του Παντελή Σαββίδη.
Η οικονομική κρίση έχει διαλύσει την ελληνική κοινωνία και ωθεί ακόμη και το συντηρητικό κόμμα της κ. Μέρκελ να αναζητά νέες κατευθύνσεις στην ευρωπαϊκή περιπέτεια. Η ελληνική κοινωνία υπολείπεται χρονικά των πολιτικών εξελίξεων στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Αναζητά, συνήθως, πολιτικές επιλογές προς την κατεύθυνση που οι ευρωπαϊκές κοινωνίες μόλις εγκατέλειψαν.
Όταν ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός είναι προς τα δεξιά ο ελληνικός ανιχνεύει στα αριστερά, και το αντίστροφο.
Μοιραία κατάληξη είναι νη μην υπάρχει ελληνικός συγχρονισμός όταν επί ευρωπαϊκού επιπέδου τίθενται και συζητούνται ζητήματα που έχουν να κάνουν με τη δομή του κράτους, τις ελευθερίες και τις οικονομικές επιλογές.
Αυτή η διαφορά φάσης είναι καταλυτική για την πορεία του «ελληνικού παραδείγματος».
Επί του πρακτέου, συνήθως η Δεξιά μέμφεται την Αριστερά ότι με την κυριαρχία της δεν επέτρεψε να εκσυγχρονιστούν –και να προσαρμοστούν– οι πολιτικές και οικονομικές δομές στα σύγχρονα πρότυπα. Αλλά και η παρουσία της Δεξιάς στη διακυβέρνηση της χώρας δεν υπολειπόταν σε τίποτε από την αριστερή λογική κατοχής, νομής και αξιοποίησης της εξουσίας προς όφελος των ημετέρων. Απλώς οι ημέτεροι αλλάζουν.
Οι επιπτώσεις στη μεγάλη πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας είναι τραγικές.
Ακόμη και σήμερα, μετά από τόσες περιπέτειες, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το οποίο, προσώρας, θεωρείται ως η διάδοχη κατάσταση, σφαδάζεται από εσωτερικές έριδες και αδυναμία άρθρωσης πολιτικού και ιδεολογικού λόγου. Οι κατά καιρούς προτάσεις δεν συγκροτούν συνεκτική πολιτική πρόταση, αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει κανέναν. Η κυβέρνηση, εισπράττει τη δυσαρέσκεια του κόσμου από μια ερμαφρόδιτη κυβερνητική πλειοψηφία που ανήλθε ανέτοιμη στην κυβερνητική εξουσία και δεν γνωρίζει ούτε τι θέλει ούτε τι μπορεί να επιτύχει, ούτε πού οδηγεί τη χώρα.
Συλλέγοντας διάφορα ιδεολογικά θραύσματα της Μεταπολίτευσης προσπαθεί να αρθρώσει μια αναχρονιστική πολιτική, ενισχύοντας το ρόλο του κράτους και του δημόσιου τομέα εκεί που απέτυχαν, και αναπαράγοντας μια εκλογικίστικη λογική «ημετέρων» που θα δώσουν την νίκη στην επόμενη αναμέτρηση. Και όλα αυτά τη στιγμή που η οικονομία καταρρέει, και οι μεσοαστοί και μικροαστοί –ο κορμός, δηλαδή, της ελληνικής κοινωνίας– εξέλιπαν ως αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης την οποία και η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ διαχειρίστηκε το ίδιο αποτυχημένα με τη Δεξιά.
Αυτό δείχνει μια τρομερή ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού το οποίο όχι μόνο δεν διέβλεψε την τραγική πορεία που είχε πάρει η ελληνική κοινωνία και οικονομία ώστε να λάβει τα κατάλληλα μέτρα, αλλά δεν μπόρεσε να διαφυλάξει τίποτε όταν εκδηλώθηκε.
Δεν είχε –και δεν μπορούσε– να κάνει προτάσεις, δεν είχε το εκτόπισμα και την εμβέλεια να εγγυηθεί πολιτικές και οικονομικές αλλαγές που να κρατήσουν σε στοιχειώδες επίπεδο διαβίωσης την ελληνική κοινωνία.
