Του ΑλκηΚαλλιαντζίδη Οικονομολόγου
[email protected] www.kalkis.eu
Ο Emmanuel Macron αφού κέρδισε άνετα την Προεδρία, μετονόμασε αμέσως το κίνημά από «Εμπρός» σε «Η Δημοκρατία Εμπρός», παραιτήθηκε από αυτό για λόγους δεοντολογίας και σχημάτισε γρήγορα την παρακάτω ολιγομελή κυβέρνησή του με 22 μέλη, 11 άνδρες και 11 γυναίκες. Εκ των οποίων 18 είναι Υπουργοί (3 περισσότεροι από τα υπεσχημένα) και 4 υφυπουργοί με επικεφαλής Πρωθυπουργό τον Edouard Philippe, «πολιτικό τέκνο»του κεντροδεξιού Alain Juppé, εν ενεργεία δημάρχου και βουλευτή του ιδίου πολιτικού χώρου. Από τον ίδιο κεντροδεξιό χώρο υπουργοποίησε επίσης και τους :
Bruno LeMaire, υπουργό Οικονομίας, μη εκλεγέντα αρχηγό της κεντροδεξιάς στις προκριματικές εκλογές του 2016! Πρώην διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Dominique de Villepin (πρώην Πρωθυπουργός), πρώην υπουργός Γεωργίας υπό τον Sarkozy.
Gérald Darmanin, υπουργό των Δημοσίων Εσόδων και Προϋπολογισμού, μέλους των Ρεπουμπλικάνων, βουλευτής και δήμαρχος του Tourcoing, ένας από τους κολλητούς του Nicolas Sarkozy.
Από το χώρο των σοσιαλιστών υπουργοποίησε τους :
Gérard Collomb, υπουργό Εσωτερικών, δήμαρχο της Lyon και γερουσιαστή. Εκπρόσωπο της δεξιάς πτέρυγας του parti socialiste(PS) και ηγέτης του Πόλου των μεταρρυθμιστών, από τους πρώτους που τάχθηκαν στο πλευρό του EmmanuelMacron.
Jean–Yves Le Drian, υπουργό της Ευρώπης και Εξωτερικών, πρώην υπουργός Άμυνας του Hollande, περιφερειάρχης της Bretagne και τον μόνο υπουργό που ανοιχτά επιζητούσε ο Emmanuel Macron, ως επιτυχημένο.
Richard Ferrand, υπουργό της Εδαφικής Συνοχής, βουλευτής από το 2012 και μέλος του PS από το 1980, γενικός γραμματέας του «Εμπρός» από τον Οκτώβριο του 2016.
Agnès Buzyn, υπουργό Αλληλεγγύης και Υγείας, πρώην προέδρου της Ανώτατης Αρχής Υγείας και του Εθνικού Ινστιτούτου Καρκίνου ορισθείσα από τον François Hollande.
Elisabeth Borne, υπουργό Μεταφορών, πρώην συμβούλου του Jack Lang, πρώην μέλους του ιδιαίτερου γραφείου του Lionel Jospin, πρώην συνεργάτιδα της Ségolène Royal.
Christophe Castaner, υφυπουργό αρμόδιο για τις σχέσεις με το κοινοβούλιο, εκπρόσωπο της κυβέρνησης, πρώην βουλευτής των σοσιαλιστών της περιοχής Alpes-de-Haute-Provence από το 2012.
Από το χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς υπουργοποίησε την :
Annick Girardin, υπουργό των Υπερατλαντικών Κτήσεων, μέχρι πριν μια εβδομάδα υπουργός της Δημόσιας Διοίκησης, μέλους του Κόμματος της ριζοσπαστικής αριστεράς.
Από το χώρο των οικολόγων υπουργοποίησε τον εμβληματικό ακτιβιστή υπέρ του περιβάλλοντος Nicolas Hulot, υπουργό της Οικολογικής και Αλληλέγγυας Μετάβασης, που μέχρι τώρα είχε αρνηθεί να υπουργοποιηθεί από τους πρώην προέδρους Σιράκ, Σαρκοζύ και Ολάντ.
