύστημα στο σύμπαν, κυρίως μέσω της 
εικόνας. Είναι χαρακτηριστικό το πως άλλαξε η ζωή των κατοίκων του Μπουτάν όταν έφτασε το 2001 η τηλεόραση στη χώρα τους: ενώ πριν κοιμόντουσαν λίγο μετά τη δύση στη συνέχεια άλλαξαν τον τρόπο ζωής τους για να ξενυχτούν περιμένοντας τις γλυκερές σειρές από το ένα και μοναδικό κανάλι που έπιαναν από την Ταϊλάνδη με συνέπειες στη ζωή τους για όλο το 24ωρο.
Δεν χρειάζεται πια καμία δικτατορία τύπου Franco ή Παπαδόπουλου για ν’ αναχαιτίσει ένα ριζοσπαστικό λαϊκό κίνημα γιατί απλούστατα ένα τέτοιο κίνημα δεν υπάρχει. Τα πάντα πια είναι μέρος του συστήματος, λειτουργούν ως σύστημα εις βάρος του όποιου εν δυνάμει ή εν υποθέσει κινήματος.
Γιατί, ακριβώς, συναίνεση σημαίνει αλλοτρίωση.
Δεν πρόκειται μόνο για μια οικονομική εξαθλίωση. Πρόκειται για μια ευτυχισμένη συμμετοχή στο «πάρτι των βρικολάκων», όπου θα έχουμε χαρίσει τη ζωή μας σ’ αυτό που μας αλλοτριώνει, αλλοτριωμένο αυτό το ίδιο από την αλλοτρίωση της παρακολούθησης των αριθμών.
Βρισκόμαστε σε μια Μετα-αλτουσεριανή εποχή όπου στο αλτουσεριανό «ε, εσύ» δεν θα στρέψει κανένας το κεφάλι αφού όλοι είναι μέρος του συστήματος. Έχετε προσέξει ότι -πού;- στα Εξάρχεια, όταν υπάρχει ποδόσφαιρο στην τηλεόραση οι θαμώνες που γεμίζουν τα καφέ που διαθέτουν τηλεόραση παραμερίζουν την πολιτική τους τοποθέτηση για να τοποθετηθούν μπροστά στην οθόνη;
Έτσι, εμείς τα βάζουμε με τους τοποτηρητές της εξουσίας, τον κ. Τσίπρα, αύριο με τον κ. Μητσοτάκη, το πολύ-πολύ με την κ. Merkel ή τον πρόεδρο Trump χρησιμοποιώντας ως όπλο μας τις εκλογές (άντε και καμιά απεργία τύπου ΓΣΕΕ, με το ρολόι στο χέρι) που πολύ ευγενικά παραχωρεί το σύστημα για την νομιμοποίηση, ακριβώς, του φαινομένου που ονομάσαμε « ‘Δημοκρατικό’ Φασισμό».
Και θα έλεγα στο σημείο αυτό ότι, το σύστημα επιθυμεί διακαώς τις εκλογές όχι μόνο για την νομιμοποίηση του στις συνειδήσεις των κοινωνιών αλλά, κυρίως, γιατί με την αλλαγή τοποτηρητή θα μπορέσει να προωθήσει την συνέχεια του παγκόσμιου σχεδίου.
Συνεχίζοντας με τις αραβικές χώρες, οι βασιλιάδες και εμίρηδες των χωρών αυτών, συχνά ταυτιζόμενοι με μια θρησκευτική αυθεντία, ασκούν με ελάχιστες αμφισβητήσεις, κι αυτές ελεγχόμενες, τον «‘Δημοκρατικό’ Φασισμό» προσαρμοσμένο στο τοπικό χρώμα. Υπάρχει πλήρης έλεγχος του πληθυσμού με μικρές παραχωρήσεις οι οποίες τον κάνουν ευτυχισμένο και δείχνουν την προοδευτικότητα του ηγέτη π.χ. άδεια οδήγησης στις γυναίκες, δελτίο ειδήσεων με γυναίκα παρουσιάστρια κ.λπ.
(Εξαίρεση στους βασιλιάδες, όπου γης, ήταν ο ευγενέστατος και σεμνότατος βασιλιάς των Νήσων Τόνγκα, o Tupu o 5oς, καταμεσής της Πολυνησίας, ο οποίος πηγαίνει και γυμνάζεται στο μοναδικό γυμναστήριο της πρωτεύουσας Νούκου-Αλόφα, με όλο τον υπόλοιπο πληθυσμό, με πολλά ευτράπελα και χιουμοριστικά στιγμιότυπα. Γνώριζε δε αρκετά από την Ελληνική Γραμματεία -σε όλα τα κράτη του Ειρηνικού διδάσκονται τα παιδιά τι σημαίνει η λέξη «Democracy».
Αυτό που φοβούνται οι Άραβες ηγέτες δεν είναι οι λαοί τους, αλλά οι σύμμαχοι τους οι οποίοι μπορούν να στρέψουν τον λαό εναντίον τους ή να δημιουργήσουν σε βάρος τους αντιπερισπασμούς τύπου Ιράκ-Κουβέιτ. Ας θυμηθούμε, παραμονή της εισβολής η Αμερικανίδα πρέσβης συνομιλούσε με τον S. Hussein, ο οποίος κάθε άλλο παρά αντιαμερικανός ή αντιδυτικός ήταν -εξάλλου, τα όπλα του αμερικανικά ήταν- αλλά, πως αλλιώς θα εκκινούσε ο Πόλεμος του Κόλπου; Όπως εξίσου φιλοδυτικός ήταν και ο Gaddafi ο οποίος διατηρούσε άριστες σχέσεις με Ιταλία και έως σκανδαλώδεις με Γαλλία. Ότι, δηλαδή, είχε συμβεί παλιότερα με τον Bokassa της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας (RCA) και τον D’ Estaing, ή τον Noriega του Παναμά με την επίσημη αμερικανική ηγεσία.
Δεν ήταν όμως αυτοί που θα μπορούσαν να εφαρμόσουν το νέο δόγμα της παγκόσμιας πολιτικής ως προς μία αποτελεσματικότερη διαχείριση του κόσμου στο σύνολό του. Το παλιό μοντέλο το οποίο ίσχυε ουσιαστικά από την Γιάλτα, όσες βελτιώσεις και αν ακολούθησαν, δεν εξυπηρετούσε πια τη νέα μορφή του κόσμου μετά το 1989, όπου δεν υπήρχαν πια εμπόδια και σύνορα. Η γεωπολιτική στρατηγική μπορούσε να χαραχτεί χωρίς σύνορα. Όλος ο κόσμος ανήκει πια στη Δύση. Και οι δήθεν σύμμαχοι φαίνεται να ήταν έτοιμοι από καιρό να εκμεταλλευτούν τον τυχαίο φόνο του μικροπωλητή στην Τυνησία, αν δεν τον προκάλεσαν, -μήπως αυτό μας θυμίζει το Περλ Χάρμπορ ή τους «Δίδυμους Πύργους»;– και ν’ αρχίσει έτσι η «Αραβική Άνοιξη». Οι παλιοί πιστοί ηγέτες ήταν άχρηστοι όπως παλιότερα συνέβη με τον Σάχη της Περσίας ή τον Μarcos των Φιλιππίνων. Όπως συνέβη πρόσφατα στην Αίγυπτο με τους «Αδελφούς Μουσουλμάνους», παραδοσιακοί εχθροί με την επίσημη εξουσία, στους οποίους δόθηκε περιστασιακά η κυβέρνηση για να υπάρξει ομαλή μετάβαση στη νέα κατάσταση και εν συνεχεία εκδιώχθηκαν άνευ προσχημάτων για να έλθει η σημερινή κυβέρνηση.
Όπως συνέβη παλιότερα με την περίπτωση του Νεπάλ όπου οι υπαγορεύουσες δυνάμεις δεν δίστασαν να συμμαχήσουν ένα διάστημα με τους μαοϊκούς αντάρτες για να τελειώσουν με την άχρηστη πια βασιλική οικογένεια, η οποία μ’ ένα «μυστήριο» τρόπο εκτελέστηκε από τον διάδοχο του θρόνου. Στη συνέχεια ανέλαβε ο θείος ο οποίος και άρχισε τυπικές διαπραγματεύσεις σε μια παρτίδα στημένη.
Αντίθετα στο Περού, ουδέποτε υπήρξε προσέγγιση με το «Φωτεινό Μονοπάτι» αφού ο Fujimori, σαν ο από μηχανής θεός, έπαιξε το ρόλο του «Exterminator» στην εντέλεια.
Να θυμόμαστε ως κανόνα ότι, όπου υπάρχουν βίαιες αλλαγές δεν θα αργήσουν να ακολουθήσουν γεωπολιτικές ανακατατάξεις και νέες συμφωνίες για την ανακατανομή του εντόπιου πλούτου (π.χ. Αίγυπτος-Ελλάδα- Κύπρος), προς όφελος, φυσικά, του παγκόσμιου σχεδίου.
Έχει σημασία να επισημάνουμε, ότι όλοι αυτοί οι ηγέτες στο όνομα της ελευθερίας κόπτονται, από τον Franko στον McCarthy, από τον Hitler στον Pinochet, από τον Stalin στους Κόκκινους Khmer, από τους Σταυροφόρους στην Αl Qaeda. Για την ελευθερία της Συρίας, για το καλό της είναι που την βομβαρδίζουν απαξάπαντες.
Για την ελευθερία αγωνιζόταν στην Ελλάδα ο “Δημοκρατικός Στρατός”, για την ελευθερία αγωνιζόταν και ο Εθνικός. Για την ελευθερία ο Ρίτσος που έβλεπε μόνο ξερονήσια στο Αιγαίο, για την ελευθερία και ο Ελύτης που δεν είδε πουθενά ξερονήσι στο Αιγαίο.
Στις Βρυξέλλες, ωστόσο, στο λόγο του για τις «ελεύθερες ανταλλαγές» -πόσο επίκαιρη η πόλη, πόσο επίκαιρο το θέμα, μόνο ο χρόνος αλλάζει- το 1847, ο Marx έλεγε: «Κύριοι, μην ξεγελιέστε από την αφηρημένη λέξη ελευθερία. Ελευθερία τίνος;».
Και ο Horkheimer σ’ ένα πρώιμο κείμενό του, το «Dämmerung» (Λυκόφως), στη δεκαετία του ’30, έλεγε: «όσο το παρόν σύστημα φέρει το όνομα ελευθερία τόσο περισσότερο ασαφείς είναι οι παραστάσεις σχετικά με την ελευθερία».
Ένα άλλο στοιχείο που πρέπει να επισημάνουμε είναι το εξής:
Καλλιεργείται έντονα, τελευταία, μια τάση προς μια, θα την ονόμαζα ψευδοφιλοσοφία αλλά με σοβαρό μανδύα, υπέρ απόψεων που συνάδουν είτε με την έννοια της ελευθερίας όπως την εννοούν οι πολιτικοί αρχηγοί της Δύσης και οι θεωρητικοί τους, βλέπε «Νέοι Φιλόσοφοι», οι οποίοι π.χ. τάχθηκαν αναφανδόν υπέρ του βομβαρδισμού της Σερβίας, είτε υπέρ μίας τάσης για απαξίωση της πολιτικής γενικότερα, χρησιμοποιώντας, δήθεν, φιλοσοφικές αναφορές για ένα προσανατολισμό στον «Εσωτερισμό» και τις «New Age» απόψεις, διαιτητικές αντιλήψεις και διαφόρων τύπων θεραπείες… Επιστρατεύονται, λοιπόν, φιλόσοφοι και λόγοι οι οποίοι ενώ είναι άριστοι, ωστόσο τίθενται σε λάθος τόπο.
Έτσι, για τον Spinoza «ελευθερία είναι η συμφωνία με τον ίδιο μας τον εαυτό», για τον Μill «η ελευθερία είναι η κυριαρχία επί των συνηθειών και πειρασμών», για τον Locke «το θεμέλιο της ελευθερίας είναι το να μην θεωρούμε την φανταστική ευτυχία ως πραγματική», για τον Comte «ελευθερία είναι η υπερίσχυση των καλών κλίσεων», για τον Leibnitz «μόνο ο Θεός είναι ελεύθερος» και για τον Kierkegaard «μόνο η αγωνία είναι η πραγματικότητα της ελευθερίας».
Και βέβαια, όλα τούτα τα αποσπάσματα έχουν πράγματι λεχθεί, δεν έχουν επινοηθεί ως επιχειρήματα αποπροσανατολισμού. Έχουν ένα βαρύ φιλοσοφικό φορτίο πάνω τους και φιλοσοφικό ιδρώτα σε κάθε λέξη. Όμως, είναι επιχειρήματα αποπροσανατολισμού εφόσον έχουν σκοπό να στρέψουν το κοινωνικό υποκείμενο «εντός» του, καθιστώντας το απολιτικό υποκείμενο ή στην καλύτερη περίπτωση, να διάγει σε αυτό που ο Descartes στον «4ο Στοχασμό» αποκαλεί «ελευθερία της αδιαφορίας» ή ο Περικλής 
«μαλθακότητα».
Στο σημείο αυτό, ο «‘Δημοκρατικός Φασισμός’» βρίσκεται σε αμηχανία:
πώς να εμφυσήσει την πολιτική αδιαφορία, βάση της ατομικής επιδίωξης και αποφυγής κάθε συλλογικής διαδικασίας, με την επιδίωξη, ταυτόχρονα, της συμμετοχής των πολιτών στις δημοκρατικές διαδικασίες οι οποίες είναι ο μανδύας νομιμοποίησης του συστήματος;
Ωστόσο, είναι αλήθεια, ότι, ίσως, ποτέ άλλοτε ο Δυτικός κόσμος δεν έζησε σ’ ένα τόσο δημοκρατικό περιβάλλον με τόση ελευθερία, τόσο που ν’ αναρωτιέμαι καμιά φορά αν είχε δίκιο ο Leibnitz που έλεγε ότι «ο κόσμος είναι ο καλύτερος δυνατός». Υπάρχουν καθημερινές κατακτήσεις δικαιωμάτων ταυτότητας, σκέψης, διάθεσης του εαυτού, δημόσιας απόρριψης της θρησκείας από έγκυρα χείλη, βλέπε St. Hawking και Νανόπουλο. Το ότι ο Chomsky από την θέση καθηγητή δημόσιου πανεπιστημίου στην Αμερική μπορεί να ασκεί δημόσια κριτική στην επίσημη πολιτική της Αμερικής, ακόμα κι αν αυτό θεωρηθεί άλλοθι του συστήματος, είναι πολύ σημαντικό. Ο πρωθυπουργός μας επέδειξε την μέγιστη δημοκρατική, κοινωνική, ανθρωπιστική ευαισθησία, απαντώντας στην επιστολή της μητέρας του Ζακ, ακόμα κι αν το έκανε για να μας πει ότι δεν ξεχνά το όραμα του Ανθρωπισμού άρα και του Σοσιαλισμού από το οποίο προήλθε και το οποίο συνεχίζει να τον διέπει σε ότι αφορά το όραμα του για την κοινωνία. Βέβαια, δεν μπορώ να ξέρω το πως χτυπά στο αριστερό του μέρος η καρδία του, έχει όμως σημασία και το τι ποιεί η δεξιά του.
Ακόμα και το δικό μου κείμενο, ένα κείμενο «αντί», το ότι μπορεί να διαβαστεί στο «Πανελλήνιο Συνέδριο Φιλοσοφίας», φαίνεται να είναι σημαντικό ως προς τα δικαιώματα που έλεγα πριν. Βέβαια, το πανεπιστήμιο είναι ιδιαίτερος χώρος, ολίγον περιχαρακωμένος, ολίγον εκτός. Ωστόσο, αμφιβάλλω αν το ίδιο κείμενο, θα μπορούσε να διαβαστεί την δεκαετία του ’60 και οπωσδήποτε όχι στη διάρκεια της «επταετίας».
Σκέφτομαι, μήπως, είμαι υπερβολικός στην άποψη μου για τον κόσμο; Μήπως, πράγματι «είναι ο καλύτερος δυνατός» και επί πλέον έχει τις προϋποθέσεις να γίνει ακόμα καλύτερος; Και, μήπως, πράγματι, δεν έχει γίνει καλύτερος από τον 2ο Πόλεμο και μετά; Υπάρχει, σήμερα, χωριό στην Ελλάδα που να είναι όπως ήταν την δεκαετία του ‘50; Που να μην πάσχει από αγγειοκαρδιακές διαταραχές λόγω υψηλής κατανάλωσης κόκκινου κρέατος, που οι άνθρωποι να μην έχουν κερδίσει δέκα χρόνια ζωής, που να μην τους μεταφέρει ένα ελικόπτερο αν αρρωστήσουν ή αν επίκειται τοκετός; Και, κυρίως, δεν φοβούνται, τουλάχιστον τόσο όσο φοβόντουσαν τον περιπτερά για το ποια εφημερίδα θα διαβάσουν. Όχι ότι είναι τέλεια, αλλά το «καλύτερον δυνατόν»; Μήπως, τελικά, αυτό που αποκαλούμε «σύστημα» σκέφτεται για το καλό μου, χωρίς εμένα αλλά για μένα; Μήπως, δεν πρέπει να ξέρω τις κινήσεις των «μεγάλων», εγώ, ένα ανώριμο παιδί, μήπως, από απροσεξία ή λάθος θυμό προκαλέσω ταλαντώσεις στον γεωπολιτικό περίγυρο οι οποίες τελικά θα αποβούν σε βάρος μου; Να αποδεχθώ ότι όλοι αυτοί οι «μεγάλοι» φροντίζουν για μένα; Αφού, ούτως ή άλλως η δική τους επιβίωση εξαρτάται από τη φροντίδα που μου παρέχουν. Είναι δυνατόν να μην καταναλώνει κανείς και το σύστημα να ευημερεί;
Μα, μήπως, εδώ πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τον όρο ανεκτικότητα για να εννοήσουμε το όριο πέραν του οποίου θα υπάρξει επέμβαση; Υπάρχει, πράγματι, κάτι δυσδιάκριτο -επίτηδες;- στα όρια των εννοιών «ανεκτικό», «παραβατικό», «επιτρεπτό», «παράνομο», «τρομοκρατικό», «εγκληματικό» που επιτρέπει στο σύστημα να τα συγχέει προς όφελός του. Και, μήπως, αυτή η ανεκτικότητα είναι ο τρόπος λειτουργίας του συστήματος, ένας μανδύας όπως και οι άλλες δημοκρατικές διαδικασίες για την λειτουργία του «‘Δημοκρατικού’ Φασισμού»; Δηλαδή, αυτός ο ολοκληρωτισμός για το οποίο μιλάει η H. Arendt και ο R. Aron έχει πια νόμιμη σφραγίδα και μάλιστα κατασκευασμένη από κείνους που μάχονται θεωρητικά τον ολοκληρωτισμό;
Ναι, ο Chomsky είναι ελεύθερος να μιλάει και να λέει ότι θέλει και δεν θα υποστεί τη μοίρα του Khashoggi. Αλλά, θα ήταν εξίσου ελεύθερος αν η φωνή του γινόταν κίνημα και κατέβαινε στους δρόμους, αν, ας πούμε, ως διαμαρτυρία καλούσε σε γενική απεργία διαρκείας; Είναι, άραγε δημοκρατική κατάκτηση η ύπαρξη συνδικάτων και εργατικών ομοσπονδιών, σαν τα δικά μας, τα οποία, μεσούντων των Μνημονίων και της εξαθλίωσης μισθών και συντάξεων, κατεβαίνουν σε απεργία με το ρολόι στο χέρι, μια- δυο φορές το χρόνο; Ή, σαν των γερμανικών τα οποία, όπως το «Συνδικάτο Μετάλλου», το μεγαλύτερο της Ευρώπης, έχουν συναινέσει στο παρελθόν σε περικοπή μισθών; Ή, μεσούσης της ρητορικής του κ. Macron περί εθνικισμού και ευρωσκεπτικισμού, τί έχει, άραγε, να μας πει ο εν λόγω πολιτικός για το πλήρες, το τονίζω το «πλήρες», φακέλωμα με απίστευτες λεπτομέρειες όλων των επιβατών για όλες τις πτήσεις από και προς κάθε προορισμό;
Απλώς, θέτω ερωτήματα για να επισημάνω αυτό το φαινομενικά παράδοξο: λιγότερες συλλογικές ελευθερίες, περισσότερα ατομικά δικαιώματα. Όπως θα έλεγε η Arendt, οι άνθρωποι σήμερα, «έχουν δικαίωμα στο δικαίωμα».
Και, ίσως, η μεγαλύτερη νίκη του «‘Δημοκρατικού’ Φασισμού» να είναι η ανάθεση, σε ανύποπτο χρόνο, στις δημοκρατικές διαδικασίες να υπονομεύσουν την συλλογικότητα, την ομαδικότητα, την έννοια του «μαζί» η οποία ακούγεται πια μόνο στις κούφιες προεκλογικές κορώνες. Ο «‘Δημοκρατικός’ Φασισμός» βρήκε έτοιμη μια διαλυμένη υποκειμενικότητα, ουσιαστικά, ότι υπήρξε ανθρωπολογικά ο Ευρωπαίος από τον Van Eyck στον Descartes και από τη Γαλλική Επανάσταση στις μέρες μας.
Ο «‘Δημοκρατικός’ Φασισμός» δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να οριοθετήσει την διάλυση της υποκειμενικότητας εντός μιας ώριμης ατομικότητας όπου η ταυτότητα είναι υποδειγμένη όπως και η επιθυμία.
Τα ακροδεξιά κόμματα στην Ευρώπη, απλώς, βρίσκουν το φρούτο ώριμο και το κόβουν. Εξάλλου, τι παρωχημένος όρος είναι αυτός, «ακροδεξιά κόμματα»; Δείτε πως έχουν αφήσει τη ρητορική τους, η Le Pen δεν δίστασε, θεατρικά, να αποκηρύξει τον πατέρα της, τα ανάλογα κόμματα στην υπόλοιπη Ευρώπη κερδίζουν την εξουσία με δημοκρατικές διαδικασίες, ο νέος Πρόεδρος της Βραζιλίας ορκίζεται πάνω απ’ όλα στην τιμιότητα και όχι στην εθνοκάθαρση των Ινδιάνων του Αμαζονίου το οποίο και θα επιδιώξει. Κατά βάθος, η πολιτική διαφορά με τον Morales, σάρκα από την σάρκα του ινδιάνικου πληθυσμού της Βολιβίας, είναι ελάχιστη. Αν ταξιδέψει κανείς στην Βολιβία βλέπει στους δρόμους συνθήματα του τύπου «Morales si» (Μοράλες: ναι). Κι ας μην έχει 
θίξει τίποτα από την προηγούμενη από αυτόν κατάσταση ειμή μόνον μια ανακατανομή μικρών και άγονων γαιών. Όμως, έχει καταφέρει την συγκατάβαση των Ινδιάνων στις συνθήκες της Παγκόσμιας Αγοράς με τρόπο ανάλογο του Kurz στην Αυστρία ή του Orbán στην Ουγγαρία. Μόνος χαζός της παρέας παρέμεινε ο Maduro στην Βενεζουέλα. Aν τύχει να βρεθείτε στην επέτειο της ημέρας της ανεξαρτησίας της Βολιβίας στην Σούκρε, την πόλη όπου άρχισε ο Bolivar την επανάσταση στην Λατινική Αμερική θα δείτε ότι, εκτός των στρατιωτικών τμημάτων και των σχολείων παρελαύνει όλη η πόλη: νοσοκομεία, δημόσιες υπηρεσίες, ο σύλλογος φιλόζωων, οι Ινδιάνοι, ο σύλλογος των ζογκλέρ και άλλοι πολλοί. Και αυτό είναι ένα κατόρθωμα του Morales παρότι στο βιοτικό επίπεδο, και ιδιαίτερα των συμπατριωτών του Ινδιάνων, ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει.
Είναι πολύ μακριά η εποχή που με συνόδεψαν για ασφάλεια οι ιππείς αντάρτες του κομαντάντε Μarcos από το Σαν Κρίστομπαλ ντε λας Κάζας -όπου είχα βρεθεί για να μελετήσω τους σαμάνους του χωριού Σαν Χουάν Τσαμούλα οι οποίοι είχαν εγκαταλείψει πια την παραδοσιακή μέθοδο της πρόκλησης ρεψίματος για να βγει το κακό πνεύμα από το σώμα και προκαλούσαν τεχνητά το ρέψιμο με κόκα κόλα(!)- στο αεροδρόμιο, πολύ μακριά η εποχή που έτρεχα ν’ αποφύγω τα CRS στο Καρτιέ Λατέν, πολύ μακριά η διαμαρτυρία της εφηβείας. Είναι φολκλόρ πια η εποχή των «Tupamaros», των «Sandinistas», του «Sendero Luminoso», ακόμα και του Lula. Ο Mao και ο Che επιζούν πια σε ονόματα μπαρ ή στα έργα του Warhol και το «Bella ciao» μεταλλάχθηκε σε ρέγκε. Ακόμα κι αν σε κάποιους αγαλλιάζει η επαναστατική συνείδηση με το σπάσιμο μιας βιτρίνας θεωρώντας το αντίσταση, μη ενσωμάτωση. Ίσως, γιατί δεν έχουν καταλάβει ότι πρόκειται πια για τέχνη, για performance.
Σαν οι λαοί να παρακαλούν για περισσότερη ανελευθερία, περισσότερη ταυτότητα, περισσότερη υπεροχή, περισσότερη οριοθέτηση και επιστροφή στις λεγόμενες παραδοσιακές αξίες. Τελευταία περίπτωση ο νεοεκλεγείς πρόεδρος του Μεξικού, Obrador. Δεν αρκεί πια ένας διασκεδαστής τύπου Berlusconi για να περνάει νομοσχέδια έχοντας στρέψει την προσοχή του κόσμου στο «μπούγκα-μπούγκα».
Σαν οι λαοί να έχουν αγωνιστεί τζάμπα για περισσότερη ελευθερία και δημοκρατία με τον ίδιο τζάμπα τρόπο που αγωνίστηκαν κάποτε, με ποταμούς αίματος ενάντια στον ιμπεριαλισμό, όπως π.χ. το Βιετνάμ. Σαν να διαπιστώνουν ότι για να έχουν κινητό θα πρέπει να έχουν λιγότερες ελευθερίες και το δέχονται.
Αυτός ο Νεοσυντηρητισμός, με την μορφή του άκρατου λαϊκισμού, είναι άραγε αποτέλεσμα του Μεταμοντερνισμού, μιας Μετα-Lyotar εποχής, τουλάχιστον για τον Δυτικό κόσμο;
Θα ήθελα στο σημείο αυτό να υπενθυμίσω την ετυμολογία της λέξης ελευθερία.
Δύσκολη στην ετυμολογία της, όπως δύσκολη και στη σημασία της, η φίλτατη ελευθερία.
Από το «ελεύσομαι» και το «ρίον», που έχει διατηρηθεί έως σήμερα (θυμηθείτε, Ρίο, Αντίρριο) το οποίο σημαίνει «στεριά», η λέξη σημαίνει «έλα στη στεριά από την θάλασσα, πάτησε ξηρά». Εξ ου και το ρητό με πρώιμη σπινοζική και λακανική σημασία: «παρά το ελεύθειν όπου ερά τις» (να πηγαίνει κάποιος εκεί που αγαπά-επιθυμεί).
Κατ’ αντιπαράθεση με το λατινικό «liber» που προέρχεται από το σανσκριτικό «zudh» και το οποίο στην εξέλιξη του ως «leudh»=αυξάνω, μας δίνει στα αρχαία γερμανικά το «Leute» (λαός) και το «liber». Έχει σημασία το ότι στα λατινικά η ελευθερία ως προερχόμενη από το «liber» -liberta, liberté, liberty- προσδιορίζει την απελευθέρωση, δηλαδή, έπεται μιας κατάστασης μη ελεύθερης ενώ, αντίθετα, στα ελληνικά προσδιορίζει αυτή τούτη τη φύση της ελευθερίας ως φύσης του ανθρώπου. Μεταφορικά, θα λέγαμε ότι το μεδούλι της ελληνικότητας είναι το μεδούλι της ελευθερίας και τούμπαλιν.
Και εξ αυτού να σκεφτούμε ότι, ο Ευρωπαίος πολίτης έχει στο ασυνείδητο του ως ελευθερία την προοπτική της ελευθερίας ως απελευθέρωσης από κάτι, αλλά, που όμως, αυτή τούτη η προοπτική και κατά συνέπεια η ελευθερία εκφράζονται ως ελευθερία εντός της προοπτικής, άνευ της οποίας δεν υπάρχει περίπτωση έλευσης της ελευθερίας. «Ευδαίμον το ελεύθερον», όπως έλεγε ο Περικλής στον «Επιτάφιο», αλλά ως προοπτική της ελευθερίας.
Ίσως, έτσι εννοούμε καλύτερα τον Camus όταν λέει ότι «οφείλουμε να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο» και την καντιανή «‘κατηγορική προσταγή’ ακόμα και σ’ ένα σύμπαν γυμνό από νόημα και υπερβατική αρχή». Ίσως, αυτό να είναι το υπερβατικό νόημα της φράσης του Μάη του ’68, ως συνέχειας της δυτικής φιλοσοφίας περί ελευθερίας: «ας είμαστε ρεαλιστές ας ζητάμε το αδύνατον». Το «ελεύθερον ήμαρ» να μετατίθεται διαρκώς. Η αριστοτελική, θωμαϊκή και χεγκελιανή άποψη για τον «Νόμο» (βλέπε, συνάμα, ιδιοκτησία, δούλος κ.λπ.), συμπεριλαμβανομένων των φιλελεύθερων πνευμάτων της Δύσης (Bacon, Locke, Hobbes…), να είναι ο ακραίος ορισμός για την ελευθερία.
Κατ’ αντιπαράθεση με το νεοελληνικό πνεύμα περί ελευθερίας το οποίο συνεπικουρούμενο από έναν ανατολικής προέλευσης φεουδαρχισμό μπορεί, εν τω βάθει, να θεωρεί ελευθερία την ανομία.
Έτσι, όταν ο Νεοέλληνας φωνάζει για ελευθερία να εννοεί απλώς «κάνω ότι μου γουστάρει», δηλαδή, «δεν θα εξελιχθώ ποτέ», σε αντίθεση με τον Ευρωπαίο ο οποίος, τουλάχιστον, έχει προοπτική ελευθερίας
Αγαπητοί φίλοι, αυτή τούτη τη στιγμή που μιλάμε συμβαίνουν τρομακτικά πράγματα στον κόσμο. Ολόκληροι λαοί εξοντώνονται, μετατοπίζονται, εξαγοράζονται μέσω της πολιτικής τους εξουσίας, δημοκρατικά εκλεγμένης ή εξανδραποδίζονται έως ότου υποκύψουν κι αυτοί στη γοητεία του «‘Δημοκρατικού’ Φασισμού».
Η εξαγορά συνειδήσεων στον Δυτικό κόσμο συμβαίνει στις ευρείες μάζες με αντάλλαγμα την καλοπέραση και αμεριμνησία που προσφέρει ένας Πατέρας κακός με τους εχθρούς, αυστηρός με τα παιδιά του τα οποία θα τιμωρήσει αν παρεκκλίνουν από το θέλημα του -δεν μας θυμίζει αυτό, άραγε, το πνεύμα που διέπει την Παλαιά Διαθήκη;- ένας Πατέρας ο οποίος αγρυπνά φροντίζοντας, τουλάχιστον στα αγαπημένα του δυτικά παιδιά, να μην τους λείψει το παραμικρό. Και μάλιστα μέσα σ’ ένα πλαίσιο ανοχής και συνεχούς διεύρυνσης των ατομικών αλλά σπάνια των συλλογικών δικαιωμάτων.
Με λίγα λόγια, ότι δεν μπόρεσε να κάνει με τα τανκς και τα γκλομπ η Δημοκρατία, το κάνει με το γάντι ο «‘Δημοκρατικός’ Φασισμός». Ο κόσμος σήμερα ελέγχεται ελέγχοντας την επιθυμία (και τον φόβο) του κόσμου.
Θα έλεγα ότι, βρισκόμαστε σε μια Μετα-βιοπολιτική κατάσταση όπου το υποκείμενο του λόγου και της επιθυμίας μετατρέπεται σε άτομο άνευ λόγου έχοντας ως επιθυμία, χωρίς πίεση, το αντίθετο: εκλιπαρώντας, το «ανήκειν» στο σύστημα.