Μπροστά σ’ αυτήν την παταγώδη αποτυχία, η μεν Δεξιά αναμασά προτάσεις που στην Ευρώπη υλοποιήθηκαν σε προγενέστερο χρόνο και με άλλες προϋποθέσεις, η δε Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να διαλύσει θεσμούς που, παρά τις αδυναμίες τους, κράτησαν σε στοιχειώδη λειτουργία τη θεσμική λειτουργία του ελληνικού κράτους. Οι θεσμοί αυτοί, όπως η Δικαιοσύνη, δεν είναι αρεστοί στην πολιτική εξουσία, άρα πρέπει να υπονομευθούν και να διαλυθούν, όπως έγινε με τον κοινωνικό αυτοματισμό τον οποίο καλλιέργησε η κυβέρνηση εναντίον κοινωνικών τάξεων και θεσμών και στο παρελθόν, για να πετύχει την κυριαρχία της.
Η τραγωδία είναι ότι η Δικαιοσύνη δεν είναι ένας συνήθης θεσμός, αλλά μια από τις τρεις θεμελιώδεις εξουσίες, η ανεξαρτησία της οποίας, παρά τις αδυναμίες της, εγγυάται τη λειτουργία της κρατικής υπόστασης.
Ο πολιτικός αμοραλισμός της κυβέρνησης φθάνει μέχρι του σημείου να της επιτίθεται ωμά, χωρίς να έχει τίποτε να προτείνει για να διορθώσει τις αδυναμίες που παρουσιάζει. Προφανώς οι πολιτικοί ιθύνοντες δεν έχουν κανένα πρόβλημα από τον εγκλωβισμό της Δικαιοσύνης σε ένα αδιέξοδο και την αδυναμία της να λειτουργήσει και να παραδοθεί, συνεπώς, στις εντολές της εκτελεστικής εξουσίας.
Οι συνέπειες θα είναι τραγικές.
Από της πλευράς αυτής, όχι μόνο οι επιθέσεις κατά της Δικαιοσύνης είναι επικίνδυνες για το δημοκρατικό πολίτευμα, αλλά και η συμπεριφορά ανώτατων στελεχών της με την παράδοσή τους στη γοητεία της εκτελεστικής εξουσίας υπονομεύουν το όποιο κύρος του θεσμού. Ίσως στο νέο αναθεωρημένο σύνταγμα θα πρέπει να προβλεφθεί –και να απαγορευτεί ρητώς– οποιαδήποτε ανάμιξη δικαστικού στα πολιτικά τεκταινόμενα, ακόμη και ως μεταβατικού πρωθυπουργού.
Η παρακμή της κυβερνώσας σήμερα στην Ελλάδα Αριστεράς έρχεται σε μια στιγμή που στην Ευρώπη αναζητείται μια νέα αριστερή πρόταση που θα διαμορφώσει μια νέα ταξική πολιτική. Η έννοια της τάξης επανέρχεται στο ευρωπαϊκό πολιτικό λεξιλόγιο, μετά την έκπληξη που προκάλεσε η διαπίστωση ότι στις εκλογές ευρωπαϊκών χωρών τα παραδοσιακά εργατικά στρώματα προτίμησαν να ψηφίσουν φιλελεύθερα –ή ακόμη και ακροδεξιά– πολιτικά κόμματα.
Τι οδηγεί τα στρώματα αυτά σε μια τέτοια πολιτική συμπεριφορά; Έχει μέλλον η Αριστερά στην Ευρώπη; Ποιο είναι το πολιτικό και κοινωνικό υποκείμενο στο οποίο πρέπει να αποταθεί;
Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που απασχολούν το διάλογο που άνοιξε στην Ευρώπη, και που προφανώς δύσκολα θα αγγίξει τον ελληνικό δημόσιο λόγο ο οποίος κυριαρχείται από μια εν αναμονή κυβερνητικής διαχείρισης Δεξιά, και από την άλλη από μια Αριστερά που ασκεί την εξουσία και είναι έτοιμη να καταγγείλει οποιονδήποτε αμφισβητήσει τον αναχρονιστικό πολιτικό και ιδεολογικό της λόγο και την παντελώς αποτυχημένη πολιτική της.