Με τον χώρο των κεντρώων του κόμματος MoDem τα πράγματα ήταν διαφορετικά, αφού είχε συναφθεί μια προεκλογική συμφωνία μεταξύ του EmmanuelMacron και του αρχηγού του MoDem, François Bayrou, υπουργού Δικαιοσύνης πλέον και δημάρχου του Pau. Ηυποστήριξη του δευτέρου αποδείχθηκε πολύτιμη για την εκλογή του Emmanuel Macron στην 1ηθέση των προεδρικών εκλογών. Ο François Bayrou υπήρξε υπουργός Παιδείας στις κυβερνήσεις των δεξιών Edouard Balladur και Alain Juppé από το 1993 έως το 1997.
Sylvie Goulard, υπουργό Άμυνας, ευρωβουλευτίνα του (MoDem) από το 2009 και από τους πρώτους που υποστήριξαν τον Emmanuel Macron. Ίδρυσε μαζί με τον θρυλικό Daniel Cohn–Bendit την ομάδα Spinelli η οποία αγωνίζεται για μια φεντεραλιστική Ευρώπη.
Mariellede Sarnez, υπουργό Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, ευρωβουλευτίνα από το 1999, αντιπρόεδρος του Modem, εκλεγμένη στο Περιφερειακό Συμβούλιο του Παρισιού, υποστηρίκτρια του Alain Juppé στις προκριματικές εκλογές της Δεξιάς. Μπήκε στην πολιτική, κάνοντας προεκλογική εκστρατεία υπέρ του Valéry Giscard d’Estaing κατά τις προεδρικές του 1974.
Παρατηρούμε λοιπόν μέχρι εδώ ότι ο Emmanuel Macron διεμβολίζει με 14 μέλη της κυβέρνησης τα παραδοσιακά κόμματα των σοσιαλιστών, των ρεπουμπλικάνων, της ριζοσπαστικής αριστεράς και των οικολόγων, συμμαχώντας και με το κατεξοχήν κεντρώο κόμμα του Modem. Τους δημιουργεί δε ήδη σοβαρές εσωτερικές έριδες από-συσπείρωσης η οποία καταγράφεται εύγλωττα στις τελευταίες δημοσκοπήσεις (προπορεύεται με 32% η Δημοκρατία Εμπρός με σαφέστατη ανοδική τάση, έναντι 19% των Ρεπουμπλικάνων και της Λεπέν που έχουν καθοδική τάση). Αναφορικά δε με τους υπεσχημένους υπουργούς του από την «Κοινωνία των Πολιτών» είναι οι παρακάτω 9 αναγνωρισμένοι επαγγελματίες στον τομέα τους:
Françoise Nyssen, υπουργός Πολιτισμού, διευθύντριας τουεκδοτικού οίκου Actes Sud.
Muriel Pénicaud, υπουργόςΕργασίας, γενικής διευθύντριας του Business France, μέλους διοικητικών συμβουλίων πολλών πολυεθνικών, γενικής διευθύντριας ανθρώπινων πόρων του ομίλου Danone και αναπληρώτριας γενικής διευθύντριας του Dassault Système.
Jean–Michel Blanquer, υπουργός ΕθνικήςΠαιδείας, γενικός διευθυντής μιας από τις μεγαλύτερες εμπορικές σχολές του κόσμου Essec. Το 2006, ήταναναπληρωτήςδιευθυντήςτουιδιαίτερουγραφείουτουdeGillesdeRobien,τότευπουργούΠαιδείας.
Jacques Mézard, υπουργός Γεωργίας, γερουσιαστής της περιοχής Cantal από το 2008, μαχόμενος δικηγόρος.
Frédérique Vidal, υπουργός Ανώτατης Εκπαίδευσης, Έρευνας και Καινοτομίας, καθηγήτρια του πανεπιστημίου επιστημών της ζωής.