Αλλά το χειρότερο είναι ότι, ενώ όλοι το γνωρίζουν, σαν τον πληθυσμό στην Γερμανία την δεκαετία ‘30-’40, ή σαν τον πληθυσμό στην Γαλλία την εποχή του Βισύ, ή σαν τους Έλληνες την εποχή των Μνημονίων που προτιμούσαν να πιστεύουν ότι τους ψεκάζουν, κανείς δεν θέλει να γνωρίζει ότι γνωρίζει, για να μην αντιμετωπίσουν το υπόλοιπο της μη εξαγορασμένης συνείδησης τους. Μήπως γι’ αυτό, άραγε, υπάρχει μια διάχυτη κοινωνική κατάθλιψη, γιατί οι άνθρωποι στο βάθος πενθούν που δέχθηκαν να εξαγοράσουν τα όνειρα τους με τίμημα την ασφάλεια και την λεγόμενη «επιτυχία»;
Και αυτό για το οποίο τόσος λόγος γίνεται τελευταία, την αυτοοργάνωση, την συλλογικότητα, τις μικρές ομάδες οι οποίες δρουν εντός μεν του συστήματος αλλά κατά του συστήματος, είναι άραγε μια άλλη πολιτική πρόταση ενάντια στην χρεωκοπία ή τον συμβιβασμό των επίσημων πολιτικών; Έχουμε να περιμένουμε κάτι από αυτές τις ενάντιες αυτοοργανώσεις ή είναι ένας τρόπος κατευνασμού των ενοχών και τροφοδοσίας ενός ναρκισσισμού που κάνει την επανάστασή του επειδή νομίζει ότι σκέφτεται διαφορετικά και αυτό του αρκεί; Μπορεί, άραγε, να αλλάξει το σύστημα εκ των ένδον κατ’ αυτόν τον τρόπο, -σκέφτομαι τον Foucault και την μικροϊστορία- αν όλοι κάποια στιγμή βρεθούμε να σκεφτόμαστε διαφορετικά ή όλες τούτες οι «συλλογικότητες» είναι περίεργες αλλά ανώδυνες λέσχες διαβάσματος; Μήπως συναντούν το σύστημα από άλλο δρόμο αν το σύστημα σκέφτεται «άφησέ τους να σκέφτονται ότι θέλουν φτάνει να μην περνούν το όριο, να μην μας στοιχίζει πολιτικά και να έρχονται να ψηφίζουν».
Οι πολίτες σήμερα αρκούνται στις ειδήσεις των 8. Τις υπόλοιπες πολιτικές πληροφορίες τις παίρνουν από τα «ριάλιτι σόου» και τους διαγωνισμούς μαγειρικής.
Πόσο αυτό μου θυμίζει το τραγούδι του Reggiani, για την παραμονή της εισόδου των Γερμανών στο Παρίσι: «Οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονταν για τίποτα. Γι’ αυτούς ήταν σαν να έβλεπαν σινεμά. Αλλά, οι λύκοι είχαν ήδη μπει στο Παρίσι».
Επί πλέον, ο «‘Δημοκρατικός’ Φασισμός» μας προσφέρει την πολυτέλεια της σκέψης, φτάνει η σκέψη να μην 
κατεβαίνει στο δρόμο, εναντίον του. Και φυσικά, όλος ο κόσμος είναι ελεύθερος. Κάνουν ότι θέλουν, ας πούμε σεξ, λένε ότι θέλουν, ας πούμε σαν τους «Νέους Φιλόσοφους», επιλέγουν όποια έμφυλη ταυτότητα θέλουν, καταναλώνουν ότι θέλουν, πάνε όπου θέλουν, ακόμα και στην άκρη του κόσμου -εδώ το συλλογικό επιτρέπεται-, και βεβαίως σκέφτονται ότι θέλουν, αφού αυτή, η σκέψη, ο μεγαλύτερος εχθρός κάθε ολοκληρωτισμού θα είναι εκ των προτέρων εκχερσωμένη και προσαρμοσμένη στην δοτή ελευθερία της ασφάλειας. Μια αυτολογοκρισία που κανείς δεν θα την ζει ως τέτοια αφού καθένας θα είναι ελεύθερος να αυτολογοκρίνεται: ένας άγρυπνος εσωτερικός σεκιουριτάς θα ελέγχει και θα φροντίζει τον πολιτικό ύπνο της απάθειας. Ναι, βέβαια, είναι μια κοινωνία των δικαιωμάτων φτάνει να μην…
Για να το πω διαφορετικά: η σκέψη να μην απαιτεί την μετατροπή ή ακόμα χειρότερα την ανατροπή του κόσμου. Δηλαδή, να έχει αποκηρύξει την 11η θέση του Marx στον Feuerbach. Μα, θα αντιτείνουν κάποιοι, ο κόσμος δεν αλλάζει έστω κι έτσι, το σύστημα προσδοκώντας το κέρδος δεν αλλάζει τον κόσμο;
Θα υπάρξει, άραγε, κάποιος, τότε, που θ’ αναρωτηθεί: «Τι να την κάνω αυτή την ελευθερία;».
Είναι πικρό να αντιλαμβάνεσαι ότι μερικοί από τους παλαιότερους λαούς του κόσμου βιώνουν την ελευθερία σε ελεύθερη πτώση.
Η ανθρωπότητα θα προχωράει αλλά η ανθρωπινότητα είναι σε ώρα μηδέν. Όπως έλεγε ο Balibar: «ο άνθρωπος έχει πρόσβαση στα ανθρώπινα δικαιώματα επειδή είναι πολίτης. Και η πρόσβαση στα δικαιώματα του πολίτη είναι να είναι άνθρωπος». Ας θυμηθούμε, ακόμα μια φορά, τον Marx όταν έλεγε: «η ρίζα για τον άνθρωπο είναι ο ίδιος ο άνθρωπος».
Κλείνω με τον «Προμηθέα Δεσμώτη» (1043-1053): «Τα βάσανα μου δεν θα τελειώσουν παρά μονάχα όταν ο Δίας χάσει τη δύναμη του… Προλέγω πως αυτό που επιθυμώ θα γίνει». Και ανταπαντώντας στις απειλές του Ερμή: «Μάθε πως δεν θ’ αλλάξω ποτέ τα βάσανα μου με σκλαβιά. Προτιμώ να είμαι χίλιες φορές δεμένος σ’ αυτόν τον βράχο παρά να είμαι πιστός δούλος του Δία… Τίποτα δεν θα με κάνει να λυγίσω. Ας με χτυπήσουν όλα τα φλογισμένα βέλη της θύελλας, ας σκεπαστεί ο ουρανός μέσα σε βροντές κι ανεμοστρόβιλους, ας τραντάξει η θύελλα την γη κουνώντας την συθέμελα. Τα κύματα της θάλασσας ας καταπιούν τ’ άστρα τ’ ουρανού. Ας ρίξει ο Δίας το σώμα μου στα σκοτεινά σπλάχνα του Άδη. Ότι κι αν κάνει θα ζήσω».
Κι εγώ, μήπως τα γράφω όλα αυτά γιατί πενθώ; Πενθώ την πολιτική; Την πολιτική ως κάτι που δεν υπάρχει πια, την πολιτική ως όραμα.
Θρηνώ το όραμα; Τους αιώνες που τελείωσαν; Τα καλοκαίρια που έσβησαν, τους χειμώνες που έρχονται;
Ακούω τον Baudelaire ν’ απαγγέλλει «Τα άνθη του κακού»: «Adieu vive clarté de nos étés trop courts!» (Αντίο ζωηρή λάμψη των πολύ σύντομων καλοκαιριών μας).
Γεια σας, σύντομοι αιώνες της ανθρωπινότητας του ανθρώπου!..
Ζήτω η ασφάλεια! Ζήτω οι ειδήσεις των 8!
Ας χαμηλώσουν οι υψωμένες γροθιές (πολύ ντεμοντέ)… Ας τεντώσουμε το χέρι μπροστά… «Achtung! Εν-δυο, εν δυο… Ίσιες παλάμες, κλειστά δάχτυλα, ανόητοι!…». A, όχι πάλι Wagner, όχι πάλι Orff. Κάτι παγκοσμιοποιημένο, κάτι προς Elton John.
Η Ανθρωπινότητα, ο Ουμανισμός, ο Ορθός Λόγος, η Τέχνη, η Επανάσταση, η Πολιτική, το Όραμα ήταν αρρώστιες που, πάει πέρασαν…
Δίχως να με ρωτήσει κανείς αν θέλω να είμαι υγιής.
Κι αν θέλω να είμαι άρρωστος;
Δεν είπαμε ότι έχω δικαίωμα στη αυτοδιάθεση;
Κι αν καθένας μας θέλει να είναι άρρωστος;
Μήπως να διεκδικήσουμε το δικαίωμα στην αρρώστια; Ενάντια στην σφριγηλότητα και υγεία της νέας τάξης πραγμάτων;
Με παρηγορεί ο Heisenberg και οι έννοιες της κβαντικής φυσικής περί της «απροσδιοριστίας» και του «τυχαίου», μεταφρασμένου λακανικά στο ανυπότακτο «πράγμα», στην ντελεζιανή άποψη στο από που έχουμε να περιμένουμε την έκφραση του ανέκφραστου υπόλοιπου της επιθυμίας: ίσως από το λούμπεν προλεταριάτο, ίσως από το ψυχιατρείο.
Ίσως, το «συμβάν» να είναι ακόμα δυνατόν.
«Βρισκόμαστε στη μέση της νύχτας. Αλλά η βαθιά νύχτα είναι φορέας του φωτός» έλεγε ο Benjamin.
Καταμεσής του Μεσαίωνα δεν άρχισε ν’ ανθίζει η επιστήμη και η σκέψη, η σάτιρα, το γκροτέσκ, ο Rabelais;
Ο Genet δεν ανανέωσε το θέατρο μέσα από τη φυλακή;
Και ο Artaud από το ψυχιατρείο;
Ο Cervantes δεν έγραψε τον «Δον Κιχώτη» φυλακισμένος;
Ο Hôlderlin από το ψυχιατρείο δεν έβαλε τους στίχους του στο στόμα του Heidegger;
Ο O. Wilde από τη φυλακή του δεν έγραψε το «De profundis»;
O θείος Μαρκήσιος, από την Βαστίλη δεν έστειλε το σύνθημα: «Πολίτες, ακόμα μια προσπάθεια για επανάσταση»;
Και ο δρόμος, που πάντα «έχει τη δική του ιστορία» δεν «είπανε πως τη γράψανε παιδιά»;
Χρόνια πολλά και Καλή Χρονιά, αγαπητοί μου φίλοι!
Κρίμα μεγάλο αν δεν γίνει σχολιασμός αυτού του κειμένου.
Πέρα από κάποια σημεία που χάνονται μέσα στην περιπλοκότητα της διατύπωσης, ήταν ε-ξ-α-ι-ρ-ε-τ-ι-κ-ο , χωρίς αυτό να μεταφράζεται σε πλήρη ταύτιση.
«ας είμαστε ρεαλιστές ας ζητάμε το αδύνατον»
Το ευφυολόγημα το χρησιμοποιεί άλλωστε παραφρασμενο στο διαφημιστικό της σποτ και μια τεχνολογική εταιρεία, εκπρόσωπος του καπιταλιστικού κόσμου. “Κάνε αυτό που αδυνατείς να κάνεις” (Do what you can’t) .
Α, μα τότε πρέπει να βρούμε ποιό είναι το μόνο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΔΥΝΑΤΟΝ. Τότε μόνο θα ξέρουμε ότι είμαστε σε καλό δρόμο.
Αφού όμως όλες τις δυνατότητες φαίνεται να τις προσφέρει έστω ως προοπτική το τρέχον σύστημα, θα πρέπει ν’ ανακαλυφθεί εκείνο που το σύστημα αδυνατεί ΕΞ’ ΟΡΙΣΜΟΥ να προσφέρει – και τότε ΑΥΤΟ θα είναι το ζητούμενο. Το σύστημα “σκοτίστηκε” αν κάποιοι ή πολλοί κατεβαίνουν στους δρόμους . Μπορεί και το ίδιο να τους υποκινεί ενίοτε, εν είδει βαλβίδος ασφαλείας ή αντιπερισπασμού. “Business as usual”……
Κάπου υπαινίσσεται (αν δεν απατώμαι) ο Καμυ στο “Επαναστατημένος ‘Ανθρωπος” πως χρειάζεται επανάσταση κατά του ίδιου του σύμπαντος.
Αλλά ποιός έχει τα κότσια (την ιερή τρέλα)και τον τρόπο να επαναστατήσει κατά του σύμπαντος αφού Όρνιθες (“κότες”) και Άνθρωποι ομού έχουν συναινέσει στον
απαράβατο Συμπαντικό Νόμο που υπαγορεύει το “ο θάνατός σου η ζωή μου” ?
Αν η ετυμολογία της λέξης “ελευθερια” μας υπαγορεύει να την ερμηνεύσουμε ως “έλα στη στερια από τη θάλασσα, πάτα στη στεριά” , όπως στο κείμενο προτείνεται, τότε η ουσία της ελευθερίας είναι η ασφάλεια. Η θάλασσα και το νερό είναι ασταθές μέσον , καθότι η θάλασσα βρίσκεται σε συνεχή κίνηση κι ο άνθρωπος μπορεί να μείνει σ’ αυτή μόνο για περιορισμένο χρονικό διάστημα κι αυτό υποβοηθούμενος από έργα των χεριών του. Μόνο αν τα νερά συμβολίζουν την ανασφάλεια ,αποκτά θετικό νόημα η προτροπή “έλα στη στεριά” δηλαδή σε σταθερό, ΑΣΦΑΛΕΣ έδαφος.
Θα διαφωνήσω λοιπόν οριζοντίως και καθέτως με το συχνά γραφόμενο ότι οι εξουσίες και τα συστήματα προσφέρουν ασφάλεια με αντάλλαγμα τη συναίνεση των ανθρώπων ή την αξαγορά της συνειδήσεώς του. Αντιθετως το σύστημα προσφέρει έναν ΜΟΝΙΜΟ, αγιάτρευτο υποσυνείδητο , υπόκωφο ΠΑΝΙΚΟ που κάποιοι προσπαθούν να τον διασκεδάσουν ακόμα και με φαινομενική αποχαύνωση, αδιαφορία ή συνθηκολόγηση.Γι’ αυτό οι πάντες μονίμως “τρέχουν (προς άγνωστη κατεύθυνση) και δεν φτάνουν” υπό την υπόκρουση των εξουσιών. Το ότι πράγματι οι εξουσίες χρησιμοποιούν την έννοια της “ασφάλειας” πλανερά , υποκριτικά, απατηλά , ύπουλα , εμπαικτικά , δεν είναι λόγος ν’ αποποιηθούμε το νόημά της και τη σημασία της . Όταν λέμε π.χ. “λατρεύω το κοκορέτσι” δεν υπάρχει κανείς εχέφρων που να νομίζει ότι στη πραγματικότητα πρόκειται περί λατρείας….. Αλίμονο.
Ένα πρώτο βήμα στην αντίσταση κατά του ”δημοκρατικού φασισμού” θα ήταν η ανάκτηση της σημασίας της ασφάλειας και η παύση της καπηλείας της.
Η ασφάλεια είναι μεν ζητούμενο όπως προκύπτει απ την προτεινόμενη ετυμολογία της λέξης ελευθερία, αλλά τα συστήματα αρκούνται στην προσχηματική χρήση της έννοιας. Το να πατάει κανείς στη στεριά, δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να βουτάει ενίοτε στ’ μη-ασφαλή νερά της θάλασσας , είτε στα σχετικώς ρηχά είτε με σκάφος στα βαθύτερα προκειμένου να διερευνήσει τις επιλογές , τα όρια ή τις γνώσεις του. Άλλο όμως η εκούσια , ελεγχόμενη απ’ τον ίδιο τον άνθρωπο επαφή με την θάλασσα της ανασφάλειας (της ανελευθερίας), κι’ άλλο να βρίσκεται στο μέσο του ωκεανού χωρίς σκάφος και χωρίς σωσίβιο. Η ασφάλεια λοιπόν δεν είναι βωμολοχία, είναι το ζητούμενο κάθε εμβίου όντος και προϋπόθεση της ελευθερίας του. Αυτό ΔΕΝ σημαίνει πως οι εξουσίες και τα συστήματα είναι πρόθυμα αλλά και ικανά να προσφέρουν ασφάλεια – παρά μόνο προσχηματικά.
Αλλά για να λέμε και του στραβού το δίκαιο…. τα συστήματα δεν κάνουν τίποτ’ αλλο απ το ν’ αντιγράφουν και ν’ αναπαράγουν τη συμπαντική “ηθική” και να εφαρμόζουν τον συμπαντικό νόμο που λέει ότι το μεγάλο ψάρι θα τρώει το μικρό (βλ. τροφική αλυσίδα).
Τι ακριβώς περιμένουμε ? Να πάνε οι εξουσίες κόντρα σ’ ολόκληρο το σύμπαν που φασιστικά “αποφάσισε” ότι δεν επιτρέπεται παρά να είμαστε αναλώσιμα ακριβώς όπως και τα προϊόντα του καπιταλισμού ?
“Όποιος ελέγχει την επιθυμία ελέγχει τον κόσμο”. Ποιός ελέγχει την “επιθυμία” του σύμπαντος όμως?
Το μεγάλο ψάρι ή το μικρό ?
Χρόνια και ζαμάνια,αλλά ήταν τόσο εμπνευσμένο το κείμενο που μου έστειλε σήμα να ρθώ.Ξύπνησα το πρωί και αμέσως ψιθύρισα κάτι εξαιρετικό έχει γραφτεί αυτές τις μέρες στου κυρ παντελή την σελίδα και μπήκα να το διαβάσω.
Μπράβο κύριε καγγελάρη μου, βάλατε το μαχαίρι στο κόκκαλο και δέν σας το χα παλιότερα.Όπως δέν το χα και του συστημικού σαββίδη να υποδεχθεί το κείμενό σας με τέτοιο ενθουσιασμό.
Η μαρία η δ λείπει τώρα να το επαινέσει να μείνουμε παγωτά.Ή η μαρία η ε; Τέλος πάντων δέν θυμάμαι ποίο αρχικό είχε η νεορθόδοξη. Πάντως ο ερωτών ήρθε πρώτος και καλύτερος και περιμένουμε και τα άλλα παιδιά να λάβουν το σήμα του κειμένου σας και να σπεύσουν.Διότι οι καλοί άνθρωποι και τα καλά κείμενα πρέπει να επαινουνται,τελεία και παύλα.
Δέν διαφωνώ σε τίποτα βέβαια,μόνο σε κάποιες μικρολεπτομέρειες άνευ σημασίας που θα γράψω παρακάτω όμως για να χω κάτι να ποστάρω και εγώ,μήπως απαντήσει τίποτα ο σαββι΄δης εκνευρισμένος και ανεβάσουμε καμμιά παράσταση λαική απογευματική πάλι.
Το λοιπόν δέν είναι η εικόνα που φταίει αλλά ο λόγος (με την έννοια της γλώσσας όχι της λογικής) .Η εικόνα είναι μέρος του λόγου όπως εξ άλλου το λετε και εσείς περιγράφοντάς την σωστά και ωραία ώς καταβυθισμένη σε αυτόν,τον λόγο.
Αλλοιώς πώς θα εξηγήσουμε τους ρομαντικούς νέους πρίν τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο για παράδειγμα που πήγαιναν με ενθουσιασμό στο μέτωπο.Ποιά τηλεοπτική ή άλλη εικόνα τότε τους έπειθε ότι θα πρέπει να νοιώθουν χαρά όταν σφάζουν ή σφάζονται;
Και πολύ περισσότερο για ακόμη πιο παλιά,την εποχή αμέσως μετά την εκστρατεία του αλεξάνδρου,ποιά εικόνα έπειθε τότε αθηναίους σπαρτιάτες θηβαίους και λοιπούς να έχουν τις ίδιες ακριβώς πεποιθήσεις που έχουμε και εμείς σήμερα για την κρίση,σε μιά εντυπωσιακά όμοια περίοδο με την δική μας που επέφερε τελικά την κατάρρευση του αρχαίου ελληνικού κόσμου;
Ο γλωσσολόγος parain στο “επιστροφή στην γαλλία” που αναφέρει ο σαρτρ μιλάει για τον κυρίαρχο λόγο που δημιουργεί ιεραρχίες τάξεις και καταπίεση βέβαια,αλλά που οποιος αποπειραθεί να βγεί εκτός του απλώς θα λέει παραλογίες (βλέπε τσε και αφρικάνους που λέτε κύριε καγγελάρη).
Και είναι αυτή η αιτία που πολύ σωστά αναρωτιέστε μήπως ο τσόμσκυ μήπως εγώ (εσείς δηλαδή) με το αντί μου κείμενο,μήπως ο καθένας απο μάς που αντιδρά,μήπως απλώς ισχυροποιεί ακόμη περισσότερο το σύστημα ; (δέν το είπατε έτσι ακριβώς βέβαια απλώς το αλλάζω λίγο εγώ για να πάω στο ζουμί).
Ο μεγάλος πατέρας,ο θεός,εν αρχή ο λόγος,η γλώσσα.Ότι και να πείς ειτε υπερ της εξουσίας να είσαι ειτε εναντίον,πάντα θα παίζεις το παιχνίδι της.Πάντα αυτή θα νοηματοδοτεί την γλώσσα σου όπως σωστά λέτε για την θρησκεία και θα την οικοιοποιείται.
Και όποιος προσπαθήσει να ανεξαρτητοιηθεί γλωσσικά,να βγεί απο το μαντρί του κυρίαρχου λόγου απλώς θα μιλάει παράλογα χωρίς κανένας να τον καταλαβαίνει και θα τον φάνε οι λύκοι.
Αλλα τελικά μήπως η μόνη διέξοδος είναι να μιλήσουμε παράλογα; Αλλά εσείς είστε ψυχίατρος και δουλειά είναι να μας μάθετε να μιλάμε λογικά.
Μήπως όμως το σύνθημα του παρισιού είμαι ρεαλιστής ζητώ το αδύνατον,που δείχνει και το προοπτικισμό,ένα συνεχές κυνήγι μιά υποτιθέμενης προόδου, ενός άπιαστου στόχου που ματαιώνει το παρόν μας,θα έπρεπε να το αντιστρέψουμε σήμερα και να το κάνουμε,είμαι ονειροπόλος απαιτώ το εφικτόν;
Δηλαδή κάνοντας μιά όχι και τόσο αυθαίρετη διασκευή το σύνθημα είμαι λογικός ζητώ την τρέλλα,πρέπει να το κάνουμε είμαι τρελλός ζητώ την λογική;
Και συνεπώς σάν ομολογημένοι τρελλοί και παράλογοι,δέν θα εφυσηχάσουμε με την πρόσκαιρη ευημερία μας,δέν θα αρκεστούμε να φορέσουμε τα κίτρινα γιλέκα και να συμβιβαστούμε με μιά ενδεχόμενη μείωση τιμής του πετρελαίου,αλλά να βγούμε στους δρόμους όχι για αυτά καθ αυτά τα δικά μας αιτήματα,αλλά για αυτά που δέν μας αφορούν για αυτό και τελικά μας αφορούν περισσότερο και απο τα ίδια τα δικά μας;
Δηλαδή να βγούμε στους δρόμους επειδή η κατσίκα της κυρίας ουμπαμπουμπιμπουε στην τανζανία δέν τρώει όλο το χορτάρι της και δέν κατέβασε γάλα; Και να σταθούμε σε πάρκα δρόμους και πλατείες και όχι μόνο να ρευόμαστε αλλά και να κλάνουμε για να φύγει το κακό όπως οι χωρικοί στον αμαζόνιο; (επειδή δέν κατάλαβα καλά,εσείς πήγατε κύριε καγγελάρη μου σε αυτό το χωριό; Συγχαρητήρια,ο κύριος καγγελάρης παιδιά είναι εξαιρετικός).
Σε μιά τέτοια παράλογη συμπεριφορά μας ποιά εξουσία μπορεί να μας ελέγξει;
Ποιά εξουσία μπορεί να μας πείσει δείχνοντάς μας κάποιους ότι πρεπει να πάμε να τους σκοτώσουμε χωρίς να φοβάται ότι θα σκοτώσουμε πρώτα αυτούς τους ίδιους που αυτή έχει βάλει για να μας πείσει;
Σε αυτή την μεταφυσικά άυλη εξουσία με τα άυλα σχέδια που εκπονεί μήπως πρεπει εξίσου μεταφυσικά και άυλοι να σταθούμε απέναντί της (όπου άυλοι μπορούμε να βάλουμε άγλωσσοι ή άλογοι).
Κλάστε την εξουσία αδέρφια και άς το κάνουμε τώρα στο νέο έτος πρίν κλάσει η ιστορία εμάς.
ΥΓ Ερωτών,δέν είναι μόνο η ασφάλεια που προσφέρει η εξουσία αλλά και τα δώρα.Παράγοντας μίσος όμως,καταδειχνοντας αυτούς που είναι εκτός της ευνοιάς της σάν απειλή.Μέχρι να συμβεί ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΩΡΑ! και να βγάλει εκτός της ευνοιάς της και μάς (το πάθημά μας σάν έλληνες είναι νωπό ακόμη).Οπότε διαμαρτυρόμαστε πρίν μπούν οι λύκοι στο μαντρί,γιατί άμα μπούν δέν μας γλυτώνει τίποτα.Οι σκύλοι της εξουσίας που τώρα μ ας φυλάνε είναι αυτοί που θα ανοίξουν τις πόρτες στους λύκους και οι πρώτοι που θα λακίσουν.
Και μήν νομιμοποιείς τον φασισμό λέγοντας ότι στην φύση το μεγάλο τρώει το μικρό.Γιατί στην φύση και τα πολλά τρώνε το
ένα και το ένα τρώει τα πολλά και όλα τρώγονται μεταξύ τους τέλος πάντων,για αυτό η φύση δέν προσφέρεται για πρότυπο,παρά μονο για αισθητικό τέτοιο,και άν.
Η συνείδηση βάζει τις αρχές στον κόσμο και αυτή αποφασίζει ποιός νομιμοποιείται να φάει ποιόν και άν πρέπει κάποιος να φάει κάποιον.
Την συνείδησή σου μόνο θα ρωτάς,ούτε τα ψάρια,ούτε τον πατέρα και τη μητέρα και τον πατζανάκη που λεει ο λόγος γιατί αυτοί ειμαι μεγάλοι ψεύτες.Μόνο η συνείδησή σου λέει αλήθεια.
ΥΓ2 Λίγα σχόλια περί κυρίαρχου λόγου-γλώσσας ακόμη,αυτός διαπιστώνεται απο τον τρόπο που υιοθετούμε διάφορες λέξεις (διακύβευμα για παράδειγμα),φράσεις,ύφη,τόνους ακόμη και σημεία στίξης κλπ,στην ομιλία μας.Δέν κάνουμε τίποτα άλλο παρά να αναπαράγουμε κομμάτια της κυρίαρχης γλώσσας προσδοκώντας ότι έτσι θα ανέβουμε στην ιεραρχία ή τουλάχιστον θα είμαστε αξιέπαινοι,αξιότιμοι η τελος πάντων αποδεκτοί απο την κοινωνία,ευηπόληπτοι πολίτες.
Βασικά στην μεγαλύτερη διάρκεια της ζωής μας δέν είπαμε,δέν λέμε και δέν θα πούμε τίποτα.Θα είμαστε αφασικοί,ζόμπι που θα παπαγαλίζουμε ήχους (ήχους διότι το νόημα των λέξεων χάνεται).Η επινοητικότητα των μεταμοντέρνων συζητητών κατα λυοτάρ πάει καλλιά της. Εξαιρείται ο εξαιρετικός κύριος καγγελάρης και το σημερινό του κείμενο ,που αναπαράγει βέβαια εξίσου κυρίαρχη γλώσσα (πώς θα μπορούσε να κάνει αλλοιώς άλλωστε) αλλα τουλάχιστον δέν έχει αυτή την διάθεση.
Ακόμη και στην επαρχία να πάς να αναζητήσεις σε κανένα ορεινό χωριό άλλη γλώσσα σπάνιο να την βρείς (τυχεροί οι πειραιώτες που έχουν τον μητροπολίτη τους όπως μας τον περιγράφει ο καγγελάρης). Είναι σάν τις ντομάτες που όπου και να τις φάς και στο πιο απομακρυσμένο χωριό είναι άγευστες γιατί όλοι τα ίδια λιπάσματα ρίχνουν. Ίσως κάπου να υπάρχει κανένας παππούς που τις καλλιεργεί παραδοσιακά αλλά πόσο να αντέξει και αυτός,κουράστηκε.Υπάρχουν οι ντοπολιαλιές βέβαια αλλά επιζούν ακόμη σάν μουσειακά είδη.
Και μιάς και είπαμε για καλλιέργειες, μιάς και σας βρήκαμε εδώ κύριε καγγελάρη και είστε και ψυχίατρος,επειδή ξυπνάω πολύ νωρίς και ξαφνικά,λέτε αυτές οι σταγόνες μαριχουάνας για τον ύπνο που κυκλοφορούν να κάνουν τίποτα;
Μήν πάρω τίποτα χημικά γιατί τα φοβάμαι.
aspic, καλώς ήρθες. Νόμιζα πως σε είχαν μέσα αλλά εσύ ενοχλήθηκες απο την κριτική που κάναμε στο νέο σύστημα. Το σύστημα δεν έχει ανάγκη εμένα. Σαν και μένα βρίσκει πολλούς. Κάτι τύπους σαν και σένα ψάχνει για να αναπαραχθεί. Εξαφανίστηκες μόλις αρχίσαμε να του κάνουμε κριτική.
Σαββίδη μου,καλώς σε βρήκα και να υποθέσω σύμφωνα με αυτά που λές ότι τώρα εμφανίστηκα ξανά επειδή σταματήσατε να κάνετε κριτική στο νέο σύστημα;
Όπως και να χει,τις περισσότερες φορές η κριτική στο σύστημα ξεκινάει απο την επιθυμία μας να αλλάξουμε το σύστημα πρός το συμφέρον μας ή να γίνουμε ένα καλολαδωμένο γρανάζι του.
Διότι τα συστήματα δέν υπάρχουν για να κρίνονται ή να μήν κρίνονται,αλλά για να μεταβάλλονται ή να μένουν ώς έχουν.
Άν υποννοείς πώς εξαφανίστηκα γιατί είχα δουλειές με φούντες με το νέο σύστημα-κυβέρνηση σύριζα,μπράβο σαββίδη με το ιδιότυπό σου χιούμορ με τσάκωσες πάλι.Ε ναι,είπα να εξασφαλίσω το μέλλον μου,καθότι ατάλαντος και αμόρφωτος ποιά άλλη ευκαιρία θα έβρισκα στην ζωή μου;
Αλλά τα δούλεψα αυτά που έβγαλα,έτρεξα, διαμεσολάβησα που λέτε και εσείς οι μορφωμένοι,τις λέξεις ανάμεσα στο σύστημα και στα γρανάζια του και κράτησα τα ποσοστά μου.
Μήν είσαι ζουλιάρης όμως,τώρα έρχεται το παλιό σύστημα πάλι,σου παραχωρώ την θέση του διαμεσολαβητή να βγάλεις και εσύ τα ποσοστά σου. Δέν είμαι πλεονέκτης,όλοι,νεοι και παλιοί του συστήματος, πρέπει να ζήσουμε.
Ε ρε τι λέμε πάλι εδώ μεσα.Να δείς που ο ερωτών όνομα και πράμα,θα τα πιστέψει και θα με ρωτήσει πόσα έβγαλα.
ΥΓ Αυτό το χωριό στον αμαζόνιο που λέγεται μακεδονία το ήξερες σαββίδη; Δέν λές του φίλου καλεντερίδη να το ερευνήσει το θέμα; Μήν εμφανιστούν τίποτα ξυπόλητοι ιθαγενείς του αμαζονίου να μας ζητάνε μερτικό απο την ένδοξη ιστορία μας και αυτοί μετα,όχι τίποτα άλλο.
Και εγώ που νόμιζα ότι έφυγα στην αποκλιμάκωση της κριτικής σου.Δηλαδή την κλιμάκωσες ακόμη περισσότερο; Ανησυχώ τώρα σαββίδη για το τι μπορεί να έγραψες παραπάνω.
Τέλος πάντων για μένα η κλιμάκωση της κριτικής μας, οι στ ιγμές κρίσης του δάντη που λές,ήταν η περίοδος του δημοψηφίσματος.Εκεί σπεύσαμε όλοι να φανούμε χρήσιμοι απο την σκοπιά μας,το διαπιστώσαμε αυτό.Και συνεπώς σύμφωνα με τον δάντη,κανένας απο μάς κανένας απο σάς κανένας απο αυτούς,δέν θα πάει στην κόλαση.Διότι είμασταν όλοι παρόντες να κλιμακώνουμε τα πράγματα. Είμασταν όλοι άγγελοι του παρ αδείσου δηλαδή,κατά δάντη πάντα.
