Του Κώστα Βενιζέλου
Η διαδικασία βρίσκεται στα αρχικά της στάδια καθώς έχει ολοκληρωθεί η προκαταρκτική ακροαματική διαδικασία ενώπιον του Ανωτέρου Δικαστηρίου του Λονδίνου, που θα αποφανθεί κατά πόσον στην υπόθεση αυτή πρέπει να ληφθεί υπόψη το κυπριακό δίκαιο ή η αγωγή να εκδικαστεί αποκλειστικά με βάση το αγγλικό Δίκαιο. Πέραν από τη δικαστική μάχη, προκύπτουν μια σειρά ζητήματα, που αφορά τόσο την εν γένει στάση της Βρετανίας όσο και αυτή των Ελλήνων Κυπρίων.Η Βρετανία 58 χρόνια μετά τη λήξη του αγώνα και την ανακήρυξη της κολοβωμένης ανεξαρτησίας της Κύπρου, δεν απολογήθηκε ποτέ για τα όσα υπέβαλε τους Κυπρίους. Τις θανατικές καταδίκες, τις κρεμάλες που στήθηκαν για αγωνιστές, τα βασανιστήρια. Ποτέ δεν απολογήθηκε για τις πράξεις της, ποτέ δεν αναγνώρισε εκείνο τον αγώνα ως εθνικοαπελευθερωτικό. Τον θεωρεί μέχρι σήμερα «τρομοκρατική δράση». Έκτοτε η εν γένει συμπεριφορά του Λονδίνου θεωρείται ως συνέχεια της αντίδρασης του έναντι του γεγονότος ότι οι Έλληνες της Κύπρου «τόλμησαν» να εξεγερθούν κατά της «Αυτοκρατορίας της αυτού Μεγαλειότητας» και να ζητήσουν αυτοδιάθεση, ένωση, απελευθέρωση.
Στην αντίπερα όχθη, οι Έλληνες Κύπριοι, όλα αυτά τα χρόνια γιόρταζαν επετειακά τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, παρίστανται- κάθε χρόνο και λιγότεροι- στα μνημόσυνα ηρώων, διατηρούν όμως πάντα τα κανάλια επικοινωνίας με τη Βρετανία. Με φόβο έναντι στον παλιό κατακτητή. Ίσως. Την ίδια ώρα, ενίοτε από κάποιους εκφράζεται και θαυμασμός (γιατί άραγε;) προς την ξεδοντιασμένη «Αυτοκρατορία» . Γι αυτό και οι δηλώσεις πως ναι μεν προσφεύγουν στη Δικαιοσύνη, αλλά δεν θέλουν να χαλάσουν τις σχέσεις Κύπρου και Βρετανίας!
Το δρόμο άνοιξαν οι ηλικιωμένοι Κενυάτες που διεκδίκησαν αποζημιώσεις από τη βρετανική κυβέρνηση για βασανιστήρια που υπέστησαν από τις αποικιοκρατικές δυνάμεις στη διάρκεια της εξέγερσης του Μάου Μάου την δεκαετία του ΄50. Ούτε σε μια απλή δικαστική διαδικασία, μια διεκδίκηση, δεν καταγράφεται πρωτιά.
