Ο Νεομακεδονισμός χειρότερος του Μακεδονισμού.

του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ.

Στα 20 τόσα χρόνια που έκανα την εκπομπή «Ανιχνεύσεις» στην ΕΡΤ3 είχα καλέσει αρκετές σημαντικές προσωπικότητες του δημόσιου βίου και της επιστημονικής κοινότητας να μιλήσουν για τον εαυτό τους και την επιτυχημένη πορεία τους. Κανείς δεν είπε πως πέτυχε επειδή ήταν ευφυής. Όλοι έλεγαν πως τους βοήθησε η σκληρή και επίμονη προσπάθεια και η διάθεση συνεργασίας που είχαν με τους συναδέλφους τους.

Αυτή η βασική αρχή φαίνεται να μην ισχύει για ορισμένους Έλληνες πολιτικούς που καταλαμβάνουν, μερικές φορές, κρίσιμες κυβερνητικές ή διοικητικές θέσεις.

Η περίπτωση του πρώην ΥΠΕΞ που υπέγραψε τη Συμφωνία των Πρεσπών είναι χαρακτηριστική. Είχε εμπιστοσύνη στις γνώσεις και την ευφυία του, δεν άκουγε κανέναν και προχώρησε σε μια συμφωνία οι καταστρεπτικές πτυχές της οποίας άρχισαν να αναδεικνύονται εν τοις πράγμασι.

Βεβαίως, ο συγκεκριμένος, πρώην υπουργός, χειρίστηκε με τρόπο αδιανόητο για υπουργό εξωτερικών τις σχέσεις και με τη δεύτερη μεγάλη δύναμη παγκοσμίως, τη Ρωσία, γεγονός που ανάγκασε, ακόμη και τον Τσίπρα, να αντιληφθεί τις αρνητικές συνέπειες των κακών σχέσεων και να σπεύσει την Παρασκευή που πέρασε στη Μόσχα.

Οι τύχες μας, όμως, δεν μπορεί να εξαρτώνται από τις αγκυλώσεις ενός υπουργού, ή ακόμη, και πρωθυπουργού. Οδηγούν τη χώρα στην καταστροφή. Και κανείς δεν ενδιαφέρεται αποφασιστικά. Ούτε κάποιος θεσμικός παράγων (ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προσπαθεί να σώσει τα προσχήματα), ούτε οι κοινωνικές ομάδες που βλέπουν την καταστροφή να έρχεται.

Ταυτόχρονα με την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών η οποία, υποτίθεται, θα έλυνε το Μακεδονικό ζήτημα, αναδύθηκε το νεομακεδονικό πρόβλημα.

Ο Μακεδονισμός, του οποίου οι ρίζες ανάγονται στα μέσα του 19^ου αιώνα, επεδίωκε στην αρχή να αυτονομήσει μια γεωγραφική περιοχή και να την ενσωματώσει στη συνέχεια στη Βουλγαρία, κατά το πρότυπο της Ανατολικής Θράκης. Ακολούθως, απέκτησε ίδια χαρακτηριστικά και, μετά το 1991, διεκδίκησε δικό του κράτος, δικό του λαό, δική του εθνότητα, δική του γλώσσα. Φυσικά, ως πρώτη φάση μιας προσπάθειας που για να φθάσει στο τέλος της έπρεπε να περιλάβει μεγάλα τμήματα της ευρύτερης Μακεδονίας. Ο ανιστόρητος αλυτρωτισμός που θα ενώσει ολόκληρη τη Μακεδονία, ήταν και παραμένει το αφήγημα του.

Σκόνταψε στους διεθνείς θεσμούς. Δεν μπορούσε να προχωρήσει. Και αναγκάστηκε να παραχωρήσει μια σύνθετη ονομασία (Βόρεια Μακεδονία) για όλες τις χρήσεις (erga omnes) για να διατηρήσει όλα τα άλλα. Κυρίως, μακεδονική ιθαγένεια και εθνότητα  και μακεδονική γλώσσα.

Ήταν ένας ελιγμός τον οποίο, στην Ελλάδα, μας τον παρουσίασαν ως επιτυχία. Στην ουσία αποτελούσε δεινή ήττα την οποία, ακόμη και όσοι από αγαθή πρόθεση υποστήριξαν τη συμφωνία, αρχίζουν να αντιλαμβάνονται.

Το νεομακεδονικό ζήτημα περιλαμβάνει όλα τα άλλα (μακεδονική γλώσσα, μακεδονικό λαό, μακεδονική  ιθαγένεια, μακεδονική εθνότητα) πλην του μακεδονικού κράτους, το οποίο θα ονομάζεται Βόρεια Μακεδονία. Αλλά, με μια ουσιώδη διαφορά σε σχέση με το παρελθόν. Αυτήν τη φορά, θα αναγνωρίζονται με αυτήν την ονομασία και από την Ελλάδα.