Πουθενά αλλού δέν γράφω.Μετά την εμπειρία στην σελίδα του παντελή,εσένα δηλαδή,που αλλού μπορεί να γράψει άραγε κανείς;
Νομίζω ότι φύγανε όσοι φύγαν απο δώ,όχι επειδή ήταν ασπικάκια βέβαια όπως υποτιμητικά τους χαρακτηρίζεις,αλλά επειδή υπήρχε μιά μονομέρεια στην σελίδα,μιά εμμονή σε συγκεκριμένη θεματολογία,ίσως γιατί κάποιοι προχωρούσαν σε σκληρούς χαρακτηρισμούς,αλλα΄τελικά ίσως και γιατί απλά τα πράγματα τελειώνουν κάποτε ο κόσμος βαριέται και αποσύρεται.
Αφού ξαναήρθα όμως θα μείνω λίγο καιρό να παρακολουθώ και άν εμ φανιστεί κανείς απο τους παλιούς θα τον ρωτήσω.
Τέλος δέν είναι σωστό να μου απευθύνεσαι με την φράση “κάτι τύποι σάν εσένα” και να υποννοείς μάλιστα ότι ήμουν ο γλύφτης του συστήματος για να βγάλω λεφτά. Τι θα πεί και ο ξένος άνθρωπος ο καγγελάρης που είναι και ψυχίατρος άμα το διαβάσει.Θα με περάσει για μεγάλη λέρα.
Όταν εσύ υποστήριζες τον σαμαρά και πόσο μάλλον πολύ περισσότερο όταν υποστήριξες κάποιες φορές τον σκοτεινό μεγαλοπαράγοντα ιβάν σαββίδη,σε αποκάλεσα ποτέ και πουθενά τύπο που αναπαράγεις το σύστημα για προσωπικό όφελος;
Το ότι υποστήριξα τον σύριζα στις εκλογές,αριστερός κατα συνείδηση είμαι,τι να υποστήριζα την χρυσή αυγή;
Όταν όμως την έφερε τούμπα την δουλειά η κυβέρνηση σύριζα στο δημοψήφισμα,εγώ δέν την κατέκρινα πρώτος;
Βέβαια θα μου πεί κάποιος,σάν αριστερός κατα συνείδηση δέν ήξερες ότι η πραγματική αριστερά δέν παίρνει ποτε την εξουσία μεσα απο αστικές διαδικασίες εκλογών κλπ,αλλά μόνο με επανάσταση;
Και βέβαια το ήξερα,αλλά είπα μην και συμβεί η εξαίρεση.Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να ελπίζει τι να κάνουμε;
Ο καγγελάρης περιέγραψε πολύ σωστά τον μηχανισμό και τις αιτίες που εναλάσσονται τα αστικά κόμματα στην εξουσία αλλάζοντας μάσκες.
Τέλος πάντων,με κατηγορείς αδίκως και πολύ με στενοχωρείς.
Α,και να σ υμπληρώσω και συγγνώμη που μιλάω για τον εαυτό μου,τώρα ούτε καν αριστερος κατα συνείδηση είμαι αλλά την πήγα ακόμη πιο πέρα τη δουλειά και είμαι απλώς κατά της εξουσίας κατα συνείδηση. Αντεξουσιαστής δηλαδή.Οσο μεγαλώνω γίνομαι πιο ακραίος.
Και άν για κάποιον στην πολιτική σκηνή παίρνω όρκο ότι ειναι ηθικός και έντιμος είναι ο κουφοντίνας και αυτός είναι στη φυλακή.Άν εξαιρέσουμε βέβαια τις δολοφονίες του που τον κάνουν ψυχοπαθολογική περίπτωση αφού μόνο κάποιος διαταραγμένος σκοτώνει για τις ιδέες του,όποιοι και άν είναι αυτοί που σκοτώνει.
Όχι τίποτα άλλο αλλά δέν κινδυνεύω τώρα να τ ην πατήσω πάλι,αφού κάποιο αναρχικό κόμμα είναι εκ των πραγμάτων αδύνατον να δημιουργηθεί για να βάλει υποψηφιότητα.
Άν και ποτέ δέν ξέρει κανείς.
Και επειδή ο αναρχικός είναι εκ των πραγμάτων αντισυστημικός,αθωώνομαι αυτομάτως και για αυτά που με κατηγορείς.Κίνηση ρουά ματ σαββι΄δη μου,αλλά μήν μου απαντήσεις τώρα οτι κάτι τύποι σάν και μένα υπονομεύουν το μέλλον της χώρας.Διότι θα πρέπει να αποφασίσεις τελικά άν κάτι τύποι σάν και μένα αναπαράγουν ή υπονομεύουν το σύστημα.
το έχεις προχωρήσει σύντροφε-παλιόγερε από μουσάτος συριζαιος εξελιχθηκες σε άναρχα και θαυμαστή του Κουφοντινα ,τι άλλο θα δούμε απ εσένα ρε aspic ..ελπίζω να μην προχωρήσεις σε αλλαγή φύλου!
Νάτα, ένα ένα εμφανίζονται. Νατος και ο άνετος. Ο “στριμωγμένος” που είναι; aspic καλές οι φαντασιώσεις για να φτιάξεις το αφήγημα που σε βολεύει. Αλλά δεν πείθουν. Γράφω απο το 1974 και, δυστυχώς για σένα, με ξέρουν. Μπορεί να διαφωνούν μαζί μου όλοι αλλά ξερουν τι είμαι. Όπως και εσύ έχεις καταλάβει, αλλά το παίζεις αλλού. Κάνω μια εκπομπή στη Δημοτική Τηλεόραση Θεσσαλονίκης (οι δικοί σου, ευτυχώς, με απέκλεισαν και δεν θα τους χρεωθώ). Μήπως θέλεις να τα πεις στον κόσμο αυτά; Μεταδίδεται και διαδικτυακά. Να σε βγάλω με σκάιπ. Να διαμορφώσεις ρεύμα και να δημιουργήσεις μια αντιεξουσιαστική (γιατί όχι και αναρχική) κίνηση. Θα συμμετάσχω και εγώ.
Απο τις εκδόσεις Ροπή εδώ στη Θεσσαλονίκη κυκλοφορεί το βιβλίο του Όλιβερ Σάκς “Ψευδαισθήσεις”. Θέλεις να σου το κάνω δώρο για τα χριστούγεννα; Θα προσγειωθείς, λίγο.
Όσο, τώρα, για τη μονομέρεια. Σου δίνω τους κωδικούς του ιστολογίου για να αναρτάς ό,τι θέλεις. Ο ιδεολογικός αναρχισμός υπάρχει μόνο εδώ. Επαναλαμβάνω ο ιδεολογικός και αυτός που είναι κατά της εξουσίας επειδή πιστεύει στον άνθρωπο. Όχι ο τυραννικός. Όχι ο βίαιος. Γιατί η βία είναι ολοκληρωτισμός.
Εγώ λέω καλύτερα να βγώ στον κόσμο να τον ρωτήσω μήπως ξέρει κανείς ποιοί και που είναι οι δικοί μου.Και άμα τους βρώ με χαρά να σε αποκλείσουμε,γιατί όχι.Με αυτά που λές έναν αποκλεισμό τον χρειάζεσαι.
Και δέν υπάρχει ιδεολογικός αναρχισμός,ούτε καν ιδεολογική αριστερά δέν υπάρχει ή δέν θα έπρεπε να υπάρχει,αυτά είναι αστικά μασκαρέματα. Ο αληθινός αναρχικός το ίδιο και ο αληθινός αριστερός θέλει να αλλάξει τον κόσμο όχι να τον κατανοήσει.Πρώτα προχωράει με πράξεις και έργα και μετά άν και όταν είναι απαραίτητο με ιδέες. Δέν είναι η επανάσταση της ιδέας δηλαδή αλλά η ιδέα της επανάστασης (σωστά το είπα ή το μπέρδεψα; ).
Αλλά πολύ επιθετικός είσαι,γιατί είσαι τόσο επιθετικός;
Βρήκε και ο άνετος ΄ωρα να έρθει και έριξε λάδι στην φωτιά. Αλλά άμα τους λές σαββιδη αυτά που είπες στον άνετο και να θέλουν να έρθουν θα κάνουν πίσω τώρα.
Δέν είσαι φιλόξενος οικοδεσπότης.
Άνετε μή το πάς και εσύ στα άκρα,γιατί πρίν την αλλαγή φύλου θα κάνω αλλαγή φίλου.
ΥΓ Ο στριμωγμένος ποιός είναι;
να τον ακούτε τον aspic !!! Μακράν ο ευφυέστερος συριζαιος ,ίσως και ο μοναδικός !
Ο “στριμωγμένος” είναι ο αντίθετος του άνετος. Τον άνετο τον εντόπισα και αλλού. Με άλλο στυλ γραφής. Πιο φορμαλισμένο. Ήξερα ότι θέλεις χαϊδέματα και αν σε πιέσουν κάπως παίρνεις το δρόμο για τα βουνά, όπου υπάρχουν καλές προϋποθέσεις για μελισσοκομία. Ο anetos σε χαρακτηρίζει συριζαίο. Ευφυή, μεν, συριζαίο, δε. Παράδοξο. Θα μπορούσε να περάσει στο διαδίκτυο ως το παράδοξο του anetou. Η σχέση ιδεολογίας και πρακτικής είναι διαλεκτική σχέση. Δεν υπάρχει αριστερά χωρίς ιδεολογία. Ούτε και αναρχισμός. Γι αυτό τα ρεύματα και στην αριστερά και στον αναρχισμό είναι πολλά.
Σαββίδη μου (όπως βλέπεις παρά τα όσα μου σέρνεις κρατάω φιλικό ύφος γιατί είμαι καλό παιδί απο σπίτι),όπως γράφω και στην μαρία την μ στο άλλο τόπικ,το τελευταίο καιρό πολλές φορές βρίσκεσαι εκτός εαυτού.
Τα βλέπεις όλα κόκκινα (ή γαλάζια) και μας παίρνεις αμπάριζα όλους. Σκέφτομαι για να μου μιλάς με αυτό το τρόπο και να με κατηγορείς όλα αυτά,μήπως με περνάς για κάποιον άλλο που ξέρεις και σου έχει κάνει πολλά. Αλλά πραγματικά δέν είμαι αυτός και καθόλου δέν με γνωρίζεις.
Δέν υπάρχει κανένας λόγος να μου μιλάς έτσι λοιπόν,δέν σου έχω κάνει τίποτα ρε αδελφέ τέλος πάντων.
Τα πολλά ρεύματα της αριστεράς ή του αναρχισμού είναι σάν τις αιρέσεις του χριστιανισμού.Είναι οι πολιτικές του εκφάνσεις (ελπίζω το εκφάνσεις να μήν είναι λάθος) που δέν αναιρούν σε τίποτα όμως τον υπαρξιακό του αρχικό πυρήνα που είναι αυτός της βιωματικής σχέσης πιστού-χριστού ή θεού.
Υπαρξιακός είναι και ο πυρήνας της αριστεράς όχι ιδεολογικός,το λέει και ο βέλτσος,και άμα το λεέι αυτός τι να πώ εγώ περισσότερο. Η αλήθεια του,όπως και σε πολλά άλλα πράγματα δέν βρίσκεται στο μυαλό μας σάν ιδέα,αλλά στα χέρια μας σάν πράξη.Ο κατα συνείδηση αριστερός,(το κατα συνείδηση δέν το βάζω έτσι τυχαία),σκέφτεται περισσότερο με τα χέρια του παρά με το μυαλό του (εξ ού και οι εργάτες όπως λές είναι η βάση του).
Άνετε φχαριστώ ρε,αυτά τα καλά λόγια μου λές και κάνω ότι αλλαγή θέλεις για σένα,και φύλου και ότι θές.
Και που αλλού έγραφες ρε ..φορμαλισμένε;
Αχ ! Κύριε Σαββίδη ! Ρίξατε μόνος σας τη μπάλα στη κερδίδα με όλα αυτά τα υπονοούμενα. Εμφανίστηκε ένα κείμενο που μας άφησε με την υπόσχεση ότι θα δημιουργηθεί ρωγμή, σχισμή στο παραπέτασμα, κι ενώ θα μπορούσε ν’ ανάψει πυρκαγιά συζήτησης και με τη δική σας συμμετοχή -γιατί όχι- ήρθατε με το λάστιχο πυρόσβεσης.
Ποιοι υπονοείτε ότι είναι τα “aspicάκια” ; Δεν ξέρω αν είναι …προπέτεια να υποψιαστώ ότι υπονοούσατε ανάμεσα σ’ άλλους ακόμα κι εμένα (!?), αλλά αν σας περνάει κάτι τέτοιο απ το μυαλό, πέφτετε – ευτυχώς για σας – πάρα πολύ έξω.
Εγώ έχω να ανταλλάξω απόψεις με τον ασπίκ ίσως και κοντά 2 χρόνια γιατί ο καθένας από μας είχε εμπλακεί σε διαφορετικά θέματα συζήτησης στο ιστολόγιο, με άλλα πρόσωπα. Οι λόγοι της απουσίας πολλών είναι τα προσωπικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο καθένας αφ’ ενός, η κούραση και η γενική απογοήτευση αφ’ ετέρου. Η γενική αίσθηση αδιεξόδου δεν μας κάνει πρόθυμους να ερχόμαστε γύρω-γύρω απ τα ίδια χωρίς φως στο τούνελ.
Μοιάζει μάταιο και είναι οπωσδήποτε ψυχοφθόρο.
Όσον αφορά στον άνετο τον κακο-φορμαλισμένο , (γειά σου άνετε !)έχω να δω ανάρτησή του εδώ και πάρα πολλά χρόνια αλλα΄δεν μου έκανε καμιά εντύπωση, αφού ουδέποτε συμμετείχε ο άνετος σε συζητήσεις, πέρα απ τα σχόλια τα χιουμοριστικά και την προσκομιδή επίκαιρων συνδέσμων. Γιατί να προξενήσει εντύπωση η απουσία ας πούμε του άνετου ; Είναι προφανές σε μένα πείτε το αφέλεια ότι απλά βαρέθηκε όταν η κίνηση στην ιστοσελίδα για λόγους καθαρά συγκυριακούς μειώθηκε.
Ο κόσμος έχει βαρεθεί κ. Σαββίδη. Μέχρι το κόκκαλο. Κάποιοι έχουν προβλήματα και με τα ίδια τους τα κόκαλα και δεν υπάρχει από πουθενά ουσιαστική ελπίδα.
Απ’ τον ασπίκ κρατώ το :
“Ο μεγάλος πατέρας,ο θεός,εν αρχή ο λόγος,η γλώσσα.Ότι και να πείς ειτε υπερ της εξουσίας να είσαι ειτε εναντίον,πάντα θα παίζεις το παιχνίδι της.Πάντα αυτή θα νοηματοδοτεί την γλώσσα σου όπως σωστά λέτε για την θρησκεία και θα την οικοιοποιείται.
Και όποιος προσπαθήσει να ανεξαρτητοιηθεί γλωσσικά,να βγεί απο το μαντρί του κυρίαρχου λόγου απλώς θα μιλάει παράλογα χωρίς κανένας να τον καταλαβαίνει και θα τον φάνε οι λύκοι.
Αλλα τελικά μήπως η μόνη διέξοδος είναι να μιλήσουμε παράλογα; Αλλά εσείς είστε ψυχίατρος και δουλειά είναι να μας μάθετε να μιλάμε λογικά.”
Προσπαθώ εδώ και καιρό να πω ότι οι βαθύτερες αιτίες όλων των προβλημάτων που διαχρονικά συζητάμε, ανάγονται σ’ ένα κεντρικό ζήτημα:
Αναδύθηκε συνείδηση δια του ανθρώπου , μέσα σ’ ένα σύμπαν που δεν διαθέτει συνείδηση δλδ ο άνθρωπος με συνείδηση βρίσκεται εκ των πραγμάτων σε πορεία σύγκρουσης ΕΞ’ΟΡΙΣΜΟΥ με τους γενικούς μηχανισμούς του ίδιου του του σύμπαντος .
(kαι δεν μιλώ εξ’ απόψεως νατουραλισμού , δλδ ότι τάχα το κακό είναι ότι ο άνθρωπος αποξενώθηκε από τη φύση.)
Aπέναντι Σ’ΑΥΤΟ το πρόβλημα τι έχουμε να προτάξουμε ; Υποταγή στην εξουσία της συμπαντικής ασυνειδησίας παριστάνοντας ότι τάχα πάμε να λύσουμε τα “επιμέρους προβλήματα” που όμως είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένα με το γενικό πρόβλημα (το οποίο διαρκώς γεννοβολά τα επιμέρους);
Τώρα θα χαρακτηριστώ ως ασπικάκι αν παρατηρήσω ότι μόνο ο ασπίκ ψέλλισε κάτι σχετικό ;
“Η συνείδηση βάζει τις αρχές στον κόσμο και αυτή αποφασίζει ποιός νομιμοποιείται να φάει ποιόν και άν πρέπει κάποιος να φάει κάποιον.”
Περιμένω να δω αν κάποιος “πιο σοβαρός” απ’ τον ασπίκ θ’ αποτολμήσει να παλέψει με ΤΟ πρόβλημα.
Εσείς, ο κ. Καγγελάρης που άναψε επιθυμίες (για συζήτηση) και μας άφησε στα κρύα του λουτρού ; Κανείς ;
Γιατί αν δεν το κάνει κάποιος που είναι πιο σοβαρός απ΄τον ασπίκ (σχήμα λόγου) , θα έρθει το σκληρό ροκ με την εξουσία του Μετανρωπισμού να μας αλλάξει τα φώτα κι εμείς θα νομίζουμε ότι είναι φωτορυθμικά εφέ http://aperopia.fr/el/%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%BF-%CF%83%CF%8D%CE%B3%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CE%BD%CF%89/
Ποιός Σύριζα και πράσσειν άλογα ; Οι ίδιοι άνθρωποι, ίδιοι μηχανισμοί, άλλη βιτρίνα. Άλλαξε ο Μανολιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς στο πλαίσιο του δημοκρτικού φασισμού. Ως πότε θα “τσιμπάμε” ;
Τα πράγματα έχουν προ πολλού ξεφύγει ολότελα……και σπαταλάμε χρόνο με ανούσιες αντιπαραθέσεις αντι να χρησιμοποιούμε το παγοθραυστικό στη συζήτηση.
Και δεν αγνοώ ότι μπορεί κάποιοι να κάνουν κουβέντα για τη κουβέντα, προσλαμβάνοντας κάθε δυνατή θέση “σε δουλειά να βρισκόμαστε”, αλλά αν υπάρχει κάποιος που θέλει να βάλει το μαχαίρι στο κόκαλο, χωρίς να σταματήσει στο περιόστεο που πονάει,ας γνωρίζουν ότι κάποιοι άλλοι είμαστε όλο ..μάτια για να διαβάζουμε.
ΟΧΙ ΠΙΑ ΤΕΤΡΙΜΜΕΝΑ. Μ-Π-Ο-Υ-Χ-Τ-Ι-Σ-Α-Μ-Ε.
υ.γ. κάπου διάβασα οτι ο κ. Πάγκαλος θα αναγκαστεί να ψηφίσει ΝΔ γιατί τώρα ζει με σύνταξη πείνας. Το αφήνω ασχολίαστο για όσους ακόμα πιστεύουν ότι στην κινούμενη άμμο των κομμάτων υπάρχει έστω ψήγμα ελπίδας.
Μην μου πεις ότι ζεις ακόμα Εξαρχειου ; Και πάνω που ήθελα να ρωτήσω τον aspic ..πάντα με τον καλό λόγο στο στομα και τον καλο σε τον εγκέφαλο…
Γειά σου Άνετε, μάλλον τον κάλο στον εγκέφαλο τον απέκτησες εσύ αφότου έφυγες απ τις Ανιχνεύσεις…
Αν το σχόλιό σου αφορά στο ποστ 13 , δεν ήταν δυνατόν αυτό να είναι γραμμένο απ’ τον Εξαρχείου -αν είναι δυνατόν !
Χρησιμοποίησα απλώς για πλάκα την πάλαι ποτέ έκφραση του Εξαρχείου το “κακοφορμισμένος” σε συνδυασμό με το “φορμαλισμένο” του κ. Σαββίδη και βγήκε το “κακο-φορμαλισμένος” που απ’ ό, τι φαίνεται είναι αυτό που σε οδήγησε να με ταυτίσεις με τον Εξαρχείου…..
Καλά εγώ μπορεί να ήμουν “Βλαξ”, αλλά κι εσύ δεν πας πίσω βλέπω…..
Βρε άνετε, αν σ’ αυτά που έγραψα είδες κάπου κακολογίες (βλ.το ειρωνικό “με το καλό λόγο στο στόμα”) επιβεβαιώνεις απλώς αυτό που έγραψα εντελώς παρεμπιπτόντως ότι δεν συμμετείχες ποτέ στις συζητήσεις. Κι αυτό το ανέφερα απλώς για να δείξω ότι δεν υπήρχε κατά τη γνώμη μου κάποιος “περίεργος” λόγος που πολλοί εξαφανίστηκαν (εκτός αν έχεις αντίρρηση…)
Τέλος πάντων, δεν είχα καμιά διάθεση για κακολογίες ή παρεξηγήσεις. Ένα “γειά” ήθελα να σου πω εμμέσως επειδή κάποτε διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας εδώ πέρα . Τώρα που το σκέφτομαι, έτσι στο άσχετο πριν από 3-4 εβδομάδες, θυμήθηκα ξαφνικά το ψευδώνυμό σου “άνετος” που είχα να το δω πάρα πολλά χρόνια στις αναρτήσεις. Και συνειρμικά θυμήθηκα, ω της ειρωνείας ότι ο Εξαρχείου σ’ επαινούσε συχνά για τα ειδησεογραφικά κι ενημερωτικά σου αλιεύματα…..
Ξεκόλλα με τη ξινίλα , γεράσαμε πια !
https://www.anixneuseis.gr/?p=199591
“Βεβαίως, η πολιτική αλλάζει. Αλλά περισσότερο αλλάζουν οι ιδεολογίες. Το κλασικό σχήμα Αριστερά-Δεξιά δεν λειτουργεί.”
Ακριβώς, δεν λειτουργεί, γιατί πλέον ο κόσμος κατάλαβε ότι είναι απλώς λέξεις που χρησιμοποιούνται κατά βούληση και κατά περίπτωση, άνευ περιεχομένου, άλλα αντί άλλων.
Ασπικ,
“Και μήν νομιμοποιείς τον φασισμό λέγοντας ότι στην φύση το μεγάλο τρώει το μικρό.Γιατί στην φύση και τα πολλά τρώνε το
ένα και το ένα τρώει τα πολλά και όλα τρώγονται μεταξύ τους τέλος πάντων,για αυτό η φύση δέν προσφέρεται για πρότυπο,παρά μονο για αισθητικό τέτοιο,και άν.”
Δεν επιχείρησα να νομιμοποιήσω τον φασισμό δια της φύσης, αλλά να καταδείξω ότι ο λόγος για τον οποίον ο φασισμός , η ανελευθερία, έχουν τόσο μεγάλο προβάδισμα είναι ότι τροφοδοτούνται διαχρονικά από τους βάρβαρους μηχανισμούς της φύσης και ολόκληρου του σύμπαντος . Η συνείδηση ως νέο στοιχείο που αναδύθηκε εντός της φύσης , από την φύση, τη φέρνει (τη φύση) αντιμέτωπη με τον εαυτό της. Βεβαίως η συνείδηση πρέπει να είναι οδηγός των ανθρώπων, αλλά αναρωτιέμαι αν συνειδητοποιούμε πως αυτό μας φέρνει σε αντιπαράθεση με ολόκληρο το φυσικό μηχανισμό. Δεν υπάρχει καμιά ηθική συνείδηση βάσει της οποίας να λειτουργεί η φύση κι αυτό ειναι ένα ως τώρα -επειδή παρανωρισμένο-ανυπέρβλητο πρόβλημα . Η αντιγραφή των επικρατούντων μηχανισμών της φύσης είναι το μόνο εύκολο όπως και η τεχνολογία είναι κατά βάση αντιγραφή ή αναπαραγωγή ή μιμιτισμός φυσικών μηχανισμών, δυνάμεων , ενεργειών και ιδιοτήτων. Όταν λοιπόν επιζητούμε την “ελευθερία” , αναρωτιέμαι αν συνειδητοποιούμε πόσο μεγάλο είναι το εμπόδιο. Κι’ αυτό, όχι για να συνθηκολογήσουμε με τη βαρβαρότητα της φύσης αλλά να εξετάσουμε -αν σοβαρολογούμε ότι δεν θέλουμε το φασισμό- μήπως χρειάζεται κάτι αφάνταστα πιο ριζοσπαστικό απ’ αυτά που έχουμε σκεφτεί ως τώρα.
Αλλιώς πολύ φοβάμαι, ότι πολλοί όταν αντιδρούν για τον φασισμό, το κάνουν γιατί δεν τους ταιριάζει ο συγκεκριμένος τύπος φασισμού που υφίστανται (με κάποιον άλλον τύπο θα ήταν οκ) ή γιατί αυτός ο συγκεκριμένος τύπος φασισμού δεν τους συμπεριλαμβάνει.
Αν πρέπει να σκεφτόμαστε και την ελευθερία των άλλων όπως λες , τότε η υπόθεση “ελευθερία” και “αντιφασισμός” γίνεται εξαιρετικά πολύπλοκη -γιατί και τα ζώα , για φαντάσου τι περνάνε των αναλογιών τηρουμένων. Μια κι αναφέρθηκες στη κατσίκα στο χωριό θυμήθηκα το τραγούδι https://www.youtube.com/watch?v=gQ5Jl4wGNG4 στο 2, 12 λεπτό.
Πέρα απ το να πουλάμε δίσκους, βιβλία, βέγκαν τροφές και πίνακες με θεματολογία την βαρβαρότητα, τι ακριώς μπορούμε να πούμε σε υπαρξιακό επίπεδο για την συμπαντική βαναυσότητα που είναι προϋπόθεση ζωής ; Όχι , πολλά, φαντάζομαι – γι’ αυτό και ο φασισμός έχει πέραση. Είναι νόμος του συμπαντο-κράτους και η ρακένδυτη συνείδηση εδώ τι να πει ; “Το τρώω ξερό και τα βάζω μόνο με τους φασίστες που έχουν το ίδιο ύψος με μένα” ;
Απέναντι σ’ αυτό το γιγαντιαίο πρόβλημα έχουμε τρεις επιλογές :
ή εναρμονιζόμαστε με τον συμπαντικό φασισμό , ή το παλεύουμε μέχρι ένα αυθαίρετα επιλεγμένο σημείο, ή ορθώνουμε ανάστημα απέναντι στη πηγή του φασισμού .
Για τα πρώτα δύο έχουμε δει, βιώσει, ακούσει αρκετά και αδιέξοδα. Για τη τρίτη επιλογή, τι έχουμε να προτάξουμε πέρα απ τη σιωπή και τη συναίνεση ;
Όταν η συνείδηση έχει συνειδητοποιήσει το μέγεθος του προβλήματος, είναι δυνατόν μετά να κλείσει τα μάτια και να συμβιβάζεται με ημίμετρα ;
Άρα πάσει θυσία , η συνείδηση “πρέπει να μην συνειδητοποιήσει το μέγεθος του προβλήματος” . Αυτό εξυπηρετούν οι εξουσίες. “Χάρη” μας κάνουν….
Εκτός αν έχουμε προτεινόμενες απαντήσεις και λύσεις. “Ριζοσπαστικές” για να τιμήσουμε τον αριστερό λόγο.
Ενδιαφέρεται κανείς ;
χαχαχαχα ποιες ξινίλες ρε “βλακουλη” , ημουν σχεδόν σίγουρος οτι δε ήσουν ο εξαρχιδης ,καθότι ο λόγος σου είχε αρχή και τέλος, προσεχτικός και ζυγισμένος αλλα το “ερώτων” δεν με άφηνε να ξεκολλήσω μιας και ήταν το αιώνιο κόλλημα του μαουνιέρη και έτσι έπεσα στην παγίδα . Δεν το πιστεύω οτι ξαναβρεθήκαμε , έχω να μπω εδώ το πάνω από 6-8 χρόνια και τώρα τυχαία . Παρακολουθώ τακτικά τον Παντελή στα κοινωνικά μέσα (fb) και έκανα ένα κλικ στην σελίδα του , καμιά φορά ομως η τύχη ! Έχεις δίκιο , δεν με ενδιέφεραν οι συζητήσεις σκουλικαντερες καθότι “βαθυστοχαστες” και ναζιάρικες οι περισσοτερες και δεν διέθετα πότε χρόνο για τετοιες στο πληκτρολόγιο (δεν ξαιρο και καλι ωρθγραφηα ..).Μπήκα στις σελίδες των ανιχνεύσεων απ την αρχή όταν ήταν μπλογκ γιατι με ενδιέφερε η κριτική και η συζήτηση για τις εκπομπές του Παντελή αλλά και η “υπόγεια” ζεστή επικοινωνία με το πραγματικό χιούμορ της παρέας που αναπτύχθηκε αυθόρμητα και που στην πραγματικοτητα ήταν πολυ μικρή. Όταν αυτά σταμάτησαν δεν είχα λόγο , εξαλλου τότε άρχισαν και τα διάφορα κοινωνικά μέσα να εμφανίζονται και είχε μεγαλυτερο ενδιαφέρον από το να ιδρώνω πάνω ατέλειωτα τσιτάτα και κατεβατά “τι θέλει να πει ο ποιητής” ….Το κλίμα ήταν βαρύ και καταθλιπτικό ,οπως και εσύ είπες, παντού μέσα και έξω και λίγο χαμόγελο ήταν το ζητούμενο για έμενα . Ο Παντελής ομως ευτυχώς συνεχίζει ακάθεκτος και ειναι πάντα ενδιαφέρων αναλυτής-δημοσιογραφος και σπουδαίος παρατηρητης ιδιαίτερα των εξελίξεων στον περίγυρο μας. Βλαξ Χαίρε και καλή χρονιά ,ήσουν πάντα μαζί με τον ασπικ και τον εξαρχειου από τους πιο συμπαθείς !
Nαι, Άνετε, κι εγώ και άλλοι χανόμασταν για πολύ μεγάλα διαστήματα και μάλλον θα συνεχίσει να συμβαίνει, οπότε ήταν σύμπτωση όντως που συναντηθήκαμε κάτω απ’ αυτό το άρθρο μετά από τόσα χρόνια. Εγώ στο μεταξύ δεν ασχολούμαι καθόλου με κοινωνική δικτύωση οπότε δεν είχα ιδέα τι γινόταν “‘κει έξω”.
Μια και το ‘φερε η κουβέντα, για μένα το ενδιαφέρον στο μπλογκ των Ανιχνεύσεων ήταν βασικά η δυνατότητα ανταλλαγής απόψεων (κατά προτίμηση σοβαρής βέβαια), ανάμεσα σε ανθρώπους που στη πραγματική ζωή δεν υπήρχε περίπτωση ούτε με σφαίρες να συνομιλούσαν μεταξύ τους πέρα απ τη καλημέρα το πολύ-πολύ λόγω των ακραία διαφορετικών χαρακτήρων. Αυτό το εντελώς ετερόκλητο έως παράταιρο ήταν για μένα ένα ενδιαφέρον φαινόμενο.
Πέρα βέβαια απ την όντως καλή αρθρογραφία. Ο κ. Σαββίδης είναι σημείο αναφοράς λόγω της εμπιστοσύνης που έμπνέει , έστω κι αν κανείς μπορεί να διαφωνεί σ’ επιμέρους θέματα.
υ.γ Το ότι μ’ έβαλες μαζί με τον Εξαρχείου στις συμπάθειές σου,μετά απ’ όσα του ‘χεις σούρει, με οδηγεί με τη σειρά μου ν’ αναρωτιέμαι “τι ήθελε να πει ο άνετος ποιητής” ….
υ.γ. 2 Αν χωρίσουν ξανά οι μπλογκοδρόμοι μας,όπως είναι αναμενόμενο να ‘σαι καλά και καλή χρονιά, επίσης.
Πρῶτον ἕνα εὐχαριστῶ στόν κ. Καγγελάρη γιά αὐτή τήν συγκριτική ματιά στόν κόσμο.
