του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ.
Αν υπογραμμίζει κάτι η σημερινή επέτειος της 28ης Οκτωβρίου 1940 είναι το ξέπλυμα της ντροπής ενός λαού που, από δικά του λάθη, υπέστη ταπεινωτική ήττα το 1922.
Μια νέα, άνευ όρων, υποδούλωση θα ήταν βάρος δυσβάστακτο.
Ο ελληνικός στρατός, ο επιστρατευμένος ελληνικός λαός αλλά και όλοι οι Έλληνες, πέτυχαν να κερδίσουν μια μάχη στις κορυφές της Πίνδου εναντίον ενός υπέρτερου αντιπάλου. Αλλά είχαν δύο στοιχεία τα οποία αποδείχτηκαν σαρωτικά πλεονεκτήματα. Το ένα, η αποφασιστικότητα για την νίκη και το άλλο η ενότητα.
Το «Όχι» διατυπώθηκε από έναν κυβερνήτη που ασκούσε δικτατορική εξουσία και γράφηκε με το αίμα του λαού.
Αλλά στο «Όχι» αυτό συναίνεσε και συμπαρατάχτηκε στη μάχη ακόμη και ο κύριος, και θανατηφόρος, αντίπαλος της τότε πολιτικής τάξης, το ΚΚΕ και οι κάθε μορφής κομμουνιστές. Και αυτό υπογραμμίζει την πολλαπλασιαστική σημασία της ενότητας ενός αποφασισμένου λαού.
Οι διαφορές επιχειρήθηκε να λυθούν αργότερα και αυτό έγινε με καταστρεπτικό τρόπο και για τη χώρα και για το λαό. Αλλά τη στιγμή της μάχης πρώτευσε η ενότητα.
Αυτό είναι ένα διαχρονικό μήνυμα το οποίο θα πρέπει να έχουμε και σήμερα υπόψη μας. Διότι και σήμερα απειλούμεθα. Ίσως, όχι με τόσο άμεσο τρόπο αλλά απειλούμεθα.
Η απειλή έχει γίνει συνείδηση, η αντιμετώπισή της, όμως, θυμίζει τις τελευταίες στιγμές του «Τιτανικού». Η μπάντα συνεχίζει να παίζει.
Δεν υπονοεί κανείς ότι θα πρέπει να πάρουμε τα όπλα και να βγούμε στους δρόμους. Αλλά όλοι, πλέον, γνωρίζουν καλά πως η αντιμετώπιση μιας απειλής προϋποθέτει τρία, απλά, πράγματα: αποφασιστικότητα, ενότητα και πολιτική, διπλωματική και, κυρίως, στρατιωτική προετοιμασία.
Αποφασιστικότητα δεν φαίνεται να υπάρχει. Η ενότητα έχει διαρραγεί και το χάσμα μεγάλωσε με την κρίση. Οι πολιτικοί μας δεν θέλουν να βάλουν στο νου τους το ενδεχόμενο μιας αποτροπής (η πραγματικότητα, όμως, δεν ξορκίζεται με μάγια) και η στρατιωτική ανισορροπία είναι σε βάρος μας.
Πολλοί, προτείνουν την πολιτική και διπλωματική δραστηριότητα, ως τα μόνα μέσα για την αποτροπή ενός επιθετικού γεγονότος. Αλλά, προφανώς, λησμονούν πως καμιά πολιτική και διπλωματική δράση δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική όταν δεν βασίζεται σε μια ισχυρή επίδειξη αμυντικής, αποτρεπτικής ικανότητας. Κανέναν ικέτη δεν λαμβάνει υπόψη η διεθνής κοινότητα αν δεν μπορεί να σταθεί ο ίδιος στα πόδια του.
Η οικονομική κρίση το απέδειξε. Υποτίθεται ότι ένα κράτος είναι κυρίαρχο όταν μπορεί και νομοθετεί. Όταν, δηλαδή, αποφασίζει το ίδιο τις επιλογές και την πολιτική του. Στην Ελλάδα δεν συμβαίνει αυτό. Και το παραμικρό νομοσχέδιο για να εισαχθεί στη βουλή προϋποθέτει την έγκριση της τρόϊκα.
Η αναζήτηση διεθνών ερεισμάτων είναι εκ των ουκ άνευ για την επιβίωση ενός, αριθμητικά, μικρού λαού.
Η ήπια πολιτική που μπορούσαμε να ασκήσουμε στο πλαίσιο της συμμετοχής μας στην Ε.Ε. δεν είναι, πλέον, αποδοτική. Ούτε οι ηγεμονεύουσες της Ένωσης χώρες, ούτε η ίδια η Τουρκία θέλουν να προχωρήσει η ενταξιακή πορεία της οπότε και οι προϋποθέσεις που θα μπορούσαν να τεθούν αίρονται.