Ο κ. Ζάεφ φρόντισε να μας το θυμίσει με τις δηλώσεις που έκανε πριν λίγες ημέρες. Είπε πως η μακεδονική γλώσσα θα διδάσκεται και στην Ελλάδα. Δεν χρειάζονται και πολλά για να καταλάβουμε τι εννοεί. Προφανώς, δεν εννοεί ότι η οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση θα εισάγει στην εκπαίδευση ως μάθημα τα «μακεδονικά». Αλλά η γλώσσα του, που η Ελλάδα έχει αποδεχθεί ως μακεδονική, θα διδάσκεται σε πρόθυμους «μακεδόνες» που για διάφορους λόγους θα το επιθυμούσαν. Δεν είναι πολλοί αλλά και οι λίγοι φθάνουν για τη δημιουργία ενός νέου μειονοτικού προβλήματος.

Ο νεομακεδονισμός, λοιπόν, είναι χειρότερος από το μακεδονισμό διότι, πλέον, κανένα δικαστήριο δεν θα μπορεί, μετά την κύρωση της συμφωνίας και από το ελληνικό κοινοβούλιο, να φέρει προσκόμματα στην ίδρυση μακεδονικών συλλόγων κάθε μορφής, αν μια ομάδα ελλήνων πολιτών το ζητήσει. Και μόνο για το πικάρισμα, περιοχές της Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας θα γεμίσουν με γραφεία και επιγραφές τέτοιων συλλόγων.

Οι τρείς μεγάλες τραγωδίες που υπέστη ο ελληνισμός κατά τη διάρκεια του 20^ου αιώνα οφείλονται στο αγαπημένο σπορ της φυλής: το διχασμό.

Ο διχασμός του 1915- 1916 οδήγησε στην μικρασιατική καταστροφή αλλά και στη μη εκπλήρωση, νωρίτερα, των οραμάτων του ελληνισμού.

Ο ίδιος διχασμός προσαυξημένος από τις κοινωνικές και πολιτικές αντιθέσεις του μεσοπολέμου οδήγησε στον καταστρεπτικό εμφύλιο του 1946-1949.

Ο συνεχιζόμενος, μετά τον Εμφύλιο διχασμός, οδήγησε στην προδοσία και παράδοση της Κύπρου.

Και, τώρα, με το σκοπιανό, η κυβέρνηση, πρωτοστατούντων των Τσίπρα και Κοτζιά, φρόντισε πριν, ακόμη, αρχίσουν οι συνομιλίες, να διχάσει και την κοινωνία και τα πολιτικά κόμματα για φτηνές πολιτικές επιδιώξεις.

Το αποτέλεσμα που πέτυχε, αποδεικνύεται, κάθε μέρα που περνά, καταστρεπτικό για τη χώρα. Φανερές ή κρυφές πτυχές της συμφωνίας αποκαλύπτονται και αφήνουν με απορίες ακόμη και υποστηρικτές των Πρεσπών.

Συμφωνία με τη γειτονική χώρα έπρεπε να επιτευχθεί. Αλλά η συμφωνία αυτή είναι κακή συμφωνία. Και ένα από τα μέγιστα επιτεύγματα του πρώην ΥΠΕΞ ήταν ότι αυτό που υπογράφηκε στις  Πρέσπες δεν θα μπορούσε να αλλάξει. Έπρεπε να γίνει αποδεκτό, όπως, συμφωνήθηκε.

Αυτές οι ψηφίδες που αναδεικνύονται σιγά σιγά συγκροτούν το νεομακεδονικό ζήτημα τις διαστάσεις του οποίου θα πρέπει να αναλύσουμε σε βάθος  γιατί θα το βρούμε μπροστά μας.

Ο κ. Ζάεφ μας διαβεβαιώνει πως σύμφωνα με το σύνταγμα δεν θα μπορεί η κυβέρνηση της χώρας του να αναμιχθεί στις εσωτερικές υποθέσεις γειτονικών χωρών. Αλλά τα συντάγματα επιδέχονται ερμηνείας, ή, και αλλάζουν. Οπότε, αν όχι ο ίδιος, κάποιος διάδοχός του μπορεί να φέρει, και πάλι, την αφελή Ελλάδα σε δύσκολη θέση πατώντας σε ανιστόρητα και φανταστικά σενάρια.

Στη Αθήνα, πάντως, ασχολούνται προς το παρόν  με την αγορά νέου σκληρού δίσκου στον υπολογιστή του υπουργείου εξωτερικών διότι ο παλιός χάλασε και backup δεν έγινε στην πιο προχωρημένη υπηρεσία ενός κράτους που από το 1981 είναι μέλος των ευρωπαϊκών δομών. Θου κύριε… Πράγματι χάλασε ο δίσκος;