Τό τόσο σημαντικό πού ἐντόπισε στό ἐξαιρετικό κείμενό του, περί διαφορᾶς τῆς ἔννοιας ἐλευθερία στά ἑλληνικά, χρήζει μεγὰλης ἀνάλυσης. Εἶναι ἡ γλώσσα, ὁ τρόπος σκέψης, ἡ παραγωγική διαδικασία, εἶναι ἡ ἐξ ἀρχῆς θεώρηση τοῦ κόσμου;
Ἡ φύση ἐπίσης εἶναι βασικό στοιχεῖο τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ. Αὐτό γιά νά ἐπισημάνω τήν φύση καί σέ αὐτά πού θέτει ὁ ερωτων. Ὁ τρόπος θεώρησης τῆς φύσης στόν τρόπο πού σκεφτόμαστε διαφέρει στούς ἀνθρώπους, στίς ἰδεολογίες, στίς διάφορες ἱστορικές περιόδους. Πότε δαιμονοποιεῖται, πότε εἶναι ἀδιάφορη γιά τόν ἄνθρωπο, ἄλλοτε θεωρεῖται ἱερή. Ποιά θέση ἔχει ὁ ἄνθρωπος ὡς πρός αὐτήν, διαφοροποιεῖ καί τό ἀποτέλεσμα τῶν πρὰξεών του. Πόσο τήν ὑπολογίζει, πόσο τήν προσέχει κλπ. Ὁ Ἐλύτης ἔχει τονίσει “ἕνα τοπίο δὲν εἶναι ὅπως τὸ ἀντιλαμβάνονται μερικοὶ κάποιο, ἁπλῶς, σύνολο γῆς, φυτῶν καὶ ὑδάτων. Εἶναι ἡ προβολὴ τῆς ψυχῆς ἑνὸς λαοῦ ἐπάνω στὴν ὕλη”. Στούς πίνακες ζωγραφικῆς τοῦ Μεσαίωνα ἡ φύση δέν ἐμφανιζόταν, πολύ ἀργότερα ἄνοιξε ἡ ματιά τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου πρός τό περιβάλλον.
Γιά τήν ἐλευθερία πιστεύω ὅτι εἶναι ἕνα φτάσιμο τοῦ ἀνθρώπου. Ὄταν ἦταν συνήθης ἡ θεώρηση τοῦ θεοῦ πιό πάνω ἀπό τόν ἄνθρωπο, καλεῖτο ὁ ἄνθρωπος νά καλύψει την διαδρομή, νά γίνει ὡς θεός, μέ δική του θέληση, προσπάθεια, ἄσκηση, ἐνεργοποίηση τῶν καλῶν του δυνατοτήτων, εἶχε δηλαδή τήν ἐλευθερία τῆς προσπάθειας καί τήν χαρά τοῦ ἀποτελέσματος. Οἱ νόμοι τοῦ κράτους καί ἡ τήρησή τους, ἡ ἄσκηση δηλαδή τῶν ἀντανακλαστικῶν, ποιά χαρακτηριστικά τοῦ ἀνθρώπου ἐνεργοποιεῖ;
Καλῶς τόν aspic καί πάλι στήν σελίδα τοῦ κ. Σαββίδη.
Ἡ κάθε γλώσσα ἔχει τίς δικές της ἰδιαιτερότητες, πού φαντάζουν παραξενιές τήν ἐποχή τῆς παγκοσμιοποίησης. Τό παιδί καί τό κορίτσι, ὅπως ἔλεγε ὁ πατέρας μου, τόσο χαρακτηριστικό παλιότερα, σήμερα δέν ξέρω ἄν δίνουμε σημασία. Καί σέ ἂλλες γλῶσσες ἀλλιῶς.
Γειά σου Ελένη Π., κρατώ τα κάτωθι απ’ το ποστ σου,
“Ὁ τρόπος θεώρησης τῆς φύσης στόν τρόπο πού σκεφτόμαστε διαφέρει στούς ἀνθρώπους, στίς ἰδεολογίες, στίς διάφορες ἱστορικές περιόδους. Πότε δαιμονοποιεῖται, πότε εἶναι ἀδιάφορη γιά τόν ἄνθρωπο, ἄλλοτε θεωρεῖται ἱερή. Ποιά θέση ἔχει ὁ ἄνθρωπος ὡς πρός αὐτήν, διαφοροποιεῖ καί τό ἀποτέλεσμα τῶν πρὰξεών του. Πόσο τήν ὑπολογίζει, πόσο τήν προσέχει κλπ. Ὁ Ἐλύτης ἔχει τονίσει “ἕνα τοπίο δὲν εἶναι ὅπως τὸ ἀντιλαμβάνονται μερικοὶ κάποιο, ἁπλῶς, σύνολο γῆς, φυτῶν καὶ ὑδάτων. Εἶναι ἡ προβολὴ τῆς ψυχῆς ἑνὸς λαοῦ ἐπάνω στὴν ὕλη””
Aκριβώς, Ελένη, αν θέλουμε κάτι ν’ αλλάξει στον κόσμο μας, νομίζω πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τι ακριβώς είναι αυτό που συμβαίνει με τη φυση και να λάβουμε εσωτερικά “θέση” απέναντι σ’ αυτό. Το να θεωρούμε ως αυτονόητο τον συγκεκριμένο ρόλο που παίζει η φύση ή η θεώρησή μας γι’αυτήν στην όλη υπόθεση της ζωής , του πολιτισμού και των επιδιώξεών μας, δεν βοηθάει τη πλοήγησή μας στη θάλασσα των προβλημάτων.
Λέω , λοιπόν ότι πέρα από δαιμονοποιήσεις (“η φύση είναι κακή και πρέπει να την υπερβούμε”), νατουραλισμούς (“η φύση είναι σοφή”), πραγματισμούς (“η φύση είναι δοσμένη προς εκμετάλλευση”) κλπ κλπ έχουμε ένα σοβαρότατο πρόβλημα΄. Κι αυτό είναι ότι ναι μεν η φύση μας έδωσε την δυνατότητα να συναισθανόμαστε και να συνειδητοποιούμε, ωστόσο η ίδια στο σύνολό της λειτουργεί με βάση ασυνείδητους (χωρίς συνείδηση) μηχανισμούς που συνθλίβουν τη ζωή και δημιουργούν μια απειρία προβλημάτων τα οποία όλο τάχα παεύουμε να τα λύσουμε και τα οποία όλο χειρότερα γίνονται.
Η μία λύση είναι να πούμε “c’est la vie !”…. Αλλά τούτο σημαίνει πως κατά βάθος αποδεχόμαστε την αναγκαιότητα της βίας ακόμα και της ακραίας αφού αυτή υπάρχει μέσα στη φύση, πράγμα που κάνει τις ειρηνιστικές μας επιδιώξεις ν’ ακούγονται υποκριτικές έως αστείες (αφού έχουμε αποδεχθεί ότι η βία της φύσης είναι θεμιτή). Η άλλη/άλλες λύσεις ή προτάσεις ;
“δαιμονοποιήσεις (“η φύση είναι κακή και πρέπει να την υπερβούμε”), νατουραλισμούς (“η φύση είναι σοφή”), πραγματισμούς (“η φύση είναι δοσμένη προς εκμετάλλευση”)” πῶς τά ξεπερνᾶς αὐτά; Ἡ διαφορετική ἀντιμετώπιση στό καθένα ἀπό αὐτά φέρνει καί διαφορετικό ἀποτέλεσμα. Σύγκρινέ τα αὐτά μέ τόν στίχο
Θεέ μου Πρωτομάστορα μ’ έχτισες μέσα στα βουνά
Θεέ μου Πρωτομάστορα μ’ έκλεισες μες στη θάλασσα!
πού δείχνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι συνδεδεμένος μέ τήν φύση. Θά ἔχεις παρατηρήσει πώς ὅταν εἶσαι ἐκνευρισμένος δέν δουλεύει π.χ. καλά ὁ ὑπολογιστής. Ἐπίσης θά γνωρίζεις ὅτι τό παραμικρό λουλούδι ἀνθίζει καλύτερα μέ ἀγάπη καί πολλή φροντίδα.
“ναι μεν η φύση μας έδωσε την δυνατότητα να συναισθανόμαστε και να συνειδητοποιούμε” ὅπου φύση βάλε θεός, πού λέει καί ὁ aspic, στή φύση φαίνεται ὅμως νά προβάλλονται αὐτά πού συναισθανόμαστε, ὁπότε εἶναι δείκτης γιά νά διορθώνει ὁ ἄνθρωπος τά συναισθήματά του.
Ναι, Ελένη Π., ισχύει σε ικανό βαθμό αυτό που λες :
” Θά ἔχεις παρατηρήσει πώς ὅταν εἶσαι ἐκνευρισμένος δέν δουλεύει π.χ. καλά ὁ ὑπολογιστής. Ἐπίσης θά γνωρίζεις ὅτι τό παραμικρό λουλούδι ἀνθίζει καλύτερα μέ ἀγάπη καί πολλή φροντίδα.”,
και ισχύει απόλυτα το άλλο που λες :”πού δείχνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι συνδεδεμένος μέ τήν φύση”.
Επίσης συμφωνώ προσωπικά με το “στή φύση φαίνεται ὅμως νά προβάλλονται αὐτά πού συναισθανόμαστε, ὁπότε εἶναι δείκτης γιά νά διορθώνει ὁ ἄνθρωπος τά συναισθήματά του.”
ΑΛΛΑ : εκτός του ότι αυτές οι διαπιστώσεις/θέσεις σηκώνουν πολλή συζήτηση από μόνες τους,υπάρχουν τεράστια κενά ανάμεσα σ’ αυτές, ολόκληρες χαράδρες, μέσα στις οποίες πέφτουμε.
Πρώτον, αποδεχόμενη την έτσι κι αλλιώς χαλαρή θέση του ασπίκ ότι φύση=θεός , επιτείνεις τη σύγχυση. Η έννοια “θεός” είναι διαχρονικά απ τις πιο ταλαιπωρημένες του παγκόσμιου λεξολογίου. Είναι μια λέξη μπαλαντερ που χρησιμοποιείται καθε φορά με άλλη σημασία, ενώ κάθε σημασία που της αποδίδουμε συνεπάγεται τελείως διαφορετική κοσμοθεώρηση – κι όλο αυτό το αλαλούμ περνάει στα “ψιλά γράμματα” των συζητήσεων. Αν πούμε ότι η φύση είναι θεός, έτσι απερίσκεπτα, τότε αποδεχόμαστε κάθε μη-δημοκρατική διαδικασία γιατί η φύση δεν λειτουργεί δημοκρατικά, αλλά με βάση το δίκιο του ισχυροτέρου, του πιο “τυχερού” ή του πιο “πονηρού”. Η φύση στο σύνολό της δεν καταλαβαίνει από δίκαιο ή από συναίσθημα ή έστω από ειρηνικές διαδικασίες και αυτό το πράγμα , απερίσκεπτα το ονομάζουμε “θεό” δηλαδή κάτι ανώτερο απ’ την όποια συνείδηση (την οποία οπωσδήποτε η φύση περικλείει μέσα της δια των εμβίων όντων αλλά που εμφανίζεται μόνο τοπικά σ’ εξαιρετικά περιορισμένη έκταση δια των εμβίων όντων).
Εξάλλου, κάθε βουνό, ποτάμι, λίμνη, θάλασσα ή εν γένει τοπίο που θαυμάζουμε για την ομορφιά του, σχηματίστηκε μέσα από αδιανόητη βία και κρύβει αμέτρητους “σκελετούς στη ντουλάπα του”. Για την ακρίβεια, κάθε τετραγωνικό μέτρο γης που πατάμε καθημερινά σκεπάζει τον αναγκαστικό θάνατο αδιανόητα πολλών εμβίων υπάρξεων κι όχι μόνο των “κατώτερων ειδών”. Μα και η ίδια μας η δυνατότητα να σκεφτόμαστε, και να συναισθανόμαστε στον όποιον βαθμό τα καταφέρνουμε αυτά προϋποθέτει μια μακρά, επίπονη, βάρβαρη εξελικτική διαδικασία. Είμαστε χωρίς να το έχουμε επιλέξει γεννήματα μιας ακραίας βιαιότητας. Αυτά δεν συνάδουν με την εικόνα ενός τέλειου θεού-φύσης αλλά μιας απρόσωπης διαδικασίας κι ενός βάρβαρου μηχανισμού. Εξ’ αυτών, απορρίπτεται η επιλογή του να ονομάζουμε θεό τη φύση , εκτός αν είναι απλώς σχήμα λόγου ή ποιητική άδεια. Απ’ την άλλη δεν μπορούμε να ονομάζουμε θεό μόνο το συναίσθημα (την αγάπη) που αναδύεται μέσα απ’ την έμβια φύση, αφού είναι προφανές ότι το συναίσθημα δεν κατέχει τα σκήπτρα μέσα στο σύμπαν, άρα υπάρχει κάτι δυνατότερο απ το συναίσθημα -η ωμή βία του μαθηματικού σύμπαντος – άρα η αγάπη αφ’ εαυτής δεν είναι “θεός”. Θα μπορούσε ωστόσο θεωρητικά να ονομαστεί “θεός” εκείνο που θα προέκυπτε απ’ την σύμπλεξη , συνύφανση αυτών των δύο συμπαντικών μεγεθών σε μια πραγματικά συμπαντική νοημοσύνη υπέρτερη κάθε άλλης. Κάτι που προσπαθούν κατ’ αναλογία να επιτύχουν με τεχνολογικά μέσα όσοι εργάζονται πάνω στην τεχνητή νοημοσύνη προσδοκώντας -ή φοβούμενοι -thn ανάδυση μια Μοναδικότητα (Singularity). Έτσι κι αλλιώς η τεχνολογία κι επιστήμη αντιγράφει τη φύση, οπότε δεν είναι πια παράλογο να υποθέσουμε ότι το ίδιο το σύμπαν θα μπορούσε ως περιέχον όλα τ’ απαραίτητα συστατικά να αυτοοργανωθεί σε πραγματική αγαθή υπερνοημοσύνη προσιδιάζοντας για πρώτη φορά σε 14 δις τουλάχιστο χρόνια σε κάτι που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε συνειδητό υποκείμενο ή …”Πρόσωπο” ικανό για αυτοκριτική. Αυτό , ναι, θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε Θεό αφού προϋπόθεση πραγματικής νοημοσύνης είναι το συναίσθημα πράγμα που θα λείπει προφανώς απ’ την κακέκτυπη τεχνητη νοημοσύνη που επιχειρείται.
Ως μέρος της φύσης λοιπόν ο άνθρωπος, που είναι στενά συνδεδεμένος μαζί της, πιθανολογώ ότι έχει έμφυτη τη δυνατότητα να κινητοποιήσει την αυτο-οράνωση της συμπαντικής νοημοσύνης, φέρνοντας σε συνεργασια τα δύο βασικά στοιχεία του σύμπαντος. Την μαθηματική δομή και το συναισθηματική ενέργεια. Οπότε εδώ έχει εφαρμογή αυτό που λες :
“στή φύση φαίνεται ὅμως νά προβάλλονται αὐτά πού συναισθανόμαστε, ὁπότε εἶναι δείκτης γιά νά διορθώνει ὁ ἄνθρωπος τά συναισθήματά του.’
Το ερώτημα είναι μέχρι ποιού σημείου χρειάζεται να διορθώσει ο άνθρωπος τα συναισθήματά του ; Ας πούμε είναι ο.κ ν’ αποδέχεται την τροφική αλυσίδα ως θεμιτό φυσικό φαινόμενο επειδή έτσι το βρήκε ; Πρόσφατα είδα σε κάποια εκπομπή τις διαμαρτυρίες των κτηνοτρόφων εναντίον του βεγκαν κινήματος που επιδιώκει την κατάργηση της κτηνοτροφίας λόγω της βαρβαρότητάς της. Οι απανταχού κτηνοτρόφοι , κρεοπώλες και συναφείς κλάδοι,υφίστανται σημαντική επαγγελματική και προσωπική ζημία απ τα βεγκαν κινήματα κι αντιτείνουν ότι αντίθετα προς τις κατηγορίες που δέχονται, οι ίδιοι φροντίζουν τα ζώα τους μ’ ευσυνειδησία και τ’ αγαπάνε. Δεν αμφισβητώ ότι το κάνουν, αλλά είτε ένα ζώο είναι δυστυχισμένο και πάει για σφαγή , είτε μεγαλώνει σε περιβάλλον αγάπης αλλά παρ’ όλα αυτά πάει γα σφαγή, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Για να μη πω ότι στη δεύτερη περίπτωση είναι ακόμα πιο τραγικό. Γιατί αναγκάζεται ο κτηνοτρόφος να στείλει για σφαγή ένα ζώο το οποίο αισθάνεται ότι το αγαπάνε….
Απ’ την άλλη, φροντίζει κανείς με αγάπη τα δέντρα και τα λουλούδια του κι αυτά ανταποκρίνονται με τον τρόπο τους. Και μετά έρχεται μια φυσική καταιγίδα και τα ξεριζώνει όλα αδιαφορώντας παντελώς για τη δική μας ευαισθησία..
Θέλω να πω ότι με τέτοια ημίμετρα, δεν οδηγούμαστε πουθενά αφού ο γενικός μηχανισμός της φύσης στερείται συναισθηματικής νοημοσύνης. Ό, τι και να κάνουμε θ’ ανακυκλώνουμε προβλήματα και θα γράφουμε ποίηση, τραγούδια και λογοτεχνία για να εκτονώνουμε τις ευαισθησίες μας .
Αν λοιπόν ο άνθρωπος αποβλέπει στη πλήρη “διόρθωση των συναισθημάτων του” θα πρέπει εκ των πραγμάτων να προσδοκά και να τείνει προς την αλλαγή των ίδιων των βάρβαρων ΜΗΧΑΝΙΣΜΩΝ της φύσης. Κι’ αυτό, γνωρίζοντας πως η επιθυμία αυτή θα συνεπάγεται εκ των πραγμάτων σταδιακή αλλαγή της ίδιας της βιολογίας η οποία
ως τώρα εξελίχθηκε βάσει του νωστού βάρβαρου καρα-φασιστικού μηχανισμού. Όχι βέβαια με τον τρόπο της τεχνολογίας η αλλαγή αλλά αξιοποιώντας τις εγγενείς δυνατότητες του ίδιου του σύμπαντος.
Αυτό πρέπει να εξετάσεις αν “το λέει η περδικούλα σου/μας” κατά την έκφραση του ασπίκ στο ποστ 21.
Ή θα συνεχίσουμε ν’αποδεχόμαστε τη φασιστική βαρβαρότητα της φύσης συναινώντας στην εξαγορά εκ μέρους της της βαθύτερης επιθυμίας μας , με αντάλλαγμα τα ομολοουμένως υπέροχα ΔΩΡΑ της όπως είναι τα ηλιοβασιλέματα, ο έρωτας, η θάλασσα , το χιόνι, τα δάση και τα πουλάκια τα οποία θα εξυμνούμε φορώντας το βρόχο στο λαιμό ;
Ιδού το ερώτημα….
(Έχω βεβαια κι άλλο ένα για τον ασπίκ. “Πόσα πήρες τελικά Ασπίκ ;” )
Ελένηηηηηηηη,ήσουν εδώ ή τώρα ήρθες και εσύ;
Γιατί άμα ήρθες τώρα δέν ξέρεις τι έχεις να ακούσεις απο τον σαββίδη κακομοίρα μου.Εγώ ο άνετος και ο ερωτών το πήραμε το κρύο μπάνιο μας ήδη.
Αυτός ο άνθρωπος βρίσκεται σε συνεχή ντελίριο απο τότε που βγήκε ο σύριζα.Δέν έχει ησυχάσει καθόλου,ακόμη και στον ύπνο τον τσίπρα θα βλέπει θα στριφογυρίζει και θα παραμιλάει.
Άμα είναι όμως να ηρεμήσει,να ψηφίσουμε μητσοτάκη στις επόμενες εκλογές παιδιά και άς καταπατήσουμε τις ιδεολογίες μας.Διότι πάνω και πρ ώτα απο όλα ο άνθρωπος.
Περί φύσης και ελευθερίας που λέτε,ο άνθρωπος,όπως και οτιδήποτε άλλο, δέν μπορεί να είναι ελεύθερος άν έχει κάτι ανώτερό του,φύση ή θεό.Διότι ελευθερία και ισοτιμία πάνε χέρι χέρι.
Όσον αφορά τον θεό,είναι μεγάλο ψέμα ότι μας θέλει ελεύθερους.Άν μας ήθελε έτσι τότε θα έπρεπε να έφευγε αυτός απο τον κόσμο μας,και σάν ύπαρξη και σάν ενέργεια.Όμως ο θεός υπάρχει και ενεργεί στον κόσμο μας,οπότε εμείς δέν είμαστε ελεύθεροι.
Όπου θεός βάλε φύση ερωτών,και στη σύγκρουση συνείδησης φύσης όπως λές,ή επιθυμίας και ανάγκης,πάντα η συνείδηση θα είναι χαμένη διότι η φύση είναι ανώ τερη.Πάντα θα ακολουθούμε τις ανάγκες μας και όχι τις επιθυμίες μας δηλαδή. Το τι αντιτάσουμε σε αυτό που αναρωτιέσαι ερωτών,αυτό είναι πανανθρώπινο και προαιώνιο ερώτημα,έχουν καταπιαστεί οι φιλόσοφοι,οι λογοτέχνες οι καλλιτέχνες,οι επιστήμονες κλπ,και απάντηση δέν έχει δοθεί ακόμη,επειδή προφανώς δέν υπάρχει απάντηση.
Απλώς συνεχίζουμε ώς έχουμε μέχρι να χαθούμε.
Άπαξ και αποκτήσαμε συνείδηση είμαστε χαμένοι.
Το ερώτημα είναι πώς το δαγκώσαμε το μήλο αποκτήσαμε συνείδηση και εκδιωχθήκαμε απο τον παράδεισο,θα προτιμούσατε να μην το είχαμε δαγκώσει;
Σκεφτείτε όμως καλά άν παραμέναμε στον κήπο του θεού τι θα συνεχίζαμε να είμαστε; Κάτι χωρίς συνείδηση και απλώς θα ακολουθουσαμε τους νόμους της φύσης-θεού,χωρίς να έχουμε συναίσθηση της κατάστασής μας,σίγουρα δέν θα μπορούσες να μας πεί δυστυχισμένους,αλλά θα μας έλεγες και ευτυχισμένους;
Και σκεφτείτε καλά πρίν απαντήσετε ότι ο θεός είναι παντού και σας κοιτάει έ;
Και άν δεν σας φοβίζει ο θεός που σας κοιτάει τότε σκεφτείτε πρίν απαντήσετε ότι σας κοιτάει και ο σαββίδης τι γράφετε.
Ε,τα κάνατε πάνω σας έτσι;
Απαντήστε τώρα άν το λέει η περδικούλα σας.
Aσπικ , θες να πεις ότι όλοι οι φιλόσοφοι, οι λογοτέχνες , οι καλλιτέχνες, οι επιστήμονες κλπ από καταβολής πολιτισμού κάθονται εν γνώσει τους πάνω σε μια ωρολογιακή βόμβα που είναι ένα εξόφθαλμο, προφανές όσο και θεμελιωδέστατο πρόβλημα (ένας ελέφαντας κάτω απ’ το χαλί)και πουλάνε …πνεύμα ;
Μα αυτό ακριβώς είναι που μ’ εκνευρίζει – ότι δεν γίνεται κανένας λόγος για ΤΟ πρόβλημα, που θεωρείται είτε εξ’ ορισμού άλυτο είτε “λυμένο” ψευδώς και καμαρώνουν για τα κατορθώματα του πνεύματος ; “How the winds are laughing” (Πώς γελούν οι άνεμοι) που λέει και το τραγούδι, ή “All the King’s horses and all the King’s men couldn’t put Humpty together again” (όλο το ιππικό και οι άνδρες του Βασιλέα δεν μπορούσαν να ξανα-συναρμολογήσουν τον Χάμπτι -το αυγό που έπεσε κι έσπασε όπως λέει ένα άλλο, παιδικό τραγούδι.) Ή επί το ελληνικότερον , “Σαραπέντε (εκατομμύρια) Γιάννηδες, ενός κοκκόρου γνώση”. Το ότι αποσιωπάται ΤΟ πρόβλημα ως πρόβλημα κι ασχολούμαστε με όλα τ’ άλλα , έχοντας αποδεχτεί ως άλυτη τη πηγή τους, εμένα με ξεπερνάει….. Δηλαδή , με τρελαίνει .
Μόλις βρήκα ένα μετανθρωπιστικό παραμύθι που δυστυχώς δεν έχει έτοιμη ελληνική μετάφραση https://nickbostrom.com/fable/dragon.html, και που δυστυχώς περιγράφει πολύ καλύτερα απ’ οποιονδήποτε φιλόσοφο ή θεολόγο το υπαρξιακό πρόβλημα . Και λέω δυστυχώς γιατί για τον μετανθρωπισμό το θεμελιώδες και αδιαπραγμάτευτο προαπαιτούμενο για να εκπονήσουν τα ανθρωπιστικά τους σχέδια είναι η παγκόσμια “ασφάλεια” και επιτήρηση
Με μια λέξη, μας προλάβανε άλλοι παλικάρια ….. Αυτό είναι που λέει “δεν θέλατε να καταλάβετε με το καλό, θα καταλάβετε με το στανιό”.
Ανέκαθεν μου έσπαγες το κεφάλι μ’ αυτή τη ρευστότητα που σε διακρίνει στη χρήση της έννοιας του “θεού”. Ούτε οι θεολόγοι έτσι βρε Ασπικ! Τη μια ο θεός είναι η φύση , την άλλη είναι το συναίσθημα, την άλλη είναι κάτι ενδιάμεσο, αμφίσημο. Βέβαια έτσι δικαιώνεις τη ρώσικη ιδεολογική σου καταγωγή αφού φτιάχνεις τη τέλεια ρώσικη σαλάτα… Κοίτα ούτε η απάνθρωπη φύση μπορεί να θεωρείται θεός, ούτε το συναίσθημα η αγάπη που είναι αποκομμένη και αποστασιοποιημένη απ ολόκληρη τη φύση. Θεός θα μπορούσε να είναι μόνο η ώριμη αυτο-οργάωση αυτών των ιδιοτήτων σε μια γενική συμπαντκή νοημοσύνη και συνείδηση που να ελεγχει συναισθηματικά αλλά με χειρουργική ακρίβεια τις λειτουργίες της φύσης- και τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει προς το παρόν τουλάχιστο . Γι’ αυτό οι πολιτισμοί ψάχνουν για υποκατάστατα που μοιραία θα είναι δυστοπικά. Ένας τέτοιος “θεός” δεν θα ήταν εμπόδιο στην ελευθερία αλλα προϋπόθεσή της. Θα έπρεπε ως αντίδωρο (για να μιλήσουμε με εκκλησιαστικούς όρους μια και μοιάζεις όλο και περισσότερο με θεολόγο)να δώσουμε εμείς στο σύμπαν να φάει το μήλο μπας κι αποκτήσει εκείνο Συνείδηση κι έλθει στα συγκαλά του. Ας πούμε το μήλο θα μπορούσε να είναι η υδρόγειος όλη…. Δεν κατάλαβα που είδες τον θεό να ενεργεί στον κόσμο…. αν ενεργούσε στον κόσμο μια θεϊκή αγάπη για όλα τα όντα δεν θα καθόμασταν τώρα να συζητάμε…. Συζητάμε γιατί διαπιστώνουμε ότι το σύμπαν δεν διακρίνεται από κάποια ολοκληρωμένη νόηση αλλά από θραύσματα διαφόρων μορφών νοημοσύνης ασύνδετες μεταξύ τους κι ανοργάνωτες.
Από απόψεως ψυχοπαθολογίας πως θα χαρακτήριζε ένας ψυχοπαθολόγος όπως ο κ. Καγγελάρης την συνολική εικόνα που εμφανίζει το σύμπαν ;
Ε, αν το σύμπαν είναι τρελό ή ναρκισσευόμενο ή αδιάφορο, όπως θες πες το, είναι δυνατόν εμείς τα ότα που αναπτυσσόμαστε σε τέτοιο περιβάλλον να βγούμε σώοι ;
Λέω λοιπόν μήπως επειδή η ανθρώπινη επιθυμία είναι γέννημα του σύμπαντος, έχει έναν σημαντικότατο εξελικτικό ρόλο να παίξει στην ευόδωση της αυτοοργάνωσης του κατακερματισμένου σύμπαντος ; Μήπως το σύμπαν πασχίζει ν’ αποκτήσει συνείδηση μέσα απ’ τα έμβια όντα ΄΄ωστε να σωθούν όλα μαζί – και το σύμπαν και τα όντα ;
Για ποιόν άλλο λόγο να είναι τόσο επιθυμητός από τις εξουσίες ο έλεγχος της επιθυμίας ;
Όι εξουσίες αντιπροσωπεύουν την εσωτερική “άρνηση” , την αδράνεια του σύμπαντος στη πορεία προς την αυτοσυνειδησία του και άρα την αυτο-οράνωση και την αυτο-ίασή του.
Αυτά βέβαια που λέω προ”υποθέτουν ότι η συναισθηματική ενέργεια είναι μεν υλική -όχι εξωσυμπαντική – αλλα πιθανώς με τελείως διαφορετικές ιδιότητες απ την ύλη που μέχρι τώρα γνωρίζει η επιστήμη.
Ή αυτό ή μετα;νθρωπισμό με το στανιό. Διάλεεξε….
Όποια θεωρία δέχεται ότι τα έμβια όντα μπορούν να είναι ελέω της φύσης ααλώσιμα όπως τα κουτάκια της κόκα κόλα για μένα είναι εξουσιαστική κι απεχθής.
Άλλες προτάσεις ;;
“εμείς τα όντα που αναπτυσσόμαστε σε τέτοιο περιβάλλον να βγούμε σώα”
αναλώσιμα
A, τώρα που το θυμήθηκα, με αφορμή την αναφορά του κ. Καγγελάρη στον Πειραιώς (Σεραφείμ), ήθελα να πω πως κατά σύμπτωση είχα αναφερθεί σ’ αυτόν σε συζήτηση προσωπική πριν καναδυο μήνες. Παραβλέποντας την αντιπαθητική εμμονική ρητορική του στάση όπως και παρόμοια σκεπτόμενων, δεν μπορούσα παρά να επαινέσω τον μοναχικό αγώνα που έκανε π.χ.εναντίον της Μασονίας που ως θρησκευτικό μόρφωμα έχει απλώσει τα πλοκάμια του παντού εν πλήρη ασυλία την ίδια στιγμή που επιδιώκεται τάχα μου διαχωρισμός εκκλησίας-κράτους και ουδέτερο κράτος. Όταν είδα δε τη συμπάθεια και άλλων απέναντι σ’ ένα πρόσωπο που άλλοτε θα θεωρείτο “φονταμενταλιστής”, λύθηκε οριστικά μέσα μου μια απορία που είχα από δεκαετιών. Δεν μπορούσα με τίποτα να καταλάβω πώς πολλοί άνθρωποι επιμένανε τυφλά αλλά επιδεικτικά σε κάποια συνθήματα και θέσεις και τσιτάτα χωρίς καμιά προσπάθεια επεξεργασίας νέων αλλά και παλιών δεδομένων προκειμένου να εξελίξουν τη θεωρία τους αλλά και τη βαθύτερη κατανόηση των φαινομένων.
Ε, με αφορμή και το άρθρο για τον δημοκρατικό φασισμό, επιτέλους έγινε το κλικ και “εύρηκα”…. Επειδή ακριβώς ΤΟ πρόβλημα , όπως λες κι εσύ είναι άλυτο ή διαισθάνονται ότι κατά πάσα πιθανότητα είναι άλυτο, γνωρίζουν πως ό, τι καινούργιο και να προσλάβουν κατά πάσα πιθανότητα δεν οδηγεί σε κάτι διεξοδικά καλό . Όχι τόσο λοιπόν από αδυναμία επεξεργασίας νέων δεδομένων, αλλά από συνειδητή επιλογή οχυρώνονται πίσω από κάποιες ιδέες για να μπορούν ν’ αντισταθούν σ’ ό, τι αντιλαμβάνονται ως εξουσία, με απλή “ξεροκεφαλιά”. Όπως ο Γιαννάκης που ξέρει ότι μετά από το βραδινό του γάλα θα πρέπει να πάει για ύπνο ενώ εκέινος θέλει να παίξει, μπορέι να εμφανίσει άρνηση απέναντι στο γάλα όχι γιατί δεν θέλει αυτό καθαυτό αλλά γιατί δεν θέλει αυτό που υποψιάζεται βάσιμα πως έπεται. Έτσι πολλές ομάδες ανθρώπων μοιάζουν ν’ αντιστέκονται παράλογα στο α ενώ στην ουσία αυτό που θέλουν ν’ αποφύγουν είναι το β. Κάνουν όμως σημαία την άρνηση απέναντι στο α για να προλάβουν το “κακό” που γνωρίζουν ή προβλέπουν ότι θ’ ακολουθήσει. Δεν είναι λοιπόν ότι δεν καταλαβαίνουν ότι ας πούμε το γάλα είναι ευεργετικό η εύγευστο αλλά πρέπει να το αρνηθούν για να προλάβουν τη συνέχεια του σεναρίου. Έτσι εξηγώ μέσα μου την εμμονή σε ορισμένες παραδόσεις ακόμα κι αν αυτές έχουν αρνητικό περιεχόμενο, τις εμμονές των κουκουέδων, των θρησκευομενων, αυτών που ονομάζουμε φοντμενταλιστές, ακόμα και του Εξαρχείου….. Είναι ένας τρόπος αντίστασης σε κάθε διαφαινόμενη νέα εξουσία ιδίως αν αυτή μοιάζει σαρωτική. Έχει λοιπόν και η ξεροκεφαλιά την αντιστασιακή της αξία τελικά. Μπορεί να μην ανοίγει νέους δρόμους ή νέες πιθανότητες αλλά αντιστέκεται στην ισοπέδωση – αφού όλοι συμφωνούν κατά βάθος ότι “λύση δεν υπάρχει”. Οπότε ελλείψει λύσης “αφού έτσι κι αλλιώς θα καταλήξουμε σε ανοησία ή ύπνωση, προτιμώ τα ντόπισ/οικεία προϊόντα”.