Laura Flessel, υπουργός Αθλητισμού, πρώην ολυμπιονίκης ξιφασκίας.
Mounir Mahjoubi, υφυπουργός Ψηφιακής τεχνολογίας, ο νεότερος υπουργός της κυβέρνησης, πτυχιούχος πολιτικών επιστημών, από τον Φεβρουάριο του 2016 μέχρι τον Ιανουάριο του 2017 προήδρευσε του Εθνικού Συμβουλίου Ψηφιακότητας.
Marlène Schiappa, υφυπουργός της Ισότητας Ανδρών και Γυναικών, αντιδήμαρχος του Mans, εργάστηκε στο blog, «Mamantravaille».
Sophie Cluzel, υφυπουργός Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες, ένα από τα λιγότερο γνωστά πρόσωπα της κυβέρνησης. Εργάστηκε ιδιαίτερα για την εκπαίδευση των παιδιών με ειδικές ανάγκες και προήδρευσε πολλών σχετικών συνδέσμων.
Σήμερα είναι η τελευταία μέρα υποβολής υποψηφιοτήτων για τις επικείμενες κρίσιμες βουλευτικές εκλογές των δυο γύρων στις 11 και 18 Ιουνίου. Το νεόδμητο κόμμα του Emmanuel Macron φαίνεται να τηρεί την αρχή της ισότητας μεταξύ Ανδρών και Γυναικών υποψηφίων του (οι νέοι υποψήφιοι είναι πολλοί περισσότεροι από τους ήδη αιρετούς), όπως και στη σύνθεση της παραπάνω προσωρινής κυβέρνησης «εκλογικής μάχης». Θεωρητικά και πρακτικά μπορεί να μη λάβει την απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία των 290 εδρών τουλάχιστον. Να την λάβουν δε ή οι ρεπουμπλικάνοι, ή οι λεπενιστές ή το κόμμα του Jean-Luc Mélénchon (το οποίο έχασε πλέον την υποστήριξη του ΚΚ Γαλλίας), ή το σοσιαλιστικό, ή το κομμουνιστικό, ή και κανένας. Όλοι οι αντίπαλοί του φυσικά επιδιώκουν να πάρουν την απόλυτη πλειοψηφία (κάτι που θεωρώ απίθανο) για να σύρουν τον Emmanuel Macron στην περίφημη «Συγκατοίκηση», ώστε να μη μπορέσει να ασκήσει την πολιτική του. Δημοσιεύθηκε όμως και ένας μακρύς κατάλογος από τον χώρο της μετριοπαθούς Δεξιάς που καλεί την παράταξή τους «να πιάσει το χέρι που τους τείνει» ο Emmanuel Macron για το καλό της Γαλλίας. Το επιτελείο του τελευταίου πάντως έχει εξετάσει ήδη ώστε το ποινικό και φορολογικό μητρώο των υπουργών του και των υποψηφίων του να είναι λευκό. Θα προχωρήσει δε άμεσα, ίσως και πριν τις εκλογές, για την συμφωνηθείσα προεκλογικά με τον François Bayrou «ηθικοποίηση της πολιτικής ζωής». Δηλαδή την απαγόρευση πλέον πρόσληψης από τους αιρετούς των συγγενών τους στα γραφεία τους και να τους πληρώνουν οι φορολογούμενοι οι οποίοι σκανδαλίστηκαν από την υπόθεση «Penelopegate».
Συμπερασματικά : πάρα πολλοί Γάλλοι επιθυμούν την διακομματική συνεννόηση κατά το γερμανικό πρότυπο, κι όχι τις ξεπερασμένες στείρες αντιπαραθέσεις. Είναι όμως τόσο πολλοί αυτοί για να δώσουν την κοινοβουλευτική πλειοψηφία στον Emmanuel Macron ή θα τον υποχρεώσουν στην «Συγκατοίκηση»η οποία θα μπορούσε να είναι συναινετική ή συγκρουσιακή;
