Επιμέλεια: Ευάγγελος. Δ. Νιάνιος
Ο Μητροπολίτης Παύλος, του Πατριαρχείου Αντιοχείας είναι ένας από τους τρεις ιεράρχες των οποίων αγνοείται η τύχη 6 χρόνια μετά από την απαγωγή τους από ενόπλους στη Συρία
Η οργάνωση Βοήθεια στην Κινδυνεύουσα Εκκλησία (ΒΚΕ) έδωσε στις 26 Νοεμβρίου στη δημοσιότητα την έκθεσή της για την κατάσταση των χριστιανών στην Αφρική και την Ασία, τα τελευταία δύο χρόνιας (Ιούλιος 2017-Ιούλιος 2019). Με βάση εκατοντάδες μαρτυρίες που συγκεντρώθηκαν επιτόπου, η έκθεση περιγράφει τη δυσχερή κατάσταση των πιο καταπιεσμένων χριστιανικών κοινοτήτων στον κόσμο λόγω της πίστης τους. Ο καρδινάλιος Joseph Coutts, Αρχιεπίσκοπος του Καράτσι (Πακιστάν) γράφει στην εισαγωγή της έκθεσης:
“Είναι αποδεδειγμένο ότι η πλέον διωκόμενη θρησκεία στον κόσμο σήμερα είναι ο Χριστιανισμός, παρόλο που πολλοί άνθρωποι δεν το γνωρίζουν”.
Τριπλή απειλή στην Ασία
Στη Νοτιοανατολική Ασία η κατάσταση των Χριστιανών έχει χειροτερεύσει τα τελευταία δύο χρόνια. Αντιμετωπίζουν σήμερα μια τριάδα απειλών: την ισλαμική τρομοκρατία (η τελευταία επίθεση στη Σρι Λάνκα σκότωσε 258 άτομα τον Απρίλιο του 2019), τον υπερ-εθνικισμό που είναι έντονος στην Ινδία και την Κίνα (στην Ινδία, περισσότερες από 1000 επιθέσεις κατά των χριστιανών αναφέρθηκαν μεταξύ 2017 και τέλη Μαρτίου 2019) και τα αυταρχικά καθεστώτα όπως η Βόρεια Κορέα.
Χρειάστηκε διεθνής κινητοποίηση για να γλυτώσει η Πακιστανή χριστιανή Ασια Μπίμπι το κεφάλι της από την κατηγορία του βλαστήματος κατά του Αλλάχ…
Τζιχάντ της Αφρικής
Σε ολόκληρη την Αφρική, η τρομοκρατική βία βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη με σειρά επιθέσεων κατά των Χριστιανών στη Μπουρκίνα Φάσο, τον Νίγηρα, την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία και δεκάδες δολοφονηθέντες ιερείς. Σε ορισμένες περιοχές της Νιγηρίας ή της Μαδαγασκάρης ζητούν ανοιχτά τον εξισλαμισμό των χριστιανών. Τέλος, οι Χριστιανοί θεωρούνται πρόβλημα στο Σουδάν και την Ερυθραία. Τον Ιούνιο του 2019, η κυβέρνηση του Σουδάν έκλεισε τα τελευταία 21 Καθολικά νοσοκομεία που εξυπηρετούσαν 170.000 ανθρώπους κάθε χρόνο.
Μέση Ανατολή: συνεχής έξοδος
Στη Μέση Ανατολή, οι Χριστιανοί απολαμβάνουν ένα διάλειμμα μετά από χρόνια ακραίας βίας που προκάλεσαν μια πρωτοφανή έξοδο. Πολλοί δεν έχουν επιστρέψει ακόμα στη γη τους, προκαλώντας φόβους για αργή εξολόθρευση. Στο Ιράκ ήταν 1,5 εκ. πριν από το 2003 και το καλοκαίρι του 2019 λιγότεροι από 150.000. Στη Συρία, μέχρι τα μέσα του 2017, οι χριστιανοί υπολογίζονταν σε 500.000, έναντι 1,5 εκ. πριν την έναρξη της σύγκρουσης το 2011. Μόνο στην Αίγυπτο οι Χριστιανοί, περίπου 10 εκ. έχουν αποδείξει ότι είναι πιο ικανοί να αντισταθούν στη βία κατά της τζιχάντ.
Μπροστά σε μια τέτοια διαπίστωση, «περισσότερο από ποτέ, η ΒΚΕ παραμένει αποφασισμένη να καταγγέλλει τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έτσι ώστε οι Χριστιανοί να μπορούν να ζουν ελεύθερα την πίστη τους, εκεί όπου κατοικούν, », λέει ο Μπενουά ντε Μπανπέ, διευθυντής της ΒΚΕ, για τον οποίο «η θρησκευτική ελευθερία παραμένει ένα θεμελιώδες δικαίωμα. ”
Πηγή: https://www.lesalonbeige.fr/les-chretiens-sont-les-plus-persecutes-au-monde-2/
Οι διωγμοί των Χριστιανών επανέρχονται!..