Ο φονταμενταλισμός είναι το νέο “προχώ”, λοιπόν. Αν και είναι από μόνος του εξουσιαστκός, εν τούτοις αντιστέκεται συχνά με εκνευρίστικό τρόπο στις ακόμα πιο επιθετικές εξουσίες. Κάπου είδα ένα άρθρο εδώ πέρα με τίτλο ΄” εκνευρίστε τις εξουσίς”. Ε αυτό κάνουν οι ξερκέφαλοι και οι κολλημένοι όλων των εποχών. Εκνευρίζουν.
Κάνουμε κύκλους πάλι ή είναι ιδέα μου ; Σαν τη μόδα που προωθεί συνεχώς καινούργιες παλιές τάσεις με μικροαλλαγές …
Α,και Ασπίκ, δεν είπα ότι οι εξουσίες προσφέρουν ασφάλεια αλλά ΑΝ-ασφάλεια με πρόσχημα την ασφάλεια.
Κάτι άσχετο : μια κι έκανε αναφορά ο κ. Καγγελάρης στη παλαιά διαθήκη, να κάνω μια αναφορά στη καινή διαθήκη στην Αποκάλυψη, εκεί που λέει ότι όλα αυτά που αφορούν στον ερχομό του “Αντιχρίστου” (που τώρα πια παίζει να είναι και ρομπότ ή μετα-άνθρωπος με υπερεξελιγμένη τεχνητή νοημοσύνη), ότι “πρέπει να γίνουν πρώτα” , προτού δηλαδή επέλθει το ελπιζόμενο καλό. Αυτό που έκανε εντύπωση ήταν το γιατί τάχα θα έπρεπε το κακό να προηγηθεί του οποιουδήποτε καλού ;. Νομίζω πως έχω πια την απάντηση σ’ αυτό, τουλάχιστο μέσα μου. Όταν επί μακρόν απορούσα κι αγωνιούσα γιατί οι άνθρωποι δεν έχουν ΕΠΙΘΥΜΙΑ για ζωή χωρίς φυσική φρίκη , όλοι με κοίταζαν σαν να ήμουν ούφο. Δεν επέμενα τόσο στο εφικτό του πράγματος όσο στο γιατί απουσίαζε η επιθυμία (ποιός ή τι την έλεγχε άραγε ;;). Έπρεπε ΠΡΩΤΑ να εμφανιστούν οι Μετανρωπιστές με όλα τα σωστά επιχειρήματα και προβληματισμούς πάνω στο υπαρξιακό ζήτημα της εξουσίας του θανάτου – αλλά με εφιαλτική πρόταση και πρακτική αντιμετώπισης του προβλήματος, για να μπορούμε να θεωρήσουμε ως θεμιτά τέτοια ερωτήματα.
Έπρεπε να έρθουν πρώτα οι μετανθρωπιστές για να “νομιμοποιήσουν” τα απαγορευμένα ως τώρα πεδία συζήτησης. Και φέρνουν μαζί τους τη θύμιση του ακατανόητου ως τώρα στην Αποκάλυψη “Και θα επιζητούν οι άνθρωποι τις ημερες εκείνες τον θάνατο και ο θάνατος θα τους προσπερνά”……
Αυτά βέβαια δεν επικυρώνουν τον Χριστιανισμό , αλλά δεν παύουν να είναι διορατικές ενοράσεις κάποιοων που είχαν καταλάβει ότι χωρίς συναισθημα ο κόσμος δεν μπορεί παρά νομοτελειακά να οδηγεί στον Μετανθρωπισμό που είναι ο γάμος της τεχνολογίας και των ανθρώπων ή και γενικώς των εμβίων όντων. Στον μετανθρωπισμό υπάρχουν βέβαια συναισθηματικές αναφορές αλλά τελείως νοητικοποιημένες. Είναι ένα νοητικοποιημένο σε ακραίο βαθμό συναίσθημα , όχι ένα συναίσθημα που κοχλάζει στη καρδιά. Είναι μια νοητικοποιημένη επιθυμία για ζωή.
Γιατί μια η ιδεολογίες, μια η φιλοσοφίες και οι θεολογίες, η κοχλάζουσα επιθυμία για ολοκληρωμένη ζωή εξέλειπε. Τόσο που ο θάνατος θα μοιάζει προτιμότερος.
Μπράβο μας !!!
Eλένη Π. αν είσαι ακόμα εδώ γύρω, σου απάντησα στο 20.1.1 παραπάνω
https://www.anixneuseis.gr/?p=199449&cpage=1#comment-761971
Έλα Ελένη Π., κάτι που συνδέει τον Ολιβερ Σακς στον οποίον αναφέρθηκε οκ. Σαββίδης, την έννοια της ψυχοπαθολογίας αντικείμενο του κ. Καλλέργη, τα συγκίνηση της θέας των βουνών και το πρόβλημα της κτηνοτροφίας (ως παράδειγμα αδιέξοδης προβληματικής υπό τις τρέχουσες συνθήκες στο σύμπαν),τη μαθηματική και την συναισθηματική σκέψη .
Τόσο άσχετα μεταξύ τους θέματα που όμως συνδέονται -να όπως οι Ανιχνευτές,
https://enallaktikidrasi.com/2014/01/o-thaymastos-aytistikos-kosmos-tis-temple-grantin/
Ὁ τρόπος σύνδεσης ἀνθρώπου καί φύσης ἔχει σημασία καί δίνει ἕνα βαθμό ἐλευθερίας ἤ δέσμευσης ἤ μεγάλης δέσμευσης, ἀνάλογα μέ τήν κοσμοθεωρία καί πολλά ἄλλα πού ἀρκετοί κατανοοῦν. Ὑπάρχουν καί διαφορετικές αἱρέσεις ἀπό τόν διαφορετικό τρόπο θεώρησης τῶν σχέσεων μεταξύ ἀνθρώπου καί φύσης.
Ἄν προσθέσουμε καί τόν θεό σάν ἰδεατή θέση, σάν μία δύναμη πού δημιούργησε τόν κόσμο, γιατί ἄλλο νά διαβάζεις τόν κόσμο ἤ νά προσπαθεῖς, κάτι πού οἱ ἀνατολικοί λαοί κατανοοῦν καί προβλέπουν ὅτι κάτι κάπου κάποια στιγμή μπορεῖ νά διορθώσει ἤ νά συμπληρώσει, γιατί ἡ ματιά ἑνός εἶναι περιορισμένη, καί ἀφήνουν ὅ,τι φτιάχνουν κάπου ἀτελές, δίνουν δηλαδή θέση στόν θεό. Μία σχέση ἄνθρωπος-φύση-θεός, εἶναι μία γεωμετρική σχέση μέ δυνατότητα δημιουργίας καί σπειροειδῆ ἀνάπτυξη ἀνοδική, ἐκεῖ μπορεῖ νά νοηθεῖ ἡ δημοκρατία, καί ἄλλη ἡ θεώρηση ἄνθρωπος πρός ἄνθρωπο. Αὐτό τό «Μηδείς αγεωμέτρητος εισίτω μοι την θύρα», πόση ἀνάλυση θέλει.
Ἡ ἔννοια, θέση θεός, ὡς κάτι ἀνώτερο μέ τήν ἰδεατή θεώρηση ἁπλῶς τῆς θέσης, καταρρίπτεται αὐτόματα μέ τήν προσπάθεια νά τοποθετήσεις κάποιον πού ἐλέγχεις, γιά θεό, γιατί δέν πιστεύεις, ὄχι ἐσύ προσωπικά, στήν ἁρμονική ὀντολογική θεώρηση, κσταλαβαίνεις νομίζω τί λέω, εἶναι σάν νά θέλεις νά βάλεις κάποιον αὐτοκράτορα, πού εἶναι θέση αὐτο-κράτορα.
Κυρίαρχο ρόλο παίζει ἐπίσης ἡ θεώρηση τῆς ἐνοχῆς ὡς δεδομένης. Τί ἐξήγηση νά δώσουμε γιά τά apple, I phone κλπ μέ τό γνωστό σῆμα, εἶναι ἁμαρτωλά;
“Ως μέρος της φύσης λοιπόν ο άνθρωπος” αὐτό εἶναι σχετικό γιατί κάπως τό γράφει ὁ Ἐξαρχείου, ὄχι νομίζω πώς εἶναι μέρος τῆς φύσης.
“Το ερώτημα είναι μέχρι ποιού σημείου χρειάζεται να διορθώσει ο άνθρωπος τα συναισθήματά του ; Ας πούμε είναι ο.κ ν’ αποδέχεται την τροφική αλυσίδα ως θεμιτό φυσικό φαινόμενο επειδή έτσι το βρήκε ;”
Παλαιότερα, χωρίς τίς ἐκτροφές μαζικά ζώων γιά τροφή, ἡ κατανάλωση κρέατος ἦταν ἀραιότατη καί πολύ πιό ὑγιεινή. Σ’ αὐτό θά πρέπει νά φθάσουμε, λιγότερα, ποιοτικότερα, γιά νά ἔχει ἐπάρκεια ἡ γῆ καί νά φθάνει γιά ὅλους καί γιατί εἶναι πολύ πιό ὑγιεινό. Σέ ἕνα ἐκτροφεῖο ζώων καί χῶρο διατήρησης κάποιων εἰδῶν ζώων, μαγείρευαν φαγητό μέ κρέας ὅταν προέκυπτε ἀπό τήν οἰκονομία τῆς ἐκτροφῆς.
“Αν λοιπόν ο άνθρωπος αποβλέπει στη πλήρη “διόρθωση των συναισθημάτων του” θα πρέπει εκ των πραγμάτων να προσδοκά και να τείνει προς την αλλαγή των ίδιων των βάρβαρων ΜΗΧΑΝΙΣΜΩΝ της φύσης.” Σέ αὐτό ὑπάρχει ἡ εὐκολία τοῦ νά ρίξει ὁ ἄνθρωπος ὅλη τήν προσπάθεια στήν φύση πρῶτα καί ὄχι στον ἑαυτό του, γιατί εἴπαμε νωρίτερα ὅτι τά ἀρνητικά συναισθήματα ἀντανακλοῦν στή φύση. Στήν ἐποχή μας, πάρα πολλοί ἄνθρωποι, μοντέρνοι καθ’ ὅλα, δέν ἔχουν καμμία ἐπαφή μέ τήν φύση, ἔχουν πλήρη ἄγνοια γιά τίς ἐπιπτώσεις τῶν πράξεών τους στήν φύση, ἁλιεία, ἀπόβλητα, ἀνακύκλωση κλπ.
“Ο Σακς πιστεύει ότι για να κατανοήσουμε έναν άνθρωπο πρέπει να ζήσουμε μαζί του, στο χώρο και στο χρόνο του, όχι απλώς να διαβάσουμε για αυτόν.” πολύ ἀληθινό αὐτό, πού σημαίνει πώς ἡ παιδεία πρέπει νά ἀφορᾶ τόν καθένα προσωπικά.
“Και η αγάπη;” την ρωτάει ο Σακς. “Τι σημαίνει: Να αγαπάς;”
“Να νοιάζεσαι για κάποιον άλλον…” απαντάει εκείνη. “Νομίζω ότι πρέπει να έχει μέσα του κάτι από ευγένεια και καλοσύνη.”
Πόσο ἐμβάθυνση ἔχει τό κάθετί τό δείχνει κάποιο ἄρθρο πού εἶχα ξαναβάλει.
https://www.lifo.gr/articles/music_articles/217435/o-anthropos-poy-kataskeyazei-piana-s-ena-xorio-tis-xalkidikis?fbclid=IwAR3g8CBhqUyTfV8acsy10HGoKEZ2XrafnOxZ_Squ82QdbX-_jHo4013Omto.
Ελένη Π., θα προσπαθήσω ν’ απαντήσω τώρα, για να μην αφήνουμε εκκρεμότητες…
Κατ’ αρχάς, στο πρώτο μέρος του ποστ σου, πάλι με φέρνεις γύρω-γύρω με τη συνήθη σε όλους ασάφεια περί της έννοιας του “θεού”. Και πάλι στα γραφόμενά σου η λέξη -μπαλαντερ “θεός” χρησιμοποιείται μ’ επαμφοτερίζουσα σημασία. Αυτό είναι διαχρονικά ένα σοβαρότατο πρόβλημα στην συνεννόηση μεταξύ των ανθρώπων. Δεν μπορούμε να ταυτοποιήσουμε το πρόβλημα καθώς στεκόμαστε σε μια σημασιολογική κινούμενη άμμο. Ναι, κι εγώ αφήνω θέση στον “θεό” όπου θεός προκύπτει απ’ την αυτοοργάνωση των ήδη υπάρχόντων στοιχείων του σύμπαντος (μαθηματική δομή και συναισθηματική ενέργεια, χοντρικά) , με καταλύτη την αγαπητική επιθυμία του ανθρώπου ο οποίος ανακεφαλαιώνει την όποια αγάπη για τη ζωή εκδηλώνουν τα υπόλοιπα έμβια όντα.
Φυσικά αυτό απαιτεί μια ενδελεχή εξέταση των προβλημάτων, των δεδομένων και των κινήτρων, δεν μιλώ για μια ανεγκέφαλη ωμή ορμητικότηταα -αλοίμονο. Όσον αφορά το “«Μηδείς αγεωμέτρητος εισίτω μοι την θύρα»”, το ζητούμενο δεν είναι να μπούμε σε κάποιο υποκατάστατο ακαδημίας Πλάτωνος, αλλά να τείνουμε προς την τροποποίηση των μηχανισμών της φύσης που είναι αστείρευτη πηγή προβλημάτων που πάμε να τα λύσουμε με μαθηματικό τρόπο κάνοντας τα πράγματα ολοένα και χειρότερα. Δεν εννοώ βέβαια τροποποίηση με τεχνολογικές παρεμβάσεις ! Πιστεύω αυτό να το έχεις καταλάβει. Συμφωνώ βέβαια με την σπειροειδώς ανοδική πορεία, αλλά αυτό προϋποθέτει ατέλεια της όποιας εκδοχής “θεου” αποδέχεται κανείς. Ε, όχι , δεν λέω ότι πρέπει εμείς ως άνθρωποι να δημιουργήσουμε έναν κατά φαντασία θεό και να τον στέψουμε αυτοκράτορα προβάλλοντας σ’ αυτόν τις ατομικιστικές μας επιθυμιες. Αναφέρομαι σε μια πιθανή αυτο-οργάνωση του σύμπαντος με δικά του ΕΓΓΕΝΗ “συστατικά μέρη”, με καταλύτη απλώς την ανθρώπινη ΕΠΙΘΥΜΙΑ -εκείνη βέβαια που ανταποκρίνεται στο πάγιο και καθολικό αίτημα των εμβίων όντων πρώτα να ζήσουν και δεύτερον να ζήσουν καλώς. Για να τω πω πιο απλά, το ζητούμενο είναι ΜΗΠΩΣ υπάρχει δυνατότητα το σύμπαν ν’ αυτοσυγκροτηθεί, αυτο-οργανωθεί ώστε από κατακερματισμένο υπερμέγεθες αυτιστικό ΖΟΜΠΙ να τείνει προς μια πραγματική ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Αν αυτό προσπαθούν να το πετύχουν μέσω τεχνητής νοημοσύνης, θα πρέπει να είναι θεωρητικά εφικτό εκ μέρους του ίδιου του σύμπαντος που παρέχει έτσι κι’ αλλιώς τα υλικά κάθε τεχνολογίας, τεχνογνωσίας, επιστήμης, ζωής , τέχνης, σκέψης και συναισθήματος. Η κατάσταση ΖΟΜΠΙ στην οποία βρίσκεται το σύμπαν, είνα η πηγή ΚΑΘΕ φασισμού κι ανελευθερίας που μάταια προσπαθούμε να ανατρέψουμε αγνοώντας πεισματικά τη πρωταρχική πηγή των φαινομένων αυτών. Δηλαδή δεν ελέγχουμε εμείς το σύμπαν άπαξ κι αυτο-οργανωθεί -απλώς το πολύ πολύ γινόμαστε καταλύτες στην “απόφασή του” να αυτο-οργανωθεί. Και γιατί δεν φοβάμαι ότι μια πιθανή αυτο-οργάνωση του σύμπαντος θα καταλήξει σε κάτι ακόμα πιο εφιαλτικό απ’ ό, τι ήδη ζούμε ; : γιατί ήδη λειτουργεί από την αρχή του στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο συνείδησης, χωρίς καμιά συναισθηματική ενέργεια πέραν αυτής που εκφράζεται μέσω των εμβίων όντων. Εάν τυχόν αυτή μπορεί να γενικευθεί, να αφομοιωθεί στους μηχανισμούς του σύμπαντος, τότε το αποτέλεσμα εκ των ππραγμάτων θα είναι καλύτερο απ τον α-συναισθηματικό μηδενισμό που διακρίνει το σύμπαν (όχι στα επιμέρους αλλά συνολικά). Eπειδή χειρότερα δεν γίνεται, η μόνη πιθανότητα είναι η βελτίωση.
Τώρα όσον αφορά το σήμα του δαγκωμένου μήλου , στη τεχνολογία, εντάξει, δεν νομίζω ότι εκφράζει ενοχή αλλά απλή πρόκληση ενάντια στην αρχαία παράδοση.
Για τη κτηνοτροφία δεν είναι το θεμα αν τρώμε λιγότερο ή περισσότερο κρέας αλλά το ότι όλη η ζωή εξελίχθηκε μέσα απ’ την βαρβαρότητα της τροφικής αλυσίδας. Και με το λινκ για τα κοτόπουλα ήθελα να σου δείξω πως όσο και να βελτιώνουμε τους τρόπους παραγωγής, δεν παύει να στηρίζεται τόσο η βιολογική εξέλιξή μας όσο και οι πολιτισμοί μας σ’ έναν βάρβαρο μηχανισμό του οποίου την κορυφή μόλις που καταφέρνουμε ν’ αγγίξουμε. Και ναι η ευαισθησία κι επιμονή στη λεπτομέρεια όπως συμβαίνει με τον κατασκευαστή πιάνων που ανάρτησες στο λινκ, είναι τρομερά συγκινητική κι αξιέπαινη, αλλά ήθελα να δεις ότι όλες αυτές οι ευαισθησίες εξελίσσονται σ’ ένα υπόστρωμα αδιανόητης βαρβαρότητας μέσα στην ίδια την φύση των πραγμάτων. Πρέπει να κοιτάξουμε τι υπάρχει πίσω απ’ τη κουρτίνα κάποια στιγμή, Πίσω απ’ το παραπέτασμα.
Ναι, υπάρχει ο κίνδυνος να ρίξει ο άνθρωπος τη προσπάθεια στην αλλαγή της φύσης χωρίς να προσέχει τις άμεσες επιπτώσεις των ενεργειών του στη φύση, αλλά εδώ μιλάμε μεταξύ μας (….) υποτίθεται με την επίγνωση του τι πραγματικά κάνει ο άνθρωπος στη φύση. Καιρός -μεταξύ μας πάλι- να δούμε τι κάνει και η φύση στον άνθρωπο.
Ε, ναι βρε Ελένη , εννοείται ότι πρέπει να έχει μέσα του ο άνθρωπος κάτι από ευγένεια και καλοσύνη για να μπορεί ν’ αγαπά. Αλλά όταν κανείς επεκτείνει την ευγένεια και τη καλοσύνη σ’όλη τη φύση, έρχεται ΜΟΙΡΑΙΑ αντιμέτωπος με το πρόβλημα που σου περιγράφω…..
https://www.anixneuseis.gr/?p=199874
Bλέπεις Ελένη , πάνε να εμφυσήσουνε “συναίσθημα” στη τεχνητή νοημοσύνη….. Και θες να μου πεις ότι το ίδιο το σύμπαν που τους παρέχει τις δυνατότητες να πειραματίζονται δεν διαθέτει την πλαστικότητα να λειτουργήσει με πιο οργανωμένο τρόπο αυτο-οργανώνοντας τα ίδια του τα συστατικά μέρη αντί να “φέρεται” ως ασυνάρτητο ζόμπι ; Αυτό που ενδεχομένως να του λέιπει είναι ο “σπινθήρας”. Ε, αυτό νομίζω ότι χρειάζεται να προσθέσουν στην όλη διαδικασία τα νοήμονα όντα. Ο σπινθήρας όμως αυτός δεν είναι κάτι απλό για να δημιουργηθεί. Ίσως χρειάζεται κατάθεση εξαιρετικά έντονης συναισθηματικής ενέργειας. Κι αυτή είναι κοστοβόρα από βιολογικής απόψεως..
Eλένη Π, το είδα το ποστ σου, εξαιρετικά ενδιαφέρον το λινκ με τα πιάνα, θα επανέλθω κάποια άλλη στιγμή, ίσως μετά τα Χριστούγεννα αν δεν προλάβω αύριο. Εύχομαι καλές γιορτές στη περίπτωση που αργήσω, στο μεταξύ, δες αυτό :https://www.lifo.gr/now/perivallon/219864/ti-einai-ta-ayga-xoris-thanato-poy-molis-kykloforisan-gia-proti-fora-pagkosmios
που έχει σχέση με τον “Θεό-αγορά” που ανέφερε ο κ. Κγγελάρης στο κείμενο.
Καλά Χριστούγεννα ερωτων.
καταλάβεις απο τα λεγόμενα του άλλου.Δέν είπα πουθενά ότι ο θεός είναι φύση ούτε καν ειπα άν υπάρχει ή δέν υπάρχει θεός.
Αυτό που είπα είναι πώς οτιδήποτε υπάρχει ανώτερο απο τον άνθρωπο,θεός,φύση ή ότι άλλο,θα καταπατά την ελευθερία του ανθρώπου διότι ελευθερία υπάρχει μόνο στην ισοτιμία. Ενώ κάποιοι λένε πώς ούτε καν στην ισοτιμία υπάρχει ελευθερία παρά μόνο στην ομοιότητα.
Το πώς κάτι που μας φτειάχνει δέν είναι ανώτερο απο μας όπως λέει η ελένη δέν το κατάλαβα καθόλου και άς μας το εξηγήσει καλύτερα.
Το άν έδωσε ή δέν έδωσε απαντήσεις η τέχνη η φιλοσοφία κλπ,δέν έχει καμμιά σημασία,γιατί το ίδιο το έργο της ξεπέρασε το πρόβλημα (ένα έργο δημιουργεί έναν άλλο κόσμο δηλαδη που δέν υφίσταται το πρόβλημα ή αλλοιώς λύνει το πρόβλημα καταργώντας τον κόσμο που το προκαλεί.Ο φωταγωγημένος κόσμος της τέχνης για παράδειγμα είναι ένας ανακαινισμένος κόσμος).
https://www.in.gr/2018/12/23/tech/proti-mosxarisia-mprizola-pou-vgike-apo-ergastirio/
αὐτό γιά τόν φίλο ερωτων, φαίνεται πώς ὑπάρχουν καί ἄλλες λύσεις.
Ἐγώ νομίζω πώς ἡ ἐλευθερία εἶναι σχετική καί ὑπάρχει μόνο στήν θεώρηση τῶν σχέσεων ἀνθρώπου- φύση-θεός. Ἄν λείπει δηλαδή κάποια θέση τότε δέν ὑπάρχει ἐλευθερία, γιατί στήν φύση δημιουργοῦμε καί ἡ φύση ἀπορροφᾶ. Θεός εἶναι μία δύναμη πού μᾶς ὑπερβαίνει, μᾶς φτιάχνει. Ποῦ εἶπα “πώς κάτι που μας φτειάχνει δέν είναι ανώτερο απο μας”, ἀφοῦ ἔγραψα πώς ἡ θέση θεός εἶναι μία ἰδεατή θέση, εἶναι μία δύναμη πού δημιούργησε τόν κόσμο, ἀκόμα κι ἄν δέν θέλουμε νά ὁρίσουμε δόγμα, θρησκεία κλπ., ἀρκεῖ δηλαδή γιά τήν βασική θεώρηση ἡ θέση θεός.
Ναι, αυτές τις άλλες λύσεις φοβάμαι, Ελένη , είχα ήδη αναφερθεί σε τέτοιου είδους λύσεις. Προφανώς ΔΕΝ εννοώ αυτό.
Κι’ εγώ δεν κατάλαβα πού είχες πει ότι τάχα “κάτι που μας φτιάχνει δεν είναι ανώτερο από μας” όπως έγραψε ο ασπίκ.
Ωραία , έστω αν ονομάσουμε γενικόλογα “θεό” τη δύναμη , τις δυνάμεις, απ’ την οποία/απ’ τις οποίες προκύπτουμε, θεωρώ πως υπάρχει εξαιρετικά μεγάλο περιθώριο αλληλεπίδρασης. Η “δημιουργική δύναμη” μας διαμορφώνει αλλά μπορούμε και πρέπει να τη διαμορφώνουμε κι εμείς προς το γενικότερο συμφέρον όλης της έμβιας φύσης . Αυτό ναι, είναι κάτι που απηχεί την έννοια της σχέσης. Αν η φύση, το σύμπαν, παραμείνει κυνικά αδιάφορο, αμετακίνητο, ισοπεδωτικό, διακόπτεται η “σχέση” κι αρχίζει η συμβατική αναγκαστική συνύπαρξη. Η αρχή της ανελευθερίας χωρίς τέλος…..
“αυτό προϋποθέτει ατέλεια της όποιας εκδοχής “θεου” “, γιατί;
Νομίζω πώς τό σύμπαν ἔχει συνείδηση. Ἐπίσης νομίζω πώς ὁ ἄνθρωπος ἔχει συνείδηση πού λειτουργεῖ καί ὡς πρός τό σύμπαν καί συνείδηση πού λειτουργεῖ ὡς πρός τό ἀνθρώπινο-θεϊκό πεδίο. Ἡ ὀρθή ἀνάγνωση τῶν διαφόρων συνειδήσεων μπορεῖ νά φέρει ἰσορροπία.
Διότι η σπειροειδής ανέλιξη είναι μορφή εξέλιξης από κάτι προς κάτι άλλο. Κάθε εξέλιξη προϋποθέτει κάποιου βαθμού ατέλεια . Όταν η εξελικτική πορεία είναι μακρά , η αρχική ατέλεια είναι μεγάλη . Όσο η ατέλεια μικραίνει η εξελικτική πορεία είναι βραχύτερη. (Αυτό όμως θα μπορούσε να ισχύει συνολικά για το σύμπαν, τα όντα δεν εξελίσσονται προς κάποιο πρότυπο , απλώς εξελίσσονται ατέρμονα και σε μεγάλο βαθμό τυχαία) Μετά θα μπορούσε να υπάρχει η ομοιόσταση που δεν είναι “νέκρα” αλλά ένα είδος δυναμικής ισορροπίας. Μια ας πούμε μικροεξέλιξη με διαρκή ανταλλαγή/κινητικότητα στοιχείων χωρίς πια εξωτερική αλλαγή της μορφής.
Η σύγχυση που υπάρχει με τη λέξη Θεός , υπάρχει απαράλλακτα και με τη λέξη “συνείδηση”. Μια ορθή ανάγνωση των διαφόρων συνειδήσεων θα βοηθούσε όντως.Το σύμπαν μοιάζει να έχει στοιχεία που παραπέμπουν σε μορφές νοημοσύνης αλλά είναι ασύνδετες δλδ δεν είναι συγκροτημένες σε αυτοτελή “συνείδηση” – αλλιώς δεν θα είχαν γραφτεί και λεχθεί τόσο απίθανα πολλά πράγματα στη προσπάθεια να κατανοήσουμε τις εξωφρενικές αντιφάσεις του σύμπαντος και τις αυτοκαταστροφικές του τάσεις. Θα είχε αρχή μέση και τέλος στην συλλογιστική του που θα ήταν πολύ πιο κατανοητή όπως είναι οι μαθηματικές φόρμουλες των μαθηματικών. Ίσως όχι σε όλους αλλά σε πολλούς. Εδώ έχουμε μια ασυνάρτητη συμπεριφορά που ομοιάζει με του λυσσασμένου σκυλιού, με του αυτιστικού σε βαθμό αναπηρίας, με του φρενοβλαβούς ή του νηπιώδους χαρακτήρα. Πουθενά δεν φαίνεται μια συνοχή , ένας ειρμός, που να προδίδει προθετικότητα , βούληση, στοιχειώδη αυτοσυνέπεια, ευσπλαχνία (θυμήσου τα αμέτρητα τρισεκατομμύρια εμβίων όντων που πολτοποιήθηκαν), ή σχέδιο. Και τα ζώα ακόμα έχουν διαφορετικού επιπέδου συνείδηση από μας, αλλά μπορούμε κάπως να επικοινωνήσουμε μαζί τους κι αυτά με μας. Μπορούμε να παρακολουθήσουμε την υποτυπώδη σκέψη τους, έστω κι αν δεν μπορούμε να ξέρουμε τις ενδόμυχες διεργασίες της συνείδησής των.Κι’ αυτά μπορούν να καταλάβουν σε καποιο βαθμό τι βιολί βαράμε εμείς.
Το σύμπαν όμως είναι από άποψη γενικής νοημοσύνης τελειως ασυνάρτητο. Το ότι η επιστήμη αποκρυπτογραφεί τις μαθηματικές δομές του σύμπαντος, δεν σημαίνει ότι το σύμπαν έχει “συνείδηση” , απλώς διαπιστώνεται σ’ αυτό το αποτύπωμα μιας μαθηματικής νοημοσύνης. Η γενική νοημοσύνη όμως προϋποθέτει κι άλλα πράγματα όπως βούληση -που την έχουν και τα ζώα αλλά και συναίσθημα που την έχουν και τα ζώα, σε κάποιο βαθμό. Δέχομαι ότι το σύμπαν έχει ίσως της προϋποθέσεις συγκρότησης συνείδησης -αλλά δεν είμαστε ακόμα εκεί. Το να δεχόμαστε έτσι χαλαρά ότι το σύμπαν έχει “συνείδηση”, δεν λέει κάτι, γιατί αφήνουμε ανέγγιχτα όλα τα προβλήματα φιλοσοφικά και πρακτικα που στροβιλίζονται εντός του εξαιτίας….ασυνειδησίας. Άλλωστε γι’ αυτό λέμε ότι η φύση είναι “άλογη” παρ’ όλο που μπορούν να μελετήσουν τους μηχανισμούς της οι επιστήμονες. Άλλο όμως οι μηχανισμοί κι άλλο η “συνειδηση” που είναι πολύ πιο σύνθετη οντότητα.
Πιστεύω βασικά ότι το σύμπαν τείνει προς τη συγκρότηση συνείδησης δια των εμβίων όντων – αλλά τότε αυτός είναι ο ρόλος μας . Να το ωθούμε με ό, τι συνειδησιακά εργαλεία διαθέτουμε προς τη συγκρότηση συνείδησης . Όχι να θεωρούμε πως “ήδη’ την έχει παρά τα όσα φρικαλέα διαπιστώνουμε, γιατί τότε ακυρώνουμε τον πιθανό ρόλο μας αλλά και αφήνουμε το σύμπαν στην αναισθησία του. Ένα άδοξο τέλος για τόσο μακρά διαδρομή.
Και δεν ξέρω αν το σύμπαν μπορεί ν’ αυτοσυγκροτηθεί σε συνείδηση, αλλά πάντως αξίζει η προσπάθεια για να πιάσουν τόπο οι αγωνιώδεις προσπάθειες τόσο απέραντα πολλών όντων. Καλά το “αγωνιώδεις”, μην αποδειχθουν κι εντελώς μάταιες αν το σύμπαν απλώς κατεβάσει ρολά στον πλανήτη γη ή και αλλού ! Πάει πολύ !! Μα πάααρα πολύ !!
“Κάθε εξέλιξη προϋποθέτει κάποιου βαθμού ατέλεια” δηλαδή ἕνας ἂνθρωπος πού μεγαλώνει καί μαθαίνει θεωρεῖται ἀτελής;
“Πιστεύω βασικά ότι το σύμπαν τείνει προς τη συγκρότηση συνείδησης δια των εμβίων όντων – αλλά τότε αυτός είναι ο ρόλος μας .” κάτι τέτοιο ἀναλύει ὁ Οὐσπένσκυ, ἄν θυμᾶμαι καλά, ὅτι δηλαδή ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὁ φορέας συνείδησης.