Η κυρίαρχη σήμερα ελληνική Αριστερά, όπως και η ευρωπαϊκή, συγκροτήθηκαν από τη δεκαετία του ’70 και εντεύθεν από μεσαία και μικρομεσαία κοινωνικά στρώματα τα οποία διαμόρφωσαν ένα πλαίσιο «αριστερών» διεκδικήσεων συμβολικού κυρίως χαρακτήρα, χωρίς να λαμβάνει υπόψη το μετασχηματισμό της οικονομίας από βιομηχανική σε οικονομία υπηρεσιών, και τη διαμόρφωση ενός ιδεολογικοπολιτικού πλαισίου που οδηγούσε στην εξατομίκευση της ζωής και της κοινωνικής συμπεριφοράς.
Τα φαινόμενα αυτά όχι μόνο δεν μπόρεσε να τα αντιμετωπίσει, αλλά σε μεγάλο βαθμό υιοθετήθηκαν από τα στελέχη της Αριστεράς τα οποία συνεργάστηκαν, πολλές φορές, με τον «προοδευτικό φιλελευθερισμό» και εξαργύρωσαν την πολιτική τους αλλοτρίωση με την προσωπική τους καριέρα σε εθνικούς και διεθνείς θεσμούς.
Αυτήν την Αριστερά και αυτό το πρότυπο πολιτικού στελέχους της αμφισβητεί η νέα αναδυόμενη Αριστερά η οποία αναζητά το πολιτικό και κοινωνικό υποκείμενο στο οποίο θα πρέπει να βασιστεί.
Αυτή η αναζήτηση απαιτεί, πρωτίστως, μια ιδεολογική αναφορά η οποία δεν μπορεί να περιοριστεί στη μαρξιστική παράδοση διότι το πρότυπο του βιομηχανικού εργάτη αν δεν έχει ακόμη ξεπεραστεί, έχει περιοριστεί. Εμφανίζονται όμως άλλα κοινωνικά στρώματα τα οποία έχουν συμφέρον να υπηρετήσουν μια νέα εκδοχή της.
Ποιο θα μπορούσε να είναι το νέο κοινωνικό υποκείμενο, πέραν του παραδοσιακού; Ένας συνδυασμός φύλου, φυλής, ετερότητας, εργαζομένων του Νότου οι οποίοι υφίστανται μεγάλη εκμετάλλευση, εργαζομένων του Βορρά, εργαζομένων σε πρώην αποικιακές χώρες, γκασταρμπέιτερ και απογόνων τους, γυναικών που παρέχουν υπηρεσίες στο σπίτι, ανθρώπων που κάνουν τις δύσκολες και βρόμικες εργασίες, προσφύγων που θα προσδιορίσουν σε σημαντικό βαθμό το ευρωπαϊκό μέλλον.
Όλο αυτό το μίγμα διαμορφώνει νέα πολιτικά και ιδεολογικά δεδομένα τα οποία δεν υπάρχει κάποιος Μαρξ να τα αναλύσει και να τα συνθέσει.
Είναι μια διεργασία που γίνεται ήδη σε πυρήνες ευρωπαϊκού επιπέδου και τα αποτελέσματά του θα φθάσουν έτοιμα και στην Ελλάδα, όπου τα «προοδευτικά» κοινωνικά στρώματα εξαντλούν την πολιτική συμμετοχή τους στο «ωσαννά» μιας κυβέρνησης που τα ξεγέλασε για να αναλάβει την εξουσία και να την διαχειριστεί με τρόπο επικίνδυνο.
Το τραγικό είναι ότι και η εναλλακτική λύση είναι το ίδιο αναποτελεσματική, και οι οπαδοί της περιμένουν, απλώς, να αντικαταστήσουν τους σημερινούς κυβερνώντες.