Συνέντευξη του Tιγκράν Γεγκαβιάν* στον Πατρίς Μπραβό
Ποιος είναι ο βασικός στόχος του βιβλίου σας Μειονότητες της Ανατολής;
– Η πρόθεσή μου ήταν να γράψω ένα δοκίμιο “κριτικής γεωπολιτικής” για τις μειονότητες της Ανατολής, με επίκεντρο τους χριστιανούς, σε γλώσσα απλή και προορισμό το ευρύ κοινό. Ένα βιβλίο στο οποίο διαλέγονται το παρελθόν και το παρόν στο φως των τρεχόντων γεγονότων που έχουμε την τάση να παρουσιάζουμε χωρίς το ιστορικό τους πλαίσιο. Το αμερικανικό «πούλημα» των Κούρδων το 2019 και των ιρακινών αδελφών τους το 2017, αναπαράγουν την τραγική εγκατάλειψη από τη Γαλλία της Κιλικίας το 1921 και του Σαντζάκ της Αλεξανδρέττας, λίκνο του Χριστιανισμού, το 1939 … Προτείνω μια αντικειμενική ανάγνωση του μειονοτικού γεγονότος στην Ανατολή, αποδομώντας δύο αφηγήσεις, αρχίζοντας από το αιώνιο καθεστώς προστασίας των χριστιανών που η Γαλλία απέδωσε στον εαυτό της από τον Φραγκίσκο τον Α [1494-1547], αλλά και τον διπρόσωπο ρόλο των Κούρδων. Ένα άλλο θέμα που δεν αναφέρεται σχεδόν ποτέ: το μερίδιο ευθύνης των μειονοτικών ελίτ στην ατυχία τους.
Ποια είναι τα σοβαρά λάθη των ΜΜΕ σήμερα όταν μιλούν για τις μειονότητες στην Ανατολή;
– Τα κύρια ΜΜΕ περιορίζονται από τη δικτατορία της αμεσότητας. Έτσι ώστε να μην λαμβάνουν επαρκώς υπόψη τα γεγονότα του παρελθόντος στην ανάλυσή τους ή την πολυπλοκότητα των εμπλεκόμενων φορέων. Αυτό ήταν ιδιαίτερα ορατό στην κάλυψη της μάχης του Kobane, όπου οι κουρδικές δυνάμεις που συμμάχησαν με το PKK πολεμούσαν εναντίον των τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους, οι οποίοι μετρούσαν στις τάξεις τους, έναν μεγάλο αριθμό Κούρδων επίσης. Σ’ αυτό προστίθεται το ισχυρό συναισθηματικό φορτίο στην κάλυψη της συριακής σύγκρουσης, η οποία αποτελεί από μόνη της υπόδειγμα παραπληροφόρησης και δυσφήμησης των αντιπάλων, στις οποίες επιδίδονται αδιάκοπα όλοι οι εμπόλεμοι.
Γιατί αντιπαραθέτετε το πολυπολιτισμικό ιδεώδες της Δύσης με την πολυπολιτιστική πραγματικότητα στη Μέση Ανατολή;
– Οι δύο μορφές πολυπολιτισμικότητας – αυτή που εξιδανικεύεται στη Δύση, και αυτή που ζουν στην Ανατολή – δεν είναι συγκρίσιμες από μόνες τους. Πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι οι μειονότητες της Ανατολής είναι βαθιά ριζωμένες στο ιστορικό τους έδαφος και μάλιστα πιο αυτόχθονες από τους αυτόχθονες.