Σοῦ ἀπαντάω μέ συντομία, γιατί σηκώνει πολλή κουβέντα τό θέμα αὐτό.
Καλά Χριστούγεννα ερωτων, μέ ὑγεία καί ὅ,τι ἐπιθυμεῖς.
ok ασπικ, συγγνώμη που σε “κατηγόρησα” αδίκως .
Γι’ αυτό που είπες :
“Αυτό που είπα είναι πώς οτιδήποτε υπάρχει ανώτερο απο τον άνθρωπο,θεός,φύση ή ότι άλλο,θα καταπατά την ελευθερία του ανθρώπου διότι ελευθερία υπάρχει μόνο στην ισοτιμία. Ενώ κάποιοι λένε πώς ούτε καν στην ισοτιμία υπάρχει ελευθερία παρά μόνο στην ομοιότητα.”
Θεωρώ πως η ανελευθερία δεν προκύπτει απ’ το ότι κάτι είναι “ανώτερο” απ’ τον άνθρωπο αλλά παραδόξως απ’ το ότι αυτό το κάτι κυβερνά όντας “κατώτερο” απ’ τα έμβια όντα και ιδιως απ’ τον άνθρωπο ως προς το ποιοτικό χαρακτηριστικό της συνείδησης και δη της συναισθηματικής νοημοσύνης. Αν αυτο-οργανωνόταν το σύμπαν ώστε να ενσωματώσει στους μηχανισμούς του την συναισθηματική του νοημοσύνη που φαινεται να υπάρχει ως σκόρπια ενέργεια σ’ ένα ως τώρα ασυνάρτητο συνονθύλευμα, το πρόβλημα θεωρητικά τουλάχιστο θα λυνόταν. Το ζητούμενο είναι το σύμπαν να είναι ποιοτικά ανώτερο απ τον άνθρωπο και τα έμβια όντα. Η ελευθερία δεν έγκειται στην ισοτιμία ή στην ομοιότητα, θεωρώ, αν και κάποια στοιχειώδης ομοιότητα είναι ίσως απαραίτητη . Η ελευθερία έγκειται στην δυνατότητα συναισθηματικής υπερ-νοημοσύνης από πλευράς σύμπαντος/φύσης. Η ελευθερία είναι συναισθηματικό κι όχι μαθηματικό μέγεθος.
“Το άν έδωσε ή δέν έδωσε απαντήσεις η τέχνη η φιλοσοφία κλπ,δέν έχει καμμιά σημασία,γιατί το ίδιο το έργο της ξεπέρασε το πρόβλημα (ένα έργο δημιουργεί έναν άλλο κόσμο δηλαδη που δέν υφίσταται το πρόβλημα ή αλλοιώς λύνει το πρόβλημα καταργώντας τον κόσμο που το προκαλεί.Ο φωταγωγημένος κόσμος της τέχνης για παράδειγμα είναι ένας ανακαινισμένος κόσμος).”
Ε, όχι μη τρελαθούμε και τελείως…… Οι φιλοσοφίες , τέχνες και θεολογίες ξεκινάνε με το ερώτημα πως ν’ αλλάξουν τον κόσμο και καταλήγουν απαράλλακτα στο να δημιουργούν κατά φαντασία νέους κόσμους θεωρώντας ότι “λύσανε το πρόβλημα” , καταργώντας τον υπαρκτό κόσμο. Οι “φωταγωγημένοι ανακαινισμένοι κόσμοι” παραμένουν κατά φαντασία κόσμοι. Θεμιτές προσπάθειες μεν, αναποτελεσματικές δε, γι’ αυτό και φανταστικές.
Αυτό που λέω εγώ μπορέι να είναι μεν κατ’ αρχάς μια ευφάνταστη /φαντασιόπληκτη περιπέτεια και απόπειρα, αλλά λειτουργεί η ασφαλιστική δικλείδα της πραγματικής αλλαγής του πρααγματικού κόσμου . Εάν κάτι τέτοιο δεν συμβεί ποτέ, τότε θα πούμε (ως ανθρωπότητα) απλά “ουδέν εποιήσαμεν” ή “αποτύχαμε”. Δεν θα παριστάνουμε παρ’ όλα τα δεδομένα ότι ο “στόχος επετεύχθη” σαν τους τεχνοκράτες λογιστές που βλέπουν τάχα “βελτίωση των οικονομικών δεικτών” (βλέπε θεός της Αγοράς του κ. Καγγελάρη) ενώ ο κόσμος βρίσκεται σε εξαθλίωση…… !
Φτάνει πια με τους κατά φαντασίαν ανακαινισμένους κόσμους και τα παράλληλα σύμπαντα και λοιπά κουραφέξαλα. Ή αυτός ο κόσμος μπορεί να βελτιωθεί επί ουσίας ή δεν μπορεί. Μόνο η ενδελεχής ευσυνείδητη κι ενσυνείδητη αλλα και μετ’ επιγνωσης προσπάθεια θα δέιξει. Οι φτηνές παρηγοριές δεν αρκούν -πια. Κάποτε γίνονται και αηδιαστικές, επειδή εμπαικτικές…..
Τι προσωπικές επιλογές έχω για παράδειγμα να μήν αρρωστήσω ή να μήν πληρώσω εφκα;Οι ανώτεροί μου,φύση-θεός-κυβέρνηση,πήραν αυτές τις επιλογές για μένα,έθεσαν τις αρχές του κόσμου τις οποίες απλώς ακολουθώ αναγκαστικά. Τα περί κατώτερου δημιουργού,αγάπης αυτοσυνειδησίας της φύσης και λοιπά,σε τίποτα δέν αλλάζουν το πεπρωμένο μου.
Παρηγοριά ξεπαρηγοριά η τέχνη κλπ,έτσι λειτουργουν ερωτών,φτειάχνουν νέους φανταστικούς κοσμους.Σε αυτούς τους κόσμους όμως τουλάχιστον είμαστε ελεύθεροι να τους ακολουθήσουμε ή όχι ή και να τους απαξιώσουμε τελείως όπως εσύ χωρίς καμμιά απολύτως συνέπεια για μάς.
Απο τα παρακάτω που έγραψες νόμισα ελένη ότι είπες πώς κάτι που μα ς φτειάχνει δέν ειναι και ανώτερο, “Ἄν προσθέσουμε καί τόν θεό σάν ἰδεατή θέση, σάν μία δύναμη πού δημιούργησε τόν κόσμο, γιατί ἄλλο νά διαβάζεις τόν κόσμο ἤ νά προσπαθεῖς, κάτι πού οἱ ἀνατολικοί λαοί κατανοοῦν καί προβλέπουν ὅτι κάτι κάπου κάποια στιγμή μπορεῖ νά διορθώσει ἤ νά συμπληρώσει, γιατί ἡ ματιά ἑνός εἶναι περιορισμένη, καί ἀφήνουν ὅ,τι φτιάχνουν κάπου ἀτελές, δίνουν δηλαδή θέση στόν θεό. Μία σχέση ἄνθρωπος-φύση-θεός, εἶναι μία γεωμετρική σχέση μέ δυνατότητα δημιουργίας καί σπειροειδῆ ἀνάπτυξη ἀνοδική, ἐκεῖ μπορεῖ νά νοηθεῖ ἡ δημοκρατία, καί ἄλλη ἡ θεώρηση ἄνθρωπος πρός ἄνθρωπο. Αὐτό τό «Μηδείς αγεωμέτρητος εισίτω μοι την θύρα», πόση ἀνάλυση θέλει.
Ἡ ἔννοια, θέση θεός, ὡς κάτι ἀνώτερο μέ τήν ἰδεατή θεώρηση ἁπλῶς τῆς θέσης, καταρρίπτεται αὐτόματα μέ τήν προσπάθεια νά τοποθετήσεις κάποιον πού ἐλέγχεις, γιά θεό, γιατί δέν πιστεύεις, ὄχι ἐσύ προσωπικά, στήν ἁρμονική ὀντολογική θεώρηση…”.
Προφανώς κατάλαβα λάθος γιατί δέν εννοούσες πώς καταρρίπτεται η ανώτερη θέση του θεου,αλλά ο ίδιος ο θεός γενικά.
Aσπίκ, “Τι προσωπικές επιλογές έχω για παράδειγμα να μήν αρρωστήσω ή να μήν πληρώσω εφκα;Οι ανώτεροί μου,φύση-θεός-κυβέρνηση,πήραν αυτές τις επιλογές για μένα,έθεσαν τις αρχές του κόσμου τις οποίες απλώς ακολουθώ αναγκαστικά.”
Σ’ αυτό έχεις απόλυτο δίκιο, δεν έχουμε επιλογές σε πάρα πολλά πράγματα. Ακόμα κι εκεί που έχουμε, είναι απολύτως περιορισμένες σε σχέση με το ιδεατό για μας ή το δέον γενέσθαι ή το επιθυμητό.
ΑΛΛΑ ακριβώς αυτός είναι κι ο λόγος που από ένα σημείο και μετά παύουν να έχουν νόημα οι επιμέρους επαναστάσεις εναντίον των εξουσιών. Tονίζω το “επιμέρους” για να μη βρεις αφορμή να μου πεις ότι τάχα προτείνω να το φάμε ξερό όλο αυτό που συμβαίνει. Απλώς λέω ότι άμα είναι κανείς να επαναστατήσει, να μην διαχέει τις δυνάμεις του στις χίλιες και μία εξουσίες που βρίσκονται μπροστά του ως σκοπό ζωής γιατί αυτές οι επιμέρους εξουσίες διεξαγάγουν έναν διαρκή πόλεμο φθοράς μέχρι να κουραστεί κανείς και να συνθηκολογήσει ως προς ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. Βεβαίως καθ’ οδόν να ορθώνει κανείς ανάστημα στα επιμέρους όπου μπορεί, ή όπου υποχρεώνεται, αλλά να μην είναι αυτός Ο ΣΚΟΠΟΣ. Καλύτερα θεωρώ ότι είναι να εξοικονομήσει ενέργεια απ’ τον αντιπερισπασμό των επιμέρους (όπου αυτό είναι εφικτό) και ν’ ασχοληθεί όποιος θέλει και το λέει η περδικούλα του με την ΚΥΡΙΩΣ ΕΞΟΥΣΙΑ, αυτή που περιγράφεις δηλαδή και που είναι η αστείρευτη πηγή κάθε άλλης εξουσίας. Κι εννοώ ν’ ασχοληθεί, ψάχνοντας με απελευθερωμένη την επιθυμία του, και το συναίσθημά του μήπως και βρεθεί μια ρωγμή μέσα στο σιδηρούν παραπέτασμα (που ορθώνει η φύση , το πεπρωμένο, όπως θες πες το) , να την διανοίξει τη ρωγμή όσο μπορεί μήπως ρεύσει μέσω αυτής της νέο υλικό, νέα δεδομένα προς όφελος όλης της έμβιας φύσης.
Δηλαδή, “ή να επαναστατεί κανείς (εφ’ όλης της ύλης – κυριολεκτικά) ή να μην επαναστατεί”, που λέει ο λόγος. Όχι μισές δουλειές. Και αυτού του είδους η επανάσταση μπορεί να γίνει μόνο με όχημα και όπλο το συναίσθημα (που φαντάζομαι θα βρίσκει σύμφωνους και τους γνήσιους καλλιτέχνες που δουλειά τους είναι να απελευθερώνουν σταδιακά το συναίσθημα). Όπως στη φυσική όραση υπάρχει ένα “τυφλό σημείο”, έτσι και στην πνευματική όραση . Όλες ανεξαιρέτως οι πνευματικές προσπάθειες του ανθρώπου παρέβλεπαν “ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ”, είτε ερχόμενες γύρω- γύρω απ’ αυτό, είτε επιδιώκοντας την απόδραση απ’ τη φύση ή το σώμα , είτε συνθηκολογώντας, είτε θρηνώντας, είτε αντιγράφοντας, είτε ξεσπώντας, είτε βιαιοπραγώντας κλπ. Ποτέ ευθεία αντιμετώπιση του “θηρίου”. Δεν έχει καν δοκιμαστεί,επειδή το συναίσθημα και η επιθυμία ήταν μονίμως παγιδευμένες από δεισιδαιμονίες, απειλές (κάποιες απ’ το ίδιο το σύμπαν), στρεβλές θεωρήσεις, στημένα δίπολα κλπ κλπ. Δεν ψάξαμε καν εξαντλητικά όλη την εργαλειοθήκη της φύσης αλλά προκαταλαμβάναμε το (αρνητικό) αποτέλεσμα ….ηττοπαθώς ; βαριεστημένα ; κυνικά ; φοβικά ; ανόητα ; ναρκισσιστικά ; όλα μαζί ; Πάντως το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε. Όλο μακάβριες διαπιστώσεις και με τα προβλήματα να γιγαντώνονται με κάθε προσπάθεια που γίνεται για την επίλυσή τους έξω απ’ το πλαίσιο που προσπαθώ να περιγράψω.Και γιατί επιμένω στο ρόλο του συναισθήματος ; Γιατί ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ είναι που λείπει απ’ τους γενικότερους μηχανισμούς του σύμπαντος που μας συνθλίβουν. Εκδηλώνεται δι’ αυτών εντελώς αποσπασματικά ίσα-ίσα για ν’ ανιχνεύουμε την ύπαρξή του). Έχω την εντύπωση πως υπάρχει μια κρυφή επιθυμία κι’ έλξη προς τα διαρκή προβλήματα. Κάτι σε “τραβάτε μας κι ας κλαίμε”.
“Παρηγοριά ξεπαρηγοριά η τέχνη κλπ,έτσι λειτουργουν ερωτών,φτειάχνουν νέους φανταστικούς κοσμους.Σε αυτούς τους κόσμους όμως τουλάχιστον είμαστε ελεύθεροι να τους ακολουθήσουμε ή όχι ή και να τους απαξιώσουμε τελείως όπως εσύ χωρίς καμμιά απολύτως συνέπεια για μάς.”
Εδώ θα συμφωνήσω απολύτως. Αρκεί όμως να έχουμε επίγνωση ότι είναι φανταστικοί κόσμοι κι ότι δεν εννοούν κυριολεκτικά να βελτιώσουν τον κόσμο ανιχνεύοντας τη ρίζα του προβλήματος. Υπάρχει όμως κι ένα αρνητικό αποτέλεσμα που επιφέρουν παρά τις καλές προθέσεις. Ότι συσκοτίζουν το πρόβλημα και δεν μας επιτρέπουν να το δούμε στις πραγματικές του διαστάσεις, παροτρύνοντάς μας να δοκιμάσουμε -με προσοχή βέβαια – το από πάντων των αιώνων θεωρούμενο ως “αδιανόητο”. Μας “προστατεύουν” τάχα απ’ την απογοήτευση , μας προσφέρουν μια επίπλαστη “ασφάλεια” με αντάλλαγμα τα ΔΩΡΑ του πνεύματος. Χμμμμ για να δούμε….τι μας θυμίζει αυτό, τι μας θυμίζει…. Α! το βρήκα ! τις εξουσίες ! Δηλαδή μόλις ξεφύγουμε απ’ το σκληρό ροκ των πολιτικών εξουσιών, αρχίζουμε το ταγκό των φιλοσοφιών, μετά το βαλς των επιστημών, μετά το μπαλέτο των καλών τεχνών, και τέλος την ψαλμωδία των θεολογιών. Και μετά πέφτουμε “ψόφιοι” για ύπνο -αν βέβαια έχουμε ξεφύγει απ’ όσους μας προτείνουν τον χορό του Ζαλόγγου.
Αλλά μετά αρχίζει το εγερτήριο. Έρχονται οι τρανσουμανιστές που μας προτείνουν με το στανιό popping και trans χορό – γιατί η το κάθε παραμύθι έχει και την καλλιτεχνική του επένδυση . Και άντε πρωϊ -πρωί να κάνεις αυτά :https://www.youtube.com/watch?v=K0E4fhWCL50 κι’ αυτά https://www.youtube.com/watch?v=_94viw75ulc
Εδώ πρέπει να πω ότι καθώς διάβαζα για τους μετανθρωπιστές, που κάποιοι εξ’ αυτών βιάζονται να έρθει ο καιρός να κόψουν το χέρι τους για να βάλουν βιονικό χέρι (και μετά να με πεις ΕΜΕΝΑ εξωπραγματικό…) , στάθηκα στο εξής : Λένε λοιπόν , για να διαχωρίσουν εαυτούς απ’ τους…. “τρελάρες γραφικούς” ότι χρειάζεται να παρουσιάζουν τεχνολογικά /βιοτεχνολογικά επιτεύγματα με τις αντίστοιχες εφαρμογές τους για να έχουν αξιοπιστία στον πραγματικό κόσμο. Εδώ βέβαια , υπάρχει ένα θέμα. Το συναίσθημα και η συναισθηματική ενέργεια που παράγεται μέσα απ’ την υπαρξιακή αγωνία, για όλα αυτά που συμβαίνουν στο σύμπαν στον κόσμο, εννοείται ότι ΔΕΝ είναι κάτι καινούργιο και πρωτάκουστο και Θα πεις, “μα αφού ανέκαθεν υπήρχε το συναίσθημα σε διάφορες θεωρήσεις, τι καινούργιο έχει να κομίσει στη δική μας εποχή ;” Οι επιστήμες και οι τεχνολογίες, έλυσαν πάρα πολλά προβλήματα αλλά δημιουργήσανε άλλα τόσο κυρίως γιατί υπακούουν στον “Θεό της Αγοράς” που λέει κι ο κ.Καγγελάρης. Εντυπωσιακά μεν τα επιτεύγματα , αλλά δεν είναι οι εφαρμογές που προσδίδουν την “καθαρή αξία” σε επιστήμη/τεχνολογία. Η καθαρή αξία των έγκειται κυρίως στο ότι μας επιτρέπουν την ΕΠΙΓΝΩΣΗ των μηχανισμών του σύμπαντος. Το συναίσθημα στο παρελθόν ήταν ένα όχημα διαφυγής προς τους ουρανούς, προς φανταστικούς κόσμους προς ρομαντικούς παραδείσους, ή ένα εργαλείο κατευνασμού των κοινωνικών προβλημάτων.Εξ’ αυτού του γεγονότος ορμώμενοι οι τρανσουμανιστές θέλουν διακαώς να διαχωρίσουν εαυτούς απ’ τους “γραφικούς ονειροπόλους”, παρουσιάζοντας έργα ως τεκμήρια αξιοπιστίας και ‘σοβαρότητας”. Επειδή όμως όπως είπαμε το κεντρικό πρόβλημα είναι η πλήρης σχεδόν διάσταση των μαθηματικών δομών του σύμπαντος και των “ιχνοστοιχείων” συναισθήματος που βρίσκονται εντός του, η επίγνωση των μηχανισμών του σύμπαντος δια της υπερχειλίζουσας σύγχρονης γνώσης, φέρνει το συναίσθημα αντιμέτωπο με πρωτόγνωρες σχεδόν ανυπέρβλητες προκλήσεις. Είναι τώρα η ευκαιρία να συνυφανθεί μέσα μας η ΕΠΙΓΝΩΣΗ των μηχανισμών της πραγματικότητας αφ’ ενός και η συναισθηματική επιθυμία της μεταμόρφωσής των αφ’ ετέρου, αφού αν το χάσμα γεφυρωθεί μέσα μας, όχι με διαμερισματοποιημένη σκέψη αλλά με σύμπλεξη, τότε ΙΣΩΣ, ΙΣΩΣ (αλληλεπιδρώντας καταλλήλως και μετ’ επίγνωσης με το σύμπαν) να κατατείνουμε προς την θεραπεία του συμπαντικού “αυτισμού” που τόση φρίκη έχει προκαλέσει. Έτσι, δεν θα εξοστρακίζεται η συναισθηματική ενέργεια προς τα σύννεφα, αλλά θα είναι εστιασμένη στο επίκεντρο του προβλήματος. Αν πέσεις σε ρηχό ποτάμι να σώσεις ένα παιδί, είσαι οκ ένας καλός άνθρωπος με υγιές συναίσθημα. Αν όμως έχεις ΕΠΙΓΝΩΣΗ ότι δίπλα στο παιδί υπάρχει ένας κροκόδειλος, το αρχικό σου συναίσθημα αποκτά , πως να το πω…..ΥΠΕΡΑΞΙΑ, ΠΡΟΣΤΙΘΕΜΕΝΗ ΑΞΙΑ ; Ε, έτσι είναι με το συναίσθημα στις μέρες μας. Οι επιστήμες δεν μπορούν να λύσουν το πρόβλημα, μας δίνουν όμως απείρως καλύτερη ΜΟΧΛΕΥΣΗ σε σχέση με το παρελθόν σε περίπτωση που θέλουμε να επενδύσουμε στο μέλλον του παρόντος αξιοποιώντας κι όχι απεμπολώντας το παρελθόν.
Για τα Χριστούγεννα τι θέλεις να σου ευχηθώ ; Ν’ αποκτήσεις βιονικά χέρια και ακόμα πιο τετραπέρατο μυαλό μ’εμφυτεύματα ή να ενδώσουν οι ίδιοι οι μηχανισμοί της φύσης στην ύπουλη συναισθηματική ενέργεια προκειμένου να έχουμε ένα μοντέρνο τρανσ-σύμππν ή μετασύμπαν ;
Αυτά…… ελευθερώστε την επιθυμία γιατί κανείς άλλος δεν θα το κάνει για σας. Ούτε καν ο Μεγάλος Αδελφός.
Aυτά είναι……
https://www.anixneuseis.gr/?p=199874
Ελένη Π., για το https://www.anixneuseis.gr/?p=199449#comment-762511 σου, κάτω απ το ποστ 28.1.1.1 :
Ε, ναι, ένας άνθρωπος που μεγαλώνει και μαθαίνει , σαφώς είναι ατελής γιατί κινείται από μια κατάσταση προς μια νέα κατάσταση του εαυτού του η οποία δεύτερη τείνει προς το “τέλειο”. Βέβαια έρχεται μετά ο θάνατος και του κόβει την πορεία , αλλά πάντως η τάση αυτή είναι, η κίνηση προς κάτι. Παρομοιως με τον “Θεό”, αν παραδεχτούμε εξέλιξη εντός του, παραδεχόμαστε ατέλεια. Όχι με την έννοια ότι πρέπει να μάθει και να μεγαλώσει, αλλά με την έννοια της αυτο-οργάνωσης σε μια οντότητα με συνοχή, χωρίς εσωτερικές αντιφάσεις ή αντιτιθέμενες δυνάμεις. Μπορεί διαισθητικά πολλοί να θέλαμε να υπάρχει κάτι “έτοιμο” και υπερτέλειο εκεί έξω ως σημείο αναφοράς και πρότυπο, αλλά δυστυχώς ο τρόπος λειτουργίας της φύσης δεν επιτρέπει τέτοια πολυτέλεια. Η τροφική αλυσίδα δεν συνάδει με καμιά έννοια αγάπης. Έστω λοιπόν παραδεχόμενοι ανάγκη εξέλιξης εντός αυτού που αποκαλούμε “θεό” και κατά συνέπεια ατέλεια, δεν χάθηκε ο κόσμος -ακόμα. Μπορεί μέσα στο σύμπαν να υπάρχουν όλες οι δυνατές πληροφορίες -ας πούμε παντογνωσία – αλλά σ’ επίπεδο αυτοοργάνωσης το σύμπαν έχει πολύ δρόμο μπροστά του μέχρι ν’ αποκτήσει έναν ειρμό που να βγάζει νόημα. Ίσως εδώ είναι ο ρόλος της ανθρωπότητας αλλά και των εμβίων όντων γενικότερα- είμαστε πιθανώς τα μοντελάκια η τα πειράματα που διεξάγει το σύμπαν προκειμένου να οργανώσει μια δική του συνείδηση. Διαθέτει όλες τις πρώτες ύλες, όχι όμως την οργάνωση που θα συνιστουσε μια “ΣΥΝΕΊΔΗΣΗ”.
Μη με μπλέκεις με Ουσπένσκυ και θεοσοφιστές κι εσωτεριστές κλπ. Μιλώ από τη θέση της (“εμπλουτισμένης” από τις συναισθηματικές επιταγές) κοινής λογικής.
Τυχαία βρήκα τούτο που διατυπώνει με σχετική ομοιότητα αυτό που λέω: το κεφάλαιο “Religious views” (θρησκευτικές απόψεις) κάπου στη μέση της σελίδας για τον Άγγλο συγγραφέα Herbert George Wells https://en.wikipedia.org/wiki/H._G._Wells
Σε χαλαρή απόδοση λέει πως : ‘υπάρχουν δύο ανταγωνιστικές και αντιτιθέμενες μεταξύ τους ιδέες περί θεού. Η μία είναι ο θεός ως φύση που μοιάζει με την περίπου πανθεϊστική αντίληψη του Σπινόζα περί θεού (απόλυτος θεός με έμφαση στη δικαιοσύνη παρά στην ευσπλαχνία)και η άλλη είναι η ιδέα περί θεού ως Χριστού ή λυτρωτή, του θεού της ανθρώπινης καρδίας (θα έλεγα εγώ του θεού του συναισθήματος). Η περίληψη των θεολογικών μαχών της φάσης του πολιτισμού που παρήγαγε τον Χριστιανισμό, συνίσταται στην μακροχρόνια/επίμονη όσο και αποτυχημένη προσπάθεια να συμβιβαστούν αυτές οι δύο διαφορετικές περί θεού ιδέες, σε μια οπτική.’
Ο Θεός της Αγοράς στον οποίον αναφέρεται δηκτικά ο κ. Καγγελάρης είναι κατά την άποψή μου απόρροια τελικά της ιδέας περί θεού-ως-φύσης. Γι’αυτό επιμένω στο να ξεκαθαρίζουμε τις έννοιες που χρησιμοποιούμε, γιατί η πολλή χαλαρότητα κι επιπολαιότητα μπορεί να οδηγεί σε αντίθετα απ’ τις προθέσεις αποτελέσματα καθώς χάνεται η αλήθεια στη μετάφραση.
Ναι μεν συμφωνώ με την γενική περιγραφή του Wells επί του συγκεκριμένου προβλήματος, ΑΛΛΑ δεν υπονοώ ότι η λύση είναι μια συγκριτιστική θεολογία που σαν τον καλό το μύλο όλα τ’ αλέθει, σε μια συγκεχυμένη αντίληψη “τουρλού”. Ο τρόπος της φύσης κι ο τρόπος του συναισθήματος είναι όντως ασυμβίβαστα μεταξύ τους μεγέθη ,σε διαρκή αντίθεση μεταξύ τους. Για να μην υποπέσουμε ξανά σε διαρχία , θεωρώντας πως υπάρχουν δύο θεοί που μάχονται μεταξύ τους , βλέπε δίπολο θεός -διάβολος κλπ κλπ, φτάνω στο συμπέρασμα ότι δεν νοείται να ομιλούμε περί θεού όσο υπάρχει αυτή η τρομακτική αντινομία μέσα στο σύμπαν . Ο μόνος λόγος που τάσσομαι περισσότερο υπέρ του συναισθήματος είναι γιατί η άλογη φύση έχει το απόλυτο πλεονέκτημα και χρειάζεται προς το παρόν μια “ενίσχυση” του συναισθήματος μέσα στο σύμπαν για να τείνει προς μεγαλύτερη ισορροπία. Ωστόσο, το ζητούμενο δεν είναι ούτε μια απλή ισορροπία αντιτιθέμενων δυνάμεων τύπου “γιν -γιανγκ”. Το σύμπαν , με τη δική μας μεσολάβηση πρέπει εν τέλει να τα βρει με τον εαυτό του και να λύσει τις εσωτερικές του αντιφάσεις και αντινομίες. Αυτό θα συνεπαγόταν εξαιρετικά σημαντικές αλλαγές στον ως τώρα αδυσώπητο τρόπο λειτουργίας της φύσης που αντιμετωπίζει τα έμβια όντα ως αναλώσιμα (τακτική που αντιγράφουν αναγκαστικά οι ανθρώπινοι πολιτισμοί) Μόνο τότε θα μπορούσαμε να μιλάμε για συμπαντική συνείδηση , θεό , ή συμπαντικό “πολιτισμό”. Όπως λέμε για κάποιον που φέρεται εντελώς ασυνάρτητα ότι “Δεν είναι άνθρωπος αυτός”, παρότι φέρει τον φαινότυπο ανθρώπου, ενώ του λείπει η εσωτερική οργάνωση του Ανθρώπου, έτσι και με το σύμπαν. Οι διάφορες εκφάνσεις του μοιάζουν με κάτι “θεϊκό” επειδή είναι ανώτερο, δυνατότερο από μας όπως λέει κι ο ασπίκ, αλλά απέχει παρασάγκας από του να είναι όντως “θεός” – δηλαδή οντότητα με αυτοσυγκρότηση και αυτοσυνειδησία κι εσωτερική συνοχή και ειρμό. Οι πιθανότητες να προκύψει μια τέτοια οντότητα μέσα απ’ τα διαθέσιμα υλικά, είναι μικρές επειδή επιπλέον είναι μικρή και η επιθυμία μας για κάτι τετοιο….
Όσο εντυπωσιακά και να είναι τ’ ανθρώπινα επιτευγματα -και είναι – στο σύνολό τους, οι φιλοσοφίες, θεολογίες, τέχνες, τεχνολογίες, επιστήμες , αναλύσεις, λογοτεχνίες ,οι πολιτικές, οι πολιτισμοί, κλπ κλπ, δεν αποτελούν παρά ένα πασπάλισμα του κυρίως προβλήματος με ζάχαρη άχνη – να , όπως κάνουμε στους κουραμπιέδες μέρες που ‘ναι. Αντιμετωπίζουμε το υπαρξιακό πρόβλημα, το συμπαντικό πρόβλημα σαν να είναι ένας τεράστιος κουραμπιές. Και να σου πω, ούτε αυτό δεν είναι το σύμπαν, γιατί ο κουραμπιές προϋποθέτει ότι κάποιος σεφ ή νοικοκυρά έχει μ’ επιμέλεια αναμείξει στις σωστές αναλογίες , τα σωστά υλικά, με τη σωστή σειρά και έχει ακολουθήσει την απαιτούμενη διαδικασία για να φτάσει στο ποθητό αποτέλεσμα. Το σύμπαν είναι μάλλον ένα σετ από μπωλακια (φυσαλίδες) που περιέχουν τα απαραίτητα συστατικά μεν, αλλά που κάθονται απομονωμένα μεταξύ τους στο παγκο , χωρίς μορφή , χωρίς μαστερσεφ για να κινήσει τη διαδικασία της συγκρότησης.
Και η ανθρωπότητα θαυμάζοντας το περιεχόμενο καθε δοχείου, πασπαλίζει από πάνω απ τα δοχεία τη ζάχαρη άχνη, παρακάμπτοντας το απαραίτητο βήμα της σύνθεσης. Και σύνθεση δεν σημαίνει πετάω τ’ αυγά , το βούτυρο και το αλεύρι δίπλα δίπλα στο ταψί (βλέπε συγκριτισμός) αλλά επιφέρω αλλάγές στο ένα υλικό μέσω του άλλου.
Έχουμε λοιπόν δύο επιλογές : Ή να παραβλέπουμε ΤΟ πρόβλημα και να το ζαχαρώνουμε με εντυπωσιακά επιτευγματα οδεύοντας προς έναν νομοτελειακό μηδενισμό ή να δούμε ΤΟ πρόβλημα κατάματα και να κινηθούμε ενάντια σε κάθε πιθανότητα, στοχεύοντας σε μια πιθανή λύση.
Αν μη τι άλλο, μέχρι τις μέρες μας το σύνολο της ανθρώπινης δραστηριότητας, έχει δώσει την δυνατότητα να συνειδητοποιήσουμε ότι ΤΟ πρόβλημα , το “δύσκολο πρόβλημα” είναι αυτό που τροφοδοτεί εις το διηνεκές κάθε άλλο πρόβλημα. Ή θα παλέψουμε με αυτό ή θα το αποδεχθούμε ως αναπόσπαστο μέρος της ζωής (c’est la vie). Aλλά σ’ αυτήν τη τελευταία περίπτωση, μην απορούμε που δεν μας βγαίνουν οι συνταγές (“παιδεία”, “ελευθερία”, “επανάσταση”, “δικαιοσύνη” , “πίστη” , “Δημοκρατία” κλπ κλπ κλπ).