Με μια βαθιά οικονομική και αξιακή κρίση και με μια ανατροπή της ισορροπίας δυνάμεων είμαστε εντελώς εκτεθειμένοι.
Η κατάσταση θυμίζει τα χρόνια πριν την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης όταν διάφοροι ειδικοί εξηγούσαν τα μεγάλα προβλήματα και σταματούσαμε στην περιγραφή. Κανείς δεν ήταν αποφασισμένος να λάβει μέτρα, ούτε ο λαός να τα αποδεχθεί.
Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα στον αμυντικό τομέα. Περιγράφουμε την ανισορροπία στο εξοπλιστικό ισοζύγιο αλλά μέχρι εκεί.
Μετά την επίσκεψη του κυβερνητικού κλιμακίου στις ΗΠΑ ανακοινώθηκαν ορισμένα μέτρα, όπως η αναβάθμιση των F-16. Η κυβέρνηση υπέστη διττή κριτική. Από τους στρατιωτικούς ειδήμονες τέθηκε το ερώτημα μήπως πρίν την αναβάθμιση πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι η γειτονική χώρα θα προμηθευτεί πολύ πιο εκσυγχρονισμένα όπλα (F-35), οπότε η αναβάθμιση δεν θα έχει σημασία. Κάτι πιο σύνθετο πρέπει να αποφασιστεί.
Αλλά και από το εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος δυνάμεις του αντιτάχθηκαν σε οποιαδήποτε προμήθεια 
ή εκσυγχρονισμό οπλικών συστημάτων. Το ερώτημα που ανακύπτει εδώ είναι πρώτον ποιος αποφασίζει και δεύτερον τι θα γίνει αν συμβεί κάτι απρόβλεπτο και καταστροφικό για την ακεραιότητα της χώρας.
Στην κυβερνητική επίσκεψη στις ΗΠΑ συμμετείχε ο υπουργός Άμυνας, τον οποίο είδαμε σκεπτικό στη βουλή όταν συζητείτο το θέμα της αναβάθμισης των αεροπλάνων αλλά και ο υπουργός εξωτερικών.
Το υπουργείο εξωτερικών φαίνεται να έχει αντιμετωπίσει με αρκετή επιτυχία ζητήματα που άπτονται της αρμοδιότητάς του. Ακόμη και η επίσκεψη του κυβερνητικού κλιμακίου, με επικεφαλής τον πρωθυπουργό, στις ΗΠΑ ήταν και αυτή επιτυχής, ως γεγονός. Δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για τα αποτελέσματά της αν αυτά εξαντλούνται σε όσα έγιναν δημοσίως γνωστά. Θέλουμε να ελπίζουμε πως υπήρξε και μια, μη ανακοινώσιμη, ατζέντα που θα αναγνωρίζει έναν νέο γεωπολιτικό ρόλο της χώρας και θα παρέχει εγγυήσεις ασφάλειας. Η Σούδα, για παράδειγμα, είναι ένα ζήτημα για το οποίο δεν ανακοινώθηκε τίποτε ουσιαστικό, δημοσίως, και το οποίο αποκλείεται να μη συζητήθηκε.
Από τύχη ή καλό προγραμματισμό, δεν το γνωρίζω, οι συναντήσεις στις ΗΠΑ προηγήθηκαν της επίσκεψης του Έλληνα υπουργού εξωτερικών στην Άγκυρα. Ο κ. Κοτζιάς είχε μια πολύ καλή εικόνα των προθέσεων Ευρώπης και ΗΠΑ (για τη Ρωσία θα γράψουμε σε επόμενο σημείωμά μας), στην περιοχή.
Με βάση, λοιπόν, τα όσα συμφωνήθηκαν στις ΗΠΑ θα γίνει δεκτός περί τα τέλη Νοεμβρίου στην Αθήνα και ο τούρκος πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν.
Αλλά, για τον κ. Ερντογάν, μετά από τόσα χρόνια στην εξουσία, είναι γνωστά δύο πράγματα. Πρώτον ότι εκείνο που υπολογίζει και χρησιμοποιεί είναι μόνο η ισχύς και δεύτερον ότι φθάνει στα όρια που τον παίρνει να φθάσει. Και αντιλαμβάνεται πολύ καλά τα όρια αυτά.
Η ιστορία μας έχει δείξει- και η σημερινή επέτειος χαρακτηρίζεται κυρίως από αυτό- πως όταν θέλουμε μπορούμε. Αλλά, δυστυχώς, αυτό το θέλουμε, ενεργοποιείται την τελευταία κρίσιμη στιγμή. Η οποία πολλές φορές είναι αργά.