Υπεροχη αναλυση , ευστοχωτατες οι επισημανσεις και δικαιολογημενες οι ανησυχιες του καλου και φιλοξενου δημοσιογραφου των ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΩΝ κ. Σαββιδη, πλην μαλλον δεν θα ληφθουν υποψη απο τους ”θυμωμενους και ”αλλοπαρμενους ” συνελληνες, ειδικα οταν ”βεβαιωνεται” -χωρις την παραμικρη αμφιβολια -και απο τον κ.Σαββιδη μας, οτι ” το τραγικο ειναι οτι και η εναλλακτικη λυση -δηλαδη της Ν.Δημοκρατιας-ειναι( οχι μπορει να ειναι) το ιδιο αναποτελεσματικη και οι οπαδοι της περιμενουν απλως , να αντικαταστησουν τους σημερινους κυβερνωντες”.Παρ’οτι αυτη η βεβαιοτητα για την μελλοντικη διακυβερνηση δεν διαφαινεται απο τωρα και απο πουθενα ,θα επρεπε να υπογραμμισθει και μονον η βεβαιοτητα της διακοπης της παρακμης και της επιθετικης τακτικης εναντιον των θεσμων και κυριως της Δικαιοσυνης, την σημερον ημεραν – και αυτο και μονον , θα αρκουσε για την υπερψηφιση της νεας κυβερνησεως, γιατι λαος χωρις ελπιδα και πιστη για το αυριον ειναι καταδικασμενος σε απελπισια και ο,τι αυτη συνεπαγεται.. Οι παλαιοτεροι ξαναζησαμε την ιδια τακτικη στο χρονικο διαστημα 1989-1992 ,με τις παραλληλες τηλεοπτικες δικες για την υποθεση Κοσκωτα και την αντιδημοκρατικη ρηση του υποδικου τοτε πρωθυπουργου ” υπερτατος θεσμος στην Δημοκρατια ειναι ο λαος” , χωρις φυσικα να διευκρινισει, αν εννοουσε την Αριστοτελικη Δημοκρατια,η, τις παρεκβασεις της. Προς το παρον καλα ειναι να συνεορτασουμε στις 24 Ιουλιου την Συνταγματιοκως καθορισθεισα το 1974 Ελληνικη Δημοκρατια, η οποια μαλλον δεν θα κατεληγε στο σημερινο χαλι της ,αν δεν γινοταν ”προοδευτικωτερη” και πρωθυπουργικη με την αναθεωρηση του Συνταγματος τον Μαρτο του 1985. Για τις επιπτωσεις αυτου τρου εγχειρηματος θα καταναλωσουμε επιστημονικο,η, μη -πλην ακομματιστο – χρονο;;;.
Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου!
Καλες οι παροιμιες αλλα δεν αποτελουν επιχειρηματα για διαλογο μονες τους. Ελπιζω να ”απολαυσατε” την αναδρομη στις παραλληλες δικες Κοσκωτα του μακαριτη Βαγγελη Γιαννοπουλου, που καθιερωσε τα ξενυχταδικα ως κεντρα πολιτισμου και την μεταφρασθεισα απο την γαλλικη φραση ”το κρατος ειμαι εγω” και ο λαος, -ασχετως αν αυτος ο λαος , αλλα πιστευει το πρωι,αλλα το μεσημερι και αλλα το βραδυ. Αρκει το ονομα.
“Απλώς οι ημέτεροι αλλάζουν”
Κύριε Σαββίδη, με 4 λέξεις τα είπατε όλα. Τίποτε απολύτως δεν θ’ αλλάξει στον τόπο, εφ’ όσον εξακολουθούν να τον κυβερνούν οι ίδιες συμμορίες.
Για ν’ αλλάξει κάτι (θεωρητικώς μιλώ, διότι τώρα είναι για όλα πολύ αργά πια), πρέπει ν’ αλλάξει το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, που μάς φορτώθηκε μετά την Μεταπολίτευση και ν’ αλλάξει νοοτροπία, να ωριμάσει δηλαδή ο Έλληνας.
Όποιος νομίζει ότι με παλιά υλικά μπορεί να φτιάξει καινούριο σπίτι είναι ή βλάκας/παρωπιδαφόρος (το ίδιο κάνει), ή ταϊσμένο κομματόσκυλο.