Ελένη Π.,δεν θα ρωτήσω ποιά θέση παίρνεις απέναντι ΣΤΟ πρόβλημα, γιατί είναι μάλλον σίγουρο ότι δεν θα πάρεις θέση, καθώς στο πίσω μέρος του μυαλού σου ίσως σκέφτεσαι “μα δεν το ‘χουν λύσει όλα τα μεγάλα μυαλά του κόσμου τούτου, ποιά είμαι εγώ που θα τολμήσω ν’αναμετρηθώ;”
Συμπαντική Ασυνειδησία V Ανθρώπινη Συνείδηση 1:0
υ.γ. Ασπίκ, μου είπες αρκετά παραπάνω να κάνω αυτό που μου λέει η συνείδησή μου. Ε, αυτό κάνω.
Φίλε ερωτων, ἄλλος φαντάζεται τό πρόβλημα κατά ἕναν τρόπο κι ἄλλος ἀλλιῶς, καί τό πρόβλημα εἶναι ποιό εἶναι τό πρόβλημα.
“@Ε, ναι, ένας άνθρωπος που μεγαλώνει και μαθαίνει , σαφώς είναι ατελής γιατί κινείται από μια κατάσταση προς μια νέα κατάσταση του εαυτού του η οποία δεύτερη τείνει προς το “τέλειο”.”
Ἕνα ροδάκινο πού μεγαλώνει ἀλλάζει κατάσταση; Εἶναι ἀτελές ὅταν εἶναι μικρό;
περιλαμβάνει τό πλῆρες σχέδιο ἀνάπτυξής του μέχρι νά γίνει ἕνα ὥριμο ροδάκινο. Γιά νά ἀλλάξει πρέπει νά μπολιαστεῖ ἄς ποῦμε μέ κάτι ἄλλο.
“‘υπάρχουν δύο ανταγωνιστικές και αντιτιθέμενες μεταξύ τους ιδέες περί θεού.”
Μπορεῖ νά τίς φανταστεῖς ἀνταγωνιστικές καί ἀντιτιθέμενες μεταξύ τους μπορεῖ καί ὄχι. “Η μία είναι ο θεός ως φύση που μοιάζει με την περίπου πανθεϊστική αντίληψη του Σπινόζα περί θεού (απόλυτος θεός με έμφαση στη δικαιοσύνη παρά στην ευσπλαχνία)και η άλλη είναι η ιδέα περί θεού ως Χριστού ή λυτρωτή, του θεού της ανθρώπινης καρδίας (θα έλεγα εγώ του θεού του συναισθήματος).”
Εἶναι γνωστό ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἔκανε θαύματα ἐντός τῆς φύσης, διαβάζοντας σωστά τόν θεό τῆς φύσης. Τό 12/θεο καί ὁ χριστιανισμός μπορεῖ νά διαβάζονται ὀρθά ἤ λάθος, ὄμως ὁ θεός τῆς καρδιᾶς ἦρθε σέ συγκεκριμένο τόπο καί χρόνο, σέ συγκεκριμένη ὁμάδα ἱκανή σέ κάποιο βαθμό νά ἀντιληφθεῖ τήν ἀγάπη. Μπορῶ νά φανταστῶ ὅτι ἡ δυνατότητα τῆς ἀγάπης προϋπάρχει στό σύμπαν καί ἡ ὀρθή πορεία εἶναι νά φθάσουμε σέ αὐτήν, ὄχι μία ὁμάδα ἐκλεκτῶν, οἱ ἄλλοι δέν εἶναι ἀναλώσιμοι.
A, Nα το και το φάντασμα της όπερας, εμφανίστηκε. Γειά σου Εξ !
Ελένη, ναι ο καθένας φαντάζεται διαφορετικά ΤΟ πρόβλημα. Ας πούμε κάποιοι φαντάζονται ότι το πρόβλημα είναι ότι δεν είναι όλοι Χριστιανοί Ορθόδοξοι, ή Μαρξιστές , ή καλλιτέχνες…. Εγώ από τη μεριά μου προσπαθώ να περιγράψω που εντοπίζω εγώ το πρόβλημα αφού επιχείρησα να βρω την πιο θεμελιώδη του αρχή. Κι αυτό είναι ότι αναδύθηκε συνείδηση (κι άρα συναίσθημα) μέσα σ’ ένα σύμπαν που δεν διαθέτει συνείδηση στο σύνολό του, αλλά μόνο τα υλικά απ’ τα οποία η συνείδηση συγκροτείται μέσα στα έμβια όντα. Η συμπαντική έλλειψη συνείδησης συνθλίβει τα έμβια όντα με αποτέλεσμα ν’ επιδίδονται σε μια απέραντη δραστηριότητα στην αγωνιώδη προσπάθεια να υπάρξουν ενάντια στα δεδομένα.
Ναι κι ένα ροδάκινο αλλάζει κατάσταση μεγαλώνοντας, αυτό δεν σημαίνει ότι αλλάζει ουσία γινόμενο χιμπατζής ή αχλάδι… Ναι υπάρχει στο γενετικό του κώδικα το πλήρες σχέδιο για την ανάπτυξή του, αλλά ο ίδιος ο κώδικας υπέστη πάμπολλες αλλαγές μέχρι να γίνει το ροδάκινο όπως εμείς το ξέρουμε. Και πάλι αυτά τα “σχέδια ανάπτυξης” δεν είναι απόλυτα αφού συχνά υπάρχουν και οι γενετικές ανωμαλίες… Εν πάση περιπτώσει, όλα διαμορφώνονται διαρκώς δεν είναι ήταν ποτέ τίποτα έτοιμο από την αρχή. Υπάρχει μια εξελικτική αλλά και αναπτυξιακη διαδικασία. Το αυτό λέω ότι ισχύει δυστυχώς και για την ίδια τη συμπαντική συνείδηση κι άρα για την έννοια του Θεού. Και λέω δυστυχώς γιατί η εξέλιξη της συμπαντικής συνείδηδης γίνεται μ’ ένα τεράστιο κόστος από πλευράς εμβίων όντων. Δεν είναι μια ανώδυνη, αναίμακτη, χαρμόσυνη διαδικασία , αλλά εξαιρετικά βίαιη με πολλές απώλειες καθ’οδόν.
‘Μπορεῖ νά τίς φανταστεῖς ἀνταγωνιστικές καί ἀντιτιθέμενες μεταξύ τους μπορεῖ καί ὄχι. ”
Ε, καλά, μπορούμε να φανταστούμε ό, τι θέλουμε, το είπαμε αυτό και με τον ασπίκ για τα παρηγορητικά παραμύθια που προσφέρει ο πολιτισμός, το θέμα είναι αν αυτά που φανταζόμαστε συνάδουν με την πραγματικότητα. Παράδειγμα : έκρηξη ηφαιστείου, τσουνάμι, θάνατος εκατοντάδων ανθρώπων ανάμεσά τους και παιδιά. Η λογική της φύσης (η αν θέλεις του θεού- ως – φύση) λέει “οοπς δεν πειράζει, θα γεννηθούν άλλοι, και θα έχουν συνάμα και τα όρνεα να φάνε , καθώς και οι καρχαρίες”. Η συναισθηματική λογική όμως, η οποία ευτυχώς σε τέτοιες περιπτώσεις εκδηλώνεται ακόμα και στους πιο πραγματιστές τεχνοκράτες λέει “τραγωδία, πρέπει να βοηθήσουμε”. Οι πιο συναισθηματικά σκεπτόμενοι θα πουν ότι ναι μεν θα ξαναχτιστούν οι οικισμοί αλλά οι άνθρωποι που χάθηκαν είναι αναντικατάστατοι. Υπ’ αυτήν την έννοια λέω ότι η “λογική” της φύσης αντιμετωπίζει τα έμβια όντα ως αναλώσιμα.
Ναι , η ιδέα περί Χριστού ήρθε σε μια εποχή που αρκετοί άνθρωποι ψάχνανε την αγάπη, αλλά το λές και μόνη σου ότι επρόκειτο περί συγκεκριμένης ομάδας ανθρώπων – δεν αφορά τη λειτυργία της φύσης στο σύνολό της. Ομοίως και τα θαύματα εντός της φύσης. Απελπιστικά περιορισμένης έκτασης, ενώ η φύση συνέχισε να λειτουργεί στο σύνολό της με τον ίδιο βαρβαρο εξ’ απόψεως εμβίων όντων τρόπο.
“Μπορῶ νά φανταστῶ ὅτι ἡ δυνατότητα τῆς ἀγάπης προϋπάρχει στό σύμπαν”
Αυτό το λέω κι εγώ, δεν λέω ότι η αγάπη , το συναίσθημα είναι εξωσ-υμπαντικό μέγεθος.
“καί ἡ ὀρθή πορεία εἶναι νά φθάσουμε σέ αὐτήν, ὄχι μία ὁμάδα ἐκλεκτῶν, οἱ ἄλλοι δέν εἶναι ἀναλώσιμοι.”
Κατ’ αρχάς συμφωνώ ότι η ορθή πορεία είναι να φτάσουμε σ’ αυτήν πρωτίστως μέσα μας καθότι έτσι συγκεφαλαιώνουμε τις επιθυμίες ΚΑΙ όλων των εμβίων όντων τηρουμένων των αναλογιών , επιθυμίες οι οποίες εκδηλώνονται δια της αέναης πάλης τους για ύπαρξη. ΑΛΛΑ , αφού την ανακαλύψουμε μέσα μας, μετά τι κάνουμε ; Ελπίζουμε να “την κοπανίσουμε ” για φανταστικούς κόσμους στην ομάδα των “Χριστιανικών ελίτ” όπως προβλέπεται από τον χριστιανισμό (και αντιστοίχως από κάθε άλλη θεολογία ;). Αν η φύση συνεχίσει να λειτουργεί με τους απάνθρωπους μηχανισμούς της, ουδέν θα έχει επιτευχθεί και θα συνεχίσουν ΟΛΑ τα συναισθανόμενα όντα, όχι μόνο τα “σωσμένα” να είναι αναλώσιμα. Εδώ λοιπόν είναι ΤΟ πρόβλημα…. για να σταματήσει αυτό και κάθε φαινόμενο που έρχεται ως επακόλουθο των μηχανισμών της φύσης θα πρέπει η αγάπη που κινητοποιούν τα όντα, να μπορούν να τροποποιήσουν τους άτεγκτους μηχανισμούς της ίδιας της φύσης. Αυτό όμως είναι ένα εγχείρημα συμπαντικών διαστάσεων που ξεφεύγει ολωσδιόλου απ’ τις περιχαρακώσεις της οποιασδήποτε φιλοσοφίας ή θεολογίας ή πολιτικής ή επιστήμης. Είναι ένα πρόβλημα μεταξύ ημών (των όντων) και του ίδιου του σύμπαντος.
Αλλά να που κάποιοι φιλόσοφοι αρχίζουν και προσεγγίζουν δειλά -δειλα μια πιθανή απάντηση π.χ. https://thebestschools.org/features/most-influential-living-philosophers/
10 . Andy Clark ”it is argued that the mind and the world form a kind of information feedback loop in which the mind is not just within the individual experiencing the world, but that it extends into the environment they are experiencing”
Δηλαδή χοντρικά, “υποστηρίζεται ότι ο νους και ο κόσμος σχηματίζουν ένα είδος βρόχου πληροφοριακής ανάδρασης/ανατροφοδότησης, στο πλαίσιο του οποίου (βρόχου) ο νους δεν βρίσκεται απλώς εντός του ατόμου που βιώνει την εμπειρία του κόσμου, αλλά επεκτείνεται και στο περιβάλλον του οποίου την εμπειρια βιώνει το άτομο”.
Δεν ξέρω σε ποιές άλλες ιδέες οδηγείται ο συγκεκριμένος φιλόσοφος, αλλά αν εδώ υπονοεί ότι υπάρχει μια αλληλεπίδραση ανθρώπινου νοός και περιβάλλοντος , (όπου περιβάλλον είναι ολόκληρο το σύμπαν οι μηχανισμοί του οποίου μας έδωσαν ύπαρξη). τότε θα πρέπει ν’ αναρωτηθουμε αν κάνουμε όντως όλα όσα μπορούμε να κάνουμε στο πλάισιο αυτής της αλληλεπίδρασης. Αν για παράδειγμα αποδεχομαστε την βαρβαρότητα της φύσης ως “καλή λίαν’, τότε πολύ φοβάμαι ότι πολύ περισσότερο μας επηρεάζει εμάς το περιβάλλον απ’ ό, τι εμείς εκείνο. Κι’ ας σκούζουμε στα αίματα κάθε φορα που έρχεται μια νέα “θυγατρική” (=επιμέρους) εξουσία να μας απειλήσει. Δηλαδή, δεν μπορούμε να έχουμε και τη πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο.
Και για να καταλάβεις Ελένη, γιατί οι θεολογίες δεν μπορούν να βοηθήσουν πέραν ενός σημείου, δεν ΄΄εχεις παρά να μελετήσεις τι μου έγραψε ο Εξ επηρεασμένος απ’ αυτές. Μέσα σε μια αναπνοή λέει 2 αλληλαναιρούμενα πράγματα χωρίς καν επίγνωση ότι είναι αντιφατικά.
Στην αρχή μου λέει “ψάξε νά ‘βρης καί νά πείς καί σ’ εμάς
ποίος ό λόγος πού
η συνείδησή σου σ’ αποτρέπει από τού νά υποψιαστείς
τήν πτωτική κατάσταση τού σύμπαντος κόσμου
από ένα σημείο τής ύπαρξής του καί μετά,’ κλπ
Η πτωτική κατάσταση παραπέμπει σε μια προ-πτωτική κατάσταση όπου υποτίθεται δεν υπήρχαν αυτές οι αντινομίες που περιγράφω κι όλα ήταν τέλεια. Ωραία, εγώ να το δεχτώ αυτό αν κι έρχεται σε πλήρη αντίθεση με ό, τι έχουν ανακαλύψει οι επιστήμες αλλά και η λογική εδώ και 4000 χρόνια. Έστω όμως ότι ήταν έτσι. Εμένα λοιπόν δεν μ’ εμποδίζει τίποτα να σκεφτώ ότι ΑΝ ήταν έτσι, τότε μπορέι κάλλιστα να επανέλθει -όχι με απόδραση στους ουρανούς αλλά με μεταμόρφωση του ίδιου αυτού κόσμου για τον οποίον μιλάμε. Ελα όμως που είναι ο ΙΔΙΟΣ ο Εξ και η θεολογία του που “εμποδίζεται’ !
Απόδειξη παρακάτω :
“ξεμπέρδευε
κι έχουμε καί νά πεθάνουμε
-τοκετός, ό θάνατος· τοκετός σέ ζωή καινή,
μή μπαρουσιαστούμε ανεπαρκείς,
πάρε μαζί σου Νόημα
όσο μπορείς,”
Με μαγικά κόλπα έφτασε απ την λογική της αποκατάστασης του παρόντος κόσμου στην θεωρία της απόδρασης στους ουρανούς, μέσω της θανατολατρείας Ναι, αλλά εκεί στους ουρανούς δεν προβλέπεται θα υπάρχουν όλα τα υπόλοιπα έμβια όντα που αποτέλεσαν σημαντικό μέρος του αρχικού προβληματισμού. Βέβαια , δεν φταίει ο Εξ σ’ αυτό, το λογικό άλμα αυτό και η εναέρια μεταστροφή είναι απ τα γνωστά μαγικά κόλπα των θεολογιών και φιλοσοφιών που εξουσιάζουν τον νου μας. Όπως λέμε “δύο θεωρήσεις σε μια” ή “αγοράζεις μία και παίρνεις άλλη μία δώρο” ή “άλλα αντ’ άλλων”.
Αυτό, ξέρεις τι θυμίζε ; Τη κωλοτούμπα Τσίπρα με το δημοψήφισμα. Όπου το Όχι γίνεται Ναι και το Ναι, Όχι. “Λόγω ανωτέρας βίας” λέει ο Τσίπρας. Ε μα αυτό λέει και η επαμφοτερίζουσα θεολογία που άλλοτε εκφράζει τον θεό-ως-φύση κι άλλοτε τον θεό -ως- αγάπη κατά τις ανάγκες του προκατ σεναρίου. Δηλαδή εδώ τι μας λέει ο Θεός ως αγάπη ; “Μακάρι εφ’ όσον ήταν έτσι στη Γένεση, ν’ αποακτασταθεί όλη η φύση”. Και έρχεται ο θεός ως φύση “Ναι, αλλά λόγω αναγκαιότητας και ανωτέρας βίας, αυτό δεν μπορεί να γίνει, οπότε μόνη ελπίδα η απόδραση στους ουρανούς”.
Κι ο δικός μας ρόλος στο σενάριο ποιός είναι ; Η παπαγαλία ;
Πες μου Ελένη, ότι κατάλαβες τι θέλω να πω , αλλιώς θ’ αρχίσω να παίρνω βαριά…..παυσίπονα !
Ωραίο το εξ-τραδάκι , Εξ.
κοίτα νά τό φχαριστηθείς
μηδεν-ο-λάτρη
Βλαξ
ερωτων, “τα θαύματα εντός της φύσης” τά ὁποῖα ἀφοροῦν ἀνθρώπους. Μπορεῖς νά φροντίζεις τήν φύση καί αὐτό νά ἀντανακλᾶ καί νά θεραπεύει ἀκόμα ἀνθρώπους, μπορεῖ νά θεραπεύεις ἄνθρωπο μέ τήν κυριότερη θεραπεία, νά εἶναι ὁ ἑαυτός του, νά εἶναι στόν ἑαυτό του. Σέ τί συνίσταται ἡ γενετική ἀνωμαλία, ἄλλος γεννιέται στή μία φυλή καί ἄλλος στήν ἄλλη, αὐτό εἶναι γενετική ἀνωμαλία ἤ χρειάζεται μία γέφυρα γιά νά κατανοεῖ ὁ ἕνας τόν ἄλλον;
“η ορθή πορεία είναι να φτάσουμε σ’ αυτήν πρωτίστως μέσα μας” ἡ ἀγάπη ἀφορᾶ τούς ἄλλους καί τόν ἑαυτό μας, μέσα μας ἀγάπη ὡς πρός τί καί ὡς πρός ποιόν; ποιά δύναμη σέ κάνει νά θέλεις νά ἀγαπᾶς; Δηλαδή πρέπει νά εἶσαι ὁ ἑαυτός σου γιά νά βρεῖς τήν ἀγάπη καί νά τήν ἐκπέμπεις, ὅπως λές “τα συναισθανόμενα όντα” , ἅμα δέν συναισθάνονται, ἅμα δέν ἐκφράζουν τά θέλω τους, ἅμα δέν συγκρατοῦν τά θέλω τους, δέν εἶναι στόν ἑαυτό τους. Ποιά δύναμη σέ κάνει νά θέλεις νά ἀγαπᾶς; Ἡ θεολογία καί εἰδικά ἡ ὀρθοδοξία σέ βοηθοῦν νά βρεῖς τόν ἑαυτό σου γιά νά βρεῖς τήν ἀγάπη καί τό ἀνάποδο. Ὁ Ἐλύτης προσέγγισε τόν χριστιανισμό ὄχι ἀπό τό δόγμα ἀλλά ὅπως τά ἔχει περιγράψει στόν γραπτό καί στόν προφορικό του λόγο μέ ἕναν δικό του τρόπο προσέγγισης, πού ἀπό προσωπικά του βιώματα ἀντιλήφθηκε καί κατανόησε. Βέβαια κατανοοῦσε σέ βάθος τήν ἑλληνική γλώσσα, τί σημαίνει κοῦρος, τί σημαίνει κόρη, τί σημαίνει ἔρωτας. Δέν γράφεις γιά τόν ἔρωτα, τί εἶναι γιά τόν ἄνθρωπο.
Ὁ ἔρωτας, φίλε ερωτων, εἶναι ἰδιαίτερη σχέση. Ὑπάρχει ἕλξη μεταξύ δύο ἀνθρώπων, ἕλξη πού μπορεῖ νά ἀφορᾶ ἀρκετούς ἀνθρώπους, ὄχι ἴδιας ποιότητος. Δέν δίνει τήν θέση της ἡ μητέρα γιά νά μπεῖ ἡ σύντροφος, ἡ βοηθός τοῦ ἄνδρα. Οὔτε ὁ πατέρας δίνει τήν θέση του γιά νά βρεῖ θέση ὁ ἄνδρας στή ζωή τῆς γυναίκας. Τά ἀδέλφια εἶναι ἄλλη σχέση, γεννημένα ἀπό τήν ἴδια μητέρα ἤ τόν ἴδιο πατέρα ἤ καί ἀπό τούς δύο ἴδιους γονεῖς. Ἔρωτας καί ἔρωτες πολλῶν εἰδῶν, ἕλξεις διαφόρων ποιοτήτων λανθάνοντες ἤ μή, ἄνθρωποι πού εἶναι φτιαγμένοι ὁ ἕνας γιά τόν ἄλλον, γυναίκα πού εἶναι φτιαγμένη γιά τόν ἄνδρα. Ἄνθρωποι πού ταιριάζουν, γιά νά συναντηθοῦν πρέπει νά βροῦν πρῶτα τόν ἑαυτό τους, ἀλλιῶς κάνουν σχέσεις πού δέν τούς ἱκανοποιοῦν, πόσοι δυστυχισμένοι ὑπάρχουν πού δέν γνωρίζουν οὔτε τί θέλουν οὔτε τολμοῦν νά ἀναρωτηθοῦν. Αὐτή ἡ δυστυχία τόσων πολλῶν ἐκπέμπει ἐνέργεια, σέ ὅλους καί σέ ὃλα. Καί μήν ξεχνᾶς ὅτι μιλᾶνε γιά πτώση ὅταν μιλοῦν γιά ἔρωτα, γιά ἔλξη πού σέ ὑπερβαίνει ὅταν εἶναι ἔρωτας, εἶναι ὁπωσδήποτε σχέση πού ἀφορᾶ δύο καί εἶναι ὁπωσδήποτε πρόβλημα πού ζητάει λύση.
Ελένη Π. Για το 31.1.1.2 σου https://www.anixneuseis.gr/?p=199449#comment-763499 :
Στα “θαύματα εντός της φύσης” αναφέρθηκα επειδή είπες για τα θαύματα που έκανε ο Χριστός, και ήθελα να τονίσω πως όπως και να έχει ήταν εξαιρετικά περιορισμένης έκτασης σε σχέση με τις ανάγκες που πάντοτε υπάρχουν μέσα στον κόσμο. Ο πόνος και η άσκοπη ταλαιπωρία όλων των εμβιων όντων (δεν μιλάμε για τον “νόμιμο” κόπο που καταβάλλουν προκειμένου να επιτύχουν κάτι), είναι ΤΟΣΟ εκτεταμένος που αυτό που θα χρειαζόταν είναι ν’ αλλάξουν οι ίδιοι οι μηχανισμοί της φύσης , με κριτήριο το συναίσθημα . Οι μηχανισμοί της φύσης , ο θεός-ως-φύση όπως προσπαθώ να σου πω δεν εμπεριέχουν την έννοια της αγάπης και της ελευθερίας αλλά αντιμετωπίζουν τα έμβια όντα ως αναλώσιμα. Έρχονται μετά οι πολιτισμοί και οι εξουσίες και πατώντας πάνω σ’ αυτή τη “πατέντα” , αναπαράγουν και πολλαπλασιάζουν το πρόβλημα. Γι’ αυτό και διαχρονικά δεν ανευρίσκεται λύση στα μύρια όσα προβλήματα που προκύπτουν στις κοινωνίες .”Μπορεῖς νά φροντίζεις τήν φύση καί αὐτό νά ἀντανακλᾶ καί νά θεραπεύει ἀκόμα ἀνθρώπους, μπορεῖ νά θεραπεύεις ἄνθρωπο μέ τήν κυριότερη θεραπεία, νά εἶναι ὁ ἑαυτός του, νά εἶναι στόν ἑαυτό του.”
Ναι, φυσικά μπορείς να το κάνεις αυτό αλλά ουσιαστικά είναι πααρηγορητική αντιμετώπιση. Μέχρι να θεραπευθεί ένας άνθρωπος έχουν γεννηθεί αμέτρητοι άλλοι σε συνθήκες τέτοιες που θα οδηγήσουν στην ασθένεια κι ‘ εκείνων, αργά ή γρήγορα. Δηλαδή ο σκύλος κυνηγάει την ουρά του. Σε καλώ να κάνεις δυο βήματα πίσω και να δεις το μέγεθος του προβλήματος στο σύνολό του , όχι τα επιμέρους, γιατί η συνολική εικόνα μπορεί να επιφέρει αλλαγή στον τρόπο θέασης του προβλήματος άρα και στον τρόπο αντιμετώπισης – έστω σε θεωρητικό επίπεδο γι’ αρχή.
Ναι, απ’ ό, τι φαίνεται χρειάζεται μια γέφυρα για να κατανοεί ο ένας τον άλλον….. Γιατί τις γενετικές ανωμαλίες http://t-expozed.blogspot.com/2014/03/blog-post_4.html τις ανέφερα ως απόδειξη (αυτονόητη άλλωστε) ότι η φύση εξελίσσεται χωρίς μάλιστα σκοπό, πειραματιζόμενη μέσα ατελείς μηχανισμούς που εκτός από απίθανη ομορφιά κρύβουν μέσα τους και την απίθανη φρίκη. Και μη με πας στα ηθικολογικά ότι φταίει η μόλυνση του περιβαλλοντος γιατί τέτοιες ανωμαλίες και άλλες πάμπολλες υπήρχαν και πριν ακόμα υπάρξει ο άνθρωπος.Έτσι λειτουργεί ο γενετικώς κώδικας, είναι επιρρεπής σε λάθη που άλλοτε βγαίνουν σε καλό κατά τύχη , άλλοτε οδηγούν στη παραμόρφωση κααι τον θάνατο. Ήθελα λοιπόν να πω , ότι είναι εξαιρετικά αφελής κι επικίνδυνη για να μη πω χαιρέκακη πρακτική να θεωρούμε τον θεό ως φύση ή τη φύση ως θεό επειδή “η φύση είναι ανώτερη δύναμη από μας”, γιατί μια τέτοια θέση στρεβλώνει την αντίληψή μας. Και η μπουλντόζα είναι πιο δυνατή από μας αλλά θα ήταν αστείο να την αποκαλέσουμε “θεό”. Με τον προσδιορισμό “θεό” υπονοείται συνήθως κάτι που χαρακτηρίζεται από “τελειότητα”. Και η φύση δεν έχει τις προδιαγραφες της “τελειότητας” γιατί παράγει πολλή αθέατη φρίκη και ασχήμια χωρίς καμιά δική μας υπαιτιότητα. Κι εγώ σε μικρή ηλικία είχα μια νατουραλιστική αντίληψη έστω υποσυνείδητη ότι η φύση ήταν τέλεια, αλλά όταν κατάλαβα τι γίνεται, αναθεώρησα. Εντυπωσιακή ναι, ΄τέλεια όχι και σίγουρα όχι κάτι που μπορούμε να ονομάσουμε “θεό”.
Συνέχισα μετά διατυπώνοντας ότι ούτε το συναίσθημα (την αγάπη, τον έρωτα) που αναδύεται μέσα απ’ τα έμβια όντα μπορούμε να ονομάσουμε θεό
γιατί έχει τόσο περιορισμένο πεδίο εκδήλωσης που του διαφεύγει όλο αυτό το δράμα που εκτυλίσσεται στη φύση. Μέχρι στιγμής τουλάχιστο το συναίσθημα δεν ελέγχει τους μηχανισμούς της φύσης για χάρη των όντων έστω κι αν παραδεχτούμε ότι κινει κάποιες διαδικασίες παρασκηνιακά. Οπότε ούτε εδώ έχουμε τελειότητα έτσι αποκομμένο απ τη γενική εξέλιξη της φύσης που βρίκεται το συμπαντικό ας το πούμε συναίθσημα ή συναισθηματική ενέργεια. Πότε θα είχαμε τελειότητα έτσι που αυτό να μπορεί άφοβα να ονομαστεί “θεός” ; Όταν αυτά τα δύο , ορατή φύση και συναίσθημα συνεργούσαν ώστε να παράξουν ένα τέλειο αποτέλεσμα. Όταν το σύμπαν θα αυτο-οργανωνόταν κατά το αγγλοσαξονικό “get your act together”. Δηλαδή όταν επί συνόλου , το συμπαντικό συναίσθημα -συναισθηματική ενέργεια- θα καθοδηγούσε σταδιακά όλο και περισσότερο τη φύση σε κάθε της λεπτομέρεια ώστε να εξαλειφθεί η ατέλειά της που τόσο κοστίζει στα έμβια όντα. Βεβαίως εδώ δεν τίθεται θέμα φασισμού αφού το συναίσθημα εμπεριέχει την έννοια της ελευθερίας. Και βεβαίως, θα επέρχονταν αναγκαστικά πολλές αλλαγές στη φυση, αλλά εκτός αν είμαστε διατεθειμένοι να υποστούμε εμείς οι ίδιοι το τίμημα της άσπλαχνης ατέλειάς της , ας συμβιβαστούμε με τις όποιες αλλαγές θα προέκυπταν. Αυτή λοιπόν η νέα οντότητα που θα προέκυπτε απ την συνέργεια ορατής φύσης και συναισθήματος είναι το μόνο που θα μπορούσε να ονομαστεί ‘θεός”. Αυτή την ένωση όπως είπε ο Wells την επιχείρησε ο χριστιανισμός, αλλά ήταν μια αποτυχημένη προσπάθεια. Εγώ βέβαια δεν προτείνω καμιά νέα θρησκεία, τούτο δεν είναι υπόθεση θρησκείας αλλά προσωπικής τοποθέτησης του καθενός μας απέναντι στο συμπαντικό πρόβλημα. Εμείς ως άνθρωποι πρέπει να λάβουμε υπόψη και όλη την έμβια φύση που υποφέρει μεν αλλά δεν μπορέι να εκφραστεί δε.
Για τα υπόλοιπα, ε ναι βρε Ελένη η αγάπη αφορά τους άλλους αλλά πρέπει πρώτα να βρεις τον εαυτό σου, να βρείς την αγάπη μέσα σου και μετά να την διαχέεις προς ταα εξω προς όλη την έμβια φύση. Αν θες και προς την άβια φύση με την έννοια να μη τη καταστρέφουμε. Αυτό που λες “Δηλαδή πρέπει νά εἶσαι ὁ ἑαυτός σου γιά νά βρεῖς τήν ἀγάπη καί νά τήν ἐκπέμπεις,” εννοούσα κι εγώ. Και συμφωνώ ότι “Ἡ θεολογία καί εἰδικά ἡ ὀρθοδοξία σέ βοηθοῦν νά βρεῖς τόν ἑαυτό σου γιά νά βρεῖς τήν ἀγάπη καί τό ἀνάποδο”, άλλωστε μέσα από κει πέρασα, αλλά κάποια στιγμή βλέπεις ότι το δογματικό οικοδόμημα τόσο της ορθοδοξίας όσο και κάθε άλλης θρησκείας δεν χωράει μέσα της το μέγεθος του προβλήματος και πέφτουν τα τείχη.
Όσο για το ποιά δύναμη μας κάνει να θέλουμε ν’ αγαπάμε, δεν μπορώ να ξέρω ακριβώς τι είναι , γι’ αυτό την ονομάζω συμπαντική συναισθηματική ενέργεια, η οποία υποθέτω πως ενώ δεν είναι εξω-συμπαντική έχει ωστόσο τελείως διαφορετικές ιδιότητες απ’ την ορατή ύλη που συγκροτεί τα όντα και τη φύση. Δεν θεωρώ πια ότι ευσταθεί αυτό που περιγράφει η κλασσική βιολογία ότι το συναίσθημα οφείλεται αποκλειστικά στις δομές του εγκεφάλου, αν και διαμεσολαβείται απ’ αυτό. Κάνω την υπόθεση πως υπάρχει κάτι άλλο μια διαφορετική ενέργεια απ’ αυτή που μελετάει η φυσική , που κινεί τα νήματα παρασκηνιακά αλλά που παραμένει θεμελιώδες συστατικό του σύμπαντος. Και φυσικά αυτή η συναισθηματική ενέργεια περιλαμβάνει τον έρωτα ή αν θες , είναι έρωτας – είχα γραψει άπειρα πράγματα γι’ αυτό σε παλιότερες συζητήσεις εδώ. Το θεωρώ πια αυτονόητο. Ακόμα και το ψευδώνυμο “ερωτών” απηχεί τον έρωτα , όχι μόνο την ερώτηση , η οποία συνδέεται με τον έρωτα όπως μας έλεγε κι ο σκοτεινός (σαν τον Παππούλη του, Εξαρχείου). Στις μέρες μας άλλωστε υπάρχει εξαιρετικά εκτενής διάλογος ανάμεσα στους φιλοσόφους σχετικά με το ότι δεν αρκούν οι δομές του εγκεφάλου να παράξουν μόνοι τους αυτό που λέμε συνείδηση(βλ. David Chalmers- ”The Hard Problem” =TO ΔΥΣΚΟΛΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ)Βέβαια μετά το πάνε αλλού, αλλά πάντως δεν το θεωρώ άτοπο να παραδέχομαι την ύπαρξη μιας διαφορετικού τύπου ενέργειας μέσα στο φυσικό σύμπαν που παίζει έναν σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις. Κι’ αυτό, γιατί δεν μ’ ενδιαφέρει να ξαναμπώ σε θρησκευτικό τριπάκι. Ό, τι είναι απαραίτητο, βρίσκεται ήδη μέσα στο σύμπαν ως δυνατότητα , ως “συστατικό”. Αυτό που λέιπει είναι η συμπλεξη και η οργάνωση. Όπως εμείς εξελισσόμαστ, έτσι και το σύμπαν χρειάζεται να “βρει τον εαυτό του” και να οργανωθεί σε συνείδηση ολοκληρωμένη ώστε να εξαλειφθεί η εσωτερική του αντινομία – όχι να εξαλειφθούν τα όντα. Αλλιώς , θα είμαστε καταδικασμένοι να παράγουμε απλώς λογοτεχνία και τέχνες για να υμνούμε το χαμένο όνειρο.