Από τόν Κάρολο Παπούλια… μπαρδόν, Μάρξ
στόν Λένιν
– μέσα στό σφραγισμένο τραίνο κάθεται πάνω σέ εβραίϊκες ράβδους χρυσού…
στόν Μπάλφουρ
– τό 1917 εκλιπαρεί τόν “άγγλο” εβραίο Ρότσιλντ νά βγάλει στόν Α’ΠΠ… τίς ΗΠΑ…
στόν “ατατουρκ”
– εβραίος από τούς έν Θεσσαλονίκη έξ εισβολέων τού 1492, πού μάς σκότωσαν καί μάς εκμεταλλεύτηκαν γιά αιώνες μέ τίς πλάτες τού άλλου εισβολέα, τού τουρκομογγόλου…
στή Μικρασιατική Καταστροφή
– στόν αφανισμό τών Ελλήνων τής Μικρασίας κι όλων τών Χριστιανών…
στό εβραίϊκο τσαντίρι του περιπλανόμενου ιουδαίου πού είναι τό ισραήλ
– τό στήσανε μέ τό έτσι θέλω μέσα στή σαλοτραπεζαρία τού Παλαιστίνιου…
ξεδιπλώνεται παγκόσμιος εβραίϊκος σχεδιασμός επειδή…
φταίμε οί Έλληνες
κι άν σκεφτεί κανείς πόσο εύκολο είναι νά φταίω, π.χ. νά βρωμάνε τά πόδια μου…
φταίω, φταίω
κι εγώ κι ό πατέρας μου καί ό παππούς μου, επειδή
προσπαθήσαμε νά σταματήσουμε τή σφαγή στή Μικρασία τό 1919,
όταν η γενοκτονία τών Ποντίων είχε συντελεστεί…
τώρα
οί αιμοσταγείς εβραίοι αποκεφαλίζουν τή σημαία τών Ελλήνων μέσα στή Θεσσαλονίκη
κι εδώ μέσα διενεργείται γενοκτονία τών τόνων… άντε
me to kalo kai sta γκρίκλις…
Ἀπ’ τὰ κόκκαλα βγαλμένη
τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά,
καὶ σὰν πρῶτα ἀνδρειωμένη,
χαῖρε, ὢ χαῖρε, Ἐλευθεριά!
Περί Ἐλευθερίας ὁ λόγος.
Ποιά εἶναι τά σύνορα τῆς Ἐλευθερίας, τί θά πεῖ ἀνεξαρτησία;
Ποιά εἶναι ἡ Ἐλευθερία γιά τήν ὁποία ἀγωνίζονται οἱ Ἕλληνες; Τί εἶναι ἡ Ἐλευθερία, εἶναι μιά ἰδέα, ἔχει δομή συγκεκριμένη; Εἶναι ἀπαραίτητη ἡ ἱστορική μνήμη;
΄΄Και φαίνεται πως εκείνους τους καιρούς ο ελληνικός λαός διέθετε φαντασία, ευαισθησία, δίψα για το καινούριο και προσήλωση στην ιστορική του μνήμη.΄΄
https://www.imerodromos.gr/gennhthke-to-axion-esti/
Ἐκείνους τούς καιρούς, μετά τόν πόλεμο, μετά τόν ἐμφύλιο, ἀλλά πού ἡ ἱστορική μνήμη ἀνθρώπων ἀπό διαφορετικές σκοπιές λειτουργοῦσε καί ἀναγνώριζε τό ἀληθινό. Σάν νά λέμε τό λουλούδι, τό φύλλο, τό κλαδί ἀναγνωρίζουν τήν ὑπόσταση τοῦ δένδρου στό ὁποῖο ἀνήκουν.
Τό ἔργο τοῦ Ἐλύτη, τό Ἄξιον ἐστί, τό ὁποῖο ἐμπνεύστηκε ἀπό τήν συμμετοχή του στόν πόλεμο, ὅταν εἶδε
΄΄τι σημαίνει να μάχεσαι ενταγμένος σε μιαν ομάδα, που έχει ορισμένα ιδανικά, και να μάχεσαι κι εσύ γι’ αυτά
΄΄, χαρακτηριστικό ἔργο γιά τήν ἐποχή ἐκείνη ἀλλά καί διαχρονικά γιά τόν Ἑλληνισμό.
http://mikropragmata.lifo.gr/zoi/den-kseroun-oloi-oti-o-odysseas-elytis-polemise-stin-proti-grammi-tou-alvanikou-epous-afti-einai-istoria-tou/.