Xρειαζόμαστε το πείσμα ενός Kάτωνα, να επαναλαμβάνει επίμονα και εξακολουθητικά το σωσίβιο πρόταγμα: Tο σημερινό πολιτικό σύστημα, αυτό που εκτρωματικά διαμόρφωσε η «μεταπολίτευση», πρέπει να καταστραφεί. Nα εξαλειφθούν οι συνταγματικές και θεσμικές του προϋποθέσεις. Xωρίς την παραμικρή επιείκεια για τα σημερινά κωμικά, αλλά άκρως τοξικά απομεινάρια του
(Χρήστος Γιανναράς, Καθημερινή, 2/12/2012).
Κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει πριν και μετά τη μεταπολίτευση, αντιθέτως, η πραγματική μεταπολίτευση θα συμβεί τώρα, δηλαδή μετά την κρίση και τη νέα οπτική της καθημερινότητας που θα βιώσουμε όλοι μας και θα ή ήδη διαμορφώνει το νέο νεοέλληνα! Από ιδρύσεως κράτους, έως και την αρχή της διόρθωσης ζούσαμε σε όλα τα επίπεδα το ίδιο συνεχές που περιγράφει ο κ. Σαββίδης και υπερθεματίζει ο επισκέπτης και φυσικά αποτελεί και το μονότονο σύνθημα των απανταχού τάχαμου αδικημένων αυτού του τόπου.
Τώρα ωριμάζουν οι συνθήκες για μια νέα αντίληψη των ζωών μας, των οικογενειών μας, των δραστηριοτήτων μας σε όλα τα επίπεδα και τις απαιτήσεις μας από τους διαχειριστές της εξουσίας.
Αυτό φυσικά έχει ένα όριο, διότι το ουτοπικόν του αθώου και του υπερνόμιμου κράτους δεν μπορεί να υπάρξει και δεν θα υπάρξει ποτέ και πουθενά.
Τα θεμελιώδη της πλάνης του έθνους και των διαχειριστών αυτής της πλάνης, πάντοτε με κάποιο τρόπο θα δημιουργούν ιδιοκτήτες των βαθέων πεποιθήσεων μας.
Αγαπητε συνανιχνευτα κ. Στεφανε. Λακωνικο και σοβαρο το γραπτο σας , αλλα θελει διευκρινισεις . Ας πουμε. Μεταπολιτευση υπηρξε και μαλιστα αρχισε σαν σημερα πριν απο 43 χρονια ,- με ηγετη τον διαφορετικο απο την 8ετια 1955-63 αειμνηστο Κων/νο Καραμανλη- , ΤΟΤΕ, που διεκοπη ,κυριως λογω της στρατιωτικης ηττας στην Κυπρο, το δικτατορικο καθεστως των Παπαδοπουλκου -Ιωαννιδη, παρα την Πολιτειακη μεταβολη της 29ης Ιουλιου 1973 απο Βασιλευομενη σε Προεδρικη Δημοκρατια με νομιμο δημοψηφισμα-στο οποιο συμμετειχε και τεως Βασιλευς- ,ΤΟΤΕ που νομιμοποιηθηκαν τα δυο ΚΚΕ (εξ-εσ), ΤΟΤΕ που εγιναν βουλευτικες εκλογες στις 17 Νοεμβριου 1974 ,ΤΟΤΕ , που παλι με δημοψηφισμα το πολιτευμα της Προεδρικης Δημοκρατιας με Προεδρο τον Στρατηγο Γκιζικη και μετα απο αυτον ως προσωρινο Προεδρο -μεχρι ψηφισεως του Νεου Συνταγματος του 1975, που καθιερωσε την Προεδρευομενη Δημοκρατια- τον παραιτηθεντα την επομενη της 21ης Απριλιου 1967 Προεδρον του Σ.τ.Ε αειμνηστον Μιχαηλ Στασινοπουλο , του οποιου σημειωτεον την εμπρακτη τοτε αντιστασιακη σταση του ετιμησε πληρως με το σημερινο μηνυμα του για την Δικαιοσυνη και ο σημερινος Προεδρος του Σ.τ.