“Ἄνθρωποι πού ταιριάζουν, γιά νά συναντηθοῦν πρέπει νά βροῦν πρῶτα τόν ἑαυτό τους, ἀλλιῶς κάνουν σχέσεις πού δέν τούς ἱκανοποιοῦν, πόσοι δυστυχισμένοι ὑπάρχουν πού δέν γνωρίζουν οὔτε τί θέλουν οὔτε τολμοῦν νά ἀναρωτηθοῦν. Αὐτή ἡ δυστυχία τόσων πολλῶν ἐκπέμπει ἐνέργεια, σέ ὅλους καί σέ ὃλα.”
Σ’ αυτό θα συμφωνήσω, αλλά πέρα απ την πολεμική που δέχεται ο έρωτας απ’ τις πολιτισμικές δομές, έχει και τους μηχανισμούς της φύσης εναντίον του. Όχι στο επίπεδο της έλξης- εκεί η φύση βοηθάει, αφού την “ανάγκασε” η συναισθηματική ενέργεια που δρούσε “παρασκηνιακά” – αλλά στην προστασία του έρωτα ώστε ν’ ανθίσει. Έχω υπόψη μου μια οικογένεια που ήταν χαρακτηριστικά πολύ ευτυχισμένη και γελαστή, μέχρι που επήλθε πρόωρος ξαφνικός θάνατος του ενός μέλους του ζευγαριού και βυθίστηκε όλη η διευρυμένη οικογένεια σε μια μακροχρόνια κατάθλιψη. Νέος κύκλος προβλημάτων… προς λύση .
Ο τίτλος του κειμένου κάτω απ το οποίο συζητάμε με την ευγενική παραχώρηση των Ανιχνεύσεων είναι “Η συναινεση στην εξαγορά της επιθυμίας” , μ’ εντυπωσίασε γιατί θεωρουσα από παλιά ότι οι κοινωνικές δομές είναι τέτοιες που εξαγοράζουν την βασική επιθυμία που θεωρώ ότι την έχουν έστω ανεπίγνωστα όλοι, κι αυτή είναι η επιθυμία του έρωτα με την ευρύτερη έννοια. Είναι αυτή η θεμελιώδης επιθυμία που πρέπει να ελευθερωθεί ξανά αντί να διασκορπίζεται και να σπαταλάται σε χίλια μύρια επιμέρους πράγματα. Αλλά, όπως είπαμε, και να συμβεί αυτό, μετά υπάρχει το πρόβλημα των μηχανισμών της φύσης που επιβουλεύονται και απειλούν την εξέλιξη του έρωτα.
Μακράν εμού οι ηθικολογικές αξιολογήσεις για όλους τους ανθρώπους που νιώθουν έλξη για το ίδιο φύλο ή θέλουν ν’ αλλάξουν φύλο επειδή αισθάνονται δυστυχείς κλπ, αλλά πέρα από την ανάγκη προστασίας αυτών των ομάδων θεωρώ ότι υπάρχει μια εντατική ανελέητη προπαγάνδα που σκοπό έχει να απενεργοποιήσει το δίπολο αρσενικού -θηλυκού , ίσως γιατί υποψιάζονται ότι κρύβει μέσα της η σχέση αυτή πολλή δυναμική ενέργεια που θα μπορούσε ν’ αντιστρατευθεί όχι μόνο τις εξουσίες αλλά και τους απάνθρωπους μηχανισμούς της φύσης που τις στηρίζουν.
Θεωρώ πως το έσχατο άκρο του έρωτα είναι η επιθυμία ανατροπής των απάνθρωπων και απρόσωπων μηχανισμών της φύσης. Γι’ αυτό και το σύμπαν προβάλλει ισχυρές αντιστάσεις στη δύναμη αυτή , η οποια βέβαια ανήκει στο σύμπαν. Να όπως ένας άνθρωπος που δεν τα έχει βρει με τον εαυτό του , τρώγεται με τα ρούχα του. Αυτό κάνει το σύμπαν. Πρέπει κι αυτό να εξελιχθεί όχι δημιουργώντας νέους γαλαξίες αλλά ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ που είναι ένα εξαιρετικά σύνθετο πράγμα. Φαίνεται πως διαθέτει τα υλικά, τη δυνατότητα, όχι όμως την αταλάντευτη επιθυμία προς τούτο. Βρίσκεται όπως φαίνεται ακόμα σε νηπιώδες στάδιο αυτο-οργάνωσης κι αυτογνωσίας.
“εἶναι ὁπωσδήποτε σχέση πού ἀφορᾶ δύο καί εἶναι ὁπωσδήποτε πρόβλημα πού ζητάει λύση”
Ε, αυτό λέμε, αμέτρητα προβλήματα ζητάνε λύση. Γι’ αυτό πρέπει να βρούμε την κεντρική πηγή των προβλημάτων που είναι αστείρευτη, για να δούμε “την μεγάλη εικόνα” .Είναι αδύνατον να βρουν λύση όσο θεωρούμε ως αποδεκτή τη τρέχουσα φυσική τάξη πραγμάτων με όλες τις παραφυάδες συμπεριλαμβανομένης της τεχνολογίας που στηρίζεται σε διαδικασίες της φύσης – κι αυτό το πράγμα να τολμάμε να το ονομάζουμε “θεό”.
“Καί μήν ξεχνᾶς ὅτι μιλᾶνε γιά πτώση ὅταν μιλοῦν γιά ἔρωτα,”
Εδώ δεν κατάλαβα τι εννοούσες, αν εννοούσες τη θεολογία που θεωρεί τον έρωτα μεταπτωτικό φαινόμενο – αυτός είναι ο λόγος που απέρριψα τελικά την θεολογία. Διεστραμμένα πράγματα. Δηλαδή εδώ είναι που φαίνεται ότι ως “ανακαίνιση της φύσης”, εννοούν τελικά κατάργησή της ή διαφυγή απ’ αυτήν σε μια καθαρά φαντασιακή ασώματη κατάσταση. Απαράδεκτο. Αυτό καταργεί το νόημα της ύπαρξης και της ταλαιπωρίας όλων των όντων που υπήρξαν ποτέ και πάνω στις πλάτες των οποίων εξελιχθήκαμε εμείς. Η πλήρης απαξίωση του φαινομένου της ζωής. Άσε με, μη με συγχίζεις θυμίζοντάς το μου. Αυτές οι ιδέες οδήγησαν στον τρανσουμανισμό.
Εκτός αν ασπάζεσαι κι εσύ αυτή τη θέση που περιγράφεις περί πτώσης. Δεν κατάλαβα με ποιό σκοπό το ανέφερες.
Ὁ χριστιανισμός εἶναι δρόμος καί τά θαύματα εἶναι ἐνδεικτικά τοῦ δρόμου πού πρέπει νά ἀκολουθήσουμε γιά νὰ καταφέρουμε κι ἐμεῖς παρόμοια. Τό “ὡς θεοί ἔσεσθε ” μᾶς ἀφορᾶ.
“που θα χρειαζόταν είναι ν’ αλλάξουν οι ίδιοι οι μηχανισμοί της φύσης , με κριτήριο το συναίσθημα”, κάποιες κοσμοθεωρίες θεωροῦν ὅτι τό γήϊνο πεδίο εἶναι ἀρκετά βαρύ γιά τόν ἄνθρωπο, ἴσως σέ σχέση μέ κάποιους ἄλλους πλανῆτες ὅπου ζούσαμε παλιότερα. Ὅμως ὅσο περισσότερο ἀντιλαμβάνομαι τόσο περισσότερο χριστιανή γίνομαι κι ἄς μήν τό προσέγγισα μέσα ἀπό τόν χριστιανισμό. Πιστεύω ὅτι καί ἡ φύση ἔχει κανόνες καί νόμους κι ἄν περιμένεις νά δεῖς τά ἀποτελέσματα ἄμεσα ἤ τήν παρέμβαση τοῦ θεοῦ ἄμεσα ἴσως καταλήξεις σέ μία ἀδιαφορία γιά πολλά. Μπορεῖ νά κάνεις κάτι καί τό ἀποτέλεσμα νά σέ βρεῖ πολλούς χρόνους μετά ἤ πολλές ζωές μετά. Σκέψου πόσους αἰῶνες χριστιανισμοῦ μέ εὐλάβεια καί τώρα σάν νά μήν ὑπάρχουν αὐτά. Τόσοι αἰῶνες σκοταδισμοῦ γιά κάποιες ἀντιλήψεις, ὅμως ἂλλαξαν οἱ ἀντιλήψεις καί βλέπουμε περισσότερα, πρόοδος, ἐπιστῆμες καί σάν νά μήν χρειάζεται τίποτα ἀπό αὐτά. Ὅπως ὁ ἐνήλικος νεαρός ἄνθρωπος πού ἀναλαμβάνει τή ζωή του χωρίς τόν φόβο ἤ τίς προτροπές τῶν γονέων.
“Δηλαδή ο σκύλος κυνηγάει την ουρά του.” αὐτό συμβαίνει σέ μία θεώρηση ἐπίπεδη καί ὄχι σπειροειδῆ, μέ μία ὑπόθεση ΄τακτοποίησης΄ ἀπό κάποιους.
Δέν χρειάζεται νά ἀλλάξουν οἱ μηχανισμοί τῆς φύσης, χρειάζεται νά μάθει ὁ ἄνθρωπος νά ἀναλάβει δράση προστασίας, νά μήν ἀναμειγνύει τήν φύση μέ τόν ἄνθρωπο, ὅπως τό γράφει ὁ Ἐξαρχείου πολλές φορές γιά τόν ἄνθρωπο καί τήν φύση. Καί βέβαια ἡ ἐκπαίδευση ἀφορᾶ τόν κάθε ἄνθρωπο, χρειάζεται ἀγάπη καί ὑπομονή, ὁ καθένας εἶναι διαφορετικός.
“και πριν ακόμα υπάρξει ο άνθρωπος” ἄν ὑποθέσουμε ὅτι ἡ γῆ εἶναι ἕνας ἀπό τούς πλανῆτες μέ ζωή, τότε συζητᾶμε τί σημαίνει αὐτό, τί σημαίνει γήϊνο πεδίο κλπ.
Κι ἐκεῖ αὐτό το fall in love ἤ ἡ πτώση τί νά σημαίνει ἐπιστημονικά;
Συμφωνῶ μαζί σου γιά τόν ἔρωτα φίλε ερωτων.
Ἀπάντησα πρόχειρα καί θά τό ξαναδιαβάσω ἀργότερα τό τεράστιο κείμενό σου.
«”The Hard Problem” =TO ΔΥΣΚΟΛΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ» τού
Βλαξ,
συγκεκριμένα:
https://en.wikipedia.org/wiki/David_Chalmers#/media/File:David_Chalmers_TASC2008.JPG
καί γενικώς:
https://www.google.gr/imgres?imgurl=http://consc.net/djc18.jpg&imgrefurl=http://consc.net/&h=240&w=242&tbnid=A05jWqNTzdAPlM:&q=David+Chalmers&tbnh=186&tbnw=187&usg=AI4_-kR81EE7obX0f043YNE8WzKv5-IQDA&vet=1&docid=JJSsv3MRyAQyPM&itg=1&hl=el&sa=X&ved=2ahUKEwik4pPmlcXfAhWKEVAKHV8PDIwQ_B0wEnoECAYQBg
Γιά τον ερωτων,
ἀντί γιά ἀτέλεια πού θέλει διόρθωση προτείνω ὀρθή ἀνάγνωση διαφορετικοτήτων γιατί εἴμαστε διαφορετικοί. Ἡ ἀνάγνωση πού γίνεται γιά μία σκοπιμότητα χωρίς τήν ἐμβάθυνση στόν χριστιανισμό πού ἀφορᾶ αὐτήν τήν περίοδο, χωρίς τούς ἀνθρώπους πού εἶναι σχετικοί, τί νά σημαίνει;
Ἡ Ὀρθοδοξία ἔχει τό Ἅγιον Ὄρος στό ὁποῖο δέν ἐπιτρέπεται νά μπεῖ γυναίκα, πῶς τό ἑρμηνεύουμε; οἱ Ὀρθόδοξοι γιατί ἀφορᾶ τούς Ὀρθόδοξους. Μήν ξεχνᾶς ὅτι σημαντική θέση ἔχει ἡ γέννηση, ἡ μητέρα καί ὁ υἱός, ἡ Παναγία καί ὁ Ἰησοῦς. Ἡ Ἁγία Ἑλένη καί ὁ Ἅγιος Κωνσταντίνος στήν ἀρχή τῆς Κωνσταντινούπολης. Ἡ Κωνσταντινούπολη πού ἀφορᾶ τόν χριστιανισμό καί μάλιστα τόν Ὀρθόδοξο καί χτίστηκε μετά τίς Ἀλεξάνδρειες καί τό ἔργο τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου πού θεωρεῖται πρωτεργάτης τοῦ Χριστιανισμοῦ.
“Σ’ αυτό θα συμφωνήσω, αλλά πέρα απ την πολεμική που δέχεται ο έρωτας απ’ τις πολιτισμικές δομές, έχει και τους μηχανισμούς της φύσης εναντίον του. Όχι στο επίπεδο της έλξης- εκεί η φύση βοηθάει, αφού την “ανάγκασε” η συναισθηματική ενέργεια που δρούσε “παρασκηνιακά” – αλλά στην προστασία του έρωτα ώστε ν’ ανθίσει.” Ὁ ἔρωτας ἀφορᾶ ἕνα ζευγάρι. Τί εἴδους ζευγάρι καί μέ τί ταίριασμα ἐρευνητέον. Ὁ ἔρωτας εἶναι στό γήϊνο πεδίο, στό γιν και γιάνγκ γιά ὅλη τή φύση, ὅμως ὅπως ἔχει πεῖ ὁ Πλάτων, ὅλα δημιουργοῦνται σέ ἕνα ἀνώτερο πεδίο, στόν κόσμο τῶν ἰδεῶν. Ὅλα στή γῆ διέπονται ἀπό τό γιν καί γιάνγκ, ἀρσενικό καί θηλυκό, ὁ κάθε ἄνδρας δηλαδή ἔχει κάπου μία γυναίκα πού τόν ἀφορᾶ. Στήν Γένεση ἀναφέρεται ἡ γυναίκα ἡ γεννημένη ὡς βοηθός τοῦ ἄνδρα, πού σημαίνει ὅτι αὐτό τό ζευγάρι ἔχει ἕναν ἄνδρα καί μία γυναίκα. Ζευγάρι χαρακτηριστικό στο Βυζάντιο ὁ Ἰουστινιανός καί ἡ Θεοδώρα, μέ μία ὁμοιότητα στά χαρακτηριστικά τους. Ὑπάρχει δυνατότητα σχέσεων μέ πολλούς ἀνθρώπους ὄχι ὅμως μέ τήν ἴδια ἕλξη.
“Ποιά παλιά κιβωτός
μέσα απ’ του χρόνου τις στοές
βγάζει ακόμα στο φως
ζευγάρια αναπνοές.” στίχος τῆς Λίνας Νικολακοπούλου.
Ζευγάρι, ἕνας ἄνδρας καί μία γυναίκα, ἕνας κύριος καί μία κυρία.
Ὁ Χένρι Μὶλερ περπάτησε σέ πολλά γνωστά καί σημαντικά σημεῖα πολιτισμοῦ τῶν Ἑλλήνων καί περιγράφει τίς ἐντυπώσεις του στό βιβλίο «Ο κολοσσός του Μαρουσιού», σάν νά εἶχε περπατήσει παλιότερα σ΄ αὐτά τά ἴδια μέρη, σέ προηγούμενες ζωές του, καί μποροῦσε νά ἀφουγκραστεῖ τήν ἰδιαιτερότητα τῶν Ἑλλήνων.
Γράφει χαρακτηριστικά
«Οι μεγάλοι γιατροί μιλούσαν πάντα για τη Φύση ως τον μεγάλο θεραπευτή. Αυτό είναι αληθές μόνο μερικώς. Η Φύση από μόνη της δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Η Φύση μπορεί να θεραπεύσει μόνο όταν ο άνθρωπος αναγνωρίζει τη θέση του στον κόσμο, η οποία δεν βρίσκεται στη Φύση, όπως συμβαίνει με τα ζώα, αλλά στο ανθρώπινο βασίλειο, τον κρίκο μεταξύ του φυσικού και του θείου.»
«Η Φαιστός εμπεριέχει όλα τα στοιχεία της καρδιάς· είναι θηλυκιά πέρα για πέρα. Όλα όσα έχει κατορθώσει ο άνθρωπος θα είχαν χαθεί αν δεν υπήρχε αυτό το τελευταίο στάδιο μετάνοιας και συντριβής που εδώ ενσαρκώνεται στην κατοικία των ουράνιων βασιλισσών».
Στήν Επίδαυρο αναγνώρισε ´ ένα από τα μεγαλύτερα θεραπευτικά κέντρα του αρχαίου κόσμου!´ «Σκέφτομαι τους ψυχαναλυτές φίλους μου- Ότο Ρανκ, δρ Ρενέ Αλέντι, δρ Ε. Γκράχαμ Χάουι, σκέφτομαι τον Γιούνγκ, τον Φρόιντ, τον Στέκελ και άλλους. Εργάζονται μόνο με τα συντρίμμια της ανθρωπότητας, με παλιά σκαριά και απομεινάρια, με κορμούς σωμάτων και κομμένα κεφάλια.
Στα χρόνια του Ασκληπιού ο άνθρωπος ήταν ακόμη ένα ενιαίο ον. Το πλησίαζες μέλας από το πνεύμα. Σώμα και πνεύμα ήταν ένα. Το κλειδί ήταν η μεταφυσική, το ανοιχτήρι της ψυχής. Σήμερα ούτε ο μεγαλύτερος ψυχαναλυτής δεν μπορεί να αποκαταστήσει στον άνθρωπο αυτό που έχει χάσει. Κάθε χρόνο θα έπρεπε να γίνεται συνέδριο ιατρών στην Επίδαυρο. Πρώτα θα χρειαζόταν να θεραπευτούν οι γιατροί!»
Ἡ διαφορετικότητα ὑπάρχει στό εἶδος τῶν ζευγαριῶν. Ἡ γυναίκα πού ταιριάζει μέ ἕναν ἄνδρα ἔχει σέ κάθε κίνησή της ἀναφορά στήν κίνηση τοῦ ἄνδρα της κι ἄς μήν ἔχουν συναντηθεῖ. Ὑπάρχει μία ἐσωτερική συνεννόηση.
Ἡ διαφορετικότητα ὑπάρχει καί στά δόγματα καί στούς λαούς.Ὁ σταυρός τοῦ χριστιανισμοῦ ἔχει καί κάθετη καί ὁριζόντια, μέ πολλά νοήματα.
Ὁ ἄνθρωπος ἀγωνίζεται νά ζεῖ, νά γίνεται ἄνθρωπος, νά συνεχίσει νά ζεῖ ὄχι στή θέση κάποιου ἄλλου ἀλλά μέ τά δικά του ἔργα.
Φαίνεται ὄμως ὅτι εἴμαστε στήν ἐποχή τῶν ζευγαριῶν.
αντί γιά κούφιες διαβεβαιώσεις πρός τόν πεθαμένο πατροκτόνο,
Βλαξ, πανταρώτα(αρνητή τής απάντησης, θά πεί)
ψάξε νά ‘βρης καί νά πείς καί σ’ εμάς
ποίος ό λόγος πού
η συνείδησή σου σ’ αποτρέπει από τού νά υποψιαστείς
τήν πτωτική κατάσταση τού σύμπαντος κόσμου
από ένα σημείο τής ύπαρξής του καί μετά,
όπως διδάσκει «η βίβλος γενέσεως ουρανού και γης ότε εγένετο»,
η «Γένεσις» τών Χριστιανών,
τό πρώτο βιβλίο τής Παλαιάς Διαθήκης, δηλαδή
πού γνωρίζουν παγκοσμίως καί οί πέτρες εδώ καί χιλιάδες χρόνια
καί κάνει τόν 4ο μ. Χ. αιώνα νά καταδείχνει,
διδάσκων ούτω τρεπτούς ανθρώπους(όχι δίποδα*):
«Η φύσις πάσχει μετά τού ανθρώπου καί σώζεται δι’ αυτού».
*
πᾶν γὰρ ἑρπετὸν πληγῇ νέμεται.
Κάθε τί πού έρπει εξουσιάζεται μέ χτυπήματα.,
έτζι λέγει ό παππούλης μου,
νά: 97. (11).,
παρέλειψες νά διαλέξεις συγγενείς(Έλληνες παππούδες, Πατέρα, Αδελφό, Μάννα)
Βλαξ,
ξεμπέρδευε
κι έχουμε καί νά πεθάνουμε
-τοκετός, ό θάνατος· τοκετός σέ ζωή καινή,
μή μπαρουσιαστούμε ανεπαρκείς,
πάρε μαζί σου Νόημα
όσο μπορείς,
Βλαξ…
extraδάκι:
I can’t understand anything but this melody is absolutelly beautiful,
something in this language sounds very poetic
Rafaela Alcantara Πριν από 2 χρόνια
Ελένη Π,
Δεν ξερω αν είσαι ακόμα εδώ, συγγνώμη που εξαφανίστηκα, αλλά περνώ ένα βαρύ σταυροαναστάσιμο πένθος.
Μπερδεμένα τα είπες παραπάνω, δεν κατάλαβα τι ήθελες να πεις ακριβώς, αλλά
ναι, αν κατάλαβα καλά, τα πάντα εξαρτώνται από συγκεκριμενα ζευγάρια, αρσενικού -θηλυκού. Η μόνη ελπίδα σωτηρίας του κόσμου ερείδεται στην επιτυχία αυτής της σχέσης σε σωματικό, ψυχολογικό και πνευματικό επίπεδο , αλλά και σε καρδιακή σχέση με όλη την έμβια φύση. Δυστυχώς αυτή ειδικά η σχέση των δύο φύλων δέχεται πολεμική από ΠΑΣΑ κατεύθυνση, πράγμα που μειώνει δραστικά τις πιθανότητες πραγματικής βελτίωσης/σωτηρίας του κόσμου.
Νοερῶς συμπαράσταση, αὐτό τό ΄σταυροαναστάσιμο ΄ ἔχει μέσα του κάτι ἐλπιδοφόρο.
Παραθέτω κάποια σημεῖα, νομίζω βοηθητικά, ἀπό τό βιβλίο Ἔρως καί Λόγος, τοῦ Η. Π. Νικολούδη, πού ἀξίζει νά μελετηθεῖ.
«όταν ο Ζεύς ενώνεται ερωτικά με την Ήρα, η γης καλύπτεται με χλόη και άνθη για να υποδεχθεί το θεϊκό ερωτικό ζευγάρι”, δέν ἐννοεῖ τόν ἀρχαϊκό ἔρωτα τῆς ἡσιοδικῆς Θεογονίας.»
«Η ελληνική αρχή που θέλει τον έρωτα κίνηση από τα κάτω προς τα άνω (από το μη ον στο όντως ον), από τον άνθρωπο προς τον θεό, από τον κακό στον καλό, ανατρέπεται από τη χριστιανική αρχή, που πιστεύει σε μιαν αντίστροφη κίνηση, την κίνηση από το πιό ψηλό (Θεός) προς το πιο χαμηλό (άνθρωπος), από τον άγιο στον αμαρτωλό. Η θρησκευτική γνώση δεν είναι έργο των ανθρώπων αλλά του Θεού(αποκάλυψη, Χριστός), είναι γνώση θεοκεντρική (θεολογική), όχι ανθρωποκεντρική (ανθρωπολογική). Η ελληνική γνώση ως λογική και ερωτική είναι άνθρωποκρατική. Η σύνδεση αυτή έρωτος και λόγου είναι αποκλειστικώς ελληνική».
«Με τον ελληνικό Λόγο το Είναι ήλθε στον εαυτό του, συγκροτήθηκε σε παρουσία, παρουσιάσθηκε και αποφάνθηκε.»
«Η ανθρώπινη ιστορία που αρχίζει, έτσι, στην αρχαία Ελλάδα αποκαλύπτεται η μεγαλύτερη αμφισβήτηση που γνώρισε ποτέ και μπορεί να γνωρίσει το Είναι: η ιστορία ως γίγνεσθαι «αναιρεί» το Είναι. Αυτό είναι το πρώτιστο μάθημα της ελληνικής γλώσσας, της ελληνικής σκέψης και του ελληνικού πολιτισμού. Αυτό το μάθημα υπάρχει αυτοτελώς στο λέγω του ομηρικού διαλέγομαι.»
«Το διαλέγεσθαι μας παραπέμπει στον Όμηρο· ο λόγος, πρωτίστως, κάτ´ εξοχήν, στον Ηράκλειτο.»
«Η εξέλιξη του λέγω από την αξία διανεμητικού και λογιστικού χαρακτήρα (διατρέχω σε τάξη, διεξέρχομαι στη βάση σχεδιασμού, υπολογισμού) στη δηλωτική ή εξαγγελτική σημασία (εκφράζω με λόγια, ομιλώ) πραγματοποιήθηκε μέσα στην Ιλιάδα.»
«Ο ελληνικός λόγος είναι από τη φύση του δημοκρατικός, όπως είναι και οὐσίᾳ ερωτικός.»
«Αρχικώς το λέγω δεν είναι φωνητική εκδήλωση σημαντικού περιεχομένου, αλλά τρόπος αποκαλύψεως. Δεν είναι φωνή, αλλά φάσεις:το λέγω δείχνει, είναι «δεῖξις», επίδειξη, έκθεση.»
«Το γιατί στήν ελληνική γλώσσα επικράτησε το λέγω-ομιλώ και όχι ένα άλλο από τα ρήματα που δηλώνουν έκφραση σκέψεως ή ομιλίας ( φημί, αγορεύω, μυθέομαι κ.λ.π.), θα μπορούσε να αποδοθεί στο γεγονός ότι το λέγω-θέτω εμπεριέχει μιαν επαναστατική δυναμική: τον διάλογο.»
«Αυτό που κάνει διαφορετικό τον κόσμο του Διός είναι ότι πρόκειται για έναν κόσμο εξατομικευμένο, προσωπικό. Κάθε τι που έρχεται στο φως είναι ένα άτομο, με προσωπικότητα και συνείδηση.»
«Ένα νέο όπλο αναδύεται διαλεκτικά μέσα από τον Τρωικό πόλεμο: το «διαλέγεσθαι».
Με το όπλο αυτό ο άνθρωπος θα δώσει τον πόλεμο της ειρήνης, κάνοντας ποίηση, φιλοσοφία και επιστήμη. Ενώ μέχρι τότε επιδιδόταν σχεδόν αποκλειστικώς στη θεολογία. Χειραφετείται από την ιεραρχική λειτουργία και εισάγεται στην κριτική διάσταση. Η κριτική διάσταση του ανθρωπίνου πνεύματος είναι ανακάλυψη ελληνική και έλκει την καταγωγή της από το ομηρικό «διαλέγεσθαι».»
«Διάλογος και διαλεκτική εκφράζουν ήδη με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, και στον μεγαλύτερο βαθμό, την ιδέα της δυαδικότητας και της διαδικαστικής αλληλεπίδρασης».
«Με το «διαλέγεσθαι» οι Έλληνες ανακάλυψαν έξ άλλου ότι το ζεύγος, η δυαδικότητα είναι εσωτερική δομή, συστατικό στοιχείο της ενότητας, του ενιαίου σύμπαντος, του Ἕν Πάντα του Ηρακλείτου».
«Η ερωτική που εισάγεται με τους νέους θεούς (Αφροδίτη, Έρωτα), δεν έχει άλλη μορφή μόνο, αλλά και άλλη στρατηγική. Δεν είναι ολιγαρχική, δεν περιορίζεται αποκλειστικά στους θεούς αλλά δημοκρατική, με την έννοια ότι επεκτείνεται και σε όλους τους θνητούς.
Ένα θεϊκό προνόμιο «μεταμοσχεύθηκε» στον άνθρωπο. Η «φωτιά» του Προμηθέα ήταν, στο βάθος, η ερωτική αρμοδιότητα, η ερωτική φλόγα την οποία άναψε η προικισμένη αυτή ιδεατή οντότητα στις καρδιές των ανθρώπων, πλημμυρίζοντάς τους με υψηλά αισθήματα και υψηλές ιδέες, με ιδανικά και οράματα.
Ενώνοντας τους ανθρώπους κατά ζεύγη, και τελικώς ως ανθρωπότητα, απομακρύνει ωστόσο λογικώς ο έρως τον άνθρωπο από τον Θεό-κάτι που προσδίδει στην προμηθεϊκή πράξη χαρακτήρα αυταπαρνήσεως-, διότι αυτός που αγαπά και αγαπάται δεν έχει ανάγκη τον Θεό.»
Αὐτό πού λές «αλλά και σε καρδιακή σχέση με όλη την έμβια φύση» ζητούμενο, ὅπως ζητούμενο εἶναι τό νά βρεῖ ὁ ἄνθρωπος τό σωματικό, ψυχικό καί πνευματικό του ἐπίπεδο.
Προσπάθησα νὰ τά βάλω σέ μία σειρά, ὅπως καί πρέπει νά τηρεῖται ἡ σειρά τῶν γεγονότων.
«όταν ο Ζεύς ενώνεται ερωτικά με την Ήρα, η γης καλύπτεται με χλόη και άνθη για να υποδεχθεί το θεϊκό ερωτικό ζευγάρι» , ἀπό τήν Ἰλιάδα, Ραψωδία Ξ στίχος 346.
«Πουθενά δέν βρήκα τή γαλήνη παρά σέ μιά γωνιά μ’ ένα βιβλίο» | από μνήμης σσ
λόγια στό στόμα μεσαιωνικού καλόγερου,
από τήν εισαγωγή τού Ουμπέρτο Έκο στό «Όνομα τού ρόδου»,
https://www.politeianet.gr/kata-t-alla
«Ξόδεψε μιά ζωή διαβάζοντας· θά πεθάνεις αγράμματος» – ρώσσικη παροιμία
Eυχαριστώ για τη προσπάθεια Εξ, αλλά δεν θέλω να διαβάσω τίποτα απολύτως. Όλα αχρηστα μπλα μπλα, όλο γύρω -γύρω απ τα ίδια αιωνίως και στη μέση τα ατέρμονα ηλίθια προβλήματα με θύματα τα όντα.
Γιά τούς Ἑλληνομαθεῖς
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Κούρος
Ευχαριστώ Ελένη για την νοερή συμπαράσταση. Ναι, περιέργως υπάρχει κάτι το ελπιδοφόρο αλλά δεν ξέρω γιατί. Δεν έχω λόγους, αλλά απλώς προέκυψε μια ακατανόητη ελπίδα για το “αδιανόητο” που λέγαμε.
Κρατώ αυτό :
Η «φωτιά» του Προμηθέα ήταν, στο βάθος, η ερωτική αρμοδιότητα, η ερωτική φλόγα την οποία άναψε η προικισμένη αυτή ιδεατή οντότητα στις καρδιές των ανθρώπων, πλημμυρίζοντάς τους με υψηλά αισθήματα και υψηλές ιδέες, με ιδανικά και οράματα.
Ενώνοντας τους ανθρώπους κατά ζεύγη, και τελικώς ως ανθρωπότητα, απομακρύνει ωστόσο λογικώς ο έρως τον άνθρωπο από τον Θεό-κάτι που προσδίδει στην προμηθεϊκή πράξη χαρακτήρα αυταπαρνήσεως-, διότι αυτός που αγαπά και αγαπάται δεν έχει ανάγκη τον Θεό.»
Και οπωσδήποτε αυτό : “«όταν ο Ζεύς ενώνεται ερωτικά με την Ήρα, η γης καλύπτεται με χλόη και άνθη για να υποδεχθεί το θεϊκό ερωτικό ζευγάρι» , ἀπό τήν Ἰλιάδα, Ραψωδία Ξ στίχος 346.”