Τά ἰδανικά καί ἡ ροπή πρός τήν Ἐλευθερία, ὑπῆρχαν τότε στήν ψυχή τῶν ἀνθρώπων. Δέν ἦταν μακριά τους οἱ προηγούμενες γενιές μέ πολέμους, ἀπό τό 1821 καί μετά, ἀλλά ἡ γενιά τοῦ ΄30 μέ τούς τόσους πνευματικούς ἀνθρώπους , ποτισμένη τόσο μέ τήν πίστη στά ίδανικά τῆς Ἑλληνικότητας, ὅσο καί σέ ἀνάλογα ἰδανικά πού ἐρχόντουσαν ἀπό διεθνῆ φιλοσοφικά καί πολιτικά κινήματα, πρωτοστατοῦσε σέ μία Ἑλλάδα φτωχή ἀλλά ἐλπιδοφόρα, μέ σημαντική ἀπ’ ὅ,τι ἀποδεικνύεται Παιδεία. Παιδεία πού φαίνεται φτωχή σέ δυνατότητες οἰκονομικές καί τεχνολογικές σέ σχέση μέ τό σήμερα, ἀλλά πού ἐμφορεῖτο ἀπό τήν δημοκρατική προσέγγιση, ἡ Παιδεία γιά ὅλους, σέ ὅλες τίς προοδευμένες χώρες.
Μπορεῖ τό δένδρο νά τό βάλεις ἀνάποδα μέ τίς ρίζες πρός τά πάνω καί νά περιμένεις νά ἀναπτυχθεῖ; Ἤ νά προσπαθεῖς νά τό καλλιεργήσεις χωρίς νά γνωρίζεις τίς ἰδιαιτερότητές του; Δέν εἶναι ὅλα τά δένδρα ἴδια. Καί ὁ Ἑλληνισμός ἔχει τήν ἰδιαιτερότητά του, τήν γλῶσσα του, τόν πολιτισμό του, τά χαρακτηριστικά του πού μόνο ὁ ἴδιος μπορεῖ νά γνωρίζει. Ἡ ἰδιαιτερότητα αὐτή εἶναι συνυφασμένη μέ τήν Ἐλευθερία, μιά Ἐλευθερία πού δέν εἶναι ἀντίπαλη μέ καμμιά ἄλλη ἐλευθερία.
Και το αρθρο και το σχολιο της κας Ελενης Π ,πληροφορουν, σκοπευουν και πρεπει να προβληματιζουν τον σημερινο Ελληνα , που αποδομημενος ,ιδιαιτερα μετα την Μεταπολιτευση , και με διαρραγεισα την κοινωνικη συνοχη τα χρονια των ισχνων αγελαδων , κινδυνευει πια , απο το DNA μας του εθνικου διχασμου και την ελλειψη αυτοπειθαρχιας και στην καθημερινοτητα ακομη , με τις ολοεν αυξανομενες πραξεις αυτοδικιας επι δικαιων και αδικων, που κυριαρχησαν στις εμφυλιακες περιοδους απο το 1944 και μεχρι το 1949, ποτε με τα λαικα δικαστηρια και ποτε με τις βεντετες μεταξυ συγχωριανων , φιλων και συγγενων , κυριως στην υπαιθρο. Οσον αφορα στην Ελληνικη παιδεια-αυτη καθ’εαυτην δεν επιδεχεται αλλο γνωρισμα και επιθετο , πλην της Εθνικης και φρονω πως το επιθετο δ η μ ο κ ρ α τ ι κ η ειναι πλεονασμος , επειδη ως εθνικη περιλαμβανει την δημοκρατικη ,αλλα οχι οποιαδηποτε δημοκρατικη νεας κοπης παρα μονο την Αθηναικης δημοκρατιας, την οποιαν υποληπτονται και καθιερωσαν ολα τα ευνομουμενα και πολιτισμενα κρατη του κοσμου. Εμεις,δυστυχως και ιδιαιτερα στην Μεταπολιτευση ξεχασαμε -αποβαλαμε και την Εθνικη ,που περιεχει την δημοκρατικη , με τους Επιταφιο του Περικλη καιτα εργα ολων των φιλοσοφων και τους συγγραφεων των θεατρικων εργων απο την κωμωδια μεχρι την τραγωδια αρχαιων και νεων . Η γενηα του 30 ,που καλως αναφερετε δεν διχογνωμουσε στον τελικο σκοπο της Ελληνικης Παιδειας. Οσο για την ελευθερια , που για τις ανθρωπινες σχεσεις θεωρειται λακωνιστι τοση, οση να μη βλασπτεται η ελευθερια του αλλου , για την Πατριδα εξικνειται μεχρι την αυτθυσια για μη ελαττω την παραδωσω, οπως εκαναν οι πολεμιστες του 1940-41, γιατι μετα χωρισθηκαμε και ελλειψει ηγεσιας και κυριως ελλεψει οτι μερικοι δεχθηκαμε να παραδωσουμε και ελασσονα την Πτριδα μας ,χαριν κοινωνικο-οικονομικων προτεραιοτητων.
Διαβάστε να γελάσετε.
http://www.lifo.gr/now/politics/166248
Πως λέμε delusions of grandeur? Σε μερικά χρόνια τη βλέπω να καταλήγει στο ΨΝΑ.
πές μας κάτι γιά σένα