Ε κ. Σακελλαριου. Για τα υπολοιπα ,που γραφετε τιποτε δεν ψηλαφειται ακομη προς το καλυτερο , οι αλλαγες που σιγουρα θα υπαρξουν θα αφορουν βασικα και ισως μονον ”στην τσεπη μας”και την πολυχρονη ”φτωχεια μας” σε συγκριση με την προηγουμενη 35ετια της σπαταλης δυναμεων ,πορων και εθνικης ενοτητος και κυριως της ανομιας, που επεκρατησε σε ολους τους τομεις και σε ολους τους καλουμενους φορεις απο τους Δημους, αγροτικους συλλογους μεχρι και τους πολιτιστικους συλλογους, τα προεδρεια και την πλειοψηφια των Δ.Σ στους πλειστους απο τους οποιους κατειχαν οι ενωμενες δυναμεις των σοσιαλ-αριστερο-προοδευτικων , που ελλειψει λογοδοσιας και απουσιας πολιτικης και ελεγκτικων μηχανισμων ”καμωνονται τωρα ” ως αρχαγγελοι της ηθικης , ενω οι πλειστοι διαθετουν αμυθητες σε συγκριση με τις 10ετιες 1950,60 και 70 περιουσιες. Οι μονοι που δεν διεπλακησαν αυτην την 35ετια ηταν οι φοβισμενοι , οι ανθρωποι του καθηκοντος και απ αυτους οι περισσοτεροι διοτι δεν προτιμηθηκαν στις προσοδοφορες θεσεις . Ειναι ελαχιστοι εναντι ολων αυτοι, που τα ”βροντηξαν χρηματα και μεγαλεια” σαυτην την παρεκβαση της Ελληνικης Δημοκρατιας,ιδιως μετα την πρωθυποκενριποιηση του Πολιτευματος ,με τον λαο στην εξουσια και την μανια της επανεκλογης των εξουσιαστων μας,μεχρι και το 2009 . Ακομη ηχουν στα αυτια μας το ”Τσοβολα δωστα ολα”, το ”λεφτα υπαρχουν ” και το προ 2ετιας επι 6μηνον”θα σχισουμε τα μνημονια”. Αλλαγες στο πολιτικο συστημα και την διοικηση του κρατους, μη περιμενετε κ. Στεφανε, γιατι δεν υπαρχουν οι ανθρωποι ,αφ’ενος να τις επιβαλλουν δημοκρατικως και αφ’ετερου να σιωπησουν για το κοινο καλο. Ειμαστε τωρα πια η χωρα των ανθρωπινων ιδιαιτεροτητων και συλλογικοτητων . Κατων εν τω μεταξυ δεν προκειται να υπαρξει και αν υπαρξει δεν θα τον δεχθουμε. Ελπιδα προσωπικη μου παραμενει , η τοσο δυσφημισθεισα Ευρωπαικη Ενωση, να μας επιβαλει 5ΕΤΕΣ ΜΜΝΗΜΟΝΙΟ για μεταμορφωση μας συνολικα σε ολες τις κρατικες λειτουργιες σε κανονικο και συγχρονο ευρωπαικο κρατος δικαιου, που να ομιλει ελληνικα,να πιστευει στην χριστιανικη ορθοδοξια του, αλλα να σκεφτεται και να πραττει ευρωπαικα και οχι σαν τα παλαια σοβιετικα προτεκτορατα . Δεν αποκλειεται να προλαβει την Ε.Ε ο θειος ΣΑΜ, που εχει σοβαρα πολιτικοστρατιωτικα και τωρα οικονομικα συμφεροντα στην Ανατολικη Μεσογειο και θα θελει οπωσδηποτε την Ελλαδα, ενα κρατος με την σημασια της λεξεως κρατος, ειδικα αν επανεκλεγει ο κ. ΤΡΑΜΠ. Καληνυχτα σας.
Εις επίρρωσιν των όσων γράφω στο (3). Μαθαίνει ο ελληνικός λαός και αν ναι, τότε γιατί δεν αντιδρά;
Τροπολογία – δώρο στα πολιτικά κόμματα
Και υπάρχουν ακόμη ηλίθιοι, που πιστεύουν ότι κάποιος απ’ αυτούς νοιάζεται να μάς σώσει, αφού πρώτα μάς κατέστρεψε!