Γιατί τα αίτια της σφαγής των χριστιανών στη Μέση Ανατολή δεν πρέπει να αναζητηθούν στο 2014 αλλά στο 1894 ή ακόμα και στη γέννηση του Χριστού;
– Αν κοιτάξουμε το παρελθόν, θα δούμε ότι οι διωγμοί κατά των Χριστιανών για μεγάλο χρονικό διάστημα έχουν κυκλική διάσταση και γίνονται σε περιόδους σοβαρής κρίσης (εισβολές Μογγόλων, τέλος της κυριαρχίας των Μαμελούκων, κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας). Η σημερινή Μέση Ανατολή ζει αυτό που ο Γκράμσι ονομάζει «εποχή των δαιμόνων», χαρακτηριστικά ενός κόσμου που δεν υπάρχει πλέον και ενός νέου κόσμου που καθυστερεί να εμφανιστεί. Αντίθετα, αν εξετάσουμε την περίπτωση των Γιαζίντις, οι διώξεις και οι μαζικές σφαγές έχουν μια πιο σταθερή συχνότητα. Το 2014 είναι έτος-σταθμός στο βαθμό που η κάλυψη των ΜΜΕ της κατάληψης της Moσούλης και της πεδιάδας της Νινευί από το Iσλαμικό Κράτος προκάλεσε μια συγκίνηση που, ίσως για πρώτη φορά, ξεπέρασε την περίμετρο μιας πτέρυγας της Καθολικής εθνικιστικής Δεξιάς. Συχνά ξεχνάμε ότι η αριστερά έχει επίσης μια παλιά παράδοση υποστήριξης των διωκόμενων Χριστιανών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι Ζωρές και Aνατόλ Φρανς βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή του φιλοαρμενικού κινήματος στη Γαλλία και πρέπει να υπενθυμιστεί ότι το ΚΚΓ είναι η πρώτη πολιτική δύναμη που έθεσε το ζήτημα της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Αρμενίων στη δεκαετία του 1960 …
Ποιος ευθύνεται για τις συγκρούσεις μεταξύ μειονοτήτων στη Μέση Ανατολή;
– Η εργαλειοποίηση εκ μέρους των δυτικών δυνάμεων: η Γαλλία, η Βρετανία και η αυτοκρατορική Ρωσία στα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα, στη συνέχεια οι ΗΠΑ, η Ρωσία και το Ιράν σήμερα κάνουν τις μειονότητες μηχανές γεωπολιτικού πολέμου.
Γιατί μιλάτε για Κούρδους ως τυράννους όταν, η Καρολίν Φουρέστ τους περιγράφει ως λαό που διεξάγει ένα δίκαιο αγώνα εναντίον τυράννων;
– Ο σκοπός μου δεν είναι να τους χαρακτηρίσω ως τυράννους, αλλά να εξετάσω κριτικά και αντικειμενικά τη συντριπτική ευθύνη τους στην εξόντωση των Αρμενίων, των Ασσυροχαλδαίων και των Σύρων τον 19ο αιώνα, τη αμνησία που ακολούθησε και τις σύγχρονες καταναγκαστικές πρακτικές στα εδάφη που ελέγχουν και στις οποίες τα ΜΜΕ ελάχιστα αναφέρονται. Η ταινία της Καρολίν Φουρέστ αποτελεί μέρος μιας «κουλτουριάρικης» παράδοσης που κληρονομήθηκε από τη Ντανιέλ Μιτεράν, ηγερία των Κούρδων, και την οποία αξιοποίησε ο Μπερνάρ Ανρύ Λεβύ. Στα μάτια τους, οι Κούρδοι ενσαρκώνουν ένα φανταστικό Ισλάμ του Διαφωτισμού. Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο περίπλοκη και λεπτή.
Η Γαλλία παίζει ακόμα κάποιο ρόλο στη Μέση Ανατολή; Γιατί;
– Η Γαλλία έχει δει το κεφάλαιο νομιμότητας και αξιοπιστίας, που χτίζει υπομονετικά με την μεσογειακή της πολιτική, να εξαφανίζεται όπως το χιόνι στον ήλιο μέσα σε λίγα χρόνια, αν όχι σε λίγους μήνες. Με το ξέσπασμα του συριακού πολέμου, το Παρίσι υπέκυψε στις νεοσυντηρητικές σειρήνες για διάφορους λόγους, εγκαταλείποντας την realpolitik του και απομακρυνόμενη από ένα ολόκληρο τμήμα της παραδοσιακά γαλλόφιλης συριακής κοινωνίας. Ετσι, η φωνή της Γαλλίας δεν ακουγόταν από τις κοινότητες που ισχυριζόταν ότι ήταν προστάτης, αλλά και από περιφερειακούς παράγοντες. Το φιάσκο της συνάντησης των Παρισίων για την αναζωογόνηση της ειρηνευτικής διαδικασίας στο Ισραήλ / Παλαιστίνη είναι ένα, μεταξύ άλλων, παράδειγμα της μείωσης της επιρροής μας στην περιοχή αυτή. Ας κινητοποιήσουμε λοιπόν την κοινωνία των πολιτών, τις γαλλικές και γαλλόφωνες ΜΚΟ που κάνουν τη γλώσσα και τις αξίες μας να λάμπουν σε όλες τις χώρες της περιοχής μέσω ενός αξιόλογου σχολικού δικτύου, δυστυχώς όλο και πιο εύθραυστου.
*Δημοσιογράφος, αραβολόγος και μέλος της σύνταξης του περιοδικού γεωπολιτικής Conflits, ο Τιγκράν Γεγκαβιάν έχει ταξιδέψει πολλές φορές στο Λίβανο, τη Συρία και την Τουρκία.
Πηγή : http://www.observateurcontinental.fr/?module=articles&action=view&id=1232
